Artan Nati/
Lëvizjet e mëdha popullore që kanë përcaktuar fatin dhe prosperitetin e kombit tonë janë përcaktuar më shumë nga shfaqja e një rreziku të madh nga jashtë ose të një force të errët djallëzore, se sa nga besimi në zot dhe përparim. Duket shumë ogurzezë por mendoj se është e vërtetë. Po të kthehemi në histori vërejmë se në 1912, kur fituam pavarësinë, ishte frika ose besimi i humbjes së territoreve nga (Djalli) fqinjët tanë shovinistë, Greqia dhe Serbia. Po kështu në 1991 frika se komunistët mund të rimerrnin pushtetin dhe besimi se ata mund të sillnin përsëri ferrin në tokë, na mblodhi të gjijthë bashkë e të rrëzonim komunizmin e ndërtonim demokracinë ose më saktë u përpoqëm. Po kështu në luftën e Kosovës na bashkoi frika e humbjes së lirisë e territoreve nga (djalli) Serbia. Dhe vijmë në ditët e tanishme në Shqipëri ku duket sikur ferri ka mbetur bosh dhe gjjithë djajtë janë në tokë, ose më saktë janë në krye të politikës shqiptare dhe përcaktojnë fatet e politikës, prosperitetit dhe të ardhmes së vendit e mbarë kombit tonë. Përse ne nuk bëhemi sot bashkë ndaj kësaj të keqe të madhe, biles e keqja më e madhe se të tjerat? Një nga arritjet më të mëdha të djallit është aftësia e tij për të bindur njeriun se djalli kurrë nuk egziston tek ne, përkundrazi ne jemi heronjtë e realitetit egzistues dhe se djalli egziston te kundështarët tanë. Mendoj se politikanët, liderat apo heronjtë e disave prej nesh, janë njerëz të zakonshëm si ne dhe në shumicën e rasteve janë shumë më të prirur për të marrë rrugën e të keqes, për vetë faktin se kanë një dëshire të pakontrolluar ose më saktë të kontrolluar nga ana djallëzore e njeriut, për pushtet, supremaci si dhe korrupsion. Po përse vallë shpresa e madhe për demokraci e inicuar nga heronjtë e demokracisë sonë përfundoi në një kaos dhe heronjtë tanë u shndërruan në antiheronj apo nga ëngjëj në djaj? Mendoj se pyetja më e madhe është se përse shumë nga politikanët intelektualë, por edhe njerëz të thjeshtë fanatikë, prostituojnë shpirtin e tyre të mendimit të lirë si dhe aftësinë e zgjedhjes së lirë, në funksion të heronjve të tyre, të shndërruar tashmë në antiheronj “Ju ose vdisni një hero ose jetoni aq gjatë sa të shihni veten duke u bërë antihero.” Harvey Dent u referohej superheronjve kur tha këtë, por ai nuk e kuptoi se sa i zbatueshëm mund të ishte në jetën e përditshme. Kjo është një frazë e fuqishme që përdoret shpesh në kontekstin e politikës, duke nënkuptuar potencialin tragjik që edhe liderët me qëllime të mira të perceptohen përfundimisht si antagonistë për shkak të ndërlikimeve dhe presioneve të pushtetit të zgjatur, si edhe ndryshimeve të peizazhit politik dhe subjektivitetiti të natyrshëm të opinionit publik. Çdo ditë ne bëjmë zgjedhje të vogla që na bëjnë në një farë mase të neveritshëm ose heronj. Brenda të gjithëve prej nesh është një horr që na tundon në një rrugë imorale, mashtruese, dhe gjithashtu një hero që na thërret të përmbushim detyrimet tona morale. Një nga strategjitë më të suksesshme dhe joshëse të së keqes apo të anës negative të natyrës njerëzore është të na bindë se zgjedhja jonë e vetme është e keqja, se ne duhet të zgjedhim midis dy të këqijave më të voglën prej tyre. Ne përpiqemi ta pranojmë, sepse e dimë se sa reale mund të jetë dilema e zgjedhjes së të këqijave, por të zgjedhësh më të voglën nga dy të këqijat është ende të zgjedhësh të keqen. Lideri historik i PD-së tregoi vlera heroike në rrëzimin e komunizmit dhe përpjekjeve për ndërtimin e demokracisë në vend ,por erdhi një moment kur vendi kërkonte hapësira më të mëdha demokratike si edhe mendësi të reja në drejtimin e vendit. Ai