Valentiniane/ 
NGA ANTON ÇEFA/
1-Trokitje drite/
Kjo asht dhoma/
Ku u fute nji ditë në jetën time/
Me do trokitje drite./
M’qe ngri mendimi n’ballë/
E fjala n’buzë./
Emni yt/
Dritë që troket/
Deri në të sosun të stinëve./
2- Etja për nji delir të blertë
Kur në qiell të andrrës sime prek/
Me duer të brishta,/
Zgjohen vegime të ylberta mallesh./
Engjuj me brerore drite zbresin/
Mbi meloditë e dhimbjes/
Qi s’ ka të sosun./
E duer akordesh të çuditshme
Ndalojnë flutrim’n e kohës.
Etja më merr për nji delir të blertë.
3- I tejdukshëm
I tejdukshëm shikimi yt
Kah rrëzon nji kand ndriçimi
Të dhimbjes sonë
Përskaj nji kohe që kaluem dikur.
I tejdukshëm dishiri im
E duert e tua të zbehta
Qi dridhen si flakëz qiri.
E tejdukshme kjo dhomë e zbrazët
E fjala
E fryma
E shpirtnat tonë të tejdukshëm
4-Mall i dikurshëm
Mall i dikurshëm,
Si hini i nji stine të djegun
Në krahanuer.
Kur të trazoj
Me nji mashë të fortë kujtimi
Ti rishtas djeg
Delir qi s’shuhet kurr.
5-Te dera e jetës të kam pritur
Ndër ninëza agimesh
vezullon universi i blertë i jetës.
Atje te dera e saj
të kam pritur,
Evë e Afërditë !
Shpirt prej arome trëndafili,
trup prej tuli bore t’ përndezur,
më ke pritur,
Evë e Afërditë !
Te dera ku brenga e mallit rri zgjuar
e ernat përkëdhelin gjijtë e andjes njerëzore,
jemi takuar,
njerëzorja Evë,
hyjnorja Afërditë !
6-Çdo gja asht shpirt
Çdo gja asht shpirt,
dashuria ime !
Shkëlqen shpirti në syrin tënd
e pikon
me lotin qi rrëshqet prej qepalle.
Tulipani në buzët e çelura,
hiret joshëse të trupit alabaster,
lutja e duarve të shtrira drejt meje
janë shpirtra të dehura nga malli,
dashuria ime.
Afërditën e lindi
shpirti shkumëzues i detit,
dashuria ime !
7-Brymë e borë
A je brymë, moj, a je borë ?
Mall i brishtë e brengë e bardhë
Brishtësi me pah prej bryme
Bardhësi me zdritje bore
Brymë e borë
Ti bukuria!
8-Prania jote
Prania jote –
zjarm i kallun në ditë-netët e mia –
i shuen sensin kohës.
Koha nuk ka ma emen
e dita e nata kuptim.
Prania jote
hapsinës i jep formën e nji vendi
ku jemi vetëm ne të dy.
Lumturinë kot e kërkojmë jashtë nesh.
E jetojmë kur përqafimet tona
treten në damarë ekstaze ,
atëherë kur na humbë vështrimi i sendeve,
kur nuk ndigjojmë as britma
as zane që shprehin lutje
e as dëshira ,
kur nuk ndigjojmë as heshtjen.
8-Ti . . .
Ti që në dekorin e dhimbjes sime,
me duer të brishta,
vizaton fytyrën tande
si padashur,
ti që në brigjet e andrrës sime
hedh nji klithmë pulbardhe,
si pa u kujtuar,
ti që me kurmin tand t’përflakur
përndez delire në damarët e mi,
si pa u menduar,
je vetë dashuria
e unë jehonë e saj.
10-Dashuria jote
Dashuria jote ,
Fytyrë dhimbjeje në gurin e zemres ,
profil gëzimi në valët e lumit.
Sa ma shum qi gurin e lan vala ,
aq ma tepër dhimbja po shkëlqen.
11-Hipotetike
Nëse për me kuptue jetën
më duhet dhimbja,
nëse për me kuptue dhimbjen
më duhet dashuria,
nëse për me kuptue dashurinë
më duhesh ti,
atëherë ti je
dashuria, dhimbja, jeta.
12- Gjethet e ullinit
Gjethet e ullinit percjellin puhiza
valësh ere
e vezullime drite të mengjestë
si sytë e tu kur rrëshqitas bien mbi mue
e më trazojnë.
13-Pa lamtumirë e udhembarë
Pa lamtumirë e udhembarë,
u ndamë.
Nuk do të mbështesish ma
mbi supet e mia
ngushllimin tand.
Nuk do të ndezish ma
qirat mbi tryezën e ngrohtë
të zemrave tona.
Nuk do të bredhish ma
kambëzbathun
relievit të shastisun të jermit tim.
Nuk do të mallëngjehesh ma
për nji fjalë goje.
Do të jesh vetëm jehonë e largët
që nuk i kthehet burimit të zanit.
14-Je nji trendafil
Je nji trendafil
Qi ke mbi në zagnat e gjakut tim
Si nji varg i Sadiut.
Me gojën e të etshmit pij ujë
Në blerimin e gjethnajës tande
E kurr s’e shuej etjen.
Zogjt e fjalës sime
Të dejun aromash
Melodinë e dhimbjes
Çurlikojnë ndër gemat tuej
Pa iu lodhun gushat njiherë.
Përjetësisht e përndezun
Rrezëllima e ninëzave të jermit tim
Pahitet mbi petlat ngjyralle
Të gonxheve tua n’shpërthim.
Të preku me dorën e mallit
E më duket se deri në palcin e brengës
Më therin gjembat tuej.
15-Prehje
Po prehem në kolltukun e zvërdhamë
Të mungesës sate.
Hije e dridhshme lamtumire
E varun diku në gjysmë errësinën e dhomës,
Ikja jote.
Aroma e trupit tand erë mersine,
Riti i lashtë i puthjeve qi s’e tret koha,
Moria e fjalëve pa mbarim
E gjurmët e kambëve lakuriqe
Mbi qylymin e blertë të kujtesës
Prehen me mue
Në kolltukun e zvërdhamë të mungesës sate.
Ma e dhimbshme ikja jote
Në pohimin e vështirë:
Çdo gja në këtë jetë asht ikje.
16-E pakapshme
(një kokete)
E pakapshme,
Delir që flirton me veten
E vetes i mungon.
Të knaqë prania e shikimeve lakmuese
Qi vuejnë bardhësinë verbuese
E lakimet e epuna të shtatit tand të hajthëm.
Nji gjysmë buzëqeshje çelun n’ironi
Të ngjitet deri në ballë, ndër sy,
Të zbret kudo, në gji, ma poshtë,
Deri ndër gishta t’ kambve.
E pakapshme,
Delir që flirton me veten
E vetes i mungon.