Tregim nga KRISTAQ  TURTULLI/

Nuk më ish dhenë rasti të shihja më parë agimet polare, Aurorën Boreale. Dhe kur u gjenda përpara tyre, u mrekullova. Çdo agim polar ish i veçantë, i papërsëritshëm, në ngjyra, në lëvizje, në frymëmarrje, në jetë. Mu duk sikur atje gjendej sekreti dhe misteri. Ish vërtet fantastike. Mu mbajt fryma prej mrekullisë së natyrës. Ishte një frymëmarrje gjithëpërfshirëse, qiell, ujë dhe tokë. Yjet thellë në qiell, si fëmijë të brishtë, të hutuar, përpëlitnin qepallat, drithëroheshin për pamundësinë e shprehjes dhe Aurora Boreale si për ti qetësuar i kish mbuluar me vello të shndritshme. Nata po bënte fir, ishte mpakur, vinte duke u terur. Si një pëlhurë e tejdukshme, transparente shkiste ngadalë nëpër gishtërinjtë e gjithësisë, shoqëruar me një simfoni të lehtë. Mund të kish në të nota Moxarti ose Bethoveni, ndoshta, nuk e di, sepse kudo ndjehej diçka si melodi.

Ngjyrat mahnitëse ishin ndehur mbi gjithçka, me reflekse të kuqërremta, portokalli, të gjelbra, të verdha, të kaltra ushqyese. Dritë hijet mbusheshin me kolor prej intonacioneve, përzierjeve të ngjyrave nga  piktori gjenial, i papërsëritshëm natyrë. Vezullime dhe shkëndijime, si të ishin miliona dhe miliona xixëllonja që ngriheshin butë prej tokës dhe ngjiteshin drejt qiellit, shkonin larg dhe përziheshin me yjet. Një pjesë yjeve dhe xixëllonjave zbrisnin ngadalë, lehtë, gjithë delikatesë dhe thitheshin me dashuri dhe neps prej tokës. Gjithçka ishte në vallëzim, shpërthim, befasi dhe joshje. Të dukej sikur gjendeshe përpara një botë magjike, me të fshehtat e pashpjeguara, të shkruara në qiell dhe të derdhura në tokë me penela të arta. Të vjen befasisht një përhumbje. Të duket sikur je mbështjellë me një copës veladon të shndritshëm, të purpurt qielli e toke dhe në krahë ke flatra. Të bëhet sikur lehtësisht po shkëputesh prej toke dhe shkon tutje, tok me shkëndijimet e vezullimet. Atje ku nuk kanë shkuar të tjerët, në zemrën e ngjyrave të magjisë së Aurorës Boreale….

-Bukur, hë,- më tha shoqëruesi.

-Është fantastike,- i thashë,- si në përrallë.

Dhe përnjëmend mu kujtua Aurora. Ju ndoshta e mbani mend Aurorën dhe nënën e saj. Ajo do mbetet për mua gjithmonë sekreti dhe misteri. Ish si shkëndijim mes plogështisë dhe shurdhërisë së qytetit. Pothuajse një Aurorë Boreale e vërtetë. Ne ishim të verbër, nuk dinim të shihnim dhe të njihnim. Qemë futur në guaskën e provincializmit. Unë që po ju shkruaj, në radhë të parë nuk e dija. Aurora qysh fëmijë. E vogël e vetme, si një dritës në muzg, mbështjellë me një palltoshkë të gjelbër dhe jakë të bardhë.  Me këpucka të ngrëna dhe doçka të ngrira, shtynte nëpër rrugët e rrugicat e kalldrëmta të qytetit, karrocën e nënës sakate, të veshur me rroba të gjelbra.

Për mua Aurora ishte më e mira dhe më e bukura e mëhallës, por jo vetëm e mëhallës. Pse jo, ajo ish më e mira dhe më e bukura e  qytetit, me gjithë rrethinat përreth. Aurora ishte brishtë dhe reflektuese si një vesë në gjethen e gjelbër të syrit të nënës. Lëkura e saj ishte e bardhë si qumështi. Sytë e saj ishin të veçantë, si rrallë vajzë tjetër. Sytë e saj herë më dukeshin të kaltër, e herë të gjelbër dhe kur prekej bëheshin transparentë me reflekse shkëndijuese, vezullimesh si ujërat e burimeve. Ajo ish e ëmbël, delikate, flokë kaçurrela, të zeza. Kish diçka befasuese, drithëruese, magjike.

