Nga Sami Repishti/*
“28 nandor 1944. Dite e bukur vjeshte! Gjate nates se mapareshme u ndigjuen krisma pushkesh. Duket se qytetaret festojshin diten e largimit te pushtuesit gjerman nga qyteti i Shkodres.
Ne mengjez, nji popull i tane filloi te mbushe rruget kryesore. Turma drejtohej kah qendra e qytetit. Atu-ketu shiheshin te rij me arme e rrobe partizane qe pershendetshin me grusht:”Vdekje fashizmit!”. Nji fryme lirie ishte ne ajr, e te gjithe, te nxitun nga randesia e momentit e kurioziteti me pa “ilegalet”, flitshin me nxehtesi. Disa tregojshin episode te luftes, te tjere krenare per strehimin e dhanun “ilegaleve”, prinde e familjare te partizaneve perqafojshin njeni tjetrin, e pergezoheshin per fitoren e djelmeve e vajzave te tyne.
Ishte hera e pare ne historine e qytetit tone qe vajzat largoheshin nga shtepia e angazhoheshin ne veprimtari politike, te pavaruna e per ma teper, “ilegale”
me karakter ushtarak. Koncepti i rolit te femnes shqiptare, te kufizueme ne shtepi, mbrenda familjes, qe per shekuj kishte qene nji nga shtyllat ma te qendrueshme te shoqenise konservative shqiptare e sidomos, shkodrane, u permbys nga vala e revolucionit politiko-shoqnor qe prune partizanet. “Shoke e shoqe”, per te paren here viheshin ne nji piedestal te barabarte, me rrjedhime madhore per te ardhmen e vendit e te shoqnise shqiptare.
Ne qendrimin e shumices, kjo ngjarje e jashtezakonshme shoqnohej nga frika e se panjohunes. Kush jane “fitimtaret”, partizanet, udheheqsit e pakontestueshem te rendit te ri qe premtohej, por qe nuk njihej nga shumica? Numri i tyne ishte i vogel, e kaluemja e tyne jo e qarte e ne disa raste, shqetesuese, programi i tyne revolucionar, e metodat e perdoruna deri tashti, ishin te ashpra e diktatoriale. E lirueme nga bota e dy rregjimeve te urrejtun, shoqnia shqiptare priste me padurim nji periudhe paqeje e sigurie, qe te shijonte lirine e posafitueme. Nji ndjenje instinktive, e pashpjegueshme, por e pranishme kudo dhe tek te gjithe, e frikes se po hyjshim ne nji tunel, driten e te cilit nuk e shihshim, ishte ne mendjen e zemren e shumices se atyne qe ecshin, vrapojshin e grumulloheshin ne sheshin kryesor te qytetit.
Psikologjia e masave te nji qyteti si Shkodra, qe kishte pesue invazione te njimbasnjishme nga fqinjt e veriut, nuk lejonte pranimin pa kushte te nji bashkepunimi te ngushte me “vellaznit tone jugosllave” e aq ma pak, pranine e “instruktoreve” serbe e malazez, ne te gjithe sektoret e jetes shtetnore te vendit, Mentalitete te vjetrueme per nji epoke te re? Ndoshta!. Por ata ishin mjaft te fuqishme, sa te mos lejojshin pranimin e tyne, pa kalue ne banken e dyshimit te thelle…e te justifikuem historikisht.
……. Me pervojen time gjate luftes, isha ba mjaft cinik; me dukej sikur po perpiqesha me binde veten se, “te nesermet premtuese” qe kishim shpresue, nuk ishin veçse nji anderr djaloshare qe avullonte si vesa para diellit. Ne mbrendine time, nji debat serioz, i thelle, po zhvillohej per mjaft kohe. Zani i ndergjegjes nuk me linte te qete. ‘Ky ashte roli yt ne keto çaste vendimtare, vendi yt ne kete dite historike, kontributi yt per kauzen e lirise kombetare?’ Heshtje…!
……. Ndigjoheshin tingujt e bandes muzikore. Duertrokitje! Nga larg vijshin tonet e kangeve te reja partizane. Pa vonese, hyjne ne sheshin e qytetit grupet e para te “njesiteve guerrile”, te prime prej flamurit kombetar kuq-ezi qe, kesaj rradhe mbante edhe drapnin me çekan, ose yllin e kuq me pese cepa…..Ishte nji zhgenjim! Ne rradhet e partizaneve me uniforma pashe disa prej shokeve te mi te shkolles…Ecshin me krenari, pushken ne krah, shikimin perpara me plot besim….Prania e tyne ne kete mase vullnetaresh i bante ata ma te medhej se pesha e secilit ne vete. Ata ishin pjese e nji grupi shoqnor qe i perfaqsonte, qe kishte dale fitimtar e qe angazhohej me ndertue nji jete te re….
