Opinion – Page 424 – Dielli

Provokon Beogradi, Këshilli i Sigurisë së Kosovës, mbledhje të jashtëzakonshme

July 5, 2018 by dgreca

-Është diskutuar për presionet dhe shantazhet që është duke i bërë Beogradi ndaj pjesëtarëve të Forcës së Sigurisë së Kosovës nga radhët e komunitetit serb si dhe për gjendjen e përgjithshme të sigurisë në vend/

1 Ramo Siguri 1 Qev Siguria

-Institucionet e sigurisë së Kosovës janë në nivel të përgjegjësisë/

PRISHTINË, 5 Korrik 2018-Gazeta DIELLI/ Këshilli i Sigurisë së Kosovës sot ka mbajtur mbledhjen e jashtëzakonshme, të ftuar dhe udhëhequr kryeministri Ramush Haradinaj, në të cilën është diskutuar për presionet dhe shantazhet që është duke i bërë Beogradi ndaj pjesëtarëve të Forcës së Sigurisë së Kosovës nga radhët e komunitetit serb si dhe për gjendjen e përgjithshme të sigurisë në vend.Kryeministri pas mbledhjes së Këshillit të Sigurisë së Kosovës në një konferencë për gazetarë, përkitazi me këtë temë ka thënë se sulmet dhe shantazhet e Beogradit ndaj pjesëtarëve serbë të Forcës së Sigurisë së Kosovës kanë bërë që këta të fundit të kërkojnë lirim nga shërbimi në FSK.

“Raportohet edhe në media për sulme me armë dhe mjete shpërthyese që e rrezikojnë jetën e pjesëtarëve të serbë të FSK-së. Këto në të kaluarën kanë ndodhur në veri, pastaj është raportuar edhe për kërcënime të tjera, por së fundi ka rezultuar me kërkesën për lirim të FSK-së nga një numër i pjesëtarëve serbë, nga një rajon i Kosovës, që nuk është veriu në këtë rast”, tha kryeministri Haradinaj duke shtuar se shumica e tyre në deklarimet e motiveve për lirim paraqesin presionin direkt të ushtruar nga autoritetet e Beogradit zyrtar.Më tej kryeministri Haradinaj tha se presionet janë të natyrave të ndryshme qoftë gjatë udhëtimeve në Serbi, ndalimi dhe marrja në pyetje, kërcënimet për jetën dhe për familjet e tyre e deri të instrumentet tjera që janë përdorur, përfshirë edhe mekanizmat tjerë të institucioneve paralele që operojnë në Kosovë.

Kryeministri Haradinaj tha se kjo situatë nuk ndikon në situatën e përgjithshme të sigurisë në Kosovë dhe se institucionet e sigurisë së Kosovës janë në nivel të përgjegjësisë.I pyetur nga gazetarët nëse sulmet tek pjesëtarët e komunitetit serb lidhen me paralajmërimin nga ana e serbëve që nuk pranojnë që në të ardhmen të jenë pjesë e FSK-së pas shndërrimit në ushtri, kryeministri Haradinaj tha se vite më herët ka pasur një qasje nga Beogradi zyrtar që serbët e Kosovës nuk duhet të marrin fare pjesë në institucionet e Kosovës.“Sot serbët e Kosovës janë qytetarë të barabartë në Kosovë dhe marrin pjesë në jetën politike, institucionale, qeverisëse dhe shoqërore në vend. Ky presion i tillë është i pakuptimtë, të cilit i ka dalë koha, sepse këto metoda kanë ndodhur para 10 vjetësh dhe jemi të habitur nga kjo qasje e tillë, e padrejtë”, tha kryeministri Haradinaj.Po ashtu, kryeministri Haradinaj tha se me këto veprime, dikush po ushtron krim ndaj këtyre qytetarëve të Kosovës, të rinjve, të rejave dhe familjeve të tyre. “Është kundër konventave, kundër të drejtave të njeriut, është kundër jetës së sigurisë së këtyre qytetarëve dhe ne si Kosovë kemi vepruar me kohë, kemi ndërmarrë me kohë ato veprime, si në planin e brendshëm edhe të jashtëm, që të sqarohet ky veprim i papranueshëm i tillë”, tha kryeministri Haradinaj./b.j/

Iranianët e lirë, shans i artë për t’u kthyer në kontribues të paqes botërore

July 4, 2018 by dgreca

iran-720x445

Nga Çerçiz Loloçi/*

Pas një kapitulli vlerësues mes shqiptarëve dhe hebrejve gjatë Luftës së Dytë Botërore (mbi 70 familje nderohen me titullin e lartë “Fisnikë ndër kombe”) duket se një kapitull i ri po shkruhet aktualisht mes tyre dhe iranianëve, atyre të rezistencës që drejtohen nga presidentja e zgjedhur në mërgim, Maryam Rajavi.

Disa vite më parë qeveria e demokratëve iu përgjigj pozitivisht një kërkese të aleatit strategjik, SHBA për të pranuar në Shqipëri një grup muxhahedinësh, kontigjent ky që erdhi dhe u shtua më pas nën qeverisjen e socialistëve. Kështu në mars 2013 u pranua të vinin 210 muxhahedinë, 30 prej të cilëve mbërritën në Tiranë në maj 2013, ndërsa deri në shkurt të 2016 numri i përgjithshëm shkoi deri në 700 persona. Burimet e mediave amerikane bëjnë fjalë për rreth 2 600 vetë në një zonë në periferi të kryeqytetit.

Por jo vetëm politika e gjithëpranoi këtë akt, edhe njerëz fare të thjeshtë nuk shfaqën kurrfarë kundërshtimi që ata të jetonin për një farë kohe derisa të marrë fund një regjim represiv, i dënuar në shkallë planetare për mizoritë dhe masakrat që shkakton në popullsinë e pambrojtur dhe kryesisht ndaj opozitës. Regjimi iranian u përpoq t’i cilësonte si terroristë, por në fakt ndodhi krejt e kundërta, ata ishin të gjithë njerëz paqësorë që u miqësuan shumë shpejt me shqiptarët.

Kush është MEK?

