Archives for June 2015

MUSA I PRISHTINËS

June 2, 2015 by dgreca

NGA HASAN BAJO-New York*/
Burri i shkurtër me syze të errëta që me gjithë moshën e thyer dukej energjik dhe ende i fuqishëm, ishte një prej denoncuesve të Astritit, të cilin e patën thirrur në komitetin e partisë vite më parë, dhe më vonë, në kohën e përpilimit të listave të zeza, apo listave të vdekjes si i quanin zakonisht, emri i tij ishte vendosur në fillimet e saj.
Por ky qytet që konsiderohej si një nga më të bukurit dhe të qetët, kishte shkuar larg, madje shumë larg. Në të njëjtën dosje, krahas listës së të dënuarve me vdekje, së bashku me një udhëzues, ndodhej edhe një tjetër listë, e shkurtër, shumë më e shkurtër se e para, thuajse një e dhjeta e saj, por më e frikshme, më e zezë, dhe ajo që të mpikste gjakun, të thante pështymën apo të bënte të ndruheshe të shuaje llambën netëve kur shkoje për të fjetur, ishte se në anën e djathtë të listës, krahas emrit, mbiemrit dhe firmës të anëtarëve të skuadrës së pushkatimit, në pesë prej tyre, me shkrim dore gjendej edhe shënimi vullnetar. Mevli e pati lëshuar mbi tavolinë sikur të kishte shkaktuar hark elektrik. Instinktivisht pati menduar se e gjitha kjo qe e pamundur, një halucinacion dhe pati vendosur dorën mbi ballë. Natën e shkuar pati pasur pakëz temperaturë. –Qetësohu- e urdhëroi veten dhe mbylli sytë. Kur i hapi, ajo gjendej sërish atje ku e pati lëshuar, ulërimë skëterre që kërcënonte të ardhmen. U largua me të shpejtë nga zyra dhe duke zbritur shkallët e brendshme për të dalë në hyrjen kryesore dhe prej andej në oborrin e komisariatit, e shoqja së bashku me të bijën iu fanitën në fund të tyre të zëna për dore, ashtu si i pati parë javën e shkuar në sheshin e vogël mes dy apartamenteve ndërsa ai hipte në makinë.
Oficeri i rojës e përshëndeti. -Me fal komisar, a ndjeheni mirë?- Ai u mundua të buzëqesh.
-Po, mirë…Përse? – Jo kot, mu duke pakëz i zbehtë. – Nëse më kërkojnë, nuk do të vonohem- dhe mori drejtimin për në kafenenë më të afërt. Duke pirë kafen, i lindi dyshimi (të qe vallë vetëm dyshim apo orvatje e dëshpëruar e mospranimit të ekzistencës së qenieve të tilla njerëzore) se dosja e gjetur rastësisht në një nga sirtarët e poshtëm të kartotekës, në mes pluhurit dhe rrangullave pa vlerë si proces-verbale inventarizimi të shumë viteve më parë dhe disa rregullore shërbimesh, ishte një hakmarrje e ndërtuar mjeshtërisht. Ndoshta, mendoi, lista e gjetur e skuadrës së pushkatimit është e gënjeshtërt. Mundet që të ashtuquajturit anëtarë të saj të jenë qytetarë paqësorë, por ish sigurimi i ka konsideruar armiq,dhe për këtë arsye kanë fabrikuar gjithë këtë. Goditje e dyfishtë ,hakmarrje dhe neutralizim politik. – Të jenë kaq djallëzorë? Kaq mjeshtër të së keqes? – Pa dashur ai kishte cituar një shprehje të një shokut të tij atje në Spaç.
……………………….
Si e dalë nga një ëndërr e frikshme iu fanit koka e bardhë e Musës së Prishtinës.
-Komunistëveshqiptarë u njoh vetëm një meritë.
-Çfarë po më dëgjojnë veshët?-E pati yshtur Mevli.-Paskan merita komunistët dhe për më tepër komunistët Shqiptarë?
-Po,po kanë.-Kishte pohuar i bindur Musa.-Aftësinë e jashtëzakonshme për të qëmtuar dhe zbatuar eksperiencat më perverse,më të shëmtuarat,më të dhimbshmet…..më makabret.- U lodhe duke kërkuar cilësorë Musë,- e pati ndërprerë Mevli me shaka,duke harruar se bashkëbiseduesi ishte i burgosur i zbardhur në burg,nga Ata të paepurit,dhe si i tillë nuk pati mundur ti shpëtojë plagës më të rëndomtë që merret atje,gjaknxehtësisë,që jo rrallë shpërthen edhe pa arsye të justifikueshme.
-E di. Edhe ti ke qenë mësues dhe ke duartrokitur për Ata,Të vjen keq? Le të të vijë.- iu hakërrye Musa sikur të kishte përpara njërin prej tyre.-Unë them të vërtetën dhe e argumentoj.Jo vetëm që dinë të përzgjedhin të këqijat,por edhe i përkeqësojnë ato.- Foli gjatë,shpejt dhe vrullshëm sikur të ndruhej se bashkëbiseduesi do të largohej dhe Ai nuk do të mund ti zbrazte të gjitha,gjithnjë duke i ulur dorën që zgjatej drejt tij me mendimin se Mevli përpiqej ti ndërpriste fjalën. Më së fundi pati vënë re se dora që ai shtynte i ofronte paketën e cingareve. Tundi kokën dhe ofshani thellë.
-Eh,mjerë Ne.-Sytë i morën atë ngrohtësinë e parë.-Eja.Dua të pimë një kafe bashkë.Dje pata takim me familjen ,prandaj edhe të thirra.-Dhe u nisën për në kuzhinën private. –Ndigj,-i tha duke i futur krahun.-Shpresoj se nuk do të jesh zemëruar. Harroje atë që të thash pak më parë.-
-Çfarë më the?-E pati pyetur Mevli duke buzëqeshur ndërsa i ndizte cingaren.
-Të lumtë.Je djalë për të qenë.E shoh që e paske harruar.Ato që të thotë një i burgosur që ka bërë njëzet e tre vjet në zemërim e sipër duhen harruar,të tjerat jo.-
