Mithat Frashëri: “Partia ime është Shqipëria”

March 10, 2017 by dgreca

Nga Anton Çefa/*

2-Mithat-Frasheri

Njerëzit e mëdhenj shpesh e bëjnë veten të paharrueshëm edhe vetëm me një fjalë, një porosi, një thirrje, duke mbetur kështu të përjetshëm në kujtesën kombëtare.Mithat Frashërin e kujtojmë kështu me sentencën e famshme “Partia ime është Shqipëria”. Një devizë që të merr sytë me dritën e idealit dhe të ngrohë me afshin e dashurisë për Atdheun. Flakërimë e vetëtimtë ndërgjegjeje kombëtare dhe zjarr i pashuar atdhetarizmi. Sado ta mbulojë hiri i murmë i kohës, do të përshkënditë gjithnjë si shpuzë e zjarrtë.

Shqipërinë e krijuan njerëzit e mëdhenj si Mithati. Ajo ka qenë me fat. Nuk i kanë munguar kurrë. Shqipërinë e kanë prishur njerëzit e vegjël. Edhe këtu ka qenë me “fat”. Nuk i kanë munguar kurrë. Përkundrazi, i ka pasur me tepri. Edhe sot e kësaj dite prishanakët vazhdojnë zanatin e tyre të përjetshëm.

Në ato kohë kur Shqipërisë i mungonte çdo gjë, edhe vetvetja, kur ideja kombëtare në hauzin e errët e kaotik të kohës përpëlitej në dhimbjet e lindjes, kur kultura qe veç djerrinë e asgjë më shumë dhe kur organizmit politik shtetëror i kishte humbur emri prej shekujsh, Zoti i fali asaj, ndër të tjerë, edhe treshen e vëllezërve frashëriotë: Abdylin për t’i vënë themelet shtetit, Samiun për të ravijëzuar platformën ideologjike të lëvizjes kombëtare dhe Naimin për të ndezur flakëzën e qiriut të fjalës, flakëz fjale e flakëz shpirti, dhe për të kultivuar përmes saj farën e edukatës kombëtare.

Mithati qe i vetëm. Duhej të kryente detyrat e të treve. Dhe i kreu. Qe i fundit. Duhej t’i kryente një herë e mirë. Dhe u përpoq tërë jetën pa kursyer asgjë. Me fjalë, si ideator i Shqipërisë së qytetëruar; me vepra, si demiurg i saj. Ai botoi një bibliotekë të tërë shkencore duke na mësuar të lexojmë abetaren e vetes, të kohërave dhe të popujve, shkroi një letërsi të tërë artistike, duke na shpirtësuar me frymën e shenjtë të idealit dhe të dashurisë dhe, kur Shqipëria rrezikohej të humbte në vorbullën tejet të trazuar e tejet të përgjakshme të Luftës së Dytë Botërore, i dha asaj alternativën e shpëtimit.

“Partia ime është Shqipëria”. Me këto fjalë mua dhe ju na troket në kujtesë dhe do të na trokasë gjithnjë, ai Mithati, filizi i fundit i trungut frashëriot, atij trungu që i dha aq rrënjë truallit tonë dhe aq e aq degë qiellit tonë. Ndoshta sepse në ato fjalë, më shumë se kudo tjetër, përmblidhet jeta e tij, ideali dhe dashuria, puna dhe veprat.

U lind më 1880. Nuk dua t’ia kujtoi vdekjen. Qe e errët. E errët, siç janë vdekjet që vijnë nga duar diktaturash. Jo pak njerëz të ndritshëm kanë vdekje të errëta.

“Partia ime është Shqipëria”. Ky qe ideali i jetës së tij. E lindi dhe e tharmoi që në fëmijëri të hershme, nën ndikimin e baba Abdylit, e urtësoi dhe e pasuroi me porositë e xhaxha Samiut, dhe e shpirtësoi e i dha flatra me frymën e xhaxha Naimit. E leçiti me dritë në Manastir për t’i dhënë shkronjat alfabetit të gjuhës dhe abetares së atdhetarizmit, e shpalli me bujë në Vlorë, në atë më të bardhën ditë të 28-ës, përkrah Babait të Kombit, Ismailit, dhe e mbrojti gjithnjë e gjithkund. Për hir të tij, iu kundërvu edhe Plakut, kur Janina rrezikohej prej të huajve, ashtu siç u rrezikua. Kështu iu duk, kështu e pleqëroi dhe kështu e veproi.

