Nga Hasan Bajo/
Çështja është që në kohërat që kërkojnë hero të mos jesh antihero-Autori/
Jasmina ishte më shumë se e bukur.Flokët e gjatë të zinj, që i binin rëndshhëm mbi supe, i tundeshin hijshëm në çdo hap që hidhte.Ishte e gjatë,madje mjaft e gjatë,dhe ai vështrim krenar që tretej në një pikë të pacaktuar, si edhe e gjithe qënia e asaj ndjenje të krijonte,ashtu,në mënyrë të pavetëdijshme, një rreth mbrojtës ftohtësie dhe mospërfillje.Kishte sy të zinj të shndritshëm,të larë,por ajo çka e bënte tronditëse,marramendëse ishte hija e përherëshme e asaj buzëqeshje rrëzëllitëse.Që në vështrimin e parë,Mevli ndjeu se miku i tij kishte qenë më fat.U takuan rastësisht në një udhëkryq pranë qendrës së Tiranës.Me porosi të nënës ai po shkonte në spital për të vizituar një kushëri të largët që vuante nga një sëmundjee rrallë,emri i së cilës ishte i panjohur,kur papritmas pati përshtypjen se po e thërrisnin.Ktheu kokën në drejtimin nga vinte zëri dhe në trotuarin përballë dalloi një siluetë të njohur.Dielli i mesditës së fund qershorit i lëbyrte sytë,dhe ai nuk mundi të dalloj fytyrën e personit që i bënte shenjë me dorë nga ana e kundërt e rrugës.Tjetri përsëriti emërin e tij.-Sevini –klithi përbrënda.U lëshua drejt tij duke i prerë rrugën një makine brënda së cilës një zë inatçor lëshoi një sharje të rëndë. Ai as që denjoi të kthej kokën.Mbi trotuar Sevini kishte hapur krahët.Do të kalonin minuta përqafimesh,shtërngime duarsh,goditje krahësh,pyetjee përgjigje të thëna më zë të lartë,që bënin kalimtarët të kthenin kokat përpara se Sevini të kujtohej se ishte i shoqëruar nga e fejuara.-Jasmina-thirri dhe vështroi përrreth.Nën hijën e një peme buzë trotuarit,katër pesë metra më tutje,njërën dorë të mbështetur në trungun e saj,ndërsa tjetra lodronte me syzet e diellit,rrezëllitëse,duke i përpirë me sy qëndronte ajo.U afrua duke zgjatur dorën.-jasmina-përsëriti Sevini.-Ky është Mevli.—Sinqerisht,jam e kënaqur që të njoha-Tha,dhe Mevli ndjeu se ajo thoshte të vërtetën. -Sevinit ia njoh disa cilësi,prandaj dhee kam shok.Por,që të kishteedhe kaq shumë fat,fat në atë çka është më e rëndësishme gjer në këtë moment nuk e dija,-dhe i shtërngoi dorën si një të njohuri të vjetërashtu, pa ceremonira.Ajo qeshi me shpirt e mikluar ndërsa Sevini i dha një goditje të lehtë mbi sup.-Ikim.-Thanë të dy njëzëri dhe hynë në barin e parë që u doli përpara. Ajo dinte shumë mbi burgun,njihte meemër pothuajse të gjithë shokët e tyre të përbashkët,nofkat që u patën vënë policëve të kampit,fliste për ngjarje të ndodhura atje sikur të kishte qenë e pranishme,dhe Sevini e ndiqte me aq vëmëndje sikur ajo të thoshte gjërat më të rëndësishme të kësaj bote.Ajo e ndjente vështrimin e tij që shprehte njëherësh adhurim,krenari dashuri dhe bëhej më joshëse. -U përpoqa të takoj zydin,por nuk munda.Më ka marrë malli,-tha Sevini. E kam takuar pothuajse gjithnjë kur kam ardhur këtu në Tiranë,dhe të kemi kujtuar.—Një minutë…dhe ajo u mendua për një çast me sytë flakëronjës të mbërthyer mbi suprinën e tavolinës.-Sevini më ka treguar diçka…..për policin…sampistin…një mëngjez të kapi duke lexuar një material shumë të rrezikshëm të shkruajtur nga Zydi.- Ata pohuan.-Më ka lënë mbresa. Kam një shoqe.Ajo ka mbaruar për gjuhë-letërsi.Më ka lutur shpesh që ti tregoj ndonjë ndodhi nga atje,- dhe bëri një lëvizje për atje sikur të flitej për një vënd,kohë apo botë të tjetërsojmë.