Analiza – Page 963 – Dielli

Fallsifikimi i politikave bujqësore të dështuara

July 19, 2013 by dgreca

Ne Foto: Illo Foto eshte autor i dhjetera librave per bujqesine dhe blegtorine shqiptare, botime keto pas viteve ’90, ku krahas evidentimit te vlerave dhe pasurive ne keta sektor ai ka kritikuar fort edhe tranzicionin shqiptar qe pasojat me negative i ka reflektuar ne Bujqesi dhe Blegtori/

Nga ILLO FOTO/Queens/ New York/

Ky materjal, që paraqes, nuk ka karakter informimi gazetaresk, se sa është një denoncim, për dëmin ekonomik, që i është shkakëtuar fshatarësisë shqiptare, në këto vitre të tranzicionit. Në 23 vite tranzicion , modeli Berisha , ka qënë hegjemon në të tërë jetën bujqësore shqiptare. Ku qëndron homogjeniteti? Qeverria socialiste , ka ministruar me Lufter Xhuvelin dhe Agron Dukën, që nuk u bënë berishistë brënda ditës, por i përkasin ideollogjikisht këtij modeli. Nën “Modelin Berisha “ , bujqësija as nuk u zhvillua dhe as nuk shënoi stanjacion, por u degradua. Pse dhe si ? Prodhimi i përgjithshëm bujqësor , i vitit 2012 dhe ai i pritshmi 2013 , rezultojnë rrreth 3 here më pak se 1990 . Një gjë e tillë nuk ka ndodhur me homologët e Berishës , në historinë 100 vjeçare të shtetit . Ismail bej Vlora dhe Zogu , bujqësinë e zhvilluan me prioritet dhe e dorëzuan me nivel , më të lartë se sa e gjetën . Enveri , përjashtimisht nga politikat izoluse , e zhvilloi në mënyrë prioratire bujqësinë dhe e dorëzoi , në 1990 , me një prodhim bujqësor disa herë më të madh , duke dyfishuar tokën nën kulturë dhe duke arrituur ujitjen 60 % , që është standart i lakmuar nga shtetet me bujqësi të zhvilluar .

Gjëja e parë , që bëri “ Modeli Berisha “ , qysh përpara se të vinte në pushtet , shkatërroi veprat monumentale bujqësore , që kishte ngritur populli shqiptar, me djersën dhe gjakun e vet, nën drejtimin e bijve të tij më të mirë .U shkatërrua komplet rrjeti kullus dhe niveli ujitjes , nga 60 % zbriti në 30 % dhe kaq mbeti .U prenë të tërë pyjet , për qëllimi krejt komerciale dhe korruptive . Pyjet janë për t’u prerë , por u prenë pa kriter dhe se nuk u zëvëndësua asgjë , nga ajo , që u zhduk .

Në këto 23 vite , bujqësija u rrudh , duke marrë pamjen e bujqësisë kopshtare . Importi i ushqimeve , arriti një miliard dollar në vit . Ky import nuk duhet të ndothte , kur në 1990 , bujqësija siguronte të tërë ushqimin e popullsisë dhe popullsia ishte një milion frymë më shumë , që pas 1990 , janë në emigracion. “ Modeli Berisha “, konsiderohet totalisht i dështuar në bujqësi dhe në zhvillimin mjedisor . Shifrat e më sipërme e dëshmojnë këtë realitet dhe nuk besoj se do të ketë ndonjë sektor tjetër , ku dështimi të jetë kaq i dukshëm . Mund të parashtroheshin shumë shifra dhe fakte të tjera , por do ta mbyllim vetëm me një: Në çdo vit , të kësaj periudhe 23 vjeçare , mbeten pa punuar 25 -28 % e tokës arë . Tokën djerr bujku shqiptar e lë vetëm , kur vdes vetë aksidentalisht , ose kur i ngordhin të dy qetë , brënda ditës .

Simbas traditës fshatare , bujku gjithnjë e vlerëson dëmin , që i shkaktohet prodhimit bujqësor . Kur një kafshë futet në arë dhe shkatërron të mbjellat , çmusit , që njifen nga kanuni dhe nga ligji , çmojnë dëmin dhe e paguan , i zoti i kafshës , që ka kryer bastisjen . Një bastisje e ngjashme , ka ndodhur , në bujqësinë shqiptare . Unë jam expert i fushës , në rrolin tradicional të çmusit të dëmit . Po ju parashtroj vlerën e faturës së dëmit bujqësor , që u shkakëtua këto 23 vjet. Vet shtetarët , duhet ta kërkoni vlerësimin teknik të punës së tyre , sepse nuk keni administruar çiflikun e Babait . Në vlerësimin tim , nuk përfshihet dëmi ekonomik , që është shkakëtur në pasuritë pyjore , ujore dhe kullosore .

Shuma totale e faturës së dëmit bujqësor , është rreth 30 miliard dollarë, natyrisht jo më pak, duke përfshirë dhe ato pak investime gjysmake të periudhës në raportim . Në këtë shumë , 7 Miliard $ është vlera e rrjetit inxhinjerik dhe 23 milard $ është vlera e ushqimeve të importuara , sepse është lënë toka djerr. A e njifte Berisha dhe bashkpuntorët e tij këtë situatë katastrofike të bujqësisë ?

E njifte shumë mirë dhe mori të tëra masat , për ta fshehur këtë gjëndje , përpara medjave , ndërkombëtarve dhe mbase edhe përpara vetë Partise Demokratike . Ç’farë bëri, për ta fshehur gjëndjen ? Shifrat , që lidhen me prodhim drithi , me rendiment kulturash dhe me gjëndjen e tokës , i hoqi nga raportimet e tëtëra strukturave . Ministri , Kryeministri , Funksionarët, nuk e përmëndnin kurrë tokën djerr ,as drithin , as rendimentet . Kosova arriti rezultate të shkëlqyera , për kulturën e grurit dhe për zhvillimin bujqësor në tërësi . Ky lajm gazmor dhe domethënës ,kaloi heshtazi .

Fshefja e shifrave dhe e tërë realitit bujqësor u bë metodë pune e të tërë piramidës shtetërore . Raportohej , për serra, frutikulturë , exporte , agrobiznese , por nuk përmëndeshin shifrat për tokën dhe drithrat, që janë përcaktuse , për një bujqësi reale . Raportet ministrore , e paraqesnin fshatin e lulëzuar dhe bujqësinë në majat më të larta . Gjëndja reale ishte krejt ndryshe . Nuk mbaj mënd ndonjë gazetar , të bënte pyetjet direkte : Pse mbetet toka djerr dhe pse importojmë një miliard dollar ushqime ? Pyetja e gazetarit ka vlerë zyrtare dhe përgjithësuse, por ajo mungonte .