Me mbarimin e ceremonise, u ktheva ne shtepi. Ne kete atmosfere festive, u ndiejshe i vetem. Nuk ishe pjese e nji procesi historik te vendit e te popullit tim, diten e lirimit nga i hueji, nuk kishe kape njenen nga oret ma te ndrituna ne histori, oret qe ballafaqojme vetem nji here ne jetet tona. Kishe humbe kete moment te privilegjuem….
Pak dite ma vone, nji ngjarje e shemtueme ne qender te qytetit….Nji grup ‘bashkepunetoresh’ me okupatorin, u ekzekutuen publikisht ne sheshin kryesor….Ne vendin e ngjarjes pashe kufomat e pergjakuna te rreshtueme njena afer tjetres. Te gjithe me rrobe civile. Rreth e rrotull tyne grupe partizanesh hidheshin valle…. Nji turme qytetaresh te heshtun, veshtronte me tmerr kete masaker: ekzekutime publike, simbas modelit nazist, pa proces, pa gjyq, pa mbrojtje ligjore, e te drejte apeli. Ishte shija e pare e shoqenise se re…. Çdo dite, ne shtyllat telefonike e dritoret e dyqaneve vendoseshin lista te gjata malesoresh te ekzekutuem, ose te denuem me vite te gjata burgu, per ‘bashkepunim me armiqt e popullit’ ….
Ndamja ne dy kampe u ba çdo dite ma e thelle, ma e plote….”Plumbin ballit!” Plumin ballit!” “Vdekje trathetareve”….Ekzekutimet me gjyq e pa gjyq, bashke me viktimen, vritshin edhe vete idene e “revolucionit çlirimtar”, idene e lirise dhe premtimin per nji bote ma te mire qe do te siellte revolucioni. Ekzekutimet e njollosen “revolucionin”, e nxine imazhin e tij, e asgjasuen ate. Sepse, zemrat dhe shpirtet e shumices se heshtun filluen te ‘kalbezohen’, bashke me kufomat qe shtriheshin pa jete neper rruget e katundit, ne sheshet e qytetit, ne poligonet e qitjes te ushtrise e te ekzekutimit. Kudo te shihte syni kufoma, e perseri kufoma, te mbulueme ose te pambulueme, gjithehere aty para syve te te gjitheve, si permendore kokeforta per ata qe ende jetojshin, e tregojshin sa i rande ashte çmimi i krimit e sa i boshatisun ishte koncepti i nji revolucioni pa meshire e pa zemergjanesi!….”
Revolucioni premtues po trathetohej nga udheheqja e tij…! Lufta kunder okupatorit fashist e nazist ka qene nji vazhdim i luftes se perhereshme per lirine dhe pavaresine e vendit. Ata qe rroken pushken me luftue, jane herojte e diteve tona, dhe sakrificat e tyne meritojne respektin e te gjitheve, pa dallim. Por “liria” u vra nga “diktatura e proletariatit” dhe “pavaresia” u shit ne tregjet politike te Beogradit…!
(15.XII.1947-Mbledhja e Byrose Politike te KQ te PKSH”:…Duhet te fitojme kohen e humbur e te bejme sa me shpejt bashkimin de facto te Shqiperise me Jugosllavine ne te gjitha fushat (parti, ekonomi, ushtri etj) se Shqiperia nuk mund te qendroje si shtet i pavarur dhe aq me pak te ndertoje socializmin, pa u bashkuar me Jugosllavine” E.Hoxha)
***
22 tetor 1946.- U arrestova. Akuza? “Mbron ideologjite e demokracive perendimore”, “kundershtar i votimeve te 2 dhjetorit” (1945), e te tjera, genjeshtra qe justifikojshin nji arrestim e nji burgosje te paligjeshme. Ne fakt, terrori i ushtruem ne popull kishte pre çdo shprese ne rregjimin e ri. Perfundimisht, u gjeta “ne anen tjeter te barrikades”. Deshmia okulare e terrorit te ushtruem bani efektin e vet ne mendjen e zemren time
Me gjithe torturat dhe keqtrajtimet e hetuesise dhe te burgut ma vone, u ndiejshe i qete. Zani i zemres me fliste me mirebesim: “Kjo ashte rruga e nderit per mue”. I qete shpirtenisht, perballova pa ankim perpjekjet e denduna qeveritare per shkaterrimin tim moral e fizik. Asgja heroike me kete qendrim; ndergjegje te paster, te qete, e vendosmeni me qendrue besnik i vetevetes. Koncepti i “heroizmit” sidomos i atij qe kerkon perballimin e kercenimin me gjeste qe rrezikojne jeten, nuk ishte per mue…!