-Ma trego të lutem.-Mevli mblodhi supet.-Atje kanë ndodhur…dhe ngjarja që më kërkon është nga më të rëndomtat.Sevini mund të të tregojë me dhjetra të tilla ku e ku më interesante .-U orvat të bishtënoj.–Oh Sevini i bie shkurt ,shumë shkurt-.U ankua ajo duke i hedhur krahun të fejuarit. –Sevin-iu lut.-E dij,që po të duash ti ,Mevli do të ma tregoj historinë,-dhe Sevini pa u menduar dy herë urdhëroi-.Mos e zgjat Mevli.-Dhe ai nuk e zgjati.-Mirë pra .Meqë më urdhëron nuk kam zgjedhje tjetër,por mësoje.Atyre që u pëlqen të urdhërojnë janë të shumtë,pra janë të zakonshëm,ndërsa ata që binden dhe për më shumë kur bindja është e vullnetëshme,pra binden thjesht për tu dhënë kënaqësi të parëve,(jo se nuk munden të kundërshtojnë) janë të rrallë,tepër të rrallë,dhe si rrjedhim me kënaqësi mund të them se janë të veçantë.-
-Jam i bindur Mevli,je i veçantë,dhe që kënaqësia të jetë e plotë mos mbaj ligjërata,por fillo menjëherë.-ia ktheu Sevini.Mevli heshti disa çaste duke u orvatur të kujtoj në hollësi atë mëngjez të dielë pranvere.
Ishtee dielë dhe më kujtohet se ishte gjithashtu pranverë.Qe pranverë mbasi as që u përpoqa të rrëmbeja ndonjë kapotë,triko apo peliçe,kur polici Ndue Sampisti(E quanim kështu mbasi më parë pati qenë anëtar i forcavespeciale ) më urdhëroi ti shkoja pas për në komandë.Në raste të tilla dënimi më i paktë do të qe një muaj birucë,që do të thoshte izolim brënda një hapësirë dy metra me tre,e shtruar me çimento,ku për mbulesë të ipnin një batanije të hollë,aq të hollë saqë do të mund të njihje personin që do të ndodhej mbas saj.Thuhej të ishin batanije të mbetura që nga koha e luftës së dytë botërore, dhe ne, kishim arsye të mjaftueshme për ta besuar këtë,por, edhe këtë e mirrje në orën dhjetë të mbrëmjes sëbashku me çajin,nëse do të mund të quhej i tillë,mbasi nuk ishte gjë tjetër veçse ujë,ujë me një ngjyrë që të ngjallte krupë,dhe batanija dorëzohej në pesë të mëngjezit. Në këtë rast nuk bëhej fjalë për një muaj birucë.Çështja ishte ku e ku më e rëndë.Novela e shkruar nga Zydi në një fletore nga ato gjashtëmbëdhjetë lekshet me katrorë tregonte se si komisari i çetës partizane përdorte çdo mjet,madjeedhe vrasjen mbas shpine të vëllait të një partizane tetëmbëdhjetë vjeçare,edhe ky partizan i së njënjtës çetë,me synimin përvers të shtinte në dorë të motrën e tij.Unë deri në këtë pikë kisha arritur duke lexuar kur Sampist Ndueja mbasi ishte ngjitur me të shpejtë në katin e dytë ku ndodhej edhe dhoma jonë(me sa duket për të mos i lënë kohë ndokujt që të më lajmëronte) ishte lëshuar kokërr plumbi(si do të thoshte Ndreca ,një shok i yni)drejt e në vëndin ku flija.Vëndi im i fjetjes ndodhej në një pozicion të privilegjuar,mbasi ishte pranë dritares,dhe kjo nuk qee paktë. Përfytyro një hapësirë pothuajse katërkëndëshe brënda së cilës është ndërtuar një skelet druri i cili e ndan hapësirën vertikale në tre nëndarje. Dyshemeja e nëndarjeve qe shtruar gjithashtu me dërrasë,ku sipër tyre të ngjeshur njëri mbas tjetrit vendoseshin dyshekët e kashtës.Hapësira ndërmjet tyre qëe tillë sa që nëse do të kishe fatin e keq të kishe shpatullat e gjëra,si i ka ky shoku im,dhe tregoi shpatullat e Sevinit,do të duhej të flinje brinjas.Pra unë kisha privilegjin të kthehesha