Ismail Kadare – Dielli

ZËRI UNIVERSAL KUNDËR TOTALITARIZMIT–ISMAIL KADARE

January 28, 2021 by dgreca

ME RASTIN E 85-VJETORIT TË LINDJES/

ZËRI UNIVERSAL KUNDËR TOTALITARIZMIT – ISMAIL KADARE/

“Si çdo shkrimtar i madh, Eskili ishte i ndërgjegjshëm se, në krahasim me një zyrtar – të mesëm apo të lartë – që përfaqësonte shtetin, ai ishte një princ, dhe jo vetëm i artit, por i gjithë kombit të vet. Si i tillë, ai qëndronte më lartë se çdo burrë shteti dhe se fati i Greqisë i rëndonte atij mbi supe më shumë se ç’i rëndonte ndoshta krejt mekanizmit të shtetit grek.-Ismail Kadare/

ISMAIL KADARE (28 janar 1936-) – Shkrimtar gjenial, i njohur në përmasa botërore, i përkthyer në 45 gjuhë të botës. Lindi në Gjirokastër. Studioi gjuhën dhe letërsinë në Universitetin e Tiranës. Para vitit 1960 studio letërsinë edhe në Institutin Gorki në Moskë. I martuar me shkrimtaren Elena Kadare (1943- ), e para grua në Shqipëri që botoi një roman të plotë – “Një lindje e vështirë”, Tiranë, 1970.Kanë dy vajza – Gresën dhe Besianën. Në fund të vitit 1990, bashkë me familjen u largua nga Shqipëria dhe u vendos në Paris. Lidhjet me atdheun nuk i ndërpreu kurrë. Është një ndër shkrimtarët dhe intelektualët më të shquar evropianë të shekullit XX.

* * *

Kadareja nuk ka qenë as shkrimtar oborri, as eksponent i regjimit dhe as konformist. Përkundrazi, ai ka qenë disident i heshtur. Kudo në veprat e tij, regjimin diktatorial e sulmon në formën e alegorive. Vepra e tij duhet të vlerësohet nga një pikëpamje tërësisht letrare, pra me kritere estetike. Fuqia e realizmit socialist ishe e pamjaftueshme përpara një talenti, siç ishte Kadare. Kadare krijoi një vepër me karakter universal, por që rrënjët i ka thellë në tokën shqiptare. Veprat e tij janë pasqyrim i peripecive të jetës politike shqiptare. Ai është zëri universal kundër totalitarizmit.

Për krijimtarinë e vet letrare Kadareja është shpërblyer me çmime letrare ndërkombëtare prestigjioze dhemedekorime,në shumë vende të botës: në Francë, në Britani të Madhe, në Spanjë, në Itali, në Austri, në Izrael, në ShBA etj. Është vlerësuar lart dhe është dekoruar edhe në Kosovë.

Çmimet dhe titujt më prestigjioz me të cilët është dekoruar Kadareja:

– Prix Mondial Cino Del Duca, Francë 1992;

– Në vitin 1996 Kadareja u shpall anëtar për jetë i Akademisë së Shkencave Morale dhe Politike të Francës;

– Presidenti i Shqipërisë e dekoroi me Urdhrin “Nderi i Kombit”;

– Çmimi Bokacio, Itali 1997;

– Herder Prize, Austri 1998;

– Ovid Prize, Rumani 2003;

– Man Brooker International Prize, Britani e Madhe, 2005; kandidatë për këtë çmim ishin edhe nobelisti gjerman Gynter Gras (Gunter Wilhelm Grass, 1827-2015), nobelisti kolumbian, i famshmi Gabriel Garsia Markez (Marquez, 1927-2014), nobelisti japonez Kenzaburo Oe (1935-) i lauruar me Çmimin Nobel më 1994.

-Çmimi Princ of Asturias Awards për artet, Spanjë 2009; ishin 31 kandidatë nga 25 vende të botës;

– Çmimi Lerici Pea, Itali 2010;

— Çmimi i Jerusalemit që në qarqet letrare botërore njihet si pararendës i Nobelit për letërsi, Izrael, 2015;

– Në vitin 2017 u nderua me titullin prestigjioz Komandant i Legjionit të Nderit, titull ky që e rendit Kadarenë në mesin e 250 personaliteteve më të shquara të botës;

– Çmimi “Nomino” në qytetin Udino të Italisë, 2018;

– Çmimi ndërkombëtar për letërsi Neustadt, i njohur si Nobeli amerikan, Oklahoma, ShBA, 16 tetor 2019;

– Më 31.12.2019 Presidenti i Francës Emanyel Makron ia jep titullin Oficer i Madh i Legjionit të Nderit;

– Çmimi Pak Kyongui, Korea e Jugut, 2019 (në mesin e 350 anëtarëve); etj.

* * *

Veprat – Ka shkruar poezi, tregime, ese dhe romane. Ka shkruar edhe sprova, studime letrare, kritika, përshtypje udhëtimesh. Është edhe autor përkthimesh. Më 1961, bashkë me Dritëro Agollin (1931-2017) dhe me Fatos Arapin (1930- )solli risi në poezinë shqipe: F. Arapi me përmbledhjen Shtigje poetike, Tiranë 1962, D. Agolli me përmbledhjen poetike Hapat e mia në asfalt, Tiranë 1961 dhe Kadareja me përmbledhjen Shekulli im, Tiranë 1961. Që të tre, realizuan qëllime estetike, të ndryshme prej poetëve paraardhës.

Vëllimet poetike të Kadaresë: Frymëzime djaloshare (1954), Ëndërrime (1957), Ëndërr industriale (1960), Shekulli im (1961), poemat epiko-lirike Poemë e blinduar (1962), Përse mendohen këto male (1964), Shqiponjat fluturojnë lart (1966), Shqipëria dhe tri Romat; vëllimet Motive me diell (1968), Koha (1976). Në një përmbledhje me titull Pa formë është qielli janë përfshirë 100 poezitë dhe poemat e Kadaresë.

Në pjesën më të madhe të poezive të tij, përdori vargun e lirë. Në poezinë intime, poeti flet me të dashurën që është larg tij.

Në poezinë e Kadaresë mbizotëron miti i së kaluarës. Poeti evokon lavdinë e dikurshme. Poezia e tij është thuajse përherë optimiste, sidomos tema e qëndresës shumëshekullore të popullit shqiptar në rrugën e tij të gjatë. Poezia e tij hyjnizon historinë kombëtare, qëndresën epike të shqiptarëve, tokën e të parëve, gjuhën shqipe. Himnizon qëndresën në motin e madh – në epokën e Gjergj Kastriotit. Himnizon periudhën e humanizmit evropian. Në poezinë Balada e zhvarrimit flet për fatin e shqiptarëve pas vdekjes së Gjergj Kastriotit.

Shqiptarët, popull vazhdimisht në rrudhje.

PROZA

Romani Gjenerali i ushtrisë së vdekur, Tiranë 1963 flet për një gjeneral të një vendi të huaj, të shoqëruar nga prifti, i cili vjen në Shqipëri, në fushëbetejat e saj, për t’i mbledhur eshtrat e ushtarëve të vrarë. Këta ushtarë kishin ardhur në Shqipëri për ta pushtuar atë dhe për ta nënshtruar, por aty kishin gjetur vdekjen.

Më1965, në revistën Nëntori u botua romani i shkurtër Përbindëshi. Vepra ra viktimë e censurës staliniste. Libri u ribotua pas një çerek shekulli në Prizren 1990 dhe Tiranë 1991. Përbindëshi në fjalë nuk ishte veçse kali i Trojës para portave të Ilionit, por këtu – përbindësh në përthyerjen e kohës. Për kritikën zyrtare, romani mund të kishte aludime politike.

Vitet 1966-1969 janë vite të “Revolucionit Kulturor”. Vepra Lëkura e daulles (1967) u botua në revistën “Nëntori”, për të dalë si libër më vete me titullin Dasma. Romani Dasma, Tiranë 1968, me vlera artistike të kufizuara, trajton temën e emancipimit të femrës.

Në vitet ‘70, Kadareja i kthehet prozës historike.