Bato Dangëllia një plak i shukët. Jetonte vetëm, në një kthinë të magazinave të braktisura të konservimit. Familja, për të ruajtur të pastër biografinë, i kish dhënë duart me kohë, meqenëse bëri 15 vjet burg për politikë. Plaku Bato jetonte me ndonjë lek që i jepnin bashkëqytetarët në përkthimin e letrave në anglisht dhe frëngjisht. (Thuhej se përkthente dhe veprat e një shkrimtari të shquar dhe shteti i botonte jashtë pa vënë poshtë emrin e përkthyesit. Por qytetit tonë i kanë pëlqyer thashethemet e nuk lë shumë shteg për tu besuar. Të ish kaq i zoti Bato Dangëllia sa të merreshin  shkrimtarët e shquar me një zgjebanik si ai.)

Bato Dangëllia ecte i pashpresë, kokulur,  truplëshuar. Kish disa ditë pa futur gjë në gojë, skish më letra të vinin nga jashtë. Dhe inspektori nuk  i kish dhenë ndonjë libër të shkrimtarit të përkthente. As vetë nuk e mori vesh si u gjend puq, ngjitur me karrocën e sakates Kristinë që shtyhej prej së voglës, së bijës, Aurorë. Gati sa nuk u gremisën të tre përdhe në kalldrëmin e lagësht të rrugicës. Gratë klithën dhe ai trondit e rënkoi. Vështrimi i plakut u mbërthye në sytë e vajzës, shtrëngoi dorezat e karrocës dhe i befasuar lëshoi një zë që vinte prej së thelli:

-O zot çfarë sysh! Të jenë realë këta sy!

U tërhoq pas i hutuar duke mërmëritur:

-O zot! Sytë e kësaj çupëline, të sakates Kristinë, ngjajnë çuditërisht me Aurorën Boreale!

Pra me agimet polare, por atëherë nuk e kisha idenë.  Bukurinë dhe mirësinë e saj shpesh e krahasoja me ndriçimin verbues, marramendës mëngjesor pranveror. Bulëza e vogël e vesës reflektuese si diamant pikonte mbi gjethin e gjelbër dhe unë e dëshiroja ta puthja fort vajzën që doja, në buzët e plota gjithë musht.

Por nëna ime Meri nuk e kish për zemër të bukurën, dritëzën Aurorë. Sa herë përmendja Aurorën, nëna mblidhte buzët me bezdi dhe shkonte e mërzitur në kuzhinë. Ngaqë ëma e Aurorës ishte sakate, çalonte në të dyja këmbët. Kur e ëma e saj ecte, dukej sikur ish e këputur për mezi. Prej shkapërderdhjes së trupit dhe lëvizjeve, të bëhej sikur befas, eshtrat do ti shkëputeshin, copëtoheshin, e do ti flakeshin tutje. E ndonjë eshtër e shkëputur prej trupit të sakates mund të sulej papritmas drejt teje, si shigjetë, të shponte tej përtej, të plandoste përdhe. Pastaj po të shihje lëvizjen e kokës së saj përgjatë ecjes, provoje marramendje. Koka i dridhej, i lëvizte pa përqendrim lart e poshtë, majtas djathtas dhe nuk të bëhej ta shikoje dy herë.

-Nënë, Aurora është plot mirësi dhe dritë mëngjesi,- i thashë.

-Hë, ashtu thua ti se aq… Por bukuria është një copë herë,- ia bëri nëna.

Babai vetëm dëgjonte, thithte me vrull duhanin e fortë dhe s’fliste. U mërzita një ditë kur nëna më tha, ‘aq di’. Prandaj i fola me ton të rëndë:

– Nënë, nuk të lejoj të më fyesh…

-Nuk të fyen nëna mor bir, jo. E pres gjuhën. E bukur është çupa more bir, nuk ke ç’i thua, si dritë mëngjesi, – më tha nëna,- por cenet e trupit dhe të mendjes trashëgohen në familje nga njëri brez në tjetrin, deri në brezin e shtatë, e di këtë ti? Kush do më garantojë mua se fëmija që do lindë kjo vajzë, nuk do ti ngjajë nënës së saj. E njoh me dhëmbë dhe dhëmballë familjen e çupës e nënën e saj, të gjorën Kristinën. Kështu sakate për gjynah ka qenë Kristina që e vogël. Edhe nëna e Kristinës çalamane ka qenë. Nuk ja ha hakën, qëndistare e mrekullueshme ka qenë, qëndiste pajat e çupave kur u vinte koha për tu martuar. Por ç’e do, nuk i bënte zemra të qëndiste për vete. Qante natë e ditë mbi qëndisma. E shkreta vajzë, sakatja e mjerë, çalonte nga të dy këmbët. Kur i kaloi mosha për tu martuar shkoi për vizitë tek Cen Shajaku, mjeku i njohur popullor. Nuk e di se çfarë i bëri Ceni, por në krye të disa muajve, për habinë tonë Kristina nuk çalonte. Ajo Kristina u ripërtëri, ecte për bukuri si zonjë e rëndë, përpiqej ta mbante trupin drejt dhe kokën lart. I kish hipur një nur  dhe bukuri që të verbonte. Djemve të mëhallës u pikonte gjuha lëng, por familjarët i tërhiqnin prej mënge të mblidhnin kallaballëkun. Bukuria është një copë herë. Kur nuk e prisnim, në krye të vitit Kristina u martua me Çuçi Lutën, punëtorin e ri të minierës, të ardhur nga fshatrat e rrëzës. Çuçi ish djalë i fuqishëm, trupmadh, qafëtrashë, qime dendur si ari e me sytë vëngër. Ai punonte në një turn me babanë, burrë i fortë, hante një pllakë bukë dhe bënte në ditë dy norma bashkë. Çuçi Lutka u mburrej shokëve të turnit:

‘ Hej ju ta dini mirë, kam marrë nusen më të bukur të qytezës së minatorëve,’ dhe qeshte me të madhe. Të tjerët nuk guxonin ti kthenin fjalë se ai të shembte me grushte.

Kur lindi Kristina, Çuçi Lutka u deh prej gëzimit, qerasi me konjak të gjithë shokët dhe miqtë. Një mbrëmje vere zbrazi shishen e konjakut dhe bërtiti në mes të qytetit me sa zë që kishte në kokë:

‘Vajzës do ti vë emrin Aurora.’

Mirëpo pas lindjes së vajzës Kristina u këput menjëherë, u bë sërish sakate siç ish më parë, bile më keq. I shoqi Çuçi Lutka u ngrys, mbarte gruan në krahë si foshnjë, e vendoste në karrocë dhe shtynte Kristinën  në rrugët me kalldrëm, vetull mbledhur, i vrenjtur si murg. Ndërsa Aurorën e vogël si një lepurushkë, e mbarte mbi shpinë në një torbë të përgatitur prej pëlhure. Por Çuçi Lutka u mërzit së shtyri gruan me karrocë, ndoshta u lodh, u  përdhos prej shikimeve idhnare të tjerëve, që dikur u mburrej. Ai burrë i madh kish nevojë edhe për të tjera gjëra, as dreqi e nuk e di. Befas u zhduk, humbi disa javë, ndoshta dhe muaj. Kristina e donte, e kërkonte, qëndronte në dritare, qante të këpuste shpirtin. Më në fund Çuçi Lutka u shfaq duke ecur nëpër rrugët e lagështa të qytezës si gamile e vjetër, veshur me një kapotë të madhe të zbardhur ushtari. Ish i parruar, i uritur, i pistë si kafshë dhe kërkoi ta merrte Aurorën me vete. Familja e Kristinës e llahtarisur nuk e la, ku do ta çonte vajzën e vogël ai palo burrë, që mbante erë të rëndë që atje tutje.

‘Ore njerëz,’ lutej e bubullinte Çuçi Lutka, ‘thojini, mbushjani mendjen, kjo është ime bijë, ç’mund ti bëjë fëmijës një sakate që nuk është e zonja për vete.’

Familja e Kristinës lajmëroi policinë, Çuçi u tremb, me policinë nuk mpriheshin brirët, kapërceu avllinë dhe humbi në terr. Aurora u rit  me mundime. E di, more bir, Aurora është vajzë e mirë. Për atë  çupë nuk kam ç’të them, është vërtet si dritë.

-Kur nuk ke ç’të thuash pse më lodh moj nënë,-  u ngrita dhe vështrova nga babai, i cili vazhdonte të pinte duhan dhe nuk fliste.