“Ndamja ne dy kampe u ba çdo dite ma e thelle, ma e plote. Qe ne fillim, u ba e qarte se beteja per mendjet dhe zemrat e qytetareve, nuk ishte nji perparesi per ‘pushtetin’ e ri, e si rrjedhim, ajo ishte e humbun. Çka interesonte ate ishte perforcimi me çdo kusht dhe mbrojtja me çdo mjet….
Kunder “pushtetit” kishte elemente me te vertete tragjike, perpjekje qellim-mira dhe te guximeshme me ballafaque “fatin”, zhvillimin e ngjarjeve ne vendin tone, e jashte kontrollit te vendit tone…!
Takova nji ish shok klase, oficer partizan. U perqafuem, E mora ne shtepi per darke, e kaluem ore te gjata ne bisedime. Fjalet e tia me erdhen te paprituna, te pabesueshme. ‘Fitorja eshte e jona’ me tha. ‘Nuk flas ne ere, me beso! Kemi planifikuar masa drastike: arrestim, pushkatim, çarmatim, mobilizim, organizim…Ne nuk do te devijojme, edhe ne qofte se gabojme’ Dhe perseri: ’pergatitu per ditet vendimtare te historise se Shqiperise. Ne kemi nji mision per te plotesuar: t’i japim historise se popullit tone, ate qe ai kerkon….Sot per sot, eshte pastrimi i terrenit nga pengesat aktive…e te ardhshme”.
Indoktrinimi kishte deformue logjiken e tij!
Kur folem per aleancen anglo-sovjeto-amerikane, ai e quejti ”nje aleance oportuniste” dhe per mundesine e nji “konfrontimi me anglezet”.
-“Atehere, na pret nji lufte tjeter botenore”, i thashe,
-“Po!” pergjegji me bindje. “Por, do t’a provokojme ne kur te jemi gati…Tani per tani, vazhdon aleanca!”
E ndigjojshe me shume vemendje, Ideja e nji lufte tjeter botenore qe me kishte “rrembye” baben si viktime e terrorit fashist, dhe kusherinin 17 vjeçar qe u pushkatue nga Gestapo-ja, me mundonte, me frikesonte.
-“Si mund te flasesh keshtu per anglezet’ i thashe. Ai buzeqeshi:
-’Cerçilli eshte nji fashist! Eshte pengesa kryesore e fitores se proletariatit nderkombetar’.
-‘Pse fashist?’ Ai:
-‘Kushdo qe behet pengese ne luften tone per fitoren finale te komunizmit ne bote, per ne, eshte nji fashist!’ “
Po kalojshe periudhen e entuziasmit djaloshar e hyjshe ne boten e matun te pjekunise!
….Ate mbramje e kuptova mire! Historia e diteve tona paraqitej si nji proces dekompozimi i shpreses se ngjallun gjate luftes, i mohimit te rolit demokratik te autoritetit te zgjedhun nga populli ashtu si u premtue gjate luftes, dhe po perqendrohej ne nji struktute re, ma te ngurrte, ma te pa shpirte e ma te padrejte se çdo tjeter forme shtetnore te njohun ne vendin tim. Historia e diteve te mia paraqitej tashti, si historia e ‘pandershmenise zyrtare’, e deshprimit te pergjitheshem, dhe te frikes –mbretneshe absolute mbi te gjithe, tue perfshi edhe sundimtaret”. Pushtet me dhune pa autoritet ligjor e moral. Diktature!
