s p – Page 1351 – Dielli

JU FLET ZËRI I AMERIKËS! UNË JAM ELEZ BIBERAJ!

November 2, 2023 by s p

Në shekullin e njëzetë, Shqipëria ishte e trazuar dhe aspak fatlume. Ajo kaloi periudha të vështira dhe përballoi tre diktatura, diktaturën fashiste, naziste dhe komuniste! Me mbarimin e luftës së dytë botërore Shqipëria u pushtua nga diktatura staliniste enveriste e cila veproi si klikë sunduese duke detyruar mijëra familje shqiptare të largoheshin nga reprezaljet e sadistëve enveristë. Në mes mijëra familje fisnike me taban atdhetar u largua nga Shqipëria dhe familja e Dr. Elez BIBERAJT nga malsia e Gjakovës..Arratisja në kohën e diktaturës ishte akti më i dhimbshëm dhe sakrifikica më sublime e asaj kohe. Mirpo “Armiqtë e Popullit” siç i etikonte diktatura do të lenin pasoja katastrofale në fisin dhe rrethin miqësor, ku do tu mohoeshin të gjitha të drejtat dhe liritë e njeriut!

Familja Biberaj dha një kontribut të jashtëzakonshëm në perendim , ku ata shkuan sëbashku me shumë patriot e atdhetar të tjerë , figura të shquara antikomuniste, që luftonin për liri e demokraci u shquan në veprimtaritë e tyre atdhetare , në një kohë që antarët e familjve të tyre në Shqipëri , gjykoheshin pa gjygj, denoheshin me pushkatim dhe burg politikë me dhjetra vite , dhe internoheshin në kampe internimi, nga njerzë që i sherbenin me aq vullnet regjimit të egër antishqiptar për 45 vite terror e martirizim.

Kontributi i këtyre familjeve fisnike shqiptare që lane me dhimbje vendin e tyre , për të dale në botën e lire, i ndanë shqiptarët . Shqipëria mbeti vendi më izoluar në botë.

Në vitet 80 kur regjimi e kishte çuar në skripin e fundit të jetesës, jetën e shqiptarve ku lufta e klasave do të bënte kërdinë mbi jetët e pafajshme, ku shpresat ishin të humbura , në vendin e lirisë në Shtetet e Bashkuar të Amerikës Elez Biberaj ky shqiptar i madh i shekullit njëzet do ta fillonte punën e tijë si gazetar në Zërin e Amerikës ( Voice of America) –redaksia e gjuhës shqipe dhjetor 1980,

8 vite më vonë 1989 pozitën e redaktorit përgjegjës të redaksisë së gjuhës shqipe, ndërsa në 2004 Përgjegjës për redaksitë në gjuhët e europës,

Zëri karakteristikë i Elez Biberajt në Zërin e Amerikës do të kumbonte dhe bante jehonë si zëri shpëtimit të mijëra familjeve shqiptare që vuanin në terrorin komunist. Dhe miljona shqiptar që vuanin pushtimin serbë. Zëri i tijë nëpërmejt valve të radios Zëri i Amerikës jepte shpresa që do të vi liria. Ne “ Armiqt e popullit” siç na thirnin xhelatët e enverizmit, siç luteshim e besonim në Zot fshehtas, ashtu fshehtas mbyllnim dritaret me batania dhe tek radiot Iliria ndigjonim Zërin e Amerikës dhe besonim në lajmet e saj siç besonim në Zot, se liria do të triumfoi mbi të keqen. Nqs e Shejta Nënë Tereza do të nderohej si humaniste e madhe botërore dhe do të lartësonte emrin e shqiptarve kudo në botë. Elez Biberaj do të shkëlqente në fushën e gazetarisë botërore Profili i tij mediatik do të shquhej si një intelektual ndërkombëtarisht, si gazetar profesionistë, si studjues e hulumtues në shkencat politike, si historian i të vertetës për më shumë se katër dekada karierë mediatike e historike. Në këto dekada Dr. Elez Biberaj lartësoi kauzat shqiptare anë e mbanë botës. Ne e njihmim Dr. Biberaj nga zëri i tij i veçantë në valet e Zërit të Amerikës që në vitet 80. Por vizita e Sekretarit Bejker në sheshin Skënderbej 1991 e pamë potretin e tij burrëror siç janë malsorët e Alpeve e duatrokitim përkthimin e tijë me atë zë melidioz verior, shqiptarët u gëzuan që erdhi bilbili i Zërit të Amerikës, vetëm fytyra e diktatorit Ramiz Alia, dhe bashkëpuntorve të tij nxinte si nata, por fatmirsisht ishte një natë që po perendonte.