Romani Kështjella, Tiranë1970 është vepër e qëndresës historike të shqiptarëve, përmendore e heroizmit kombëtar. Kadareja i kthen sytë nga mesjeta shqiptare. Kemi rrethimin e një kështjelle shqiptare nga një ushtri turke prej 70.000 vetash. Ngjarja zhvillohet në shek. XV, në epokën e Gjergj Kastriotit. Autori pasqyron rrethimin nga turqit të një kështjelle mesjetare shqiptare, që simbolizon Shqipërinë në fushatat e Perandorisë Osmane për ta nënshtruar atë. Shqipëria shihet me sytë e një të huaji – pashait turk. Vepra drejtohet kundër pushtuesve të huaj. Kemi qëndresën e arbërve të shekullit XV. Kështjella simbolizon qëndresën, rrethimin ose ngujimin (izolimin). Ky roman të kujton romanin Il deserto dei Tatari, Milano 1940 (Shkretëtira e tatarëve) të romancierit, tregimtarit dhe dramaturgut italian Dino Buxati (Dino Buzzati, mbiemri paraprak Buzzati-Traverso, 1906-1972).

Më 1967 doli vepra Qyteti jugut. Më vonë, Qyteti i jugut shërbeu si bazë për lindjen e romanit Kronikë në gur, Tiranë1971 me 18 kapituj dhe një epilog. Në të flitet për Gjirokastrën gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Më 1975 u botua në Tiranë romani Nëntori i një kryeqyteti. Këtu bëhet fjalë për luftën e partizanëve kundër pushtimit gjerman në Tiranë më 1944.

Romani Dimri i vetmisë së madhe, Tiranë 1973, flet për prishjen e marrëdhënieve me Bashkimin Sovjetik. Është vepër me përmasa historike e politike. Është një analizë psikologjike e gjendjes së shoqërisë gjatë periudhës totalitare. Pas një rishikimi të autorit, në vitin 1977 doli në Tiranë me titullin Dimri i madh.

Dimri i vetmisë së madhe duhej të ishte libri i dytë i triptikut “Koha e grindjes”, një sagë bashkëkohore mbi tre acarimet e Shqipërisë: me Jugosllavinë, më pas me Bashkimin Sovjetik, e së fundmi me maoizmin kinez. Libri i parë, grindja me jugosllavët, nuk u shkrua kurrë. Pjesa përmbyllëse e diptikut Koha e grindjes, d.m.th.libri i tretë Koncert në fund të dimrit, i shkruar në vitet 1980-1981, ia doli ta shohë dritën e botimit vetëm pas shtatë vitesh. Kritika zyrtare e cilësoi romanin si vepër antisocialiste që satirizonte komunizmin shqiptar dhe atë botëror.Romani u botua më 1988, pak para rënies së komunizmit.

Romani i parë Qyteti pa reklama është shkruar në Moskë, në vjeshtë të vitit 1959, kur autori ishte 23 vjeç.

Romani Muzgu i perëndive të stepës (1978) është vepër bashkëkohore me elemente autobiografike, si Kronikë në gur. Autori flet për jetën studentore të vet si student në Institutin Gorki të Letërsisë Botërore në Moskë, pak pas prishjes së raporteve ndërmjet Tiranës dhe Moskës. Kemi një histori dashurie të Kadaresë me një vajzë ruse. Kemi dhe një kapitull për shkrimtarin disident Boris Pasternak (1890-1960), autor i romanit Doktor Zhivago (1958).Në vitin 1958, në Perëndim iu dha Paternkut çmimi “Nobel”, por pas një fushate të egër që u ndërmor kundër tij në BRSS, ai refuzoi ta pranonte.

Romani Daullet e shiut denoncon izolimin e zgjedhur vullnetarisht. Ka qenë titulli fillestar i romanit Rrethimi.Për herë të parë është botuar në vitin 1970.

Në romanin Ura me tri harqe, Tiranë 1978autori u kthehet fillesave mitike të historisë së Shqipërisë. I jep jetë një legjende shqiptare dhe ballkanike – murimit. Legjenda e murimit të një qenieje njerëzore në themelet e një ure apo të një kështjelle është e përhapur në letërsinë gojore shqiptare. P. sh. legjenda e kështjellës së Rozafës. Autori na jep një Shqipëri me princa, kontë, dukë, ipeshkvinj, udhëtarë të ditur, prelatë të shkolluar. Balada shqiptare është e vetmja në Ballkan që bën fjalë për murimin në kështjellë.

Novela Komisioni i festës (1977 )është një tjetër histori ballkanike. Jemi në Shqipërinë e shekullit XIX, të mbërthyer në darët e Perandorisë Osmane. Më 1830 Mehmed Reshid pasha vjen në Manastir për të shpallur një amnisti për fiset kryengritëse. Gjatë kremtimit të këtij akti, trupat e tij masakruan 500 krerë me familjet e tyre, duke zhdukur kësisoj të gjithë krerët e Shqipërisë së jugut.

Romanet Muzgu i perëndive të stepës dhe Kamarja e turpit, si dhe novela Komisioni i festës janë shkruar në vitet 1972-1976.

Romani Pashallëqet e mëdha (1978) flet për pashallëkun e Ali pashë Tepelenës (1741-1822), Luanit të Janinës. Ky e krijoi shtetin e tij autonom në Shqipërinë e jugut dhe mbajti marrëdhënie diplomatike me Napoleonindhe Perëndimin. Kryengritja e tij u shua nga Porta e Lartë. Në janar 1822, Ali pasha u kap dhe u ekzekutua duke ia prerë edhe kokën në një ishull në liqenin e Janinës ku ishte ngujuar. Kokën e çoi në Stamboll korrieri i mbretëror Tunxh Hatai për t’u ekspozuar për publikun në kamaren e turpit. Në disa botime në gjuhë të huaja, romani mban titullin Kamarja e turpit.

Shumë tregime dhe romane të shkurtra të Kadaresë janë botuar në tri përmbledhje: Emblema e dikurshme, Tiranë1977, Gjakftohtësia, Tiranë1980dhe Koha e shkrimeve,Tiranë1986. Dy vëllimet e fundit qenë thellësisht jokonformiste.

Breznia e Hankonatëve (1977) është roman i shkurtër me 78 episode. Autori vë në dukje zellin, paragjykimet, konfliktet dhe rivalitetet e vogla, arritjet dhe dështimet e kësaj familjeje, duke e ndjekur nga brezi në brez gjatë një periudhe prej dy shekujsh. Është një rrëfim i gjatë, saga e një familjeje të vjetër të Gjirokastrës, shkruar në formë kronike, traditë kjo në kulturën shqiptare që nis me “Rrethimin e Shkodrës” të historianit Marin Barleti (rreth 1450-1512) të shkruar në gjuhën latine.

Në romanin Kush e solli Doruntinën? (1979) autori zhytet në të kaluarën legjendare të Shqipërisë, në një legjendë. Para nesh kemi historinë e Kostandinit dhe të së motrës Doruntinës. Një grua plakë ka nëntë djem e një vajzë. Tetë nga djemtë i kanë vdekur. Nëna nguron ta martojë larg të bijën. Kostandini ndërkaq ia jep fjalën se do t’ia sjellë të bijën sa herë të dëshirojë e ëma. Kostandini vdes. Nëna digjet nga malli për të bijën. Mallkon të birin e vdekur që nuk e mbajti fjalën, besën. Ndonëse i vdekur, për ta mbajtur fjalën, besën, Kostandini çohet nga varri dhe niset në Boheminë e largët për te motra. Në një natë tetori të mjegullt, Doruntina mbërrin tek e ëma. Por ajo tanimë ishte në agoni. Papritmas, Zonja mëmë dhe e bija Doruntina, vdesin. Kostandini rikthehet për ta trazuar shpirtin e të gjallëve. Kush vërtet ishte personi që e solli Doruntinën?! Me çështjen merret kapiten Stresi, nëpunës i ulët në Shqipërinë mesjetare. Kjo të kujton romanin e teoricienit, kritikut dhe romancierit italian Umberto Eko (1932-2016) Il nome della rosa(Emri i trëndafilit, 1980).