Organizata e Muxhahedinëve Popullore të Iranit (MEK) është një lëvizje që vepron në emigrim, kryesisht në Irak, për rrëzimin e regjimit aktual në Iran. Ajo u krijua në fillim të viteve 1960-të si lëvizje proteste kundër regjimit të shahut dhe qe ndër nxitësit dhe mbështetësit kryesorë të revolucionit Iranian të 1979 që rrëzoi mbretin nga pushteti. Por pas kësaj ata kundërshtuan vendosjen e një autokracie fetare në Iran dhe nga ky shkak u persekutuan nga regjimi i ri, duke u detyruar të emigronin në Irak. Regjimi i mirëpriti dhe iu vuri në dispozicion një qytet-kamp të zhvilluar ekonomik dhe tregtar me emrin Ashraf. MEK iu përkushtua edhe përgatitjes ushtarake duke u shndërruar në grupin më të madh dhe më të fuqishëm militant kundër regjimit iranian, i cili zhvilloi, për më shumë se dy dekada, veprimtari për rrëzimin e qeverisë iraniane. Si rrjedhojë e veprimtarisë luftarake MEK u fut në listën e organizatave terroriste nga disa vende, përfshi SHBA. Pas pushtimit të Irakut, forcat amerikane negociuan një pakt paqeje me ta, në bazë të të cilit ata dorëzuan armët dhe premtuan t’i ktheheshin jetesës paqësore. Si rezultat, rreth 3 mijë muxhahedinëve që jetonin në Ashraf iu dha statusi i civilëve të mbrojtur nën Konventën e Gjenevës dhe ushtria amerikane mori përsipër sigurinë e qytetit të Ashrafit. Në 2009 ushtria amerikane ia kaloi kontrollin e Ashrafit qeverisë irakiane, por ajo filloi persekutimin dhe dhunën sistematike ndaj tyre për t’i detyruar të largoheshin nga vendi. Një nga motivimet për persekutimin ishte bashkëpunimi i tyre i mëparshëm me regjiin e Sadamit dhe veçanërisht me shërbimet sekrete. Këto veprime ngallën reagimin e organizatave ndërkombëtare humanitare, nën presionin e të cilave qeveria amerikane i mori në mbrojtje muxhahedinët duke i strehuar në kampin ‘Liberty’ të ushtrisë amerikanë në Bagdad. Bashkë me tërheqjen e amerikanëve nga Iraku lindi nevoja e gjetjes së një zgjidhje të problemit të muxhahedinëve. Në 2012, qeveria amerikane e hoqi organizatën nga lista e organizatave terroriste dhe filloi të kërkonte mundësi për sistemimin e tyre në vende të ndryshme të botës.

Shteti i ngujuar dhe izoluar

Irani, me një popullsi mbi 70 milionë banorë, në gjysëmshekullin e fundit ka njohur një regjim monarkik të shahut Reza Pahlevi, me lidhje të forta me SHBA e me zhvillim të gjithanshëm dhe një regjim të mëvonshëm pas Revolucionit islamik të Khomeinit në 1979 që u bë dhe është problem e kërcënim për gjithë botën. Regjimi despotik i presidentit Rohani wshtw aktualisht ndwr shtetet mw tw izoluara nw botw, ndwrsa pwrkrahet fuqishwm opozita e tij.

Personalitetet e shquara që morën fjalën në tubimin e madh të Parisit ishin Rudy Giuliani, aspirues i postit të presidentit të SHBA dhe ish kryetar bashkie i New York; Newt Gingrich, kandidat presidencial i SHBA dhe ish Folës i Dhomës së Përfaqësuesve; Guvernatori Bill Richardson; Michael Mukasey, ish Prokuror i Përgjithshëm; Louis Freeh, ish Drejtor i FBI; dhe Gen. George Casey, ish Shef i Stafit të Ushtrisë Amerikane, nga Shtetet e Bashkuara; Stephen Harper dhe John Baird, ish Kryeministër dhe Ministër i Jashtëm i Kanadasë; Bernard Kouchner dhe Philippe Douste-Blazy, ish Ministra të Jashtëm dhe RamaYade ish Ministër i të Drejtave Njerëzore të Francës; Ambasador Giulio Terzi, ish Ministër i Jashtëm i Italisë; Sid Ahmad Ghozali, ish Kryeministër i Algjerisë; Eduard Lintner, ish Zëvendës Ministër i Brendshëm i Gjermanisë; Rt Hon. Theresa Villiers, ish Sekretare e Shtetit për Irlandën e Veriut; Michele de Vaucouleurs dhe Philippe Gosselin, parlamentarë francezë; Senator Paolo Corsini, që përfaqësonte delegacionin italian; Anna Fotyga, ish Ministre e Jashtme e Polonisë dhe Anëtare e Parlamentit Europian; Pandeli Majko, Ministër i Shtetit dhe ish Kryeministër i Shqipërisë; Ben-Oni Ardelean, Zëvendës kryetar i Dhomës së Deputetëve të Rumanisë; Saleh al-Qalab, ish Ministër i Jordanisë dhe Nazir Hakim, Drejtor i Përgjithshëm i koalicionit të opozitës siriane.

Përshëndetja e Rudi Xhulianit

Mbresa të veçanta pati përshëndetja e Rudy Giulianit, ish kryetar bashkie i New Yorkut dhe avokat i Presidentit amerikan Donald Trump. Ai vlerësoi qëndrimin e presidentit Trump kur në dhjetor 2017 shprehu mbështetje për protestuesit dhe tha se regjimi i mullahëve do të dështojnë. Ai shtoi se ekonomia iraniane është në rënie të lirë dhe kjo është e tmerrshme për popullin e Iranit, por është një çmim të cilin ata janë të gatshëm për ta paguar sepse kjo do ta përmbysë regjimin. “Nuk duhet ta humbim vendosmërinë tonë, tha ai. Duhet ta vazhdojmë presionin. Trump i ktheu shpinën marrëveshjes së Iranit, ndërsa Europa duhet të ketë turp nga vetja që vazhdon të bëjë biznes me me këtë shtet. Ju garantoj që sanksionet vetëm sa do të përkeqësohen. Trump nuk ka ndërmend t’ua kthejë shpinën luftëtarëve të lirisë. Këtu, ne kemi një alternativë ndaj regjimit e cila është e ndërtuar mbi demokracinë, të drejtat e njeriut dhe mbi ndarjen e kishës nga shteti. Kjo është ajo që NCRI përfaqëson, ajo që Maryam Rajavi përfaqëson. Për këtë kanë vdekur martirët tuaj”.