Njerzit u pajtuan heshtazi me gjëndjen , që raportonte pushteti . Nuk reaguan as shkencëtarët , për këtë mashtrim skandaloz .

Kur u siguruan se u siguruan se mashtrimi i tyre u sanksionua, ekspozuan teorinë e pesfishimit të ullinjve , mbjellja e arrorvet dhe shegvet . Kjo pseudo politikë bujqësore u bë prioritare , për shtetin . Kjo politikë bujqësore , pa as një bazë studimore ,përbën kulmin e një politike absurde të ekonomisë së vëndit . Si për injorimin e
shifrave edhe për teorinë marramënshe të ullinj-arrorve , shkencëtarët heshtën . Kundra kësaj politike marroke shkruan , në shtyp vetëm profesorët : Mehmet Meta , Ago Nezha , Polo Çakalli , Lush Susaj , Xhevat Shima dhe Xhevdet Bashllari . Të tjera kundërshtime unë nuk kam parë në shtyp.

Unë kam shkruar 13 libra bujqësorë dhe dhjetra artikuj në shtyp që lexusit dhe specjalistë t i kanë vlerësuar, për zgjidhjet , që ofrojnë . Librat e mi përfaqësojnë një platformë shumë afër me idetë e shprehura në shtyp , nga Profesorët rebelë, që lart citova. Përveç publikimit , librat ua kam dërguar në zyrë , të tërë krerve politikë , në pushtet dhe në opozitë, madje dhe ish Ministrit , Agron Duka , që ishte obliguar , për të hartuar programin e Qeverrisë , që pritej . Ju kërkoja , që zgjidhjet , që rekomandoj , të diskutohen nga një grup specjalistësh zyrtarë dhe po qe se i gjejnë me vënd , të përfshihen në politikat bujqësore të shtetit. Kërkesës time nuk i është përgjigjur askush, deri sot .Unë punoj falas . Ata nuk denjojnë të kryejnë detyrën , për të cilën populli i paguan si jo më mirë .

Ka mbi 70 vite , që politikanët shqiptarë e trajtojnë fshatarësinë si bujk robe : Komunistët ja rrëmbyen pronën dhe e përdorën si skllav në pronën e saj . Pasardhësit e komunistëve ja deformuan pronën dhe zbatuan politika , që i krijuan dëmin ekonomik , që lartpërmënda . Nuk mund të mbeten gjërat varur , siç u bë me krimet e Komunizmit . I lutem prokurorisë , që këtë shkrim expertizë ta kthejë në kallzim penal , për të çuar në gjykatë fajtorët , që kanë abazuar me detyrën shtetërore .

Në rrolin e kallëzusit dhe vlerësusit të dëmit ekonomik, më shtyn ndërgjegja qytetare , që kam ndaj popullit tim dhe pasurive të tij . Qeverritë nuk kanë gabuar nga pa aftësija , por për interesa të ngushta . U bëj thirrje organizatave joqeverritare në Atdhe dhe Diasporë , të më mbështesin , në këtë nismë humanitare .

Illo Foto / Studjus , në NY , Korrik 2013

Diaspora shqiptare e Amerikes dhe politika e Tiranes dhe Prishtines

July 19, 2013 by dgreca

Shkruan: ARTUR VREKAJ, WORCESTER, MA – SHBA /

Riorganizimi i Diasporës së Amerikës pas vitit 1992 është njëlloj si në Shqipëri dhe Kosovë. Ajo pamje. Lulëzojnë përmbi dyqind shoqata shqiptare por rreth 20 janë aktive. Ka shoqata edhe me një njeri përgjegjës dhe anëtar për përfitime personale. Edhe me bazë familje a fisi. Janë në çdo qytet amerikan ku ka shqiptarë. Asnjë organizim shqiptar në Amerikë nuk ka kontrollin e Diasporës në të gjitha qytetet amerikane ku banojnë shqiptarët dhe shqiptaro-amerikanët.

Nuk ka një program të përbashkët kombëtar të shoqatave aktive. As edhe një platformë të vërtetë mbarëkombëtare ( të të gjitha shoqatave bashkë) për të përmbushur çdo vit misionin kombëtar. Ajo që është më e rëndësishmja është fat që ka edhe shoqata aktive si në New York, Worcester dhe Boston,MA , Filadelfia, Dallas, Konektikut, Clevland, Detroit,Florida,Uashington apo edhe gjetkë që janë të pozicionuara në programin e Identitetit Kombëtar pa përkrahje palësh politike në Shqipëri. Sepse Diaspora duhet ti rrijë larg politikës. Por segmente të Diasporës së Amerikës, individë apo organizata shqiptare në Amerikë herë-herë përqafojnë hapur segmente të politikës shqiptare apo edhe politikanë me pushtet më së shumti në New York apo edhe në Washington duke e dëmtuar imazhin kombëtar. Kjo lloj sjelljeje e dëmton imazhin kombëtar të një shoqate atdhetare apo edhe të një veprimtari të Diasporës.

Shqip fut përçarje në Diasporë dhe në popullin shqiptar në vendlindje. Siç edhe nuk i kemi parë bashkë presidentin e Shqipërisë, kryeministrin dhe liderin e opozitës në Diasporën e Amerikës të japin duke qënë së bashku një mesazh bashkimi. Sepse edhe organizime shqiptare në New York herë-herë janë shfaqur se ja kanë mbajtur më shumë anën njërit krah. Pa qënë në ekuilibër atdhetar. Shqipëria me këtë klasë politike sot e mbi 70 vjet ka sjellë mesazhe negative në Amerikë. Edhe pse ka ardhur për qoka! Por, ka ikur koha e qokllëkut. Edhe e rregullimit të biografive të politikanëve shqiptarë me mbështetje krahinore apo fisnore sipas modelit të organizatës shqiptare apo degëve të tyre në Amerikë!

E dinë mirë në Shqipëri se po të bëhen të gjithë shqiptarët e Amerikës bashkë kanë fuqi më shumë për Çështjen Kombëtare, sepse ka një vendnumëro edhe në Diasporën e Amerikës. Sepse ende nuk e kanë në program një Kuvendim për RiBashkim të gjitha shoqatat atdhetare aktive të Amerikës sot sikur i bëri bashkë Noli dhe Konica 101 vjet më parë! Sot ne jemi të parcelizuar sipas qyteteve edhe të ndarë me shoqata. Vetëm në New York operojnë 160 organizime shqiptare!

