– Vasalë, sidomos të atyre barbarëve grekë dhe serbë; ndryshe, pelegrinazh fals që me flamujt, uniformat dhe armët luftarake të tyre, hyjnë pa leje në trojet tona. Dhe, terrorizojnë jugun e Shqipërisë dhe Veriun e Kosovës/

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)//

Të mendosh (pse e shkruaj këtë letër) është një trajtim eksperimental i sasive të vogla të energjisë, ashtu si një gjeneral që lëviz figura miniaturë mbi një hartë para se me vu trupat e tij në veprim.

***

Nuk pritet që politik-bërësit analfabetë shqipfolës të heqin dorë vullnetarisht nga interesat vetjake dhe punojnë për të mirën e vendit, qysh e kanë obligim. Ata do të vrisnin edhe prindërit e vet nëse ua rrezikojnë interesat e tyre. Prandaj, kur e dimë se me çfarë krijesash kemi të bëjmë, lypset mobilizuar opinionin publik për t`i neutralizuar ata bastardë me defekte të bashkëlindura të trurit. Natyra ka gabuar rëndë që i ka lindur, është dashur t`i abortojë.Gati e gjithë ajo tufë e madhe bagëtish në Shqipëri, Kosovë, FYROM-it dhe trojet tjera, janë një kastë e të korruptuarve, të lidhur me krimin e organizuar. Vasal, sidomos të atyre barbarëve grekë dhe serbë; ndryshe, pelegrinazh fals që me flamujt, uniformat dhe armët luftarake të tyre, hyjnë pa leje në trojet tona. Dhe, terrorizojnë jugun e Shqipërisë dhe Veriun e Kosovës. Por edhe shkelin mbi dinjitetin tonë kombëtar. Ndërkaq, dylberët tanë heshtin. Ose rreshtohen pas tyre. Të gjithë. Pozitë e opozitë. O fëmijë të brezit të errët, o pemë të rënë nga drunjtë e gjymtuar!

T’i kthejmë Kombit krenarinë e qenies së vet të papërsëritshme.

Mercenarët shqipfolës janë krijesa të mjerueshme, të shitura, pa ndjeshmëri për popullsinë e tyre, dhe ata kanë humbur të gjithë kuptimin e shëndoshë dhe nuk kanë një perceptim të plotë të realitetit! Ata me decenie po varfërojnë, terrorizojnë, vjedhin, copëtojnë, poshtërojnë, shesin dhe shkatërrojnë në tërësi atdheun e përbashkët tonin, që nuk do të trashëgohet nga brezat e ardhshëm të shqiptarëve por nga pushtuesit gjakatarë, nëse nuk i arrestojmë sa më sa më shpejt të jetë e mundur. Shqiptarëve autokton u grabitet atdheu, gjuha, kultura, e ardhmja dhe trashëgimia, nga udhëheqësit e tyre, të cilët në lidhje me armikun vuajnë nga kompleksi i vlerës së ulët. Për të mirën e Mesjetës, barbarizmit, terrorizmit dhe mosfunksionimit. Një sistem i përhapur dhe i korruptuar, i cili në dy deceniet e fundit është bërë një sëmundje që importon kancer. Një shtet krejtësisht i çmendur dhe surrealist. Një gjendje krejtësisht e çmendur dhe joreale. Ndërsa situata është përshkallëzuar pothuajse jashtë kontrollit, në një projekt transformimi ideologjik dhe megalomani, pa procesin demokratik ose ankorimin, është koha e duhur të çlirohemi nga shkaktarët e së keqes.

Njeriu pa emocione, nuk mund të luftojë për asnjë ide; për të luftuar është e domosdoshme të duam atë për të cilën luftojmë, dhe të urrejmë atë kundër së cilës luftojmë. 

***

Si do të vepronin shtetet tjera (normale) evropiane nëse do të kishin një krizë serioze të brendshme?

Ajo që njerëzit mendojnë dhe bëjnë privatisht është një çështje për individin. Nëse njerëzit duan të jenë naiv pavarësisht nga të gjitha rrethanat e jashtme që tregojnë se duhet të jenë vigjilent ose kritik, askush nuk mund t’i ndalë ata.