Nqs Kosova sot është e pamvarun, përkrah të madhit Dr. Rugovës e martirizimit të heroit dhe familjes së Adem Jasharit, masakra e Reçakut do të ishte zëri i Elez Biberaj që do ti tregonte opinionit botëror masakrat serbe ndaj shqiptarve të Kosovës. Shqiptarët në Maqedoni, Mal të Zi

,Luginë e kudo që ndodhen nëpër botë. E për këto kontribute atdhetare të Biberajt jemi krenar më ikonën e gazetarisë me burrin e madh të kombit tone, Elez Biberaj, ashtu siç nderohemi me të Shejtën Nënë Tereze , ashtu nderohemi me zërin dhe penën tënde brilante që për gati një gjysëm shekulli kontribuat në shërbim të së vertetës, u bëtë frymëzues për miljona shqiptar që vuanim nën diktaturë, duke sjellë dhe mësuar parimet e demokracisë amerikane. Kur u emruat drejtor i Zërit të Amerikës si Drejtor i Përgjithshëm lexova në portalin amerikan të lajmeve VOX“ Se Zoti Biberaj gëzon një reputacion shum të mire si një njeri serioz dhe profsionist i disiplinuar . Ai është dhënë me gjithë shpirt ndaj përhapjes së lire të lajmeve dhe informacionit në vendet dhe kontinentet ku kjo liri u mohohet njerzve . Mbas këtij komenti mund të shtoj se përkushtimi i juaj ndaj fjalës së lire ka kaluar përmasat kontinetale që u mohohet fjala e lire. Nqs ti mik dhe idealist i lirisë ndjesh krenar për kontributin tuaj 43 vjeçare në median ma të madhe botërore, dhe ne bashkombasit tuaj jemi krenar për Ju. Fatkeqësisht mbas 43 vitesh vitesh nuk do ta ndigjojmë zërin tuaj kumbues të mbrojmë lirinë në një vend ku demokracia është përdhunuar, por ai zë është jehonë që nuk shuhet dhe na na jep force që mos të sprapsemi ndaj dhunusve të lirisë që kan vesh mantelin demokratik.

Veprimtaria dhe kontributi i juaj për forcimin e marrëdhënjeve Shqiptaro-Amerikane demokratizimin e institucjoneve të lirisë për shqiptarët, kontributi i yt në pamvarsinë e Kosovës e lartsojnë personalitetin tuaj dhe i sherbejnë me madhështinë e alapeve, kombit shqiptar.

Ju jeni një kontributor i artë përkrah burrave të mëdhenj të Shqiptarisë.

Ti je ikona e antikomunizmit!

Ne të mbijetuarit e diktaturës të shprehim mirnjohje të thellë për çdo gjë që ke ba për shqiptarët, si në fushën studimore, historike, mediatike, dhe do të jesh frymzim për mediat shqiptare.

Me plot gojën mund të themi “Je bir i denjë i Shqipërisë.”

Me zërin e të vërtetës ju arritët të fitoni zemrat e shqiptarve. Dhe ashtu siç thotë OSCAR WILDE Ju e arritët : “In America , the president reigns for four years, and journalism governs forever and ever” Ju e keni fituar besimin dhe ky është misioni më i lartë i një gazetari Njeri!

Misioni juaj vazhdon:

JU FLET ZËRI I AMERIKËS! UNË JAM ELEZ BIBERAJ!

