Archives for September 2015

Ismail Kadare: Pushteti është çmenduri

September 6, 2015 by dgreca

Nga Jorg Magenau/*
Udhëtim nëpër histori: Tre janë tregimet e kandidatit shqiptar për Çmimin Nobel, Ismail Kadare që ribotohen me titullin “Die Schleierkaraëane” (Sjellësi i fatkeqësisë): Tregimet janë si vera, sa më e vjetër aq më e mirë. Nëse paraqiten te lexuesi shumë herët, nuk kanë ndikim. Po të bazoheshim në parimin e Ismail Kadare-së, kjo do të marrte disa qindra vjet, derisa procesi i “plakjes” së nevojshme arrihet. Sepse sipas tij, bëhet fjalë për shkrirjen e modelit arkaik në pëlhurën e jetës aktuale, apo në shndërrimin e ndodhive në ngjarje mitike, sepse vetëm në këtë mënyrë është e mundur që njerëzit të flasin për ata që vuajtën tmerret. Në mit, historia është atje dhe ende e largët.
Prej disa vitesh, shkrimtari shqiptar është një nga favoritët për të fituar Çmimin Nobel për Letërsi. Ai, për ta marrë mesa duket nuk do e marrë kurrë edhe pse është një nga shkrimtarët më të mëdhenj evropian. Roli i tij në Shqipërinë komuniste, nën regjimin e Enver Hoxhës është bërë shpesh objekt kritike, ai ishte anëtar i partisë dhe i parlamentit dhe ishte një nga të preferuarit e diktatorit.

Skenarët e maktheve surreale
Por çfarë do të thotë kjo, që letërsia e tij është një analizë e thellë dhe prezantimi i marrëdhënieve të shtypura? Kadare duhet të ishte i afërt për të depërtuar në këto analiza. Nuk ka asnjë shkrimtar, i cili është në gjendje të paraqesë atmosferën e frikës, dhunës, përgjimit, denoncimit dhe të oportunizmit, të gënjeshtrave dhe besëtytnisë dhe fuqinë e spekulimeve si ai. Ai e ngre me mjeshtëri imazhe të frikshme të shoqërisë në një skenar surrealist, duke i paraqitur si një realitet absurd, me një realizëm të ftohtë e të matur.
Ai shpesh kapërceu në tregimet e tij në periudha të ndryshme, në mënyrë që të tematizonte të tashmen shqiptare. Kështu në tre tregimet e tij “Die Schleierkaraëane”, që ribotohen, tregime të nisura rishtazi, ai paraqet thuajse gjithçka në kohën e Perandorisë Osmane në Shqipëri. Çuditërisht, këto rrëfime janë publikuar për herë të parë në Gjermaninë lindore (DDR) në vitin 1987, në kohën e Perestrojkës. Joachim Röhm ka realizuar përkthimet e Kadares, duke i sjellë në një gjermanishte të përsosur.
Pjesë nga një shkrim më i gjatë i Jorg Magenau me titull në origjinal “Erzählungen von Ismail Kadare /Macht ist WSahnsinn”(Kortezi:Shqiptarja.com)

Turistë francezë në Parkun Kombëtar të Divjakës

September 6, 2015 by dgreca

Parku Kombëtar Divjakë-Karavasta, vazhdon të jetë një atraksion turistik edhe këto ditë fillimvjeshte. Turistët e vëzhgimit janë të pranishëm pothuajse çdo ditë në interes vëzhgimi për speciet e rralla të lagunës. Tashme në periudhën kur fluturakët e mërguar drejt vendeve të freskëta, rikthehen në vendet e origjinës shtohet edhe me shume interesi i vizitorëve te vëzhgimit.
Ditën e Premte me 4 gusht 2015, rreth 40 turistë francezë vizituan këtë park. Gjatë vizitës, që zgjati rreth 3 orë, ata u njohën me vlerat e biodiversitetit në park, duke parë nga afër vendet e grumbullimit të shpendëve si dhe çerdhet e shumimit të tyre. Por, turistët njëkohësisht u njohën edhe me vlerat historike dhe kulturore të zonës së parkut. Vizitorët u shoqëruan në guidën e tyre nga punonjës të administratës së parkut të specializuar në udhëheqjen e turistëve në pikat me aktraksion vëzhgimi dhe njohjeje.

Akademik Mark Krasniqi, sherbesetari i ceshtjes kombetare,emblema e shqiptarizmit