Romani Prilli i thyer (1978) u botua në vëllimin Gjakftohtësia. Ka ngjashmëri me Kush e solli Doruntinën? Subjekti fillon me një vrasje. Ngjarja zhvillohet në vitet 1930. Gjorg Berisha ka kryer atë që ka kërkuar babai i tij – të vërë nderin në vend duke vrarë vrasësin e të vëllait nga fisi i Kryeqyqes. Kemi të bëjmë me gjakmarrjen të parashikuar me të drejtën zakonore shqiptare – Kanunin e Lekë Dukagjinit. Gjakmarrja kishte fshirë nga faqja e dheut familje të tëra. Gjorgu ndoqi kanunin, duke u bërë edhe vetë viktimë e radhës. E vranë në lule të moshës, në mes të prillit, në muajin e pranverës, muaj i jetës. Prilli i thyerështë ekranizuar tri herë në versione kinematografike të ndryshme. I fundmi, i titulluar “Përtej diellit”,është realizuar nën regjinë e regjisorit brazilian Uolltër Sales (Walter Moreira Salles Jr., 1956- ).

* * *

Shënim: Kodifikimin monumental dhe botimin e së drejtës zakonore shqiptare, Kanuni i Lekë Dukagjinit, e bëri studiuesi i kulturës shqiptare, i cili la gjurmë në fushën e arkeologjisë, Shtjefën Konstatin Gjeçov-Kryeziu (1874-1929). Gjeçovi ishte i pari folklorist shqiptar që mblodhi letërsinë gojore në një mënyrë më sistematike dhe më shkencore. Në vendbanime të caktuara të Shqipërisë së veriut, përfshirë Laçin rrëzë malësisë së Kurbinit, Gomsiqen në lindje të Shkodrës, Thethin, në cepin verior dhe Rubikun në rrethin e Mirditës – mes fisesh malësore – Gjeçovi mblodhi material për letërsinë gojore, kanunin fisnor, lëndë arkeologjike, si dhe objekte të kulturës popullore. Kanuni i Lekë Dukagjinit u botua në Shkodër, në vitin 1933, d.m.th. pas vdekjes së Gjeçovit.

* * *

Romani Nëpunësi i pallatit të ëndrrave, Tiranë 1981 është botuar edhe si Pallati i ëndrrave. Është konsideruar si kryevepër e Kadaresë. Këtu e kemi botën e Franc Kafkës (1883-1924)dhe të romanit “1984”të Xhorxh Oruellit (George Orwell, 1903-1950). Personazh i romanit është Mark Alemi. Ky caktohet me punë në Tabir Saraj që ndodhet në Stamboll. Kjo zyrë shtetërore e Perandorisë Osmane merret me studimin e ëndrrave. Detyrë e Mark Alemit është të interpretojë ëndrratpër t’u dhënë mundësi autoriteteve osmane të mbysin që në embrion çdo rebelim kundër Perandorisë. Nëpërmjet kësaj vepre autori demaskon edhe regjimet totalitare.

Romani Krushqit janë të ngrirëu botua më 1986 në Koha e shkrimeve. Flet për ngjarjet dhe kryengritjen shqiptare në Kosovë në mars dhe prill të vitit 1981. Kërkesa e shqiptarëve për statusin e republikës brenda Federatës jugosllave u ndesh me vendosjen e shtetrrethimit nga Beogradi. Sipas legjendës, ora e mitologjisë shqiptare i ngrin krushqit para se të arrijnë, në mënyrë që të parandalohet ajo që nuk duhet të ndodhë. Janë dy ditë nga jeta e Teuta Shkrelit, kirurge në një spital të Prishtinës gjatë ngjarjeve të përgjakshme të sipërthëna. Serbët ëndërrojnë kohën e Aleksandër Rankoviqit (1909-1983), i cili është personifikim i gjenocidit serb mbi shqiptarët.

Edheromani Viti i mbrapshtë u botua në librin Koha e shkrimeve. Flitet për vitin 1914, vit i rrëmujshëm dhe vendimtar në luftën e shtetit shqiptar të sapolindur, për të mbetur gjallë. Është viti kur mbi qiellin e Ballkanit kaloi kometa e Hale-Bopit. Në Shqipëri mbretëronte rrëmuja dhe jo princi gjerman Vilhelm Vid (1876-1945). Qeveria e Turhan Pashës kontrollonte vetëm një pjesë të territorit të vendit. Ndër shqiptarë kishte përplasje interesash. Po kështu edhe midis francezëve, britanikëve dhe holandezëve. Shtetet fqinje ndërkaq, kishin aspirata ekspansioniste. Forcat greke, serbe dhe malazeze e kishin shkelur vendin. Pas gjashtë muajve princi largohet nga Shqipëria.

Tregimi Sjellësi i fatkeqësisë – Islamo nox (1984) – Sulltani kishte urdhëruar që të gjitha femrat e Perandorisë Osmane të mbuloheshin me perçe. Rrobaqepëse nga dhjetë qytete turke përgatitën gjysmëmilioni perçe për motrat kokëforta evropiane. Perçet u ngarkuan në mushkat e Haxhi Miletit dhe prej Stambolli morën rrugën për në Shqipëri.

Romani Koncert në fund të dimrit, Tiranë 1988ka mjaft paralele me romanin Dimri i madh. Kemi një kronikë 700 faqesh. Është një vështrim grotesk mbi shkëputjen e Shqipërisë nga Kina postmaoiste më 1978. Personazhet Besnik Struga, Skënder Bermema dhe Marku tani janë 17 vjet më të mëdhenj se në kohën e prishjes së Shqipërisë me sovjetikët. Si në veprat e tjera, edhe në këtë roman autori përdor gjerësisht simbole.

Në romanin Dosja H dy studiues fiktivë irlandezo-amerikanë, Maks Roth dhe Vili Norton nisen për në malet e Shqipërisë veriore të paraluftës, me magnetofon në dorë, në kërkim të atdheut të eposit. Të dy folkloristët kanë për synim të hetojnë ekzistimin e një lidhjeje të mundshme ndërmjet poezisë homerike dhe këngëve heroike të kënduara me lahutë nga malësorët shqiptarë. Nënprefekti i zonës ua qep prapa agjentin sekret Dullë Baxhanë për t’i vëzhguar. Popullata vendase dyshon mos të ardhurit nga jashtë janë spiunë? E bastisin selinë e tyre në Hanin e Rrashtbuallit. Pajisjen e tyre, me zërin e incizuar të fshatarëve, e shkatërrojnë. Misioni i tyre në Shqipëri merr fund. Romani në fjalë është një satirë. Ngjarjet zhvillohen në vitin 1930. Autori u jep një goditje anësore edhe prirjeve izolacioniste të autoriteteve të pasluftës.

Me studimin letrar Autobiografia e popullit në vargje, Tiranë 1971, princi i kombit – Kadare, kërkon të zbulojë rrënjët e legjendave dhe të poezisë popullore që aq shumë e kanë tërhequr në prozën e vet.

Studimi më i shkurtër Mbi eposin e kreshnikëve (1979) heton prejardhjen e ciklit kryesor të eposit heroik shqiptar që njihet me emrin Këngë kreshnikësh apo cikli i Mujit dhe Halilit. Shtatqin vjet do t’i djeg kullat, i kanoset armikut, heroi kreshnik i eposit shqiptar.

Në monografinë Eskili, ky humbës i madh, Tiranë 1990,Kadare flet për babanë e tragjedisë antike greke, Eskilin (rreth 525-456 para erës sonë), i cili ka shkruar 80 pjesë. Prej tyre kanë shpëtuar vetëm shtatë.

Ardhja e Migjenit në letërsinë shqipe, Tiranë 1991është një sprovë për Migjenin (1911-1938) i cili me skicat në prozë dhe me përmbledhjen poetike Vargjet e lira, Tiranë 1936 dhe 1944, i dha fund romantizmit në letrat shqiptare. Në këtë monografi Kadareja shkruan: “Ka diktatura të tmerrshme e djallëzisht të përsosura ku profesioni i shkrimtarit është një mallkim i vërtetë”. Në këtë sprovë Kadareja përfshiu edhe një trajtim të gjerë “të autorëve reaksionarë” të lënë në heshtje nga kritika letrare zyrtare.

