Archives for February 2019

Shkoi studiuesi i Iktiologjise Aleksandër Floko

February 11, 2019 by dgreca

Nga Vilhelme Haxhiraj/Më, 7 shkurt, 2019, u zhvillua ceremonia mortore dhe u bënë homazhe për përcielljen e trupit të pajetë të intelektualit dhe studiuesit të mirëfilltë Aleksandër Pavli Flloko, i cili i përkiste gjithë Shqipërisë. Origjinën e babait e kishte nga Gjirokastra, lindi në Dardani, u rrit, u arsimua dhe dha vlera në Vlorë, ndërsa gjysmën e dytë të jetës e kaloi Durrës e Tiranë.Është i biri i mjekut infeksionist, Dr, Pavli Flloko, që dhe sot emri i tij nderohet nga gjithë ata, të cilëve u ka shërbyer.

Aleksandër Flloko ose “Aco”, siç e njeh çdo vlonjat. Kështu e ka thirrur i madh dhe i vogël në qytetin e Vlorës, ka lindur më 1946, në Dardani, në zemrën e shqiptarisë, në qytetin e Pejës. Me prishjen e marrëdhënieve Shqipëri –Jugosllavi, familja Flloko u nda në dy pjesë, nëna me njërin djalë ngeli në Republikën Federale Jugosllave, kurse babai, Dr.Pavli Fllokome djalin tjetër jetonin në Vlorë. Pas shkollës së mesme në Vlorë, Aco shkoi me studime në Universitetin e Tiranës, katedra e Biologjisë. Pas përfundimit te studimeve emërohet në sektorin e peshkimit Vlorë, ku punon deri në vitin 1980.

Në vitet 1974-79, ka qenë pedagog në Universitetin e Vlorës(Akademia e Marinës), krahas punës si biolog në peshkim.

Në vitet 1981-1991, punon në Institutin e Kërkimeve të Peshkimit Durrës. Në periudhen 1986-1992, ka qenë edhe Pedagog në Fakultetin e Shkencave të Natyrësdhe në UBT.

Në maj 1991-1998, emërohet Drejtor i Përgjithshëm i Peshkimit në Ministrinë e Bujqësisë dhe Ushqimit.

Në vitet ’90 e në vijim ka bashkëpunuar si koordinator dhe konsulent në projekte dhe studime të ndryshme të FAO-s për Peshkimin dhe Akuakulturën ne detit Mesdhe.

Në vitin 1998, merr gradën “Doktor i Shkencave” ‘në fushën e biologjisë së aplikuar për realizimin për herë të parë të riprodhimit artificial të peshqve detarë në Shqipëri’. Për kontributin e tij në fushën e kërkimit shkencor, si edhe në mësimdhënie, në vitin 2005 ai merr titullin “Profesor i Asociuar”.

Nga 1998 – 2000, drejton Stabilimentin e Konservimit të peshkut në Durrës.

Në periudhën qershor 2000 – qershor 2004, ka punuar si Koordinator Kombëtar në një projekt pilot të Bankës Botërore.

Nga korriku 2004 – janar 2007, ka qenë Shef Departamenti në Institutin e Kërkimeve Veterinare.

Gjatë gjithë kësaj periudhe, Prof. Flloko ka qenë bashkëpunëtor i disa projekteve të FAO, BE dhe BB, si edhe anëtar i disa bordeve kombëtare e ndërkombëtare.

Nga 1999 -2006, ka qenë Drejtor i Bordit të Drejtorëve në Këshillin e Ekspertëve të Agrobiznesit.

Nga 2003 -2007 rikthehet si Pedagog në Universitetin Bujqësor të Tiranës, duke futur për herë të parë në këtë Universitet lëndët « Ihtiologji » dhe « Menaxhim peshkimi ».

Në janar 2007- gusht 2007, emërohet sekretar i parë në Misionin e Shqipërisë pranë BE-së në Bruksel, në fushën e bujqësisë, ushqimit dhe resurseve peshkore.

Është autor i mbi dyzet (40) studimeve dhe ka botuar një numër të madh artikujsh në revista shkencore, brenda dhe jashtë vendit, si dhe ka marrë pjesë në mjaft aktivitete ndërkombëtare, kongrese, konferenca, simpoziume, etj. Është gjithashtu bashkëautor i monografisë “Ihtiofauna e Shqipërisë” dhe autor i disa teksteve universitare si Iktiologjia, Menaxhimi i Peshkimit, Akuakultura, etj. Prof. Flloko është njohës i mirë i disa gjuhëve të huaja.

Në vitet-2007- 2012, intelektuali, studiuesi me titujtProfesor &Assstent Doktor,kalon me detyrën, Sekretar i Përgjithshëm i Presideniti të Republikës Bamir Topi.

Aco Flloko, biolog i apasionuar, kërkues shkencor në profesionin e tij për zhbirimin e botës nënujore, vlerat ekonomike të kësaj bote tejet të pasur, mbi të gjitha dallohej si qytetar dhe njeri i mirë.

Por për fat të keq, Aco u nda nga jeta në një moshë që mund t’i jepte ende vlera në Iktiologji, në studimin e peshqëve që përbëjnë një pasuri të madhe ekonomike për vendin.

Me ndarjen nga jeta të Aleksandër Fllokos, familja humbi njeriun më të dashur. Aco do t’i mungojë bashkëshortes, fëmijëve do t’u mungojë babai, Kurse aktorit Timo Flloko do t’i mungojë vëllai. Mungesën e tij do ta ndiejnë miqtë dhe shokët.Kombit iu pakësua një vlerë intelektuale, një individualitet në një fushë të rrallë të shkencës.

I qoftë e lehtë balta që e pranoi në gjirin e saj! I shprehim ngushëllimet tona Znj. Gita, fëmijëve dhe vëllait!Presidencë, më, 28 nëntor, 2010 ( Aleksandër Flloko , Vilhelme e Fitim Haxhiraj Ngushëllimet më të sinqerta, për mikurn tonë të mirë, Aco, në emër të familjes Haxhiraj, Vilhelme e Fitim Haxhiraj

Vlorë, 10.2.2019

PROF. DR. REXHEP KRASNIQI – NJË JETË NË SHËRBIM TË SHQIPËRISË ETNIKE

February 11, 2019 by dgreca

Me rastin e 20-vjetorit të vdekjes së Prof.Dr. Rexhep Krasniqit, në Kosovë botohet libri “Prof.Dr. Rexhep Krasniqi-Një jetë në shërbim të Shqipërisë Etnike”/

Nga BESIM MUHADRI/

Në vend të parathënies së librit/

Më 12 shkurt bëhen njëzet vjet nga ikja në përjetësi e profesorit, intelektualit, atdhetarit, politikanit dhe luftëtarit të paepur të çështjes kombëtare shqiptare, prof. dr. Rexhep Krasniqit (28 shtator 1906 – 12 shkurt 1999). Njëzet vjet nga ikja në përjetësi e njërit prej figurave më të shquara të mërgatës shqiptare në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, i cili tërë mundin, dijen dhe gjithçka kishte nga vetja e dha për Shqiptarinë në përgjithësi dhe, për çështjen e Kosovës, në veçanti. Njeriu që tërë jetën punoi dhe luftoi për një Shqipëri natyrale, për një Shqipëri etnike. Njeriu i cili kurrë nuk e ndali luftën kundër së keqes që kishte pllakosur Shqipërinë dhe shqiptarët, si ata që jetonin brenda kufijve të Shqipërisë londineze, ashtu edhe ata që jetonin në trojet e veta etnike e që kishin ngelur padrejtësisht brenda së ashtuquajturës Jugosllavi, të cilët i ishin nënshtruar dhunës, represionit, shtypjes së egër komuniste dhe serbo-sllave, deri në përmasa asimilimi dhe shfarosjeje.

Njëzet vjet nga vdekja e prof. dr. Rexhep Krasniqit, i cili këtu e pothuajse një shekull më parë kishte filluar veprimtarinë e tij intelektuale e atdhetare.

Kush ishte Rexhep Krasniqi?