Shqiptarët e Amerikës kanë protestuar kundër klasës politike të Tiranës, Nanos kur ishte në pushtet dhe Berishës muajin e kaluar para OKB-së por nuk e kanë bërë këtë më të organizuar për cilindo shtetar tjetër që ka bërë zullume krizash politike në dëm të integrimit në BE apo afera korruptive duke përfituar nga shitja e pasurisë kombëtare, apo kanë cënuar të drejtën e Lirisë së shqiptarëve në këtë tranzicion demokratik edhe pse Amerika ua ka dhënë qartë mesazhin çdonjërit nga këta!

Ne e duam si kombin, Shqipërinë edhe Diasporën të pastër në Amerikë! Sepse Qeveria, Senati, dhe Kongresi janë tashmë në ndihmë të mirëfilltë për kombin shqiptar, demokracinë shqiptare dhe popullin shqiptar në veçanti!

Nëse Amerika thotë se, komunizmi vdiq edhe me përmbysjen e regjimit komunist në Shqipëri, kjo nënkupton se ai nuk është më rrezik për Shqipërinë – anëtare e NATO, e favorizuar më shumë nga vetë ajo!

Hapni sytë mirë shqiptarë të Shqipërisë dhe Amerikës! Diaspora duhet të jetë në një linjë me Amerikën që bën thirrje për zgjedhje me standarte ndërkombëtare që zgjidhjet e problemeve që ka sot Shqipëria të marrin përparësi. Të mos ushqejmë asnjë krah politik me deklarata të papërgjegjshme! Të lëmë popullin të vendosë për fatin e tij! Dhe ta respektojmë zgjidhjen e tij! Ciladoqoftë ajo, sepse ne duam ta shohim Shqipërinë në BE siç është në Europë edhe gjeografikisht! Duam të shkojmë një zë! Të gjithë për ta ndritur kombin! Nëse duam ti shërbejmë ardhmërisë së Shqipërisë dhe jo të një krahu politik!

Nuk kemi shumë këllqe ne në Diasporë, në Amerikë për të ndrequr katrahurën e klasës politike shqiptare nëse nuk bashkëbisedojmë me palët përfaqësuese në Parlamentin shqiptar për të kthjelluar deputetët shqiptarë se e kanë gabim kur nuk janë të vetëdijshëm kombëtarisht për ardhmërinë e Shqipërisë!

Shqipëria filloi Asocim-Stabilizimin me BE me kusht varrezat greke në Shqipëri! Noli me Konicën që ne mburremi sot edhe pse s’u kemi bërë ndonjë shtatore as në Tiranë e as në Boston nuk do ta lejonte këtë gjë, as dhe Janullatosin të mbretëronte jo e jo! Kjo bie erë klientelizmi, e bërje e syrit qorr nga shqiptaro-amerikanë që drejtojnë organizime shqiptare në Amerikë.

Ja pra, sa bosh dalim ne në Diasporën e Amerikës! Sepse kemi mes nesh që janë në drejtim të organizatave shqiptare edhe nga ata që fshihen ende pas lavdisë dhe emrave të kollosëve si Noli e Konica! Tashmë, nuk mund të jemi më dritëshkurtër! Të biem pre e ndikimeve politike të Tiranës në pushtet apo edhe në opozitë! Kombëtare është të mos heshtim përpara zullumeve të klasës politike të Tiranës në Amerikë siç është bërë këto 23 vjet tranzicion demokratik edhe me farsën e zgjedhjeve jotransparente në numërim?

Ne në Amerikë si edhe populli shqiptar vërtet nuk duam që në Shqipëri të vegjetojnë praktika komuniste të lyera me interesa klanore a fisnore si deri më tani në 23 vjet .Tirana zyrtare kurrë nuk e ka parë me syrin e lobuesit punën e Diasporës në Amerikë, sepse lobuesit e vërtetë siç është Lidhja Qytetare e DioGuardit luftojnë praktikat komuniste dhe korrupsionin në Shqipëri në veçanti. Ndaj edhe Tirana zyrtare kurrë nuk e ka nderuar punën e DioGuardit si i vetmi lobist dhe misionar përbashkues i Çështjes Kombëtare Shqiptare sot e 27 vjet në Amerikë .

Ashtu si edhe për Nolin dhe Konicën a për vëllezrit Frashëri edhe për DioGuardin ka patur një heshtje varri për tu dhënë vendin që u takon përgjatë ceremonive të 100-vjetorit të Pavarësisë së Shqipërisë në Tiranë, sepse këta nuk kanë qënë nga krahina e pushtetit! Ndryshe, do ti mbetej qejfi edhe Janullatosit që e ka pagëzuar pushtetin në Shqipëri ose bën sikur nuk e kupton pse shqiptarët besojnë më shumë tek SHQIPTARIA! Aq më keq që Tirana zyrtare e ka harruar për 23 vjet ku bie Frashëri i Përmetit të Shqipërisë!

Shtetarët shqiptarë me vdekjen e Antoni Athanas në Boston dhe zhvendosjen e zyrës së VATRA në New York shkojnë e bëjnë qoka në New York. Po shqiptarë nuk ka vetëm New York! Ka kudo e sidomos në bregun Lindor të Atlantikut.

Shqiptarët e Amerikës ja mbushën arkën shtetit shqiptar kur ishte në hall më 1917! Por shteti i sotëm i Shqipërisë ka shpenzuar miliona dollarë për lobim me angjeci amerikane lobuese private në Zyrat e shtetit , Kongresit apo Senatit Amerikan.

Le ta marrim se janë pak para të takspaguesve shqiptarë dhe se shqiptarët janë aq të pasur sa thonë televizorët e shtetit shqiptar sot e 23 vjet! Po pse është anashkaluar Diaspora e Amerikës nga shteti shqiptar këto 23 vjet? Ku janë shkollat shqipe në Amerikë të hapura nga Shqipëria që brezi i ri të rritet me ndjenjë kombëtare? Ku janë strategjia kombëtare për një Diasporë dhe komb të përparuar?

Pse ç’kujtojnë shtetarët shqiptarë me harxhimin e miliona dollarëve për lobim privat në Amerikë? Mos vallë Kongresmenët dhe Senatorët amerikanë nuk e dinë se çfarë ata bëjnë dhe se çfarë ndodh në trojet shqiptare kur në stafet e përfaqësuesve amerikanë janë të punësuar shqiptarë të Shqipërisë, Kosovës dhe trojeve shqiptare? Se kemi edhe dy rrugë të mirëfillta të informacionit publik për përfaqësuesit e lartë amerikanë. Njëra është ajo zyrtare në takime direkte me shoqatat aktive në veprimtaritë kombëtare, tjetra është takimet e lira të drejtëpërdrejta me shqiptaro-amerikanë, sepse ne tashmë jetojmë në Amerikë, por falë sistemit demokratik jemi votues, por edhe me të drejtën e plotë të përfaqësimit lokal, shtetëror apo edhe më lart.