Ftesë në studio, Tiranë 1990 është botimi i fundit i Kadaresë para largimit për në Francë në vjeshtë të vitit 1990. Libri përmban 32 poezi si dhe përkthime poezish nga greqishtja, kinezishtja, frëngjishtja, rumanishtja dhe rusishtja. Libri përmban edhe refleksione për letërsinë e artet si dhe për ngjarjet aktuale. Autori lanë edhe ca llogari të vjetra me shkrimtarë rivalë.

Dy muaj para rënies së pushtetit monist, me gruan Eelenën si dhe me dy vajzat, Kadareja iku nga Tirana dhe kërkoi strehim politik në Francë. Motivet e largimit Kadareja i shpjegoi në të përditshmen parisiene Le Monde.

Nga një dhjetor në tjetrin,Paris, shkurt 1991 është një kronikë që mbulon periudhën nga dhjetori 1989 deri në dhjetor 1990. Libri ka edhe tone sarkastike. Në frëngjisht, libri doli me titullin Printemps albanais, Paris 1991 (Pranvera shqiptare).Vepra është vazhdim i librit Ftesë në studio. Vala e parë e emigrimeve nëpërmjet ambasadave gjermane, italiane dhe franceze në Tiranë, në korrik të vitit 1990 shkakton panik në aristokracinë e kuqe. Kadare botoi edhe letërkëmbimin me presidentin Ramiz Alia në maj 1990.

Pesha e kryqit, Paris 1991 është vepra e dytë e Kadaresë e botuar në mërgim. Mendohet si vazhdim i librit Ftesë në studio. Të dyja veprat u botuan në një vëllim të vetëm prej 558 faqesh në frëngjishte. Nga një dhjetor në tjetrin, Ftesë në studiodhe Pesha e kryqit formojnë një lloj trilogjie politiko-letrare.Pesha e kryqit zbulon ankthin e Kadaresë gjatë viteve të pushtetit diktatorial. Është autobiografia e një romancieri nën regjimin stalinisti cili boton vepra pa qenë i sigurt për reagimin e gjysmëperëndive të Byrosë Politike. Në këtë libër, autori flet për vuajtjet e veta nën regjimin komunist, por jo edhe për agoninë më konkrete të shumë shkrimtarëve dhe artistëve të tjerë. Mbase kjo, nuk ka qenë qëllimi i veprës.

Romani Piramida është një alegoripolitike e historike. Gjysma është shkruar në Shqipëri dhe gjysma tjetër në Francë. U botua pjesë-pjesë si tregim në gazetën Rilindja demokratike në janar 1991. Në Paris autori e zgjeroi në roman 17 kapitujsh. Së pari, më 1992, doli në frëngjisht, i përkthyer nga Jusuf Vrioni (2016-2001; është i biri i Iljaz bej Vrionit). Është një rrëfim marramendës i idesë dhe i ndërtimit të piramidës së Keopsit në Egjiptin e lashtë, por edhe i pushtetit politik absolut, e madje i marrëzisë njerëzore.

“Arkeologu i diktaturës, Kadareja zbërthen hieroglifet e tmerrit që tiranët e të gjitha ngjyrave kanë damkosur në trupin e viktimave të tyre” – thotë zhurnalisti letrar Andre Klavel (André Clavel, 1946-2019).

Romani Pasardhësi (2006) është shkruar në Paris. Kadareja sjell në kujtesë enigmën e 13 dhjetorit, vdekjen misterioze në dhomën e gjumit të pasardhësit të diktatorit komunist. Në trupin e pasardhësit u gjend një plumb në zemër. Vajza e Agamenonitdhe Pasardhësi përbëjnë një diptik.

Tregimi Leximi i Hamletit si dhe dy novelat “Raporti i fshehtë” dhe “Bisedë për brilantët në pasditen e dhjetorit”; tregimi Ditë kafenesh është botuar si libër më vete në Amerikë;

Qorrfermani për shkak të subjektit delikat, mbeti i pabotuar;

Hija, Vajza e Agamemnonit, Nata me hënë janë shkruar në vitet 1984-1986 në Tiranë;

Romani Spiritus është shkruar në Francë në vitet 1995-1996. Në të trajtohen njgarje që u përkasin dy kohëve: përpara dhe pas komunizmit;

Romani Lulet e ftohta të marsit është shkruar në Francë në vitet 1998-2000. Është një nga veprat e rralla të autorit, subjekti i së cilës bazohet tërësisht në ngjarjet pas rënies së komunizmit në Shqipëri. Është vepra më e pikëlluar e Kadaresë, gati një requiem. Autori del hapur përballë realitetit shqiptar, i zymtë dhe pesimist, për një tokë që e braktisën perënditë. Marsi nuk është veçse i ftohtë. Të ftohta janë dhe lulet.

Novela Tri këngë zie për Kosovën është shkruar dhe është botuar në prag të shpërthimit të luftës në Kosovë.

Në Çlirimi i Serbisë prej Kosovës Kadare flet për ndarjen midis shqiptarëve dhe serbëve, për shtrembërimin e historisë nga serbët, për arsyen përse ishte dashur që Serbia të ishte e para që ta njihte pavarësinë e Kosovës.

Dy romanet e shkurtra Shkaba dhe Çështje të marrëzisë; Shkaba është shkruar në verën e vitit 1995 në Deauville të Normandisë.

Romani Aktori i njohur më parë me titullin “Jeta, loja dhe vdekja e Lul Mazrekut”;

Kadareja është i pasionuar për tragjedinë dhe për dy përfaqësuesit e saj – babanë e tragjedisë antike Eskilin (Eleuzinë, Atikë, 525-/524 – Gela, Sicili, 456/455 para K.) dhe babanë e tragjedisë moderne Uilljëm Shekspirin (William Shakespeare, 1564-1616). Miku, besa dhe gjakmarrja janë rrotat e mekanizmit të tragjedisë antike.

Tre romanet e fundit Aksidenti i shkruar në vitet 2003-2004, u botua në frëngjisht nga shtëpia botuese Fayard; Darka e gabuar, Tiranë 2008 dhe E penguara shkruar në vitet 2008-2009;

Sprovat Dantja i pashmangshëm, Hamleti, princi i vështirë dhe Don Kishoti në Ballkan janë shkruar dhe janë botuar pas rënies së komunizmit.

Ra ky mort e u pamë (1999) është një ditar për Kosovën; sprovat Kushëriri i engjëjve dhe Arti si mëkat; Legjenda e legjendave; Sorkadhet e trembura, një synops i gjerë për tjetër art; dy dialogë të Kadaresë: me revistën “Hylli i Dritës” dhe E vërteta që del nga qilarët me publicistin dhe shkrimtarin francez Stefan Kurtua (Stéphane Courtois, 1947- ) botuar në Odile Jacob si pasthënie e botimit frëngjisht të librit të Prof. Shaban Sinanit; sprova Identiteti europian i shqiptarëve.

Drama Stinë e mërzitshme në Olimp është e vetmja pjesë teatrale e Kadaresë. Autori rindërton trilogjinë e famshme të Eskilit, prej së cilës, pas humbjes së pjesës së parë dhe të tretë, ka mbetur vetëm pjesa e mesme “Prometheu i lidhur”.

Vepra e Kadaresë – princit të kombit – vazhdimisht ka qenë në listën e kandidatëve për çmimin “Nobel”, në emër të letërsisë shqiptare.