I lindur më 28 shtator të vitit 1906 në Gjakovë, nga babë Musli Qerimi i Margegajve të Malësisë së Gjakovës dhe nënë Gjyla nga Gjakova, Rexhep Krasniqi kaloi një jetë tepër të rëndë dhe shumë të dhimbshme, sepse që në moshën 8 vjeçe mbeti jetim, pa të dy prindërit. Duke parë një fëmijë tepër të zgjuar, por edhe në një gjendje tepër të vështirë, atdhetari dhe arsimdashësi, Bajram Curri, ose siç do ta quajë Noli ynë i madh, Tribuni i vegjëlisë, personalisht atë do ta adoptojë si bir shpirti. Ai edhe do ta shoqërojë për herë të parë me rastin e regjistrimit në shkollë në Vjenë. Sipas informacioneve që kemi, i vëllai i Rexhepit, Imeri, bashkë me kushërinjtë e tij, të bijtë e Niman Sylës, ishin familje e njohur dhe mbështetës të Bajram Currit, ndërkaq Kulla e Maxhun Nimanit ishte jataku kryesor i Bajram Currit në Malësi të Gjakovës. Ata kishin edhe relata të vjetra fisnore[1].

Në qytetin e lindjes, në Gjakovë, ai mbaroi 4 vjet të shkollës fillore dhe dy vitet e fundit në Shkodër. Shkollën e Mesme e kreu në “Theresianum” të Vjenës (Austri), e cila ishte një ndër shkollat më të njohura të Evropës Qendrore. Më 1934 merr titullin e Doktorit të Shkencave, me temën “Kongresi i Berlinit e Verilindja e Shqipërisë”, ndërsa për relator kishte prof. dr. Carl Patsch-in, kryetar i Institutit të Ballkanologjisë pranë Universitetit të Vjenës, albanolog dhe historian i mirënjohur.

Pas përfundimit të studimeve, dr. Krasniqi kthehet në atdhe dhe fillon punën si profesor i historisë dhe i gjeografisë në shkollën qytetëse të Gjirokastrës, ku më vonë emërohet edhe si zëvendësdrejtor. Më 1939, ai emërohet Drejtor i Arsimit dhe më vonë Inspektor Epror pranë po asaj Ministrie. Më 1941, ishte Komisar i Lartë i shkollave shqipe në Kosovë si dhe drejtor i Gjimnazit të gjuhës shqipe në Prishtinë. Më 1943, merr pjesë në qeverinë e Mehdi Frashërit si Ministër i Arsimit.

Në vitin 1943 zgjidhet Kryetar i Kuvendit Kombëtar (Parlamentit), ku për të parën herë morën pjesë përfaqësuesit e viseve që padrejtësisht u lanë jashtë trungut amë, përkatësisht nën sundimin e Serbisë, Malit të Zi dhe Maqedonisë (trevat e verilindjes shqiptare). Në këtë Kuvend, shpallet bashkimi me shtetin shqiptar i tokave të zaptuara si dhe pavarësia e neutraliteti i Shqipërisë përkundrejt fuqive luftuese.

Dr. Krasniqi u zgjodh dy herë Nënkryetar i Lidhjes së Dytë të Prizrenit që drejtohej nga Musa Shehu e Xhafer Deva.

Me ardhjen e komunizmit në fuqi, Rexhep Krasniqi u detyrua të largohej nga atdheu e, së bashku me grupin kosovar të Lidhjes së Prizrenit, mori rrugët e mërgimit. Qëndroi për një kohë të shkurtër në Siri dhe, prej andej, emigroi në Australi. Aty kah fundi i vitit 1956, thirret prej Ministrisë së Jashtme Amerikane për të marrë pjesë në riorganizimin e formimit të Komitetit “Shqipëria e Lirë” me qendër në Nju Jork dhe zgjidhet Kryetar i Komitetit, të cilin e drejtoi për 35 vjet rresht, deri në rënien e regjimit komunist në Shqipëri.

Prof. dr. Rexhep Krasniqi vdiq më 12 shkurt të vitit 1999, në Nju Jork, pasi që arriti të shihte rënien e komunizmit në Shqipëri, fillimin dhe vazhdimin e luftës për çlirimin e Kosovës dhe “me bindjen e patundur se Presidenti i Shteteve të Bashkuara të Amerikës do ta mbronte edhe me gjak vijën e kuqe që i vuri Serbisë”[2].

“Kongresi i Berlinit dhe Shqipëria Verilindore” apo trajtimi i temës së gllabërimit të tokave shqiptare nga Fuqitë e Mëdha

Siç u përmend edhe më lart, Rexhep Krasniqi në vitin 1934, në Vjenë, mbrojti doktoratën e tij, me tezën “Kongresi i Berlinit dhe Verilindja e Shqipnisë”, ndërsa për relator kishte prof. dr. Carl Patsch-in, kryetar i Institutit të Ballkanologjisë pranë Universitetit të Vjenës. Teza e doktoraturës së Rexhep Krasniqit, është punimi i parë i përmasave shkencore, i trajtimit të temës së gllabërimit të tokave shqiptare nga Fuqitë e Mëdha dhe dhënies “peshqesh” shteteve përreth Shqipërisë, si Greqisë, Serbisë dhe Malit të Zi. Kongresi i Berlinit, në këtë punim, në vizionin e Rexhep Krasniqit na del si një nga padrejtësitë dhe tradhtitë më të mëdha që i janë bërë popullit shqiptar, duke e ndarë padrejtësisht dhe duke e sjellë deri në zgrip të ekzistimit të tij.

Punimi i Krasniqit është i ndarë në dy pjesë dhe në katër kapituj. Në kapitullin e parë të pjesës së parë ai trajton temën e prejardhjes (zanafillën) dhe shtrirjes së popullit shqiptar në Siujdhesën Ballkanike si dhe zhvillimin e kësaj popullate brenda hapësirës së vet historike. Pastaj, temën e Kongresit të Berlinit dhe pasojat e këtij Kongresi për Verilindjen e Shqipërisë; Temën e vrasjes së Mehmet Ali Pashës në Gjakovë me përmasa tragjike, pushtimin e Podgoricës, Shpuzës e Zhabliakut nga ana e Malit të Zi; Temën e shpërthimit të konfliktit për marrjen e Plavës dhe Gucisë si dhe të përfundimit të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit dhe aspektin e zhvillimit të kombit shqiptar brenda hapësirës së vet historike, për ta përmbyllur këtë kapitull me çështjen e kufirit etnografik të Kombit Shqiptar në Verilindje.

Në Kapitullin II Krasniqi trajton temën e luftërave për lirinë e popujve kristianë të Ballkanit, ku shpërfaq arsyet e shpërthimit të këtyre luftërave dhe zhvillimin e tyre, duke trajtuar me këtë rast edhe problemin bullgar, grek etj.

Në Kapitulli III, flet për zhvillimin dhe përparimin kulturor e kombëtar të shqiptarëve si dhe përpjekjet e sllavizmit; për arsyet e vonesës së zhvillimit të idesë kombëtare të popullit shqiptar; për rrjedhimet e menjëhershme të ngjarjeve para luftës Ruso-Turke; për shpërthimin e luftës Ruso-Turke etj.

Në pjesën e dytë të punimit të Rexhep Krasniqit, përkatësisht në kapitullin e katërt që është edhe i fundit i tërë punimit, autori duke elaboruar Kongresin e Berlinit si një ngjarje të përmasave politike evropiane e botërore në përgjithësi dhe, Shqipërinë Verilindore në veçanti, ai elaboron me mjaft përpikëri dhe këndvështrim shkencor ngjarjet e ndodhura para formimit të Lidhjes Shqiptare, pastaj krijimin e kësaj Lidhjeje, udhëzimet dhe vendimet e kësaj Lidhjeje etj., që janë mjaft me interes jo vetëm për kohën kur u shkruan ato, por edhe për vendin ku u shkruan dhe në gjuhën në të cilën u shkrua kjo temë.