September 6, 2015 by dgreca

Shkruan:Dr. Sadik ELSHANI-Filadelfia/*
Me 28 gusht u nda nga kjo bote Akademik Mark Krasniqi, intelektuali dhe burri i rralle i Kosoves dhe gjithe Shqiptarise. Akademik Mark Krasniqi tere jeten, tere vepren e tij ia perkushtoi ceshtjes dhe idealeve kombetare ky ishte misioni fisnik e atdhetar i jetes se tij. Akademiku i nderuar ishte nje figure e ndritur poliedrike, njeri i gjithanshem. Ishte: gjeograf, etnograf, shkrimtar, pedagog, gazetar, perkthyes e se fundi edhe politikan. Se bashku me Esad Mekulin, Hivzi Sulejmanin, Idriz Ajetin, Anton Cetten, Skender Rizajn, Ali Hadrin e disa te tjere, perbejne brezin e pare te intelektualeve shqiptare te Kosoves, qe sikur vellau i madh ne familje, edhe keta e barten barren me te rende per ta arsimuar, edukuar popullin e Kosoves dhe ishin bartes te zhvillimeve te jetes kulturore, artistike e shkencore te Kosoves. Vepruan ne kushte tejet te veshtira, kur regjimi jugosllav, kupto serb, dhe aparati i tij famekeq i sigurimit, UDBja, po ushtronin nje trysni te padurueshme, nje terror mbi popullsine shqiptare te Kosoves dhe viseve tjera shqiptare ne ish Jugosllavi, siq ishin Aksioni per mbledhjen e Armeve dhe shperngulja me dhune per ne Turqi, etj.
Edhe keta intelektuale i ndoqi fati i Kosoves, ne lekuren e tyre e perjetuan ate trysni te rende, ishin te perndjekur, te vezhguar e te kercenuar panderprere. Por kurre nuk e ndalen punen, perpjekjet, misionin e tyre per ta cuar perpara ceshtjen shqiptare, per ta mbrojtur te verteten dhe te drejtat historike te popullit tone, per ta emancipuar popullin tone. Dijetaret, shkencetaret, shkrimtaret e Kosoves si Mark Krasniqi me shoke, gjithmone i ka karakterizuar guximi intelektual e burreror.
Ata nuk e ndoqen rrugen e lehte e te beheshin servil te interesave serbomadhe, antishqiptare, por e ndoqen rrugen e veshtire, rrugen e nderit e te dinjitetit njerezor, rrugen e drejte per t’i sherbyer ceshtjes se Kosoves, popullit te Kosoves dhe interesave madhore kombetare. Si dikur Rilindesit tane mendjendritur, edhe ata i kishin ngarkuar vetes nje mision me te larte, qe t’ia ndriconin rruget e erreta e t’i prinin popullit, t’ia ngrenin fuqite prej gjumit sic do te shprehej poeti Esad Mekuli.
Se bashku me popullin e ndane fatin e Kosoves dhe Kosova ishte me fat qe ne castet kyce te historise se saj ne gjirin e saj kishte keta burra te medhenj. Shkencetarit, dijetarit, intelektualit nuk i ka hije qe t’i perkulet, t’i nenshtrohet injorantit, sado diktator qofte ai. Intelektualet e Kosoves kurre pa u perkulur, pa u lekundur, me fakte, me forcen e argumenteve shkencore i dolen zot popullit te vet. I tille ishte ai brez, i tille ishte Akademik Mark Krasniqi, i cili misheron vlerat tona kombetare, vlerat e intelektualit te pergatitur mire profesionalisht dhe te begatuar me virtytet me te mira njerezore. Kosova ka mbijetuar ate drame te tmerrshme historike fale qendreses heroike te popullit, por edhe fale perpjekjeve dhe angazhimit te intelektualeve qe permenda me lart. “Pesha e viteve te mia eshte pesha e popullit tim, i cili ka qene i roberuar ne kohen e sundimit te gjate otoman, ne kohen e kralit, persekutuar edhe ne kohen e Marshalit e te qeverise shoviniste te Serbise” eshte shprehur Mark Krasniqi ne nje interviste te dhene me 2012. Gjate jetes se tij, gjate punes se tij shumevjecare, Akademik Mark Krasniqi se bashku me koleget tjere kane edukuar breza te tere te intelektualeve, shkrimtareve, shkencetareve te rinj, te cilet, sikurse mesuesit e tyre edhe keta i kane sherbyer dhe jane duke i sherbyer Kosoves me perkushtim e besnikeri.
Mark Krasniqi ka lindur me 19 tetor, 1920 ne fshatin Gllavicice (Shengjon) afer Pejes. Shkollen fillore e kreu ne fshatin e lindjes, kurse gjimnazin me 1941 ne Prizren (te dyja ne gjuhen serbokroate). Ne vitet 1941 1943 ka studiuar letersine ne Universitetin e Padoves, e prej vitit 1946 1950 ka studiuar gjeografine e etnografine ne Universitetin e Beogradit. Me 1945 1946 ka qene gazetarredaktor i gazetes Rilindja ne Prizren, bashke me Esad Mekulin e Omer Cekrezin, kurse prej vitit 1947 1949 ka punuar ne Radio Beograd (Redaksia e emisioneve ne gjuhen shqipe) gazetar redaktor.
Ne vitet 1950 1961 ka punuar ne Akademine Serbe te Shkencave ne Beograd si asistent, pastaj bashkepunetor shkencor. Ka diplomuar me 1950 ne Beograd, kurse me 1960 ka doktoruar ne Universitetin e Lubjanea (Slloveni). Ne Beograd vazhdimisht e kane kercenuar, i kane bere shantazh, duke i kerkuar qe te behej bashkepunetor i UDBse, Mark Krasniqi kete e ka refuzuar kategorikisht. Po ashtu, sekretari gjeneral i Akademise Serbe, Petar Jovanoviq, i ka propozuar dhe ka insistuar qe ai ta merrte per teme te doktorates “shqiptarizimin e serbeve te Kosoves gjate shekujve nga trysnia turke e shqiptare”. Edhe kete Mark Krasniqi e ka refuzuar, duke i thene sekretarit se per kete teze nuk ka kurrefare fakte historike dhe se ai nuk eshte dele qe te shitet ne pazar. Ne vitet 1961 1981 ka qene profesor ne Universitetin e Prishtines, kur e kane larguar nga procesi mesimor, sepse ai nuk ka pranuar qe t’i denoje demonstratat e studenteve te vitit 1981. Ka qene disa here prodekan e dekan i Fakultetit Juridik Ekonomik. Ka qene nenkryetar e kryetar i Akademise se Shkencave dhe Arteve te Kosoves. Kryetar i pare i Shoqates se Shkrimtareve te Kosoves (1970) dhe kryetar i Partise Shqiptare Demokristiane te Kosoves (qe nga viti 1993). Ka qene edhe anetar me korrespodence i Akademise se Shkencave te Shqiperise. Ka botuar me se 35 libra shkencore, letrare, publicistike e tekste shkollore e universitare dhe ka perkthyer disa romane
e permbledhje poezishe nga serbokroatishtja, sllovenishtja e maqedonishtja ne gjuhen shqipe.
Disa nga veprat shkencore: “Gjurme e gjurmime” (1979) studime etnografikme, “Lugu i Baranit” (1985) monografi, “Rugova” (1987) monografi, “Nga gurra e tradites” studime etnografike, “Rrenjet tona etnike” (2001).
Disa nga veprat letrare: “Jehona e kohes” (1972), “Perrallat e gjyshit” (1953), “Dita e pare” (1956),
“Posta e porositun” (1959), “Lepuri analfabet” (1974), e shume te tjera.
Mark Krasniqi ka botuar edhe shume artikuj, punime shkencore e polemika dhe eshte paraqitur me kumtesa ne shume tubime shkencore ne ish Jugosllavi dhe tubime nderkombetare.
Per breza te tere te femijve shqipare ne Kosove dhe ne trojet tjera etnike, Mark Krasniqi eshte nje poet dhe shkrimtar shume i dashur. Ne veprat e tij per femije, Mark Krasniqi me mjeshteri i ka perdorur krijimet popullore, si, perrallat, anekdotat, kenget, etj. “Femijve nuk duhet t’u jepet cdo liber ne dore, sepse libri i dobet ndikon keq ne formimin e shijes artistike te femijes” ka thene ai.