Fotografia e Mijera Yje

Lajmi i parë në mediat më të zëshme perëndimore

Manifestimi për Iranin e lirë në 30 qershor 2018, në një mjedis gjigand ku mijëra njerëz ndodheshin brenda dhe po aq jashtë saj, e pasqyruan të gjithë mediat kryesore botërore, ato franceze pa përjashtim, madje edhe një ekip nga Shqipëria me Sokol Ballën e “Vizion plus”. Rezistenca iraniane ka tashmë një portalin e vet (ncr-iran.org) që transmeton lajme në 7 gjuhë, mes të cilave arabisht, anglisht, frëngjisht, gjermanisht, spanjisht, italisht dhe shqip. Vëmendje e veçantë iu kushtua sidomos fjalës së presidentes Rajavi, e cila ndër të tjera tha se “një brez i pasionuar dhe i etur për liri është ngritur në të gjithë vendin për ta rimarrë Iranin nga pushtuesit, mullahët. Punëtorët e Haft-Tapeh, punëtorët e çelikut, fermerët e Varzaneh, rinia në Kazerun, shoferët e kamionëve në mbarë vendin, tregtarët e pazareve, të rinjtë në Lalehzar, Ferdowsi, Shoush, Mellat dhe Ekbatan në Teheran, kanë treguar një guxim shumë të madh duke u përballur me forcat mizore të sigurisë. Kjo është beteja e kombit iranian. Rrëzimi i regjimit është i pashmangshëm. Fitorja është e sigurtë dhe Irani do të jetë i lirë. Tashmë po duket perspektiva e një Irani të lirë nga mullahët dhe Shahu. E ashtu-quajtura zgjidhje brenda fashizmit fetar është bërë e pavlefshme dhe boshe. Popullsia dhe rinia e rebeluar i kanë dhënë fund epokës së të pozuarit për të dyja palët e regjimit”. Po ashtu ajo apeloi për themelimin e një shoqërie të bazuar në liri, demokraci dhe barazi; për të mbrotur barazinë gjinore, të drejtën për të zgjedhur lirisht veshjen, ndarjen e fesë nga shteti, autonominë e kombësive, të drejtat e barabarta politike dhe shoqërore për të gjithë qytetarët e Iranit, heqjen e dënimit me vdekje, lirinë e shprehjes, partive, medias dhe mbledhjes; lirinë e unioneve, shoqatave, këshillave dhe sindikatave. MEK përkrah një Iran jo-bërthamor që do të promovojë bashkëjetesën paqësore me fqinjët e tij dhe që mirëpret bashkëpunimin rajonal dhe ndërkombëtar.

Delegacioni shqiptar

Ndoshta pas delegacionit të SHBA, ai i Shqipërisë ishte më i madhi në numër, përfshi deputetë dhe ish deputetë, përfaqësues të shoqërisë civile e të medias, aktivistë të të drejtave të njeriut, ndërtues të qytetit-kamp në Manzë të Durrësit e deri te një grup orkestral të drejtuar nga mjeshtri Zhani Ciko. Manifestimin e rezistencës iraniane e përshëndetën njëri pas tjetrit, Majko dhe Mediu, por ndërkaq mirënjohja për Shqipërinë, për mikpritjen e muxhehadinëve ishte kryefjala e të gjitha delegacioneve perëndimore, përfshi atë të SHBA, Francës, Kanadasë, Bashkimit Europian dhe natyrisht të drejtueses së lëvizjes, zonjës Rajavi.

Organizimi i manifestimit

Një masë e madhe njerëzish me emigrantë politikë iranianë nga gjithë vendet perëndimore kërkonte vetvetiu dhe një organizim të përsosur që u realizua në mënyrën më të mirë të mundshme prej autoriteteve të sigurisë franceze, si vend mikpritës, por edhe prej organizimit të vet të brendshëm të rezistencës anti-regjim. Mediat perëndimore njoftuan pas manifestimit politik se kishte pasur një tentativë të agjentëve të regjimit për akt terrorist, por që u kap nga autoritetet belge.

Burra, gra, fëmijë që ishin detyruar të lënë familjet e tyre prej represionit kishin megjithatë një shpresë se një ditë regjimi do të merrte fund dhe këtë e tregonin me demonstratat dhe protestat e pafundme që kishin shpërthyer në qytetet kryesore të Iranit./albspirit.com/

Paris, 28 qershor-2 korrik 2018

Paris, 28 qershor-2 korrik 2018r Diellin autori. Faleminderit qe e ndau kete opinion me lexuesit e Diellit.

KUJTESA E NJЁ DJALI ЁSHTЁ NЁ NATЁ

July 3, 2018 by dgreca

nga Sebastiano Grasso/

Gjatё Meshёs sё Papa Françeskut nё Vatikan – 5 qershor 2016 – poeti shqiptar Visar Zhiti shkon nё kёrkim tё “pёllumbit tё bardhё” tё fёmijёrisё sё birit Atjon. I kthyer nё Tiranё nga Milano pёr pushimet e Krishtlinjes, Atjoni nё njё aksident me motor ndërron jetë. Ёshtё 19 vjeç dhe studjon nё Universitetin Katolik. Rreth orёs pesё e ëma Eda telefonon nё Milano: “Atjoni… jo, jo…”. “Je e sigurtё? Do tё jetё duke fjetur. Do tё shohёsh se do tё mjaftojё njё pёrkёdheli pёr ta zgjuar”, i pёrgjigjen.

Sapo kishte hyrё nё vitin e dytё tё Filozofisё, pёrveçse shkrues esesh politike (mbi pёrmbajtjen e disa diskutimeve jo nё dobi tё qeverisё, ndokush shtrembёronte buzёt me qё i ati atёherё ishte ministёr i Kulturёs), Atjoni ishte edhe piktor. por “miqtё e çizmes”* do ta zbulojnё vetёm gjatё funeralit.