Por, ja që një mesnatë shkurti, ai, Musa i Prishtinës,që porosiste të mos harronin, pati harruar.Ra lehtësisht,si një fëmijë i padjallëzuar në grackën që i patën ngritur ata, gjenitë e së keqes si i përcaktonte vetë Musa,të ndihmuar edhe nga ngrirja e syve të tyre.
Turni i dytë i kthyer nga puna qe rreshtuar përpara shkallareve prej betoni që të shpinin njëherësh djathtas për në mensë ,dhe drejt përpara në portën dykanatëshe që të nxirrte në sheshin përpara komandës.Një dëborë e ngrirë ,e imët,që rrëzohej nga një qiell i hirtë, i pashpresë,po krijonte shtresën e parë mbi kokat e qethura që me një urdhër të komandës nuk lejoheshin të mbuloheshin me kasketë,kapele apo çfarëdo lloj mënyre tjetër gjatë të ftohtit të dimrit.Një copë herë kishin përplasur këmbët për tu ngrohur,patën fshirë kokët dhe fytyrat me mëngët e kapotës,kishin pyetur veten dhe shokët pranë se përse vallë i mbanin kaq gjatë të rreshtuar,dhe duke mos mundur të merrnin një përgjigje të saktë patën hequr dorë nga të gjitha këto duke e lënë veten pre të erës së ftohtë që i godiste me ciflat e ngrira.Ndonjë klithmë e ushtarëve në truprojë përgjatë rrethimit me tela të kampit sillte në vete ndokënd që dremiste në këmbë.Polici i shërbimit që vëzhgonte të mos prishnin radhën,mbasi ishte ngjitur disa herë në komandë për tu ngrohur, kujdesej me një purtekë të shkundte dëborën nga pantallonat.Dikur një hije u duk mbi shkallët që vinin nga komanda, përtej portës dykanatëshe.-Erdhi oficeri i rojës.- u pëshpërit, dhe ata morën frymë të lehtësuar.Më së fundi do të përtypnin atë garuzhdën me fasule dhe do të shtriheshin në dyshekët e mbushur me kashtë që i joshnin si të qenë krevatër mbretërorë. Hija shtyu kanatet e portës,dhe ata që prisnin të përballeshin me kapelën me yll të oficerit,në vend të saj shquan kokën e hijshme të Musës së Prishtinës.Dëbora mbi të e bënte edhe më të bardhë.Një murmurimë habie e dalë nga dhjetëra shpirtra e ndali.Musa i Prishtinës e ndjeu gjëmën që i kanosej.Qëndroi disa çaste i palëvizur përpara portës dykanatëshe që u mbyll me zhurmë duke kërkuar ngulmues sytë e të rreshtuarve.Polici iu afrua.Diçka i tha.Ai nuk denjoi të kthejë as kokën.Vazhdoi me këmbëngulje të kërkonte sytë,por ata i shmangeshin.Ngadalë,si në jerm zbriti shkallët.U dha një mirëmbrëma të parëve,atyre që qenë në fillim,në fund të shkallëve,por përshëndetja nuk iu kthye. Vazhdoi me të njëjtin hap përgjatë rrjeshtit duke kërkuar një fjalë,një përshëndetje , një vështrim ,por,ata,shokët e tij ia mohuan.Në çdo hap që hidhte supet i rrëzoheshin gjithnjë e më shumë.Pikërisht, atje në fund të rrjeshtit, ku do të merrte për të hyrë ndërmjet dy pallateve dhe prej andej do të dilte në sheshin kryesor përpara taracës së rrjeshtimit, brigadier Gjini e përshëndeti.-A u lodhe Musë?-Dhe kjo pati efektin e një goditje që ai nuk mundi ta mbajë . Ndaloi sikur të qe goditur nga rrufeja , uli kokën e bardhë,dhe ata që qenë pranë,mbas një psherëtime të dhimbshme shpresëhumbur ndigjuan ti thoshte vetes.
-Nuk qenka e thënë ta rishoh edhe njëherë Kosovën.-Pastaj,ngriti kokën,u kthye ngadalë dhe mori për nga kish ardhur.Diku,në mes të shkallëve polici i shërbimit i doli përpara.
-Ku shkon?.Kthehu.Në fjetore,-e urdhëroi. Musa e mënjanoi me dorën që i dridhej lehtas.
-Mu hiq qafe Shkja e bir Shkjau.-Dhe të gjithë e dinin se kjo ishte kryesharja e tij.Polici u tulat.Duke ecur së prapthi arriti tek porta dykanatëshe,ndërkohë që Musa ishte ngjitur në krye të shkallëve. Për shkak të lartësisë dukej edhe më i gjatë seç ishte.
-Vëllezër.-ia nisi.Sytë e gjithkujt shihnin atë dhe vetëm atë.Ishte vonë, tepër vonë.-Vëllezër-përsëriti.-Në këtë orë të natës,në komandë shkojnë e kthehen vetëm të pabesët,spiunët.-
Pastaj, ai kishte vazhduar të shpjegonte se si rreth tre orë më parë mbasi e prangosën e patën lënë në këmbë,në dëborë, përpara godinës së komandës.Askush nuk i kishte thënë qoftë edhe një fjalë të vetme,dhe, ashtu si e patën marrë mbasi e kishin çprangosur e urdhëruan të kthehej.Nga komanda u ndigjuan urdhra,hapa të rëndë që shpejtonin,rrak-shtrakët e armëve që mbusheshin.Polici i shërbimit pati dhënë alarmin.Musa i Prishtinës e ndjeu se imbetej edhe pak kohë për të lënë lamtumirën.
-Vëllezër ,nuk ju mbaj mëri.Edhe unë për cilindo nga Ju të njëjtën gjë do të kisha menduar.-
Hapat që afroheshin u bënë më të zhurmshme.Era qe mehur.Grimcat e dëborës qenë shndërruar në flokë të mëdhenj,të rëndë.Një qetësi e frikshme e bardhë si një qefin nderej mbi gjithshka.
-Duajeni njëri tjetrin vëllezër.Besojini njëri tjetrit.Rroftë Shqipëria e vërtetë e bashkuar.-ulëroi ,dhe u kthye për të shkuar drejt atyre që po vinin për ta marrë.Në momentin që do të shtynte kanatet e portës,ktheu edhe njëherë kokën e hijshme,ngriti pakëz dorën e djathtë sikur donte të prekte njëherësh të tyret,dhe priti mospërfillës përballjen me ata,që të shumtë vinin drejt tij me rropamë.