Prandaj, ai ka shkruar libra te bukur! Veprat e tij jane shume terheqese dhe kane lene gjurme te thella, mbresa te pashlyeshme ne kujtesen dhe jeten e femijve tane . Nga “Posta e porositun” ende me kane mbetur ne kujtese vargjet:
“N’poste t’katundit per Vit t’Ri
Telegrame shume kane mberri
Ujku deles te fala i con
Vitin e Ri ia uron:
Ty te paca moj bardhoke….”
Ndersa delja nder te tjera i pergjigjet ujkut se, eja, por dikush te pret me pushke:
“E prej gezimit axha Cat Ka me e zbraze ate pushke te gjate.”
Dihet fort mirfe se kush ishte ujku e kush ishte delja ne ate kohe.
Ne punen e tij prodhimtare e te suksesshme shkencore, Akademik Mark Krasniqi eshte marre me studime etnografike e historike shqiptare. Me fakte e argumente te forta shkencore, me kembenguljen e shkencetarit, ai i ka luftuar te padrejtat qe i jane bere shqiptareve dhe ka nxjerr ne pah te vertetat historike. Nje punim i tij, “Syte e Simonides” ka bere jehone te madhe ne kohen kur eshte botuar. Simonida ka qene gruaja e mbretit serb Millutin dhe paska qene e njohur per syte e saj. Nje afresk me figuren e saj eshte ne manastirin e Gracanices, afer Prishtines. Por ne kete afresk syte e Simonides dikush i ka gropuar. Nje poet nacionalist serb, Milan Rakiq, ia ka kushtuar nje poezi syve te Simonides dhe ne nje varg thote se “Shqiptari t’i shpoi syte me thike”. Mark Krasniqi me fakte e verteton se kete nuk e kane bere shqiptaret, por besimtaret dhe pelegrinet serbe, sepse sipas besimit te tyre, nese dikush merr pak material nga syte e Simonides ne kete afresk dhe ia ferkon syte te verberit, atehere atij prape i kthehen syte. Pak nga pak duke vepruar keshtu, syte e Simonides jane groposur. Ky eshte vetem nje shembull, nga shume te tjere ku Mark Krasniqi me fakte dhe te verteta historike i lufton shtremberimet qe i jane bere historise sone dhe shume te padrejtave qe u jane bere shqiptareve. Serbet i akuzojne shqiptaret se po i shkaterrojne kishat dhe manastiret ortodokse ne Kosove. Perseri, Mark Krasniqi me fakte verteton se shqiptaret i kane mbrojtur, i kane ruajtur keto kisha, sepse ato nuk jane kisha serbe, por jane kisha bizantine che ne ate kohe shqiptaret kane qene ortodokse. Familjet qe i kane ruajtur keto kisha quhen Vojvoda.
Eshte marre me perkushtim me studimet e tradites sone, kryesisht me tri prej traditave tona me te cmuara, ketij trekendeshi te vlerave tona kombetare: toleranca fetare, besa, mikpritja. Se bashku me profesor Anton Cetten ka qene njeri nder njohesit me te mire te tradites, krijimtarise popullorte, etnise sone. Mark Krasniqi gjate veprimtarise se tij, me shkrimet e tij ka bere shume polemika me historiane e publiciste nacionaliste serbe, te cilet shtremberonin dhe falsifikonin historine tone, traditat tona dhe fyenin rende kombin tone.
Ne qender te vemendje se punes, vepres, jetes se tij, ai e vuri ceshtjen kombetare, e zgjoi dhe e ngriti lart ndergjegjen kombetare te shqiptareve te Kosoves dhe i dha nje trajte te re mendimit shqiptar ne Kosove, e drejtoi ate kah ceshtja, idealet kombetare. Personaliteti, vepra e tij, qendrimet e tij kane qene udherrefyes e burim frymezimi atdhetar per rinine dhe popullin e Kosoves e me gjere. Per shkak te qendrimeve te tij te forta kombetare, atdhetare, shkencore, ai tere jeten ka patur probleme me pushtetin e atehershem jugosllav/serb dhe ne keto perleshje, ai kurre nuk eshte thyer. Ceshtja kombetare, bashkimi kombetar, gjithmone e kane preokupuar ate. Per te perparuar ceshtjen kombetare, ai e ka formuar dhe udhehequr nje parti politike shqiptare ne Kosove, PSHDK. Ceshtjen e Kosoves e ka paraqitur dhe e ka mbrojtur ne shume takime shkencore nderkombetare, takime me politikane e institucione nderkombetare dhe ka qene bashkepunetor i ngushte i Kryetarit Ibrahim Rugova. Gjithmone e ka theksuar dhe ka luftuar per te drejten tone per bashkimin kombetar. “Mos me dalte shpirti pa i pare te bashkuara trojet shqiptare” ka deklaruar ai. Edhe ne librin e tij te fundit, “Porosia ime per shqiptaret”, qe eshte botuar pak dite para vdekjes se tij dhe ia kane dhene ne dore nje dite para se te vdiste, ai perseri i porosit shqiptaret: “Kurre mos hiqni dore bga bashkimi kombetar!” Ai eshte tipi i pare (prototipi), shembulli i vecante i inelektualit, shkencetarit veprimtar, te angazhuar per ceshtjet kombetare. Se bashku me shoket e tij te idealit kombetar, ai ishte engjulli mbrojtes, engjulli shpetimtar i shqiptareve te Kosoves dhe trojeve tjera shqiptare ne ish Jugosllavi. Ishte nje lis i forte qe i kishte rrenjet thelle ne gjirin e popullit. Prandaj, populli yne gjithmone e ka dashur dhe e ka respektuar Mark Krasniqin.
Per familjen tone, Elshani, nga Suhareka/Theranda e Kosoves, Akademik Mark Krasniqi ka qene nje njeri shume i dashur dhe i nderuar, sepse ai disa here ka qene ne familjen tone dhe ka mbledhur materiale folklorike, etnografike, mencuri popullore nga gjyshi yne Muharrem Elshani (ndjese paste). Baba Heme, sic e kemi thirrur ne gjyshin tone, ka qene i verber ne te dy syte, por ka qene nje njeri shume i mencur, i vendosur, atdhetar i flakte dhe ithtar i arsimit e perparimit tone kombetar. Vellezerit e mi e kane takuar disa here Akademikun e nderuar dhe ai gjithmone me shume respekt e ka kujtuar gjyshin tone te mencur.
Akademik Mark Krasniqi ka jetuar, ka punuar e veprua dhe ka vdekur me dinjitet kombetar e njerezor. Ai ka lindur shqiptar, ka jetuar si shqiptar, ka punuar e vepruar si shqiptar, ka qendruar i paperkulur si burre shqiptar dhe ka vdekur e eshte varrosur si shqiptar. Edhepse katolik i lindur, ai e ka lene testamentin/amanetin qe te varroset si shqiptar, ne nje ceremoni pa prift. Ne pllaken e varrit te tij nuk ka kryq, por eshte vetem shqiponja dykrenore. Profesor Mark Krasniqi nuk i eshte frikesuar as vdekjes, para disa vitesh ai vete e ka ndertuar varrin e tij. Tani ai ndoshta eshte fikur e tretur, por nuk ka vdekur. Veprat e mira ia sigurojne n jneriut perjetesine dhe Akademik Mark Krasniqi na ka lene mjaft te tilla.
I paharrueshem qofte kujtimi per Akademik Mark Krasniqin, kete figure madhore te kombit tone sherbesetarin e ceshtjes sone kombetare, emblemen e shqiptarizmit!
Shenim: Kjo kumtese u mbajt ne veprimtarine perkujtimore qe shoqata “Bijte e Shqipes” ne Filadelfia organizoi me 5 shtator, 2015, me rastin e ndarjes nga jeta te Akademik Mark Krasniqit.
Ne kete veprimtari u kujtua edhe Nene Tereza me rastin e 18 vjetorit te vdekjes. Poashtu u kujtuan edhe akademiket Esat Stavileci e Pajazit Nushi dhe profesor Aleksander Stipceviq, te cilet keto
dite u ndane nga kjo bote. Qofshin te paharruar!
Filadelfia, 5 shtatror, 2015
*Sadik Elshani eshte doktor i shkencave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro amerikane.