-Të lodh! Jo bir jo, por mos e dhëntë Zoti të lodhë nëna…Po sikur të mos e dhëntë Zoti, të më çalojë fëmija i djalit tim nga të dyja këmbët, hë? Se dardha bie nën dardhë. Mua më dhimbset Kristina dhe vajza e saj por.., më kupton. Bir, janë disa gjëra që..?

-I bukur është trëndafili moj grua, por ato dreq gjemba përse i dalin,- foli babai dhe më shkeli syrin.

-Çfarë, çfarë, na flet për trëndafil dhe gjemba,-iu hakërrua nëna babait. – Na hedh thumba e nuk qederosesh për trashëgimi, sikur ta kam sjellë djalin me vete.

-Pse trëndafili, a nuk ka gjemba,- këmbëngulte babai.

Nëna nuk i ktheu përgjigje, bëri lëvizje nervoze me dorë dhe shkoi me hap të nxituar në kuzhinë.

Përse vallë nëna mendonte vetëm anën e keqe. Njerëzit që kanë fatkeqësi dhe cene në familje, e jo për faj të tyre, janë të detyruar të dënohen dhe ta vuajnë të gjithë bashkërisht. Të braktisen, të lihen në mëshirë të fatit siç bëri Çuçi Lutka.

Më besoni u verbova qysh në fillim prej bukurisë dhe përkushtimit e dashurisë së Aurorës ndaj nënës së saj. Ajo qysh kur ish e vogël e mbante t’ ëmën gjithnjë për krahu. I ndodhej pranë së ëmës në çdo moment.

Dikur, njëri prej shokëve, bashkëmoshatari Gane Tërbo, kokë katrori, i cili hodhi shtat shpejt, u bë më i shëndoshë. Rritja shpejtë e trupit i riti mendjen, u bë i egër, i dhunshëm. I përkëdheluri i shtëpisë, ngaqë i vinin pako me ushqime dhe veshmbathje nga jashtë shtetit dhe ish në gjendje më të mirë ekonomike nga ne të tjerët. Ai pa shkak bëhej harbut dhe ngacmonte të tjerët. Baba i tij Demo Tërbo, qe kryetar këshilli i lagjes.

Një ditë ky Gane Tërbo qeshi me të keq, me zë të lartë:

-Hi, hi, hi,- dhe tregoi me gisht, kur karroca e vjetër e gruas sakate u pengua në gurët e nxjerrë të rrugës dhe u rrëzua. E bija e përskuqur në fytyrë u turr ta ngrinte, krahët  e dobëta të vajzës u drodhën. Ajo ca prej hutimit, qeshjes histerike të Gane Tërbos, nuk mundi ta mbante nënën e vet. Të dyja nënë e bijë ranë përmbys si lëmshe të shpërvjelur në pragun e trotuarit me gurrë të lëmuar e të qullur prej shiut.

Gane Tërbo u zgërdhi më keq dhe ia bëri përsëri hi, hi, hi, gërr- mërr dhe pastaj shtoi me të keq:

– Hej…ej, j, j, ejani shihni, nga jeni e nga s’jeni. Përpara nesh parakalon me dhimbje, karikatura më qesharake të shekullit të njëzetë!

Ndjeva dokëndisje në zëmër prej fjalëve dhe përqeshjes së ndyrë të shokut:

-Ç’ bëre Gane Tërbo, ç’bëre, përqeshen ato të gjora- i thashë.

-Përqeshet e zgërdhihet që ç’ke me të, o buf kënete. Pa ikë mbushu e mos mi shastis shumë veshët. Ato duhet të mbyllen në azil, – mu shkreh i fryrë Gane Tërbo dhe shtrëngoi grushtet gati për sherr,- mu qëro nga sytë, apo do të shembesh me grushte.

-O sa qejf, shembuni me grushte, ç’prisni,- ia bënë të tjerët.

Nuk u ktheva përgjigje, por nxitova të ndihmoja femrat e rrëzuara. Aurora u kthye me rrëmbim nga unë, e zverdhur, e rrëmbushur prej lotëve. Më ngjau si lule mëngjesi e brishtë, e përmbytur prej vesës. Në cep, poshtë vetullës së majtë, të bukur kish një gërvishtje të vogël. Ajo më vështroi egër dhe më tha:

-Nuk është trimëri të qeshësh me fatkeqësinë e tjetrit.