E lindun nga genjeshtra, e rritun me dhune te organizueme, e mbajtun me arbitraritet dhe çizme ushtarake, forca e re ne Shqiperi, po ndertohej ne kundershtim te plote me boten tone. Jetojshe me shijen e hidhun te humbjes se shpreses. Kishte mbete vetem bindja absolute ne parimet e mia, baza e struktures sime mendore e intelektuale. Por, pa eksperience, u ndjeva i denuem nga ngjarjet. Tek ‘njeriu e ri’ gjeta nji perbindesh finok. Tek ai gjithçka ishte e perqendrueme ne nji pike: urrejtje! Tek ai, gjithçka ishte e drejtueme nga nji ndjenje: hakmarrje! Tek ai, gjithcka ishte e frymezueme nga nji qellim: etja e pangopeshme per pushtet absolut Si rrjedhim, gjyqet politike te administrueme nga ushtaraket ndiqnin njeni tjetrin. Pushkatimet u bane te perditeshme, e burgosjet masive mbushen burgjet e qyteteve tona”. Diktatura e proletariatit!
Qartazi, revolucioni premtues po trathetohej nga udheheqja!
Me nji te kalueme qe nuk pranojshim plotesisht, me nji te ardhme te panjohun por te veshun me rrobet e fantazise sone rinore, kalojshim ditet e gjata ne burgjet mesjetare ne pritje te misteriozit Godot!
Shpesh here mendojshe ditet e hetuesise barbare ne Sigurim. Mbas torturave qe na kercenojshin me vdekje, hetuesi kerkoi te firmoj “procesin”. “Po”i thashe. “Ne ate gjendje, vdekja ndoshta randonte ma pak se tortura, akti ma i ulet i veprimtarise njerezore, poshtenimi ma i thelle qe i bahet individit-viktime, e simboli i degradimit absolut moral e politik i ‘shtetit’ e i shoqenise qe prodhon xhelatet per torture….” Per mue, rregjimi i ri komunist kishte ra poshte, shume poshte, e ne menyre te pareparueshme! Nga hovi revolucionar i Luftes Nacional-Clirimtare qe premtonte lindjen e herojve, “komunistet” shqiptare perfunduen ne militantizem stalinist, anti-vlerat e te cilit i transformuen ata ne anti-heroj tipike!
“Ne keto dite kerkimi per nji rrugedalje, takova nji frat franceskan. Me priti me gezim….Ky çast vendimtar ishte shume i randesishem per formimin tim politik. Gjendja e re e kishte trondite, ballafaqimin me ideologjine e quente te ‘paevitueshem’, dhe kjo e frikesonte, ‘…jo per vete, por per te ardhmen e Kishes sone katolike, ketu ne Shqiperi’. Dhe vazhdoi:’ Çdo here kemi pase perkrahjen e Europes se krishtene. Sot, Europa ashte e ndame e vendi i jone ashte caktue me qene pjese e Lindjes ku mbretnon rendi bolshevik. Sot jemi pa mbrojtje efektive nga nji qeveri e forte. Sot, jemi vetem!’ Mbasi mendoj pak, ai shtoi:’Nuk do te provokojme, nuk ashte roli i jone. Por njikohesisht, nuk mund te heqim dore nga feja e nga Kisha e Romes. Ata jane jeta e nana e jone. Pa ata, qenia e jone si klerike, ska kuptim….Sot, kemi perleshjen e dy vigajve, me dy qytetnime, jo vetem te ndryshme por anmiqsore deri ne vdekje…”
Vetem pak muej ma vone, frati i pafaj u arrestue, u torturue dhe u pushkatue vetem sepse ishte klerik katolik, anmik i pa perkulun i ateizmit marksist- dhe pjesetar i qendres nderkombetare te njohun si Vatikani…., nji fortese dymijevjeçare qe nuk pranonte kompromisin. “Armiq te betuar te pushtetit?” Po! Dhe me krenari!
“…Cila ishte pesha e luftes se djeshme para degradimit moral ku kishin ra sot (komunistet shqiptare) para perpjekjes absurde me permiresue me dhune cilsite e ’njeriut te ri’ shqiptar? Cilit krahe do te ngriteshin perseri trupet e rrezuem per toke nga grushti shtypes? Cila gjuhe do te shqiptonte perseri fjalet frymezuese per veshet e shurdhuem nga krisma e armes vrastare? Cila dore do te shterngonte perseri doren tjeter me gishtat e keputun ne torture? Cila ndertese e landes se pashpirte do te qendronte ne kambe mbi themele te hapuna si varreza kolektive?….Krymbi i krimit te kryem nuk do te pushoje deri sa te brej pa meshire edhe kandin ma te vogel te ndergjegjes fajtore. Vetem kafshet qe nuk kuptojne vuejtjen njerezore, vetem ata do te mbijetojne….Ashtu si izraelitet e Europes naziste, na u gjetem para nji psikologjie zyrtare qe mbeshtetej ne mohimin e qenieve tona si ‘njerez’. Tue fillue me parullat ‘o me ne o kunder nesh’, komunistet thane, pa asnji ndrojtje ‘ju, nuk keni vend ketu!’ Ma vone, kur pushteti u forcue ata shternguen rrethin e hekurt: ‘armiqt e popullit ne litar!’ deri sa hoqen masken, ne 1967, dhe tirani i kuq urdhenoi:” Merrni sopaten e bjerini kokes cilitdo qe guxon te flase per besim…” Ma thjeshte, kjo parulle do te thonte: Nenshtrim ose vdekje!’”
Cila mendje normale, cila ndergjegje njerezore, cila goje qe shqipton fjalen dashuni gjen sot guximin e marrezishem dhe shtazarak me rikujtue tmerret e se kaluemes komuniste…dhe me nji fare krenarie neveritese? Malesoret e krahinave ma te vorfena, ashtu si fshataret e bajrakut te Postribes, klasa intelektuale e edukueme ne Perendim ashtu si deputetet anti-fashiste te Levizjes Nacional-Çlirimtare, kleriket e besimtaret ne nji Krijues te gjithesise, u rreshtuen kunder “pushtetit popullor” qe nuk ishte as pushtet as popullor pa autoritetin e domosdoshem, pa pelqimin e lire te “sovranit” te heshtun me dhune.
Ashtu si ne te gjithe boten, edhe ne vendin tim u provue se vetem elementi ma i ulet i shoqenise shqiptare pranonte te jete torturues, officer sigurimi, drejtor burgu e kampi ose anetar partie…Ne fazat e veshtira te poshtenimit e vuejtjes qe ata shkaktojshin, ata ishin ma te forte se viktima, e ishte kjo ndjenje false e epersise qe ata ushqejshin per mbulimin e pasigurise se mbrendshme qe i mundonte”. Sot, ata jane turpi i kombit tone …!
Sot, vetem elemente te ketille manifestojne deshiren e perseritjes se nji kohe kur ata gjejshin kenaqesine ne boten e vajtimit, deneses e tortures. Vetem elemente te ketille shijojne akoma “gezimin e papershkrueshem” te terrorit qe ushtroi “Partia Nene” e legjonet e djallit. Vetem keta elemente kane paturpesine me u talle me gjakun, lotet e vuejtjet e pafund te nji popullsie te shtypun me ndergjegje e per dekada te gjata…..
Me kujtohet oficeri i Sigurimit qe me mundonte kur me pau te dermuem nga torturat. Qeshi. Une mora guxim; e pyeta: “Pse na torturoni?” Ai: ”Pusho, derr” u pergjegj, “komunistet nuk torturojne!” …..
***
22 gusht 1959. Vendosa te arratisem nga Shqiperia, ne pamundesi me pranue gjendjen e krijueme dhe nga frika e arrestimit te dyte. “Isha i ri, e dojsha jeten e frikesohesha nga vdekja. Por isha i vendosun me kerkue jeten e lire, mos me provue skllaverimin e torturen, e burgjet e kampet e punes se detyrueshme…Isha i mbushun me fryme revoltimi…Nga student i qete fillova me u prire kah aksioni i forte, violent…Ndjehesha i huej ne vendin tim….” Ate nate, u arratisa ne Jugosllavi!
Mbas nji viti ne qeli policore “incommunicado” perfundova ne nji kamp refugjatesh –krijesa te mjerueme e te harrueme- dhe ma ne fund emigrova ne SHBA ku qendroj keto 52 vjetet e fundit….!
Mergimi nuk qeteson as ngrohe! Per ata qe largohen per arsye ekonomike, mergimi ashte nji zgjidhje e mundeshme, por jo e sigurte. Por une isha i lidhun ngushte me vendin tim te lindjes, me nji vend qe me jepte krenari. Isha rrite dhe edukue me ate fryme ne familje, ne shoqeni, ne shkolle. Distancimi i im nga Shqiperia ishte i pa mundun.