Mother Teresa: Saintly woman, tough patient

September 5, 2015 by dgreca

…Cardiologist tells the tale of revered sister’s final years/
By Ann Rodgers Pittsburgh Post-Gazette/
In the last seven years of her life, Mother Teresa was often near death but saw some of her most heartfelt prayers answered. Only the hope of establishing a home for abandoned and forgotten people in China persuaded her to accept advanced medical care, her cardiologist said.
“She was the worst patient I ever had,” said Dr. Patricia Aubanel from Coronado, Calif., who often traveled with her from 1990 until her death in 1997.
Many people who were close to Mother Teresa told stories of her life last weekend at Saint Vincent College in Latrobe. College President James Towey, who once served as Mother Teresa’s legal counsel, organized the gathering.
Dr. Aubanel was originally from Tijuana, Mexico, and in 1990 the Catholic bishop of that city called her in California. The bishop asked her to see an elderly friend of his who had been in Tijuana and had gone to the San Diego area, was very ill and had not seen a doctor. She found Mother Teresa in a Missionaries of Charity convent, suffering from pneumonia and popping about 20 nitroglycerin pills a day for chest pain.
She refused to go to the hospital.
“I’m happy to go to Jesus,” Mother Teresa said.
“Are you finished with your mission?” the doctor demanded.
For years Mother Teresa had been asking nearly everyone she met to pray that her sisters would be able to get into China. Now she asked, “Would you help me to go to China? Imagine all the souls for Jesus.”
“I said that I will do everything that is possible so you can get to China,” Dr. Aubanel said. Mother Teresa finally consented, entered Scripps Clinic and had five blood vessels to her heart unblocked.
During this same period, Mother Teresa saw the fulfillment of another long-held desire, the establishment of a house for her sisters in Albania. She was born in 1910 in Skopje, which was then in Albania, later in Yugoslavia and now in Macedonia. Much of her family had remained in Albania, which was the most militantly atheistic nation in the world under Enver Hoxha.
Even private practice of faith was punishable by death. For 40 years, Mother Teresa could not go home to her family, and her mother could not get to her. Her mother died calling her name.
Mr. Hoxha died in 1985, and four years later she made her first visit home. Her greatest desire was to visit the graves of her mother and sister. As her car entered the cemetery in the capital, they were waylaid by an unexpected ceremony at Mr. Hoxha’s tomb, said Jan Petrie, her traveling companion. “Mother said a little prayer,” she said.
A few hours later she went to lunch with the late dictator’s widow. “This woman was partly responsible for keeping her apart from her family,” Ms. Petrie said. “The first thing she said to her was, ‘I prayed for your husband today.’ ”
On a later visit, the Albanian president told her it was against the law to have a religious center of any kind in Albania. Ms. Petrie said Mother Teresa replied, “I’m ready to break that law.”
She persevered and eventually got a house, which became a home for disabled people. She also accepted government help to move her mother’s remains across the cemetery, next to Mother Teresa’s older sister. Because of the law against religion there was not a single cross in the cemetery, but Mother Teresa insisted.
“Those were the first two graves in the country to have a cross on them. Now the cemetery is full of crosses,” Ms. Petrie said.
By late 1996, Dr. Aubanel believed Mother Teresa could not live much longer. She urged her to make arrangements for a successor as superior of the Missionaries of Charity, and ordered a new invention, a small, portable ventilator. There was great difficulty getting it to Calcutta, and it arrived Dec. 12, the feast of Our Lady of Guadalupe.
Mother Teresa didn’t want to use it. Dr. Aubanel protested that she had prayed for this equipment and her prayers had been answered by the Virgin of Guadalupe. To thank the Virgin, she said, Mother Teresa would have to use it while Dr. Aubanel prayed the rosary. Mother Teresa agreed, and, ever after, she would only use the ventilator while the doctor prayed the rosary — which she did, very slowly.
After Sister Nirmala Joshi was elected to succeed her, Mother Teresa insisted on going to Rome to introduce her to Pope John Paul II. The pope was not only her superior but also her close friend and spiritual soul mate.
Dr. Aubanel protested futilely that her lungs and heart were so fragile that the flight would likely kill her. When they landed in Rome in June 1997 Mother Teresa was vomiting and they had to set up the ventilator in a room at the airport.
When she had stabilized, Pope John Paul was waiting for her. As she entered the room, he knelt before her.
“He kissed her hand and said, ‘Mother. My mother,'” Dr. Aubanel said.
At a June 29 Mass in St. Peter’s Basilica. Mother Teresa was in a wheelchair and so clearly ill that the pope’s aides did not call her forward for his blessing. She was heartbroken, and buried her face in her hands, Dr. Aubanel said.
Then the pope, who was frail from Parkinson’s disease and had great difficulty walking, rose and began walking unsteadily toward her. Told he was coming, she looked up and pushed herself to her feet. They literally fell into each other’s arms.
“The whole church was able to see this great love that they had for each other, and respect,” Dr. Aubanel said. “Every single person was crying. That was the last time they were together.”
Three days later they heard the news that Hong Kong, where the Missionaries of Charity had a house, had reverted to the control of the People’s Republic of China. The sisters and Dr. Aubanel brought Mother Teresa the news: “Mother! Mother! You are in China!”
She repeated, “Oh, I’m in China. I’m in China. [God] loves me so much that I’m in China,” she said.
“Yes Mother,” she was told. “He loves you so much that, since you could not go to China, he brought China to you.”
At that instant, Dr. Aubanel said, she remembered her promise seven years earlier. “I had promised to get her into China. This is the end,” she thought.
When she was stable enough to fly, she returned to Calcutta.
“A month later, she died peacefully,” Dr. Aubanel said.