Pikёrisht njё vizatim të Atjonit mban edhe ballina e librit “Nata ёshtё atdheu im”, përmbledhja më e re me vargje e Visar Zitit, (Botimet “Pazzini”, 100 f. euro – 12), pёrkthyer nga Elio Miracco; me parathёnie nga Ennio Grassi. “Po ku ёshtё pёllumbi yt, Bir,/ pёllumbi i bardhё i fёminisё tёnde?” ngulmon poeti. “E nuk doje tё rriteshe,/ se ashtu as pёllumbat/ nuk trёmbeshin prej teje…”

Kaloi pothuaj njё vit e gjysmё nga ikja e Atjonit në Qiell dhe Visari – mbasi la detyrёn e ministrit tё Kulturёs nё Shqipёri dhe shkon si ambasador pranё Selisё sё Shenjtё – vëzhgon pёrqark nё kёrkim tё çfardo shenji tё pranisё sё djalit. Shenja qё mundohet t’i gjejё dhe në natё: poeti arrin ose beson se mund ta bёjё, të lexojë madje dhe terrin. Si nё njё partiturё, libri nis me njё lentissimo (Marr dorёn e butё tё kёsaj mbrёmjeje,/ e ledhatoj, pastaj e hap pёr tё parё fatin”), pёr tё ndryshuar kohёn nё njё stringendo/ (“Do tё doja qё shpirti im/ tё dilte nga kraharori e tё vinte te ju/ si njё pelerinё e padukshme t’ju mbёshtillte,/ ku pёrsipёr tё ndiheshin fjalёt e mia/ si njё shi i magjepsur.”), pёr t’u mbyllur me njё doppio movimento (“E gjithё kjo ditё vetёm pёr tё kujtuar…/ Por tmerri ёshtё mё i madh, nuk e nxё kjo ditё,/ del pёrtej [….] Po unё dua ditёn time tё harresёs…/ “Si penё qё do tё doja tё shkruaj u bё lamtumira,/si çelёs i shtёpisё tёnde qoftё ora e kthimit,/ e ke varur nё qafё si njё fёmijё, / qё mos tё tё humbё gjatё lojёs, se e gjithё lojё qenkёrka, Bir.”)

Na vijnё nё mёndje dy poetё tё tjerё, tё goditur nё tё njёjtёn mёnyrё: Giosuè Carducci (Rima tё rejapёr Danten, tre vjeç) dhe Giuseppe Ungaretti (Dhimbja pёr Antonetto-n, nёntё).

E, nё tё njёjtёn kohё – na vjen të ripёrshkojmë biografinё e Visar Zhitit – njё histori dramatike, por me njё fund tё gёzueshëm. Se në fakt poeti, i burgosur pёr njё pёrmbledhje poezish Rapsodia e jetёs sё trёndafilёve– si i ati, aktor teatri e komediograf – mbas tetё vitesh burgimi nё kampet e punёs (miniera bakri e fabrika tullash), me rёnien e diktaturёs komuniste, rifitoi lirinё. Pastaj boton nja dhjetё libra (poezi, narrativё dhe eseistikё), duke u konsideruar si një lloj Ismail Kadareje tjetër, zgjidhet deputet nё Parlamentin shqiptar, kalon në karrierёn diplomatike (Itali, Shteti i Vatikanit, tani nё ambasadё në Washington) deri më tani . Por gjithshka shëmbet me ikjen e birit tё vetёm.

Po gjurma qё lë poeti me penёn e tij, zgjat njё stinё (si ajo mbi dёborё) e me kalimin e kohёs shkrihet nё kujtime ose shenjohet pёrjetё? Këtë pyetje të Anila K. zbulojmë se Visar Zhiti ia lë përgjigjen së ardhmes.

Marrё nga “Corriere della Sera”, 19 Qershor 2018

E pёrktheu nga italishtja Eugjen Merlika

______________

*) Miqtë e çizmes ka kupimin e miqve të ngushtë, që janë bashkë si dhuratat që futen në çizmen e festës së Epifanisë (shën. përkthyesit)

***

VAZHDIMI IM PËR DY POETËT

Nga Eugjen Merlika

Sebastiano Grasso është poet dhe gazetar i njohur italian, kritik arti në gazetën më të madhe “Corriere della Sera”, ndërkohë dhe President i PEN Clubit italian që nga viti 2007, pas shkrimtarëve të njohur botërorë si Alberto Moravia, Mario Luzi, etj.

Ai u laureua për Letërsi Moderne në Modena, Siçili, nga dhe është dhe vetë, por që nga viti 1971 jeton në Milano. Përveç disa librave me përkthime nga frengjishtja dhe spanjishtja, herët ka botuar përmbledhjet me vargje “Orizzonti lontani” (“Horizonte të largëta”), “Plaquette” (“Plaquette”), “Poesie fuori stagione” (“Poezi jashtë stine”), “Il giuoco della memoria” (“Loja e kujtesës”), “Pour Marie-Hélène” (“Për Marie-Helenën”), “Il poeta e il fantasma”(“Poeti dhe fantazma”).

Dhe pas një heshtje që zgjati 20 vjet, pati një shpërthim të ri dhe boton rresht librat e tij me poezi dashurie dhe përkthehet në shumë gjuhë, në Spanjë me parathënien e nobelistit José Saramago, në Rusi me të poetit Evgjeni Jevtueshenko, në Siri me të Adonisit, poetit më të madh arab sot, në Poloni, në Suedi me hyrje nga poeti Jesper Svenbro, antar i akademisë suedeze (që jep dhe çmimin “Nobel”), etj.

Ndërkaq ai ka marë disa çmime letrare si “LericiPea” (së bashku me amerikanin e “Beat generation”, Lawrence Ferlinghetti, që më pas po ky çmim do t’i jepej dhe Ismail Kadaresë. Një nga librat e tij të fundit, “Tu, in agguato sotto le palpebre” (“Ti, në grackën nën qepalla”), botuar në Itali më 2009, u përkthye dhe në gjuhën shqipe dhe u botua në 2011 nga “Uegen” në Tiranë dhe u nderua në Tetovë në 2014 me çmimin “Naim Frashëri në Festivalin Ndërkombëtar të Poezisë. Si përkthyes në këtë takim kishte marë studentin Atjon Zhiti.