mënjanë,të vendosja dorën e majtë nën kokë dhe të ëndërroja i patrazuar nga vështrimet e të tjerëve.Mos harro.Në burg nuk lodhesh kurrë së ëndërruari. Gjatë gjithë kohës që kur kishte filluar të tregonte, i pavetëdijshëm ishte munduar ti përzgjidhte fjalët,madjeedhe zëri pati pësuar një farë ndryshimi,qe bërë më i lakueshëm,me nuanca që nuk i kishte vënë re më parë,dhe ndjeu se i gjth ky ndryshim ndodhte për shkak të pranisë së saj.Ajo bënte pjesë në bashkësinë e vogël të atyrë njerëzve që instiktivisht kërkon të jesh sa më i mire. -Ku humbe,?-u tall Sevini duke vënë re përhumbjen e tij. -Pra,isha mbuluar me batanije kokë e këmbë –rifilloi ,i shtrirë përmbys, dhe fletoren e Zydit e pata vendosur në vëndin ku duhej të qe jastëku,ndërsa atë e kisha shtyrë më tutje me mendimin që të krijoja një pengesë për sytë e atyre që ashtu si edhe unë flinin në ndarjen e fundit.Policin e vura re ahere kur ai mbasi kishte hypur mbi shkallën e drunjtë që shërbente për tu ngjitur në nëndarjen e katin të dytë dhe të tretë më goditi lehtësisht mbi thembra.Ktheva kokën duke menduar se duhej të qe Sevini apo ndonjë shok tjetër dhe u ndjeva i humbur. -Urdhëro- i thash duke fërkuar sytë,sikur të isha zgjuar në atë moment.Patëm qenë turni i dytë,pra ishim kthyer në kamp rreth orës një mbas mesnate kështuqë fërkimi i syve qe plotësisht i justifikueshëm -Vishu dhe shpejt në komandë.-Dhe sadoqë urdhëri ishte dhënë me zë të ulët kërcënimi shprehej qartë.Duke u kujdesur të mbuloja fletoren me trup nuk u ngrita menjëherë.Zgjata dorën dhe mora xhaketën prej doku dhe ndërsa fusja krahun në një mëngë të saj polic Ndueja duke zgjatur dorën tha.
-Ma jep.Sille këtu.-
-Çfarë –e pyeta duke u munduar ti jepja fytyrës dhe zërit një pafajësi idiote.-Atë që lexoje.-Nuk lexoja.-Qe përgjigja e dhënë në të njënjtën mënyrë.
-Lëri ato .Mbrapa kurrizit e ke,-dhe u bë gati të ngjitej mbi krevat.Mendova se çdo tentativë për të fshehur fletoren do të ishtee kotë,madje do të më shndrronte në sytë e tij në një qënie të dobët,frikacak dhe për më tepër qesharak.Mbasi,edhe nëse arrija që me një goditje bërryli ta rrëzoja fletoren poshtë në katin e dytë,dhe ndoshta në atë të parin,dhe nëse do të kisha pakëz fat ajo do të mund të përfundonte në dysheme nën krevatët e katit të parë,zhurma që do të shkaktonte gjatë rënies ashtu e hapur dhee rëndë siç ishte do të më nxirrte zbuluar.U rrrotullova më ngadalë dhe sëbashku me novelën e Zydit i zgjata edhe –Dimrin e madh -të Kadaresë që e kisha mbajtur nën nënkresë jo vetëm për ta rilexuar por edhe si një mjet kamuflimi nëse ndonjë nga ata të padishërueshmit mund të më afrohej si rastësisht.Aherë vura re se kishte sy të vegjël ,madje shumë të vegjël për atë kokë aq të madhe.Ishte i shëmtuar ,shumë i shëmtuar.Ndërkohë që ai zbriti nga shkallarja e drunjtë dhe qëndroi përpara krevatit tim duke shfletuar fletoren,gjëja e parë që më ra ndërmend ishte se javën që vinte familja më pati njoftuar se do të vinte në takim,por këtë herë motra me vëllain do të më sillnin edhe nënën.Sikur e pashë,atje ,në portën kryesore, përtej hekurave të veshur në të zeza,me napën e bardhë që i mbështillte kokën,të kërrusur,të paktë,një grusht eshtrash dhe një shpirt brënda tyre,shpirti i nënës sime.Kishte më shumë së dy vjet që nuk ishim takuar dhe mendova se nuk do ta shihja kurrë më.