Gazmend Kapllani, një zë i fuqishëm e novator që vlen të dëgjohet në shqip

September 5, 2015 by dgreca

*Ne i besojme me shume miresise se te huajve se sa drejtesise se shtetit tone. Ky eshte problemi yne i madh.
*“Gazmend Kapllani, i vlërësuar në Europe e më gjerë, një zë i fuqishëm e novator që vlen të dëgjohet në shqip!
Nga Frida Bedaj/
New York – 2 shtator 2015/
Gazmend Kapllani bashkëbisedon me mua. Është hera e dytë që e intervistoj Z. Kapllani, dikur në Athinë, në një intervistë direkte, sot përmes rrjeteve sociale, ai në Boston e unë në Nju Jork.
Më rrëfen me shume thjeshtësi atë që shikon për Shqipërinë, për e realitetin e situatës greke duke më percjellë edhe një herë një pasuri të madhe. Nuk më pëlqen të flas me fjalë të mëdha, pasi edhe i intervistuari ka një thjeshtësi që depërton lehtë në zemrat e lexuesit. Mbase kjo duket e vështirë, por është mënyra më e mirë për të depërtuar tek njerzit, madje mund të them se është magjike.
“Më quajnë Europë”, libri i dytë i suksesshëm i juaji besoj se është me real se kurrë, edhe pse bëhet fjalë për një kohë tjetër? Si e shpjegoni këtë?
“Më quajnë Europë” është nje trillim letrari përzjerë me histori personale të verteta, sidomos histori emigrantësh. Në qendër ndodhet historia e jetës së një emigranti shqiptar në Greqi, i cili kthehet në Shqipëri në vitin 2045 dhe e gjen atë të transformuar. Shqipëria, dikur një vend nga ku njerëzit iknin emigrantë e refugjate në katër cepat e botës, eshte shndërruar tani në një Eldorado të emigrantëve nga Afrika dhe Azia. Në të njëjtën kohë vendi gjendet në prag të falimentimit ekonimik, me parrulla raciste të shkruajtura mbi mure, me supermarkete të grabitura dhe me banda neonazistësh që sulmojnë të huajt. Në këtë atmosferë, mbyllur për një javë në një dhomë hoteli ne Tirane, personazhi kryesor i librit, në një moshë të thyer tashmë, sjell ndër mend gjithë jetën dhe udhëtimet e tij nëpër botë. Sjell ndërmend sidomos historinë e tij të dashurisë me një vajzë greke të quajtur Europë. Unë nisa ta shkruaja librin kur shenjat e para të kolapsit u shfaqën në Greqi. Është një libër i shkruar me dhimbje dhe dashuri për brishtësinë e jetës njerëzore, për të qenit “emigrant i botës”, për Europën, të cilen fantazma e konflikteve të vjetra e ndjek në çdo hap, për Ballkanin dhe për atë kompleks dashurie dhe urrejtje që ne ballkanasit kemi me “Europën”. Në fakt, që nga rënia e Perandorisë Otomane, ne ballkaniasit ndodhemi në një krizë të vazhdueshme identiteti, e cila duket akoma më mirë kur shoqërohet me krizën ekonomike. Shumë lexues grekë panë veten e tyre në këtë libër, panë të kaluarën dhe të ardhmen e tyre, edhe pse libri flet për një vend fqinj, Shqipërinë.
Keni qenë një nga gazetarët më të suksesshëm në Greqi, konkretisht ne shtypin grek, dicka që ka qenë e vështirë, që ndoshta edhe për brezin e dytë është ashtu. Por, besoj se brezi i pare arriti të çante akullin, edhe pse shoqëria greke ishte shumë skeptike dhe konservatore. Ju e arritët diçka të tillë dhe me shumë dinjitet, pa mohuar origjinën tuaj. Sa e vështirë ka qenë një gjë e tillë? Pse u larguat nga Greqia, edhe pse ishit një gazetar dhe shkrimtar tashmë i arrirrë?
Unë vendosa të largohesha nga Greqia në momentin që Partia Neonaziste “Agimi i Artë” hyri në Parlamentin grek. Ishte diçka që nuk e tresja dot. Për më shumë është një parti banditësh që mua më kanë kërcënuar hapur se do më vrasin. Gjithë këto vite, pikërisht sepse kam qenë një nga zërat e vetëm të emigrantëve në shtypin grek, kam qenë në listën e zezë të elementëve racistë dhe paranojakë në Greqi, disa prej të cilëve kanë influencë akoma edhe në mekanizma kyçe të shtetit. Dhjetë vitet e fundit kam qenë shpesh objekt i sulmeve dhe shpifjeve të tyre, të cilat kanë patur si qëllim asgjësimin tim moral. Më vone ata kaluan tek veprat dhe kërcënimet e hapura. Arsyeja pse unë nuk kam ende nënshtetësinë greke lidhet me këtë.
Neonazistët e Agimit të Artë kanë lidhje të çuditshme me shërbimet sekrete dhe elementë të dhunshëm në policinë Greke. Duke e ditur që unë jam në krye të listës së tyre të zezë dhe duke parë tolerancën skandaloze që policia tregonte ndaj dhunës së hapur të bandave neonaziste në Greqi e ndjeva rrezikun shumë afër. Ne që kemi jetuar nën regjime totalitare kemi instiktin e të mbijetuarit. E parandjejmë rrezikun para se të na bjerë mbi kokë. Sidoqofte gjithe keto vite une kam përjetuar një gjendje skizofrenie në Greqi. Nga njëra anë i kërcënuar dhe nga ana tjetër i admiruar, me shumë lexues e përkrahës. Diçka që më mësoi shumë gjëra jo vetëm për shoqërinë greke, por edhe për shoqëri të ballkanase në pergjithesi.
Jeni një gazetar gjithmonë i ekulibruar në çështjet e emigracionit dhe keni ngritur zërin për të folur të vërtetën, duke mos menduar shpeshherë as rreziqet personale. Si mendoni ju, pse Europa është kaq “agresive” me imigrantët?
Unë u gjenda para disa javësh në Europë, ne France me sakte, ne një turne për të prezantuar librat e mi. Me ftuan te flisja ne Calais, ne Kanalin e La Manshit ku refugjatet rrezikojne jeten qe te kalojne ne anen Britanike te Kanalit sepse besojne se atje do trajtohen në një menyre me “Europiane”. Ne Calais fola me refugjatet nga Syria dhe Libia, pash telat me gjemba ne port, pash policet qe mundoheshin te ndalnin refugjatet, fytyra e policeve ishin te tensionuara, fytyrat e refugjateve ishin te rraskapitura por mund te shihje atje shpresen e nje bote me te mire. Me kujtoi kohen kur ne ne Shqiperi enderronim diten qe do mund te kalonim kufirin, te rendnim drejt “enderres Europiane” edhe ata refugjate qe une takova atje, drejt “endrres Europiane” po rendnin. E çuditshme sepse po te pyesësh vendasit ne Europe nese besojne ne “endrren Europiane” shume pak do tundin koken duke thene po. Ne Calais pash edhe te papunet Franceze: Calais eshte nje qytet me 25% papunesi dhe ekstremi i djathte eshte forcuar shume. Gjithe drama e Europes ishte koncentruar ne ate qytet port.
Gjate prezantimit ne Calais, permes diskutimeve te shumta, unë i beja pyetjen auditorit: “Përse në Europë, ku ka lindur idea e Muzeut (mund do gjesh “Muzeun e kërmillit”, “Muzeun e Ombrelles” apo “Muzeun e Salçiçes”), nuk ka Muzeume të Emigracionit?” ) Mendo që Europa, si kontinent i hapur këto gjashtë shekujt e fundit është mbështetur tek emigracioni. Europianët kanë populluar e krijuar (ndonjehere duke zhdukur popullatën indigjene) tre kontinente – Amerikën e Veriut, Amerikën e Jugut dhe Australinë. Emigracioni më i madh në historinë e njerëzimit drejt kontinenteve të tjera është bërë nga europianët në shekujt 18-të dhe 19-të. Nga ana tjetër, europianët janë përzjerë gjithë kohën mes njëri-tjetrit dhe popujt e tjere te Mesdheut që nga koha e grekëve të lashtë. Gjithashtu, që nga koha e Revolucionit Industrial dhe Kolonizimit shumë njerëz kanë emigruar në Europë dhe janë përzjerë e janë bërë pjesë e Europës. E megjithatë, nuk kemi muzeume emigracioni në Europë. Ndryshimi mes Europës dhe Amerikës është që Amerika është një kontinent emigrantësh dhe e njeh këtë fakt, ndërsa Europia bën ç’është e mundur ta fshehë, të mos flasë për të. Kjo ka të bejë, mendoj unë, me mënyrën se si u ndërtua identiteti kombëtar në Europë, i bazuar në idenë e një gjuhe të vetme, një kulture të vetme dhe një shteti. Pasoja e zymtë e ketij naconalizmi qenë dy luftrat civile në Europë, Lufta I Botërore dhe Lufta II Botërore. Europianët vrane veten dy herë në shekullin e 20-të.