Besim NDREGJONI

Prania e veprës së Camajt në arealin e shqipes

November 2, 2023 by s p

Behar Gjoka*/

Me veprën letrare të Martin Camajt, fati ka qenë i dyzuar, madje edhe tani më tepër është një prani e papranishme. Njëherit, ka qenë lodërtar dhe i mbrapshtë, sepse Camaj e thoshte me sublimitet: Unë jam i juej, e ju jeni të mitë! Po ne, bashkëkombasit e shkrimtarit, lexuesit e veprës letrare dhe gjuhësore, a ia kemi mbërritur momentit ma ia kthye, po me atë klithëm dashnie që poeti e la vjerrë. Camaj dhe vepra e gjerë, ende notojnë në rrethin vicioz, që pati përmendur me herët Ardian Klosi: … në çdo epokë kemi të bëjmë me një luftë pa mëshirë kundër elitës kulturore shqiptare, që kositet sapo hedh rrënjë., e cila parathotë fatin e secilës kohë. Thirrja, që buron prej vetëdijes së vlerave të endura prej M. Camajt, do të jetë: Ti je yni e na jemi të tutë! Në këtë komunikim transhendental, tejet largëvajtës, gati-gati kozmik, shumëçka asht pezull, në pritje të një moti ma dashamir e mirëkuptues, që vlerat të radhiten në krye të shenjave moderne të letrave shqipe. Në thelbin shkrimor, ka qenë lodërtar, jo se deshti, po se nuk pati shteg tjetër, në kuptimin që asht një dukuni atipike, e gjuhës dhe letërsisë shqipe bashkëkohore. Martin Camaj, në gjallje dhe amshim, ka rendur në kundërpërpjetat jetësore dhe intelektuale. Jeta dhe vepra e Camajt, është kundër rrjedhës së kohës, kundër rrjedhës letrare dhe gjuhësore (në Shqipëri pas vitit 1944), ndonëse nuk bani beteja “gladiatorësh”. Me laryshi, pa bujë dhe zhurmë, duke u thelluar në shprehësinë letrare, i kundërvihet amullisë së unitetit dogmatik. Rrethana e shkrimit të përkundërtë me realizmin socialist, vijimi i lavrimit të gegnishtes, janë dy treguesit, që e bëjnë fatin e tij, të mbrapshtë në letërsinë bashkëkohore. Dy prej shenjave identifikuese, janë tregues përveçimi nga pjesa tjetër e letërsisë bashkëkohore, të cilat parashtrojnë veçanësinë:

A – Me shenjat letrare në shkrimin e poezisë, prozës, dramatikës, bartin dy cilësi:

– Mungesa e realizmit socialist, që lidhet me refuzimin fillimtar, arratisja për shkaqe politike, i dha dorë për të shpëtuar nga shkrimi ideologjik në letërsi.

– Kurba e lavrimit letrar, në poezi dhe prozë, falë shtegtimeve në Prishtinë, Romë, Mynih, kontakteve me letërsinë moderne, gjurmimeve të vlerave letrare, shndërrohet në një përvojë moderne në letërsinë bashkëkohore. Moderniteti që ngjizet duke gërshetuar traditën e letrave shqipe, me frymën moderne të letërsisë europiane, spikatet në përmbledhjet poetike Nema, Bualli, Palimpsest, e sidomos në madrigalin Drandja, si dhe në romanet Rrathë dhe Karpa.

B – Sendërgjimi i veprës, në poezi, prozë dhe dramatikë, me anë të variantit të gegnishtes, me ndonjë element të arbërishtes. Fakti i shkrimit të veprave letrare me variantin e gegnishtes, ndonëse të përpunuar, në nivelin e gegnishtes letrare bashkëkohore, e cila formulon dy tipare:

– Ndërlidhjen e letërsisë me traditën e shqipes, “Meshari” i Gjon Buzukut.

– Shkalla e përpunimit të gjuhës, në dëshminë e teksteve, me kahje moderne.