Xhelal Zejneli

Identiteti evropian i shqiptarëve

August 11, 2020 by dgreca

Nga Ismail KADARE*- Është folur shpesh për atë pjesë të Shqipërisë që, ndonëse s’guxon të dalë haptas, është kundër Evropës. Është folur për mafien dhe krimin e organizuar, që, duke mos njohur komb e atdhe, s’kanë si të çajnë kryet për to. Është folur për politikanë të korruptuar, që, ashtu si mafia, tmerrohen nga ligjet e demokracisë e nga standardet e Ballkanit evropian. Është folur për fjalimet antiamerikane në parlamentin shqiptar më 1997-ën, që kanë shkaktuar, me siguri, lot nostalgjikë në sytë e stalinistëve shqiptarë. Janë të njohura udhëtimet gjysmë të fshehta të politikanëve shqiptarë të të dy krahëve në vende disa herë të cilësuara si terroriste, me qeveri të dyshimta, që s’i duan as popujt e vet e me të cilat s’na lidh asgjë. Të gjitha këto dihen. E keqja është se kujtesa e politikës shqiptare është e shkurtër dhe, veç kësaj, disa nga politikanët tanë dinakërinë e tyre e kujtojnë për zgjuarsi. Është e kuptueshme që dhe haxhiqamilizmi, dhe komunizmi shqiptar do të linin pas vetes një frymë të sëmurë kundërevropiane. Është e kuptueshme që shumë njerëz do të ndihen keq në familjen e sotme të popujve. Problemi i mirëkuptimit ose moskuptimit shqiptar me kontinentin, është në thelb mirëkuptimi ose moskuptimi me vetveten. Raportet me Evropën s’mund të jenë veçse të qarta e pa dy- fytyrësi. Mesazhi i Evropës më 1997-ën dhe 1999-ën, ishte i qartë. Ajo na quante të vetët, ashtu siç ishim, me atë identitet që kishim. E vetmja kërkesë e saj ishte ajo që iu bë gjithë popujve të tjerë të ish-Lindjes komuniste: emancipimi, demokracia. Trillet, nazet dhe dyshimet nuk janë pa një burim. Një pjesë vijnë nga keqkuptimet tona të vjetra, një pjesë nga dredhitë e sotme. Ende disa vite më parë ishin të kuptueshme. Por në pranverë të këtij viti, ato janë të tepërta. Pengesat që s’na lënë, ose na duket se s’na lënë t’i afrohemi Evropës, përpara se t’i kërkojmë jashtë, duhet t’i kërkojmë brenda nesh. Nuk është pengesë asnjëra nga fetë e, sidomos, nuk është myslimanizmi ndaj të cilit dyshimi ngjan më i lehtë. Është thënë me të drejtë se të tri besimet janë të barasligjshëm në Shqipëri. Duke mos qenë pengesë asnjëri, po aq mund të thuhet se asnjëri s’është lokomotivë që na tërheq drejt Evropës. Në pengojnë, ata pengojnë të tre bashkë e, në tërheqin, këtë e bëjnë të tre njëlloj. Një shqiptar mysliman, është po aq i natyrshëm si shqiptar dhe si evropian, sa një katolik e po aq, sa një ortodoks. Në acarimet e shpesh në përpjekjet me turqit osmanë, shqiptarët myslimanë ishin në vijën e parë. Feja e njejtë me pushtuesin nuk ua mjegulloi idenë e lirisë. Bilbilenjtë, ata që në mënyrë aq të padenjë u përgojuan në Kuvendin shqiptar më 2006-ën, ishin një nga familjet martire, 13 djem oficerë të së cilës u varën brenda ditës nga pushtuesi me të njëjtën fé. E njëjta gjë ka ndodhur me shqiptarët ortodoksë. Martirët e vijës së parë kundër trysnisë mizore të shovinizmit fqinj, ishin pikërisht ata. Papa Kristo Negovani, At Stath Melani, Petro Nini Luarasi, janë vetëm disa nga emrat e mëdhenj që feja e njëjtë me kundërshtarin nuk ua zbehu për asnjë çast idenë e lirisë. Rexhep Qosja ka të drejtë kur thotë se nëse shqiptarët do të kishin ruajtur besimin fillestar, rikthimi i tyre në Evropë do të kishte qenë më i lehtë. Por kjo keqardhje e tij, nëse mund ta quanim kështu, bie ndesh me këmbënguljen se gjysma jonë i përket ndërkaq qytetërimit lindor. Me këtë pranohet ngadhënjimi i vonuar i shtetit osman. Me këtë pranohet se në gjithë gadishullin ballkanik i vetmi popull që u thye, qoftë edhe përgjysmë, ishim ne. Në qoftë se kjo do të ishte e vërtetë, ne do të ishim të detyruar ta pranonim. Por kjo, për fat, nuk është kurrsesi ashtu. Siç u tha më lart, kombet nuk ndryshohen as nga pushtimet e as nga konvertimet. Nostalgjia e tërthortë që po shfaqet sot tek ne për otomanizmin nuk është vetëm e habitshme. Ajo është në radhë të parë poshtëruese. E po ashtu fantazma e Haxhi Qamilit, që përherë e më shpesh shfaqet në trojet shqiptare. Shtatorja që iu ngrit në qendër të Tiranës, më 2001, një shefi otoman, i shpallur si kinse themeluesi i qytetit, ka qenë fyerja më e madhe për kryeqytetin e shtetit, për historinë dhe ndërgjegjen shqiptare. Vetëm një popull që nuk e meriton lirinë mund t’i ngrejë shtatore pushtuesit të vet. Bashkia e Tiranës, e drejtuar në atë kohë “nga haxhi qamilët”, siç i cilësoi me të drejtë arkitekti Maks Velo, e ngriti atë shtatore natën dhe pa lajmëruar askënd, si keqbërësit. Banorët e pallateve rreth sheshit, ku ajo ende ngrihet sot, e mbajnë mend njeriun që printe vallen rrotull shtatores atë natë. Ky njeri mban një nga postet më të rëndësishme në qeverinë e sotme. Kjo shtatore është mishërimi i korrupsionit politik dhe moral të shkallës më të errët. Historianët e kanë shpallur të rremë këtë gjoja themelues. Emri i Tiranës si vend vendbanimi, është shumë më i vjetër se koha e këtij pashai. Klisheja krejtësisht e gabuar e përftimit të Shqipërisë si vend ndërmjetës, një sanduiç midis Lindjes dhe Perëndimit, një qytetërim as ashtu, as kështu, thënë ndryshe një “vend i as-as-it”, s’na bën kurrfarë nderi. Së pari, sepse nuk është e vërtetë, së dyti, sepse, të lakmosh një cilësim të tillë, është njëlloj si të vetëshpallesh “gjysmak”, që në shqip midis të tjerash do të thotë “tarrallak”. Ideja e përhapur andej-këndej dhe fatkeqësisht e përkrahur nga Qosja, se “fati ynë historik është i paracaktuar për të sendërtuar zbutjen e kundërshtimeve midis Lindjes dhe Perëndimit”, të kujton një nga njollat e historisë shqiptare, kapardisjen e Shqipërisë komuniste për kinse misionin e saj planetar për mbrojtjen e marksizëm-leninizmit. Ide të tilla delirante, ato me të cilat Shqipëria, për një kohë të gjatë, u bë gazi i botës, u kanë ardhur në majë të hundës shqiptarëve. Por jo politikanëve tanë. Me sa duket, reflekset e vjetra të zyrave të Enver dhe Nexhmije Hoxhës, u vijnë në mendjet e tyre prej mitomanësh. Janë këto, me sa duket, që shkaktojnë çoroditjen kryesore në politikën shqiptare. Një pjesë e madhe e politikanëve flasin gjithë ditën për Evropën dhe Perëndimin, por mendjen, me sa duket, e kanë nga Lindja. Nga Lindja në të gjithë gamën që ajo ngërthen: Lindja e Mesme, ish-lindja sovjetike, e po të mos mjaftojë kjo, edhe ajo kineze maoiste. Janë këto reflekse, që i shtyjnë këta politikanë, që, në vend që të përqëndrohen në çështjet e ngutshme madhore përpara të cilave ndodhet kombi shqiptar: mirëqenia, hyrja në Evropë dhe statusi i Kosovës, fillojnë e joshen nga fantazira pa kuptim, për të cilat nuk kanë as mundësi, as shtat e as tagër moral nga populli i vet. Të brengosesh se si do të pajtohet Perëndimi me Lindjen, të kinse ndërhysh, për shembull, në kinse rolin e ndërmjetësit, në mosmarrëveshjet SHBA – Iran, për energjinë bërthamore, kjo, në rastin më të thjeshtë quhet ëndërr në diell, kurse në rastin më të keq, e ka emrin korrupsion politik. Misioni i shqiptarëve në këtë planet, fati apo e thënia e

tyre, është një dhe i pandryshueshëm: mbrojtja e interesave të vendit të tyre, që quhet Shqipëri dhe i popullit të tyre, që mban emrin shqiptar.