Pra, e mira apo zullumi i qeverisjeve shqiptare në Tiranë, Prishtinë dhe Shkup vjen ashtu siç është në Amerikë, e paredaktuar nga shtetarët shqiptarë, sepse ne shqiptaro-amerikanët që aspirojmë për një Shqipëri të të gjithë shqiptarëve jemi të përkushtuar për ta ndihmuar ardhmërinë e trojeve shqiptare duke u thënë të vërtetën përfaqësuesve tanë amerikanë ashtu siç ne e shohim kur vizitojmë vendlindjen apo edhe nga të afërmit tanë që jetojnë atje.

Ky mesazh ndihmon edhe përfaqësuesit tanë amerikanë në Senat dhe Kongres të qartësojnë më mirë Washingtonin që mbështet Shqipërinë e shumëvuajtur nga proceset zgjedhore me shumë probleme në Shqipëri.

Synimi dhe kapja e Diasporës së Amerikës nga segmente shtetërore apo politike të shqiptarëve të trojeve shqiptare kurrë s’do ta ndihmojë ardhmërinë e kombit! Ndaj të jemi vigjilentë që misioni kombëtar i Diasporës së Amerikës të mos korruptohet nga politikanët shqiptarë qoftë edhe me dhjetëra mijëra dollarë apo edhe me favore në vendlindje për individë që banojnë në Amerikë.

Shqiptarë të Amerikës hiqni dorë nga politika! Edhe nëse individë apo kushdo segment i organizatave të Diasporës ka përkrahur parti politike në Shqipëri apo kudo tjetër dje dhe sot, është bërë largim i pastër nga misioni kombëtar.

Sepse Diaspora nuk është pronë e askujt. Nuk mund të përfaqësosh shqiptarët e Amerikës kur nuk ndjek frymën e Rilindasve, të Nolit, Konicës dhe DioGuardit që kanë treguar vërtet se janë të pastër për frymën kombëtare!

Prandaj, ka vend për një kthjellim të Diasporës! Sidomos shoqatat shqiptare të Amerikës kurrë nuk duhet të jenë vegla të partive! Kurrën e kurrës! Sepse liderët shkojnë e vijnë kurse kombi mbetet! E çfarë do lëmë pas? Pa vepruar shqiptarisht edhe në Amerikë? Sepse Shqipëria e vuan që korrupsioni është praktika më kanceroze pas komunizmit që po e ha edhe vetë shtetin dhe popullin e pambrojtur. Që institucionet janë bolshevikisht të varura në Tiranë! Që bota është ulur këmbëkryq në Tiranë dhe klasa politike bën lojën e pistë me shitjen e pasurive kombëtare, me tjetërsimin e pronës me ligjin famëkeq 7501, me vjedhjen sistematike të gurit të themelit të demokracisë – votës së bardhë të shqiptarëve, etj.

E ka parë mirë bota se e ardhmja e Shqipërisë mbahet peng nga kjo klasë politike që bën pazare ditën dhe natën që kapin miliona dollarë për klane e koalicione që kanë prodhuar deri tani varfëri e vendnumëro e pak përparim! Sepse nuk e kanë dënuar shtetarët shqiptarë a liderët partiakë komunizmin ndaj edhe kanë katandisur Shqipërinë si jetime .

Në e duam Shqipërinë, Kosovën dhe trojet shqiptare se rrojmë me ëndrrën e tyre, që të jenë më mirë, më afër botës demokratike. Ne e ndihmojmë kombin vetëm me mision atdhetar për ta mbajtur Diasporën të kthjellët për Çështjen Kombëtare Shqiptare sepse edhe shoqatat i regjistrojmë me statute që kanë për mision shërbimin ndaj kombit shqiptar dhe vetëm atij! Ndaj, larg politikës së ditës në Shqipëri dhe bërjes vegël e partive shqiptare!

Shteti dhe institucionet e (pa)varura shqiptare të Shqipërisë janë të kapura prej dekadash nga një grusht politikanësh që qeverisin ende. Urojmë kjo të mos ndodhë me Diasporën e Amerikës.

ARTET MA TË VJETRA … “NË DORËN E JEVGUT”…!

July 19, 2013 by dgreca

Në vitin 1967 ky “jevg” ka shkri të gjitha këmbanat e Kishave …

Shkruan: Nga Fritz RADOVANI/ Melburne/ Australi/

Në vitin 1956 isha maturant në shkollën Pedagogjike të Shkodres. Barometri i asaj kohë në Shqipni matej me mardhanjet që kishim me Bashkimin e “lavdishëm” Sovjetik dhe vendet sllave fqinjë. Jugosllavia nuk ishte “kryefjala” e fjalive të Enver Hoxhës, ndërsa Greqia, pothuej ishte harrue gjoja me “gjendjen të luftës” …Ardhja e Hrushovit në krye të udhëheqjes sovjetike tregonte edhe njëfarë zbutje të klimës stalinjane, nëse do të themi të vërtetën. “Kulti” i Stalinit dhe dënimi i tij u pritën mirë nga të gjitha vendet e quejtuna “demokraci popullore”, sigurisht, as nuk diskutohej reagimi pozitiv i sovjetikëve. Edhe tekstet shkollore të marksizëm-leninizmit pësuen ndryshimet e tyne. Në dukje kishte ndryshime edhe nga ana ekonomike, mbasi disa fabrika me “hekurishta të ndryshkuna” që na “dhuroi” Bashkimi Sovjetik, krijuen disa fronte të reja pune. Këta kombinate dhe fabrika ishin kudo në qendrat e qyteteve ndër harta të mëdha në gjithë RPShqipnisë. Ndonse komitetët e rinisë në shkolla të mesme vazhdonin punën e tyne si gjithmonë “me disa agjentat e vet”, po edhe “lufta e kllasave” pësoi zbutjen e vet bashkë me luftën kundër “kultit” të Stalinit, sidomos kur një ditë me shkronja të forta edhe gazeta “Zëri i Popullit” njoftoi se edhe kufoma e Stalinit u hoq nga qendra e Moskës, prej maozoleut…

Haje dreq askush nuk pyeti ku e çuen atë qelbësinë?!