Visar Zhiti, mbas tragjedisë me të birin e vetëm, Atjonin, student i ndritur i Universitetit Katolik tё Milanos, e tejkaloi heshtjen letrare me botime që lidheshin me djalin e tij duke sjellë ndjesi aq sa intime, po aq dhe përgjithësuese. Së fundmi në Itali iu botua pёrmbledhja me poezi, “Nata ёshtё atdheu im”. Titulli ёshtё simbolik dhe tronditës njëherësh dhe zbulon procesin e brёndshёm shpirtёror tejet tё vёshtirё tё poetit nё kёta vite. Janё vite tё njё pёshtjellimi shpirtёror krejtёsisht tё pazakontё, tё pakrahasueshme as me periudhёn e zezё tё arrestimit e të burgimit tё gjatё tё shkrimtarit nё kohёn e diktaturёs.

Po kështu dhe për bashkёshorten e tij, Edën, ka qёnё njё pёrmbysje me rropamё e njё bote qё ishte ndёrtuar, duke patur si ëndërr rritjen dhe brumosjen e atij djali të jashtazakonshëm, shpalosjen e dhuntive të tij për një të ardhme më të bukur.

Zakonisht tё tilla gjёndje shpirtёrore, mbas cunamit tё dёshpёrimit, rrisin vepra tё mёdha, do tё thosha tё jashtzakonёshme nё gjinitё e tyre. Mendoj se njё e tillё ёshtё kjo pёrmbledhje e vogёl poezish, qё kanё nё qendёr tё tyre Qiellin, yllësitë, hapёsirёn e pafund tё kёrkimit tё njё shenje tё prekshme vazhdimёsie tё jetёs së përtejme. Nuk ёshtё njё kёrkim, frut i dёshpёrimit asgjёsues, por i njё bindjeje tё rrёnjosur tashmё nga metamorfoza shpirtёrore e autorit qё ndjen “Njё dhёmbje… si ajo nё trupin / e sё Shenjtёs Mari, / kur po lindёte Jezusin./ Dhe unё jam pёrballё kёsaj dhёmbjeje / si njё tjetёr kryq i gjallё, / teksa muzgu pёshpёrit: Bir!”.

Autori e ka gjetur tё vёrtetёn e amshuar e ngushëllohet me ngjajshmёrinё e dhimbjeve me ato tё Shёn Mёrisё para Kryqit me Birin e saj, qё ёshtё pёrmbledhja mё e pёrkryer e dhimbjes njerёzore e hyjnore. Por dhimbja e tij nuk mbetet nё kornizёn e tragjedisё familjare, ajo i kalon caqet e kataklizmёs vetiake, e si shprehje e misionit tё pёrhershёm qytetar tё artistit, rrok problemet e pёrjetёshme, por veçanёrisht tё kohёs sё tij, nё tё cilёn poeti pohon: “Po ecёn historia, jo kundёrhistoria si pёrbindёsh!”

Fakti qё poeti kthehet, pëveç të tjerash dhe nё misionin e tij historik tё padisё tё sё keqes njerёzore, nё tё gjitha shfaqjet e saj, qё e hedh vёshtrimin rreth e pёrqark globit, na forcon idenё se roli i tij vazhdon tё jetё i njё rёndёsie tё dorёs sё parё, se prej tij, mund e duhet tё presim tё tjera kryevepra.

Fakti qё gazeta mё e njohur e Italisё, njё Vend qё e njeh mirё shkrimtarin tonё, nёpёrmjet botimit tё veprave tё tij si nё poezi ashtu edhe nё prozё, nxjerr njё shkrim tё kritikut tё saj letrar, Sebastiano Grasso, kushtuar librit tё fundit tё Visar Zhitit, ёshtё njё sukses i padiskutueshёm e shumё fjalёmirё jo vetёm pёr Visarin tonë, tashmё t’afirmuar plotёsisht nё panoramёn letrare, jo vetëm shqiptare, por edhe më gjerë, por pёr gjithё letёrsinё tonё.

Dëshirojmё me gjithё zemёr qё Visar Zhiti, i cili pёrbёn njё krenari tё kulturёs e tё kombit tonё, tё vazhdojё tё ecё nё rrugёn e tij krijuese, duke na dhёnё vepra, pёr tё cilat kemi ende shumё nevojё si shoqёri e si komb.