Lexuesi, edhe pas gati një shekulli të shkrimit të kësaj teme doktorature, e ka me interes që ta lexojë dhe të informohet me konceptimin intelektual dhe kombëtar të autorit, atëherë relativisht të ri në lidhje me të gjitha ato ngjarje dhe rrethana, politike e shoqërore, nëpër të cilat kishte kaluar populli shqiptar si dhe pasojat e vendimeve të shteteve të fuqishme të botës, të cilat përveç që punuan në dëm të Shqipërisë dhe shqiptarëve, ato sollën ose thelluan edhe më shumë problemin shqiptar në Ballkan, problem që mbeti i pazgjidhur sot e asaj dite.

Punimi në fjalë i dr. Rexhep Krasniqit pati dy botime: një në Nju Jork në vitin 1998, derisa ishte gjallë autori, ndërsa tjetri në Tiranë në vitin 2007, pra pas vdekjes së autorit. Me rastin e promovimit të botimit të Tiranës, historianët e vlerësuan lart kontributin e Krasniqit, ndërsa botimin e saj në Tiranë, pas kaq shumë vitesh të mbrojtjes së saj në Vjenë e cilësuan si një ndihmesë të njohjes së një periudhe shumë të rëndësishme, siç ishte ajo e zhvillimit të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare pas gjysmës, përkatësisht të pjesës së tretë dhe të fundit të shekullit XIX:

“Risjellja e kësaj vepre përpara publikut shqiptar, i ndihmon njohjes së një periudhe shumë të rëndësishme, asaj të lëvizjes kombëtare shqiptare, të nacionalizmit shqiptar, pra shekullit 19, kohë kur nacionalizmi shqiptar lindi, u zhvillua, kur pati edhe zhvillime të tjera kulmore si Lidhja Shqiptare e Prizrenit” – do të shprehej në mes të tjerash historiani Ferid Duka. Ndërsa historiani Beqir Meta, duke shprehur konsideratat më të mëdha për kontributin e Krasniqit në fushën e shkencës dhe atë politik në favor të atdheut dhe kombit që e bëjnë atë një figurë të nderuar e të respektuar, në mes të tjerash thotë se: “Dr. Krasniqi e provoi veten që ishte një njeri brilant si në fushën e shkencës ashtu edhe në fushën e kontributeve politike në favor të atdheut dhe të kombit të tij. Pikërisht, për këto dy kontribute të mëdha që nuk mund të ndahen nga njëra-tjetra, por janë pjesë e njëra-tjetrës, ai mbetet një figurë e nderuar dhe e respektuar për gjithë brezat e shqiptarëve të sotëm”[3].

Siç shohim, gjatë leximit të punimeve të tij si dhe të aktivitetit të tij kombëtar, me këtë temë, Krasniqi do të merret në mënyrë të vazhdueshme, ndërsa puna dhe aktiviteti i tij rreth çështjes së pazgjidhur shqiptare, do të jenë mision deri në fund të jetës së tij që do ta realizojë përmes Komitetit “Shqipëria e Lirë”, një organizatë e themeluar në vitin 1949, me kryetar Mithat Frashërin, ndërsa nga viti 1957 këtë Komitet derisa mbylli aktivitetin e vet më 1992, e udhëhoqi Rexhep Krasniqi. Mirëpo, këtu nuk përfundon aktiviteti dhe angazhimi i Krasniqit për zgjidhjen e çështjes shqiptare, e në mënyrë të veçantë të çështjes së Kosovës, për internacionalizimin e së cilës çështje ndër qarqet diplomatike amerikane roli i Krasniqit është i pakontestueshëm dhe i pamohueshëm. Ai është roli i një misionari të palodhur, i cili tërë dijen dhe mundin e shkriu për një Shqipëri të natyrshme dhe normale, ndërkaq çështja e Kosovës, aty ku shtypeshin të drejtat njerëzore dhe kombëtare të një populli të tërë, do të jetë prioritet i të gjitha prioriteteve të këtij kolosi të atdhetarizmit shqiptar.

Shkrime me interes të profesor Krasniqit, në librin që po e sjellim para lexuesit, përveç “Kongresi i Berlinit dhe Shqipëria Verilindore”, janë edhe: “Ngjarje vendimtare historike në Shqipëri dhe në Kosovë 1916-1920 – Kujtime personale”,“Skënderbeu dhe kontributi i popullit shqiptar në mbrojtje të Evropës”, pastaj “Zhvillimi arsimor dhe popullsia shqiptare në Jugosllavi” dhe shkrimi i fundit është ai me titull “Një vështrim i shkurtër historik i robërimit komunist”. Ndërkaq, ky libër do të ishte i mangët sikur në të të mos përfshiheshin shkrimet biografike dhe analitike të Idriz Lamajt në lidhje me personalitetin e profesor Krasniqit. Po ashtu, në këtë libër sjellim edhe dy shkrime të historianëve nga Kosova, Nuridin Ahmetit e Shpend Avdiut si dhe ai i Hamdi V. Thaçit që janë punime të prezantuara në Konferenca Shkencore, të mbajtura në Prishtinë dhe Shkup dhe të botuara po ashtu në revistat shkencore “Gjurmime albanologjike” të IAP-së (Instituti Albanologjik i Prishtinës dhe “Scupi”, një revistë po ashtu shkencore e ITSHKSH-së (Instituti i Trashëgimisë Kulturore të Shqiptarëve, Shkup).

Kur jemi te shkrimi ose studimi historik “Ngjarje vendimtare historike në Shqipëri dhe në Kosovë 1916-1920”, përmes kujtimeve personale dhe autentike autori shkruan me shumë besnikëri për këtë periudhë historike katërvjeçare dramatike të Shqipërisë dhe të popullit shqiptar në përgjithësi, në të cilën flet për gjendjen e asaj kohe në Shqipëri dhe Kosovë, për politikën hegjemoniste të Fuqive të Mëdha dhe të shteteve fqinje të Shqipërisë që rrezikuan shtetin shqiptar, për Kosovën, e cila për të dytën herë bëhet pre e kësaj hegjemonie, duke mbetur jashtë trungut të shtetit të sapoformuar shqiptar, për shkeljen e të gjitha të drejtave kombëtare të shqiptarëve të Kosovës etj.

Po ashtu, profesor Krasniqi në këtë shkrim flet edhe për rrethanat politike, shoqërore dhe ekonomike që e përcollën shtetin shqiptar, i cili me gjithë pengesat dhe hegjemoninë po shkonte drejt ringjalljes dhe konstituimit të tij, për Kongresin e Lushnjës si një nga aktet më të rëndësishme dhe më serioze të riorganizimit dhe forcimit të themeleve të shtetit shqiptar etj.

Zbërthimi i figurës së Skënderbeut dhe historia pesëshekullore e Shqipërisë

Pa dyshim se një ndër studimet më serioze, pas atij të tezës së doktoraturës, është studimi me titull “Skënderbeu dhe kontributi i popullit shqiptar në mbrojtje të Evropës”, ku përveç analizës së figurës së fatosit shqiptar, Skënderbeut, ai vë në pah edhe kontributin e popullit shqiptar në mbrojtje të Evropës. Në këtë studim, me premisa të fuqishme shkencore, ai jep informacione për tokën, popullsinë, gjuhën dhe letërsinë shqipe. Pastaj, flet për etnogjenezën ilire të shqiptarëve, ndërkaq në pjesën e tretë të këtij studimi i qaset periudhës, siç do ta quajë ai heroike atë të invadimit turk dhe të luftës së Skënderbeut në mbrojtje jo vetëm të tokave shqiptare, por edhe të vlerave të civilizimit evropian.

Ai flet po ashtu edhe për familjen Kastrioti, gjenezën e kësaj familjeje, për Shqipërinë nën udhëheqjen e Skënderbeut, për luftërat e Skënderbeut, aleancat, për martesën, për vdekjen dhe natyrisht edhe për personalitetin e Skënderbeut. Studimin e thellon dhe e pasuron edhe me të dhëna për kohën e pasvdekjes së Skënderbeut, pra për kohën e sundimit osman, për të përshkuar një periudhë pesëshekullore deri në kohën e pavarësisë së Shqipërisë. Shikuar në tërësi, studimi në fjalë, i shkruar nga një penë e rëndësishme, është një material i rëndësishëm për historinë e Shqipërisë dhe i pajisur me argumente shkencore.