Edhe Populli Shqiptar me mend e me gojë tha: “Na pastë marrë të keqen..e dreqi ia pastë marrë shpirtin!”. Por nga sheshet qendrore të qytetëve shqiptare ai nuk zhgulej!

Pranë fjalës “zbutje” qendronte përkufizimi i “vigjilencës”…tipari themelor i atij sistemi përbindsh. Edhe organet e diktaturës dukeshin disi ndryshej…nga vetë koha që nuk “dilte drita” në mengjez me të shtimet e automatikëve të Zallit Kirit. Një fakt i njohun nga shkodranët mund të rikujtohet sot që kryetari i degës së mbrendëshme gjeneral Hilmi Seiti, që njihej si kriminel, filloj me u njoh edhe si imoral…mbasi koha ma e madhe i kalonte në teatrin “Migjeni”. Pra, kryente një rrugë e dy punë! E ky imoralitet ishte i pranishëm në të gjitha institucionet shtetnore, ku përfshiheshin edhe sekretarët e parë të komitetëve të partisë, rinisë e deri tek “levat e partisë”, agjentat e sigurimit nder organizatat profesionale… Kishte raste që kapeshin djelmë të rinjë tue u arratisë në kufi, por gjenerali, me “zemergjansinë” e tij, i çonte në degë dhe mbasi i “këshillonte” (tue i detyrue me nënshkrue “deklaratë bashkpunimi me sigurimin e shtetit”)…i “lironte”, dhe ka pasë edhe raste kur iu gjente edhe vend pune me të ardhuna ma shumë, e edhe ata shkonin atje e kryenin “një rrugë e dy ose tri punë”. Ka ndonjë që vazhdon atë detyrë edhe sot!

Nga fundi i vitit 1956, në fund të shtatorit ndryshoi gjithshka shumë shpejtë. Revolucioni Hungarez në një kohë rekord na rikthej edhe njëherë ku ishim. Arrestimi i grupit të “Liceut Artistik” në Tiranë, me Nik Pavacin, Ndrekë Bazhdarin dhe Karlo Çefën, sillte në familjet e tyne në Shkoder edhe njëherë psikozën që na dukëj se filloi me “u harrue”, por jo!.. Ujku nuk kishte ndrrue as qimen, as vesin…Nik Pavaci e pagoi shtrejtë atë hetuesi, tue humbë shndetin e vet nder zhytjet deri në bel n’ ujë të ftohët nga vetë krimineli Hilmi Seiti. Edhe pse ndonjë klerik plotësonte dënimin dhe lirohej, hynte tjetri mbas një muej, e madje, edhe pushkatohej…si: Don Ejëll Kovaçi (1958), apo Don Dedë Malaj (1959), me datën 10 Maji, pothuej as dy javë para se të vinte Hrushovi në Shqipni. Hetuesit e Tyne ishin dy terroristë: Hilmi Seiti e Xheudet Miloti.

Nuk besoj se ndokush asht marrë me studimin e ngritjeve dhe zbritjeve të ashpërsisë së kësaj “lufte kllasash” që ka pushtue miljona njerëz në kampin komunist të Lindjës. Mbesin të panjohuna zhdukjet e qindra mija njerëzve aso kohe në Gjermani, Hungari, Çekosllovaki, Poloni, që gjatë atyne vitëve, kur Popujt e Tyne të robnueme u ngritën kundër rregjimeve të tyne terroriste komuniste për me fitue Lirinë… dhe pikërisht, mu në zemër të Europës në Berlin, Hrushovi, që dogji Stalinin, ngriti disa kilometër “Murin e Berlinit”, një “turp i vërtetë i komunizmit” dhe i Shekullit XX …në zemren e Europës dhe në gjithë Botën.

Se mos ishte turpi i parë i komunizmit ky!?

Ndersa Xhon Kenedi kur ishte aty tha: “Unë sot jam qytetar Berlinez!”

Aso kohe në Shqipni ka pasë edhe një lëvizje ma të madhe turistësh…

Mbas vitit 1961, Shqipnia “socialiste” pësoi frakturën e saj nga vendët komuniste të Lindjes Europjane të “demokracive popullore”. Ikëm nga “Traktati i Varshavës” drejt Pekinit.

Nisem udhtimin për Lindjen e Largët…prej nga endé nuk duket se jemi kthye, mbasi për rrugë kemi pasë fat e u ndeshem me “miqtë e vjeter robnues” që na janë vue me forcë, janë “vëllaznit e gjakut” që edhe sot po na luten: “A po na rrini sonte..?”

Asht proverb i yni: “Iriqi në ferr se në ferr!”

***

Një studjues gjerman i kulturës Europjane erdhi në Shqipni nga viti 1956…

Më tregonte perkthyesi i tij që kishte shetitë ndër qytetet kryesore tue perfshi edhe Shkodren bashkë me té. Ai studjues kishte pasion edhe muziken popullore. Kur po vinte tue iu afrue koha e largimit nga Shqipnia, Ai e kishte pyet perkthyesin: “Vrejta një dishka që nuk e kishe pa në asnjë nga vendet tjera komuniste që kam vizitue… Punimin e hekurit dhe muziken që janë artet ma të vjetra ju, ua keni lanë me i trashigue jevgjit… Asht dishka që nuk mujta me e kuptue pse keni veprue kështu me artet ma të vjetra? … Nuk po të kerkoj përgjegje,.. po edhe “artin” e drejtimit të Shtetit ua keni ‘lanë’ në dorë atyne?…”

Sigurisht, atëherë, biseda e tyne asht mbyllë me këte pyetje…” pa pergjegje!”.

Në fakt atyne u takon me i trashigue, askush para tyne nuk asht kenë “vëlla gjaku” me turq, arabë, libanez…dhe, këte, e ka provue viti 1967, kur “jevku’ i Gjinokastres, pat shkri të gjitha këmbanat e Kishave të Shqipnisë…per me derdhë monumentin e vet…që disa gabelë janë çue peshë me e vue prap ngjitë me xhaminë e re me kater minare që do të ndertohet në Tiranë.

Jevgjit e gabelt e Azisë e kanë mendjen vetem “harrllek e aheng”…

Në kjoftë se sot do të më drejtonte dikush këte pyetje, ai nuk do të largohej prej meje pa marrë pergjegje, e ajo, do t’ ishte:

– “Jo, kam njoh jevgjë që sot do t’u vinte keq me u thanë “qeveritarë demokratë”

Madje, edhe do të fyheshin!!”

Melbourne, 2013.

Olldashi apo Basha?- Po pse Basha, jo Olldashi?