Të nesërmen dhe në ditët në vazhdim mendimet ndaheshin për sa i përket faktit se kush i dha Musës shtysën e fundit për të bërë atë që bëri.-A u lodhe Musë.?-e krye spiun brigadier Gjinit, apo sytë e ngrirë të shokëve, që shihnin kokën,shpatullat,duart dhe gjithçka tjetër përveç se sytë e tij,dhe për më tepër i patën mohuar kthimin e përshëndetjes.Kishte edhe nga ata që mendonin se Musa pati një krizë apo shpërthim nervash,ashtu siç është edhe kriza e zemrës,por ,në këtë rast pretendonin ata ishte truri.
Por të tjerët që mendonin ndryshe e rrëzonin lehtësisht këtë.-Le të supozojmë se kjo që thoni ju është e vërtetë,por…..argumentonin…..si shpjegohet fakti që gjatë gjithë kohës,qysh prej momentit që u kthye nga fundi i rreshtit dhe gjer në krye të shkallëve nuk pati një shenjë të asaj krizës në tru apo atij shpërthimit nervor si e quani ndryshe, që ju pretendoni që Musa pati.Asnjë fjalë e çartun, asnjë lëvizje e pakontrolluar e gjymtyrëve, asnjë ngërdheshje, shtrembërim, përçudnim i fytyrës, përkundrazi dinjitet dhe vetëm dinjitet.
A i ndigjuat fjalët e fundit të tij? Ah, i paskeni ndigjuar, por fatkeqësisht i paskeni harruar, po jua kujtojmë. – Duajeni , besojini njëri tjetrit vëllezër. Rroftë Shqipëria e vërtetë, e bashkuar.- Dhe kjo qenka krizë truri, shpërthim apo krizë çmendurie që është e njëjta me dy të parat.
Ata, që mendonin se shtysa kryesore ishte përshëndetja e spiun Gjinit (mos vallë edhe kjo qe e planifikuar nga kurth ngritësit, por ndryshe nga efekti që kërkonin të arrinin, siç ndodh jo rrallë, edhe për shkak të zellit të tepruar, shkakton të kundërtën e asaj që synon) mbaheshin fort mbas asaj që qe e njohur dhe e pranuar nga të gjithë të pranishmit, se, Musa i Prishtinës nuk reagoi kur nuk i kthyen përshëndetjen por vazhdoi i qetë…..-Mos abuzoni- ia prisnin fjalën ata që arsyetonin ndryshe,-Askush nuk mund ta konfirmojë këtë, madje cilido do të thoshte të kundërtën. A nuk dallohej qartë se si i rrënoheshin supet gjithnjë e më shumë në çdo hap të hedhur? A nuk e vutë re se sa të rënda i kishte këmbët, ndërsa kur u kthye për të na dalë përpara, në krye të shkallëve, qe krejt e kundërta.
-Ahere, përse e mori vendimin pikërisht kur brigadier Gjini e përshëndeti, ngulmonin pala kundërshtuese dhe, duke shfrytëzuar heshtjen që binte zakonisht mbas kësaj pyetje shpejtonin të shtonin, -sepse ai, Musa, ndjeu se u shndërrua në sytë, në mendimin madje se do të mbetej një herë e përgjithmonë në kujtesën tonë, këndej e tutje, i njëllojtë me atë spiun Gjinin, dhe, duke qenë krenar gjer në marrëzi (A nuk është ajo, krenaria, shqyti, përkrenarja, shpata e pathyeshme e të burgosurit politik?) pati atë krizën apo shpërthimin nervor , quajeni si të doni, përfundonin duke evituar atë fjalëzën çmenduri që bashkëbiseduesit e shfrytëzonin mjeshtërisht për tua rrëzuar të gjithë arsyetimin.
Kishte edhe nga ata, por këta ishin të pakët, dhe përveç kësaj mendimet nuk i shprehnin haptas ashtu si vepronin dy grupet e tjera në bisedat e të cilëve shquhej qartë dhimbja e sidomos pendimi se , ata, jo vetëm nuk patën penguar, por me reagimin apo më mirë mos reagimin kishin qenë vegla qorre në duart e sigurimit që pati ngritur grackën. Këta të paktët, në heshtje e dënonin qëndrimin e Musës. – E ç’fitoj në fund të fundit?-arsyetonin. – Një plumb mbas koke, ose po pati ca fat mbylljen në Burrel përgjithnjë, bile edhe pas vdekjes,- dhe tundnin kokën gjithë çudi nga ekzistenca ende e këtyre lloj njerëzve,në këtë fund shekulli të njëzetë, që kishin të shenjtë atë nderin që qe i vjetër, i dalë kohe, i parrokshëm për ata.
Sidoqoftë, në një pikë ishin të gjithë në një mëndje. Kurthngritësit qenë treguar krye artistë në mjeshtërinë e tyre. Edhe nëse vetëm për pak minuta ia dolën të njollosnin Musën me damkën e spiunit ,nuk u duhej ngrënë haku, madje u duhej hequr kapelja. Koha, mënyra, mjetet, dredhia e përdorur që ishte e panjohur gjer ahere në historinë e burgjeve shqiptare, gjithçka qe llogaritur me përpikmëri, por si çdo krim , mbasi edhe ky qe i tillë,sado i sofistikuar të jetë gjithmonë do të lërë gjurmë që do të shpien në zbulimin e tij, edhe në rastin e Musës, krimbërësit patën harruar, neglizhuar, apo nënçmuar shpirtin e tij, dhe qe pikërisht ky shpirt, që në pak minuta shndërroi triumfin e tyre në disfatë.
-Por a do të mund ti fajësoje ata.?-
E kujt do ti shkonte nëpër mënd se Ai ,Musa i Prishtinës për të hequr atë njollën e turpshme të tradhtisë ,damkën e të qënurit spiun do të ishte i gatshëm , pa u menduar dy herë, të paguante çfarëdolloj çmimi, qoftë edhe atë të lënies së kokës.?
-E po, më kot nuk e thërrisnin Musa i Prishtinës.- pati thënë Sevini…
* Autori ka qenë i burgosur politik. Fragmenti është marrë nga romani në proces