Gjendja e arsimit shqip dhe i shtypja koloniale serbe e jugosllave ndaj shqiptarëve të Kosovës

Në shkrimin analitik “Zhvillimi arsimor dhe popullsia shqiptare në Jugosllavi”, i botuar te “Shejzat” e Koliqit, me të cilin kishte bashkëpunuar që në kohën kur Koliqi ishte ministër i Arsimit dhe në bashkëpunim me të kishin sjellë edhe 200 mësues në Kosovë. Në këtë shkrim të publikuar në nr. 1 të vitit 1974 të kësaj reviste, një vit para se të vdiste Koliqi, profesor Krasniqi, përveç që jep informacione të sakta për gjendjen e mjerë të arsimit të shqiptarëve që kishin mbetur padrejtësisht nën Jugosllavi, dalin në pah edhe akte të tjera të shtypjes koloniale të Serbisë dhe të Jugosllavisë ndaj shqiptarëve, të cilët “kishin mbetur në mëshirën e sunduesve të Beligradit, të burokracisë dhe të xhandarit gjysmanalfabet të tyre”.

Te “Një vështrim i shkurtër historik i robërimit komunist”, autori ka si qëllim kryesor të paraqitë në formë të përmbledhur një pasqyrë të qartë dhe objektive gjendjen e atëhershme të popujve të robëruar dhe të shtypur nga regjimet e instaluara komuniste të asaj kohe në shtetet e tyre, regjime të cilat nuk kishin ardhur në fuqi në asnjë vend në mbështetje të vullnetit të lirë të popujve. Partitë komuniste në vendet, si: Estonia, Lituania, Letonia, Polonia, Hungaria, Bullgaria, Çekosllovakia dhe Shqipëria, sipas Krasniqit “kishin imponuar sistemin e tyre me akte të drejtpërdrejta ose të tërthorta agresioni, duke përdorur forcën, terrorin dhe frikën, me komplote të shëmtuara kriminale”.

Shkrime me interes, të cilat edhe thellojnë informacionin në lidhje me personalitetin e Rexhep Krasniqit, janë pa dyshim ato të Idriz Lamajt, njërit prej miqve dhe njohësve më të mirë të jetës dhe të veprimtarisë së Krasniqit, pastaj shkrimet analitike dhe studimore të Nuridin Ahmetit, Shpend Avdiut dhe Hamdi Thaçit, të cilat ndonëse mbështeten fort në të dhënat që ofron Lamaj, megjithatë janë me interes, sepse sadopak mundohen të japin kontribut në ndriçimin e figurës së profesor Krasniqit, të pastudiuar e të pahulumtuar sa e si duhet, sado që një figurë me vlera të pakontestueshme intelektuale e kombëtare.

Shikuar në përgjithësi, përmes këtij libri, i pari i këtij lloji në Kosovë që shpërfaq kontributin e profesor Rexhep Krasniqit, qoftë përmes shkrimeve të tij, qoftë edhe përmes atyre shkrimeve të pakta për të, është një kontribut modest për të hapur rrugë në ndriçimin e kësaj figure të rëndësishme kombëtare, të etiketuar e të anashkaluar padrejtësisht për pesëdhjetë vjet të sundimit komunist, qoftë në Shqipëri, qoftë në Jugosllavi, pavarësisht se ai, bashkë me Xhafer Devën, një tjetër personalitet i diskutueshëm dhe po ashtu i etiketuar “ishin dy burra të shtetit etnik shqiptar që ndërkombëtarizuan çështjen e Kosovës pranë diplomacisë amerikane më mirë dhe me më kompetencë se askush tjetër, duke i shërbyer me nder e dinjitetshëm kauzës kombëtare dhe përpjekjeve për realizimin e Shqipërisë etnike. Ata vdiqën me bindje të plotë se një ditë jo të largët do të realizohet shteti i lirë etnik shqiptar”, do të thoshte Idriz Lamaj, ish-gazetar i njohur i Zërit të Amerikës dhe njëherësh mik i ngushtë i të dyve për një periudhë të gjatë kohore dhe që për profesor Krasniqin u kujdes deri në momentet e fundit të jetës, të cilin edhe e varrosi pranë varrezave të tij familjare në Nju Jork. Duhet përkujtuar opinionit se Idriz Lamajt, si profesor Krasniqi, ashtu edhe Xhafer Deva ia besuan dhe ia lanë tërë arkivat e tyre personalë që përmbajnë dokumente të shumta të jetës dhe veprimtarisë së këtyre dy figurave tashmë të njohura të historisë sonë dhe po u shikuan me kujdes, do të ofronin dëshmi të rëndësishme për historinë më të rë të popullit shqiptar.

[1]Për jetën dhe veprimtarinë e prof. dr. Rexhep Krasniqit u referohemi shënimeve të Idriz Lamajt, gazetar dhe publicist i njohur, i cili një kohë të gjatë punoi te Zëri i Amerikës, ndërsa Rexhep Krasniqit i qëndroi pranë me vite të tëra. Meqenëse, Rexhepi në Amerikë nuk kishte askënd tjetër të familjes (sepse nuk krijoi kurrë familje), Idriz Lamaj atë edhe e varrosi në varrezat familjare në Nju Jork, ndërsa tani posedon tërë arkivin personal të Rexhep Krasniqit.

[2]Idriz Lamaj, “Përpjekjet e Xhafer Devës dhe të Rexhep Krasniqit për ndërkombëtarizimin e çështjes së Kosovës në Shtetet e Bashkuara të Amerikës”,https://www.ballikombetar.info/.

[3]https://www.zeriamerikes.com– Dr. Rexhep Krasniqi “Kongresi i Berlinit dhe Verilindja e Shqipnisë”. Feb 26, 2010.

BAHRI OMARI: EDHE NË VARR DO T’I SHËRBEJ ATDHEUT!

February 10, 2019 by dgreca

10 SHKURT- Kujtojmë Editorin e DIELLIT Bahri Omari me rastin e 110 Vjetorit të Diellit dhe 130 vjetorin e Lindjes/

NGA DALIP GRECA/

Në foto: Familja Omari me 1941 ne Bari te Italisë/Me 10 Shkurt 1889 lindi në Gjirokastër Bahri Omari, një ndër intelektualët idealist, që për fat, rrethanat jetësore do ta sillnin në moshën 26 vjecare në SHBA, për të marrë drejtimin e gazetës “Dielli” në kohë kritike, kur fatet e Shqipërisë ishin në duart e Shqiptarëve të Amerikës, Kur VATRA vepronte në vend të shtetit të vdekur shqiptar. Në kohën e Bahri Omarit si editor i Diellit dhe Kol Tromarës si Kryetar i VATRËS, Perëndia kishte zgjedhur Shqiptarët e Amerikës që të shpëtonin Shqipërinë. Kështu shkruante Dielli i 3 Qershorit 1917, Ku dy “kokat” e Vatrës, udhëhiqnin fushatën “Për Shpëtimin e Shqipërisë”, që i priu dhe siguroi mbrojtjen e Pavarësisë së humbur në Konferencën e Paqes në Paris. Por ndërsa Kol Tromarën e Bahri Omarin, Perëndia i vuri në krye të shqiptarëve të Amerikës për të shpëtuar Shqipërinë, e cila ua shpërbleu tragjikisht duke u dhënë plumbin për të vetmin faj se e deshën Atdheun, ndaj patën lënë Amerikën që të bënin Shqipërinë!