July 18, 2013 by dgreca

Shkruan: Erion Borova/

Të hënën demokratët do të shkojnë për herë të parë në jetën e tyre në kutitë e votimit për të votuar drejtpërdrejt kryetarin e tyre të ardhëm. Dhe për herë të dytë në historinë e Partisë Demokratike ata do të zgjedhin një kryetar të ri, krejt në mënyrë demokratike e transparente. Po prej kaq ditësh diskutimet vijojnë të shfaqen përmes dilemës: Kush duhet e kushdo të jetë kryetar i ri i Partisë Demokratike, Basha, apo Olldashi? Natyrshëm, secili bën një bilanc, bën një përshkrim të asaj që shikon, përcepton e ndjen dhe më në fund, të hënën secili do t’i japë fund kësaj dileme. Demokratët do të kenë kryetarin e tyre të ri.

Megjithatë, në këtë rast bëhen përpjekje që t’i jepet përgjigje pyetjes kush duhet të jetë kryetar i Partisë Demokratike, cili prej dy kandidatëve mund ta çojë PD-në në fitore dhe mund ta bëjë atë të aftë të bëjë opozitën moderne e fituese? Dikush më tha: Unë votoj Bashën dhe jo Olldashin. Kur e pyeta pse, ai më shpjegoi disa argumente. Si në çdo rast tjetër, edhe argumentet janë subjektivë. Si çdo gjë tjetër, edhe argumenti gjithmonë është relativ. Megjithatë le t’i shqyrtojmë një e nga një.

Argumenti i parë lidhet me formimin e secilit prej kandidatëve. Basha është formuar e kultivuar me kulturën politike si dhe me kulturë të përgjithshme anglo-saksone. Ai jo vetëm ka jetuar për shumë vite në mjedis kulture të tillë, por është aktivizuar në organizata të shumta ndërkombëtare, deri në Gjykatën Ndërkombëtare Penale të Hagës, duke kryer detyra të rëndësishme me përgjegjësinë që të dikton kultura anglo-saksone. Ai e ka shfaqur me mjeshtri kulturën e tij politike në fushatën elektorale për zgjedhje të Përgjithshme më 2005-ën e 2009-ën si dhe të zgjedhjeve lokale të 2011-ës, por edhe në detyrat që ka kryer, veçmas si shef i diplomacisë shqiptare. Po Olldashi? Ai është formuar me kulturë ballkanike, me pak ndikim nga kultura mesdhetare. Ai nuk ndryshon aspak nga modeli i kulturës politike shqiptare. Madje ai ka shumë anë të përbashkëta me vetë të majtën, të cilën e godet më shumë sesa Basha, pikërisht për të fshehur lidhjet konceptuale politike me të majtën. Ndërkaq të djathtës, por edhe politikës shqiptare i duhen personalitete me formim dhe vizion perendimor, mundësisht anglo-sakson. Basha e plotëson këtë kusht më shumë se kushdo tjetër në PD e jashtë PD-së.

Argumenti i dytë: Kontributet në Partinë Demokratike. Olldashi thotë se ka 23 vite në PD, duke dashur të godasë Bashën, i cili ka ardhur më vonë se Olldashi në këtë parti. Për të qenë korrekt Olldashi nuk thotë të vërtetën, sepse ai ka e shumta 18 vite në PD, jo 23 vite. Pesë vitet e fillimit që ai i shton ka qenë madje në formacione politike rinore ose partiake kundër PD-së. Por kjo s’ka rëndësi. Me rëndësi është se kush është i përkushtuar më shumë për Partinë Demokratike dhe anëtarët e saj. Gjatë tetë viteve Basha ka dëshmuar respekt për çdo demokrat, ka dëshmuar përkushtim për t’u gjendur pranë tyre. Ndërsa Olldashi ka krijuar një rreth vicioz rreth vetes dhe e përdor klanin e tij kundër demokratëve të tjerë. Për këtë shkak janë larguar me qindra demokratë nga partia, së cilës ata i patën besuar. Basha ndjek filoozofinë e bashkimit e të unifikimit, Olldashi në përgjithësi atë të ndarjes e të punëve nën rrogoz. Ky është një dallim i madh midis tyre. Për të mos thënë faktin tjetër që kur Olldashi erdhi në PD-në e Berishës, Basha ishte në Lidhjen Demokratike të Rugovës. Pra të dy demokratë ishin që në fillim. Pamundësia për të jetuar në Shqipëri e bënte Bashën të gjendej në një parti tjetër demokratike, madje shqiptare e me emër, simotër të PDSH.

Argumenti i tretë ka të bëjë me rezultatet e punës të secilit prej kandidatëve. Rezultate të mira kanë të dy, edhe Basha, edhe Olldashi. Por ka dhe dallime thelbësore midis tyre. Olldashi pati një rezultat të dukshëm në detyrën e ministrit të Brendshëm, por më pas, si ministër I transporteve ai thjesht ka realizuar projektet e Berishës e të Bashës, dmth ka qenë ingjinieri zbatues . Basha mbështeti me të gjitha forcat e mjetet ndërtimin e Rugës së Kombit. Si ministër i Jashtëm ai bëri të mundur nënshkrimin e Marrëveshjes së Stabilizim-Asocimit nga të gjitha vendet anëtare të BE-së. Negocoi me përkushtim për anëtarësimin e Shqipërisë në NATO dhe korri suksesin e duhur. Si ministër i Brendshëm kreu në kohë rekord të gjitha detyrimet për liberalizimin e vizave. Atë punë që nuk e kishin bërë një duzinë e paraardhësve të tij në 20 vite, ai e realizoi në një vit. Kjo do të thotë se Basha ka kredenciale më të shumta sesa Olldashi për ta merituar vendin e numrit një të Partisë Demokratike. Meritat, sukeset e rezultatet e tij të punës dëshmojnë aftësi më të mëdha sesa Olldashi.