Unioni i Bashkësive Islame Shqiptare në Gjermani ndihmon Lagjen e Trimave në Kumanovë

June 2, 2015 by dgreca

Interviste me përfaqësuesin Unioni i Bashkësive Islame Shqiptare në Gjermani Ritvan Kurtishi/
Nga Beqir Sina – Kumanovë /
KUMANOVE : Gjatë qëndrimit në Lagjen e Trimave në Kumanovë biseduam me Ritvan Kurtishin – anëtari I kryesisë dhe si përfaqësues i Bashkimit të Unionit të Bashkësise Islame të Gjermanisë, i cila thotë se nga kjo e padëshiruar dhe që dëshirojmë të mos përsëritet më të nxjerrim të gjithë ne shqiptarët mësime.Për shumë arsye që na obligojnë ne si shqiptarë, se si tu gjendemi pranë këtyre njerëzve të cilët po kalojnë një gjendje shoku dhe traume në vështërsi të mëdha .
Mbasi atë që pamë këtu është me të vërtet e tmerrshme.
Ne nuk mundemi tua heqim traumat , thotë Kurtishim por kemi mundësi ti ndihmojmë të gjithë materialisht dhe moralisht, për tu treguar se ne jemi me Kumanovën, por duke mos pretenduar se jemi ne ata që do tua ndërtojmë shtëpit e shkatërruara atyre. Një detyrë kjo që i takon pikë së pari shtetit maqedonas, atij që e kreu këtë incident me këtë popullat paqedashëse më 9 dhe 10 maj.
Dhe, ai shton se këtu me sa vrejtëm ne, banorët e Lagjes së Trimave, kan nevojë të menjëhershme të problemeve psiqike, andaj duhet që institucionet emininete ekspertët e traumatizimeve sa më parë të ofrojnë ndihmën e tyre, sepse gjendja është tepër shqetësuses.
Murtishi duke folur për shumën grubullimin e saj dhe shpërndarjen theksojë se:”Ndihmat janë shpërndarë nga 25 xhami anëtare që veprojnë në këtë union. Shuma e mbeldhur megjithëse simbolike është 83 200 euro dhe u janë shpërndarë nevojtareve këtu në Lagjen eTrimave . Kjo ishte mundësia jonë që u munduam sadopak ta lehtësojmë gjendjen në të cilën ndodhen , ne nuk mundemi që t’jua ndërtojmë shtëpitë ,pasi kjo është detyrë e atyre që ua kanë prish këto shtëpi. Banorët janë ne një gjendje të veshtirë e të mjerueshme . Mendojmë se ka pasur mundësi edhe te largohen edhe të mos ndodhte kjo , mirpo pamë që një gjë e tillë nuk është bërë. Na vjen keq për popullatën këtu e në të njëjtën kohë edhe diaspora është shumë e dëshpëruar nga kjo , mirpo ata u munduan t’ju ndihmojnë me aq sa kanë mundësi të 55 familjeve. Pra ne mendojme se deri diku kjo ua lehteson sadopak vuajtjet “.
Kurse lidhur me atë se si arritët të mblidhein këto ndihma? Dhe se përveçse Unionit të Bashkësisë Islame në Gjermani a ka pasur ndihma të tjera?
Ai tha se Unioni i Bashkësisë Islame iu drejtoi kërkesë të gjitha xhamive atje, e kshtu erdhën të gjitha ndihmat e si rrjedhojë ju hpërndanë qytetarëve.
“Natyrisht, po , sespe Bashkimi Europian ka vendosur të ri ndërtojë të gjitha shtëpit e dëmtuara, por ka një solidarizim të madh të të gjithë shqiptarëve, kudo që janë; në Kosovë, Maqedoni, Shqipëri,Luginën ë Preshevës dhe shqiptarët e diasorës për të ndihmuar banorët e Lagjes së Trimave” tha për gazetën tonë Ritvan Kurtishin – anëtari I kryesisë dhe si përfaqësues i Bashkimit të Unionit të Bashkësise Islame të Gjermanisë”.