NJERIU QË I DO FLAMUJT ME GJITHË SHPIRT

July 1, 2018 by dgreca

Në kuadrin e 4 Korrikut, ditës së Pavarësisë të Amerikës/

Nga Fuat Memelli-Boston/Njohja me Jose Nesmachinovin, personazhin e këtij shkrimi, zuri fill rastësisht. Ai kishte ardhur nga Florida ku jeton, për të vizituar dy motrat e tij si dhe për të festuar tok me to ditën e Pavarësisë të Amerikës. Motrat, të cilat banojnë në pallat me mua, më njohën me vëllanë e tyre, i cili më la mbresa të veçanta. Dhe kjo, jo rastësisht. Ai është njeri me kulturë të gjerë, por mbi të gjitha është njeri patriot. Patriotizmin e ka në shpirt, ndaj i buron natyrshëm. Vetëm një herë e takova atë, por njeriu le gjurmët e tij edhe me një takim Kishte veshur një bluzë me simbolet e falamurit amerikan dhe një shqiponjë. Më pas, për të më treguar se ka ardhur i përgatitur për të festuar ditën e Pavarësisë së Amerikës, veshi një bluzë tjetër me gërmat USA. Biseda për flamujt, ishte epiqendra e bisedës tonë. Më tregoi një flamur të madh ku ishte stampuar flamuri amerikan dhe ai kanadez. Ishte hera e parë që shihja një flamur të tillë me simbole të dy vendeve.-Kush e ka bërë këtë? – e pyes unë.-Njerzit e kanë bërë, thotë. Amerika dhe Kanadaja , kanë shumë gjëra të përbashkëta. Janë vende fqinjë, kanë gjuhë të njëjtë –anglishten, kanë tradita e zakone të njëjta, kanë një volum të madh tregëtie midis tyre. Janë dy vende vëllëzër. Ata që e kanë stampuar, i kanë patur parasysh këto. Ky flamur më shkon shumë për shtat mua, pasi jam shtetas kanadezo-amerikan, thotë Joseja. Biseda jonë për flamujt, vazhdon.-E shihni këtë flamur kanadez? –më drejtohet mua- Po , i thashë. Ai ka një histori më vete. Dhe nisi ta tregojë.- Para disa ditësh isha në Kanada. Shkoj shpesh aty, pasi kam jetuar 23 vjet. Isha duke ecur me makinë në Toronto, kur shoh në rrugë dy flamuj kanadezë. Ula shpejtësinë dhe u zgjata t’i mar. Dikush që ishte pas meje, bërtiti pasi pengova trafikun. Unë nuk u mërzita. I mora flamujt dhe vazhdova rrugën. Në pamje të parë duket një veprim i thjeshtë por për mua është shumë i rëndësishëm. Si mund të lihen flamujt në rrugë?! Si mund të kalosh para tyre e të jesh indiferent ?! Flamujt janë simbole të një vendi. Ata nuk i përkasin partive, i përkasin popujve. Me flamujt përpara, miliona njerëz në botë, kanë dhënë jetën në luftra. Kanadanë e quaj atdheun tim të dytë. Jetova aty 23 vjet. Kisha shtëpinë dhe biznesin tim. Aty u lindën dhe u rritën fëmijët e mi, prandaj ai flamur është i shtrenjtë për mua. Njërin nga dy flamujt që gjeta, ia dhashë vëllajt, por kam edhe një.-Edhe unë kam lidhje me Toronton, i thashë. Një nga djemtë e mi jeton aty. Ka krijuar familjen e vet dhe ka një vajzë. Kam qënë aty disa herë, vazhdova unë. – Me që edhe ti paske lidhje me Kanadanë, ky flamur të takon ty, tha Joseja. –Prit të bëj një fotto para se të ma japësh, i thashë unë.-Dakort, u përgjegj dhe i bëra foton që shikoni.Tek shkrepja aparatin, pashë se u emocionua shumë dhe gati u përlot. Më shumë se fjalët e mija, flet fotua e tij. Shiheni dhe do më besoni! Pastaj ma dha flamurin kanadez. Unë kisha në shtëpi tre flamuj: atë shqiptar, amerikan dhe kanadez. M’u bënë dy kanadezë. Tani kam katër flamuj. Ata janë stolia e shtëpisë ku jetoj. Rinë pranë njëri-tjetrit si shokë të ngushtë.

Për të njohur më mirë këtë njëri, i kërkova të më thotë diçka për jetën e familjes dhe të parëve të tij dhe ai më tregoi historinë, e cila është sa e vështirë, aq edhe e ngatërruar.

Të parët e tij kishin qënë me origjinë nga Ukraina. Para revolucionit të Tetorit, gjyshi i tij dhe njerzit e tjerë të afërt, ishin mbështetës të Carit dhe patën punuar për të. Revolucionarët që ardhën në fuqi pas përmbysjes së regjimit të Carit, i quajtën të padëshirueshëm dhe i kërkuan që familja e tyre dhe njerzit e tjerë të afërt, të largoheshin nga Rusia. I çuan deri në Odesë dhe i thanë:”Shkoni ku të doni”. Me një anije, pas një jave e ca udhëtimi, mbritën në Uruguaj. Ishin të huaj dhe pa asnjë ndihmë. Edhe gjuhën e këtij vendi nuk e dinin. Pasi i morën të dhënat përkatëse, i nisën diku në veri të vendit, kufi me Brazilin, te një vend që quhej “Orosko koloni”. Aty i thanë të marin tokë e të bëjnë shtëpi. Me mundime të mëdha, nisën jetën nga e para. Me që përballë tyre ishte kufiri me Brazilin dhe kishte familje braziliane, babai i Joses njihet dhe martohet me një braziliane. Nga martesa e tyre, lindën katër fëmijë : dy djem e dy vajza. Joseja lindi në vitin 1952. Në vitin 1971, Joseja vendoset në Toronto të Kanadasë, ku lindën e u rritën edhe dy fëmijët e tij. Këtu ndenji 23 vjet dhe pastaj bashkë me familjen, shkoi në Florida, ku jeton edhe sot. Ja, kështu ka rrjedhur jeta e familjes dhe e këtij njeriu, që i do flamujt me gjithë shpirt.

Kosovë-Festohet 242-vjetori i Pavarësisë së SHBA

June 30, 2018 by dgreca

-Në Kosovë festohet 242-vjetori i Pavarësisë së SHBA, theksohen partneriteti i veçantë e miqësa e përhershme/

-Ambasadori amerikan Greg Delawie: Përderisa shënojmë vitin e 242-të të pavarësisë sonë, po ashtu festojmë edhe partneritetin tonë të veçantë me Kosovën, i cili po thellohet vit pas viti”/

-Presidenti Hashim Thaçi: Kosova është e bekuar me mbështetjen e parezervë të Shteteve të Bashkuara të Amerikës/

Që prej 22 vitesh, SHBA-të janë vendi i parë nga gjithë bota me prani diplomatike në Kosovë/

Gazeta DIELLI nga korrespondenti në Kosovë Behlul Jashari- PRISHTINË, 30 Qershor 2018/ Me rastin e shënimit të ditës së pavarësisë së SHBA-ve, ambasadori në Kosovë Greg Delawie organizoi një gosti, ku mes shumë pjesëmarrësve ishin edhe presidenti kosovar Hashim Thaçi dhe kryeministri Ramush Haradinaj.

“Përderisa shënojmë vitin e 242-të të pavarësisë sonë, po ashtu festojmë edhe partneritetin tonë të veçantë me Kosovën, i cili po thellohet vit pas viti”, theksoi ambasadori amerikan Delawie në pritjen mbrëmjen e djeshme.