Argumenti i katërt: Përballja me Edi Ramën. Në këtë aspekt nuk ka dilemë. Të dy, Olldashi dhe Basha janë përballur me Edi Ramën. Por Olldashi ka humbur me një rezultat më të ulët sesa Spartak Ngjela, ndërsa Basha e largoi Ramën nga zyra e kryetarit të Bashkisë së Tiranës. Janë dy pamje të ndryshme, madje të kundërta. Dhe motivi për të zgjedhur një kryetar të opozitës është aftësia e tij për t’u përballur me kreun e mazhorancës. Këtë aftësi e ka dëshmuar njëherë Lulzim Basha dhe nuk ka pse dikush dyshon se ai mund ta mundë në çdo raund Edi Ramën. Edhe filozofia e përballjes ndryshon midis Bashës dhe Olldashit. Ky i fundit e kërkon përballjen përmes konfliktit në aparencë dhe pazareve në prapaskenë. Njësoj si Rama, Olldashi është i teorisë së pazareve, në vend të filozofisë së zhvillimit të demokracisë reale në këtë vend. Ndërsa Basha di të përballet me një filozofi të re me kundërshtarin. Ai nuk është konfliktual, por paqësor. Nuk përdor retorikën, por argumentin në shërbim të poltikës. Kjo e ka bërë atë dhe do ta bëjë në të ardhmen konkurent të pakontestueshëm në një demokraci moderne. Olldashi është kultivuar me mentalitetin ballkanik të politikës. Pra, ose konflikt, ose kompromis! Ai është njeri I kompromiseve të pamoralshme dhe I luftës hakmarrëse politike, pra person i ekstremeve, pa një linjë të qartë konkuruese. Mbase kjo shërben për të bindur ndonjë militant fanatik të Partisë, por nuk i shërben qëllimit final, fitores së Partisë Demokratike dhe ardhjes së saj në pushtet.

Argumenti i pestë ka të bëjë me veset e virtytet. Edhe në këtë aspekt të dy kandidatët ndryshojnë shumë midis tyre. Olldashi afron në këtë pikëpamje më shumë me Edi Ramën dhe miqtë e tij, sesa me Sali Berishën dhe konceptet e tij për figurën morale të politikanit në Shqipëri. Basha, në të kundërt, ka të metat veta, por nuk ia njohim veset. Së paku ai nuk I praktikon veset e Olldashit. Partisë Demokratike i duhet një kryetar pa vese, edhe pse me të metat e veta. Të zgjedhësh një kryetar me vese, do të thotë që në nisje të fillosh e korrësh dështimin.

Argumenti i gjashtë duket se shkon në favor të Olldashit, por ndoshta nuk është kjo e vërteta. Olldashi thotë se ai është deputet, duke lënë të kuptohet se një kryetar jashtë parlamentit nuk është i përshtatshëm për Partinë Demokratike. Por dhe kjo pjesë ka relativitetin e saj. Basha është kryetar i Bashkisë së Tiranës dhe Tirana është gjysma e Shqipërisë. Kjo do të thotë se Basha ka një shans më shumë se Olldashi të dëshmojë aftësitë e tij drejtuese e menaxhuese praktike, ndërkohë që Olldashi ka më shumë shanse të dëshmojë retorikën e tij në sallën e parlamentit. Ndërkaq Basha ka mundësi të shumta jashtë parlamentit të dëshmojë konkurencën politike për strategjinë e zhvillimit të Shqipërisë në të ardhmen. Dhe Olldashi, nëse e do Partinë Demokratike, edhe pse jo kryetar i saj mund ta luajë rolin e tij brenda parlamentit. Nuk e pengon qenia ose jo kryetar partie në këtë pjesë. Kështu të dy plotësojnë njëri-tjetrin.

Argumenti i fundit, Basha ka mbështetjen e mediave të qendrës e të së djathtës, Olldashi ka përkrahjen e mediave ekstremisht të majta. Çdo të thotë kjo? No koment!

OKB-ja DHE TË DREJTAT E NJERIUT NË SHQIPËRI

July 18, 2013 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Komisioni i Organizatës së Kombeve të Bashkuara (OKB-së) për të Drejtat e Njeriut është duke zhvillur punimet e sesjonit të 108-të në Gjenevë, gjatë të cilit po shqyrton raportet mbi gjëndjen e të drejtave të njeriut në gjashtë vende anëtare të komisionit, ku bëjnë pjesë 167 vende që kanë ratifikuar Konventën mbi të drejtat e njeriut, përfshirë edhe Shqipërinë. Gjatë sesjonit mbi të drejtat e njeriut, Komisioni shqyrton zbatimin ose jo të angazhimeve të marra nga vendet anëtare, në bazë të Konventës Ndërkombëtare që kanë nënshkruar, në mbrojtje të të drejtave civile dhe politike. Konventa Ndërkombëtare për të drejtat e njeriut, e cila është miratuar në vitin 1967 dhe ka hyrë në fuqi në vitin 1976, thekson të drejtën e të gjithë popujve për vet-vendosje dhe ndër të tjera, njeh të drejtën e çdo personi për të jetuar i lirë dhe në siguri dhe njëherazi ndalon torturën, trajtimin ose dënimin çnjerzor dhe marrjen e jetës në mënyrë arbitrare. Konventa mbi të drejtat e njeriut njeh gjithashtu të drejtën dhe lirinë e të shprehurit, të menduarit, të ndërgjegjes, si dhe lirinë e fesë. Marrveshja ndërkombëtare ndalon njëkohsisht propagandën e luftës dhe urretjet kombëtare, raciale ose fetare.

Përveç delegacioneve qeveritare, përfaqsuese të vendeve anëtare, Komisioni i OKB-së ka ftuar gjithashtu edhe ekspertë nga organizata të tjera të OKB-së, ente jo-qeveritare si dhe përfaqsues të institucioneve kombëtare të të drejtave të njeriut të vendeve anëtare, nga të cilët dëgjon dëshmitë e tyre në sesjone me dyerë të mbylluara, mbi liritë dhe sigurinë e çdo personi në vendet nga vinë ata.

Punimet e këtij sesjoni përfundojnë me 26 korrik, por seanca e dytë periodike mbi zbatimin e kësaj marrveshjeje nga ana e Shqipërisë u mbajtë të marten me 16 korrik. Delegacioni shqiptar në këtë seancë përfshinte përfaqsues nga një numër institucionesh, përfshirë Ministrinë e Mbrendshme, Ministrinë e Jashtme dhe Ministrinë e Arsimit. Mirëpo, sipas njoftimit për media nga Zyra e OKB-së në Gjenevë, thuhet se raportin mbi gjëndjen e të drejtave të njeriut, në emër të qeevrisë së Shqipërisë, e paraqiti përfaqsuesja e përhershme në Zyrën e OKB-ës në Gjenevë, Filloreta Kodra. Përfaqsuesja e Tiranës, i siguroi pjesëmarrsit se sipas kushtetutës së vendit, Konventa Ndërkombëatre për të drejtat e njeriut është pjesë e sistemit ligjor të Shipërisë. Ajo përmendi garancitë institucionale në mbrojtje të të drejtave ë njeriut, si Gjykatën Kushtetuese, Zyën e Ombudsmenit si dhe Komisionin për mbrojtjen kundër diskriminimit. Në emër të qeverisë shqiptare, Filloreta Kodra i raportoi seancës në Gjenevë se janë shënuar përmirësime të dukshme në legjislacionin e vendit për barazinë gjinore dhe dhunën në familje, por shtoi se prioriteti mbetet zbatimi i ligjit. Ajo shtoi se një ndër prioritetet e qeverisë shqiptare është gjithashtu që të vendoset një bashkpunim më i madh midis qeverisë dhe shoqërisë civile për mbrojtjen dhe zbatimin e të drejtave të njeriut.