Fitorja e trefishtë e Elbenita Kajtazit në Riva del Garda

June 2, 2015 by dgreca

Nga Flora Nikolla/
Sopranoja e njohur kosovare e cila ka idhull Ermonela Jahon tregon suksesin e saj në Itali-
– Sopranoja e njohur kosovare, Elbenita Kajtazi, është nderuar me çmimin e parë në konkursin operistik “Riccardo Zandonai XXII ” në Riva del Garda, Itali, ku kanë marrë pjesë këngëtarë nga e gjithë bota . Në Edicionin e 22 -të të kësaj gare ndërkombëtare , këngëtarja ka fituar edhe dy çmime të tjera speciale duke fituar dy kontrata pune me dy shtëpi të mëdha operistike, në Sao Paolo në Brazil e cila quhet “Sao Pedro” dhe në teatrin operistik të Daegut në Korenë e Jugut. Ajo tregon në këtë intervistë se ndihet mirë që do të vizitojë dy shtëpi të mëdha operistike të famshme duke qënë pjesë e tyre si soliste. Por po ashtu Elbenita do të njihet me një pjesë të kulturës braziliane dhe koreane dhe kjo është dicka që e pret me padurim. Zakonisht eksperiencat e Elbenita Kajtazit, në gara janë gjithmonë të bukura, me shumë ethe pritje, më shumë prova paraprake dhe me paraqitje të paharrueshme në skenë. Këtë here nata finale për sopranon e cila punon në DeutscheOperBerlin(Gjermani ), ka qenë e paharruar dhe e përkryer. Ajo thotë se kur emri i saj u shpall bë Riva del Garda , si fituese e trefishtë i këtij evenimenti, çdo gjë ishte e mrekullueshme dhe plot me emocion . Në DeutscheOperBerlin , Elbenita ka patur fatin të interpretojë në skenë me këngëtarë shumë të famshëm e të suksesshëm si Anja Harteros , Elina Garanca , Roberto Alagna , Olga Peretyatko , Rolando Villazon , Saimir Pirgu , Gëzim Mushketa , Leo Nucci , e shumë e shumë tjerë , nga të cilët gjithmonë mëson shumë. Por ka dhe një ëndërr tjetër Elbenita , të performojë në skenë me yllin e skenës në botë, Ermonela Jahon . “Interpretimi dhe prezantimi i Ermonelës në skenë është e lidhur me zemrën dhe ofron emocion të paharrueshëm tek publiku”, thotë Elbenita , për të cilën skena ku interpreton muzikën operistike është shtëpia e saj e sa , është vendi ku ajo shpreh çdo gjë që ka në zemrën e saj, duke mundur t’u ofrojë emocion e kënaqësi shumë njerëzve. Por Elbenita është shqiptarja e parë që ka performuar në Filharmoninë e Berlinit vitin e kaluar në operën Dinorah , dirigjuar nga Enrique Manzola , organizuar në fillim të sezonit operistik në DeutscheOperBerlin. Shfaqja eshte organizuar në sallën e madhe te Filarmonisë së Berlinit, aty ku gjithmonë ka ëndëruar të ineterpretoj. Ka qënë dhe do të mbetet njeri nga momentet më të rëndesishme të jetës se sopranos se njohur.
F.N : Elbenita Kajtazi ju sapo keni marrë pjesë në konkursin operistik “Riccardo Zandonai XXII “, në Itali ku keni dalë fituese e trefishtë e këtij audicioni…
E.K :Kjo ka qenë hera e tretë e pjesëmarrjes sime në këtë garë dhe them se ishte tashmë koha të merrja çmimin e pare. Në një farë mënyre e kam pritur ketë vlerësim, ndërkohë që për dy cmimet tjera nuk mendoja se do t’i arrija. Kam qenë e fokusuar tek çmimi i parë dhe me këtë qëllim shkova në Itali. Dy çmimet tjera ishin vetëm dy arsye më shumë për tu gëzuar.
F.N : Çfarë do të veconit nga organizimi i këtij konkursi me vlera ndërkombëtare ?
E.K : Në këtë garë prestigjioze vlerësoj seriozitetin e punës dhe mënyrës se si trajtohen artistët. Janë shumë transparentë dhe të drejtë në zgjedhjen e solistëve dhe jam shumë e kënaqur me përfundimin e garës. Këtë e them jo sepse e kam fituar vendin e parë. K am marre pjesë edhe dy herë tjera ku jam ndarë me çmime të veçanta, dhe prapë kam pasur te njejten përshtypje.
F.N : Si ndihet Elbenita para sfidave që ju ofroi ky konkurs ?
E. K : Ndihem e përmbushur, dhe krenare për atë çfarë kam arritur. Jam pak e lodhur sepse jam ndarë nga puna në Operën e Berlinit për këtë garë, mirëpo ajo çfarë me gëzon është që arrita qëllimin tim.F.N : Ju do keni dy role në dy shfaqje operistike, në Brazil e tjetra në Korenë e Jugut…
E.K : Këto janë dy çmimet tjera që kam fituar në këtë garë. Disa shfaqje operistike në Brazil dhe të tjera në Korenë e Jugut. Jam shumë e lumtur sepse fillimisht do të mundem të vizitoj dy shtëpi të mëdha operistike shumë prestigjioze dhe të jem pjesë e tyre si soliste. E dyta, do të njihem me një pjesë të kulturës braziliane dhe koreane dhe kjo është dicka që po e pres me padurim.
F.N : Çfarë do të veçonit nga kjo eksperience ?
E.K : Zakonisht eksperiencat e mia në gara janë gjithmonë të bukura, me shumë ethe pritje, me shumë prova paraprake dhe me paraqitje të paharrueshme në skenë. Kësaj here nata finale ka qenë e paharrueshme për mua, gjithcka ishte e përkryer dhe kur u tha emri im si fituese e trefishtë, ishte moment i mrekullueshëm dhe plot me emocione . Jane kujtime të paharruara.