Sot Europa është një kontinent në një transformim spektakolar falë Bashkimit Europian dhe emigracionit të ri drejt Europës. Që të dyja këto sfidojnë idenë e vjetër për identitetin kombëtar. Por unë duke udhëtuar shpesh nëpër Europë shoh një kontinent që po ndryshon, edhe pse me shumë kontradita. Çdo transformim sigurisht sjell konflikte. Problemi kryesor që ka Europa sot është qe nuk e trajton çeshtjen e emigracionit në nivel europian dhe kjo sepse kryesisht ka frikë të pranojë faktin që edhe Europa është një kontinent dhe destinacion emigrantësh. Kjo bëhet akoma më urgjente tani që ekziston një krizë e tmerrshme refugjatësh nga Lindja e Mesme dhe që konfliktet kulturore në shoqëritëeuropiane – si ato për çështjen e fesë islame – po bëhen gjithmonë e më akute.
Megjithë dobësitë e tij, unë jam perkrahës pa hezitime i Bashkimit Europian, sepse nuk harroj që në Europë kemi gati një shekull që jetojmë në paqe, pas gjithë atyre luftrave ku vramë e grimë njëri-tjetrin. Sic thash une isha ne Calais dhe pash kampet e skamura te refugjateve. Jo shume larg nga Calais ne vitet 1946, 1947 apo 1948, kudo ne Europe, shihje kampe te tilla refugjatesh: ishin vendas Europiane ne ato kampe, te uritur, te skamur, qe kishin humbur gjithcka per arsye te luftes. Ne Britanine e Madhe asokohe buka ndahej me triska.
Besoj shume se Europa do ndryshojë dhe do t’a shoh emigracionin – perfshi edhe ate te tanishmin – me humanizem dhe si nje shans per rilindje ekonomike dhe demografike. Mos te harrojme qe ata qe ikin emigrante jane pjesa me e mire e vendeve te tyre. Besoj se Europa do ndryshoje dhe në të ardhmen, përveç muzeumeve kombëtare do shohim edhe muzemume të emigracionit, si pjesë e kujtesës dhe identitetit tonë të perbashkët Europian. Personalisht trishtohem duke pare dhunen dhe armiqesine me te cilen priten refugjatet ne Ballkan keto dite. Por duke qene human me ata qe jane ne nevoje sot mesojme te behemi me human ndaj njeri-tjetrit ne jeten tone te perditshme neser…
Keni qenë ndër aktivistëte parë të Komunitetit shqiptar në Greqi, por shumë shpejt u shpërbë një gjë e tillë. Duke ditur se keni një eksperiencë me komunitetin shqiptar në Greqi, a ka ndryshime në mes tij dhe me komunitetit shqiptar në Amerikë? Pse e kanë të veshtire të jenë të bashkuar intelektualët?
Nuk e njoh mire komunitetin shqiptar në Amerike. Në Greqi komuniteti shqiptar përbëhej nga njerëz të ardhur nga komunizmi, me një barrë te madhe padije dhe privimi. Vërehej një etje e madhe për të ndërtuar jetën nga e para dhe me dy shtete që ishin armiqësore ndaj nesh: shteti shqiptar me mos ekzistencën e tij dhe shteti grek me përçmimin që trgonte. Ishin situata shumë të vështira.
E vetmja eksperiencë organizimi që kishim ne shqiptarët ishte ajo nën komunizëm, me një personalitet autoritar dhe egoizëm ballkanik. Kam përjetuar shumë çaste prekëse por edhe komike. Në fund dhashë dorëheqjen nga perfaqësimi i shqiptarëve, sepse ishte e pamundur të organizoje kaosin; ndjeva që une isha thjesht një student filozofie idealist që nuk njihja fare mirë bashkatdhëtarët e mi. Që atëherëi ndjek me simpati gjërat e komuniteteve shqiptare por nuk dua të përzjehem.
Edhe pse më pas vazhdova të interesohesha për emigrantët, jo vetëm ata shqiptare, nga pozicioni i gazetarit. Nga gjërat që mbaj të shtrenjtë në kujtesën time është historia e dhimbshme e një shqiptari qëtani eshte miku im. I dënuar me burgim të perjetshme në një burg grek për vrasje. Gjeti telefonin tim dhe më kërkoi ta ndihmoja. “Jam vetëm 20 vjeç. Jam i pafajshëm. Kam frikë se do çmendem këtu”, me tha. Në fillim isha mosbesues. Pastaj, së bashku me një organizatë greke të të drejtave të njeriut, bëmë një hulumtim të gjate dhe rraskapitës të gjithë ngjarjes duke zbuluar pafajesinë e tij. Pas dy vjetësh peripecisht Safet Vata – ky është emri i tij – doli nga burgu. Sot jeton në Londër, është martuar, me fëmijë. Kur folëm para disa javësh në SKYPE më lotuan sytë …
Shkruani në greqisht edhe pse nuk eshte gjuha e nënës. Nuk ju pyes si e ke arritur një gjë të tillë, por a vazhdoni të shkruani romanet tuaja në greqisht, apo tashme në anglisht?
Unë kam shkruar poezi në shqip. Pastaj, pasi u bëra i njohur si gazetar në Greqi, një nga botuesit më të njohur grekë me tha të shkruaja një libër për të. Që nga koha që shkova në Greqi kam qenë i kredhur në versionin e kultivuar të gjuhës greke, me të cilën rashë në dashuri. Studiova psikologji dhe filozofi në greqisht, bëra doktoraturën për histori në greqisht, shkruaja artikujt në greqisht. Pra kisha tashmë një publik të rendesishëm në greqisht. Librin e parë e shkrova në greqisht. E vërteta është që nuk kisha shumë ambicie për librin e parë: doja thjesht të fusja këmbën në botën e shkrimtarëve me atë libër. Nuk e prisja atë sukses aq spektakolar, libri të bëhej best-seller dhe të përkthehej në pese gjuhë. Edhe dy romanet e tjera i shkruajta në greqisht. Tani romanin e katërt po e shkruaj në shqip dhe shpresoj ta bitis në shqip.
Tre librat e parë tuaj janë pritur mirë nga publiku, dicka kjo e veçante për një shkrimtar të ri që do kohe të njihet si shkrimtar. Çfarë ndjetë kur mësuat që librat tuaj do përktheheshin në disa gjuhë?
Ka qenë një ndjesi e mrekullueshme. Përkthimet me dhanë rastin jo vetëm të bëhesha i njohur në Europë, por edhe të udhëtoja shumë dhe ta njihja Europën nga “brenda” sic i themi ne. Megjithatë, unë besoj se jam ende në fillim të udhëtimit tim si shkrimtar. Kam shumë gjëra ende për të thënë.
Libri i katërt cfarë trajton, a është socialo politik apo diçka ne mes?
Librat qe jane ne shkrim e siper janë paksa si komplotet. Po u ndanë me të tjerët e humbasin magjinë dhe rëndësinë. Kështu që do më lejoni ta mbaj per vete trillin e romanit që po shkruaj. Sidoqoftë, si ngaherë, personazhet kryesorë, janë shqiptarë.
Si e shikoni situatën në Greqi, duke ditur se keni qenë më shumë në brendësitë situatës? Njëkohësisht reagimet në rrjetet sociale (FB) kanë qenë shpeshherë “ofenduese” nga shume miq tuaj, që kanë shprehur agrisivitet sepse keni pasur një mendim ndryshe. Ç’mund të thoni?
Situata në Greqi është shumë e rëndë. Do duhej të shkruaja një libër të tërë qe ta shpjegoja çfarë dua të them. Shoqëria greke, gjithë vendi, është në një rënie nga ato që lexojmë në tragjeditë e lashta greke, por edhe komeditë e Aristofanit. Shoqëria greke ështe e trullosur dhe ka humbur pikat e references. Është një krizë e thellë ekonomike që është ktheyr në një krizë politike, krizë identiteti dhe krizë kulturore. Sipas meje përgjegjësia kryesore i bie klasës politike greke dhe mitit nacionalist të kultivuar prej kaq vitesh në Greqi, që i kërkon gjithmonë shkaqet e të këqijave jashtë dhe jo brenda vetes. Nga ana tjetër, është shqetësuese që Bashkimi Europian ka humbur vizionin dhe ndjenjën e solidaritetit. Euro në vend që të bëhej forcë progresi dhe mburojë, u kthye ne kemishë force. Personalisht dua ta shoh Greqinë (si edhe gjithë Ballkanin) brenda Bashkimit Europian dhe Euros dhe këto të dyja të ndryshojnë e te rezistojnë. Ndryshe, nëse deshtojnë, ne europianëve na presin kohë shumë të zymta, idomos ne ballkanasve. Më dhemb që e shoh Greqinë në atë gjendje, më dhemb shumë që shoh shumë miq të mi të vuajnë, të kenë rënë në depresion, të kenë humbur shpresën. Shpresoj se Greqia do ia dalë mbanë dhe se në fund shoqëria greke do bëhet më e mençur nga gjithë këto që po kalon. Por, tani per tani gjërat janë shumë keq. Nuk është me çështje ekonomie. Bëhet fjalë për mbijetesën e demokracisë në Greqi. Dhe këtë në Eurozonë kam pershtypjen qe nuk e kuptojnë ose nuk duan ta kuptojnë…
Pse librat tuaj nuk janë përkthyer në shqip?
Për këtë duhet të pyesni botuesit shqiptarë. Dhe t’i pyesni gjithashtu nëse do t’i perkthenin dhe botonin librat e mi nëse do i kisha shkruar në anglisht, frengjisht, gjermanisht apo italisht?

