Këngët e vendlindjes në mërgim/
Bisedë me Lindita Gjokën, një grua me një zë që të merr në fluturim e të çon maleve e fushave të vendlindjes…/
Bisedoi Abdurahim Ashiku/ Athine/
Mora një çmim, por nuk ishte çmimi ai që më gëzoi. Ishte diçka e veçantë për ne emigrantët. Edhe është. Edhe duhet të jetë. Të jetë në vazhdim. Se e di çfarë do të thotë? Se ti e di shumë mirë, se edhe ti je emigrant, të dëgjosh zanin e Shqipërisë, të këndosh kangët e Shqipërisë, të dëgjosh Himnin e Flamurit, të thërrasësh emrin Nanë Shqipëri në një vend të huej, nuk mund të mos kesh ndjenjë, të mos jesh patriot, të mos jesh shqiptar e të mos ta ndjesh këtë gja…
E pashë tek u ngjit në skenë si një zanë e maleve, me çifteli në gjoks, me plis të bardhë e flokët e artë derdhur mbi njerin krah. Thanë se ia kishte marrë pamjen Shote Galicës. Unë i shtova edhe Norën e Kelmendit, edhe Tringën e Grudës, edhe Zonja Çurren e Margarita Tutulanin, edhe… Ishte njëpamje që të merrte me vete në një udhëtim maleve të vendlindjes, atje ku zëri i bjeshkëve dhe tupanat pushojnë duke kënduar. E kur telat e çiftelisë dridheshin e zëri merrte arratinë, larg e larg, “Në Dardani ku bien tupanat” shikimin ta turbullonte pika e lotit dhe shpirtin ta mbërthente malli dhe brenga për vendlindjen…
Është Lindita Gjoka në një zë dhe pamje që të merr e të ngjit lart, në kujtime e melodi të përmallshme.
Më thotë se ka lindur në Rrubik, më saktë në fshatin Rrubik i Vjetër dhe se atje ka mësuar të shkruaj e lexojë shqipen e bukur. Është një ndër shtatë vajzat e familjes Gjoka me një vëlla të vetëm. E vogël, tetë vjeçe ka shkuar në Lezhë prej ku, dhjetë vjet më vonë ka marrë rrugën e kurbetit, një rrugë që e ndau nga shumë ëndërra për t’u përballuar me zhgjëndrrën më të madhe të shqiptarit në fundin e një shekulli dhe në fillimet e një shekulli tjetër. Është e martuar dhe ka një vajzë 17 vjeçe, gëzimi dhe krenaria e një familjeje të lidhur ngushtë me jetën dhe punën në mërgim…
Por le ta sjellim paksa portretin e saj nëpërmjet një bisede të lirë…
E pyes…
Çfarë ndjetë kur veshur si Shota kënduat këngën “Kur bien tupanat”?
Me vështrimin larg si të dojë të ngjitet maja malesh e t’u bije tutanave më thotë…
Kur mora rrobat dhe i vesha për herë të parë mu mbushën sytë me lot.
Nuk isha vesh ma para si Shota. Nuk më është dhënë mundësia nga që kam ikë e vogël. Këtu m’u dha shansi që ti vesh. Ishte hera e parë…
Ku i gjete rrobat?
M’i dhanë si dhuratë në festival, shoqëria, grupi im, Bardhok Ndoci, kryetari i grupit tim. E falenderoj sepse më bani me u ndje kaq krenare me ato rroba duke më dhënë një ndjenjë dhe emocion të papamë. Kur vesha rrobat dhe dola para pasqyrës me pa veten mu mbushën sytë me lot nga malli, nga vlerësimi i asaj rrobe që më sillte dashurinë e madhe për vendlindjen.
Pse pikrisht “Kur bien tupanat” dhe jo një këngë tjetër?
Ajo më frymëzoi si kangë sepse nuk desha të ndajë as Veri dhe as Jug, nuk desha të zgjedh çfarë kënge të këndoj, të Veriut apo të Jugut, apo të Shqipërisë së Mesme. Ishte një këngë patriotike që përfshin gjithë Shqipërinë kangë që na përket të gjithëve, Jugut, Veriut apo Shqipërisë së mesme. Jemi shqiptarë dhe na përket të gjithëve.