F.N : Cilat janë disa rolet që ju keni interpretuar dhe që doni të veçoni në këtë intervistë ?
E. K : Rolet që kam interpretuar gjithmonë më kanë fjetur në zemër dhe duket sikur janë krijuar vetëm për mua, Ato janë roli i Lucias në operen Lucia di Lammermoor – Donizeti , Pamina nga opera Zauberflöte. Në zemër kam dhe shumë role tjera të mëdha që më presin në të ardhmën e që do ti interpretoj me pjekurinë e zërit , hap mbas hapi !
F.N : Po këngëtarët që keni interpretuar ?
E.K : Në DeutscheOperBerlin kam pasur fatin të interpretoj në një skenë me këngëtarë shumë të famshëm e shumë të suksesshëm si Anja Harteros , Elina Garanca , Roberto Alagna , Olga Peretyatko , Rolando Villazon , Saimir Pirgu , Gëzim Mushketa , Leo Nucci , e shumë e shumë tjerë , nga të cilët gjithmonë mësoj shumë ! Por kam një ëndërr tjeter , të performoj në të njëjtën skenë me yllin tonë Ermonela Jahon !F.N : Cilat janë sopranot tuaja të preferuara dhe pse i veconi?
E. K : Sopranot që vecoj për zërin, tekniken dhe paraqitjen e tyre janë Ermonela Jaho për arsye se ajo këndimin dhe paraqitjen e saj në skenë e ka direkt të lidhur me zemrën duke ofruar emocion të paharrueshëm tek publiku. Vecoj gjithashtu Anja Harteros sepse ka një qëndrim të jashtëzakonshēm në skenë dhe repertori që ajo këndon më pëlqen shumë . Por veçoj këtu edhe teknikën e mrekullueshme që ajo ka.
F.N : Roli që ju ëndërroni dhe se keni interpretuar ende ?
E.K : Roli që pres me padurim ta interpretoj është roli i Mimis nga opera La Boheme e Puccinit , e kam patur ëndërr që nga studimet , dhe mendoj që është rol që do mund ta realizoja ne një mënyrë të veçantë , e ti jepja edhe pjese nga zemra ime.
F. N :Cfarë është muzika operistike për ju ?E.K : Muzika operistike për mua është jeta ime! Skena ku interpretoj këtë muzikë është shtëpia ime , është vendi ku unë shpreh çdo gjë që kam në zemrën time , dhe në këtë mënyrë u ofroj emocion e kënaqësi shumë njerëzve tjerë. Operat e mrekullueshme të kompozuara nga kompozitorë të ndryshëm botërorë gjithmonë të japin një mesazh edhe pse janë kompozuar shumë vite më parë ! Muzika operistike është muzikë që sdo vdesë kurrë. Do te veçoja interpretimin Filharmoninë e Berlinit vitin e kaluar në operën Dinorah , dirigjuar nga Enrique Manzola , organizuar në fillim të sezonit operistik në DeutscheOperBerlin. Shdaqja u organizua në sallën e madhe te Filarmonsë së Berlinit, aty ku gjithmonë kam ëndëruar të interpretoj. Ka qënë dhe do të mbetet njeri nga momentet më të rëndesishme të jetës time.
F.N : A mund të kujtoni në këtë intervistë si lindi tek ju dëshira për të qënë këngëtare lirike ?
E. K : Dëshira për të qenë këngëtare lirike më ka lindur që kur kam qenë nxënëse e shkollës së mesme “Tefta Tashko”, Mitrovicë , aty edhe ku mora hapat e parë në këndim . Profesorët e mi të dashur që kisha në atë shkollë, besuan tek une që në fillim që do bëhem këngëtare e muzikës lirike. Që në momentin që mësova si të impostoj zërin, unë u lidha me këtë lloj interpretimi. Ata pastaj më mësuan se kush është Maria Callas ,Pavarotti etj. Dhe unë i thashë vetes , kjo është mënyra më e mirë të jap shumë emocion e ndjenjë nga Zemra ime !F.N : Dhe sa e vështirë ka qënë kjo për ju ?
E. K : Duke qenë se unë nuk rrjedh nga një familje muzikantësh, për mua hapat e parë kanë qenë të vështirë sepse nuk e kam ditur se çfarë më priste . Rruga për te arritur diçka të madhe e të veçantë është gjithmonë e vështirë , por me punë vullnet e pasion ja del gjithmonë. Unë tani , nuk i kujtoj vështirësitë që i kam pasur , sepse kane qenë ndoshta më shumë se sa duhet !
F.N : Ju jeni një sukses në operan botërore tashmë , kujt ka dedikoni këtë sukses ?
E.K : Këtë sukses ja dedikoj fillimisht prindërve, motrave e vëllait që gjithmonë kanë qenë të pranishëm për të më mbështetur sa herë kam dalë në skenë, por dhe dashurisë sime të jetës, të fejuarit tim Ardianit i cili më ka qëndruar afër prej shtatë vitesh. Ai jo vetëm më ka mbështetur gjithmonë në çdo vendim timin, por ka qënë dhe kritiku im më i madh duke qenë njohës i muzikës klasike.
F.N : Si i shihni ju sot shqiptarët në botë ?
E.K : Shumë shqiptarë që njoh në botë janë të suksesshëm, janë të gjithë të famshëm dhe janë njerëz të ngritur. Shqiptarët në botë janë njerëz që ndihmojnë njëri tjetrin dhe nuk kanë zili njëri tjetrit. S’mund të them të njëjtën për njerëzit që jetojnë në trojet shqiptare. Ndoshta pse është vend i vogël dhe nuk ka mundësi për shumë njerëz të arrijnë suksese.
F.N : Sa e lidhur jeni me Kosovën , vendlindjen tuaj ?
E. K : Kam familjen në Kosovë dhe duke qenë familje e madhe gjithmonë ndjehem e përmalluar për të gjithë. Jam më e madhja nga fëmijët dhe motrat më mungojnë se ende janë duke u rritur. Mirëpo sa i përket anës profesionale e kam gjetur çdo gjë që kam dashur në Berlin.