Mua më duket se problemet janë tepër të qarta dhe gjithçka është në krah të kombit, akuzat që ngrihen janë marrëzi, ndërsa komentet kundërshtuese më duket se nuk kanë bazë.

Fragment: Marrë nga Sprova” Identiteti evropian i shqiptarëve”

Kadare, “Komandant i Legjionit të Nderit”

January 1, 2020 by dgreca

Me rastin e përmbylljes së vitit 2019, presidenti i Francës, Emmanuel Macron, me dekret të posaçëm i ka ndarë shkrimtarit Ismail Kadare urdhrin “Komandant i Legjionit te Nderit”.

Ky është nderi me i madh që republika franceze i bën një njeriu. Urdhri është themeluar më 19 maj 1802 nga Napoleon Bonaparta.

ISMAIL KADARE DHE VISAR ZHITI

May 31, 2019 by dgreca

Nga Elida Buçpapaj/ Kur e pashë foton e Ismailit me Visarin, postuar në rrjetin social nga Botuesi i Kadaresë, Bujar Hudhri, ku Zhiti është fiksuar duke ia ndezur cigaren Kadaresë, sikur u çlirova. Cigaret do të kremoheshin pas disa minutash pa shenjë hiri, ndërsa kjo foto do të mbetet.

Për ata që do të vinë pas, të patrushplarë dhe me ndërgjegje të pastër, pas katarsisit të shoqërisë shqiptare, kjo foto do t’ju thotë shumë.

Visarin e kemi parë duke thithur cigare, në një nga fotot më të mrekullueshme të jetës së tij, ku janë të tre, ai, Eda dhe Atjoni i tyre, të shpenguar dhe të lumtur, në një kohë tjetër.

Kadarenë nuk e kisha parë ndonjëherë të tymosë, veç pëmes personazheve.

Ata të dy thithnin cigaret, ndërsa spiralet e tymit, bashkoheshin si fjolla hiri të frymta.

Kadare dhe Visari i përkasin gjeneratave të ndryshme, por emërues të përbashkët kanë kulturën e shkrimit, njëri nga purgatori, tjetri nga ferri me një vizion të përmbysur nga ai i Dantes.

Kur Visari u burgos 28 vjeçar, Kadare ishte rreth 44 vjeç, ndërsa im atë, poeti Vehbi Skënderi, rreth të 50-tave punonte hamall në repartin e plehërave të Kombinatit Poligrafik. Disa vite më vonë mua, 18 vjeçares të bijës së tij, pas gjimnazit, nuk do të më jepnin të drejtën e studimit në Universitet, por do të më dërgonin për t’u edukuar në fabrikën e pllakave të Kombinatit me emrin e prokurorit Josif Pashko, ku punoja bashkë me ish te burgosur ose familjare të të burgosurve politikë. Edhe unë e kisha vokacion letërsinë, kisha dërguar librin tim të parë me poezi në Shtëpinë Botuese Naim Frasheri, mësueset e mija të letërsise prej fillores deri ne gjimnaz kishin konstatuar prirjen time, por nuk mund të ndryshonin asgjë në fatin tim. Në diktaturë fati i njeriut varej dhe krijohej nga kuçedra, që jetonte duke ngrënë të ardhmen e jetëve njerëzore.

Para se të burgosej, nga Visari kisha lexuar tek Revista Nëntori një poezi të paharrueshme për gjyshin. Aty e ngulita në mendje si poet. Kur e burgosën, nëna e Visarit i kërkoi ndihmë Driteroit e Kadaresë pēr birin e saj. Shkrimtarët të dy kishin fëmijë për të kuptuar dhimbjen e prindit kur ia rrëmbejnë pjellēn nga gjiri, por nuk arritën ta ndihmonin atë grua me burrë e bir të burgosur. Ishte kohë e pamundur.

Ndërsa nga Visari kisha lexuar vetëm një poezi, Kadarenë e kisha stërlexuar. Fillimisht më kishte orientuar im atë që edukoi tek unë kulturën e leximit e shkrimit. Në një shoqëri totalitaristo-staliniste, një shkrimtar i përmasave botërore si Kadare i ndihmonte viktimat të ruanin identitetin dhe të mbijetonin mendërisht e shpirtërisht.

Unë e vuaja gjithë frikë e tmerr luftën e klasave të shtetit dhe shoqërisë që përjetonte familja jonë tre anëtarëshe, kur im atë i pashpresë tentoi të vetvritej, por nuk e urreja Kadarenë. Pērkundrazi, e doja shumë si shkrimtar. Që fëmijë e deri sa tek unë u krijua njeriu.

Nuk e fajësoja as tim atë për vuajtjet e mija. E merrja në mbrojtje, si fëmija prindin kur plaket dhe bëhet si fëmijë ! Im atë ishte i ri, por i dërrmuar dhe i stërplakur nga vuajtjet dhe poshtrimet. 14 vjeçare i dërgova letër diktatorit ku i shkruaja se im atë ishte i pafajshëm. Diktatori e konsideronte Vehbi Skënderin armik të partisë. Këto dokumenta, rreth letrës time dhe reagimit të diktatorit, janë botuar në shtypin e Tiranës. Po unë adoleshentja çfarë faji kisha, që m’i ndaluan aulat e Universitetit dhe më detyruan të punoja në fabrikën e pllakave apo varrezat e Sharrës! Im atë poet hamall, unë e bija, ende e parritur me të ardhmen të vrarë. E ardhmja ime pa të nesërme e bënte tim atë të vuante tmerrësisht. Im atë ishte gati të vetësakrifikohej që unë të studioja normalisht e të kisha një jetë si fëmijët e kolegëve të tij, por spiun dhe vegël nuk pranoi të bëhej kurrë.

Po të ishte bërë spiun poeti Vehbi Skënderi, jeta e së bijës së tij të vetme dhe familjes tonë do të kish tjetër rrjedhë, do t’i shpëtonte burgut jashtë hekurave që jetuam në mes të Tiranës, por do të mbetej rob i burgut të ndërgjegjes.

Në një izolim shterrues që ushtronte regjimi, librat e Kadaresë ishin liberatorë sepse ndikuan në shburgosjen dhe çlirimin e shoqërisē nga vetvetja, nga pjesa më fanatike që i bindej verbërisht xhelatëve duke i tejkaluar mizoritë e tyre. Vepra e Kadaresë ishte në opozitë të plotë me letërsinë dhe artin e realizmit socialist që ofroi një botë idiote ku gjithçka që krijohej ishte në shërbim të depersonalizimit kombëtar

Të njëjtën kënaqësi që provoja nga Princi i Vogël i Saint Exupéry-së ma jepte Kronikë në gur. Krijova menjëherë bindjen se Koncertin e Kadaresë nuk mund ta shkruante dot kurrë Gabriel Marquez dhe u identifikova me vajzën e Natës me hënë. Daullet e shiut, binin për të lajmëruar mbijetesën e individit, si shpirt apo të kombit si frymë. Kosovën si imazh kur isha fëmijë e njoha prej tim eti, kur krahu i djathtë i Enver Hoxhës, krimineli me damkë Manush Myftiu nga maja e shtetit totalitarist e akuzonte si “nacionalist”, vetëm pse im atë tha se “Kosovën e kam në zemër” ndërsa për herë të parë emrin e një qyteti të Kosovës e mësova prej Kadaresë, pasi Kosova ishte temë tabu, askush nuk duhet të fliste për Kosovën dhe askush nuk duhej të dëgjonte për Kosovën. Kadare në mënyrë eskiliane, si nëpër tragjeditë greke zbërthente shterrshëm në 7-8 vargje etimologjinë e rrënjës të emrit në poezinë që ia dedikonte Gjakovës!