A mund të flasësh pak për veten tënde?
Po si jo. Vetëm 18 vjet kam jetuar në Shqipëri. Mbarova shkollën 8 vjeçare. Hyra në vitin e parë të gjimnazit. Filluan rrëmujat e vitit 1991. Jemi 7 vajza dhe një djalë. Djali është i treti në radhë. Kërkonin edhe për një djalë tjetër siç e kemi zakon. Babai ka punuar në Rrubik tek uzina e bakrit. Besoj se dinë për të.
Po. Kam bërë një reportazh për uzinën në vitin 1964 kur ishte në ndërtim. E kam parë edhe në rrugëtimet për Kosovë, tash të shkatërruar totalisht dhe të braktisur.
E kam parë edhe unë. Me të vërtetë të kap një melankoli.Si ishte dhe si u bë.
Nejse, si të gjithë të tjerët. Unë isha e vogël, tetë vjeçe.
Jeni marrë me këngën përpara?
Në festivalet e shkollës, në konkurimet e shkollave, biles kemi shkuar edhe në Durrës. Nuk më kujtohet në se kam qenë në klasën e tetë apo të shtatë. Atje morëm çmim. E mora vetë. I bija edhe çiftelisë. Isha veshur me rroba kombëtare si mirëditore. E kisha marrë me shumë pasion dhe nuk e dija se ka për të ardhur koha e bashkëpunimit edhe me këngën, me muzikën dhe me shoqërinë.
Kur u takove përsëri me çiftelinë?
Pas njëzet vjetëve.
Si u takove?
Në një bisedë me Bardhokun, kryetari i grupit tim. Shkuam në një mbrëmje rinore ku ishte ftuar grupi “Zëri i Vendlindjes” ku ishte edhe kryetari i grupit, Bardhoku me të cilin jemi të lidhur me kumari që për ne është si të jesh një gjak. Më thase do të bëhet një festival dhe më pyeti në se do të vija. Unë nuk isha në dijeni.
Kisha njëzet vjet që nuk e kisha prek çiftelinë me dorë. Në atë moment e marr në dorë dhe i bie çiftelisë. Sadiku, edhe ky i grupit tim,duartroket. Ku je, më thotë teksa i ndriste fytyra, pse nuk ke ardhur me kohë?
Kështu pas njëzet viteve preka çiftelinë dhe u bëra pjesë e grupit. I rashë me dëshirë dhe këndova në festival jo vetëm “Në Dardani bien tupanat” por nëtë gjitha kangët e grupit “Zëri i Vemdlindjes”.
Cilat ishin emocionet tek dëgjoje duartrokitjet për interpretimin e këngës?
Kur këndoja kangën nuk kisha emocione. Pas kangës, kur zakonisht ikin emocionet, mua më vijnë. Kisha momente që më dridhej i gjithë trupi dhe isha gati me qa.
Çfarë çmimi morët?
Çmimin e dytë.
I pari çmim për ju është ky?
Kam marrë shumë çmime në shkollë por nuk ishte çmimi ai që më gëzoi. Ishte diçka e veçantë për ne emigrantët. Edhe është. Edhe duhet të jetë. Të jetë në vazhdim. Se e di çfarë do të thotë? Se ti e di shumë mirë se edhe ti je emigrant, të dëgjosh zanin e Shqipërisë, të këndosh kangët e Shqipërisë, të dëgjosh Himnin e Flamurit, të thërrasësh emrin Nanë Shqipëri në një vend të huej,nuk mund të mos kesh ndjenjë, të mos jesh patriot, të mos jesh shqiptar e të mos ta ndjesh këtë gja. Nuk quhesh shqiptar për mendimin tem.
Isha shumë krenare, sidomos me atë rrobë që kisha vesh. U ndjeva…nuk përshkuhet me fjalë.
Kemi nevojë për mbështetje. E kemi pas këtë gjithëmonë. Dhe nga që nuk kemi pas mbështetje deri sot nuk kemi arritë të bëjmë diçka. Jo se jemi dikush ne si kangëtarë apo valltarë, apo si shkrimtarë, gazetarë apo si patriotë në radhë të parë. Të bëjmë diçka. T’i tregojmë botës se kemi kulturën tonë, kemi artin tonë, kemi shtetin tonë shqiptar. Asht gja e madhe kjo. Të sjellim tek fëmijët tanë, tek e ardhmja jonë, kulturën shqiptare, gjuhën tonë, gjuhën shqipe që asht kryesore.