Dhe, më së fundi, e ngriti si një armë shpëtimtare, kur atdheu ra rishtas nën thundrën e të huajit. E ngriti si alternativën më të ndershme, kur të tjerë, të kulluar a të turbullt, i nënshtroheshin armikut me motivin për t’i shkyer një thelë sado të vogël për atdheun – duke folur për ata të shëndoshët, – a për të xhvatur sa më shumë për vete, a edhe thjesht për lakmira kolltukësh dhe kotësirash; dhe të tjerë, prishanakë të çmendur, që futeshin qorrazi a edhe syhapur në luftë, nën flamurin e turpshëm të ideologjisë së një Internacionaleje pansllaviste, për ta kthyer atë në një kasaphanë vëllavrasëse.

Në atë gjendje të tallazitur udhëkryqi për fatet e Shqipërisë dhe të kombit – sepse ai gjithnjë mendoi e punoi jo vetëm për gjysmështetin, por për shtetin shqiptar të të gjitha trojeve të veta – si një tribun i vërtetë, zgjodhi atë më të ndershmën rrugë, atë të bashkimit kombëtar, larg dasisë, kundër pasioneve egoiste që sjellin vetëm koncepte, qëndrime dhe institucione dasie.

U bë prijës i rinisë, i popullit, pa e lënë për asnjë moment rolin e mësuesit, të edukatorit. Dhe rinia e admiroi dhe i shkoi pas.

I armatosur me kulturat e qytetërimet e Lindjes e të Perëndimit, i rrahur me përvojat e jetës e të punës së dy botëve, në krahë politike dhe diplomacie, dhe i pajisur me një mendje të shëndoshë, me një zemër të madhe dhe me një vullnet të çeliktë, ai, dishepulli i idealeve demokratike, ai demokrati i vërtetë, nuk krijoi parti, siç pritej, sado që e njihte aq mirë shkencën e demokracisë dhe gramatikat e partive, por krijoi një organizatë. Paradoks? – Jo, nuk ishte kohë paradoksesh. Ishte shtjellë ideali dhe domosdoshmëri, nevojë e kohës.

Përballë të huajit, populli është e duhet të jetë një. Vetëm një, i bashkuar; prandej ai duhej rreshtuar në një organizatë, siç është rreshtuar gjithnjë, kur në qiellin kombëtar kanë vetëtuar kërcnueshëm flakët kobndjellëse të rrezikut.

E krijoi dhe e drejtoi. Në fillim, në ditët e para të errësirës së huaj, si një rezistencë e gjithmbarshme sabotimesh e protestash dhe, në një fazë të dytë, si një luftë e armatosur çetash e më vonë njësitesh më të mëdha luftarake.

Komunistët hodhën baltë mbi të; po, a mbulohet ari me baltë? E quajtën “një nga përfaqësuesit kryesorë të reaksionit në Shqipëri, intelektual liberal, pseudopatriot e tradhtar” 1), etj., etj. Dokrra! Gjykimin e artë e jep historia. Ndërsa ata përfunduan në fëlliqësitë e plehrave, qelbësirat e të cilave po na zënë hundët edhe po na ndotin mushkëritë sot e kësaj dite, e nuk dihet se deri kur, historia e ngriti atë në piedestalin e Heroit Kombëtar. Qoftë i qetë në lavdinë e vet! Atdheu do të ketë nevojë gjithnjë për shpirtin e tij, për fjalën dhe veprën e tij; por atdheu është ende i sëmurë dhe nuk kujtohet se duhet t’i japë dy metër vend për t’i pushuar eshtërat e shenjta.

Pse të mos e themi: pati edhe një “dobësi”: nuk mundi ta ngrejë dorën në luftën vëllavrasëse të imponuar nga komunistët. Kjo “hije” e ndriçon edhe më tepër madhështinë e personalitetit të tij. Si për të vërtetuar atë që thuhet shpesh: “Përjashtimi përforcon rregullin”. Më vjen mbarë këtu t’u kujtoj lexuesve një bisedë mes Hasan Dostit, mikut dhe krahut të djathtë të Mithatit, dhe Mustafa Gjinishit, fill mbas mohimit të Mukjes dhe shndërrimit të luftës çlirimtare në luftë për pushtet nga ana e komunistëve:

“Dosti: kush do të fitojë?

Gjinishi: Po të bashkohemi, do të fitojë Shqipëria.

Dosti: Po të mos bashkohemi, do të fitoni ju, sepse ju e dini dobësinë tonë, që ne nuk mund t’ju konsiderojmë armiq dhe t’ju luftojmë në mënyrë të paskrupullt ashtu siç na luftoni ju.

Gjinishi: po fituat ju, jam i sigurt se nuk do të më hyjë gjemb në këmbë, përndryshe s’dihet si do të vejë fati yt dhe imi bashkë.” 2). Dhe dihet se si shkuan fatet e të dyve.

Natyrisht, në kushtet që po jetojmë, do të ishte paradoksale të pretendonim prej politikanëve dhe diplomatëve tanë të sotëm të bëjnë të tyren thirrjen frashëriote “Partia ime është Shqipëria”, por na vret në shpirt nëse nuk u kërkojmë ose së paku nëse nuk u kujtojmë që në veprimtarinë e tyre të mos nisen nga thirrje të kundërta.

Referenca

-Akademia e Shkencave e RPSSH: “Fjalori enciklopedik shqiptar”, Tiranë 1985, f. 289

-Dashnor Kaloçi: “Hasan Dosti-Historia e vërtetë si u formua Balli Kombëtar”, nga interneti.

***

*MITHAT FRASHËRI DO TË PËRKUJTOHET NË VATËR

Me insiativën e ish të burgosurit politik Pëllumb Lamaj, që përjetoi ferrin Spacit për më shumë se 11 vjet, autor poezish, essesh dhe i dokumtarëve historikë, si dhe një grupi nacionalistësh, grupim i Ballit Kombëtar, në bashkëpunim me Federatën Panshqiptare të Amerikës “VATRA” do të organizohet me 18 Mars 2017, në orën 11.AM në Sallën e Vatrës takimi përkujtimor kushtuar apostullit të Shqiptarizmit, Mithat Frashëri.

Veprimtaria Përkujtimore organizohet me rastin e përvjetorit të Lindjes të Mithat Frashërit, 25 Mars 1880.

Përmes kumtesash të shkurtëra, do të zbardhen edhe disa nga misteriet e fundit të jetës së Mithat Frashërit, si dhe do të diskutohet edhe për abandonimin dhe harresën që i ka bërë shteti dhe klasa politike shqiptare kësaj figure kombëtare në 25 vjet tranzicion.

Për pjesmarrësit do të shfaqet filmi dokumentar me autor Pëllumb Lamaj” MITHAT FRASHERI, FYTYRE E KOMBIT”. Një kopje do t’i dhurohet arkivit të Vatrës.

Hyrja e Lirë. Janë të ftuar të marrin pjesë adhuruesit e Mithat Frashërit. Për komunikim telefononi në Vatër: (718) 365-6852 ose (917) 254-61-03

ADRESA PËR PJESMARRËSIT

VATRA

2437 SOUTHERN BLVD

BRONX, NY 10458

Qeveria e Kosovës pranon në procedurë të rregullt nga Kuvendi Projektligjin për FSK

March 10, 2017 by dgreca

-E përcjell në tre ministri, për të marrë opinionet përkatëse/

1 Qeveria e Kosoves

PRISHTINË, 10 Mars 2017-B.Jashari/ Qeveria e Republikës së Kosovës, pas pranimit në procedurë të rregullt nga Kuvendi i Kosovës të Projektligjit për Forcën e Sigurisë së Kosovës, të propozuar nga Presidenti i Republikës së Kosovës, Hashim Thaçi, e ka përcjellur dokumentacionin e nevojshëm në Ministrinë e FSK-së, Ministrinë e Integrimit Evropian dhe Ministrinë e Financave, për të marrë opinionet përkatëse.“Në përputhje me procedurat e parapara, dikasteret kompetente të Qeverisë do të japin opinionet e tyre, do të përgatisin deklaratën e ndikimit buxhetor si dhe deklaratën e përafrimit me legjislacionin e BE-së të këtij Projektligji”, thekson njoftimi i sapodërguar sot.Në një komunikatë dje qeveria deklaronte se, “posa të marrë nga Kuvendi Projektligjin me të cilin propozohet që FSK-së t’i jepet roli i ushtrisë, do ta trajtojë sipas rregullores nga Ministria e FSK-së, Ministria e Integrimeve Evropiane dhe Ministria e Financave, në mënyrë që ai të jetë në harmoni me Kushtetutën e Republikës së Kosovës dhe të ketë mbështetje buxhetore”.“Projektligji është propozuar nga presidenti i Republikës së Kosovës, si Komandant Suprem i FSK-së. Për propozimin e këtij Projektligji, kryeministri është njoftuar nga Presidenti më datë 5 mars, para se ai ta bënte publike këtë iniciativë në fjalimin e tij në Kazermën ‘Adem Jashari’, me rastin e Epopesë së UÇK-së”, theksonte komunikata.Qeveria e Republikës së Kosovës shprehej se, “është e përcaktuar që Kosova ta ketë Ushtrinë e saj, në suaza të hapësirës së Kushtetutës së Republikës së Kosovës dhe në mbështetje dhe bashkërenditje me partnerët tanë strategjikë, Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe NATO-n”.

Në njëzetë vjetorin e vitit 1997

March 10, 2017 by dgreca

NGA ILIR LEVONJA/ Florida/

Ka ditë që në botën virtuale, studiove televizive etj., sillen ngjarje, e kujtohet 1997-ta. Ose viti i ashtuquajtuari si i mbrapshtë. I pari është ai i Haxhi Qamilit ose 1913-ta…, dhe 1997-ta pra, në këtë histerinë politike të vendit tone.Çfarë nuk dëgjon? Nuk ngelet kush pa u sulmuar. Deri kabineti i CIA-s, aq më tepër që në atë kohë drejtohej nga një gjysmë shqiptar a gjysmë grek, një himariot me emrin Tenet. Qëllimet shoviniste greke për të marrë jugun e vendit. Mbrojta e artë e Turqisë që aso kohe qeverisej nga një grua me sharm si Tansu Çiller etj.

Kritikohen Komitetet e Shpëtimit në rrethe. Dhe lavdërohet marrëveshja politike e 9 marsit. I mëshohet një marrëzie kolektive. Ku vërtetë, qytetet e jugut u ndanë në zona influencash, ashtu siç bëjnë edhe kafshët në safarin afrikan.
Dhe çdo qytetar i këtyre anëve e di mire se çfarë domethënie ka kjo frazë. Duelet e Teksasit të Amerikës së viteve të errta, ku më i forti mbijetonte me dite, ishin prezente. Kemi pare të shkuarën tek duart në pëqi. E përkundëm. Plot njëzetvjeçarë që qëllonin të dehur nga gjaku nga kabinat kabriolet të xhipeve. Kundërshtarët në një tavolinë kafeneje. A Alfa Romeo-ve të blinduara, para këmbëve tona. Kemi pirë ndonjë birrë me kallash në tavolinë. Ndërsa kemi pare me sy se si pështyhej një kokë e prerë. Në grup, që i sillej rrotull e kumbonte, njësoj si në xhunglat e fiseve indiane në kohërat e tarzanit dhe kolonizatorëve. Kumbonte dhe pështynte. makabritet modern. Pasi gjakmarrja shqiptare, ajo që na shfaq në botë si një popull epic, kish moralin e saj më të forte se plumbi. Respektin për të vrarin. Nuk dua të them kufomën, pasi në ndjesinë time kufomë është ai që vret. Megjithatë njëzetëvjeçarët e shkollës së nimeklaturës, të ripnin të gjallë. Ta shkërdhenin skalpin e kokës. Dhe kjo quhej zotësi. Megjithëse pak ditë më pas do vrisnin edhe shoku-shokun. Thjesht për punë tangallëku. Për inat preferencash partiake.
Partitë vet, mblidheshin natën. Kanë ndarë edhe armë zotërinj debatues. Po, po armë. I hidhnin nga një pagure me benzinë. Madje here më here vozisnin në për qytet me këto mjete kabriole e të blinduara. Kurse ju I konsideroni kot Komitet e Shpëtimit. Ca intelektuale, pa mbështjetje politike. Kam qënë edhe unë në një mbledhje si kjo. Në një godinë qeverie pa dyer e dritare. Era shkrumb. Në një séance pushimi po pinim nga një cigare. Pranë kisha një mësuesin tim që sot nuk jeton më. Më dhimbset ikja e tij e parakohëshme, për faktin se ishte një mëndje e çmuar. Po tek ne…, vdekja e di se kë zgjedh.
Gjithsesi, të mos i largohemi temës. Ka qënë buzëmbrëmje dhe ndalim qarkullimi po afronte. Kur një BMW firmato, qëndron poshtë dhe na përshëndet me breshëri kallashësh.
U shtrimë si të çmendur përtokë. Dëgjonim plumbat kur këndonin koridoreve të skalafitur. Megjithatë venduam në një kalim të pushtetit tek shteti, jo tek Komitetet. Dhe ky ishte një gabim pasi komfliktualiteti i mbetjeve politike, është sot më i fort se kurrë. E tëra një debat kolektiv vetëm tek statutet e fejsbukkut të Berishës dhe Ramës. Ku njëri denoncon e tjetri pjerth. Dhe ne të çmendurit që vetëm grindeni.
Nuk e di, por është një monolog i Koço Devoles, në rolin e një kryetari partie, me një vajzë me sharm si sekretare, me emrin Aulona Minga, para ca viteve. Një monolog me klithma drame ku na bërtet. Na quan hajvanër pse nuk e largojmë nga politika. Por e mbajmë në pushtet. Po kështu jemi ne, besëhupës. Jo besëmbajtës.
Vërtet pak përgjegjësi kolektive. Dhe shumë mllef e etje për gjak karshi njëri-tjetri. Deri djegje shtëpie, dëbim me antitanke. Që fal i qofshim zotave të shtetarëve, na dhanë më shumë barot se sa edukatë dhe bukë.
Po tek ne faji u bë nuse dhe askush nuk e pëlqeu.
Kështu edhe puna e 1997-tës.
Puna e juaj në studio. Që merreni me papërgjesitë kolektive dhe jo me shkakun. Po, populli ka faj. Ka faj edhe me ju.
Ngjishjani popullit, se në emër të popullit bëhen të gjitha.
Edhe populli në emër të vetvetes varfërohet, vritet përçahet e sundohet. Asesi legjendarët e politikës së tij.

Kërcënohet shkrimtari Agron Tufa

March 10, 2017 by dgreca

auto_Agron_tufa1489143120

Zbardhet mesazhi, kërcënohet shkrimtari Agron TUFA. Ja arsyeja/

Shkrimtari i mirënjohur Agron Tufa është kërcënuar me jetë nga një person anonim. Kërcënimi i ka ardhur atij në faqen në Facebook.Vetë tufa është shprehur se mbrëmë ka marrë një kërcënim në Facebook.“Mbrëmë mora një kërcënim në Facebook. Kërcënimi kishte të bënte me deklaratat e mia për ndalimin e transmetimit të filmave të epokës së komunizmit. Anulo menjëherë propozimin për filmat”, ka qenë kërcënimi që i është Tufës gjatë mbrëmjes së djeshme.Shkrimtari ka bërë menjëherë denoncim në polici.

JA MESAZHI E SHKRIMTARIT TUFA: Kliko:

agron-tufa-520787041_n1489142784

Mbi “saktesine” e prof. Bejkos dhe te tjereve

March 10, 2017 by dgreca

Ne Foto:Poetet e pushkatuar Vilson Blloshmi e Genc Leka/

NGA RAMIZ GJINI/Nju Jork/

Na mbyti kjo “saktesia” me te cilen thuhen te pavertetat, perqeshen reagimet, intrigohen zhvillimet; “saktesia”, qe del nga mendjet e aberruara, te shitura e te perbaltura; “saktesia” qe buron nga profesori, kryetari, deputeti, shefi, poeti, bosi, eksperti, djalli e laneti, por kurre nga NJERIU. Na mbyti “saktesia” me te cilen thuret e shthuret gjithe jeta shqiptare, as mish, as peshk.

Foli edhe profesori Sadik Bejko, i cili ka shkruar dhe botuar edhe nje liber per poetet martire, Vilson Blloshmi dhe Genc Leka te pushkatuar gjate regjimit komunist. Edhe prof. Bejko na del i “sakte” ne te gjitha ato qe ka shkruar e qe vazhdon te shkruaje. Eshte “saktesia” e tij personale, nje “saktesi” e latuar prej profesori dhe poeti, pra, latim prej ustai. Me duhet te perseris, o profesor Bejko, nje reagim timin ne lidhje me kete “saktesine” tende ne reagim, por edhe te gjithe atyre qe mendojne “sakte” si ju; “Saktesine” e Dianes ne ekspertizen e saj, “saktesine” e prokuroreve dhe gjykatesve si dhe “saktesine” e krejt atij sistemi monster, ku nen hijen e tij u prishen pothuajse te gjithe, dhe bashke me te gjithe, keq me vjen ta them, por jeni deri diku edhe Ju, e pse jo, ndoshta edhe Une. Pra edhe Diana na del shume e “sakte” ne ato qe ka shkruar. Madje edhe prokurori edhe gjykatesit, kane qene shume te “sakte” ne perpilimin e shkresave te tyre per t’i cuar drejte vdekjes dy djem nenash ne lule te moshes. Prandaj fli rehat ne ate krah, profesor. Kane vepruar te gjithe sinkron, ne menyre te perpikte. Dhe po ta rropasim mendimin tuaj ne kontekstin e kohes, na del qe edhe Vilsoni dhe Genci, ishin shume te sakte si “armiq te pushtetit popullor”. Tani, nje pyetje, ju lutem: a ishte ai regjim, nje regjim i pushtetit popullor? Nese po, i bie qe ata t’i kishte vrare vete populli. Pra, kjo eshte ajo “saktesia” qe na paraqisni ju e shume te tjere ne kete histori krimi. “Saktesia” me te cilen shkruani nje liber mbi keta martire dhe perpiqeni ta beni te pranueshem, pa prekur asnje emer konkret te zhytur koke e kembe ne kete krim; sepse helbete, kohet kane ndryshuar, pore disa nga ata kriminele, vazhdojme t’i kemi neper kembe. Madje edhe tani pas kaq shume vitesh, duan serish t’i kemi frike. Sepse frika profesor, eshte instikt, ajo zgjohet e kthehet tek une e ti ne cdo rrethane. Lum si ai qe ka kurajon ta vrase ate. Ta vrase pavaresishte nga cdo cmim. Ju perpiqeni te vini ne dyshim dhe te perbaltni aktin njerezor dhe kurajon qytetare te poetit, Agron Tufa, te cilit, vertet mund t’i keni dhene mesim, por qe une, personalisht, nuk mendoj te kete nxene shume prej jush per tu quajt nxenesi juaj. Agron Tufa ka dite te zgjedhe ku me marre, pa llogaritur ate qe ia ka dhene me shumice vete Zoti: talentin. Perse nuk merreni me problemin (me shume moral se sa ligjor), qe shtron poeti Tufa, por merreni me tarafet, qe lidhen me projekte e sterprojekte – salsice qe pushteti u a var per qafe servileve dhe komformisteve?

Perqasja juaj, sipas se ciles shkrimtarja Culi nuk ka vrare njeriun, por poezine e tij, dhe se nuk e ka dite se po i nxjerr ne prite dy djelmoshat, ben qe te na e rreshtoni edhe ate ne krah te viktimave. Medemek, Diana Culi u nis per mire, por e mori me qafe edhe ate regjimi, sepse nuk ishte ne dieni cfare i priste djemte e nenave. Dhe cila? Nje shkrimtare e formuar dhe gjithashtu shume e informuar. Tani, a mundej qe shkrimtarja, intelektualja dhe qytetarja Diana Culi, te bente nje shkrim – analize letrare,(jo dhe aq te sakte) me qellimin e mire per t’i shpetuar nga burgu dhe pushkatimi? Pra, po e theksoj, nje shkrim analize dhe jo ekspertize, ne te cilen mblidhen provat e nje krimi, e ku vete ajo qe thirrur si eksperte. Une mendoj se mund ta bente, por nuk deshi ta bente. Perse nuk deshi ta bente? Sepse si bije e nje punonjesi te larte te sigurimit te shtetit, ishte edhe ajo nje ingranazh i makines kriminale, qe bluante jete njerezish te pafajshem. Dhe e fundit, qe ju sugjeroj, profesor, eshte: kur te pini kafen e radhes me Diana Culin, i thuaj qe Shqiperia ka sot njerez, te cilet mendojne qe ajo ka bere nje krim, prej te cilit, nuk mendoj se ka gjasa te shkoje ne burg, por e sigurte eshte, qe nuk do te mund ta pastroje kurre shpirtin. Dhe kjo eshte shume e sakte profesor Bejko.