Shkrimi letrar në variantin e gegnishtes, vijon që të mbetet nyja gordiane e teksteve letrare të Camajt. Qasja ndaj lavrimit të gegnishtes, është lënë në heshtje, me gjasë, është nënkuptuar si çështje e qartë, e cila nuk ka nevojë për thellim argumentesh. Faktologjia e shkrimit në gegnisht, është tregues i shenjave unike që bart krijimtaria letrare. Hapësira tekstologjike, botimi i veprës letrare dhe gjuhësore, është përgjigjja më e mirë, ndaj përpjekjeve për ta lënë në hije. Shkrimi i teksteve në gegnisht, ku merr vlerë dekodimi i fakti gjuhësor dhe letrar. Shtrimi dhe zgjidhja e problemit thelbësor, të poetikës së Camajt, mishëruar në poezi, prozë dhe dramatikë, nuk ka gjasa të tejkalohet. Në mesin e shtysave, që e detyruan që të lëvronte gegnishten, ta ngrinte në zenitin e ligjërimit bashkëkohor, kërkohen te gjurmët personale, si dhe të konteksteve jetësore dhe rrethanat e shkrimit të gjuhës dhe letërsisë në bashkëkohësi. Megjithë atmosferën e shumëfishtë, dy shkaqe, shihen si më kryesoret:

E para: Mundësia e ngallicave siprane, që e nxitën Camajn, për të vijuar lavrimin e gegnishtes, është një ndjesi e brendshme, e thellë, që lidhet me ligjërimin bisedor me të cilin u rrit. Kur autori la atdheun, e vetmja “pasuri” e patundshme, që mori me vete ishte gjuha gegnishte. Në një kuptim të ngushtë, gegnishtja për Camajn, ishte djepi ku u përkundën dëshirat, aspiratat, andrra për një jetë ma të mirë, e sidomos për liri kreative.

E dyta: Faktografia domethënëse, ku pjesa dërrmuese e teksteve , është plasuar me gegnishte, në kuptimin logjik, është vijimi i kundërshtisë së Kongresit të drejtshkrimit të vitit 1972, gjë që gegnishten e përvijon si “vorri” ku fle magjia e shkrimit. Camaj e dinte se çka ndodhte në Shqipëri, madje e ndiqte me shqetësim, sidomos rrëshqitjen e letërsisë në binarët e realizmit socialist, si dhe të përpjekjes sizifiane, të fitimtarëve të komunizmit, për të rrudhur praninë dhe rolin e gegnishtes, arbërishtes dhe të secilës ngjyresë të gjuhës shqipe. Kjo rrethanë, e përjashtimit absurd, e cila megjithatë vijon sot e gjithë ditën, krijoi ndarje sociolinguistike, si dhe përthau ligjërimin bisedor dhe letrar, si pasojë e trysnisë jashtëgjuhësore të ushtruar nëpër këto vite.

*Autor i librit Martin Camaj-shkrimtaria e tij, botuar në vitin 2010

Hakmarrje?!

November 2, 2023 by s p

Astrit Lulushi/

Vëllime mund të mbushen me rrëfime të mijëra rasteve të ndjekjeve penale gjatë diktaturës 45 vjetësh; çdo rast i vetëm është aq rrëqethës saqë shoqëria preferon t’i kalojë në heshtje. Akuzat janë pothuajse gjithmonë shumë rrethanore dhe të prera, kryesisht për paturpësi brutale dhe në mënyrë qesharake të pamundura. Ndjekja e kundërshtarëve ka qenë, edhe sot, një armë e përshtatshme e njerëzve paskrupull për të arritur qëllime të shtrembra ose për të kënaqur ndonjë hakmarrje personale.