U kthyen, pa e ditur se po firmosnin aktin e fundit të tragjedisë së tyre. Dhe të dy, ashtu si dhe bashkëluftëtari i tyre Vatran Aqif Përmeti, u përballën me gjyqin absurd special, ku atdhetarët akuzoheshin për tradhëtarë dhe ata u dënuan me pushkatim. Bahri Omari në fjalën e fundit para Trupit Gjykues tha :”Unë nuk kërkoj mëshirë, kërkoj drejtësi(Sipas Testamentit të ish Kryeprokurorit Bedri Spahiu). Edhe në qeli në pritje të pushkatimit, Bahri Omari do të tregonte shpirtin fisnk. Kur i biri e vizitoi në qeli, i tregoi se po bënin përpjekje për t’ia shpëtuar jetën, ai edhe pse nuk besonte tek falja e komunistëve, e porositi të birin: Kini parasysh edhe Kolën(Tromarën) se ai nuk ka kënd…Natyrisht që vendimi nuk ndryshoi. Të 17-ët e dënuar nga gjyqi special u pushkatuan me 14 prill 1946. Sipas dëshmisë të Astrit Bishqemit, të birit të Tahsim Bishqemit(pushkatuar), i cili ndoqi i fshehur skenën e pushkatimit tek Kodra e Priftit dhe kishte dëgjuar zërin e fortë të Bahri Omarit, drejtuar Kryeprokurorit Bedri Spahiu, kur iu kërkuan të kthenin shpinën nga skuadra e pushkatimit:Dëgjo Bedri Spahiu, unë nuk jam tradhtar dhe nuk e kthej kurrizin. Ta dish se dhe nga varri, Bahri Omari, do të punojë për Shqipërinë!(referuar librit”Bahri Omari-Jeta dhe veprimtaria”, e autores Donika Omari.

… Por le të kthehemi pas në kohë.

***

BAHRI OMARI, NGA HIMARA NE SHBA

Bahri Omari ishte i biri i Iliaz Omarit, vëlla i vetëm i dy motrave nga një familje atdhetare gjirokastrite. U arsimua në Gjirokastër dhe Janinë, ndërsa studimet e larta i kreu në Stamboll, në Mekteb-i Mylkije. U diplomua në shkencat administrative më 1910. Pat punuar nëpunës i administratës në Kurvelesh, ndërsa pragshpallja e pavarësisë e gjeti si nënprefekt në Himarë. Këtë post e mbajti edhe pas shpalljes së qeverisë së Vlorës,ku u shqua në përballjen me armë në dorë kundër andartëve grekë ”vorio-epiriotë.”

Si shumë intelektualë të tjerë shqiptarë të kohës së Luftës Ballkanike, Bahri Omari zgjodhi rrugën e emigrimit. Mbërriti në Amerikën e Veriut, fillimisht në Bufalo, dhe u vu në dispozicion të Federatës Pan- Shqiptare të Amerikës.

***

Bahri Omari erdhi në krye të Diellit në këto rrethana: Paqja mes Kostë Çekrezit, editorit që e bëri Diellin të përditshëm që me 8 nëntor 1915, dhe Komisionit të Vatrës, nuk qe e qëndrushme. Komisioni që u mblodh me 19 Dhjetor 1915, nuk e pranoi, por e hodhi poshtë kandidaturën e Kostë e Çekrezit me argumentin se ai kishte shkelë konditat me të cilat qe marrë vesh me Komisionin, të cilat ishin botuar edhe në numrin 528 të gazetës.

Detyra e Editorit të Diellit iu nga ngarkua përkohësisht kryetarit të asaj kohe, Fan S Nolit. Kështu vendosi Komisioni me shumicë votash dhe Noli nuk e refuzoi detyrën deri në Kuvendin e radhës. Për rreth 7 muaj gazeta Dielli u editua nga Imzot Fan S. Noli.

Kryetari i Vatres dhe editori Noli, nuk do të merrte rrogë të vecantë si editor, por iu gjet një ndihmës Editor, Andon Frashëri me një rrogë 40 dollarë në muaj.

BAHRI OMARI DHE RAUF FICO, DY KANDITATËT PËR EDITOR

Diskutimin për dy kandidatura për editor të Diellit gjenden në rekordin e Vatrës, mbajtur nga Komisioni që drejtonte VATRËN. Rekordi që ndodhet në arkivin e federatës mbanë datën 7 Maj 1916. U la që dy kanditë të rinj të parqiteshin para Komisionit për t’u intervistuar se çfarë platformash mendonin për ta bërë gazetën më të fuqishme. Një muaj më vonë, në një rekord tjetër të Federatës e Vatra, që mbanë datën 8 qershor 1916, informohemi se ishin paraqitur dy kandidatura për tu shqyrtuar; ajo e Bahri Omarit dhe e Rauf Ficos. Do të zgjidhej njëri prej tyre. U mor vendimi që Kuvendi vjetor të mblidhej sipas Kanunores me 2 deri 4 Korrik 1916 dhe aty të vendosej edhe për editorin e ri.

Në seancën e ditës së katër të Kuvendit, që i kishte nisë punimet të dielën me 2 Korrik, u shtrua para delegatëve kandidatura e Bahri Omarit si editor i Diellit. Ai u pranua njëzeri. Kandidatura e dytë, ajo e Rauf Ficos, që më vonë do të bëhej një nga diplomatët më të zëshëm të Shqipërisë, nuk u hodh në votë për dy arsye; së pari Omari mori shumicën e votave, së dyti, sepse miqtë e kandidaturës së dytë argumentuan se z. Fico ndodhej në Elbasan dhe nuk mund të vinte në këtë kohë trazirash nga Shqipëria në Amerikë. U vendos që rroga e editorit të ishte 70 dollar në muaj, ndërsa e menaxherit të Diellit 50 dollarë në muaj(Kuvendi zgjodhi Mahmud Përmetin menaxher) dhe ndihmës editor u rizgjodh Andon Frashëri, rroga e të cilit u caktua që të lihej aq si ishte edhe në kohën e Nolit, 40 dollar në muaj.

Edhe një vit më pas, në Kuvendin e 1-13 korrikut 1917, kur kandidatura e Bahri Omarit kishte përballë kandidatin Kostë Çekrezi, Omari doli sërish fitues me 40 vota nga 32 që mori Çekrezi.

Nën drejtimin e Bahri Omarit Dielli vijoi të kryej misionin e tij informues dhe të rrisë patriotizmin në radhët e shqiptarëve të Amerikës, të përçjellë frymën vatrane në çdo koloni ku jetonin shqiptarët. Rritjes së frymës Kombëtare gazeta i jepte përparësi duke i parapërgatitë shqiptarët e Amerikës për sakrifica në emër të Atdheut që vuante nën pushtim dhe egërsinë e fqinjëve për ta ndarë copash Shqipërinë. Evokimi i figurave kombëtare ishte një formë që Dielli e përdori për të rritë shpirtin patriotik. Përmes gazetës mësojmë se shqiptarët e Amerikës nën drejtimin e Vatrës po përgatiteshin për të kryer detyrën e mbrojtjes së Shqipërisë në mungesë të Shtetit.Për këtë qëllim Komisioni kishte shtruar detyrën që të dërgohej në Evropë Mehmet Konica me kredenciale për mbrojtjen e çështjes shqiptare. Vatra kishte kohë që vepronte në vend të shtetit të munguar shqiptar.

Nën drejtimin e Bahri Omari Dielli përveçse vazhdoi të publikohej si gazetë e përditshme, u zmadhua edhe në format dhe doli me gjashtë shtylla(Kolona). Kjo ndodhi me 30 Dhjetor 1916.

Bahri Omari përcolli ngjarje dhe zhvillime të vrullshme që po ndodhnin përgjatë luftës botërore. Hyrja e Amerikës në luftë në prill të vitit 1917 e kishte bërë Vatrën të intensifikonte veprimtaritë për t’i paraprirë sigurimit të pavarësisë së humbur. Dielli dhe vatranët duartrokitën ngritjen e Flamurit shqiptar nga ushtria franceze në Korçë. Me këtë rast gazeta e Vatrës shkroi se Shoqëria korçare “Arsimi” organizoi një miting madhështor në Boston, duke pasur edhe mbështetjen e Vatrës, ku drejtues dhe folës kryesor ishte Kristo Kirka, ndërsa Thoma Natsi drejtoi muzikën.

BAHRI OMARI NGJATJETON VATRANËT

Në numrin e parë të Diellit të drejtuar prej Bahri Omarit, 7 Korrik 1916, publikohet editoriali me titull ”Mirë se ju gjeta”!. Mënyra e komunikimit të editorit me vatranët në vecanti dhe lexuesit në përgjithësi është i hapur dhe i sinqertë: “ Dëshira e madhe që kam patur kurdoherë se si t’i shërbej atdheut dhe Kombit m’u kurorëzua me redaksinë e Diellit, me shërbimin më të ëndërruar, e çila është arma më e madhe në botë. Shtypi është,siç duan ta thonë disa shkrimtarë të dëgjuar, e katërta fuqi përmi të tri fuqitë që janë në qeveritë konstitucionale. Me rëndësinë e madhe që ka shtypi, është i zoti të sjellë fitim a dëme të mëdha si pas qëllimit që ka përpara…”

Editorit zotohej para lexuesëve që në editorialin e parë: ”Do të derdhim të gjitha fuqinë për mbrojtjen e Atdheut dhe e vetmja politikë që do të ndjekë Dielli do të jetë përlindja shqiptare.