Sipas njoftimit të OKB-së në Gjenevë, pas paraqitjes së raportit nga Filloreta Kodra, ekspertët e Komisionit të OKB-së për të drejtat njeriut, diskutuan pikërisht rreth zbatimit të neneve të marrveshjes ndërkombëtare mbi të drejtat e njeriut në Shqipëri. Ata, sipas njoftimit për media, prekën një çështje aktuale në Shqipëri, atë të dhunës kundër grave dhe njëherazi kërkuan informacion mbi përhapjen dhe seriozitetin e këtij fenomeni në shoqërinë shqiptare si edhe kërkuan informacion mbi masat që janë marrë për të siguruar se rreth rasteve të dhunës, sidomos kundër grave, janë bërë hetime të efektëshme. Ekspertët ndërkombëtarë të të drejtave të njeriut u interesuan gjithashtu mbi personat e zhdukur, si edhe mbi torturat dhe dhunimet që janë bërë gjatë periudhës së regjimit komunist në Shqipëri, si dhe gjatë luftës në Kosovë. Ekspertët donin të dinin se çfarë kriteresh po përdoreshin për të rihapur raste të personave të zhdukur gjatë regjimit komunist dhe nëse këto zhdukje gjatë asaj periudhe njihen gjithnjë, në bazë të ligjeve të tanishme, si shkelje e të drejtave të njeriut të garantuara nga Konventa Ndërkombëtare mbi të drejtat e njeriut? Dhe nëse personat që kanë kryer akte të torturës janë ndjekur penalisht dhe nëse ata janë dënuar për krimet e tyre, në bazë të ligjit mbi torturat?

Gjatë shkëmbimeve në lidhje me gjëndjen e të drejtave të njeriut në Shqipëri, ndër shqetsimet kryesore zuri vend trafikimi i qenjeve njerzore, një shqetësim ky që nënvijoi dy ditë më parë edhe ambasadori amerikan në Tiranë, gjatë një vizite në Elbasan.

Kryetari i Komisionit të OKB-së për të Drejtat e Njeriut në Gjenevë, përfaqsuesi britanik Nigel Rodley tha se megjithse në Shqipëri është shënuar përparim ç’prej periudhës komuniste, në përmbledhje të punimeve të seancës, ai theksoi se është e doemosdoshme që të adresohen problemet që kanë të bëjnë me trajtimin e keq dhe dhunën ndaj femrave si the trafikimin e qenjeve njerzore. Përfaqsuesja shqiptare falënderoi Komisionin për atë që ajo cilësoi si, dialog konstruktiv dhe shtoi se qeveria shqiptare është e angazhuar për përmirësimin e gjëndjes së të drejtave të njeriut në vend. Pritet që në fund të punimeve, Komisioni i OKB-së të botojë raportin përfundimtar të punimeve të kësaj seance mbi gjëndjen e të drejtave të njeriut në Shqipëri.

Tema e të drejtave të njeriut është gjithmonë aktuale dhe kurrë nuk është mjaftë të flitet në mbrojtje të tyre, në nivel kombëtar dhe ndërkombëtar. Historia botërore, por edhe ajo e kombit shqiptar sidomos periudha komuniste, është plotë raste të hidhura e tragjike ku mosrespektimi dhe shkelja flagrante e të drejtave bazë të njeriut, ka përfunduar në vepra barbare që gjithnjë tronditin ndërgjegjen e njerëzimit. Njeriu nga natyra dëshiron për veten dhe familjen e tij, të jetojë i lirë dhe të gëzojë të drejtat bazë që sot njihen si të drejtat e njeriut. Është një term ky që vetëm ka filluar të përdoret pas Luftës së Dytë Botërore. Ishte një zgjim pas Luftës së Dytë Botërore kur njerzit me ndërgjegje vendosën të mos heshtnin më përballë torturave, vrasjeve internimeve dhe burgosjeve të anëtareve të familjeve dhe të afërmëve të tyre nga tiranët e frymëzuar nga fanaticizmat kombëtare siç ishte nacizmi dhe ideologjitë ndërkombëtare, si komunizmi. Ishte Deklarata Universale e të Drejtave të Njeriut e viti 1948 që, “njohu se dinjiteti i natyrshëm dhe të drejtat e barabarta dhe të pamohueshme të të gjithë anëtarëve të familjes njerëzore, janë themeli i lirisë, drejtësisë dhe paqës në botë.”

Paqa, liria dhe të drejtat e njeriut nuk mbrohen vetëm me deklarata por me vepra, pasi sipas Marrveshjes Ndërkombëtare të të Drejtave Civile dhe Politike,“Ideali ku të gjithë njerzit janë të lirë dhe gëzojnë të drejtat e tyre civile dhe politike si edhe lirinë nga frika – mund të realizohet vetëm e vetëm atëherë kur të krijohen kushtet, ku secili anëtar i shoqërisë të gëzojë të drejtat e barabarta civile dhe politike si dhe të drejtat shoqërore, ekonomike dhe kulturore”.

Këto të drejta janë të thjeshta dhe duhet të kuptohen lehtas. Në një fjalim në Paris me 1948, Eleanor Roosvelt e pat filluar luftën në mbrojtje të të drejtave të njeriut, luftë që siç vihet në dukje nga seanca aktuale e OKB-së në Gjenevë — vazhdon edhe sot, duke thënë se, “Nuk duhet të jemi të hutuar mbi domethënjen e lirisë, se cila është liria. Të drejtat bazë të njeriut janë të thjeshta dhe të qarta që duhet të kuptohen lehtë. Ato janë liria e fjalës dhe e shtypit, liria e fesë, liria për të demonstruar dhe liria per tu ankuar për pakënaqsitë ndaj qeverisë. Si dhe e drejta e njerzëve për të jetuar të sigurtë në shtëpitë e tyre dhe që personi të jetë i lirë nga kontrollet e pa arsyeshme dhe që të mos arrestohet dhe të dënohet në mënyrë arbitrare nga autoritetet shtetërore”.

Përpjekjet kombëtare dhe ndërkombëtare për sigurimin e të drejtave të njeriut vazhdojnë të jenë një sfidë e madhe dhe një mission i pa realizuar.