–Shpejto,-tha Ndue Sampisti duke më zgjatur Dimrin e madh. Ahere i panikuar u kujtova se duhej të stisja një histori,një histori të thjeshtë,dhe sigurisht të besueshme.Gjatë kohës që u vesha dhe zbrita nga krevati,ajo historia qe përpiluar gjer në detajet më të vogla.Pra,mbrëmë,kur u ktheva nga turni i dytë nuk ndjehesha mirë.Kisha trazime në stomak,madje as ushqimin nuk e mbarova dhe meqë dihet se kafeja është ilaç shumë i mirë për kësi rastesh vendosa të mirrja një,por kur shkova në guzhinën private zjarret qenë shuar,kështuqë mu desh të kërkoja letra për ta zier,dhe, në pezulin e dytë të dritares së guzhinës gjeta këtë, fletoren,por dukee parë të pastër ,të mbledhur me kujdes,mendova se dikush do ta kishte harruar për këtë arsye nuk e përdora për zjarr por e mora për t’ia kthyer të zotit.E gjitha kjo do të ishtë më e besueshme nëse do të faktoja se dikush tjetër ishte i pranishëm në gjetjen e saj,dhe unë mund të thoja jo një apo dy,por shumë emra,por e keqja qëndronte se që në pyetjen e parë historia do të mund të hidhej në erë.Do të mjaftonte që cilindo ta pyesnin se kur kishte pirë kafe sëbashku me mua (për dreq kafja kishte kohë që na ishte mbaruar)dhe përgjigja cilado që të qe do të ishtee gabuar. Ndue Sampisti shkonte përpara dhe ndonja një hap mbrapa,i bindur,i urtë si një qëngj,vetë pafajsia e ndiqja unë.Duke kaluar përpara dhomës së Zydit hodha sytë se mos e shihja,thjesht për ti bërë një shenjë.Do të mjaftonte të shihte fletoren e tij në duart e Ndue Sampistit për të kuptuar gjithshka.Sigurisht që ai do të njoftonteedhe ndokënd tjetër që shkruante,kështuqë do të merrnin masat për të rifshehur apo asgjësuar tregimet,novelat apo poezitë disa prej të cilave i pata lexuar.Dhoma ishte bosh.Brigata e tij ishte turni i parë dhe befas,pa ndonjë lidhje llogjike,mu kujtua se guzhina private në orën një mbas mesnate qee mbyllur.-Dreq,-mallkova më shumë vehten se sa atë.Duhej të ndryshoja medoemos kohën e gjetjes së fletores.Zydi ma kishte dhënë atë të mbështjellë në një numër të revistës –Shqiptarja e re-të djeshmen në mëngjez përpara se të nisej për në punë,dhe informatori duhej të qe siguruar më parë se ajo qe diçka e ndaluar,kështuqë ka të ngjarë të më ketë ndjekur për të mësuar se ku do ta vendosja,dhe do të ketë patur kohë të mjaftueshme,gjatë kohës që brigata ishte në punë të ngjitej në shtratin tim madje të lexonteedhe ndonjë fletë dhe pastaj të njoftonte policinë.Pak a shumë kështu duhej të kishte ndodhur.E vendosa .Kafen e kisha marrë mbas ngrënies së mëngjezit dhe kjo përkonteedhe me faktin se guzhina private qe bosh,mbasi papunësia mbyllej në sallë në lexim të detyruar të veprave të Enver Hoxhës.Fillova të rrëmoja në kujtesë mos vallë,kur isha kthyer nga puna kisha vënë rë ndonjë çrregullim mbi krevat,si lëvizja e batanijeve apo e nënkresës,por hoqa dorë menjëherë,mbasi ajo çka kërkoja mu duk marrëzi.Ashtu,të ndjekur nga vështrimet e të burgosurve i ishim afruar tunelit.Tuneli ishte një hapësirë e ngushtë ndërmjet dy pallateve që dilte në një shesh më të vogël se sa ay që ndodhej përpara tyre.Pikërisht në atë shesh,përpara shkallareve që të shpinin për në komandë,Sevini,Gazmend Shkodrani dhe poeti kishin zënë pritë.Dikush i pati lajmëruar.Ata vazhduan bisedën të patrazuar në dukjen tone dhe vetëm kur u kaluam pranë Sevini si pa të keq pyeti pakëz i habitur.
-Komandant Ndue çfarë paska bërë ky shoku jonë.-Sampist Ndueja sillej ndryshë me djemtë e fuqishëm,siç duket ndjesia e pasjes së diçkaje të përbashkët që ai e vinte mbi gjithshka ,forcën fizike,e bënte ti konsideronte në një rrang më të lartë se sa ne të tjerët, të zakonshmit.Ndërkohë që ai ktheu kokën në drejtim të Sevinit duke i buzëqeshur lehtë,unë,ashtu si pa të keq thash.
-Ja për atë dreq fletoreje që e gjetëm në dritaren e dytë të guzhinës private,dje,kur shkuam për të pirë kafe mbasi hëngrëm mëngjez.- Buzëqeshja e Ndue sampistit u shua,dhe duke kthyer atë kokën katana më flokë të shkurtër të zinj tha.-Kush të dha leje të flasësh i burgosur,-dhe Gazmend Shkodrani që njihej për shpirtin e tij të sakrificës dhe kokëshkretësinë e çartun,(edhe kjo qe shprehjee Ndrecës),megjithëse isha në një telash jo të vogël më habiti.-A nuk të thash.-mu hakërrye,ta lije aty ku ishte,por ju të shkolluarve ju pëlqen vetëm mëndja e juaj.-Ndërkohë unë pata mundësinë ti shkelja syrin poetit dhe ai mu përgjigj në të njënjtën mënyrë.Ngjitëm shkallët që të shpinin në komandë dhe ai shtyu portën dykanatëshe që e ndante atë më pjesën tjetër të kampit.Unë mora ngadalë kokulur majtas,rruginën që të shpinte në birucë duke u ndjerë i korracuar,mbasi jo pa një ndjenjë lehtësimi mendoja se ata të tre do të thonin të njënjtën histori për gjetjen e fletores,dhe isha i sigurtë se nuk do të kishte forcë në botë që ti detyronte të ndryshonin qoftë edhe një presje.-Prit .Ku po shkon?Më ndaloi Sampist Ndueja.-Në birucë.-iu përgjigja natyrshëm.
-Birucat nuk luajnë vendit,-tha duke më vështruar nga lart poshtë.-E kujt është kjo fletore? -pyeti.-Nuk e dij.-Oborri qe i shkretë.Një sorrë e ulur mbi një llamarinë në të cilën qe shkruar një parrullë me shkronja të kuqee mora për ogur të keq.-Po,ae kishe ti fletoren.?- -Nuk thash jo.Bile nën jastëk,nën nënkresë ,- i thash.Jo pa qëllim shqiptova këtë fjalë që kisha kohë që e doja. -Nënkresë?Prej kah je i burgosur.?-Iu përgjigja se megjithëse nuk isha nga veriu fjala nënkresë ishte jo vetëm më tingëlluese,pra më e bukur por ajo çfarë ishte më e rëndësishme qe shqipee vërtetë,e pastër.Vura re se ajo zymtësia e parë kishte pësuar krisje,që sado e mezidukëshme bëri të më regëtinte diku thellë mendimi se shpresa për të riparë nënën nuk ishte shuar plotësisht.Ai filloi të shfletojë fletoren duke lexuar aty-këtu ndonjë frazë.Unë ula kokën dhe befas dallova përtej portës dykanatëshe që nga fundi i shtruar me çimento ngrihej më shumë se një pëllëmbë,një palë këmbë dhe i njoha menjëherë,ishin të Sevinit. –Çfarë shkruhet .?-
-Nuk edi.Nuke kam lexuar akoma.-Ndodhte që të ridënoheshe vetëm e vetëm se i kishe lejuar vehtes të ndigjoje një bisedë armiqësore.-Po si qe në krevatin tënd.?-Dhe unë dukee parë drejt në sy,krejt natyrshëm i tregova se si e kishim gjetur.E ndjeva se donte të më besonte.-Komandant Ndue besoj se më njeh .-i thash ,që e thënë më shkoqur donte të thoshte se nuk isha spiun.-Ju jap fjalën,-vazhdova,-Ju jap fjalën se nëse do të ma kthesh atë,dhe tregova me një shenjë të lehtë koke fletoren,do ta djeg menjëherë…dhe të jesh i sigurtë, askush në këtë botë nuk do ta dijë.-Ai uli kokën e madhe i menduar dhe kur shpresova se ia kisha dalë mbanë tha.-A kujton se jam fallxhor që erdha drejt e tek ti.?
Mendova se ai ishte i gatshëm të bënte lëshim por diçka e pengonte,dhe kjo ishte frika nga informatori.Edhe tani,mbas kaq vitesh nuk e dij çfarë më shkrepëtiu në kokë.-Nga veriu ju keni një poet të madh.-Ai më pyeti me sy.-Ka vdekur,-thash.
–Fishta,? murmuriti.-Nuk e kam fjalën për Patër Gjergj Fishtën por për Ndre Mjedën.
-E kam ndigjuar-tha,-Në shkollë.-
-Ai thotë,dhe dukee zhbiruar me vështim vazhdova.-Ky shekull orë e çast ndërrohet,bien të mëdhenjtë dhe i vogli çohet.-Ai mbeti në pozicionin e parë,ndërsa unë arrita megjithëse me vështirësi të ndigjoj një sharje të ardhur nga ana tjetër e portës dykanatëshe të thënë me gjith shpirt.Me bisht të syrit vështrova nën portë,dhe nervozizmi i këmbëvepas saj u trasmetua edhe tek unë.U desh mjaft kohë gjersa Ndue Sampisti të përtypte vargjet.-Si..Si?-sytë i shkrepëtin.E pash drejt në sy dhe ia përsërita.Ai nuk po u besonte veshëve.Vuri duart në mes ku i vareshin prangat,dhe unë shpejtova të thosha duke mos ia ndarë sytë.-Asgjë nuk është e përjetëshme në këtë botë. Një ditë ndoshta do të kesh nevojë për mua siç kam edhe unë për ty sot-.Vazhdoi të më shikoj i trallisur duke mos e hequr dorën nga prangat.Unë zgjata duart ngadalë përpara si ti thoja.-Vëri,Çfarë pret.-Ai vështroi përrreth thuajse i frikësuar,dhe ahere kur se prisja ajo shkrepëtima në sy u shua dhe dora iu var poshtë.
-Largohu, shko poshtë,-tha mbyturazi i tjetërsuar dhe duke vënë gishtin tregues mbi buzë më ktheu shpatullat.Unë i bëra ato tre katër shkallare që më ndanin nga porta dykanatëshe ngadalë për tu lënë kohë atyre që ishin mbas saj të largoheshin.-Dua një kafe.-u thash sapo i pashë.-E meritoj një kafe.Nuk dua tia dij se ku do ta gjeni.Shkoni lypeni.-
-Ti je i çmëndur dhe meriton një dru,- ma ktheu Gazmend Shkodrani,ndërkohë që ruajta çastin e volitshëm për ti këputur një bërryl Sevinit si shpagim për atë sharjen më shpirt të tij duke i thënë.-Më thuaj tani kush është me të vërtetë idiot.?- Kaluan muaj dhe ndodhia me novelën e Zydit qe harruar.Kisha kohë që nuk e kisha parë Ndue Sampistin mbasi ai hynte rrallë në kamp.Një ditë u ndodhëm ballëpërballë.Vështrimet na u kryqëzuan gjatë.Faleminderit thash në momentin që do të shkëmbeheshim.-S,ka gjë.-qe përgjigja,dhe çuditërisht ai nuk ishte i shëmtuar.
-Kaq ishte- tha,dhe zgjati dorën drejt paketës. Jasmina qe më eshpejtë.E arriti përpara tij dhe duke ua ndezur të dyve përsëriti frazën e fundit të rrëfimit.-Dhe çuditërisht ai nuk ishte më i shëmtuar.-Pastaj afroi kokën pranë të fejuarit dhe dukee përqafuar me vështrim me zë të ulët, të lumturuar,Mevlit iu bë sikur ndigjoi.-Bekuar qoftë ajo ditë që të njoha-.