– Më fal Aurora, më beso, nuk isha unë, Gane Tërbo ish..,- Mu tha pështyma në grykë, doja me gjithë shpirt ti shpjegohesha, se ndjehesh i prekur, i fyer, njëlloj si ajo prej qeshjes dhe fjalëve të poshtra të kokë katrorit Gane Tërbo.

-Ai është shoku yt, prandaj e ti je si ai,- më tha ajo.

-Gabohesh Aurorë, nuk jam si ai, ndryshoj si nata me ditën…

Vajza mi nguli sytë e kaltër, që iu bënë gri të errët si det me tallaz, sikur do më përpinte, mbulonte me dallgë dhe pa folur më ktheu krahët. Edhe sytë e saj ishin gjithë nerv kishin një refleks verbues si magji. Aurora duke marrë frymë me vështirësi prej lodhjes dhe inatit e vendosi të ëmën në karrocë. E ëma rënkonte dhe ankohej me përvuajtje sa të copëtonte shpirtin, me siguri duhej të ish lënduar prej rrëzimit. Ikën.

Më magjepste shikimi i flakëruar i vajzës. Ma prishi gjumin, e me gjithë shpirt doja që ajo vajzë e mrekullueshme të bëhej e imja. Po përse moj nënë mendon aq përciptas për të bukurën e të mirën Aurorë dhe nënën e saj të shumëvuajtur? Ne nuk jemi njëlloj si Gane Tërbo, si familja e tij.

Vonë e morra vesh që Gane Tërbo kish tentuar të përdhunonte Aurorën. E ruajti një mbrëmje në qoshe të shtëpisë, kur vajza kish dalë të mbushte ujë tek pusi. E mbërtheu Aurorën nga krahët e puthi fort duke i thëthirë buzët dhe shtrënguar për gjoksi. Aurora u hutua një moment, por e mblodhi në çast veten, e goditi me stome në shpatull për tu shkëputur prej tij. Pa i lënë kohë tjetrit të mblidhte veten, ia flakëriti me pëllëmbë në fytyrë dhe iku me vrap.

Gane Tërbo nuk tërhiqej, përpiqej ta  shtinte në dorë Aurorën, e ngaqë ajo nuk e përfillte, ai nevrikosej dhe kërkonte të hakmerrej. Të dy femrat e vetmuara, dridheshin në heshtje kur e ndjenin që afrohej hija e tij.

-Çi ke këta  sy ti, si pyll vjeshte me shi,- e ngacmoi Gane Tërbo.

-Ik, më lër të qetë, ndryshe do ankohem…- mërmëriti Aurora.

-Do të ankohesh, vërtet. Ha, shko ankohu, ku do vesh të ankohesh tek im atë, në këshill!- u tall Gane Tërbo. Ai mburrej, ndjehej i mbrojtur që kish babanë kryetarin autoritar dhe të ashpër të këshillit.

– Do ti them babës tim,- i foli Aurora me zë të plotë.

Gane Tërbo u shkul së qeshuri.

-Çfarë, do ti thuash babës tënd, hë kujt, Çuçi Lutkës! Ha,ha, ha! Me sa di unë Çuçi Lutka është baba yt, apo jo? Shko, bërtit, thirre të humburin, merhumin që nuk i gjendet as nami dhe nishani! Ndoshta  do të ngresh të vdekurin prej varrit, me kocka të bardha dhe lecka të kalbura! Shko, ulëri, gërhit fort në kupë të qiellit: bu, bu, bu, bi,bi bi, ngrihu, më mbro baba merhumi, Çuçi Lutka, ngrihu.

-Babi im është gjallë,- gërhiti e tronditur Aurora, e rrëmbushur nga lotët.

-Babi tënd është gjallë! Bu,bu, bu, bi, bi ,bi. Sa për dijeni, e kam parë me sytë e mi kur u kall në dhe Çuçi Lutka. Shko gërmoje, kërkoje, qurravitu të kalburit, të treturit, ha, ha, ha. Apo mos ka gjetur sakatja, nëna jote ndonjë burrë tjetër, të humbur dhe të marrë si Çuçi,- u zgërdhi me të keq Gane Tërbo.