Albumi “Këngët e Atdheut” u dhurohet Fëmijëve shqiptarë në Britaninë e Madhe

June 2, 2015 by dgreca

LONDER, 2 Qershor/- Në natën e tretë të Javës së Kulturës shqiptaro – britanike që është duke u mbajtur në Londër u organizua ceremonia e dorëzimit të albumit muzikor “Këngët e Atdheut”.
Ky album muzikor është një dhuratë e muzikantëve, Adelina Hoxha dhe Robert Radoja të përkrahur nga botuesi Flamur Hudhri, enkas për fëmijët e shqiptarëve në Britaninë e Madhe.
“Një sipërmarrje kaq bujare tërhoqi interesin e një audience të gjerë në Ambasadën Shqiptare në Londër.
Dhjetëra mësues dhe nxënës morën pjesë në këtë aktivitet të bukur”, është shprehur ambasadori i Shqipërisë në Britani të Madhe, Mal Berisha.
-Promovohet libri i Enver Bytycit në Londër-
Dita e Dytë e Javës së Kulturës Shqiptaro Britanike u mbyll me promovimin e librit të Dr Enver Bytyci, “Coercive Diplomacy of NATO in Kosovo”, botuar nga Cambridge Scholars Press në gjuhën angleze.
Veprimtaria u zhvillua në selinë e Ambasadës së Republikës së Kosovës në Londër.
Në këtë event morën pjesë diplomatet e dy ambasadave, studjues britanikë, lexues, shkrimtarë, dashamirës të historisë, miq të ambasadave të Shqipërisë dhe Kosovës, bashkatdhetarë me banim në Britaninë e Madhe, drejtues shoqatash shqiptare, etj.
Në promovimin e librit ishte i pranishëm edhe antari Parlamentit Britanik, Mark Prichard. Moderator ishte diplomati Arjon Krasniqi i cili e prezantoi autorin e librit dhe pjesëmarrësit.
Dr Enver Bytyci e mori audiencën në një udhëtim historik të shkurtër që nga periudha otomane e deri në shpalljen e Kosovës shtet i pavarur.
Në takim fjalën e mori edhe z Mark Prichard i cili foli për çështjen e Kosovës dhe politikën britanike ndaj saj.
Më pas vijuan pyetjet nga audienca dhe një recepsion në mjediset e ambasadës.(Almarina Gegvataj)

Si mund të jetë në paqe me veten Kristaq Gerveni?