Në “Botën e re” bien tupanat, një titull në kronikën e festivalit…
Ai titull më ka pëlqyer jashtë mase. Për ne është një Botë e Re. Ne si mërgimtarëjemi një botë e re.
Çfarë këngësh të pëlqen të këndosh nga këngët epike të Veriut?
Janë shumë kangë, janë shumë kangëtarë të mëdhenj të Shqipërisë. Kur këndojnë ata dridhen malet, dridhen fushat. Janë shumë. Nuk di kë të përmend ma parë. Jo vetëm të Veriut por edhe të Jugut. Për atë që e ndjen veten patriot e nxjerr nëpërmjet kangës, atjekuptohen.
Cilën këngë do të doje të këndoje në festivalet e tjerë?
Ajo do të jetë surprizë. Më mirë mos ta thom.
Bisedoi Abdurahim Ashiku
Athinë qershor 2014
SOT MBYLLET “TRINA” – FËMIJËT PËRSËRI NË “VATHË”
Vëzhgim nga Athina/
Nga Abdurahim Ashiku/
SOT, më 5 maj 2014, MBYLLET “TRINA”, fëmijët e mërgimtarëve në Greqi PËRSËRI NË “VATHË”, përsëri në pritje të bamirësisë kristiane greke për një shans radhe, shans që si zakonisht do të vijë në gusht në prag e pas “Panagjisë së 15 Gushtit”.
Në këto njëzet e dy ditë të “trinës” së hapur nuk ndodhi asgjë që të përbëjë lajm. Policia greke hapi “trinën” më 13 prill për ta mbyllë më 5 maj. Të liruarit nga “vatha” shkuan dhe u kthyen me vrap, kësaj radhe me një model të ri ikje dhe kthimi, modelin e çuditshëm të mosvënies së pullës dalje-hyrëse mbi pasaportë (!)
Në hapësirën e këtyre njëzet e dy ditëve lajm në medie bëri udhëtimi në Tiranë i kryekuvendarit të Republikës së Greqisë Majmaraqis, takimi i tij me të gjithë emrat e përveçëm të politikës shqiptare: me Kryekuvendarin Meta, Presidentin Nishani, kryetarin e opozitës Basha, kryeministrin Rama…, takim sipas motivit të vjetër “Erdha-Pashë-Ika…”
Gjuha e krye politikanëve nuk lëvizi në zgavrën e gojës për të shqiptuar burgosjen e pashembullt në ditët e sotme të fëmijëve për fajin se ata kanë të shkruar mbi pasaportë emra që nuk i përmban toponimia e kohës, emra që ndonëse modeli i pasaportës e kërkon të shkruhen në shqip dhe në anglisht, administrata analfabete shqiptare i shkruan si t’ua thotë kaploqja, madje deri atje sa dy germa të gjuhës shqipe i ha me “hotdog”.
Për të mos u ngrënë hakun dhe djersën organizatorëve, në hapësirën e njëzet e dy ditëve, në qendër të Athinës, në sheshin Sintagma, përpara Kuvendit të Republikës së Greqisë u mblodhën disa mërgimtarë, diku te një skuadër futbolli me gjithë rezervat të cilët “protestuan” për toponimet.
Mirë bënë. Nuk u mohohet e drejta njerëzore e protestës. Veçse zëri i saj nuk kaloi më shumë se hapësira e veshëve të të tubuarve. Askush nuk shkroi. Askush nuk filmoi. As zë, as figurë. Nuk kishin pse. Tubimi u bë në adresë të gabuar. Gjetkë duhet të ishin mbledhur. Gjetkë duhet të protestonin.
Greku, në ndalimet që u bën fëmijëve në kufi duke i mërdhirë deri në palcë në pikë kalimet kufitare bën hesapet e veta, hesape që ka tash dy vjet duhet t’i kishte bërë shteti shqiptar, Ministria e Punëve të Jashtme dhe Ministria e Brendshme. Hesap shumë i thjeshtë: Janë shkruar pasaportat me gabime toponimike? Tërhiqi dhe bëji ashtu si duhen bërë, si e thonë rregullat dhe ligjet ndërkombëtare. Detyroi të gjithë ata që e shkaktuan këtë precedent të paparë, që i ngrinë së ftohtit fëmijët në kufi, t’i ribëjnë me shpenzimet e tyre, madje të rrinë ca muaj tek “shtatë dritaret”…
Ministria e Brendshme bëri në këtë hapësirë kohore një “autokritikë”. Pranoi se pasaportat e fëmijëve shqiptarë duhen të kenë afat pesëvjeçarë dhe jo dhjetëvjeçar. Caktoi edhe kohë skadimet, edhe pagesën për çdo aplikim. Për toponimet nuk tha asnjë fjalë, qoftë edhe për kortezi, qoftë edhe për ndjesë. Mbase ka menduar se tash fëmijët, me kohë aplikimet çdo pesë vjet, do ta kalojnë edhe tmerrin e përjetuar, do të shkruhen toponimet në rregull.
Mbase…
Megjithatë, miku im, pasaportën e vajzës së tij përcjellë nga ana ime në internet si dëshmi e mbrapshtisë së administratës dhe shtetit përgjegjës për të, më tha se po e zgjidh ndryshe, ashtu siç e ka zgjidhur për djalin. Po aplikon që vajza e tij tre vjeç të marr nënshtetësi greke, të hyjë e të dalë në Shqipëri dhe në të gjithë botën me letërnjoftim e pasaportë greke. Edhe ai, si prind i fëmijës “grek”, shpejt pret të marrë letërnjoftim e pasaportë greke…
Shteti ynë me veprimet dhe mosveprimet e tij i ka hapur rrugë humbjes së dinjitetit, identitetit, mohimit ligjor të të qenit shtetas shqiptar, harrimit të të shkruarit dhe të folurit shqip.
Në pasaportën greke të shkruarat mbi të janë në dy gjuhë: në gjuhën e vendit-greqisht (me germa latine) dhe në gjuhën e botës-anglisht. Një greku i ndalohet ta ketë të shkruar mbi pasaportë Hellas. Detyrimisht duhet ta ketë të shkruar Greece.
Kështu e kërkojnë rregullat e botës, rregullat e Evropës ku duam me ngulm të jemi pjesë me të drejta të plota…
E duam por jo kështu…
SOT më 5 maj 2014 ora 24.00 mbyllet “trina” !
A do të thyhet ndonjëherë?
Është KOHA për ta thyer por…
Kur dhe nga kush?
Athinë 5 maj 2014
NDRYSHONI LIGJIN PËR PASAPORTAT E FËMIJËVE
“MËZI” I MESELESË DHE BARRA MBI KURRIZIN E FËMIJËVE MËRGIMTARË /
Fejton nga Abdurrahim Ashiku/ Athine/
Komisioni i Ligjeve i Kuvendit të Shqipërisë bëri një ndryshim ligjor. Përpara se të përcjell paksa më gjatë ndryshimin dhe lajmin që tash ka marrë dhenë po ju përcjell një mesele dibrane, nga ato që tregohen odave mbushur plot me kuvendarë popullorë, me raste mortesh apo dasmash, mesele që nganjëherë rrahin më shumë se shkopi i policit…
***
Meseleja
UDHËTARI: EJ ZOT! MA BJER NJI KALË T’I HIPI…
Një njeri ecte një udhe malore gjithë dushke e kthesa, një vape që lugun e kurrizit ia kishte ba përrue.
Lodhet shumë i shkreti, gjen një hije e ulet të pushojë.
– Ej Zot, lutet përkulur kokën në tokë, – ma bjer nji kalë t’i hipi !
Ndërsa ëndërronte, merr kthesën një oficer osman mbi kalë, armatosur nga këmbët në kokë, me shpatë e kobure, me një karvan kuajsh mbrapa.
Befas karvanin e ndali një hingëllimë e oficeri zbriti nga kali. Hingëllima ishte gëzimi i një pele që lajmëroi se u nënë. Një mëz i shëndetshëm lëvrinte te këmbët e saj…
Oficeri thërret udhëtarin dhe ia ngarkon mëzin mbi shpinë.
Udhëtari i mërzitur, me shpirt në dhëmbë e lumë djerse kurrizit, i foli të lartmadhnueshmit:
– Or Zot! A nuk dita unë të të lutem, apo nuk e more vesh me më dhanë atë që të kërkova?
FËMIJËT NË MËRGIM: EJ SHTET! NA I NDREQ TOPONIMET…
Shteti nxjerr tellallin…
Hej milet, mbi tokë e mbi det…
Të gjithë fëmijët që janë pajisur me pasaporta 10-vjeçare në periudhën prill 2009-korrik 2010 duhet të ri-aplikojnë për pasaportë të re. Kjo për shkak të një gabimi të bërë nga Ministria e Brendshme në atë periudhë. Fëmijët deri në 6 vjeç duhet të kenë pasaportë 5-vjeçare dhe jo 10 vjeçare.
Ky ndryshim ligjor u miratua në Komisionin e Ligjeve.
Të gjithë prindërit që kanë marrë pasaporta 10 vjeçare për fëmijët e tyre duhet të aplikojë sërish për pasaportë të re me afat 5 vjeçar, për këtë kanë afat 1 vit…
* * *
Tellalli shtetëror më poshtë sqaron se nuk janë pak por 156 mijë fëmijë që duhet të ri-aplikojnë për të marrë pasaportë të re me afat 5-vjeçar.
Deri sot nuk ishte bërë i ditur numëri i fëmijëve të cilët kanë pasaportë ndërkombëtare, pasaportë e cila për fëmijët në Greqi (por edhe ata në të pesë kontinentet) është shkruajtur me gabime të tmerrshme drejtshkrimore dhe me një toponomastikë tërësisht në kundërshtim me rregullat e vendosura nga OKB.
Sipas Komisionit të Ligjeve ky numër është 156 mijë. Nuk ka dyshim se të gjithë janë fëmijë mërgimtarësh. Dhe të gjithë pasaportat i kanë me gabime drejtshkrimore dhe me gabime në të shkruarit e vendlindjeve (toponimeve). Dhe të gjithë, të 156 mijët, brenda një viti duhet të marrin pasaportë të re. Dhe shumica (për të mos thënë të gjithë) pasaportat do të jenë të detyruar t’i bëjnë pranë ambasadave ose konsullatave shqiptare duke paguar dyfishin e shumës që paguhet në Shqipëri. Llogaritur me 100 euro (minimalja teorike) çdo pasaportë, në arkën e shtetit do të futen 15.600.000 euro.
Është kjo një shumë që nuk mund t’i shpëtojë asnjë familje emigrante pa e paguar.
Jam i sigurt se lëçitësi zyrtar i këtyre radhëve do të thotë se këto 156 mijë fëmijë do t’i paguanin këto para sikur të ishte zbatuar ligji i dhënies së pasaportave jo për 10 por për 5 vjet (!)
Jam dakord me lëçitësin, por unë që ka më se një vit që në pozicionin e gazetarit nuk kam lënë derë e adresë pushtetarësh pa trokitur e shkruar, duke kërkuar që Komisioni i Ligjeve të dalë publikisht dhe të pranojë se “Ministria e Brendëshme në atë periudhë bëri një gabim me pasoja të rënda duke i plotësuar pasaportat e fëmijëve në mërgim në kundërshtim me kërkesat elementare në shqip dhe në anglisht dhe me gabime të pafalshme në të shkruarit e vendlindjeve (toponimeve) dhe për këtë “brenda një muaji tërheq të gjitha pasaportat e fëmijëve për t’i plotësuar me shpenzimet e fajtorëve”.
Zërat e fëmijëve që qajnë e lotojnë në pikat e kalimit kufitar midis Shqipërisë dhe Greqisë sepse shteti shqiptar vetëm pse në pasaportën e tyre në vend që të shkruhet vendlindja Athens apo Greece (siç e kërkon dokumenti në shqip dhe anglisht) është shkruar Athinë apo Greqi Komisioni i Ligjeve nuk i ka dëgjuar dhe nuk donë t’i dëgjojë.
“Të Martën e Madhe” (sipas orthodhoksisë helene) të javës së pashkëve, shqiptarët janë ftuar të protestojnë para Parlamentit grek për toponimet shkruar gabim mbi pasaportat e fëmijëve të tyre.
Mirë bëjnë. Por unë do të thosha, duke marrë parasysh “Lejen 22 ditore -13 prill-5 maj 2014”, një lejë turpi dhe mëshire kristiane, e mira ishte të shkonin të protestonin para Kuvendit të Shqipërisë, për t’a detyruar Komisionin e Ligjeve dhe Kuvendin, të hartojnë dhe miratojnë ligjin për heqjen nga kurrizi i njomë i fëmijëve të mërgimtarëve të “toponimeve”, kësaj barre të jashtzakonshme para së cilës “mëzi” i meselesë është thjesht një pupël zogu.
Abdurahim Ashiku
Athinë, 14 prill 2014
22 ditë liridalje nga “Burgu i fëmijëve”…
OH SA MIRË ME QENË FËMIJË I LIRË!
E mësuat lajmin e ditës?
“Sapo është dhënë urdhri zyrtar për qarkullimin e lirë të fëmijëve, lindur në Greqi, me pasaportë shqiptare, me toponimet (problematike) greke.
Qarkullimi i lirë është deri në 5 MAJ 2014, PA vula në pasaportë, me fletë të bardhë.”
Nuk po jua jap unë, e jep nga burime të sigurta gazeta më prestigjioze e mërgatës shqiptare në Greqi, PLUS GAZETA E ATHINËS, gazeta që më shumë se çdo gazetë tjetër që shkruan me të tridhjetegjashtë germat e alfabetit shqip më se njëshekullorë, e ka ngritur deri në protestën para Ambasadës Shqiptare në Athinë (shih foton), çështjen e toponimeve të shkruara analfabetikisht në pasaportat e fëmijëve shqiptarë, çështje që nuk e kuptoi as qeveria Berisha dhe nuk po e kupton as qeveria Rama.
Më ktheu dhjetë vjet të shkuara ky lajm, asokohe kur për shkak të administratës neglizhente greke deri në çmenduri me që nuk dilnin lejet e qëndrimit sipas ligjit, përligjej me vendimin si dy pika uji me hyrjen e vendimit që sapo lexuat… “Sapo është dhënë urdhri zyrtar për qarkullimin e lirë…” vajtje-ardhja në Shqipëri me rastin e festave zyrtare e fetare greke.
Këtë vit lejet nuk jepen më për të gjithë emigrantët por … për qarkullimin e lirë të fëmijëve, lindur në Greqi, me pasaportë shqiptare, me toponimet greke.
“Urdhri zyrtar…” jepet plot një javë përpara Pashkës Orthodhokse dhe ka fuqi deri më 5 maj 2014… plot për 22 ditë.
Kështu janë dhënë edhe para disa vitesh urdhërat me “veveos”, në prag të Pashkës, Krishtlindjes, Panagjisë së gushtit…
Nuk e di se si do ta përjetojë lexuesi i këtyre radhëve, por unë e përjetoj si liri me kusht nga burgu, liri që e përfitojnë me ligj e me të drejta ndërkombëtare të burgosurit në raste festash fetare apo familjare.
Për mua kjo është lëmoshë, lëmoshë e pastër kristjane, si ato lëmoshat që po jepen këto ditë pragpashke nga kisha orthodhokse greke për qytetarët e varfër.
Unë si qytetar shqiptar e ndjej kokën ulur para kësaj lëmoshe, që ma ka detyruar shteti shqiptar, i cili këtë problem kaq të egër ndaj fëmijëve të vegjël shqiptarë do ta kishte shuar thjesht me tërheqjen e pasaportave të fëmijëve dhe shkrimin e tyre nga e para, me paratë e fajtorëve, sipas rregullave drejtshkrimore të toponimeve vendosur nga OKB.
Nuk e di si e ndjeni Ju !
Nuk e di në se zërin e fëmijëve shqiptarë të lindur në Greqi tubimet shqiptare (shoqata e shoqatëza) do ta çojnë, jo para parlamentit grek, jo para ambasadës shqiptare por përpara Gjykatës Ndërkombëtare të të Drejtave të Njeriut.
Dera për fëmijët shqiptarë, për të qarkulluar në vendlindjen e prindërve, për të përqafuar gjyshet e gjyshët, është e mbyllur si nga shteti grek po ashtu edhe nga ai shqiptar.
Mbi kurrizin e njomë të fëmijëve shqiptarë po luhet në mënyrën më makabre të mundëshme.
Fëmijët shqiptarë përpara se të shqiptojnë fjalët e mallit dhe dashurisë së madhe njerëzore GJYSH E GJYSHE mësojnë të shqiptojnë fjalën e huaj TOPONIM…
Unikale. E pabesueshme për njerëz e vende me kulturë…
ABDURAHIM ASHIKU
Athinë, 13 prill 2014.
ANILA JOLE, GAZETARJA, MËSUESJA… VLERË E MËRGATËS SHQIPTARE NË GREQI
Nga Abdurahim Ashiku/Athinë/
Ajo, Anila Jole, mësuesja, gazetarja me një zë të veçantë në emigracion, do të udhëtojë drejt Shqipërisë. …
“Nga Selaniku, për herë të fundit…” u shkruan Anila të gjithë miqëve në facebook…
“Me mall për Shqipërinë, për njerëzit e saj, të afërm e miq, për punën dhe kolegët në News24, kthehem në vendin tim, pas 5 vitesh të bukura në Greqi.
Do më mungojë Selaniku ku lë shumë kujtime, miqtë e këtushëm, njerëzit e mirë që njoha, nxenësit e kolegët e mi të shkollës shqipe, por do të jem sërish në vendin ku kam ngulur rrënjët e nga i cili nuk u shkëputa kurrë mendërisht dhe shpirtërisht.
Jeta ka ciklet e veta dhe për mua u mbyll njëri prej tyre, me kaq vlerë, që më dha shumë dashuri dhe një përvojë të veçantë jetësore e profesionale…”
Po kush është Anila Jole, kjo intelektuale me vlerë të jashtzakonshme për zërin shqip në mërgimin grek, kjo mësuese e pasionuar e gjuhës shqipe, kjo veprimtare në ballë të protestave për të drejtat e shqiptarëve në Greqi?
Unë i shkruajta në facebook se dëshiroj që në Selanik ta takoj më 11 maj, në përvjetorin e 10-të të Shoqatës “Nënë Tereza e Greqisë”, në prezantimin e punës së saj përmbledhur në librin “SHKOLLA SHQIPE E SELANIKUT”, për t’i kërkuar që mos shkruaj “Nga Selaniku, për herë të fundit…”, të jetë zë i mërgimtarëve atje ku do të jetë, të mos e mbyllë ciklin e jetës që i dha “shumë dashuri dhe një pervojë të veçantë jetësore e profesionale…”.
Shpresoj ta takoj dhe t’ia dëgjoj përditë zërin në efir tash ZË VENDLINDJEJE…
Më poshtë po përcjell Anila Jolen në meditimin e saj jetësor, meditim që do ta gjeni në faqet 98-102 të “SHKOLLA SHQIPE E SELANIKUT” që sapo ka dalë nga shtypshkronja…
* * *
Kam lindur në vitin 1970 në Korçë, në një familje, ku babai im piktor, më nxiti dëshirën për artet, ndërsa nëna edukatore në kopësht, dashurinë për profesionin e edukatorit dhe mësuesit të të vegjëlve dhe ndoshta edhe për këtë arsye që në shkollën 8 vjeçare isha e prirur drejt lëndëve shoqërore e arteve si dhe dalloja në to.
Përveç mësimeve me të cilat shkoja shumë mirë dhe aktiviteteve jashtëshkollore, që aso kohe lidheshin me muzikën, vallen, apo recitimin, më pëlqente të shkruaja dhe jam dalluar për krijimtarinë letrare. Në klasën e tetë mora çmimin e parë në konkursin e shkollave të rrethit të Korçës, për dy poezi me titull, ”Qytetit tim” dhe “Fëmijërisë”.
Edhe në shkollën e mesme isha shumë e prirur në lëndët e gjuhës shqipe dhe të letërsisë dhe dëshira ishte që të studioja në këtë drejtim. Dëshira m’u plotësua, falë rezultateve të mira dhe në vitin 1994 mbarova fakultetin Histori-Filologji, dega Gjuhë Letërsi në Tiranë, duke realizuar njërën nga ëndrrat e mia.