Editori Omari u jepte fjalën vatranëve se se do të ndiqte vetëm rrugën kombëtare dhe se Diellin do të përpiqej ta zmadhonte e ta zbukuronte me qëllim që të kishte një vend të ndritshëm midis gazetave më të mira të kohës. Ai ndjehej krenar për shqiptarët e Amerikës, të cilët meritojnë, siç shkruante ai, më të madhen lavdi për zhvillimet dhe përparimet që kanë rrëfyer e po rrëfejnë në fushën kombëtare ; cilësitë patriotike të shqiptarëve të Amerikës janë shumë më të larta se mburrjet tona:shpresa jonë është lidhur gjithë në mbrojtjen dhe përkujdesjen e asaj patriotizme.

Editori i paralajmërontë shqiptarët e Amerikës se beteja për ta bërë Shqipërinë do të ishte e gjatë dhe e vështirë sepse: “Shqipëria është vendi ku përplasen valët e intrigave dhe lakmive të fqinjëve dhe është bërë një “Top” në duart e diplomacisë evropiane, prandaj ne shqiptarët, sipas vendit gjeografik që kemi(të lakmuar nga të tjerët) duhet të punojmë më shumë se kombet e tjerë të Ballkanit… Për atdhetarët e vërtetë, dëshpërim nuk ka kurrë, mundimet tona do t’i përhapin ret’ e zeza që po mbulojnë horizontet e Atdheut.

NJË LEKSION EDHE PËR POLITIKANËT E SOTËM

Shumë nga editorialet e Bahri Omarit, edhe pse janë të shkruara një shekull më parë mbeten leksione për politikën dhe në ditët e sotme. Ndiqeni editorialin e 20 Korrikut 1916” Sëmundjet morale”. Nën këtë titull editori zbërthen atë që e quan sëmundje epidemike të shqiptarëve: Sëmundja e politikës. Ai konstatonte se çdo shqiptar sheh një farë autoriteti në veten e tij, duke e gjetur veten të aftë që të bisedojë nga çdo pikpamje mbi politikën e përgjithshme, dhe më shumë për politikën e vendit të tij. Editori e zbërthen dukurinë në kompleksitetin e saj dhe mbanë qëndrim kritik: Shumë nga ne e dënojmë, e bëjmë tradhëtor, e çnderojmë ose e lartësojmë një njeri duke e bazuar gjykimin tonë mbi ca fjalë të thata liksht dëgjuar andej- këtej, pa patur as të paktën ndonjë njohuri për biografinë e atij njeriu që dënohet ose cnderohet. Tjetri, sikur ka marrë diplomë nga universiteti i Londrës, të hedh brockulla, dhe në daç t’i mbushësh mendjen, atë çast të merr nëpër këmbë dhe të shpall të paditur…

Leksioni i editorit ka vlera edhe sot: “Më e madhja çudi është kur përdorin fjalët e reja, pa i kuptuar i pëlçasin sheshit. Një sëmundje karakteristike e vendeve tona, e cila bren gjendjen sociale të një kombi. S’mund të gjesh një të tillë mani` në kombet e qytetëruar. Më të shumtët e këndonjësve tanë kanë jetuar shumë kohë në Amerikë, dhe do t’ua ketë tërhequr vëmendjen dhe do ta kenë parë se sa nuk u përket amerikanëve politika; doemos atyre që janë jashtë politikës, dhe jo atyre që e kanë për detyrë.

Editori B. Omari, gjykon se shqiptarët po trashëgonin një sëmundje greke, se më shumë ndër grekër ishte e përhapur kjo sëmundje. Ku është e keqja? Kjo sëmundje, shkruan Omari, ndalon njerinë të përparojë në punën e tij. Sëmundja politike të bën të fëlliqësh gojën dhe të prishësh moralin, të nervozohesh. Mos të imitojmë turqit dhe grekërit. Të bëhemi seriozë, këshillonte editori Omari.

Editori përpiqet që përmes Diellit të edukojë shqiptarët. Për Bahri Omarin, padija ndahet në dy: Një është ai që s’di dhe e tregon padijen. Tjetri është ai që s’di dhe s’ia ka për pesë.

Editori e quan mjerim të madh për shqiptarët që shiten si të ditur, kur nuk dinë asgjë. Ai godet veset e shqiptarëve, krekosjen, egoizmin, sharlatanizmin, dhe u kërkon shqiptarëve të përkrahin idealizmin sepse kështu i shërbejnë atdheut dhe Kombit.Ai kërkon një qeverisje shqiptare me themele e moral të fortë se morali i prishur kalbëzon rërnjët e qeverisë dhe e rrokullis në humnerë.

PENA E HIDHËT NDA ARMIQËVE DHE TRADHËTARËVE

Nën penën e Bahri Omari Dielli e solli në fokus shqetësimet e Shqipërisë për mbijetesë, i grisi maskën “qytetërimit” Europian, efektet e të cilit i provuan në kurriz shqiptarët: Kur u shkel Shqipëria prej fqinjëve të saj, sa i mori në sy Europa të drejtat e Shqipërisë që i ripej lëkura prej qeverive barbare nën maskën e qytetrimit? Më në fund Europa i gostiti dhe me nga një thelë nga trupi shqiptar. Pyesim: Ku është qytetërimi? Ku janë mbrojtësit e atyre principeve të nacionaliteteve, ku janë autorët italianë që i kanë kryer në shesh këto principe? Sa serbfolës ka në Kosovën Shqiptare? Nuk mjaftoi ç’iu dha këtij barbari sllav po dhe ta madhojmë më? Neve bërtasim se e dimë që shpata do kërcasë në kokën tonë. Se Serbi s’e ka synë veçse në Adriatik, dhe ëndrron Durrësin. Përfundimi i analizës së Omarit është: Qytetërimi përdoret në duart e të mëdhenjëve si vegël për t’u edukuar të vegjëlve dëshirat e tyre me veshjen e drejtësisë Kurdoherë idealet dhe qëllimet janë bërë dëshmorë të padrejtësisë dhe t’interesit(Dielli 25 Korrik 1916.)

Bahri Omari është i ashpër jo vetëm me armiqtë e jashtëm të Shqipërisë, por edhe me tradhëtarët shqiptarë. Ai e cilëson Esad Pashë Toptanin si Neronin e Shqipërisë. Në editorialin me titull ”Neroni i Shqipërisë”, botuar në Diellin e 1 gushtit 1916, ai shkruan:Esat Pashë Toptanit këtij gjakpirësi, s’i arritën të bënte sehir ngjarjet tragjike të mëmëdheut të tij, tani do dhe t’i verë zjarrin, si Neroni Romës. Ky gjeneral i famshëm! Ky mbrojtës i Shkodrës për të kurorëzuar veprat e tij do dhe t’i verë flakën Atdheut! Ky faqezi, pasi vizitoi fortesën e Verdunit dhe dëftoi mendjet strategjike të tij, tani bredh oborreve të Evropës duke vënë Shqipërinë, këtë mëmëz të dashur të shqiptarëve, si plaçkë pazari që të mbushë qesen, të ngopet me napolona, me flori.

Pena e Omarit është e mbushur me idhnim: Më së fundi ky vagabond zuri të ngjyrosë ne ngjyrën e tij edhe shqiptartë e shkëlqyer të Amerikës, që ti bëjë vegla të tij. Ky tradhëtor i Kombit zuri të mburret se mund të sjellë nag Amerika më shumë se 15 mijë shpirtë dhe të lëftojë,të dëftojë trimërinë e tij! Por te shqiptarët e Amerikës s’arrijnë djallëzitë e tij. Shqiptarët amerikanë jan’ aq të lartë sa s’mund t’i arrijnë kurrë pabesia e një lajkamadhi e tradhëtori. ..(Të plotë e lexoni në gazetën Dielli ne Print)

Shitësit e ëndrrave dhe rreziku socialist për Amerikën

February 10, 2019 by dgreca

Nga Rafael Floqi/

Gjithmonë më ka shqetësuar pyetja, pse njerëzit gjatë kohëve u ka pëlqyer shprehja “do të hamë me lugë të florinjtë ?

Natyrisht njeriu është i prirur nga e mira dhe nga mirëqenia vetjake dhe e familjes. Ideja utopike e barazisë sociale e nisur që nga Marksi dhe e vazhduar edhe në ditët tona që vazhdon ende në Kubë apo Venezuelë, edhe kur i janë parë e i shihen frytet e socializmit, është një ëndërr që josh, deri ne kufijtë e nonsensit. Ne si shqiptare që i kemi kaluar vitet e soc/komunizmit, e kemi përjetuar zhgjëndrrën.

Më kujtohet, Zejmen, Lezhë 1986, ku punoja si mësues, në prag të Vitit të Ri, Kooperativa e bashkuar shiste vetëm 500 gram mish derri, për frymë. Një plakë e vetme 75 vjeçare, i kërcente para fytyrës kryetarit e kooperativës Dodë Dodës me copën e mishit si shami, duke e tallur. Një kujtim figurativ i një mjerimi proverbial, se ku të çon marksizmi ekstrem ka mbetur i mbërthyer në memorien time. Ne që e kemi parë këtë ne që e kemi përjetuar fundin ekonomik të socializmit. Ishin kohët e tufëzave, nxënësit e mi, vinin të lodhur në klasë, ata ishin ngjitur gjer ne mal, ku kishin fshehur ndonjë derr për të mbajtur frymën gjallë. Ato ishin ditët e fundit të mjerimit ekonomik të komunizmit dhe socializmit, te cilin as brezat e rinj te pas diktaturës ne Shqipëri nuk e njohin, dhe natyrisht, është afër mendsh, që as mijëvjeçarët amerikanë se dinë ku bie me shtëpi.

Po pse presidenti Trump ne fjalimin para kombit deklaroi se Amerika nuk do te behet kurrë një vend socialist? Pse u detyrua ai ta përmendte këtë fjalë? A do të jetë kjo deviza e tij për zgjedhjet e 2020?

Kamerat në moment u përqendruan tek Bernie Sanders, ish kandidati presidencial shpresëdhënës demokrat, për të parë reagimin e tij kur Trump sulmonte senatorin e krahut të majtë të Vermontit pasi ata e kishin transkriptin e fjalës së Trumpit më përpara ngjarjes. Dhe sikur për ti dhënë një goditje të gjatë Sanders erdhën fjalët: “Sonte, ne ripërtërijmë vendosmërinë tonë që Amerika kurrë nuk do të jetë një vend socialist”. Kaq për kronikë.

A ka një rrezik socialist për Amerikën ? Pse është i pëlqyeshëm socializmi për 30 vjeçarët e sotëm amerikanë? Pse janë mbushur TV-net me intervistat e kongresistes, demokrates nga New Yorku, Alexandria Ocasio-Cortez me deklarata aq ireale sa do t’i bënte me turp dhe komunistët shqiptarë të lugës së florinjtë, kur tha se edhe ata njerëz, që nuk duan te punojnë do të paguhen nga shteti në kuadër të platformës së re për marrëveshjen e blertë.

E menjëherë këtë thirrje të Presidentit Donald Trump, CNN që anon majtas i quajti një fyerje. “Ishte një fyerje pasi ai po sugjeronte se demokratët duan ta çojnë SHBA-në në socializëm, që për një kohë të gjatë mendohet se kjo fjalë ka konotacion negativ në politikën amerikane. Mësohuni me këtë temë, thekson CNN-i, Trump e përdori atë në mënyrë të përsëritur në nëntor, ndërsa ai bënte fushatë për kandidatët republikanë dhe përfshirja e saj në adresën e Shtetit të Bashkimit sugjeron se ai do ta sjellë atë përsëri kur fushata e 2020-ës të rritet. Këtu janë disa nga mënyrat që Trump ka përdorur fantazmën e socializmit, ( Në fakt Manifesti komunist fillon me këtë fantazmë), duke përfshirë edhe për Venezuelën, si një argument kundër rritjes së taksave, si pjesë e një premtimi për mbrojtjen e Medicare dhe si një ëndërr për kundërshtarin e tij ideal.”

Por a është kjo. kështu vetëm taktikë politike? A ka një rrisk dhe a ka parapëlqim të socializmit në Amerikë?

Shumica e mijëvjeçarëve amerikanë identifikohen si socialistë, sipas sondazheve si nga Reason-Rupe dhe nga Fondacioni Përkujtues i Viktimave të Komunizmit. Ky është lajmi i keq ka edhe një lajm te mirë se vetëm 32 për qind e mijëvjeçarëve mund të përcaktojnë se çfarë është socializmi e në këtë mes kongresistja, Alexandria Ocasio-Cortez, shpesh mund të karakterizohet te jetë zëri i gjeneratës së saj injorante.

Gjatë një interviste për “60 Minutat” e CBS, Anderson Cooper e pyeti Ocasio-Cortez, se “Kur njerëzit e dëgjojnë fjalën “socializëm”, ata mendojnë Bashkimin Sovjetik, Kubën, Venezuelën. A është kjo, ajo që ju keni në mendje? ” Ai i shpërfilli të përmendte regjimet socialiste të Shqipërisë, Kamboxhias, Etiopisë, Polonisë, Rumanisë, Koresë së Veriut dhe Kinës, ndër të tjera. Megjithatë ajo u përgjigj: “Sigurisht jo. Ajo që ne kemi në mendje – dhe ajo që është e mendimi im është se politikat e mia më së shumti i ngjajnë asaj që shohim në Britani të Madhe, në Norvegji, në Finlandë, në Suedi. »Në fakt, propozimet e saj ekonomike i japin pak ngjashmëri politikave publike britanike dhe nordike. Në fillim të viteve 1950, Britania filloi të privatizonte programet e saj të sigurimeve shoqërore dhe pensioneve. Deri në vitet 1990, ndërsa dekadat e socializmit shkaktuan rritjen e rritjes ekonomike, Suedia ndoqi shembullin. As Suedia dhe Norvegjia nuk kërkojnë një pagë minimale, dhe Britania kërkon një pagë minimale si AOC 15 dollarë në orë. Britania dhe Finlanda ofrojnë një normë më të ulët tatimore të korporatave sesa Shtetet e Bashkuara, dhe të gjitha kombet që ajo emrat kanë norma më të ulëta se propozimi i saj prej 28 për qind. Askush nuk ka një regjim të kujdesit shëndetësor si socialist si skema e propozuar e saj Medicare-For-All, e cila përbën një marrje të plotë të kontrollit federal të kujdesit shëndetësor.

Po ju jap një shembull praktik, ku vini re radhë të gjata në Amerikë? Vetëm në Sekretarinë e Shtetit dhe në Postë. Pra në institucionet shtetërore pasi ajo janë inefektive për shkak të mungesës së konkurrencës.

Padituria e Aleksandrisë Ocasio-Cortez për ekonominë dhe çështjet e jashtme karakterizon gjeneratën e saj. Megjithë mbajtjen e diplomave të shtrenjta si në Ekonomi dhe Marrëdhënie Ndërkombëtare nga Universiteti i Bostonit, Ocasio-Cortez iu kundërpërgjigj me zemërim gjatë një interviste në programin “Firing Line” të Margaret Hoover, duke qeshur, “Unë nuk jam eksperte e gjeopolitikës”. Pra ajo nuk është eksperte. Por a është ajo eksperte e The New Green Deal, e Marrëveshjes së Re të Gjelbër, që duhet të bëhet në 10 vjet, kur në një deklaratë të mëparshme pat deklaruar se kështu, siç është bota nga ndotja do të shuhet në 12 vjet (Sic?).

Dokumenti në fjalë thekson investimet masive publike në prodhimin e energjisë së erës dhe të diellit, automjetet pa emetime gazrash dhe hekurudhat me shpejtësi të lartë, që do të eliminonin fluturimet ajrore dhe rindërtimin e te gjithë ndërtesave efikase për energji dhe rrjeteve të zgjuara të energjisë, si duke “punuar në bashkëpunim” me fermerët dhe fermerët për të lëvizur drejt teknikave bujqësore të qëndrueshme dhe shmangur rritjen e gjedhit, pasi plehu i lopëve çliron gazra. (sic !)
Rezoluta gjithashtu fsheh diçka që ka qenë thelbësore për idenë e Marrëveshjes së Re të Gjelbër që nga fillimi: Heqja e padrejtësive historike ndaj të varfërve dhe njerëzve me ngjyrë. Investimet publike duhet t’i japin përparësi asaj që rezoluta e quan “vijës së frontit dhe komuniteteve të rrezikuara”, të cilat përfshijnë njerëzit në zonat rurale dhe të paindustrializuara, si dhe ato që varen nga industritë me intensitet të lartë të karbonit, si nxjerrja e naftës dhe gazit që do të mbyllen.
Dhe në një masë që mund të mbështetet nga një gamë e gjerë e grupeve të mbështetjes, rezoluta shtrihet në gamën e plotë të prioriteteve progresive: ofrimin e kujdesit shëndetësor universal dhe strehimit të përballueshëm, duke siguruar që të gjitha vendet e punës të kenë mbrojtje sindikale dhe paga familjare mjedisi i biznesit pa konkurrencë monopoliste.
Përderisa te mos vijmë tek problemi i kostos, kjo është një utopi e bukur, pasi kurrkund nuk tregohet se si dhe nga e ku do të vijnë paratë për t’i paguar këto investime, madje kjo teori bie në kundërshtim edhe me ligjet e shkëmbimit energjetik të fizikës.

Por siç duket Socializmi është një sëmundje ekonomike e lindur nga zilia dhe injoranca. Për fat të keq, të dyja kanë shumë bollëk në politikën tonë të tanishme. Sëmundja ka gjetur një zëdhënëse tërheqëse – ndoshta, fatkeqësisht, zërin e gjeneratës së saj.

Duket se socializmi është si një sëmundje infektive që të gjithë duhet të sëmuren për të zhvilluar imunitetin. Siç theksoi Aleksandër Solzhenicin, “Për ne në Rusi, komunizmi është një qen i vdekur, përderisa për shumë njerëz në Perëndim është ende një luan i gjallë”.

Ky qen i vdekur, i dëbuar nga Rusia, fitoi një jetë të re në Shtetet e Bashkuara dhe rifitoi vitalitetin për t’u bërë një luan i gjallë brenda Partisë Demokratike.

Fitorja Demokratike e vitit 2018 në mesfushat solli ardhjen e re marksiste në Dhomën e Përfaqësuesve, të cilët po interpretojnë zgjedhjet si një mbështetje për politikat socialiste. Ata hoqën të gjitha pretendimet – pa liberalë, pa progresistë – ata janë krenarë që janë marksistë-leninistë të nxitur nga ideologjia dhe të përkushtuar për ta kthyer këtë vend në Shtetet e Bashkuara të Socialistëve të Amerikës.

Kjo turmë militante përbëhet nga njerëz të painformuar dhe të keq informuar që e shohin veten si viktima të pafat, nën paguar, nënvlerësuar të kapitalizmit, të mbingarkuar me xhelozinë se ka njerëz që janë gjithçka që nuk janë. Më vendin e të verbërve, ai me një sy është mbret; dhe mes një brezi të rinjsh injorantë, aktivistja e flaktë por “arsimuar cekët “ AOC, është kongresiste.

Nga këndvështrimi i demokratëve, Presidenti Donald J. Trump është një ndërprerës i asaj që ka qenë një tranzicion i butë ndaj së ardhmes së ndritshme socialiste. Në një përpjekje të bashkërenduar për të denigruar Presidentin dhe për të paralizuar autoritetin ekzekutiv, ata janë duke e quajtur atë një racist dhe në mënyrë flagrante ka shkatërruar çdo program në agjendën e tij.

Megjithatë, duke konsideruar se shumica e demokratëve që konkurrojnë për president janë të pasur, ose shumë mirë, krahasuar me njerëzit që synojnë të përfaqësojnë.

Michael Bloomberg, ish kryebashkiaku i Nju Jorkut është një miliarder, siç është Howard Schultz, ish CEO i Starbucks i cili po mendon të kandidojë si një i pavarur. Këta dy, që tashmë kanë akumuluar pasurinë e tyre masive, janë kritikuar nga kandidatët e tyre demokratë / socialistë të cilët dëshirojnë të marrin pasurinë e tyre në emër të pabarazisë në të ardhura. Ky i fundit këto ditë propozoi një semantikë të re të fjalës milioner “ Me njeri që ka mjaftueshëm mjete ekonomike”. Politika tashmë është kthyer në semantikë.

Fuqia shtytëse e Partisë Demokratike është “pabarazi” ekonomike – argumenti që socialistët kurrë nuk lodhen qysh nga agimi i kapitalizmit është ideja joshëse e rishpërndarjes së pasurisë për masat e pakënaqura nga pabarazitë. Filozofia e zilisë dhe e zhdukjes së të pasurve i bën thirrje në një segmenti të madh të popullsisë që nuk e kupton se përkufizimi i “pasurit” është një spiralja e evolucionit që eventualisht do të arrijë çdo biznes dhe çdo individ që punon për të jetuar. Shteti pastaj në teori do të duhet ta rishpërndante atë pasuri për të varfrit, ashtu siç qe dikur ne Shqipëri, ashtu siç bëhet sot në Kubë dhe Venezuelë, ku të gjithë – përveç politikanëve – janë po aq të uritur dhe të mjerë.

Ky është socializmi. S’ka iluzione. Ne shqiptarët që e kemi provuar mbi shpinë dhe i kuptojmë më mirë se të rinjtë e mijëvjeçarit, tregtarët e ëndrrave me lugën e florinjtë, jo pse qemë më të ditur por se e kemi pësuar.

Por Amerika qe dhe është Amerikë, pasi s’u besoi këtyre ëndrrave, por punës.

Histori- Gjendja e rëndë shëndetësore e Mbretëreshës Geraldine

February 10, 2019 by dgreca

GJENDJA E RËNDË SHËNDETËSORE E MBRETËRESHËS GERALDINË NË GREQI, MBRETI JORGO I DËRGOI NË SHËRBIM GJINEKOLOGUN MË TË TALENTUAR GREK (PARIS-SOIR, 1939)/

Nga Aurenc Bebja*, Francë – 10 Shkurt 2019/

“Paris-soir” ka botuar, të mërkurën e 12 prillit 1939, në faqen n°5, një shkrim në lidhje me gjendjen shëndetësore të mbretëreshës Geraldinë, asokohe e strehuar në Greqi, të cilin, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar : Mbretëresha Geraldinë seriozisht e sëmurë. Thuhet se e kanë zënë gjatë largimit ethet e lehonisë (puerperale)-

(Nga korrespondenti ynë i veçantë)

Athinë, 11 Prill.

(Nëpërmjet telefonit.)

Mbreti Zog mbërriti me mbretëreshën Geraldinë, fëmijën dhe të afërmit e tyre, në Portaria, pranë Volos, në Thesali. Sovranët shqiptarë do të qëndrojnë në Portaria derisa të përmirësohet mbretëresha Geraldinë, sepse ajo është sëmurë rëndë për shkak të lëvizjeve të shkaktuara nga largimi i saj prej Tirane, 48 orë pas lindjes. Mbretëreshën Geraldinë e kanë zënë ethet e lehonisë (puerperale).Profesori Luros, gjinekologu më i madh (i talentuar) grek, u dërgua në shërbim të sovranes nga vetë Mbreti Jorgo i Greqisë.Gjendja shëndetësore e mbretëreshës, e cila ishte përkeqësuar natën e kaluar, duket se është përmirësuar lehtësisht këtë mëngjes.Le të shtojmë se Mbreti Zog i ka kërkuar Turqisë një leje qëndrimi.