Një nga rastet më tragjike dhe patetike është vdekja e trishtë e Agnes Bernauer, një grua e bukur, e bija e një berberi dhe e dashura e Albrecht, Dukës së Bavarisë. Agnes lindi rreth vitit 1410 në Biberach dhe duket se ishte një shërbëtore e thjeshtë në Augsburg në kohën kur Duka Albrecht i Wurtemberg, djali i Dukës Ernest, e njohu. Historia që Agnesa dhe Albrech u dashuruan sot është thjesht legjendë, por është e sigurt se Agnesa ishte jashtëzakonisht e bukur, me flokë të artë dhe tipare delikate fisnike; edhe armiqtë e saj nuk mund të mos lavdëronin fisnikërinë e pamjes së saj. Dihet pak ose aspak për marrëdhëniet midis Albrecht-it dhe Agnesës, përveç se ai e shoqëroi atë dhe e mori me vete në rezidencën e tij në kontenë Vohnburg. Duka Ernest, i vjetri, dinte për praninë e Agnes-ës në Vohnburg, por u kujdes pak, derisa u shqetësuar për të pasur një trashëgimtar ligjor të dukatit të tij. Pastaj i kërkoi birit për t’u martuar me vajzën e Dukës Erik të Brunswick, por Albrecht refuzoi për shkak të dashurisë me Agnesën. Kur pa se bindja ishte e kotë, Duka Ernest mendoi mënyra të tjera për të ndarë djalin e tij nga vajza e lindur e një shtrese më të ulët. Në një turne publik, ai urdhëroi gjyqtarët të refuzonin Albrechtin si birin e tij me arsyetimin se për hir të një konkubine ai kishte neglizhuar detyrat ndaj te atit.

Albrecht u acarua shumë dhe sapo u kthye në Vohnburg, e njohu Agnesën si gruan e tij. Me pëlqimin e xhaxhait, Dukës Uilliam, ai u zhvendos në kështjellën Straubing, të cilën ia dhuroi Agnesës, duke e quajtur Dukesha Agnes. E gjora nuk e shijoi shkëlqimin e oborrit. Ajo kishte frikë nga zemërimi i Dukës së vjetër dhe ndërtoi, në një paraqitje melankolike të fatit të saj të trishtuar, një kishë të vogël në manastirin e Karmelitëve në Straubing. Lumturia ishte e shkurtër. Në mungesë të Albrecht-it, Duka Ernest e kapi Agnesën, e burgosi dhe e denoncoi si shtrigë. Ishte koha e gjyetisë (inkuizicionit). Dënimi i saj ishte vendosur përpara se të fillonte gjyqi dhe vendimi e shpalli fajtore se i kishte bërë magji Dukës Albrecht dhe kështu kishte kryer një vepër penale. Aktgjykimi urdhëroi që ajo të mbytej në lumë dhe Duka i vjetër nënshkroi vendimin. Xhelatët e çuan gruan e re te ura në Straubing dhe e hodhën në ujë, në prani të një morie spektatorësh. Rryma e tërhoqi në breg dhe ajo ngriti krahët e saj duke iu drejtuar njerëzve për ndihmë. Njerëzit u prekën dhe ajo mund të kishte shpëtuar, nëse një nga xhelatët, nga frika e zemërimit të dukës së vjetër, nuk do të kishte marrë një degë dhe duke kapur flokët e saj, duke e mbajtur nën ujë derisa u mbyt. Kjo ndodhi në vitin 1435. Agnes u varros në varrezat e Shën Pjetrit në Straubing. Kur Duka i ri në kthim u informua për vdekjen e tmerrshme të Agnes së tij të dashur, u betua për hakmarrje dhe në aleancë me kushëririn e tij Dukën Ludwig të Bavarisë, filloi një luftë të fuqishme kundër babait të tij. Megjithatë, me ndërmjetësimin e Perandorit, ai u pajtua me të atin në këshillin e Bazelit. Duka i vjetër ndërtoi një kishëz mbi varrin e viktimës së pafajshme dhe dha një meshë, që mbahet çdo vit, për mirëqenien e shpirtit të saj. Duka Albrecht më pas pranoi të martohej me Anën, Princeshën e Brunswick-ut, nga e cila pati dhjetë fëmijë, megjithëse nuk mund të thuhet se jeta e tij martesore ishte e lumtur. Në 1447 Duka Albrecht e transferoi trupin e Agnes në kishën që ajo kishte ndërtuar në manastirin Karmelit; vendin e prehjes së mbetjeve të saj e stolisi me një imazh të bukur mermeri me mbishkrimin e thjeshtë:

“Agnes Bernauerin. Pushoftë në paqë.”

