Archives for July 2015

AliPodrimja,3 vjet pas vdekjes

July 22, 2015 by dgreca

Nga Gani Qarri/
Më 21 korrik të këtij viti,shënohet trevjetori i vdekjes së papritur të poetit të madh e të mirënjohur shqiptar dhe ndërkombëtar, AliPodrimja.
Mendohet se ai vdiq dy-tre ditë më herët,por pas kërkimesh të gjithanshme, trupi i tij i pajetë, mundi të gjendej vetëm më 21 korrik të vitit 2012,rreth katër kilometra larg qytetit të Lodeve në Francë, ku përfaqësonte Kosovën në festivalin e poezisë të njohur si “Zërat e Mesdheut” (Voux de la Mediteran) në të cilin marrin pjesë shumë poet nga vendet ballkanike dhe ato evropiane.
Nga kolegët pjesëmarrës e më gjerë, për hir të respektit që ata kishin për poetin tonë, dhe misionit të veçantë që ai pati si përfaqësues i shtetit më të ri në këtë festival, shuarja e papritur e tij, u himnizua edhe si vdekje poetike.
AliPodrimja u lind më 28 gusht të vitit 1942, në Gjakovë. Shkollimin fillor dhe atë të mesëm (gjimnazin) i mbaroi në vendlindje, kurse studimet, drejtimi Gjuhë dhe Letërsi Shqipe i përfundoi në Fakultetin Filozofik të Universitetit të Prishtinës.
Pas diplomimit, ai punësohet në të përditshmen e atëhershme të vetme ne gjuhën shqipe “Rilindja”, si drejtues i rubrikës për kulturë, detyrë të cilën do ta kryente nga viti 1966 deri më 1976, kohë kur do të kalonte në edicionin e botimeve , të po kësaj gazete.
Shkrimet e tij datojnë që nga vitet e gjimnazit, kurse poezinë e parë me titull “Arabja” ai e publikoi në vitin 1957, në revistën “Jeta e re”.
Botimi i kësaj poezie ,ndikoi te mbështetësi i pasionuar i poetëve të rinj, krijuesi i mirënjohurEsadMekuli, i cili frymëzoi dhe ndihmoi AliPodrimjen ne formimin e tij si poet i së ardhmes.
Po kjo revistë, në vitin 1961, botoi edhe librin “Thirrje” të këtij poeti, i cili ishte po ashtu libri parë i tij.
Në vitin 1966, AliPodrimja pranohet anëtar korrespondent i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës,nga viti 1976,anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës dhe PEN-it, shqiptar, kurse nga viti 2000 edhe anëtar i rregullt i ASHAK-s.
Gjendja e rëndë politike në vitet e 60-ta, për shqiptarët nën okupim dhe fatkeqësia familjare si vdekja e të birit Lumit, sipas kritikëve, ndikuan që ai të nxirrte në dritë librin më të arrirë të tij, “Lum Lumi”! i cili ende vlerësohet lartë kudo.
AliPodrimja,është autor i mbi dhjetë vëllimeve poetike dhe konsiderohet si njëri nga përfaqësuesit më të denjë të poezisë kombëtare dhe asaj me renome ndërkombëtare.
Veprat kryesore poetike të AliPodrimjes, janë:
1. “Thirrje” 1961
2.“Shamijat e përshëndetjeve” 1963
3. “Dhimbë e bukur” 1967
4. “Sampo” 1969
5. “Torzo” 1971
6. “Lum , lumi” 1982, e cila njihet edhe si kryevepra e Podrimjes, etj,.
Kurse në prozë ai botoi veprat:

”Burgu i hapur” 1998
1. “Harakiri” 1999 etj.

Ali Podrimja,ishte autor i disa zhanreve shkrimore, si poezi, prozë, ese dhe tregime, të cilat u shpërblyen me shumë çmime letrare.
Krijimet e AliPodrimjes, përveç nivelit gjithëkombëtar, u bënë të njohura edhe jashtë gjeografisë etnike shqiptare, duke u përkthyer dhe mirëpritur në shumë gjuhë dhe shtete të Botës. Ndaj,vdekja e tij, ishte një humbje e madhe jo vetëm për letërsinë shqipe por edhe atë ndërkombëtare.

Quo vadis, arsimi shqiptar ?

July 22, 2015 by dgreca

MSc. Eraldo MEÇALLA/
Master i Shkencave në Marrëdhënie Ndërkombëtare/
Aristoteli, filozofi më i madhë i botës antike shprehet mbi rendësinë e arsimit: “Rrënjët e arsimit janë të hidhura, por fruit është i ëmbël”. Në rastin e Shqipërisë, arsimi ka pasur një rrugëtim dhe tranzicion tepër problematik. Ndërsa sot në prag të miratimit të “Ligjit të Arsimit të Lartë dhe Kërkimit Shkencor”, debatet dhe kundërshtimet ndërmjet aktorëve të botës akademike si pedagogë, profesorë, akademik dhe klasave politike dhe të shoqërisë janë tepër të zjarrta. Si gjithmonë politika dhe politikanët politizojnë gjithçka, për më tepër edhe arsimin shqiptar çka nuk duhet të ndodhte kurrë.Përfitimet ndërmjet shoqërisë dhe arsimit janë reciproke, “më jep të jap” në këtë kuptim individi nga arsimimi fiton njohuri intelektuale dhe profesionale të cilat shtojnë shanset e punësimit, ndërsa shteti zhvillon potencialin ekonomik dhe intelektual të shoqërisë për të ardhmen.
Nuk është aspak rastësi që viti 2015, e gjen arsimin shqiptar në një pikë kritike dhe kaosi total në të kuptuarin e situatës drejt. Është e qartë se problemi nuk është as tek ligji i ri i arsimit me tipare “anglo-saksone” që pritet të miratohet sepse nëse shikohet me kujdes dhe paanëshmëri ai rrit konkurrencën e drejtë, meritokracinë, sitemin e vlerave dhe respektimin e parimeve bazë të arsimit të lartë shqiptarë edhe nga ana kushtetuese. Problemi qëndron tek dekadat e ikje-ardhjeve qeveritare që kanë goditur thellë sistemin e arsimit dhe botën akademike shqiptare, ku numri i universiteteve në raport me popullsinë nuk kishte asnjë lidhje, diploma të blera, fusha studimi jo në koherencë me kërkesat e tregut të punës, mësimdhënie jo profesionale, mungesë e kërkimit shkencorë, grada shkencore Ba, Ma, Dr, Prof. As, Prof. Dr të fituara pa përmbushur kriteret akademike dhe ligjore dhe student jo korrektë e aspak të predispozuar për të studiuar në të cilën ka mbizotëruar fenomeni i Universiteteve “Kafene”.
Thelbi i arsimit të lartë shqiptar dhe elementët përbërësë janë: 1.) Institucionet publike dhe private, uiversitetet dhe akadmitë, fakultetet dhe departamentet, pedagogët dhe studentët. 2.) Financimi i arsimit nga shteti, privati ose donatorë. 3.) Rregullat e veprimtarisë dhe sjellja në sitemin arsimor. Ana pozitive e këtij ligji ose reforme nga pseudo reformat e të shkuarës, është tek muajt e gjatë të konsultimit me shumë aktorë, grupe interesi, ekspertë dhe profesionistë. Synimet e ligjit janë të qarta rritja e cilësisë, zgjerimi i autonomisë, kontrolli i cilësisë, respektimi i kuotave dhe kritereve të pranimit të studentëve, përcaktimi qartë i numrit dhe pagesës së stafit akademik, përcaktimi i tarifave të studimit dhe buxheteve të universiteteve.
Normalisht me gjithë këto vite reformash që vetëm emrin kanë të tilla, shoqëria dhe aktorë të tjerë janë bërë shumë mosbesues dhe kjo me të drejtë. Për një të ardhme të sigurtë dhe të sukseshme në BE, duhet të forcojmë sitemin arsimor me anë të kësaj kryereforme. Rendësia e arsimit të lartë në shqipëri përtej çdo interesi, përtej çdo partie ajo lidhet drejtëpërsëdrejti me çdo familje shqiptare prandaj është me interes kombëtar.
Në ceremoninë e diplomimit të Universitetit të Nju Jorkut në Tiranë më 10 korrik 2015, Kryeministri Edi Rama theksoi: “Unë jam shumë krenar që në ditët në vijim, parlamenti i Shqipërisë do të miratojë ligjin e ri për Arsimin e Lartë, që në radhë të parë është lajm i shkëlqyer për prindërit e këtij vëndi, të cilët investohen me mish e me shpirt që fëmijëve të tyre t’i japin mundësinë e një shkollimi të lartë dhe që në këmbim të marrin satisfaksionin e jashtëzakonshëm të përmbushjes së aspiratave të fëmijëve të tyre”. Kryeministri shtoi: “Historia e universitetit nënë dhe universitetit njerkë, mbaron”. Ndërsa kryetari demokrat Lulzim Basha, mbi ligjin e arsimit të lartë u shpreh: “Reforma për arsimin do të rrisë kostot për studentët, do të rrisë kostot për xhepat e tyre. Ato do të kenë të vështirë për shkak të papunësisë dhe varfërisë në rritje”.
Që të kryhet një analizë e plotë mbi Ligjin e Arsimit të Lartë dhe Kërkimit Shkencore në Shqipëri duhet të kalosh njëri pas tjetrit të 144 nenet dhe 69 faqet e ligjit. Fatëkeqësisht shumica e personave flasin përpara se të lexojnë sepse i pëlqejnë analizat e pabazuara në lexim. Natyrisht kjo reformë mbi arsimin nuk është aspak e nxituar dhe vjen pas një kohe të gjatë planifikimi të detajuar, e bazuar në shumë pika në “Ligjin e Arsimit të Lartë” i vitit 2007. Reforma bazohet tek vlerat europiane dhe vazhdimësia e “Proçesit të Bolonjës”. Ky ligj është i rëndësishëm sepse zhduke edhe dallimet e Universiteteve Publike dhe Private, duke i kaluar në formën e një institucioni të pavarur publik.
Në nenin e parë të Arsimit të Lartë sanskionohet se misioni i arsimit të lartë është, “një e mirë dhe përgjegjësi publike”. Kjo tregon qartë se vizioni për një arsim cilësor dhe të shanseve të barabarta për të gjithë qytetarët. Në mënyrë që kjo ide dhe vizion të realizohet ka edhe kosto, siç do investim tjetër, por individi dhe shoqëria duhet të mendojnë për të ardhmen , nuk ka shtet në botë që kërkon të përkeqësojë situatën e arsimit sepse ai është themeli i kombit sot dhe në të ardhmen. Mendësia aktuale mbi arsimin duhet të ndryshojë, kjo është diçka e natyrshme që në botë dhe Europë në vendet e zhvilluara ka ndodhur përpara 50 viteve.
Për të realizuar këtë koncept kërkohet punë e jashtëzakonshme nga të gjithë aktorët kryesorë për të eleminuar korrupsionin, mungesën e kërkimit shkencore, nepotizmin, administrimin e gabuar dhe jo ndasi të kota, çdo reformë është e ashpër në fillim por më pas shfaqen përfitimet. Suksesi i këtij ligji pikërisht qëndron tek diskutimet dhe këndëvështrimet e ndryshme, që tregojnë emancipim në mentalitetin e shoqërisë Shqiptare dhe ndryshimet madhore që do të sjellë ligji.
Shqipëria, sot gjëndet përpara ndryshimeve të mëdha, ka ardhur moment i përcaktimit të modelit europian dhe demokratik të sistemi arsimor, në qendër të së cilës do të jenë këto elemente: 1.) Autonomia universitare që përfshinë liri akademike, administrative, strukturore dhe financiare. 2.) Kërkimi shkencor si metodë mësimi. 3.) Implementimin e kulturës, traditës dhe praktiës në të gjithë sistemin arsimorë. 4.) Sistem i unifikuar i arsimit të lartë privat dhe shtetëror me skemën e një institucioni të pavarur publik. Në këtë mënyrë universiteti do të jetë vendi, ku demokracia, liria, drejtësia, vlera, virtyti dhe meritokracia do të mbizotërojnë.
Sot që diskutojmë sistemi i arsimit është i tejmbushur me antivlera si klientelizmi, inkopetenca, mungesa e profesionalizmit dhe korrupsioni, elemente të një universiteti “familjar”. Universiteti si djepi i demokracisë duhet të zhvillojë shoqërinë dhe jo të presë nga shoqëria zhvillimin.Sinqerisht, shpresojë që kjo reformë do ti rezistojë kohës dhe të mos kthehemi në përsëritje të së shkuarës, me reforma mbi reforma. Ligji i ri bazohet tek nevoja e shoqërisë shqiptare, të lodhur nga 25 vite papërgjegjshmërie në sistemin arsimor, për të implementuar vlerat dhe provojat më të mira europiane dhe ndërkombëtare. Flitet për interesa nga palë të ndryshme, nuk mund të fshehim që mund të ketë të tilla por të mirat që sjell ligji mbizotërojnë, duke shëruar dukuritë negative, duke rritur cilësinë, besimin tek arsimi dhe zhvillimin ekonomik.
Ligji i ri për Arsimin e Lartë dhe Kërkimin Shkencorë bazohet tek Ligji i Arsimit të vitit 2007 dhe tek parimet e “Proçesit të Bolonjës”. Dy aspektet kryesore të ligjit mbi arsimin janë: 1.) Aspekti i kontrollit, menaxhimit dhe administrimit të universiteteve duke ja deleguar këto detyra organizmave si: QSHA (Qëndra e Shërbimeve Arsimore), AKFAL (Agjencia Kombëtare e Financimit të Arsimit të Lartë), KALKSH (Këshilli i Arsimit të Lartë dhe Kërkimi Shkencor). 2.) Aspekti organizativ, financues dhe buxheti.
Megjithatë mendimet, opinionet, diskutimet, këndëvështrimet e çdo qytetari, pedagogu, studenti, politikani apo çdo personi të interesuar që kanë vlera dhe virtyte duhet të dëgjohen dhe duhet të jenë të dorës së parë. Siç thekson Nelson Mandela: “Arsimi është arma më e fuqishme që ju mund të përdorni për të ndryshur botën”.

Beqir Grebene, koka e të cilit kushtonte rëndë gjatë Luftës së Parë Ballkanike

July 22, 2015 by dgreca

“…kuptohej haptazi se për të vazhduar jetesën e saj në Rumeli, kombësia turke ka nevojë për Shqipërinë e pavarur…” (Beqir Grebene)/
Shkruan:Arben Llalla-Historian/*
Beqir Grebenea ose Beqir Fikri, lindi në një familje shqiptare me origjinë më 1881 në fshatin Çurhli të Grevenas, sot quhet Agjios Gjeorgjios-Shën Gjergji. Ai ndoqi shkollën ushtarake në Manastir dhe e përfundoj me rezultate të shkëlqyer, më tej u dërgua të shërbej në Jemen. Pas kthimit nga Jemeni mori gradën kapiten. Në Dhjetor të 1907, u bashkua me lëvizjen e Turqve të Rinj-Xhon Turqit dhe më 1911, u caktua komandant i xhandërmarisë së Grevenas dhe kishte 80 ushtarë në dispozicin. Kishte fituar titullin Bej, por ai me modesti dëshironte ta thërrisnin Aga, pra një shkallë më poshtë.
Në Tetor 1912, rreth 500 komit grek të ardhur nga Kreta rrethuan fshatin Çurhlin e rrethuan, por Beqir Brevene çau rrethimin me pak ushtar duke kaluar në Kostur, më tej në Korçë duke dalë në Konicë për tju ardhur në ndihmë trupave turke që ishin të rrethuar në Janinë.
Ushtarët grek pasi nuk mundën të vrisnin Beqirin i vranë vëllan, Xhelon, dy motrat, xhaxhain dhe i keqtrajtuan nënën e gruan. Më tej i dogjën i dogjën shtëpinë e cila kishte një bibliotekë të pasur me libra në gjuhën osmane, gjermane, franceze, etj.
Beqir Grebenja ishte një ushtarak i zoti. Kur ushtria turke u dorëzua në luftën e Janinës, Beqir Grebene me regjimentin e tij që përbëhej nga ushtar dhe oficerë shqiptar, kryesisht çamër nuk pranojë të dorëzohej. Ai me pak ushtar mbajti për disa muaj ushtrinë greke të mbërthyer në zonën e kufirit të sotëm Konicë-Leskovik.
Në 10 Nëntor 1912, Komandanti i Përgjithshëm i Ushtrisë Greke, Konstandini nxorri dekret që jepte 10.000 Dhrahmi për kapjen ose vrasjen e Beqir Bej Grebena.
Në shumë libra të huaj që shkruhet për çlirimin e Epirit dhe pavarësinë e Shqipërisë flitet për Beqir Grebenen si një ushtarak i zoti dhe komplotist. Në fillim të vitit 1914, Beqir Grebene u kap në Vlorë me rreth 200 ushtar turq, pjesa më e madhe e tyre me origjinë shqiptare të cilët donin të bënin komplot për të shpallur si Sovran të Shqipërisë, Izet Pashën (ish-ministër lufte në perandorinë osmane), me prejardhje shqiptare. Por në përpjekje për të zbarkuar në Vlorë, 200 turqit u arrestuan nga xhandarët holandezë me urdhër të qeverisë së përkohshme, në marrëveshje me Komisionin e Kontrollit. Grebene dhe shokët e tij u nxorën para një gjykate ushtarake, më 18-31, Janar, 1914, Gjyqi ushtarak i kryesuar nga gjenerali Hollandez, Deveer e dënoi me vdekje dhe, në kundërshtim me çdo ligj ndërkombëtar mbi ushtarakët, kërkoi varjen e tij. Ndërsa, 9 nga oficerë i dënoi me nga 6 deri 3 vite burg. Vendimi për varrjen e Beqir Grebenes nuk u zbatua, sepse K.N.K. vendimin përfundimtar u la të jepej nga princ Vidi i cili e fali dhe e përzuri për në Turqi.
Më 21 Dhjetor 1914, u vra gjatë luftës Ruso-Turke në betejën e Sari-Kamis dhe u varros me nderime ushtarake në Erzurum, në lindje të Turqisë. Pas la dy djem, Qemalin dhe Muzafer Grevena. Muzaferi u bë Pasha i qytetit, ndërsa sot nipi i Beqir Grevenesë është mjek në Izmir.
Turqia e nderon figurën Beqir Grebene si një ushtarak i zoti gjatë Luftës së Parë Ballkanike 1912-1913. Më 1912 mori gradën Major dhe kur u vra kishte gradën nën/Kolonel. Botoj librin “Grebene ve Garp Ordusunda Kuvve-i Seyyare”(Grevenaja dhe Forcat Mobilizuese në Ushtrinë Perëndimore). Në vitin 2008, libri i tij u ribotua përsëri dhe në Prill të 2014, në Aiani të Kozanit-Greqi në një Konferencë Shkencore u mbajt edhe një kumtesë për figurën e Beqir Grenesë.
Beqir Grebeni ka zënë vend në historigrafinë greke, turke dhe shqiptare si një ushtarak i zoti i cili luftoj në Grevena, Janinë, Konicë. Ai bëri përpjekje që Shqipëria të ishte nëndiktimin e Turqisë sepse besonte se një aleancë turko-shqiptare do e ndalte zgjerimin e Greqisë në dëm të tokave shqiptare. I edukuar në shkollat turke nuk harroj se ishte shqiptar dhe se duhej të luftohej për mbrojtjen e tokave shqiptare. E donte shumë vendlindje e tij dhe bëri disa herë përpjekje individuale, jashtë urdhrave të ushtrisë turke që ta çlironte nga ushtria greke. Figura ushtarake e Beqir Grebenesë u kishte kall frikën grekëve sa që më 1914, një gazeta e Kozanit lajmëroj se Beqir Grebene do rikthehen me ushtri për të marrë Grevenan. Tashmë ai ishte kthyer në Mit, dy km nga fshati i lindjes ndodhet një vend që ende mban emrin Beqir Aga.

*Foto e vitit 1908, Beqir Gebeneja ne mes, ulur me parine e Grevenas

Dielli-Arkiv: DOSJA HETIMORE NDAJ FAIK KONICES

July 22, 2015 by dgreca

-Sipas të dhënave arkivore amerikane-/
Nga Agron Alibali*/
Gjatë dy viteve të fundit të jetës, Faik Konica u vu nën vëzhgimin dhe hetimin e FBI-së. Të dhënat arkivore përkatëse hedhin dritë mbi momentet e fundit të jetës së diplomatit të shquar që kishte përfaqësuar për një kohë të gjatë dhe me aq dinjitet vendin e tij të vogël në kryeqytetin amerikan.

Një kontakt në Konsullatën Italiane?

Shkak për fillimin e hetimit ishte një njoftim i janarit 1941 nga një burim “tejet konfidencial dhe i njohur për FBI-në” se Faik Konica ishte takuar dendur me një punonjës të paidentifikuar të Konsullatës Italiane në Nju Jork gjatë pushimeve të fundvitit 1940, më konkretisht, gjatë periudhës 24 dhjetor 1940 – 3 janar 1941. Konica raportohet të ketë qëndruar ndërkohë në Pennsylvania Hotel në Nju Jork, me adresë 1530, 16th Street, Washington, D.C. “Natyra e kontaktit”, thuhet më tej në raport, “nuk u sqarua ”.
Cila mund të ishte arësyeja e vizitës së Konicës dhe kush mund të ishte zyrtari konsullor, italian ose jo, që takoi Faiku në Nju Jork? Dhe më tej, pse theksohej kjo si çështje pikërisht një vit më pas, d.m.th në janar 1942, kur rrethanat botërore kishin ndryshuar kryekëput me hyrjen në Luftën Botërore të SHBA pas sulmit të pabesë japonez të Pearl Harborit dhe kur Italia i kishte shpallur luftë SHBA –së pikërisht me 11 dhjetor 1941 ?
Çështjen e raportoi në qendër një Agjent i Posaçëm i FBI-së, siç del nga Memorandumi i 28 janarit 1941. Më 12 maj 1941 zv. Inspektori i Departamentit të Policisë të Qytetit të NJu Jorkut kërkoi hapjen e një hetimi ndaj Faik Konicës. Çështja u kategorizua e “Sigurisë së Brendshme”. Një raport i Zv. Inspektorit i dates 25 shtator 1941 tregon se Konica vizitoi Nju Jorkun sërish me 13 korrik 1941 duke qëndruar prapë tek i njejti hotel .
Është me vend të vërehet se vizita e parë e lartpërmendur e Konicës në Nju Jork përkonte me festimet e Kërshëndellave dhe të Fundvitit, çka do të thotë se Konsullata Italiane do të ketë qenë zyrtarisht e mbyllur. Nga ana tjetër, nëse vërtet Faiku do të ishte i përfshirë në ndonjë aktivitet pro-italian në SHBA, ai mund ta bënte këtë fare mire në Washington, dhe drejtpërdrejtë me Ambasadën Italiane atje. Mirëpo këto rrethana nuk theksohen në raportet e gjurmimit.
Gjithsesi, nëse ka patur ndonjê kontakt të Faikut me Konsullatën Italiane në Nju Jork, ai duket se ka patur karakter krejtësisht privat. Me të vërtetë, ka shumë të ngjarë që Konica të ketë takuar ish-ndihmësin e vet, Hito Sadik, i cili në atë kohë po hartonte një ese për historinë dhe marrëdhëniet e Shqipërisë me fqinjët, me përmbajtjen e së cilës Konica duhet të jetë vënë në dijeni. Eseja u botua disa javë më vonë në anglisht me titullin “Një Letër Shqiptare” [“An Albanian Letter”] e shtypur me fonde italiane .
Gjurmimi i Konicës për një vit duket se u trajtua si diçka rutinë dhe e mbetur në nivele të ulëta të organeve policore federale apo vendore. Ndërkohë, sikurse e kemi përmendur tjetërkund, në kuadrin e veprimtarisë së tij si ish-përfaqësues i Shqipërisë dhe si udhëheqës i bashkësisë shqiptaro-amerikane, Faiku ishte në kontakt të përhershëm me zyrtarë të Departamentit të Shtetit dhe të organeve të tjera të administrates amerikane për qartësimin dhe mbështetjen e çështjes shqiptare.

Çështja merr hov me hyrjen e SHBA në Luftën e Dytë Botërore

Mirëpo me 5 mars 1942, një individ i paidentifikuar nga qyteti Avon Lake, Ohio, i shkruan drejtpërdrejtë Drejtorit të F.B.I.-së John Edgar Hoover [Huver]. “Unë jam e sigurtë se ju jeni njoftuar më përpara për Faik Konicën, ish Ambasadorin shqiptar në Washington, dhe ndjenjat e tij pro-italiane”, shkruan denoncuesja. “Me sa kam marrë vesh”, vazhdon më tej letra, “Konica do të flasë në një takim me shqiptarë mohamedanë në rajonin Canton-Louisville-Massillon, të shtetit Ohio…me date 8 mars 1942”. “Shqiptarët e Amerikës janë qytetarë besnikë të këtij vendi” dhe “shumica e tyre janë anëtarë të një organizate që dëshiron çlirimin e Shqipërisë nga thundra Italiane”, thekson letra, duke iu referuar pa dyshim organizatës “Shqipëria e Lirë” të Kostë Çekrezit. Letra informon më tej se “një numër shqiptarësh mohamedanë …janë mbështetës të Konicës dhe ky i fundit ka ndikim të madh tek ta”. “Sa më sipër është konfidenciale dhe unë mbetem me shpresë se ju do ta ndiqni këtë çështje”, përfundon letra .
Z. Huver u përgjigj personalisht me date 23 mars 1942 duke i sugjeruar denoncueses të takohej me Agjentin e Posaçëm të Ngarkuar për Hetimin [APNH] në Cleveland, Ohio . Ai i shkruajti personalisht edhe këtij të fundit, duke e udhëzuar që t’i kushtonte kësaj çështjeje “një vëmendje të menjëhershme hetimore” si dhe të bashkërendonte punën me zyrën e Nju Jorkut, meqenëse ajo “është zyra ku ka filluar hetimi”, dhe atë të Washington-it, për arësye se Konica atje e kishte vendbanimin .
Të dhënat policore të grumbulluara për here të pare për Konicës treguan se ai “nuk kishte as precedentë penalë dhe as shkelje të trafikut”, “kishte “tregues kredie (rating) të favorshëm” të shkallës “I-A”, dhe se në atë kohë “nuk kishte llogari të papaguara” . Dhe s’kishte si të ishte ndryshe.
Duke qenë se Konica nuk kishte kryer vizita të tjera në Nju Jork, zyra e F.B.I.-atje i kërkoi qendrës që “si zyrë e origjinës e çështjes të bëhet Washingtoni ” kërkesë që u miratua pa vonesë nga Huver-i .
Informacion u mblodh edhe nga burime të Departamentit të Shtetit, të cilat i konfirmuan F.B.I.-së se Konica “kishte qenë dikur Ministër Shqiptar në Shtetet e Bashkuara por në kohën e tashme nuk kishte imunitet diplomatik”. Informacion u mblodh edhe për broshurën e Faikut me titull “Sfondi i Konfliktit Italo-Grek”, i cili zotërohej nga një punonjës i Departamentit të Shtetit në Dhomën 304, që bënte pjesë në bibliotekën e atij institucioni.

Dy pamflete

Agjenti i Posaçëm i F.B.I.-së raporton se pasi i hodhi një lexim të shpejtë pamfletit, përcaktoi se ai ishte i destinuar për botim në gazetë, por “u botua privatisht në Washington, D.C. më 2 gusht 1940” dhe, sipas mendimit të përciptë të një personi pa dijeni për historinë e konflikteve ballkanike, broshura dukej si “shumë pro-Italiane dhe anti-Greke ”. Në fakt, broshura nuk ishte as pro-italiane dhe as anti-greke; ajo ishte thjesht pro-shqiptare. Në rrethanat e turbullta dhe shumë fluide të fillimit të Luftës së Dytë Botërore dhe në kuadrin e mungesës së përgjithshme të informacionit për problemet e mbartura ballkanike, Faiku aty paraqiste pikëpamjen sipas së cilës territoret të njohura si Shqipëri e Poshtme ose Epir kishin qenë historikisht të populluara prej arbërorëve por i ishin shkëputur trungut vendës nga Fuqitë e Mëdha. “Çështja është, shkruante Faiku, nëse ish provinca turke e Janinës ishte dhe ka qenë gjithmonë pjesë integrale e Shqipërisë. Nëse kjo është e vërtetë, a pushon kjo e vërtetë së qëni e tillë vetëm sepse janë italianët që e afirmojnë atë” ?
Huver-i i kushtoi vëmendje të posaçme hetimit. Madje me 3 qershor 1942 ai kritikonte APNH në Cleveland, Ohio, “se nuk i ishte kushtuar asnjë vëmendje hetimore çështjes” duke kërkuar “që të mos kishte vonesa të tjera në trajtimin e saj ”.
Rrjedhimisht, raporti i parë hetimor u përgatit brenda javës. Përmbledhja e tij përmbante disa fakte të pasakta, si p.sh. referenca se “pasi Hitleri zuri Shqipërinë tre vjet më parë…”. Nga përmbajtja e raportit mësojmë se, më në fund zyra e Cleveland-it e kishte intervistuar denoncuesen, që e paraqiste veten si “kundërshtare politik i Konicës”. Duke komentuar për Konicën, informatorja e paraqet atë si “mjaft të paqëndrueshëm në pikëpamjet e tija politike”, çka është një ndër mendimet më të pasakta ndaj Faikut, të shprehura edhe tjetërherë.
Informatorja kundër Konicës, sipas raportit, përmend edhe Fan Nolin duke e paraqitur atë “si komunist në ideale”. Aty mësojmë se ajo kishte paraqitur një raport në FBI kundër Nolit qysh në vitin 1940, ndofta në zyrën e FBI-së të Ohio-s, por nuk ka të dhëna se kjo u mor parasysh në atë kohë nga Byroja.
Për vetë lidhjet dhe njohuritë që paraqet, informatorja e panjohur ka qenë me siguri me prejardhje shqiptare. Megjithatë, kuptohet se ajo nuk ishte fare e qartë për thelbin e filozofisë dhe veprimtarisë së Nolit dhe Konicës. Ata mund të ndryshonin aleancat, por kurdoherë dhe mbi gjithshka vinin pavarësinë dhe integritetin tokësor të Shqipërisë si dhe fuqizimin e marrëdhënieve me SHBA. Si kundërshtare e deklaruar politike e të dyve, është veçanërisht për të ardhur keq që ajo vinte në lëvizje madje edhe vetë organizmat shtetërore amerikane.
Informatorja bën fjalë edhe për veprimtaritë e një shqiptari tjetër, identiteti i të cilit mbahet i fshehtë. Në të dhënat që jep, informatorja deklaron se ai erdhi në Sh.B.A. “pas Pearl Harbor”-it, se ai “nuk e pëlqente Zogun pasi Zogu e kishte burgosur atë njëherë në Shqipëri”, se ai “dëshironte të bashkonte të gjithë shqiptarët, që Shqipëria të çlirohej, të hynte në Lidhjen e Kombeve dhe të merrte pjesë në luftën e tanishme”.
Të dhënat e mësipërme përputhen me pikepamjet dhe aktivitetin e Kostandin Çekrezit. Nuk është e qartë nëse informatorja kishte si synim larjen e hesapeve personale apo politike me Konicën. Ajo vetë nuk mori pjesë në leksionin e Konicës në 8 mars 1942 në Canton, Ohio, por deklaroi se i vëllai kishte qenë aty, se takimi kishte qenë krejt i hapur dhe se ai nuk kishte vërejtur ndonjë të dhënë se Konica ishte i angazhuar në veprimtari në mbështetje të Italisë”. Ajo i dha Agjentit të Posaçëm kopjen e broshurës “Letër Shqiptare” të autorit Hito Sadik, duke sugjeruar që në fakt Konica duhej të ishte autori i vërtetë pasi “stili i të shkruarit ishte mjaft i afërt (peculiar) me stilin e Konicës.”
Duket se Hito Sadik ka qenë angazhuar fillimisht me Vatrën dhe Diellin dhe më pas si ndihmës apo sekretar i Konicës në Legatën Shqiptare në Washington deri në 1939. Sikurse përmendëm, ai shfaqet më vonë si sekretar i Konsullatës Italiane në Nju Jork dhe duhet të ketë qenë pikërisht ai personi që mund të ketë takuar Faiku atje.
Në fakt, sipas të dhënave biografike, pas pak kohe Hito Sadik largohet nga Nju Jorku dhe vendoset në Romë, ku punon si spiker në Radio Roma. Atje martohet me një italiane dhe kthehet në atdhe pas mbarimit të Luftës. Sipas studiuesit Novruz Xh. Shehu, fillimisht punoi në Agjencinë Telegrafike Shqiptare dhe Kryqin e Kuq, por mandej përfundoi për disa vjet në burg dhe vdiq më pas në moshën 53 vjeçare në rrethana të paqarta. .
Libri i tij në anglisht “Një Letër Shqiptare” nuk mund të jetë shkruar nga Konica, pasi Faiku kishte guximin që t’i shpallte botërisht mendimet dhe pikëmapjet e veta. Gjithsesi, ndikimi i Konicës qoftë në përmbajtjen e qoftë në formën e libtit është i qartë. Erudicioni i Faikut duhet të ketë qenë burimi i citimit të vargjeve të poemës latine të Gabriell Fairnus nga Cremona, përkthyer nga Richard Knolles në A Generall Historie of the Turkes, London 1603, apo thënia e Heraklitit se “E drejta pa tjetër do të zbojë endësit e rrenave dhe e betarët e rrejshëm ”. Në libër, po ashtu, ka referenca të gjera nga ngjarje dhe personazhe që Faiku i njihte madje personalisht, sikurse është rasti i deklaratave historike të deputetit Aubrey Herbert në Dhomën e Komuneve me 20 qershor 1914 lidhur me maasakrat greke në Toskëri .

Konica, Noli dhe Kostë Çekrezi

Një tjetër e dhënë interesante në raportin e zyrës së F.B.I.-së të Cleveland-it ishte takimi i APNH me një individ nga Boston i cili po vizitonte Cleveland, Ohio-n në 27 prill 1942. SIpas raportit, ky i fundit e kishte njohur Konicën qysh prej tridhjet vjetësh, dhe se e konsideronte veten si “kundërshtar politik të Konicës”. Ai i shpjegoi Agjentit të Posaçëm prirjet e pretenduara pro-italiane të Konicës. Ai përmendi se gjatë viteve 1920, kur Konica jetoi për ca kohë në Itali, thirrej nga italianët “Princi”. Raportuesi paraqitet si zyrtar i një organizate “me qendër në Boston, Masachusetts”. Të gjitha të dhënat e mësipërme të çojnë në përfundimin se personi në fjalë ishte ose Çekrezi vetë, ose një bashkëpunëtor i afërt i tij, i cili edhe ai e njihte mjaft mirë Faikun .
Çarja midis Nolit dhe Konicës nga njera anë dhe Kostë Çekrezit nga ana tjetër është ndër mosmarrëveshjet më tragjike në historinë e diasporës shqiptaro-amerikane. Ajo dëmtoi unifikimin e diasporës shqiptare në një moment shumë delikat të Luftës Botërire si dhe pengoi deri diku formimin e një qeveria të gjithëpranuar edhe nga Aleatët në emigracion. E pra, këta të tre kishin aq shumë pika të përbashkëta me njëri tjetrin: që të tre kishin përfunduar studimet në Universitetin e Harvardit; që të tre kishin qenë të angazhuar thellësisht me Vatrën dhe Diellin; që të tre kishin shkruar gjerësisht, në anglisht e shqip, për çështjen shqiptare; që të tre kishin lidhje të rëndësishme në administraten amerikane. Çekrezi kishte qenë përfaqësuesi i pare i qeverisë shqiptare në SHBA qysh në fillim të viteve 1920’, kur ende SH.B.A. nuk e kishin njohur Shqipërinë ndërkohë që Noli kishte qenë përfaqësues në Lidhjen e Kombeve kurse Konica kishte qenë Ministër i Shqipërisë qysh nga viti 1926 e deri më 1939. Që të tre kishin pasur një raport të vështirë me Zogun, etj. Nuk dihen fillimet e çarjes midis tyre, por ajo u shfaq e pariparueshme mbasi Noli me Konicën, duke qenë seriozisht të shqetësuar për rrezikun e coptimit të Shqipërisë, shpallën mbështetjen e tyre për Ahmet Zogun në vitin 1942, qëndrim të cilin Çekrezi e kundërshtoi rreptësisht. Duhet theksuar se një vit më pas Çekrezi më në fund u tërhoq nga qëndrimi i vet intransigjent dhe u angazhua të bashkëpunojë me VATREN si dhe të pajtohet me qëndrimin e saj ndaj Mbretit Zog. Gjithashtu, nga fundi i viteve 1950 Çekrezi iu drejtua me një letër pajtuese Nolit, i cili nga ana e vet i kreu plot devotshmëri dhe nderim shërbesat fetare në funeralin e Çekrezit.
Kontakti i pretenduar i Konicës me konsullatën italiane në Nju Jork mori një khtesë gati komike pak kohë para vdekjes së Faikut.
Më 28 shtator 1942, d.m.th kur Konicës i kishin mbetur edhe 48 ditë jetë, një i njohur i Konicës i quajtur Qemal Veiseli, shtetas amerikan i lindur në Shqipëri dhe me banim në Nju Jork, i shkruan me mjaft elokuencë por edhe me njëfarë zemërimi Sekretarit të Shtetit Cordell Hull, duke u ankuar për Kostandin Çekrezin. Ka të ngjarë që në rrethin e ngushtë të shqiptarëve të Amerikës, shumica e të cilëve kishin dashuri dhe respektin më të madh për Konicën, të ishin marrë vesh akuzat absurde për lidhjet italiane të Faikut. Letra, e cila përmend edhe njëfarë Asllan Dragoti, që duket se është i jati i shqiptaro-amerikanit të njohur Stan Dragoti, vërteton se akuza ndaj Faikut ishte e pambështetur, në mos krejt e pathemeltë, dhe se i tërë hetimi ndaj tij nuk ishte tjetër veç humbje kohe dhe mjetesh financiare.

Vdekja e Faikut dhe mbyllja e hetimit

Sikurse kemi përmendur tjetërkund, në ora 19:30 të 15 dhjetorit 1942 një telefonatë krejt e papritur mbërriti në zyrën e shefit të F.B.I.-së, z. J. Edgar Hoover në Washington, D.C. Thirrësi i panjohur informonte se Faik Konica atë ditë ishte gjendur i vdekur në banesën e vet në kryeqytetin amerikan, dhe se “kishte marrë informacion se disa persona të panjohur po largonin sende personale të Konicës nga shtëpia pa kryer formalitetet e duhura.” Për këtë arësye, ai kërkonte nga F.B.I.-ja që “të ndërhynte për të ndaluar këto veprime”. Përgjigja qe mori ishte se “Byroja nuk kishte jurisdiksion në çështje të tilla. ”
Katër ditë më vonë, me 19 dhjetor 1942, dosja hetimore ndaj Konicës u mbyll zyrtarisht. Një raport i asaj date i referohet edhe nekrologjisë së Konicës të botuar në gazetën The Washington Post. “Informacioni i mësipërm u konfirmua edhe nga kontakti telefonik që bëmë në adresën e subjektit (d.m.th. Konicës) tek 1530 16th Street, N.W.”, shkruhet më tej në raport .
Dokumenti i fundit në dosjen hetimore ndaj Faik Konicës është një Memorandum pas vdekjes për Drejtorin Huver nga ana e Zyra e Drejtorisë së Luftës e Departamentit të Drejtësisë. Memorandumi informon Huver-in se Konica, Noli, VATRA dhe Dielli “ishin në shqyrtim sipas Ligjit për Regjistrimin e Agjentëve të Huaj të vitit 1938, i ndryshuar”. Aty përmbahet një përmbledhje e mirëinformuar e gjendjes brenda komunitetit shqiptaro-amerikan në fund të vitit 1942 dhe përpjekjeve të tij për të mbështetur Mbretin Zog dhe bashkimin dhe tërësinë territoriale të Shqipërisë. Përmbledhja i referohet dy “punimeve (releases)” të OSS-it të datave 12 tetor dhe 12 nëntor 1942 të cilat ndodhen në arkivat amerikane. Duhet mbajtur parasysh se OSS hartoi punime të ngjashme edhe për komunitete të tjera, si p.sh. komunitetin greko-amerikan, dhe këto aktivitete ishin të domosdoshme duke patur parasysh rrethanat e Luftës së Dytë Botërore.
Memorandumi përmend edhe një Shpallje të Mbretit Zog botuar në Dielli 1942 si dhe një artikull të Qerim Panaritit të 30 shtatorit 1942 ku shpjegohet “historia e negociatave midis udhëheqësve të ndryshëm [të komunitetit shqiptaro-amerikan, shpjegimi i imi, A.A.] në Shtetet e Bashkuara.” Dy grupet rivale, përmendet më tej atje, nuk mundën t’i zgjidhnin “mosmarrëveshjet e tyre” në mbledhjen e mbajtur në Kishën e Shën Gjergjit në Boston me 12 shtator 1942. Memorandumi përmend edhe letrën e korrikut 1942 të Sir Edward Boyle nga Dorchester, Angli, i cili ishte Kryetar i Komitetit Ballkanik, drejtuar Çekrezit, Nolit dhe Konicës që “kërkonte pavarësinë e shqiptarëve dhe bashkëpunimin e shqiptarëve në Shtetet e Bashkuara, Egjipt, Turqi dhe tjetërkund”. Memorandumi përfundon se, meqë VATRA “paraqitet e interesuar për gjendjen politike të një vendi të huaj dhe meqë duket se është në konktat me një grup mbështetës jashtë Shteteve të Bashkuara…[ajo] mund të bjerë në vëmendje të Ligjit të Regjistrimit të Agjentëve të Huaj të vitit 1938”. Sipas Memorandumit del se u kërkuan edhe përmbledhje të kopjeve të raporteve të hershme hetimore të FBI-së lidhur me VATRE-n .
Në përgjigjen e tij të datës 3 mars 1943 z. Huver njofton se shumica e raporteve për Konicën u përcollën në Drejtorinë e Arkivës [Division of the Records]. Zoti Huver bashkëngjit edhe një kopje fotostatike të një raporti të dates 16 gusht 1923 nga Bostoni, i hartuar nga një Agjent i Posaçëm, dhe i titulluar “’Dielli’ Gazeta e Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës, 456, Tremont Street, Boston, Massachusetts; SHKELJE TE PRETENDUARA TE LIGJEVE TE ASNJANESISE” . Nga dokumentet amerikane të periudhës së viteve 1910-1920 del qartë se VATRA dhe Noli u vunë në shënjestër nga grupime të ashququajtura “epirotike” në Amerikë, të cilat përpiqeshin pa sukses të ndërsenin organet e administrates amerikane kundër Nolit, Konicës, Vatrës dhe Dielli-t, duke ngritur akuza krejt pa baza kundër tyre. Gjithsesi raporti i larttpërmendur nuk disponohet.
FBI Archives, NY File No: 100-5889 AEK, report made in New York on 1/26/1942, author unavailable.
New York Times, 12 December 1942.
Po aty.
Hito Sadik, An Albanian Letter, Italian Library of Information, 595 Madison Avenue, New York City, Coce Press, blerë nga Biblioteka e Universitetit të Harvardit me 29 maj 1941.
FBI Archives, 100-70857, F.B.I. 18 – March 6, 1942, U.S. Department of Justice.
Letter of March 23, 1942 to unidentified individual, 1942, REL:AJB, 100-70857-2.
Letter of March 23, 1942 to Special Agent in Charge, Ohio, REL:AJB, 100-70857-2.
Report dated 5/6/42, File No. 100-5033 made at Washington, D.C.
Letter of 9 May 1942 to Director of F.B.I. by P. E. Foxworth, Assistant Director, F.B.I. New York; NDW: 100-5889.
Letter by John Edgar Hoover to the Special Agent in Charge in New York, New York, date and file no. unclear.
Shih Shënimi 7, f. 2, 00-5033.
Faik Konica, Sfondi i Konfliktit Italo-Grek, tek Shqipëria – Kopshti Shkëmbor i Evropës Juglindore, redaktuar nga Qerim Panariti, f. 172.
Letter of 3 June 1942 by John Edgar Hoover to Special Agent in Charge, Cleveland, Ohio, 100:70857, JPC:
Buletini Nr. 64 i Departamentit të Shtetit, 19 korrik 1941 përmend si më poshtë: Gaetano Vecchiottti, Konsull i Përgjithshëm, Cecilia Vechiotti, e shoqja, Alfredo Spina shofer, Umberto Caradossi nën-Konsull, Cesare Psquinelli nën-Konsull, Hito Sadik Sekretar”. http://www.ebooksread.com/authors-eng/united-states-dept-of-state-office-of-public-co/department-of-state-bulletin-volume-v-5-jul–sep-1941-tin/page-8-department-of-state-bulletin-volume-v-5-jul–sep-1941-tin.shtml
Korrieri, 30 November 2001. Shiko edhe, “Hito Sadik, Pas një Endrre”, nga Novruz Xh Shehu, ASD Tiranë, 2001.
Hito Sadik, An Albanian Letter, f. 1-2.
Po aty, ff. 30-32.
F.B.I. Report, dated 6-10-42, File No. 100-6232, Title FAIK KONITZA, alias, Faik Konitsa, Character of Case, INTERNAL SECURITY-I.
F.B.I. Memorandum për Z. Ladd, Re: F.Konitza, ish Minister i Shqipërisë në Shtetet e Bashkuara, date 15 dhjetor 1942, nga zyra e John Edgar Hoover, hartuar dhe nënshkruar nga Burke Mitchell, BM:LHH.
F.B.I. Report made at Washington, D.C. on 12/19/42, File No.100-5033, Internal Security – I, Alien Enemy Control.
Department of Justice, memorandum for Mr. J. Edgar Hoover, from Foreign Agent Registration Section, dated February 19, 1943. JPS:MY.
Letter of J. Edgar Hoover – Director, F.B.I. JSG:MED, Tr 3/16/43; 100-70857.
*(Arkiv- Botoi:Dielli 28 nentor 2013)

MERGATA-VENDLINDJA:Fund epokës së mërgatës pa shtet

July 22, 2015 by dgreca

Veseli: Mërgata të ndjejë se shteti i Kosovës është pranë saj. Mërgata nuk u ndal kurrë së punuari për atdheun tonë të dashur, gjurmët e duarve të saj janë dëshmi e përjetshme në historinë e çlirimit dhe pavarësisë së Kosovës/
Ne Foto:Kryeparlamentari kosovar Veseli ne takimin me rreth 200 mërgimtarë/
Nga Behlul Jashari/ PRISHTINË, 22 Korrik 2015/ I japim fund epokës së mërgatës pa shtet, tha sot kryetari i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Kadri Veseli, në një pritje të veçantë në ditën e dytë të aktivitetit “Bashkatdhetarët në Kuvend”.
Në sallën e mbledhjeve plenare të Kuvendit, kryeparlamentari kosovar Veseli takoi rreth 200 mërgimtarë, duke atribuar atyre edhe meritën pse Kuvendi i Republikës së Kosovës sot bart këtë emër. Duke e konsideruar ditën e sotme të veçantë për të, kryetari Veseli tha se këto ditë vere janë të veçanta edhe për atdheun, kur ai ripërtërihet dhe rizbulon lidhjen e tij të fuqishme me bijtë dhe bijat e tij, që jetojnë dhe punojnë gjithandej botës.
“Në 20 vitet e fundit atdheu ynë ka kaluar nëpër ngjarje të mëdha historike. Roli i mërgatës sonë në këto ngjarje ka qenë i jashtëzakonshëm. Kosova nuk do të mbijetonte pa mbështetjen tuaj të nderuar bashkatdhetarë”, u shpreh Veseli.
Në vitet ‘90 të shekullit të kaluar, kur regjimi i atëhershëm serb e dëboi gjithë popullin tonë nga sistemi institucional, shtoi kryetari Veseli, me mundin e bashkatdhetarëve Kosova ngriti sistemi e mbijetesës dhe rezistencës ndaj këtij regjimi.
“Dhe kur nisi lufta e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, ju të nderuar bashkatdhetarë, ishit të parët që ju përgjigjët thirrjes së atdheut. Brenda një kohe të shkurtër e gjithë mërgata jonë u kthye në një logjistikë të fuqishme të luftës çlirimtare, një logjistikë që edhe shtetet më të organizuara do ta kishin zili. Mijëra djem lanë familjet e tyre, shkollat dhe vendet e punës nëpër shtetet perëndimore dhe u rreshtuan në njësitet e UÇK-së. Shumë prej tyre ranë dëshmorë, shumë humbën gjymtyrët e tyre. Ata sakrifikuan fatin e tyre individual për të mbrojtur dhe çliruar atdheun. Ne do të përkulemi përjetë para veprës dhe kujtimit të tyre”, theksoi kryetari i Kuvendit.
Kryeparlamentari Veseli tha se mërgata nuk u ndal kurrë së punuari për atdheun e dashur dhe se, gjurmët e duarve të saj janë dëshmi e përjetshme në historinë e çlirimit dhe pavarësisë së Kosovës.
Duke e konsideruar zhvillimin ekonomik si njërën nga sfidat kryesore të ditëve të sotme, kryetari Veseli tha se shteti ynë nuk mund të ecë përpara pa ndryshuar gjendja ekonomike, ndërsa stabiliteti makro-ekonomik ende varet në masë të konsiderueshme nga kontributi i drejtpërdrejtë i mërgimtarëve.
“Në anën tjetër, shërbimet që shteti duhet t’i kryej ndaj jush ende nuk janë në nivelin e duhur. Shpeshëherë kjo ndodhë për shkak të burimeve të kufizuara, por edhe për shkak të neglizhencës burokratike”, tha kryetari i Kuvendit të Kosovës
“Duhet dhënë fund epokës së mërgatës pa shtet. Mërgata jonë duhet të ndjejë se shteti i Kosovës është pranë saj, pranë halleve dhe nevojave të saj. Kjo nuk është vetëm borxhi historik që ky shtet ka ndaj mërgatës, por edhe një investim në të tashmen dhe të ardhmen e atdheut tonë”, u shpreh kryeparlamentari Veseli.

Në vazhdim, morën fjalën bashkatdhetarë nga shtete të ndryshme, të cilët falënderuan kryetarin Veseli që hapi dyert e Kuvendit për ta, duke u dhënë mundësinë të shohin nga afër mjediset e legjislativit të vendit.

Në emër të komunitetit shqiptar në Itali, përfaqësuesi i këtij komuniteti, Xhafer Berisha, kryeparlamentarit Veseli i ndau mirënjohje.