Ai tha se, festa e përvjetorit të dhjetë të pavarësisë së Kosovës më herët gjatë këtij viti ishte rast për të persiatur rreth përparimit mbresëlënës të arritur duke punuar përkrah partnerëve dhe miqve, ndërsa foli edhe për sfidat duke u shprehur se hap pas hapi, Kosova po ndërton një shoqëri përparimtare e shumetnike dhe ekonomi më të fortë.

“Shtetet e Bashkuara të Amerikës do t’ju qëndrojnë përkrah derisa përballeni me këto sfida. Sonte, përderisa festojmë Ditën tonë të pavarësisë, e festojmë edhe miqësinë tonë me Kosovën dhe përkushtimin tonë të përbashkët për të ndërtuar një botë ku demokracitë mund të lulëzojnë”, theksoi ambasadori i SHBA-ve, Delawie.

Presidenti i Republikës, Hashim Thaçi tha se, se në Kosovë, festimi i 4 Korrikut, Ditës së Pavarësisë së SHBA-së, është gjithmonë një ngjarje e veçantë dhe emocionale.

“Shumë bashkëqytetarë e kuptojnë dhe festojnë këtë ditë, sikur të ishte festë shtetërore e Kosovës. Kjo ndjenjë është e kuptueshme për kosovarët, për popullin dhe shtetin me pro-amerikan në Evropë dhe më gjerë”, theksoi presidenti Thaçi. Ai tha se Kosova është e bekuar që, njësoj sikur në çdo proces të rëndësishëm deri më tani, ka pasur mbështetjen e parezervë të SHBA-së, të BE-së, dhe të të gjithë partnerëve tanë, të cilët duan ta shohin Kosovën dhe rajonin në paqe të përhershme.

“Prandaj nuk ka mënyrë më të mirë për ne, që ndihmën e çmuar që në vazhdimësi e marrim nga miqtë tanë, ta respektojnë duke punuar për paqen, fqinjësinë e mirë si parakushte të domosdoshme për integrime euro-atlantike”, theksoi presidenti kosovar.

Presidenti Thaçi në emër të qytetarëve të Republikës së Kosovës, uroi popullin amerikan për Ditën e Pavarësisë dhe rikonfirmoi zotimin për ruajtjen e marrëdhënieve speciale me Shtetet e Bashkuara të Amerikës, miqësinë e përhershme dhe aleancën në vlerat dhe parimet që bashkojnë.

Që prej 22 vitesh, SHBA-të janë vendi i parë nga gjithë bota me prani diplomatike në Kosovë. Në vitin 1996, në 12 janar, Presidenti historik Ibrahim Rugova përshëndeste paralajmërimin e atëherë Ndihmës-Sekretarit të Shtetit të SHBA, Riçard Hollbruk, për hapjen e një Zyre Amerikane në kryeqytetin e Kosovës, në Prishtinë. “Ky është një moment i rëndësishëm në marrëdhëniet e shkëlqyera midis SHBA dhe Kosovës, dhe tregon kujdesin e vazhdueshëm amerikan për gjendjen në Kosovë dhe çështjen e Kosovës”, theksonte Rugova dhe shfaqëte shpresën se edhe vende të tjera, nga Evropa, do të hapnin zyra të tilla në Kosovë.

Hapja e Zyrës Amerikane në Prishtinë u bë nga Nënsekretari Amerikan i Shtetit, Xhon Kornblum, në një ditë historike – në 6 qershor 1996.Fillimisht, Zyrtari i USIA-as (Agjencia Informative Amerikane), Majkëll Mekllellën (Michael McClellan) në 22 maj 1996 ka mbërritur në Prishtinë për të udhëhequr punët në hapjen e Zyrës së këtij shërbimi.

Hapja e përfaqësisë amerikane në kryeqytetin e Kosovës ishte festë për kosovarët dhe u përjetua si një moment shumë i rëndësishëm dhe historik për të ardhmen, raportoja atëherë.Pas përfundimit të luftës, në Kosovën e lirë, Zyra e SHBA-ve në Prishtinë (USOP) rifilloi të punojë në shtator të vitit 1999.USOP përfaqësonte Departamentin e Shtetit të SHBA-së, Agjencinë për Zhvillim Ndërkombëtar të SHBA-së (USAID), Departamentin për Drejtësi dhe Departamentin për Mbrojtje.

Më pak se dy muaj pas shpalljes së Pavarësisë, para 10 viteve, Zyra e SHBA-së në Prishtinë u bë Ambasadë në 8 prill 2008, ndërsa, po atë vit historik, në 18 korrik, Tina Kaidanow është betuar si Ambasadore e parë Amerikane për Republikën e Kosovës.Në 1 korrik 2009 Prishtina ndau 5 hektarë truall për ndërtimin e objektit të ri të ambasadës së SHBA-ve në Kosovë, ndërsa në 5 maj 2015 u zhvillua ceremonia e përurimit të fillimit të ndërtimit që ende vazhdon.Pavarësinë e Kosovës të shpallur në 17 Shkurtin historik 2008 Shtetet e Bashkuara të Amerikës e kanë njohur që në ditën e parë pas shpalljes.

*Fjala e Ambasadorit Amerikan në Kosovë Greg Delawie me rastin e Ditës së Pavarësisë së SHBA-së, 29 qershor 2018

Mirëmbrëma! Dobro veče! Good evening!

President Thaçi, Kryeministër Haradinaj, nënadmiral Kilrain, Gjeneral-major Orr, Gjeneral-major Cuoci, miq, partnerë dhe pjesëtarë të bendit të hatashëm muzikor të Forcave detare amerikane, mirë se vini në festimin tonë të Ditës së Pavarësisë së Amerikës!