Poetët që kanë përjetësuar emrin e saj, dhe populli i Bavarisë, ndër të cilët kujtimi i saj është ende i çmuar, e quajnë atë “engjëlli i Augsburgut”.

Një nga ndjekjet më komike u zhvillua në 1474 kundër një gjeli, i cili kishte qenë aq mendjemadh sa pretendonte se bënte vezë. Krijesa e gjorë u gjykua solemnisht; u dënua të vdiste në kunj dhe u dogj publikisht me urdhër të autoriteteve të Bazelit.

Ç’të thuash më tej në detaje rreth ndjekjeve penale të inkuizicionit, të cilat u ringjallën pas 500 vjetësh në një biznes sistematik që përfshiu shpërblime të mëdha për gjyqtarët, torturuesit, xhelatët, inkuizitorët, denoncuesit, dëshmitarët dhe të gjithë personat e lidhur me procesin. Është një punë e dhimbshme të kalosh mbi statistikat e thjeshta dhe të mos ngjallet indinjata më e thellë; madje edhe tani nuk është zhdukur midis “të civilizuarve” që mundohen ta zbutin “K”-në me “S”. Liderë që u vunë në krye të protestave kundër diktaturës, peshkut të madh të prishur nga koka në ujin e ndenjur; sot, pas 30 e ca vjetësh dënohen nga bijtë e nomenklaturës që mbajnë gjallë inatin e ndêrprerjes së rehatit.

STANDARTI I DYFISHTË I ERDOGANIT MBI “GJENOCIDIN”

November 2, 2023 by s p

Nga GIAN ANTONIO STELLA/

“Corriere della Sera”, 28 tetor 2023 – Përktheu: Eugjen Merlika/

Ata të Hamasit, thotë Erdogani, nuk janë terroristë por “luftëtarë” për “popullin e tyre e tokën e tyre”. Po kurdët që mbrojtën Kobanen dhe armenët e përzënë nga azerët? Sigurisht, të përcaktohet se cili është kufiri i saktë mes “dhunës së ligjëshme” dhe mizorisë barbare të atij që revoltohet ndoshta është e pamundur. Historia e shekujve të fundit është plot me bomba të shpërthyera nga gjindje të bindura se nuk kanë alternativa e akoma më tepër se janë në të drejtë pa marrë parasysh “dëmet anësore”. Ndonjëherë mund të jetë në të drejtë. Por shkandullon përçmimi me të cilin presidenti turk merr të drejtën të shpërndajë patenta “luftëtarësh atdhetarë” atyre që janë shtyrë deri në therjen e të sapolindurve dhe t’u a mohojë jo vetëm izraelianëve të çakërdisur nga agresioni, por edhe militantëve kurdë të damkosur si “terroristë” edhe se ecnin nëpër rrugë në ndihmë të Kobanes kurde, të rrethuar nga grykëprerësit e Isis. Ose militantëve armenë të territorit të mbyllur të Nagorno-Karabakut, një tokë e krishterë dhe armene prej dymijë vitesh, e mbrojtur në një luftë të përgjakëshme me azerët shiitë mbas fundit të “nënës së madhe” sovjetike dhe të zbrazur pak javë më parë nga përzënia biblike e së paku njëqindmijë të shpërngulushish armenë. Një përzënie e përshëndetur nga Rexhep Taip Erdogani me këto fjalë: “Na ka bërë krenarë fakti që Azerbaixhani e ka çuar përpara veprimin ushtarak në kohë të shkurtëra e me respektin më të madh për civilët”. Tekstualisht. Nuk mjaftoi, presidenti turk I ka shtuar ligjëratës së tij në mbrojtje të Hamasit ndonjë fjalë tjetër mbi luftën në vazhdim: “kishim synime të mira, por e mori lumi atë punë. Kishim në program të shkonim në Izrael, por nuk do të shkojmë. Gjysma e viktimave palestineze janë fëmijë, të cilëve u shtohen gra e pleq. Një masakër që po arrin përmasat e një gjenocidi. Rilexojmë: gjenocidi. Saktësisht ajo fjalë kundër së cilës ai kundërvepron çmendurisht kur ndonjëri guxon t’I a bashkëngjisë plojës së armenëve në Turqi një shekull më parë. Dy pesha e dy masa.