Si i mendoni të dy vendet tani që jeni larg, jo në brendësi? Si e shikoni gjendjen politike e sociale të dy vendeve?
Greqia dhe Shqipëria, megjithe ndryshimet e medhaja qe kane mes tyre, janë pjesë e të njëjtës supe ballkanike, me shumë tipare të përbashkëta nga ato qe quajme “ballkanike”. Une personalisht ndjehem Ballkanas sepse duke ndare jeten time mes Shqiperise dhe Greqise kam marre nje overdose Ballkanizmi. Ka shume gjera ne Greqi e Shqiperi qe i dua me shpirt. Nga ana tjeter ka shume gjera qe me largojne, qe me friksojne. Sidomos kultura jone politike mbetet ende tejet mizerabel. Greqia nuk e zgjidhi dot kete problem edhe pse u gjet ne anen e atyre qe historia u jep llotarine e fatit. Ekziston dicka e thelle qe ka te beje me kulturen tone politike, qe na ben vetshkaterrues dhe mizerabel, qe na pengon te ndertojme shtetin e te drejtes, ekziston dicka e semure ne kulturen tone politike qe ben qe njerezit me te korruptuar dhe te dhunshem te respektohen dhe me krijuesit dhe paqesoret zakonisht te derrmohen, qe na ben nacionaliste primitive pa patriotizem qytetar, na ben megalomane qesharake… “E megjithate leviz” do thosha. Sepse edhe ne Ballkanasit, Shqiptaret, Greket, Serbet etj., ndryshojme, me kontradikta por ndryshojme dhe mesojme. Uroj qe ato qe mesojme pas shume pesimesh të mos t’i harrojme.
Por qe te kthehemi tek Greqia dhe Shqiperia. Shpesh i shoh si dy kusherinjtë parë qe nuk e honepsin dot njëri-tjetrin. Për Greqinë fola. Shqipëria pas atyre 45 viteve të tmerrshme nën një diktaturë paranojake mundohet të qendrojë në këmbë. Kemi shumë rrugë për të bërë ende që të konsiderohemi një vend normal – jo nga të tjerët, nga vetja jonë mbi të gjitha. Sfida jone e madhe mbetet ende varferia, ajo ekonomike dhe kulturore. Nga ana tjeter, eshte e trishtueshme qe emigracioni mbetet ende sistemi me meritokratik qe kemi. Ne i besojme me shume miresise se te huajve se sa drejtesise se shtetit tone. Ky eshte problemi yne i madh. Edhe i Shqiptareve edhe i Grekeve, i Ballkanasve ne pergjithesi.
Personalisht, që të dyja vendet janëi ndjej pjesë te jetës sime, pjesëte identitetit tim ballkanik. Qe te dyja me trishtojne dhe me indinjojne shpesh por njekohesisht gezojne me gjithe shpirt për gjithçka të mirë behet ne te dyja vendet.
Ju kaluat një vit në Univeristetin Harvard, çfarë eksperience përjetoni, pas kësaj? Çfarë ju ka ofruar Ameika në çdo aspekt?
Erdha në Harvard si Fellow. Dhashe mësim në Emerson College për dy vjet (histori europiane dhe letërsi). Tani do jap mesim ne Wellesley College.
Amerika është treguar shumë bujare me mua. Besoj se duhet të kisha ardhur këtu më parë. Por më mirë vonë se kurrë. Kam shumë kureshtje të njoh Amerikën, historinë e saj, letërsinë e saj, realitetin e saj, kontraditat e saj, të mirat dhe të keqijat e saj.
Çfare presim nga ju Z. Kapllani?
Asgjë të veçantë. Shumë, shumë një libër të ri që shpresoj ta lexoni dhe t’ju pëlqejë.