Kadare ka qenë salvagente për shumë të rinj si unë. I ka shpëtuar nga mosçmendja në çmendinë e përçmimit ku i kishte futur viktimat regjimit stalinist. Ishte salvagente jo si individ, jo si një Schindler ad literam, por si Schindler shkrimtar! Schindleri ka shpëtuar një numur të kufizuar viktimash, mbi një mijë syresh, dhe ka kryer heroizëm, ndërsa shkrimtari e nxjerr nga burgu apo krematoriumi i mosekzistencës individin dhe gjithë shoqërinë. Në një izolim total, kur është i burgosur edhe deti, edhe qielli, edhe kufijtë, liria qoftë edhe virtuale ka vlerë. Në fund të fundit a nuk jemi të gjithë prej shpirti.

Kadare nuk ka mundur që t’jua ndryshojë fatin fëmijëve të armiqve të partisë, që janë dëshmi e krimeve kundër njerëzimit të shtetit totalitar, të cilëve u është mohuar e drejta e jetës duke u syrgjynosur nëpër kampe internimi, pa të drejtë shkolle, pa të drejtë ëndërrash, duke iu mohuar të gjitha të drejtat elementare të njeriut, por si shkrimtar ka ndikuar që viktimat e diktaturës të kalonin orë të tëra duke u zhytur nëpër oqeanin kadarean të gërmave.

Kush shkon në varreza dhe përpiqet pak të filozofojë për jetën e kupton se kombi është shkrimtari. Në errësirën obskurantiste të diktaturës, kur shkrimtari nuk arrin dot të shpëtojë nga burgosjet dhe ekzekutimet individin, ai kryen përsëri një akt heroik, sepse shpëton nga pushkatimi apo internimi gjuhën.

Ismail Kadare ka shpëtuar gjuhën shqipe në mënyrë grandioze dhe epike!

Kam mbetur kadareiste. Nuk e di si. Si fiksasion, si dogmë, si autocensurë apo si një viktimë e Stokholmit? Të mbetesh kadareiste sot është habi. Në një shoqëri mizerabël si kjo jona, me ndërgjegje blozë, kur ende nuk janë zbuluar varret e 6000 viktimave të diktaturës, kur ende nuk jane dënuar krimet e komunizmit dhe autorët e tyre, kur xhelatë si Edmond Caja me shokë, sot shtetas gjermanë na sfidojnë e vazhdojnë t’i torturojnë viktimat e burgut të Spaçit apo Qafë Barit, kur në Shqipëri nuk ekziston asnjë Muzeum, asnjë Shoah si shenjë kujtese apo ndjese, është e kuptueshme se orientimi diabolik kundër Kadaresë është i orkestruar për ta larguar vemendjen nga obligimet kombëtare, pasi shoqëria shqiptare ka mbetur ende bagëti, nuk e di nga vjen e ku shkon.

Tek rasti Kadare që është sui generis konfondohet me qëllim të mbrapshtë individi i konformuar me sistemin e egër dhe shkrimtari gjenial që në kushte barbarie e sfidon atë. Në diktaturë e gjithë shoqëria shqiptare ishte ushtri lejfenësh. Dhe mjerisht lejfene vazhdon të mbesë. Gjithe kombet ngrihen për të triumfuar vlerat, vetëm shqiptarët janë në kaos dhe e kërkojnë lirinë në tabaka. Nuk mallkojnë kriminelët, nuk i denoncojnë me emra shkaktarët e ferrit por i sulen shkrimtarit që dëshmoi në 100 gjuhë të planetit se kombi i vogël kish mbetur gjallë, kur vetë Europa dhe Perëndimi na kishin hequr nga lista e të gjallëve, e kishin hequr nga harta Shqipërinë dhe kur Shqipëria nuk ekzistonte as si shprehje e Bismarkut. Askush në Perëndim nuk jepte lajme për krimet e diktaturës, pa marrë parasysh se jemi një vend në zemër të Europës. Dukej sikur diktatori kishte bërë kompromis të përçudnuar me Perëndimin, ndërsa vepra e Kadaresë e sfidonte kompromisin absurd dhe tregonte për ne se ekzistonim.

Më ndodh shpesh të kem debate për Kadarenë. Rreth Nobelit. E konfondojnë si nder të pameritueshëm për individin, jo për shkrimtarin apo kombin dhe urrejtjen për Kadarenë e transformojnë në urrejtje të gjenisë të farës, dmth urrejte kunder vetevetes tonë. Mendoni se Gjermania nuk e dinte se Günter Grass 16 vjeçar kishte shērbyer në trupat SS?! Gjermanisë i interesonte Nobeli i shkrimtarit, që ishte Nobel i Gjermanisë, i gjuhës gjermane, jo gabimet e individit. Aq më tepër, kur krimet e një sistemi nuk mund të identifikohen si faj kolektiv.

Debatet e mija për Kadarenë janë të dhimbshme me viktima të diktaturës. Njëra prej tyre tash së fundi më bllokoi rrugën e komunikimit me të. Më vjen shumë keq. Kadare mund të shkruante për kētë Zonjë veprën më të bukur të jetës së tij. Mjerë ai komb qe ka nevojë për heronj, thotë Breht, por mjerisht kohës tonë i duhen sot heronj.

Më erdhi keq se nuk ia zbuta dot zemërimin. Kur vuante internimet si adoleshente dhe vajzë e re në diktaturë e adhuronte Kadarenë, sot ka rënë viktimë e trushplarjes me ca dokumenta të individit Kadare në diktaturë që kanë 27 vjet që qarkullojnë lart e poshtë. Në diktaturë Kadare si individ ishte një njeri i zakonshëm në turmën e konformistëve. Turmë konformiste ishim si kolektivitet. E votonim 99.99% diktaturën. 0.01% ishin kulakët dhe të burgosurit që regjmi nuk i lejonte të votonin. Pasi frika kishte zëvendësuar oksigjenin që thithnim.

Me gjithë përpjekjet nuk arrita të ndikoj aspak tek Zonja. Prandaj kur Bujar Hudhri vendosi foton e Kadaresë me Zhitin, m’u duk si dora e Zotit tek goli i Maradonës!

Kadare vetë tani mbi të tetëdhjetat, është më shpërfillës se kurrë, sepse duket beson tek omnipotenca e gërmave rreshtuar në miliona e miliona konstelacione në univers. Sa miliarda fjalë ka shkruar ai me dorën e tij, a i ka numëruar kush ? Gjithë jetën e Kadaresë e ka pushtuar Kadareja shkrimtar. Kadareja shkrimtar është i pakënaquri dhe i zhgënjyeri me vetveten individ, prandaj ia dhuroi jetën letërsisë, pasi atje jetoi sikur do të deshte ta jetonte jetën reale.

Shoqëria ku kemi jetuar ishte e inkriminuar. Ajo ushqehej me urrejtje dhe gjakun e viktimave. Kishte individë që përpiqeshin të ndihmonin viktimat në mënyrë individuale. Këta ishin Schindlerat shqiptarë. Lavdi Zotit që ishin! Ndërsa Kadare e stërtejkaloi Schindlerin me veprën e tij të shkruar! Kush e kupton këtë të vërtetë kalon në krahun e Kadaresë shkrimtar. Visar Zhiti, që e ka provuar dhe e ka hedhur në letër ferrin e viktimave të diktaturës mizore është me Kadarenë edhe si shkrimtar edhe si individ. Sepse e sheh veprën kadareane edhe si kërkesë ndjese ndaj nënës së tij kur ajo i kërkoi ndihmë për Visarin 28 vjeç dhe Kadare nuk e ndihmoi dot.

Te dy e meritojnë Nobelin. Visari dhe Kadare. Njëri se i ndihmoi mbijetesës të gjithë shoqërisë në diktaturë, tjetri sepse e tregoi ferrin që përjetuan viktimat nga diktatura ! Visari është hero edhe si individ, edhe si shkrimtar, por kjo nuk e ul vlerën e veprës të Kadaresë, përkundrazi kështu krijohet universi i përbashkët i vlerave të kombit.

Kur e pashë foton e Kadaresë me Visarin, kalova për disa sekonda gjithë jetën e Zhitit, si dëshmitar i gjallë i burgologjisë dhe ferrit të viktimave të diktaturës, i diskriminuar edhe sot e kësaj dite nga ata që e torturonin plus nga një kastë politike me skeletë në sirtarë, së cilës i ka mbaruar me kohē koha.

Visar Zhiti nuk ka pranuar të bëjë konçesione për të shitur fatin e viktimave të ferrit stalinist me privilegje. Këtë akt guximtar të pas vitit 1991, e kishte të vështirë ta merrte me mend në diktaturë, ndërsa vepra e Kadaresë e realizonte, kur identifikohej me ekzistencën e kombit.

Fotografia e Zhitit dhe Kadaresë është fotografia e mbijetesës të kombit të plagosur me plagë ende të pashëruara.

Janë shumë nga ata që sot i kërkojnë Kadaresë të bëjë heroizma. Shoqëria shqiptare në agoni më tepër se kurrë ka nevojë për dritë! Por Kadare si ndivid është i kufizuar në kohë, ndërsa shkrimtari i dimensioneve të Kadarese është i përhershëm.

Jeta e individit digjet si cigarja që pinë të dy Kadare me Visar Zhitin, ndërsa jeta e gjuhës është konstelacion yjor që përcillet si trashëgimi historike dhe kulturore brez pas brezi. Kultura është si dashuria e nënës dhe atit që ngjizin krijesën. Pa kulturë, pa nënë e babë, kthehemi në individë e komb bastardësh. Ky është edhe qëllimi i diktaturave, që shqiptarët t’i konsiderojnë qënie me bisht, lejfene apo të aftë të pjellin veç vampirë si enver hoxha, si edi rama apo si kjo kastë politike që i krijon shkrimtarët e poetët me mbeturinat ushqimore trupore të tyre që janë vetëm helm kancerogjen.

Të gjithë individët kthehen sa në baltë e sa në frymë, ndërsa shkrimtarët që shkaktuan tronditje, duke e sfiduar individin, shoqërinë, sistemin trondisin në gjithëherësi.

Në kohë të shterrëta, të honta kur shoqëria ka rënë në fund të humnerës dhe duket se gjithçka ka marrë fund, do të shfaqen individë që e tejkalojnë fantazinë e personazhëve të krijuar nga shkrimtarët dhe shkrimtarë që sfidojnë kufizimet e individëve në një shoqëri njerëzore. Pasardhësit do të na njohin kush ishim përmes trashëgimisë.

Kam parasysh se si qarkullon sot një foto e Fishtës me Mjedën e Gurakuqin apo ku Fishta, ka dalë në foto bashkë me Asdrenin, Koliqin e Lazgushin.

Do të vijë një ditë, që kështu do të qarkullojë edhe kjo foto e Visarit dhe Ismailit që i bën bashkë ata që meritojnë të jenë bashkë !

Fotoja e Zhitit me Kadarenë uroj që të zbusë dhimbjen e viktimave të diktaturës, t’ua davaritë retë nga qielli i mendimeve të munduara si ankthi i jetëve të tyre për ta shfokusuar zemërimin nga drejtimi i gabuar e për ta përqendruar tek katarsisi kombëtar, lëvizja kombëtare për të pastruar ndërgjegjen si komb.

Gëzuar ditlindjen e 83-të Shkrimtari ynë Ismail Kadare!

January 28, 2019 by dgreca

ISMAIL KADARE ( 28 JANAR 1936 28 JANAR 2019)/

NGA ASLLAN BUSHATI

Sot është ditlindja e 83-të e Ismail Kadaresë, njerut të madh të letrave shqiptare, atdhetarit e europianistit të madh të trojeve tona. Kurrë nuk kam patur guximin të shkruajtur për këtë uragan të madh të botës shqiptare. Arsyesja është e thjeshtë se unë personalisht, nuk zotroj mjetet artistike të të shkruarit për njerëz të kalibrit të tij. E them këtë sepse duke shkruajtur për të (me mjetet e mija të vakta artistike -fjalë,figura, fjali e shprehje) më duket se në vend që të ndihmoj në shkëlqimin e figurës së tij, mos bëj keq. Sido që të jetë, edhe nëse mendimet e mija nuk janë aq të qëlluara, me ndiesitë shpirtërore që kam në zemër e në mendje për Kadarenë tonë të madh, do të them dy-tre gjëra në këtë ditlindje të 83-të.

Më kujtohet si tani një ngjarje e vjeshtës së vitit 1989. Në Shqipërinë e asaj kohe, cdo gjë ishte e zymtë , cdo gjë e vaktë, turbullirë shpirtërore e mendore, e varfëri e tejskajshme. Fjalimet e Ramiz Alijës ishin llustra gënjeshtare e radhës pa asnjë efekt mbi jetën tonë. Një dite nga ato vjeshtoret e kësaj periudhe, u planifiku që në Shtëpinë Qëndrore të Ushtrisë (SHQUP), të bëhej një takim nga aparati i Ministrisë së Mbrojtjes me Ismail Kadarenë. Me sa duket ishte zgjedhur një temë koti si: ” prania e E.Hoxhës në veprat e Kadaresë”. Unë pikërisht atë ditë u ndodha me shërbim në postin e operativit të Ministrisë së Mbrojtjes dhe nuk pata mundësi të marr pjesë në këtë takim. Por pas takimit pyeta disa kolegë se si shkoi takimi me Kadarenë? Disa heshtnin e disa ishin shumë të pa kënaqur, se Kadareja gjatë gjithë ligjëratës së tij kishte folur për vlerat kombëtare dhe rolin e sejcilit në shtimin e shumimin e këtyre vlerave. Kurse pyetjes për praninë e E.Hoxhës në veprat e tij, Kadareja ishte përgjigjur shumë shkurt se:”..këto janë gjëra të ditura për të gjithë..”. Kjo shprehje, ato më të “ thekurit” e Enverit, i kishte nervozuar në kulm sa pa hezitim thonin “ky (Kadareja), është një borgjez i flliqur dhe habitemi se pse nuk e fusin prapa hekurave në birucë”. Kur dëgjoja këto më vinte për të qeshur e për të qarë në të njejtën kohë. Disa ishin brenda virtualitetit idiot të komunizmit e disa në dilemë se cfarë po ndodh me ne si vend e si shoqëri. Mbaj mend që njeri më provokoi direkt duke më pyetur: “po ti cfarë mendon për Kadarenë ? I thashë shkurt se :”unë mendoj se ai është njeriu i madh i letrave shqiptare”. Dhe në vazhdim bashkbiseduesi më tha:”ik ore p…dhu me gjithë borgjezin Kadarenë”.

Pas një viti në vjeshtën e 1990-tës , Kadareja u largu për në Francë dhe menjëherë doli në një intervistë në Zërin e Amerikës. Shqiegimi i tij për largimin nga Shqipëria ishte shterrues, por në të njëjtën kohë edhe udhërrëfyes për ne që e donim atë. U gëzova me ato që dëgjova, por edhe u hidhërova se nuk e kishim më në Shqipëri. Më dukej vetja se me largimin e Kadaresë , kisha humbur mbrojtjen time intelektuale. Kurse thëniet e disa enveristave idiote se:” hë more a u kishim thënë se Kadareja është tradhëtar” si kapërdija dot.

Koha eci e bëri të veten dhe në 1995-sën, kur po drejtoja ceremonialin e rivarrimit të eshtrave të të madhit Faik Konica u takova me Kadarenë. Ishte rinuar nga pamja, dhe e përshëndesnin me shumë mallë e respekt të gjithë të pranishmit në ceremonial. Edhe unë e shoqërova që në hyrje e deri sa doli. Para se të largohej bëra një foto me të dhe më tha:”Më vjen mirë që e kemi organizuar kaq mirë ceremoninë e rivarrimit të Faik Konicës. Ne shqiptarët i jemi shumë borxhëli këtij personaliteti të madh të letrave, diplomacisë e atdhetarisë”.

Duke përfundur këto pak rreshta për Kadarenë tonë të madh, lutem që ai të ketë shëndet dhe jetë sa më të gjatë për vehte, familjen, dashamirët dhe Kombin tonë.

Gëzuar ditlindjen e 83-të i madhi Ismail Kadare.