“Corriere della Sera”, 28 tetor 2023 – Përktheu: Eugjen Merlika

DY NËNTORI, DITA KUR TË PAKTIT LUTEN PËR TË SHUMTIT

November 2, 2023 by s p

Ndue Bacaj/

Që kur Krijuesi i gjithësisë e ndau jetën e krijesave të tij (njerzve), në dy pjesë, në atë të përkoshmën- toksore, dhe në atë të amshueme (qiellorë), njërzimi dalngadal filloi të ndërgjegjësohet, për respektin, nderimin dhe përkujtimin e atyre që tashma i përkisnin jetës së amshueme , ku janë jo pak por rreth 80 miliardë shpirtra (që kur lindi njeriu e deri sot), të cilët jetës sonë tokësore si kujtim i kanë lënë trupin e tyre që ia kishin marrë përkohësisht, dhe ku si simbole kujtese të përhershme janë varret e tyre. Te këto varre që i vizitojmë çdo dy nëntor gjejmë prehje shpirtërore, n’a rikthehen ëndërrat e kujtimet dhe në imagjinatë tonë na duket sikur këtë ditë do të takohemi e çmallemi, me të afërmit e të dashurit tanë, të cilët prej kohësh janë larguar nga kjo jetë toksore… Ditën e dy nëntorit besimtarët Kristian (katolik) e quajnë ditën e shpirtrave të Purgatorëve, ose në gjuhen popullore dita e të Shumtëve (të Shumave). Në përkujtim, nderim e respekt të të shumtëve, me dy nëntor, pranë varreve të tyre vendosim lule si shenjë i dashurisë që nuk shuhet, kryqa si simbol besimi ku kryqëzohet hyjnorja me toksoren, ndezim qirinjë si simbol përshpirtje e drite të pasosun, si dhe vendosim pranë këtyre varreve, gjëra kryesisht konsumi, që dhurohen për shpirtin e të afëmëve dhe të dashurve. Gjithashtu me dy nëntor varret bekohen e pranë tyre flitën uratë e bëhen lutje për shpirtin e tyre që të gjejnë prehje, por në këtë ditë çohen edhe mëshë nëpër Kisha… I gjithë ky përkujtim, nderim e respekt ka vlera jo vëtëm për shpirtrat e atyre që nuk i përkasin më jetës toksore, por edhe për të gjallët e kësaj jete toksore, të cilët në këtë ditë kujtohen më shumë se kurrëse se këtu jemi vëtëm kalimatarë, që shpesh me dashje apo pa dashje bëhemi edhe mëkatar. Në këtë ditë kujtohemi se të gjithë pa perjashtim, të pasur apo të varfër, të mirë apo të këqinjë, të lumtur apo dëshpruar do të kemi nevoj që pasardhësit tanë të na nderojnë e kujtojnë, që të mos na humbë emri e varri, por edhe të luten për shpirtrat tonë që të gjejnë pak prehje e pak dritë në jetën e amshueme. Kujtesa e nderimi i të dashurve e të afërmëve tanë që nuk jetojnë më, në jetën toksore është edhe ngushllim, por edhe detyrim moral që duhet të trashigohet nga njëri brez në tjetrin…

Photo: vaticannews.va

May be an image of candle holder and fire

See Insights and Ads

Create Ad

All reactions: