Archives for July 2014

ËSHTË KOHA TË DËGJOHEN DHE VLERËSOHEN MËSUESIT VULLNETARË TË SHQIPES NË GREQI…

July 4, 2014 by dgreca

Shënime të gazetarit në hapësirë të Seminarit të 10-të Mbarkombëtarë të Mësimit të Gjuhës Shqipe në Disaporë”, qe do te mbahet ne BERAT-29 KORRIK-1 GUSHT 2014/
Arsimtarët nga Greqia, në një numër fizikisht më të madh se sa kolegët e tyre kosovarë, numër që çdo vit rritet me hapjen e kurseve të mësimit plotësues të gjuhës shqipe tashmë që nga veriu në jug dhe që nga toka në det të Greqisë, ndjehen jetimë.
Mësuesit shqiptarë në Greqi punojnë ku mundin, në punë të zakonshme punëtori me mëditje, baza e jetesës së familjeve të tyre. Mësimin, të shtunave dhe të dielave, e bëjnë me shpirt, vullnetarisht, njëlloj siç bënin para më se një shekulli mësuesit në gjithë Shqipërinë në kushtet e pushtimit osman, si rilindës të vërtetë të gjuhës shqipe në Greqi.
Mësuesit mërgimtarë në Greqi janë e do të mbeten “RILINDËS TË KOHËS SONË” – si i ka quajtur Dritëro Agolli, patriarku i letrave shqipe dhe i fjalës së urtë.
***
Faleminderit MËSUESE, e para e mësueseve në Shkollën shqipe të Selanikut, për përgjigjen e shpejtë dhe korrekte. Veçanrisht mbyllja më mbolli mendime që nuk i shkul dot por edhe nuk i lë dot që të rriten e nxjerrin farë.
I përgjigjeshit pyetjes sime: Pse kërkoj senacë publike për mësuesit e Greqisë?…
… Siç kam shprehur dhe vite të tjera nuk më pëlqen sjellja prej viktime e grupit të Greqisë. Ne jemi një grup mësuesish që meritojmë dinjitet dhe jo lëmoshë. Bëjmë atë që dëshirojmë pa patur nevojë ndjenjat e qeverive. Bëjmë atë që dimë të bëjmë më mirë pa kërkuar mirënjohje nga askush. Janë miliona njerëz mbi tokë që bëjnë punë vullnetare pa bërë zhurmë.
Vitin e kaluar në Ulqin, seminarin e 9-të për mësimin plotësues të gjuhës shqipe në diasporë, kur një referuese nga Svicra përmendi shifrën 4 milojnë euro në dispozicion të shkollimit shqip të mërgimtarëve, u ndjeva ngushtë. Kaq ngushtë u ndjenë edhe të gjithë mësuesit shqiptarë nga Greqia. Për referuesen ishte legjitime që të fliste për “cilësi didaktike” të seminarit, cilësi që, siç theksoni ju, seminari “duhet ta ruaj këtë”. Jam i një mendje me ju kur thoni: “Unë e shoh çdo ditë sa i nevojshëm është seminari për mësuesit tanë.”
I nevojshë seminari por…ata “katër miljonët” më ngatërrojnë dhe nuk mundem ta çoj përpara mendimin tim, madje edhe të pranoj se “seminari është i nevojshëm” në kushtet e një diference midis dy pjesëmarrësve të seminarit, të atyre nga ana e Ministrisë së Arsimit dhe Teknoligjisë të Republikës së Kosovës dhe të atyre nga ana e Ministrisë së Arsimit dhe Sporteve të Republikës së Shqipërisë.
Arsimtarët me të vërtetë të përkushtuar profesionalisht të Kosovës janë në kushte komode në seminar. Kanë pagë mësuesi të sigurt në shtetet ku japin mësim. Janë të siguruar në të gjithë drejtimet deri në daljen në pension si mësues. Janë të ligjëruar si mësues dhe janë pjesë në amzën e Ministrisë së Arsimit dhe Teknologjisë së Kosovës. Në seminare vijnë në pushimet e verës, pushime të paguara nga shteti nga vijnë.
Arsimtarët nga Greqia, në një numër fizikisht më të madh se sa kolegët e tyre kosovarë, numër që çdo vit rritet me hapjen e kurseve të mësimit plotësues të gjuhës shqipe tashmë që nga veriu në jug dhe që nga toka në det të Greqisë, ndjehen jetimë.
Mësuesit shqiptarë në Greqi punojnë ku mundin, në punë të zakonshme punëtori me mëditje, baza e jetesës së familjeve të tyre. Mësimin, të shtunave dhe të dielave, e bëjnë me shpirt, vullnetarisht, njëlloj siç bënin para më se një shekulli mësuesit në gjithë Shqipërinë në kushtet e pushtimit osman, si rilindës të vërtetë të gjuhës shqipe në Greqi. Ka më se trembëdhjetë vjet nga 7 marsi 2001 kur u hap Shkolla Shqipe e Selanikut. Numrohen më se njëmijë nxënës që kanë mësuar të shkruajnë e lexojnë gjuhën shqipe në Selanik e Janica. Kanë dhënë mësim ndër vite 21 mësues.
Dua t’ju pyes ju që jeni e para e kësaj shkolle: Sa herë kanë ardhur në Selanik, kanë hyrë në një klasë ku jepet mësim shqip, kanë bërë vrejtjet e veta për anën metodike të dërguar të Ministrisë së Arsimit të Republikës së Shqipërisë? Sa nga këta 21 mësues janë vlerësuar me thjesht një “Fletë nderi” për mos me thënë me tituj të tjerë deri në titullin “Mësues i merituar” etj. nga ana e Ministrisë së Arsimit dhe e shtetit shqiptar? Sa nga mësuesit e Selanikut (dhe të gjithë Greqisë) janë në amzën e Ministrisë së Arsimit dhe kanë dosjen e tyre si mësues në këtë institucion përgjegjës me kushtetutë (Nei 8/3- “Republika e Shqipërisë u siguron ndihmë shtetasve shqiptarë që jetojnë e punojnë jashtë shtetit për të ruajtur e për të zhvilluar lidhjen me trashigiminë kulturore kombëtare” dhe Neni 57/1 “Kushdo ka të drejtën për arsim”) ?
Dhe një pyetje tjetër rutinë:
Sa herë gjatë këtyre 13 vjetëve që jepni me përkushtim heroik mësim në Selanik ke marrë, në ditë të shënuara të Arsimit Shqiptar, 7 Mars dhe fillimin e vitit shkollor, ndonjë urim nga Ministri/a e Arsimit të Republikës së Shqipërisë?
Për të vazhduar më tej: Sa herë ke parë qoftë edhe një rresht të vetëm të përmenden mësuesit shqiptarë në mërgim në përshëndetjet me gojë e me shkrim të ministrit/es së Arsimit të Shqipërisë në fillimvitet shkollorë?
Dhe më tej: Sa herë në 7 seminaret që mësuesit shqiptarë në Greqi kanë zhvilluar gjatë 7 vjetëve ka ardhur ndonjë përfaqësues i Ministrisë së Arsimit të Republikës së Shqipërisë që të dëgjojë e shikojë ecurinë e mësimit të gjuhës shqipe nga mësuesit dhe nxënësit shqiptarë në Greqi?
Dhe më e papranueshmja: Sa herë është përcjellë nga titullari i Ministrisë së Arsimit të Republikës së Shqipërisë thjesht një përshëndetje me adresë Lidhjen e Mësuesve Shqiptarë në Greqi me urimin “Punë të mbarë seminarit…” ?
Ju e nderuar mësuese e parë e gjuhës shqipe në Greqi, thoni: “Nuk më pëlqen sjellja prej viktime e grupit të Greqisë”
Mësuesit mërgimtarë në Greqi nuk janë viktimë. Ata janë e do të mbeten “RILINDËS TË KOHËS SONË” – si i ka quajtur Dritëro Agolli, patriarku i letrave shqipe dhe i fjalës së urtë.
Dhe siç vazhdoni më tej… Ne jemi një grup mësuesish që meritojmë dinjitet dhe jo lëmoshë. Bëjmë atë që dëshirojmë pa patur nevojë ndjenjat e qeverive. Bëjmë atë që dimë të bëjmë më mirë pa kërkuar mirënjohje nga askush.
Unë kërkova zyrtarisht që në programin e seminarit të dhjetë mbarëkombëtar për mësimin plotësues të gjuhës shqipe në diasporë (që këtë vit do të zhvillohet në Berat) të krijohet një hapësirë prej dy orësh për të paraqitur dëshminë historike “Shkolla shqipe e Selanikut” dhe filmin dokumentar “Një mësuese e shqipes në dy ishuj të Egjeut”. Në libër dhe në dokumentar përcillen vlerat e mësuesve por edhe problemet e gjuhës shqipe në mërgimin grek. Një prezantim brenda karrikeve të seminarit, si edhe në rastet e tjera vëzhguar nga të gjithë pjesëmarrësit në seminare gjatë këtyre viteve, për mua mbetet i mbyllur në harresë. Një prezantim në publik, prezantim në qytetin e Beratit, do të ngjallte kërshërinë e medias dhe të shoqërisë shqiptare për fenomenin e jashtzakonshëm për kohën tonë: “Mësimin në mënyrë vullnetare, pa tekste mësimorë, pa ndihmë metodike zyrtare, pa shpërblim, madje nën kërcënimin e segmenteve atavikë të djegies në zjarr të gjuhës shqipe”.
Në kërkesën time theksoja se një gjë e tillë do të tërheqë vemendjen e bisnesmenëve të cilët mund të japin ndihmë.
Kjo nuk është lëmoshë…
Në librin “Shkolla shqipe e Selanikut”, një kapitull i tërë (faqe 195-209) ka si kryetitull “DHURO NJË ABETARE”, thirrje e mësueses Anila Jole, e përkrahur nga të gjithë mësuesit e Selanikut, thirrje që zgjoi interesin e shumë individëve e bisneseve në mbarë Shqipërinë dhe solli 300 libra dhuratë për fëmijët që mësojnë të shkruajnë e lexojnë gjuhën e nënës në Selanik dhe Janica.
Këtë duhet ta bënte Ministria e jonë e Arsimit. Nuk them se absolutisht nuk e ka bërë në këto 13 vite mësim të gjuhës shqipe në Greqi. E ka bërë në pak raste nëpërmjet dërgimit të abetareve me adresë të dy konsullatave (Janinë dhe Selanik) dhe Ambasadës në Athinë, por shumë me vonesë, me shumë përtesë, pas shumë thirrjesh publike.
Ju respektoj si jeri dhe si mësuese, madje më erdhi mirë kur të pashë të protestoje me bojkotim të seminarit të Beratit për arsyen (banale do ta quaja) pse Ministria e Arsimit nuk u pagoi mësuesve biletat e udhëtimit nga Greqia në Tiranë (rreth 50 euro secilit dhe në total më pak se 1500 euro) në kuadrin e seminarit të Ulqinit. Me ju u bashkuan edhe katër mësues nga Italia. U bashkova edhe unë në një shkrim publik në shtypin shqiptar përcjellë edhe në adresë të Ministres së Arsimit dhe të Sporteve të Republikës së Shqipërisë. Nuk vonoi që të konfirmohet nga ana e Kryetarit të Lidhjes së Mësuesve të Greqisë se paratë e biletave të udhëtimit do të paguhen.
Kjo nuk është lëmoshë, është të qëndrosh në këmbë në të drejtën tënde, me kokën lart.
E çfarë do të humbë një mësuese që punon me mish e me shpirt, sakrifikon pushimet e fundëjavës, le në harresë familjen, fëmijët e moshës foshnjore, humbet ditët e punës thjesht për tu mësuar fëmijëve të komunitetit ku jeton të shkruajnë e lexojnë shqip, përveçëse “prangat” që shteti, me harresën që i bën një komuniteti fëmijësh sa një e katërta e fëmijëve shqiptarë në Shqipëri, ua ka vënë në duar e shpirt?
Ju më shkruani…
Ne jemi një grup mësuesish që meritojmë dinjitet dhe jo lëmoshë. Bëjmë atë që dëshirojmë pa patur nevojë ndjenjat e qeverive. Bëjmë atë që dimë të bëjmë më mirë pa kërkuar mirënjohje nga askush. Janë miliona njerëz mbi tokë që bëjnë punë vullnetare pa bërë zhurmë.
Një shkenctar natyralist, rreth dy shekuj më parë, deklaronte…”Ne nuk duhet të presim lëmoshë nga natyra, t’ia rrëmbejmë asaj – kjo është detyra jonë”!
Në seminarin e Beratit mësuesit e Greqisë duhet të shkojnë të bashkuar jo për lëmoshë por për të marrë atë që u takon…
Shteti ynë nuk duhet të mësohet me atë që thoni ju me modestinë e emrit që mbani në mësimin e gjuhës shqipe në Selanik, “Shoqata Nëna Terezë” … Janë miliona njerëz mbi tokë që bëjnë punë vullnetare pa bërë zhurmë.
Nuk duhet të mësohet…
Abdurahim Ashiku
Athinë, 1 korrik 2014

Të ecësh pa u ndalur

July 4, 2014 by dgreca

Nga Fatmir Lamaj/
Para disa ditesh me qendron nje makine tek kembet e prej andej zbret nje djal i ri, shume i ri, duke me pershendetur me thote: “Xhaxhi Miri u shpalla serisht kampion”. Pasi me tregoi kupen dhe fletvleresimet per ndeshjet e kryera, e perqafova dhe i urova suksese te tjera. Ky boksier i ri, kampion absolute i peshes se tij quhet Mario Sokoli, boksier i ekipit “Enea” me president-trajner zotin Ilir Shameti dhe Ismet Vorfi, 3 here kampion i shqiperise qe ne moshen 13 vjecare e ne vazhdim. Ne vleresimet e te gjithe teknikeve dhe njohesve te boksit eshte ngritur ne piedestalin e se ardhmes se boksit shqipetar edhe me tutje, ne rang europian ndoshta edhe boteror. Ne aktivitetin e fundit te boksit qe u zhvillua ne qytetin e Lezhes u shpall boksieri me i mire i te gjitha peshave te moshes 15-16 vjecare. Mario eshte 1m e 86 cm i gjate dhe bokson ne peshen 70-75 Kg. Lexues te nderuar, ju bera nje prezantim per talentin e jashtezakonshem Mario Sokoli per te terhequr vemendjen e kujtdo ndaj ketij fenomeni qe neser ne ringjet europiane kur te ngrihet flamuri shqipetar mbas cdo fitoreje te tij, kushdo nga ne le te ndihet krenar dhe ata qe i kane mundesite per ta ndihmuar kete talente te rralle, te kontribuojne modestisht ne ecjen e tij te pandalshme ne rrugen e suksesit i cili na nderon te gjitheve. Gjendja e mjerueshme e sportit shqipetar eshte produkt i politikave te gabuara deri me sot,si dhe nje mosfunksionim normal i raporteve sport-biznes. Kemi raste shume evidente kur sporte te caktuara jane mbeshtetur me guxim dhe sinqeritet nga biznesmen te caktuar, ata kane arritur suksese te dukshme, rasti i Kukesit dhe i Korces ne futboll. Sporti shqipetar pothuajse i braktisur nga shteti deri me sot te mbijetoj ose per te arritur ne nivele konkurueshmerie ne rang europian, i duhet patjeter dhe nje mbeshtetje filantrposite prej biznesit i cili investimin vetfillestar mund ta marri gradualisht nepermjet sukseseve te ekipeve te sporteve te ndryshme apo individeve te vecante. Ketu u behet thirrje paperjashtim te gjithe biznesmeneve shiqipetare qe pasurine e tyre e ngriten me mund dhe djerse. Sot te vjen neveri dhe ndjen peshtirosje kur shikon sesa pak investohet nga biznesmen te ndryshem ne ndihme te komuniteteve per hallet qe ato kane. Deri ne 44’ ne Shqiperi cdo kishe e xhami, shkolle, rruge fshati cezem e strehe vorfnore ngrihesh nga ata pak tregetar e ata pak te pasur qe kishte Shqiperia e atehershme. Sot degjojme rralle ose shume rralle qe ndonje biznesmen mund te ndertoje nje objekt social-kulturor ne ndihme te komuniteteve. Kur shikoj Marion me kujtohet heroi I tregimit “Meksikani” i Xhek Londonit i cili luftonte ne ring per jete a vdekje per nje kauz qe ai e quante te drejte, per “Revolucionin”. Ndersa ne bisede me Marion lumturohesh dhe ndihesh krenar kur ai thote se une ne ring do te lufoj gjithmone per flamurin shqipetar. Marios Zoti i ka falur edhe nje pamje engjellore, por kur e shikon ne ring qe hedh ne knockout me grushtin e tij te hekurt ndihesh i befasuar ne vetvete duke iu referuar kujtimeve dhe pershtypjeve qe na kane lene imazhet bisherore te shume boksiereve me emer ne ringun nderkombetar. Mario shkon ne kembe tek palestra ku stervitet dhe kthehet prap ne kembe prej andej, nje distance afersisht prej 1 ore, dhe kur une i them me shaka: “ O Mario ! Harxhoje pak babin te te coj me makine.” Ai ma kthen me te qeshur: “ Pse pak ka bere dhe po ben babi per mua ?! … Po Mario, babi jot Fatjoni ka bere edhe po ben shume per ty, por ai me rrogen e vet nuk mund te beje dot me shume per te ardhmen tende, sepse ai nuk mund te te coj ty ne aktivitetet jashte vedit per te afirmuar mjaftueshem vlerat e shumta e te rralla si boksier me nje te ardhme te sigurte. I nderuar lexues, me keto rrjeshta te shkruara dua te trondis pak ne dremitjen e tyre disa nga zyrtaret dhe biznesmeneve shqipetare per mos ti lene te shuhen ne harrese nga pamundsia ekonomike talente te rrala te sportit shqipetar te cilet nderojne jo vetem ata edhe familjet e tyre, por edhe gjithe kombin shqipetar. Ne kemi nxjerr boksier me fame boterore si Luan Krasniqi, dhe do te ishte nje nder shume i vleresuar per Federaten Shqipetare te Boksit per te organizuar cdo vit nje aktivitet per nder te tij “ Kupa Luan krasniqi ”, ku aty te thirreshin edhe boksier nga vende te ndryshme per te promovuar talentet e rinj te boksit. Le te jete ky nje sygjerim modest ne kujtese te Federates Shqipetare te Boksit. Si perfundim do te deklaroja pa frik dhe bindshem se cdo ndihme per Mario Sokolin nuk do ta konsideroja thjesht nje gjeste bujarie apo filantropie, por si nje investim te sigurte per nje talent unikal qe do te dije tja shperbleje kujtdo me suksesin e tij, cdo mund apo sakrifice e bere per ate e per te ardhmen e tij te shkelquer si boksieri me i mire sot per sot shqipetar per moshen e tij.

SHQIPTARET ÇAME TE GREQISE- NJI HISTORI E DOKUMENTUEME

July 4, 2014 by dgreca

Reçension/
(Pjesa e dyte)/
Nga Prof. Sami Repishti/
Me gjithe propaganden e Qeverise greke –dhe perkrahjen nga disa qeveri europiane- e verteta mbi persekutimet e çameve u zbulue dhe u raportue me inisitiava private te disa organizatave nderkombetare per ndihme si dhe nga personalitete politike me sensin e zhvilluem te drejtesise.
Me 12 janar 1923, dy personalitete te Near and Middle East Association (angleze), Edward Gleichen dhe Audrey Herbert, botuen ne fletoren londineze The Times nji pershkrim te gjendjes ne Çameri dhe debimin e forcuem dhe te pashpirte te popullsise shqiptare ne rajonin e Çamerise, okupimin e shtepive te kesaj popullsie dhe pronat tjera, dhe vendosjen e refugjateve greke qe u kthyen mbas disfates se madhe ne Anadoll. Ata i bajne thirrje Qeverise greke qe te ndaloje keto aksione te turpshme, dhe viktimet shqiptare te kthehen ne votrat e tyne stergjyshore, si dhe te paguej kompensim per pasunite e grabituna pa te drejte. Reagimi i zyrtareve britanike ne Greqi ka qene: Qeveria greke nuk ka ushtrue presion mbi myslimanet shqiptare te Çamerise, dhe se ata.”.. nuk vuejne ne duert e grekeve ne Epir”.(f.73)
Kjo situate vazhdoi edhe mbas nenshkrimit te Marreveshjes turko-greke per shkembimin e popullsive (Lausanne, 20 janar 1923), me gjithe premtimet greke (Z. Kaklamanos) se shqiptaret myslimane te Çamerise “…nuk perfshihen ne masat e shpernguljes” me qene se “nuk jane turq” Gazeta The Westminster Gazette, me 21 mars 1923, raporton:” Afer 30.000 shqiptare myslimane, te cilet pak kohe ma pare ishin nenshtetas shqiptare, dhe nuk kane asnji simpati per Turqine, do te transferohen ne Anadoll, ku i pret nji fat i padeshirueshem”(f.74)
Dhe gazeta Korça, me 24 gusht 1923, shkruen:”…Per arsye te nevojes me sistemue refugjatet greke (qe vijne nga Turqia) autoritetet greke perdorojne çdo mjet te mundshem me detyrue çamet te largohen. Vrasje ngjasin çdo dite, ne te gjithe Çamerine me qellim qe te krijohet nji atmosphere paniku. Te rrahuna, vjedhje e vrasjet jane ushqimi i dites. Persona te panjohun, por te njohun nga autoritetet greke kryejne vepra per shqetesimin e popullsise, dhe bajne jeten e shqiptareve te padurueshme; keshtu çamet mbledhin rrobet e leshojne vendin e tyne”(f.75)
Me 22 nandor 1923, Mehmed Konitza, minister i Shqiperise ne Londer, njofton Qeverine angleze se “…ne Çameri, rajon ku shqiptaret jane ne shumice, po jetojne ne nji rregjim terrori. Me vendosjen e Qeverise revolucionare ne Greqi, gjendja e shqiptareve ne Çameri ashte ba e padurueshme, dhe krimet e brigandazhi qe ata i nenshtrohen ashte i vazhdueshem: shtepite e pasunite e tyne jane marre me force dhe refugjatet greke nga Anadolli i kane pervetesue; vuejtjet e tyne jane te papershkrueshme….. E gjithe kjo vuejtje kryehet ne Çameri me gjithe premtimet e . Z. Venizelos se “…Greqia nuk ka as ma te vogelin qellim me ba shkembimin e popullsive myslimane shqiptare. Shqiptaret banojne ne kete zone te veçante te Epirit. Megjithese shqiptaret jane bashkefetare me turqit, ata nuk jane bashkekombas me turqit”.(f.76)
“Para nji situate te ketille” vazhdon nota e Z. Konitza, “Qeveria shqiptare nuk ka alternative tjeter veçse me debue popullsine grekofone ne Shqiperi, e ne vendin e tyne me prue shqiptaret qe jetojne ne Mbretenine greke, tue njohe te drejtat e ketyne te fundit, ashtu edhe te drejtat e atyne shqiptareve qe jetojne ne Shqiperi, por posedojne prona ne Greqi”. (f.77)
Protesta kunder persekutimeve greke u bane dhe nga qytetare private çame mbrenda dhe jashte Çamerise, sidomos ne SHBA.
Me 24 shtator 1923, delegati shqiptar prane Lidhjes se Kombeve (LK) Mithat Frasheri, tue ju referue garancive te dhana per pronat e shqiptareve myslimane ne Greqi (Art.VI i Konventes turko-greke, 1 nandor 1913, dhe Art. 17 te Kushtetutes greke qe garanton pasunine e qytetareve ) proteston marrjen me dhune te shtepive dhe pronave te shqiptareve nga Qeveria greke. Si pergjigje, Kryeministri grek E.Venizelos, deklaroi:” Nga Lausanne, une i kam telefonue Qeverise sime tue i terheqe vrejtjen mbi poziten e qytetareve myslimane me kombesi shqiptare, qe te mos konsiderohen si turq…”(f.80) Ne nji mbledhje te Keshillit te LK, 7 shtator 1923, ne lidhje me shkembimin e popullsive, perfaqsuesi shqiptar, Z. Blinishti paraqiti nji raport te gjate spjegues te gjendjes ne Çameri. Pothuesje se çdo dite, protestat e popullsise çame i drejtohen LK me pershkrime te hollesishme te krimeve, grabitjeve, dhe poshterimeve qe ata u nenshtroheshin ne duert e autoriteteve greke.
Njikohesisht, nji Rezolute e LK, ate 17 dhetor 1923, thekson:” Ashte terheqe vemendja e Keshillit mbi deklaraten e bame ne te njejten kohe nga perfaqsuesi i Greqise. Qendrimi i Qeverise greke ashte se nuk ka asnji qellim me perfshi pronat e kombesise shqiptare ne kete skeme te shpernguljeve” (f.100)
Nga ana e saj, Federata Panshqiptare e Amerikes, VATRA deklaron se trajtimi i çameve nga Greqia ashte moralisht barbar dhe ban thirrje per ndihme. Njikohesisht, nji Komision çam i drejtohet Kryqit te Kuq Amerikan dhe organizatave bamirese ne Angli , me qellim te shpetimit te jeteve te grave ,femijve dhe pleqeve, dhe te gjindet nji vend tjeter mergimi, por jo ne Turqi. (f.100)
Si rrjedhim i presionit grek kunder popullsise shqiptare çame, ministri M.Konitza drejtohet Kryeministrit anglez Ramsey MacDonald, me 17 mars 1924,
“Ne qofte se nuk merr nji pergjigje te kenaqeshme (nga Greqia) Qeveria shqiptare do te jete e justifikueme me konsiderue veten te çlirueme nga detyrimet e marruna per minoritetet, ne lidhje me Greqine, dhe do te jete e detyrueme me debue greket qe banojne ne Shqiperi”. (f.106)(Theksi im.SR)
Ne muejin nandor 1925,Mehdi Frasheri, perfaqsues i Shqiperise prane LK sqaron per Komisionin per Shkembimin e Popullsive: “…Zona e Çamerise qe banohet nga shqiptare myslimane, banues ne Greqi, ka qene e ndame ne dy pjese: 52 fshate te vendosuna ne dy distrikte te Maqedonise (greke) e kufizueme me Shqiperine lindore dhe Epirin Perendimor. Te gjithe udhetaret ne Ballkan, kane vene ne dukje karakterin shqiptar dallues te vendit –cilesite fizike, zakonet, veshjen, gjuhen etj. te ketyne banoreve”(f.181)
Ne te njejten kohe, ne emen te familjeve Demi dhe Sejko, nenshkruesi Abedin Haki Sejko i drejtohet LK (Komitetit per Pakicat) me spjegime perkatese per humbjen e pasunive. Ai citon deklaraten e Z. Venizelos, ne 1918, simbas te cilit ne baze te ligjit nr. 2520, jane dhane udhezime per pagimin e pasunive te sekuestrueme simbas çmimit te dhanun nga nji Komision i veçante. Keto kohet e fundit, nji kerkese e re ashte paraqite ne Ministrine e Bujqesise, date 13 gusht 1925, Nr.prot. 105.377. Te vorfenuem deri ne fund, shpresohet se njifare damshperblimi do te jepet per çamet.”
Asnji hap nuk ashte marre si pergjigje e kesaj kerkese!
Perseri ne nandor 1925, Qeveria shqiptare i drejtohet LK ku e njofton se Qeveria greke ka vendose shkembimin e 5.000 shqiptareve çame me 5.000 refugjate greke nga Konstantinopoli .” Qeveria shqiptare terheq vemendjen e LK per faktin se ashte e nji randesie jetesore per ruejtjen e paqes e stabilitetit qe kjo popullsi te mos debohet ne Turqi…prej ku ata kthehen ne Shqiperi ne konditat ma te vajtueshme” (f.194_) “Opinioni publik shqiptar ashte shume i shqetesuem dhe tregon shenja se do te hakmerret kunder popullsise grekofone ne Shqiperi”(195)
Dhjete dite ma vone, Shqiperia proteston kunder deportimit ne Turqi te banoreve shqiptare te katundeve Gardhiq dhe Dragumi…nji numer prej 800 vetesh. Nji proteste formale i drejtohet edhe Kryetarit te Konfereneces,, Paris, Z.A.Briand me kerkese per nderhymje me ndalue deportimet.
Kryeari i Komisionit Mikst per Shkembimin e Popullsive, Gjenerali H.M.De Lara, ne nji telegram drejtue LK konfirmon se shkembimi i 5.000 grekeve orthodoks te Konstantinopolit “…do te ishte ne kundershtim me vendimet e marruna ne parim, e me instruksionet e Komisionit Mikst ne lidhje me kete problem, e qe ashte akoma ne fuqi”(f.199)
Me 5 dhetor 1925, shqiptaret e Amerikes i drejtohen LK tue protestue debimin e popullsive shqiptare nga fshatet Gardhiq dhe Dragumi. Firmue: Rexhep Koburi, President, Shoqata Çameria ne Amerike. Dhe, me 20 dhetor 1925, perfaqesueset e fshateve te masiperme i drejtojne nji Peticion LK :” Per hir te Zotit dhe te nderit te LK Z. Drejtor merrni masat e duhuna me pengue kete krim te urryem qe turpnon LK.dhe njerezimin mbar”. (f.203) Firmue Jakup Mahmoud.
Qeveria greke u pergjegj se debimi do te bahet me krijue vendbanime per refugjatet. Ndersa francezet heqin dore nga ky problem qe, simbas tyne, i takon LK.
Ne pamundesi me justifikue debimin e çameve ne Turqi, Qeveria greke paraqet dy arsye te parsyeshme per largimin e tyne:
E para, çamet, ashtu si çdo mysliman, nuk deshirojne me jetue nen nji qeveri jo myslimane, sepse nga klase sunduese ata kthehen ne te nenshtruem; dhe,
E dyta, ata nuk duen shqiptaret e Shqiperise sepe i konsiderojne moderne ne çeshtje fetare. Per ma teper, çamet myslimane kane vuejte shume neper kampe. (shqiptare).
Pothuejse çdo dite, protestat e popullsise çame i drejtohen LK me pershkrime te hollesisheme te krimeve, grabitjeve dhe poshterimeve qe ata i nenshtrohen ne duert e qeverise greke..
Me 6 mars 1926, delegati shqiptar, Mehdi Frasheri, ne nji leter per Sekretarin e Pergjithshem te LK mbasi numron padrejtesite e Qeverise greke, sidomos rastin e fshateve Kardhiq dhe Dragumi shton se “…mund te çoje ne marrjen e masave te njillojta kunder popullsise grekofone ne Shqiperi. Ne nji rast te ketill nji konflikt ne mes te dy fqinjve do te ishte krejt i mundshem…”(f.217)_
Me 8 mars 1926, Komisioni Mikst per Shkembimin e Popullsive njofton Sekretarin e Pergjithshem se…”ne baze te hetimeve tona ne vend dhe raportet e informacionin qe kemi grumullue, na konsiderojme se popullsia myslimane e Çamerise ne pergjithesi, dhe ajo e Kardhiqit dhe Dragumit ne veçanti,, jane me origjine shqiptare, dhe si rrjedhim jo objekt per shkembim…”(f.219)
Nji jave ma vone, 16 mars 1926, ne Mbledhjen e IV te Sesionit 39 te Keshillit te LK njoftohet se: “…Qeveria greke ka vendose mos me kerkue largimin e 800 personave te masiperm. Popullsia e Çamerise qe nuk ashte shkembye do te gzoje te njejtin trajtim ne ligj dhe ne fakt si çdo qytetar grek. Te gjitha masat e jashtezakonshme, te cilat mund te jene marre nga Qeveria greke per kete popullsi per arsye se u konsideruen material per shkembim, do te abrogohen”. Kjo Rezolute u adoptue! (f.221)
Nji qendrim i ketill, pergenjeshtrohet pa vonese nga trajtimi zyrtar grek i popullsise. Shembull: tue i pergjegj kerkesave shqiptare per shkolla shqipe, Qeveria greke jep kete spjegim:
“…Per sa i perket ankeses se myslimaneve te Epirit se ata nuk kane shkollat e tyne shqipe, ashte e pamundun qe njeriu te mos çuditet, sidomos ata qe njohin mire kete popullsi. Te pa afte çdo kohe per çdo kulture, ata i shmangen sistematikisht çdo perpjekje intelektuale, dhe se jane te kenaqun me disa njohuni elementare fetare, dhe pak turqisht ose shqip qe u mesohet femijve nga hoxhet ne Minare…”f.234)(sic!)
Gazeta e Tiranes Telegraf publikoi me 28 nandor 1927 nji shkrim te Mithat Frasherit – mbrojtesi ma i madh i çameve ne ditet ma te veshtira- ku ne mes tjerash thuhet:
“ Njerezit shpesh here frikesohen gjate nates, ata parandjejne nji katastrofe, jane ne panik. Duan te thrrasin me ze te larte por asnje fjale nuk del nga goja. Duan te ikin me vrap, por kembet e tyre nuk bejne asnje hap…! Kjo eshte gjendja e çameve sot….Nga 80.000 banore shqiptare qe jetojshin ne Epirin grek kane mbete ma pak se 20.000, dhe nga 40.000 shqiptaret ne Maqedonine (greke) as edhe nji i vetem nuk ka mbijetue ne prefekturat e Kastorias dhe Follorines” (f.242)
Me 14 prill 1928, Mehmed Konitza, botoi ne gazeten Telegraf te Tiranes nji thirrje per shqiptaret: “Sa kohe do te durojme te keqiat e Greqise?” ku shkruen:
” …Ne kemi harruar vuajtjet tona nga greket ne 1912-13, vrasjen e 72 burrave te fshatrave te Çamerise, ne kemi harruar djegjen e Masarese dhe vrasjen e te gjithe meshkujve te katundit, ne kemi harruar djegjen e Hormoves dhe vrasjen e te gjithe banoreve, tue perfshire gra e femije, ne kemi harruar djegjen e Panaritit dhe vrasjen e 375 banoreve-burra, gra e femije!
Ne kemi harruar djegjen e nji pjese te Shqiperise se Jugut qe nga Delvina deri ne Korce qe detyroi shpernguljen e me shume se 150.000 shqiptareve te cilet jetuan per dy vite te gjata ne ullishtet e Vlores, varreze per shume te mjere qe vdiqen nga uria…”(f.253)
Me 5 qershor 1928, perfaqesuesi shqiptar prane LK, Mehdi Frasheri, tue fole para Keshillit te LK mbrojti te drejten e prones private ne Çameri. Tue i u referue Traktatit te Athines (1913), ai thekson pergjegjsine e Qeverise greke per moscenimin e pronesise ne krahinat e aneksueme gjate Luftes Ballkanike (1912-13). Artikulli 5 Traktatit te Athines thote:” Te drejtat e fitueme deri ne diten e pushtimiit te territoreve te marruna, si dhe vendimet gjyqsore dhe aktet zyrtare nga organet kompetente te autoriteteve otomane, do te respektohen, dhe nuk do te preken deri sa te hidhen poshte ligjerisht.
Art. 3- par. 2 dhe 3- Asnjeri nuk do te çvishet nga prona e tij, krejtesisht ose pjeserisht, direkt ose indirect, me perjashtim kur e kerkon e mira publike, dhe mbasi te jete shperblye ne menyre te pershtateshme….Me rastin e shpronesimit ose te marrjes ne njenin nga dy shtetet, qytetaret e njenit vend nuk do te trajtohen ndryshe nga çdo qytetar i nji vendi te trete.” Z. Frasheri citoi nji deklarate zyrtare greke: “ I lutem Sh.T. (Mehdi Frasherit) te besoje se keto probleme (te prones) do te shqyrtohen me te gjithe vullnetin e mire. Posa te bahet ky shqyrtim, une (perfaqsuesi grek) do te informoje legaten shqiptare ne Athine me qellim qe te gjindet nji zgjidhje e kenaqshme” (f.262-263) Z. Frasheri numron, megjithate, 16 ankesa çame te cilat Qeveria greke nuk tregon interesim me pergjegje.
Menjihere mbas ketij premtimi solemn dhe zyrtar grek, fillon shpronesimi ne mase dhe i plote i fshatareve çame, ne kundershtim flagrant edhe me legjislacionin grek, ne fshatet Mleninas, Neohora, Karvunari, Grika, Gurza, Rigadula, te banueme nga çamet.
Me 29 nandor 1934, perfaqesuesi shqiptar ne LK, Z. Lec Kurti, i drejtohet Sekretarit te Pergjithshem tue e njoftue se Qeveria greke nuk ka respektue klauzolat e Traktatit te Sevres mbi minoritetet, dhe thote:
“ 1) Mungojne plotesisht shkollat per shqiptaret çame, qofte ato publike qofte te veçanta per shqiptaret.
2) merren masa represive mos me lejue reklamimin e te drejtave te çameve
3) Megjithese pakica shqiptare ne Greqi ka respektue besnikerisht ligjet e Greqise, asnji perpjekje, sado e vogel qofte, nuk ashte ba nga autoritetet greke me ju njohe qofte edhe te drejtat ma elementare.”
Dhe keshtu vazhdon politika greke e spastrimit etnik ne Çameri deri ne prak te L2B, periudhe kur u moren te gjitha masat per asgjasimin fizik, te plote, te Çamerise nga popullsia shqiptare.
(Shenim: Per hollesi ma te medha per kete periudhe lexoni:”Punimet e Seminarit te Pare Kulturor MBI ÇAMERINE, (New York-Shkoder:”Phoenix,” 2002)pergatite nga Sami Repishti)
( v i j o n )
================================================================

Të përndjekurit politikë dhe të drejtat e njeriut

July 4, 2014 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Në njerën nga frazat e tekstit të Deklaratës së Pavarësisë Amerikane thuhet:Ne i konsiderojmë këto të vërteta si krejtësisht të qarta se të gjithë njerëzit janë krijuar me të drejta të barabarta, se Perëndia u ka falë atyre disa të Drejta të pamohueshme, ndër të cilat janë Jeta, Liria dhe Mundësia për të ndjekur suksesin dher lumturinë.

Mesazhi i kësaj fraze është se natyra dhe jo qeveria të gjithë njerëzve u ka falur të drejta themelore dhe të pamohueshme dhe se qeveritë krijohen prej tyre me të vetmin qëllim për t’i shërbyer atij në mbrojtjen e këtyre të drejtave. Sa më e afërt të jetë një qeveri me të drejtat e popullit të vetë, aq më demokratik do të jetë vendi.
Kjo aksiomë është një tregues i qartë i shkallës së demokratizimit të vendit. Më lejoni të paraqes disa mendime lidhur me mesazhet e kësaj fraze.
Para disa ditësh, më në fund, Komisioni Europian miratoi dhënien e Statusit Kandidat vendit tonë, vendim të cilin ne e përshëndesim sinqerisht. Ky ishte një vendim që në kushte normale duhej të ishte fituar me kohë, por ne jemi mësuar që të jemi të vonuar në të gjitha kohërat. U vonuam në shpalljen e pavarësisë në krahasim me komshijtë tanë. U vonuam në lidhje me përmbysjen e komunizmit në krahasim me vendet e tjera të Europës Lindore. U vonuam edhe tani me fitimin e Statusit kandidat për në Bashkimin Europian. Në rast se forcat politike, që drejtojnë vendin tonë, do të kishin mundur të gjenin gjuhën e përbashkët për një problem kaq madhor, atëherë ky status do të ishte fituar me kohë.. Nuk dua të akuzoj një forcë të caktuar politike apo një tjetër për këtë çështje, por dua të them se më së fundi fitoi vullneti i një populli të tërë që, për vite me rradhë, ka ëndërruar për një Shqipëri europiane dhe demokratike, për një Shqipëri ku të mbizotërojnë parimet e shprehura në Deklaratën e Pavarësisë Amerikane. Me kënaqësi ne sot mund të mburremi se më në fund, me fitimin e statusit, po realizohen parimet e shprehura në vitin e ndryshimit ta madh, kur populli i tërë thërriste: “E duam Shqipërinë si gjithë Europa” apo :E duam Shqipërinë si Amerika”.
Janë pikërisht këto parime për të cilat ky popull u sakrifikua për gati një gjysmë shekulli deri sa e shporri pergjithmonë kuçedrën e kuqe që e kishte zaptuar. Para syve te mi më dalin të rënët në këtë betejë të paparë në historinë e njerëzimit, më dalin mijrat e të burgosurve, internuarve, dëbuarve, më dalin burgjet dhe kampet e tmerrshme të punës së detyruar apo të internimit, më dalin qelitë e errëta të sigurimit të zi të shtetit komunist, më del humbja e personalitetit të njeriut dhe zëvendësimi i saj me të ashtuquajturin “Njeriu i ri socialist”, që sot është shndërruar në një politikan pa skrupull, në një trafikant femrash, fëmijësh, droge, në një vrasës me pagesë apo të tjerë tipa të kësaj natyre. Shkrimtari i madh amerikan Mark Tëain ka thënë:

Patriotizëm do të thotë të duash atdheun tënd gjithmonë, por të mbështetësh qeverinë vetëm kur ajo e meriton

Praktika e këtyre njëzetekatër vjetëve ka treguar se jo gjithmonë kemi qëlluar në shenjë. Një gjë e tillë bie në sy, më tepër, në premtimet që janë berë për çështjen e kthimit të pronave pronarëve të ligjshëm dhe sidomos në trajtimin e të përndjekurve politikë dhe dënimin e krimeve të kryera nga regjimi komunist. Lidhur me këtë, në përgjithësi, në vendin tonë është ndjekur taktika e lënies në heshtje të së kaluarës së errët, në mënyrë që ajo të harrohet Në të kundërt, kohët e fundit kanë filluar të ndihen zëra që kërkojnë të rehabilitojnë sitemin e përmbysur. Rastet e shfaqura në ditën e dëshmorëve apo në përvjetorin e Kongresit të Përmetit ku, në sytë e pushtetarëve, u shfaqën portretet e dikatorit të rrëzuar, ku fëmijë të pafajshëm ishin instruktuar të nderonin me grushtin, simbolin e komunizmit dhe ku disa përfaqësues të lartë forcash politike predikonin për të ashtuquajturën “ditë e çlirimit”.
Përse ndodhin fenomene të tilla në vendin tonë? Kjo ndodh sepse, në kundërshtim me vendet e tjera ish socialiste, nuk është dënuar ideologjia komuniste. Madje, për më tepër ajo sapo vjen dhe po propagandohet më tepër. Një gjë e tillë është në kundërshtim me parimet demokratike të Deklaratës së Pavarësisë, që përkujtojmë sot.
Në vitin 1996 Asamblea Parlamentare e Këshillit të Europës, miratoi rezolutën numër 1096 “Mbi masat për të çrrënjosur trashëgiminë e sistemeve të mëparëshme komuniste totalitare”, rezolutë e firmosur edhe nga delegacioni ynë në këtë asamble. Por, çuditërisht, mungoi publikimi i saj në shtypin shqiptar. Përse? Askush nuk përgjigjet.
Më 25 janar 2006, me nismën e deputetit suedez Goran Lindblad, Asamblea Parlamentare e Këshillit të Europës, miratoi një rezolutë tjetër, atë me numër 1481 “Nevoja për ndëshkimiun ndërkombëtar të krimeve të regjimeve totalitare komuniste” edhe kjo e firmosur nga delegacioni ynë. Më 30 tetor 2006 Kuvendi i ynë miratoi rezolutën përkatëse “Për dënimin e krimeve të kryera nga regjimi komunist në Shqipëri”. Çuditërisht deputetët socialist dolën nga salla në çastin e votimit të saj. Përse? Askush nuk përgjigjet.
Kambanat e alarmit fillojnë të bien. Në muajin mars 2010 një delegacion i Kombeve të Bashkuara i kërkon Shqipërisë të dënojë krimet e komunizmit. Që një delegacion i Kombeve të Bashkuara të kërkojë dënimin e krimeve të komunizmit duhet që ai t’i ketë parë gjurmët e kësaj murtaje dhe kjo njëzet vjet pasi Shqipëria pretendonte se kishte përmbysur komunizmin. Përse? Askush nuk përgjigjet.
Më 14 dhjetor 2010 me anën e një letre të nisur nga ana e ministrave të jashtëm të Lituanisë, Letonisë, Bullgarisë, Hungarisë, Rumanisë dhe Çekisë, me nismën e Ministrit të Jashtëm Lituanez, zotit Audronius Azubalis. drejtuar Komisares Europiane për Çështjet e Drejtësisë, zonjës Vivian Reding, letër që Komisioni i Be-së, të cilit i ishte drejtuar ajo, kishte marrë përsipër shqyrtimin e saj me seriozitetin më të madh. Letra në fjalë përmbante propozimin për ngritjen e një gjykate ndërkombëtare për dënimin e krimeve të komunizmit. Për fat të keq, në këtë dokument mungonte firma e Ministrit tonë të jashtëm. Ministër i Jashtëm ishte Ilir Meta. Përse? Përsëri askush nuk përgjigjet.
Ç’duhet bërë? Përgjigja është një e vetme, ajo që përmendëm më sipër, zhdukja e pasojave të rregjimit komunist. Për sa më sipër shtroj pyetjet e mëposhtëme:
1. Kur do të organizohet konferenca kombëtare me pjesëmarrjen e përfaqësuesve të parlamentit, qeverisë, partive politike, shoqatave të të përndjekurve, akademikëve, historianëve si dhe ekspertëve të OJQ-ve, për krimet e kryera nga komunistët? Aq i vështirë qenka organizimi i kësaj konference, kur në vendin tonë organizohen me dhjetra të tilla për çështje që nuk mund të krahasohen me ato të të përndjekurve politikë si për shembull mbrojtja e të drejtave të romëve apo homoseksualëve?
2. Kur do të fillojë puna për gjetjen e të vrarëve dhe të zhdukurve me ose pa gjyq për arsye politike? Kur familjarët e tyre do të kenë një varr ku të vendosin një tufë me lule apo të derdhin dy pika lot?
3. Kur do të dënohet diktatori Enver Hoxha si ideatori, frymëzuesi, dhe
ekzekutuesi i sistemit më diktatorial të Europës Lindore?
4. Kur do të rishikohen datat dhe simbolet e sistemit komunist që shënojnë instalimin diktaturës komuniste? Kur do të hiqen këto data nga protokollet zyrtare shtetërore? Sa do të vazhdojë të qëndrojë në varrezat e dëshmorëve të kombit ylli komunist në një kohë kur gjembat e atij ylli vranë edhe martirët tanë që prehen atje? Dhe të tilla simbole, për fat të keq, i gjen në çdo skaj të atdheut tonë.
5. Kur do të hapen dosjet e ish bashkëpuntorëvë të sigurimit të shtetit për politikanët, drejtuesit e institucioneve kushtetuese, atyre të sistemit të drejtësisë, të administratës qëndrore apo lokale, si dhe të mediave audio-vizive apo të shkruara?
6. Kur do të bëhen publike dokumentat që dëshmojnë krimet e regjimit komunist, përfshirë edhe dosjet e krijuara në ish institucionet e përndjekjes dhe dënimeve politike si Sigurimi i Shtetit, Gjykatat dhe Prokuroritë dhe Komitetet e Dëbim- Internimeve?
7. Kur do të bëhet rishikimi i historisë dhe i teksteve të librave shkollore, në mënyrë që të mos helmohen më nga propaganda komuniste fëmijtë tanë? Kur do të hapen muzeumet, kthehen në muze burgjet e tmerrshëm, ngrihen memorialet në nderim të shqiptarëve që u vranë nga regjimi totalitar?
Të gjitha këto kërkesa janë pjesë të rezolutës së miratuar në Kuvendin e Shqipërisë në vitin 2006 që, për fat keq, ende kanë mbetur në letër. Atëhere çfarë pritet që të zbatohen? Mendoj se, sa më parë, duhet të gjenden rrugët për zbatimin e tyre. Ne sot paraqitemi në prokurori dhe në gjykatë për ndonjë problem dhe nuk janë të rralla rastet që para të gjejmë hetuesit tanë apo bijtë e tyre. Një fenomen i tillë ndodh edhe në disa institucione të tjera, ku ndeshim njerëz të këtij kallëpi. Madje farsa ka arritur deri aty sa një pjesë e tyre janë dekoruar nga presidentët e republikës për “merita të veçanta”.
Shoqata e jonë është anëtare e Shoqatës Ndërkombëtare të të Burgosurve Politikë dhe Viktimave të Komunizmit me qendër në Berlin. Për çdo vit kjo shoqatë zhvillon kuvendet e saj, ku pjesëmarrësit vizitojnë burgjet dhe kampet e kthyera në muze. Në vitin 2009 ky kuvend u zhvillua në Tiranë por ne, në ndryshim me vendet e tjera, nuk kishim asnjë burg apo kamp ku t’i shpinim pjesëmarrësit.
Të nderuara zonja dhe zotërinj!
Sot jemi mbledhur për të përkujtuar 238 vjetorin e shpalljes së Deklaratës së Pavarësisë së SHBA-së. Në këtë ceremoni do të donim të kishim prezent ambasadorin e SHBA-së, zotin Alexandër Arvizu, por ai na njoftoi se agendën e kishte të zënë. Donim edhe ndonjë përfaqësues tjetër të asaj ambasade, por asnjë nuk u paraqit. Para syve të mi më del figura e ambasadorit amerikan të viteve të përmbysjes së madhe, të nderuarit zotit Ëilliam Rajerson, i cili gjendesh shumë pranë të përndjekurve politikë duke pirë kafe me ta në shtëpinë e ish kryetarit të parë të shoqatës tonë, të nderuarit Osman Kazazi. Unë kam besim se SHBA do të jenë gjithmonë pranë shtresës tonë.
Luftëtari i shquar i të drejtave të njeriut, në mënyrë të veçantë i njerëzve me ngjyrë, Doktor Martin Luter King, ka thënë:

Ajo që është më e rrezikshme nuk është vetëm njeriu i keq, por dhe heshtja e njerëzve të mirë.

Ndaj ne nuk duam të heshtim më.

Kumtesë mbajtur në konferencën shkencore mbi 238 vjetorin e shpalljes së Deklaratës
së Pavarësisë së SHBA-ve.

Bashkia Islame në Kosovë dënon përdhosjen e figurës së Skënderbeut

July 3, 2014 by dgreca

Bashkësia Islame e Kosovës tha të enjten se përdhosja e figurës së Skënderbeut është përpjekje për të përdhosur historinë dhe të kaluarën e lavdishme të popullit shqiptar.
Këto komente pasuan njoftimin se dy persona janë arrestuar në fillim të javës në Kaçanik rreth 80 kilometra në juglindje të Prishtinës, si të dyshuar se kanë kryer veprën penale “nxitje e urrejtjes, përçarjes ose mos durimit kombëtar, racor apo fetar”.
Ata janë shfaqur në një video në kanalin Youtube, duke fyer dhe qëlluar me pëllëmbë bustin e heroit kombëtar mesjetar të shqiptarëve Gjergj Kastrioti Skënderbeu.
Kryesia e Bashkësisë Islame të Kosovës e dënoi këtë akt nëpërmjet një komunikate në të cilën thuhet se “përdhosja, ofendimi, urrejtja e gjuha e kontaminuar janë të pa pranueshme për çdo shoqëri, e aq më tepër për shoqërinë tonë, që është ngritur duke kultivuar mirëkuptimin, tolerancën, respektin e mirëbesimin, sidomos në rrafshin fetar, po edhe në atë ndërnacional”.
Në komunikatë thuhet se “përdhosjen e figurës së Skënderbeut e konsiderojmë një akt të ulët dhe tentim për të përdhosur historinë dhe të kaluarën tonë të lavdishme. Aktet e tilla nuk kanë të bëjnë asgjë me fenë islame, me traditën tonë kombëtare dhe normat etike e qytetëruese, dhe si të tilla janë jo humane, antifetare, antiislame, të dëmshme, të porositura nga mentorët që nuk ia duan të mirën popullit tonë”.
Populli ynë gjatë historisë me përkushtim ka ruajtur e çmuar figurat e shquar historike, të cilat janë vlera mbi të cilat është ndërtuar kombi ynë. Tentimi i interpretimit të historisë mbi baza fetare është çështje e tejkaluar nga Rilindësit tonë të shquar. BIK mbetet e përkushtuar në kultivimin e tolerancës, mirëkuptimit, harmonisë e respektit si vlerat të kombit tonë e si mësime të fesë islame dhe feve të tjera të popullit tonë”, thuhet në reagimin e Bashkësisë Islame të Kosovës.