Menjëherë pas përfundimit të studimeve, u punësova si mësuese e gjuhës në shkollat 8 vjeçare të disa komunave në rrethin e Korçës, nga ku megjithë vështirësitë e rrugëve të gjata në këmbë, në dëborën e dimrit të asaj zone, ruaj kujtime shumë të ëmbla.
Puna me fëmijët për mua është diçka shumë e veçantë, e cila përveç përgatitjes profesionale, kërkon shumë përkushtim, durim dhe mbi të gjitha dashuri për ta. Jam përpjekur t’i reflektoj këto në punën me nxënësit e mi, prej të cilëve gjithashtu kam marrë shumë dashuri.
Ata fëmijë, të cilët në vitet ’94-’95 ishin nxënësit e mi, sot janë rritur, janë bërë prindër dhe mbajnë kontakte të vazhdueshme me mua, duke ruajtur kujtime dhe konsiderata për kohën e shkollës.
Por siç thashë, mësuesia ishte një nga ëndrrat e mia, tjetra ishte gazetaria.
Që në vitet e Universitetit, u punësova si bashkëpunëtore e jashtme në Radio-Korça, dhe 2 vjet pas përfundimit të fakultetit u emërova gazetare me kohë të plotë, në këtë institucion, i cili më pas u bë Radio Televizioni-Korça.
Duket sikur ka një shkëputje nga profesioni im i parë, por nuk duhet harruar se baza e të dyjave, mësuesisë dhe gazetarisë, janë publiku dhe komunikimi, përcjellja e mesazheve si dhe gjuha zyrtare shqipe.
Pas një viti pune në Radio-Korça u zhvendosa në Tiranë ku punova si gazetare në media të ndryshme, duke nisur nga Radio dhe televizioni Koha, News 24 dhe Top Channel. Qëndrova atje deri në vitin 2010.
Por dashuria për mësuesinë dhe fëmijët, flinte tek unë, për t’u zgjuar aty, ku kurrë nuk më kishte shkuar mendja; jashtë Shqipërisë. Në vitin 2010 zhvendosem në Selanik për të jetuar me bashkëshortin tim. Një vit më vonë, mësoj se në këtë qytet funksionon një shkollë vullnetare shqipe, nën kujdesin e Shoqatës së Emigrantëve Shqiptarë “Nënë Tereza”. Ishte rastësi takimi me kryetaren e shoqatës Valbona Hystuna, e cila e mirëpriti kërkesën time për t’u bërë pjesë e stafit të shkollës. Kështu, që prej janarit 2012 jap edhe unë kontributin tim.
Çdo të diele, në orën 11:00, me shumë kënaqësi, ndodhem në mjediset e Fakultetit Pedagogjik të Universitetit “Aristoteli” në Selanik dhe së bashku me kolegët e mi, jap mësim për fëmijët e emigrantëve shqiptarë. Eshtë një nga ngjarjet më të bukura të javës mësimdhënia në shkollën e Selanikut. Fëmijët janë aq të mirë, të sjellshëm e të dashur dhe kanë shumë dëshirë për të mësuar mbi gjuhën shqipe dhe Shqipërinë. Fëmijët i kam dashur dhe i dua shumë, por puna me fëmijët shqiptarë në Selanik më sjell një emocion të veçantë, që nuk e kisha provuar më parë. Emocionet dhe përjetimet nga aktiviteti në këtë shkollë i ndaj shpesh me lexuesit e agjencisë Balkanweb dhe shikuesit e televizionit News 24 në Shqipëri, për të cilat punoj si gazetare-korrespondente nga Greqia. Nëpërmjet shkrimeve dhe raportimeve të mia, publiku në Shqipëri mëson më shumë për punën tonë në Selanik dhe të kolegëve në të gjithë Greqinë, që prej vitesh në mënyrë vullnetare japin mësimin e shqipes, me dëshirën e mirë, që fëmijët të mos harrojnë gjuhën e të parëve, të njohin vendin e origjinës, pavarësisht se në cilën anë të Botës do t’i çojë jeta e gjatë …
Maj 2013