Kam ndjeke me interesim te veçante zhvillimet ne ate vend qe me ngriti dhe me zbriti sa here qe tronditej. Prishja me ish Bashkimin Sovjetik me gezoi. Afrimi me Kinen maoiste me deshproi. Keputja e “miqesise” me Kinen e Mao-s me dha shprese se, ma ne fund, edhe Shqiperia e vete-izolueme do te shohe qartas te ardhmen e saj natyrale, Perendimin. U gabova rande! Çmenduria komuniste kalonte kufijt e te natyreshmes. Vendi i im po hynte ne nji tunel te erret, fundi i te cilit nuk shihej…! Shqiperia ishte tashma “…nje mozaik i madh ngjarjesh, personazhesh, kontradiktash, ku gjakderdhja ka bere rendom lenden lidhese…” e percaktoi E.Rama. “Gjakderdhja” kjo smundje e pasherueshme shqiptare…! S. Maleshova e percaktoi:”…nga nji parti politike jemi bere nji bande kriminelesh!” E tmerrshme!
“Komunizmi” ne Shqiperi ka qene pa dyshim “fatkeqesia” ma e madhe e vendit tone. Ajo fatkeqesi nuk ka qene rezultat i kultures shqiptare, nji vend akoma i pa industrializuem. Kjo fatkeqesi u importue nga fqinjte tone sllave, dhe u ekzekutue nga elemente fanatike, te pa arsimuem, te pa eksperienece, plotesisht te shnjerezuem, dhe qe vepruen nen masken e “patriotizmit” tradicional shqiptar. Na- tyrisht, kjo “fatkeqesi” nuk justifikohet; mund te spjegohet vetem me perhapjen e “kultures se dhunes” ne vendin tone gjate viteve te luftes qe ushqente urrejtjen e pergjitheshme, dhe brutalizimin e shoqenise sone, dhe qe ne formen e saj te organizueme arriti perpjestime monstruoze ne nji marshim regresiv 45 vjeçar. Ne kete atmosfere linden psikopatet e rregjimit te kuq, te gateshem me vra edhe prindet e tyne- mendje te smura me pushtet te pakufizuem…!
Ashte kjo atmosfere intolerance qe kemi trashegue nga komunizmi e qe nuk lejon zhvillimin e nji shoqenie te lire dhe tolerante. Kete e shohim sidomos ne perpjekjet e partive politike me heshte “opoziten” qe ne momentin qe marrin pushtetin. Nji zhvilim i damshem dhe i destinuem me falimentue. Sepse, ajo qe çfaqet publikisht nuk mund te zhduket me force; ajo kthehet me rrjedhime te damshme per te gjithe. Randesia e ruejtjes se diferencave qe ndajne boten tone shqiptare ne pole kundershtare duhet shikue pozitivisht; diferencat jane “vizione” te reja, me baze morale, dhe duhen perkrahe! Nga nji here, krijohet pershtypja se kaosi politik ne Shqiperi, ashtu si ne shume vende afrikane, nuk ashte nji “anomali”, ose nji tragjedi e papritun; ky lloj kaosi ashte strategji per marrjen dhe konsolidimin e pushtetit.(Sic!)
Bashke me kete zhvillim, na duhet edhe fryma e pendimit per fajin e kryem, dhe natyrisht, fryma e faljes se fajit te kryem. Keto kohet e fundit, nji kuader komuniste kineze qe shkaktoi viktima, e pendueme, deklaroi:”…Revolucioni kulturor ka qene nji fatkeqesi masive…Si do te shikoje vendi i jone te ardhmen, varet ne nji mase te madhe nga menyra si do te ballafaqohemi me te kaluemen”. Ajo shtoi:” Une mendoj se te gjithe ata qe shkaktuen vuejtjet e te tjereve gjate Revolucionit kulturor do te kerkojne falje per krimet e kryeme, dhe do te shkojne drejt pajtimit”. Amen! Reagimi i publikut kinez ka qene:” Mao ishte burimi i te gjitha te keqiave”. “Ai ashte qe bani kaq shume te keqia”. “Ky nuk ashte problem i nji individi. E gjithe PK kineze, dhe Mao, jane gjithashtu pergjegjes”. Por, sot, ne sallen kryesore te shkolles se nji viktime ku ajo ishte drejtoreshe ashte vue busti i saj e nderohet me respekt, çdo dite, nga te gjithe studentet.
Ska dyshim qe ne Kine, rritet sot nji brezeni koshiente per te kaluemen kriminale te komunizmit kinez, por me vendosmenine e ndertimit te nji te ardhmeje qe denon pa kompromis te kaluemen tragjike. Kjo ashte prove e nji populli me kulture tremijevjeçare!
Kur do te dale edhe per ty pranevera, o Shqiperia e ime?
——————————————————————————————————
Shenim: Citatet jane te marruna nga libri: S.R. Nen hijen e Rozafes (Onufri,2004)