Aurora u drodh, sytë e bukur i perënduan. U lëkund si gjethi në vjeshtë, kafshoi buzën dhe iku me vrap duke dënesur…

-Mos qaj Aurora,- u përpoqa ta ngushëlloja.

Ajo me zhbiroi me sy:

-Të mos qaj, kështu thua. Nuk qaj. Sakatët e gjallë i tallin, e të vdekurit nuk i lënë as të qetë të prehen, -tha dhe iku me vrap.

Unë ngela si hu në mes të rrugës. Aurora, Aurora, më foli shpirti, por ajo nuk dëgjoi se kish shumë erë…

Kur nuk pritej, një hije e stërmadhe, fantazmë e  përbaltur, që hungërinte si përbindësh i mbiu përpara dhe i preu rrugën Gane Tërbos. Ish natë e errët me shi, nuk shihje sikur dhe gishtërinjtë të  futeshin në sy. U përfol se ish Çuçi Lutka i harruari, merhumi. Qyteti mblodhi buzët me mërzi dhe mosbesim. Çuçi Lutka, kokë shpella, he, he, he, nuk ka bërë vaki të çohen të vdekurit prej varrit. Mos vallë nën pelerinën e përbaltur të rezilit fshihet ndonjë djalë i zgjuar, i robëruar pas Aurorës! Por Gane Tërbo betohej se ish i humburi, i përfoluri Çuçi Lutka dhe askush tjetër.

Fantazma e rënduar si një gorille e Çuçi të marrit, mi bllokoi të gjitha horizontet.

Nata ish e zezë sterrë, nuk kisha nga ti a mbaja. Më mbërtheu për gryke, më morri frymën, më kërcënoi, më gërhiti, më ofendoi, më tha, spurdhjak, çapaçul, kërmill, ti ishe ai krimb, glistër e keqe, që më shqetësove në gjumin e madh. Hë fol, kërkove të ngrihesha prej funddheut, varrit. Siç më sheh u ngrita, ja, erdha, kam një kuintal me baltë dhe një det të madh me dhembje. Fol, përse më doje more mistrec, qullac i keq. Të vdekurit e ardhur një copë herë prej thirrjes së gjakut dhe nevojës, nuk pyesin fort për ca çapaçulë të pështirosur që vetë mburren e quhen kryetarë këshilli dhe bijtë e tyre. Më kupton ç’po të them?! Do ta këpus kokën si të zogut, do ta bëj mishin rripa- rripa po i re në qafë vajzës sime Aurora. Më dëgjon? Të dëgjoj. Gorilla u tjetërsua në mostër e përbindshme dhe unë ngriva. Në daç besoni, në daç mos besoni…

Fillova të bërtisja: Hej ti gorillë, më lësho, jam djali i kryetarit të këshillit, më lësho, nuk të njoh, të vdekurit nuk mund të shkulen prej varrit, prandaj nuk e ke çfarë të më bësh. Çuçi Lutka u tërbua me keq, hungëriti, më shkundi majtas djathtas, më ngriti peshë si ti isha leckë, më tha, more i mjerë qenke një koqe budalla. Di ti ç’është dhembja e prindit. Po më ikte fryma dhe zemra po pushonte së rrahuri. Këmbët i lëvizja të lëshuara sa andej këndej në ajër. Kulloja prej djersëve të ftohta. Më dukej sikur më kishin varur në çengel, futur në thesin e merimangës dhe përleshesha me terrin. Babai më dëgjoi, erdhi me vrap siç ish në benevrekë, më shkuli prej çengelit dhe më tha:

Gane mor bir, kaq budalla je që u përmend të vdekurve, kryetarët e këshillave të lagjeve apo të pushteteve. Rritu, piqu e mos u lësho si i azdisur pas femrave sakate dhe jetime…

Unë dëgjoja i qetë, ndërsa Aurora vështronte ngulët me sytë e bukur, gjithë reflekse dhe intonacione ngjyrash….

Ndërkohë vazhdoja të shihja i mrekulluar agimet polare, Aurorën Boreale, me ngjyrat përrallore. Mu duk sikur atje gjendej sekreti dhe misteri. Mu mbajt fryma prej mrekullisë së natyrës.

Nuk di se ku ndodhet sot dhe çfarë bëhet Aurora e rinisë?  Pyeta veten, afër polit të veriut dhe mijëra e mijëra kilometra larg vendlindjes…