June 2, 2015 by dgreca

Nga Myslym Pashaj-Profesor në Universitetin Politeknik të Tiranës/
Këto ditë, pas problemeve të acarimit të marrëdhënieve me Greqinë për shfrytëzimin e hidrokarbureve në detin Jon, u afrua edhe marrëveshja e ndarjes së kufijve detarë. Doli nga istikamet një negociator i rëndësishëm (por jo kryenegociator), ai që përfaqësonte Ministrinë e Mbrojtjes nga Forcat Detare, i shfaqur pas gjashtë vjetësh tek çelte një dritare të prishur… që, për kujtesën e bashkësisë, ka një gjurmë të shënuar.
Emrin e këtij negociatori nuk e kam përmendur kurrë, por kur erdhi koha kam debatuar ballë për ballë, dhe ajo betejë nuk ka qenë asnjëherë personale. Kam paraqitur kundërshti në mënyrë të drejtpërdrejtë, më shumë se 130 shkrime analiza, në disa mediume të shkruara shqiptare, si dhe intervista e debate në mediumet pamore. Në një kohë të shkurtër, sapo Marrëveshja shkoi në Kushtetuese, botova librin “Deti që nuk falet”, 320 faqe, duke qenë i hapur dhe në përgjegjësinë shkencore të studimit.
Negociatori në fjalë, në hapësirën kohore prej gjashtë vjetësh është përfolur kaq shumë (jo nga unë), edhe pse qëndronte në grada të larta e funksione, të cilat i mori pas mbrojtjes që i bëri marrëveshjes.
Dhe ja … bëri fësht… e doli në “Ora News”, duke e drejtuar në mënyrë keqdashëse shënjestrën e tij të prishur ndaj një oponenti të pavarur, pa e nuhatur se kështu ia kish kthyer vetvetes.
Nuk tha asnjë fjalë se beteja, e cila kish përfshirë një formacion shumë të gjerë intelektual, mbaroi në Gjykatën Kushtetuese, ku u dha gjykimi i epërm që e mbylli veprën famëkeqe.
Në fund të asaj beteje të turpshme, ai pat deklaruar: “I dhamë më shumë det Greqisë se ka flotë detare më të madhe!”
Ata që ishin të pranishëm ia bënë “Ëh! Ëh!”
Kjo ishte njolla që s’shlyhet kurrë. Para saj, Berisha kish marrë kompasin në dorë, për ta ndihmuar njeriun që në detin e madh kish zgjedhur një shkëmb detar strukjeje.
Kush ia rriti frymëzimin këtij njeriu që të dalë në opinion pikërisht në këtë kohë kur “vepra” është dëshmi reale se i ka prishur edhe më shumë marrëdhëniet midis fqinjëve?
Deklarata vjen në një vijë bashkuese të Athinës, së cilës i doli natyrshëm në kohë turbullirash negociatori i dikurshëm që të deklaronte se shkaku origjinë është që një oponent i pavarur në manipulim të hartave “…ka dashur të krijojë një trekëndësh për t’u tallur me ndjenjat e njerëzve”. Sikur oponenti të kish aftësi sugjestioni! Konteksti ka lidhje me “nacionalizmat”, ku negociatori kërkon transhe për t’u mbrojtur. A nuk foli kështu edhe Bakojanis, Berisha etj.? Në të njëjtën fill.
Prej kësaj del natyrshëm përfundimi se Kushtetuesja qenka molepsur nga ky sindrom…
Në të gjithë dokumentacionin e paraqitur në Kushtetuese nuk ka asnjë dëshmi hartografike që t’i irritojë shqiptarët, çka është tanimë e vërtetueshme lehtësisht. Nuk ka asnjë hartë nga ato që paska ruajtur në sirtarin e tij negociatori.
Ka veç një dashamirësi ndaj detarit… që mund ta ruante sërish figurën e tij, duke iu qasur atij realiteti që u prodhua nga shkaqe që ai vetë i di.
Ndërkaq, Forca Detare ku ai ka shërbyer e komanduar dhe opinione të kohëve të fundit (shikoni kap. Meçollari apo kap. Petoshati) me urtësi dhe argumente për aq sa arrijnë të çmojnë, sjellin dyshime themelore për rolin e tij shumë të dukshëm duke anashkaluar FD.
Me naivitet (sërish më vjen keq tek e shpreh) kujton se gjithë kjo histori na qenka “e tija” dhe “e oponentit” , kur ajo fitoi një tejdukshmëri aq të madhe, kombëtare, ndërkombëtare, por edhe profesionale.
Del në pah se brenda tij negociatori ka një karakter tjetër …forca e të cilit e bën zap dhe nuk e lë të meditojë ndershmërisht me vetveten, është ajo, që në kahjen e keqe e kapërcen aktin e epërm të Kushtetueses, e cila nuk ka emrin e një oponenti, por gjykimin më gjakftohtë juridik e shkencor, që e hodhi poshtë atë pakt detgrabitës.
Prandaj, ai lypsej të merrej ndershëm me argumentet që sjell Kushtetuesja, të cilat duhet t’i ketë lexuar, por ka gjasa se i kanë lënë një mbresë vërtetësie aq goditëse, ndaj u largohet dhe u fshihet, si kurrë nuk duhet ta bëjë një kundëradmiral.
Teksa shprehem kështu, ndonëse ndodhem larg e nuk e kam parë hartën që ai shpjegon, them se “si vallë nuk i dridhet timoni i anijes dhe nuk i çrregullohet busulla në orientimin e saj, kur kalon lehtësisht te shkëmbi i Pleshtit (Barketa), ku ai braktis të vërtetën shqiptare historike të ‘pushtimit’ të këtij shkëmbi, ku u vendos kompasi i baraslargësisë dhe deri në vijën bazore të gjirit të Tetranisit na ngelën afërsisht 780 metra?
Si nuk i dridhet timoni teksa dëgjon kumtin “qorr” të baraslargësisë që e hedhin në hartë fqinjët dhe shmang metodën tjetër “equitable solution” që e rekomandon UNCLOS, për rrethanat aq komplekse që ka kufiri ynë detar me Greqinë dhe rri në “paqe me veten”?
Sa ka të tilla për të thënë, por këtu s’është vendi.
Mbajtja ende në dorë e kompasit politik, duke përmendur Lulzim Bashën që ishte në krye të ekipit të “përkushtuar”, çka sollën atë ngjarje unikale në dramën e kufijve tanë historikë, është një dimension tjetër i turpshëm, që lë jo vetëm shije të keqe, por edhe një damkë që shndërrohet sërish në bumerang.
Kristaq Gerveni (është hera e parë që po e përmend në shkrimet e mia kritike-teknike) ndodhet tani në paqe me veten…!
A nuk ju duket groteske!?
Ai pret që të bëhen rinegociata dhe ekipi i ri “të përfitojë më shumë sesa mori ai…”
Për të gjithë shoqërinë, kjo duhet të jetë dëshpëruese.
Aq më shumë me organizimin e shtetit dhe funksionimin e tij, se, siç shihet, fjala u ka ngelur atyre që e ndërtuan atë pakt të riflasin dhe riargumentojnë dështimin e madh, kur institucionet e shtetit s’kanë thënë ende gjysmë fjale, veçse kanë kallëzuar në Prokurori negociatorët, pas gjashtë vjetësh…
*Profesor në Universitetin Politeknik të Tiranës(Kortezi(Panorama)