Kush eshte Gazmend Kapllani
Gazmend Kapllani lindi në Lushnje më 1967 ku edhe mbaroi shkollën fillore dhe të mesme. U largua nga Shqipëria për në shtetin fqinjë, Greqi, në vitin 1991, ku ashtu si të gjithë emigrantët bëri punë të ndryshme për të mbijetuar dhe njëkohësisht studjoi. U diplomua për Filozofi në Universitetin e Athinës dhe që prej vitit 2007 eshte Doktor i Shkencave Politike dhe Historike të Universitetit Panteio në Athinë. Tema e doktoratures se tij ishte “Imazhi i Shqiptarëve në shtypin grek dhe i Grekëve në shtypin shqiptar (1991-2001)”.
Gazmend Kapllani ka botuar dy libra me poezi në shqip:“Në kërkim të tjetrit”, 1991 dhe “Kontrabandëmuze”, 1997. Ka botuar gjithashtu edhe librat: “Ditar i vogël kufijsh” (2006), “Më quajnë Europë” (2010) dhe “Faqja e Fundit”, i shkruar në greqisht. Libri i parë është përkthyer deri tani në anglisht, polonisht, danisht, frengjisht dhe italisht. Ditar i vogel kufijsh eshte adaptuar per skene nga Bornholm Teater ne Danimarke dhe nga Teatri Kombetar i Shurdheve ne Greqi dhe eshte shqafur ne Danimarke, Greqi, France dhe Bolivi. Librat “Me quajne Europe” dhe “Faqja e Fundit” jane perkthyer ne frengjisht. Librat e tij janë best seller. Ëshë nderuar me tituj nderi nga organizata greke dhe të huaja për aktivitetin e tij në mbrojtje të të drejtave të njeriut, të lirisë së fjalës, si edhe si shkrimtar që gersheton realitetin me imagjinatën ne nje menyre te veçante.
Temat e tij të preferuara jane Ballkani dhe historia e tij. Disa nga referatet e tij për këtë teme janë mbajtur në universitetet më prestigjoze amerikane, si Univeristeti i Michiganit, i Columbias në Nju Jork dhe ai i Harvardit në Boston.
Në librin e tij “Ditar i vogël kufijsh” ai përshkruan me një mjeshtëri të rrallë se si ishte të kapërceje kufijtë, temperamentin e tij, si dhe atë çka Shqiptarët gjetën në Greqi. Ai nuk ndalet vetëm tek ky libër, i cili si të thuash i hapi atij dritaren e të qenit një shkrimtar, i cili që në librat e parë të tij pati shumë sukses. Në librin e tij “Më quajnë Europë” ai përshkruan me shumë hollësi situatën e imigrantit. Në librin e tij ai do të theksojë se: “Ëndërroj një botë pa imigrantë, por kjo është e pamundur. Një botë pa imigrantë/emigrantë do të thotë një botë e lire nga varfëria dhe tirania. Një botë e lire nga dëshira e njeriut të permiresoje jetën e tij. Një botë pa imigrantë do të ishte e rëndomtë. Në të njëjtin moment e quaj veten time shumë me fat që isha imigrant. Emigrimi/imigrimi është një proces shumë i rrezikshëm dhe njëkohësisht krijues. Duhet të kesh guxim në fund të fundit që të vendosesh të fillosh jetën nga zeroja, të mësosh gjithçka nga fillimi, gjuhën, emrat e rrugëve, emrat e njerëzve. Të bësh gjuhën e huaj, qytetin e huaj pjesën tënde, pjesë te gjeografise tende ekzistenciale. Në thelb ajo që çmend racistët është guximi i imigrantit të marrë jetën në duart e tij.Të jesh emigrant do të thotë të kuptosh fuqinë e deshirës dhe të mesohesh me lojrat ekstreme te fatit.” Me këto fjalë di të flasë Z. Kapllani me realitet duke u bazuar tek ndjenjat. Ai është jo vetëm një shkrimtar, tashmëi tre librave, por edhe një gazetar në mbrojtjen e të drejtave të njeriut. Tashmë ndodhet në Amerikë ku erdhi si Fellow i Universtitetit te Harvardit dhe Universitetit Brown dhe është pedagog në dy kolegje prestigjoze te Bostonit, Emerson College dhe Wellesley College (kolegj i njohur edhe per faktin qe nga atje kane dale disa nga figurat e shquara te politikes Amerikane si Hilari Klinton dhe Madlen Ollbrajt. Ne kete moment Z. Kapllani eshte duke shkruajtur romanin e tij te katert.
* E dergoi per Diellin autorja