u largua nga partia, por kur u deklarua “non grata” nga SHBA, ai premtoi se nuk do të përfshinte PD në këtë proçes si edhe do të zbatonte primaret në zgjedhjen e kandidatëve. I tunduar nga pushteti(djalli) si edhe nga frika e përballjes me drejtësinë ai tregoi se dëshira e madhe për pushtet dhe koha e gjatë e konsumoi atë të shndërrohej nga hero në antihero.Ai jetoi një kohë të gjatë në pushtet dhe si i tillë ndodhi ajo që parashikohet në profeci. Nqs në fillim të viteve 90 PD me në krye Berishën arriti të mobilizojë popullin si rezultat i urrejtjes ndaj komunizmit, sot është e vështirë të identifikosh PS me komunizmin dhe aq më tepër të identifikosh Amerikën dhe Anglin ose segmente të tyre me të keqen e vendit. Kjo strategji jo vetëm po gropos PD, por edhe po dëmton ghithë Shqipërinë. Kryeministri i vendit Edi Rama erdhi në pushtet me meritë dhe duke ngjallur shpresën për një të ardhme perëndimore në PS si edhe në drejtimin e vendit. Por me kalimin e viteve PS u bë partia e një njeriu si edhe kryeministri u bë i vetmi njeri që drejtonte jetën e vendit dhe të PS. Ai sakrifikoi ministrat dhe zv kryeministrin në emër të pushtetit të tij absolut ashtu si Abrahami ishte gati të sakrifikonte djalin e tij për të treguar devotshmërinë e tij ndaj zotit. Rama ka qëndruar aq gjatë në pushtet dhe u tundua ndaj pushtetit, duke preferuar të kthehej në një figurë të pushtetit të korruptuar dhe autokrat, duke na dhënë të gjithë neve një mësim se nuk ka heronj të përjetshëm dhe se është detyra jonë si popull të bëjmë zgjedhjet e duhura. Dhe ja ku ndodhemi sot me dy kryetarët e partive të mëdha dhe disa kryetarë të partive të vogla që përsëri duan pushtetin, mgjs kanë qëndruar në pushtet po aq kohë sa edhe diktatori Hoxha. Këta kryetarë janë djaj të vërtetë dhe nuk kanë as brirë e as bisht, por duken si engjëj të rënë nga qielli, ashtu si edhe djalli që dikur ishte ëgjëll dhe nuk janë më të preferuarit e popullit.Ka ardhur koha që mos t’u japim më çelësat e drejtimit të vendit këyre, por të ndërrojmë bravat.
Pra, një nga pyetjet kryesore të epokës sonë është bërë: A ka nevojë politika dhe ekonomia shqiptare për zuzar të tillë? A kemi ne nevojë për populizëm antikombëtar?
Në vend të kësaj, ndoshta ajo që i duhet vërtetë politikës shqiptare është një lloj i tretë i populizmit. Në vend të populizmit të së majtës dhe të djathtës, ne duhet të shikojmë traditën e populizmit për interesat tona, një traditë në të cilën qytetarët punojnë së bashku, nga nivelet lokale në ato kombëtare, për të përcaktuar dhe zgjidhur problemet. Një politikë në të cilën qytetarët nuk janë të angazhuar vetëm si protestues të zemëruar që i bëjnë thirrje sistemit të ndryshojë, por si pjesë e vetë sistemit.
Demokracia jonë do të përfitonte nga një investim në këtë lloj populizmi, veçanërisht idetë e tij për rafinimin e institucioneve ekzistuese për të forcuar zërat e qytetarëve dhe besimin e publikut, dhe krijimin e mekanizmave të rinj për angazhimin dhe diskutimin publik. Ai duhet të ngrihet nga përvoja e jetuar e miliona individëve. Por ne kemi mjete, duke përfshirë teknologjitë e reja dhe teknikat e reja të organizimit, që mund të ndihmojnë. Ka shenja të një demokracie më kuptimplote dhe pjesëmarrëse që po shfaqet në shumë qytetet tona. Ndoshta deri në zgjedhjet e ardhshme parlamentare, ky populizëm për interesat tona mund të konkurrojë me populizmin e pakënaqësisë që dominon sot
Të mos harrojmë se mos pjesëmarrja jonë në jetën politike të vendit dhe reformimin e sistemit na bën që heronjtë tanë të kthehen në antiheronj dhe ne të drejtohemi nga inferiorët tanë.
See insights and ads
Like
Comment
Share