Është për individin të zgjedhë, por është edhe individi i cili duhet të marrë përgjegjësinë në kuptimin e pasojave që një përçmim i tillë i hapur ose mohimi i realitetit nënkupton. Ata janë një rrezik për veten e tyre.Megjithatë, nëse shtetet udhëhiqen nga njerëz naiv dhe të thjeshtë, shpesh në një mënyrë spekulative, manipuluese ose cinike, mund të kenë pasoja serioze për një komb të tërë. Ata janë një rrezik për shoqërinë.Në rastin më të keq, ajo (shoqëria) mund të hapet për krime shpërthyese, anarki, luftë civile ose luftë në shkallë të gjerë me vendet fqinje. Nëse mediat dhe politikanët, insistojnë në një mënyrë jo-morale dhe cinike, që shoqëria kolektivisht të shtyhet në një mohim të realitetit në emër të një lehtë-besimi, nuk ka asnjë mënyrë tjetër rrugëdaljeje përveçse policia, udhëheqësit e ushtrisë dhe shërbimet e sigurisë ta thonë (bëjnë) të veten. Kjo është kur fusha e tyre e ekspertizës dhe kompetencës janë aktualizuar. Ajo në fakt është një pjesë e kontratës që ata kanë hyrë. Dhe ata duhet ta bëjnë këtë para se të ndodhë fatkeqësia, jo shumë kohë më pas. Fakti është se është detyra e tyre e dënuar të paralajmërojnë, pavarësisht nëse ata guxojnë apo jo. Megjithëse një gjeneral ose udhëheqës policor shkarkohet për të treguar të vërtetën, është më mirë që ai të marrë ngarkesën. Me sa duket, shumë prej tyre edhe e kanë bërë atë. Ata u hoqën nga sistemi i karrierës, sepse ata atdhedashës, për shkak të qëndrimit mirëdashës, të përgjegjësisë për popullin dhe vendin e tyre, si dhe besnikërinë ndaj pozitës së tyre, e hoqën tehun nga goja. Unë e di se është e lehtë të thuhet kjo, dhe unë nuk dënoj asnjë prej zotërinjve në një pozicion të lartë që nuk guxon, por asnjë nga këto nuk ndryshon parimin e asaj që kam shkruar këtu. Le të filozofojmë pak mbi temën. Cila është më logjike apo heroike? Të sakrifikosh në kohë paqeje për të shmangur një katastrofë ose për të sakrifikuar në kohë lufte kur katastrofa tashmë ka ndodhur? A nuk kërkon një guxim më të madh nga një njeri për të shpëtuar kombin nga shkatërrimi para se të vijë, pavarësisht çnderimit dhe shqetësimit afatshkurtër ose afatgjatë, sesa të japë jetën e tij në veprim të vërtetë lufte? Natyrisht, është gjë e keqe për t’i vënë këto dy skenarë kundër njëra-tjetrës, sepse të dyja veprimet janë heroike në kohën dhe rolin e tyre, por unë megjithatë ende e bëj këtë për të ilustruar një poen. Natyrisht, ka edhe një ushtar apo civil që jep jetën e tij në luftime heroike për të shpëtuar të tjerët. Por ama kur është fjala për ata njerëz që janë ulur në majë të piramidës dhe kanë më shumë shikueshmëri dhe njohuri, ata duhet të veprojnë në kohë. Një vendim i tillë kërkon burrin e vet. Guximi dhe trimëria prej kohësh nuk është më një virtyt që është vendosur lartë në ideologjinë e shtetit shqiptar dhe mentalitetin e shqiptarëve.

Është një nder më i madh për një njeri që (nëse është e mundur) të drejtojë anijen larg nga një fatkeqësi që shihet qartë se qëndron atje përpara, sesa të tregojë guxim pasi qëllimisht ose pa ndërprerje e ka drejtuar atë në ujërat e papastra, ndërkohë që një stuhi ishte në rrugën e saj.

Ashtu si ushtarët profesionist që e dinë se ata mund të rrezikojnë jetën e tyre dhe të vriten në luftë, edhe udhëheqësit e forcave të mbrojtjes dhe të sigurisë duhet të jenë të gatshëm të sakrifikojnë vendet e tyre të punës dhe emra të mirë dhe reputacion në kohën e paqes, për të shpëtuar vendin e tyre. Nëse pas kësaj, popullata pasive-indiferente ose politikanët e pandërgjegjshëm vazhdojnë t`i injorojnë paralajmërimet e tyre, të paktën askush më vonë nuk mund t`i fajëson për moszbatim të detyrës udhëheqësit që morën përgjegjësinë për të mirën e atdheut. Pastaj nuk kanë gjak të pafajshëm në duart e tyre. Asnjë djalë ose vajzë, nëna ose baballarë, gjyshe apo gjyshër nuk do të flijohet në paqe apo kohë lufte nga politikë-bërësit e çmendur të pavetëdijshëm ose nga politikanët vetë-respektues dhe vetë-mohues, banal, të gërditshëm dhe patetik, të cilët tërësisht injorojnë ose fshijnë të gjitha sinjalet e dukshme të rrezikut. Edhe sikur t`i kishin qëllimet e mira nuk mund t’i justifikojnë ato.