Tema e festës këtë vit është tradita e mrekullueshme amerikane e panairit shtetëror dhe në veçanti, Panairi i famshëm shtetëror i Ajovës për nder të partneritetit të Kosovës me shtetin simotër të Ajovës dhe me Gardën Kombëtare të Ajovës. Panairi shtetëror i Ajovës për herë të parë është mbajtur në tetor të vitit 1854. Panairet shtetërore kremtojnë si ekonominë bujqësore bashkëkohore të teknologjisë së lartë të Amerikës, po ashtu edhe nostalgjinë për traditat tona të vjetra, si dhe garat shoqërore, muzikën dhe zbavitjen. Panairet shtetërore janë vende ku çdo segment i shoqërisë qëndron krah për krah si i barabartë. Ato janë vende ku qytetarët dhe politikanët takohen ballë për ballë dhe flasin sinqerisht për çështjet me rëndësi. Shpresojmë që atë ndjenjë ta përcjellim deri në një masë edhe sonte këtu.

E në atë frymë, dëshiroj t’i falënderoj gjithë ata njerëz që na kanë ndihmuar për ta organizuar festimin e Ditës së Pavarësisë, veçanërisht sponzorët tanë. Me të vërtetë shpresoj se do të kënaqeni sonte!

Përderisa shënojmë vitin e 242-të të pavarësisë sonë, po ashtu festojmë edhe partneritetin tonë të veçantë me Kosovën, i cili po thellohet vit pas viti. Festa e përvjetorit të dhjetë të pavarësisë së Kosovës më herët gjatë këtij viti ishte rast për të përsiatur rreth përparimit mbresëlënës që e keni arritur në dhjetëvjeçarin e parë të shtetësisë suaj, duke punuar përkrah partnerëve dhe miqve, shumë prej të cilëve janë këtu sonte.Hap pas hapi, Kosova po ndërton një shoqëri përparimtare e shumetnike dhe ekonomi më të fortë. Si në çdo demokraci, puna duhet të vazhdojë. Nelson Mandela ka thënë: “Kur ngjitet në maje të një kodre të lartë, njeriu e sheh se janë shumë më shumë kodra për tu ngjitur”. Kjo është sfida dhe privilegji i çdo vendi të ri. E pikërisht në këtë çast, në Kosovë janë disa kodra të larta për tu ngjitur.

Më lejoni t’i shtjelloj dy prej tyre: dialogun dhe besimin e publikut. Festimi ynë sonte po bëhet në një çast urgjent. Ky është viti kur Kosova duhet t’i tejkalojë dallimet me Serbinë dhe të negociojë marrëveshjen përfundimtare në dialog.

E dimë se kjo kodër është e thepisur, por nuk ka mënyrë tjetër për Kosovën për ta çelur shtegun për anëtarësi të plotë në komunitetin perëndimor. Më lejoni të jem shumë i sinqertë se pse kjo është e rëndësishme. Republika e Kosovës shumë kohë të gjatë e ka bartur barrën e fusnotës.

Kosova paguan çmim çdo ditë, çdo muaj, çdo vit për faktin thellësisht zhgënjyes se sovraniteti dhe pavarësia juaj ende nuk pranohen nga të gjithë. Ky çmim është ekonomik, komercial, politik dhe shoqëror. Edhe unë jam po aq i pakënaqur sa ju nga ky realitet i hidhur, por fakti qëndron se ju po e paguani këtë çmim.

Ju e paguani këtë çmim sa herë që ndërmarrjet e huaja anashkalojnë investimin në një vend, ligjshmëria e të cilit vihet në dyshim. Ju e bartni barrën e asaj që bizneset ndërkombëtare e quajnë “rrezik politik”. Ju paguani çmimin pse Kosova nuk ka zë në shumë organe dhe agjenci ndërkombëtare që e rregullojnë sistemin botëror ose në shumë institucione kyçe evropiane. Shumë vende, ndërmarrje e institucione ndërkombëtare kqyrin kah Kosova dhe krejt çka shohin janë pyetjet rreth ndarjes suaj nga Serbia dhe rreziqet politike, ekonomike dhe të sigurisë që vijnë me të.

Ky çmim është barrë e rëndë që ngadalëson zhvillimin ekonomik të Kosovës. E kjo madje para se ta përmendim faktin se Kosova nuk do të mund të anëtarësohet në BE dhe NATO pa arritur normalizimin me Serbinë. Çmimi afatgjatë i kësaj pengese njëmend është i pallogaritshëm. Kjo është barra e rëndë e fusnotës, që Kosova ende e bart.

Pra, ku ju lë kjo juve? Për mua, kjo do të thotë se nuk keni zgjidhje tjetër të vërtetë përveç negociimit të zgjidhjes përfundimtare të marrëdhënies suaj me Serbinë dhe sa më herët ta bëni këtë, aq më mirë. Pikërisht tani, në 2018-tën. Diskutimi duhet të ecë përtej a duhet të ketë marrëveshje dhe përtej arsyeve “përse të mos” negociohet. Udhëheqja e njëmendtë nënkupton të përqendroheni se si të gjendet mënyra për t’i përmbushur qëllimet tuaja. Ekziston momentum në rritje dhe seriozitet i njëmendtë që më në fund të arrihet normalizimi Kosovë-Serbi. BE-ja e ka theksuar se për të hyrë në Bashkimin Evropian, të dyja vendet duhet të arrijnë një ujdi. Kjo është karta më e fuqishme negociuese që Kosova do ta ketë ndonjëherë. Por, Bashkimi Evropian ka zgjedhje në vitin 2019 dhe askush nuk mund të thotë se çka do të bëjë gjenerata e ardhshme e prijësve të BE-së. Ka ardhur koha që Kosova të bashkohet nën ndjenjën e unitetit dhe qëllimit kombëtar për shtytje të fundit në dialog.

Njëkohësisht, Kosova e ka edhe një kodër tjetër për tu ngjitur. Luftimi i korrupsionit dhe përmirësimi i besimit të opinionit publik. Zyrtarët publikë në një demokraci e kanë detyrim që t’i japin llogari popullit, i cili ua paguan pagat dhe që ta vënë shtetin në vend të parë, mbi interesat personalë ose politikë. Kjo vlen për të gjithë zyrtarët publikë, komunalë e shtetërorë, nga zyrtarët e policisë e te prokurorët, gjyqtarët, zyrtarët qeveritarë e deputetët. Një kulturë që vë interesat e vendit mbi përfitimin personal dhe lufta sistematike e e vazhdueshme kundër korrupsionit janë thelbësore për gjithçka që Kosova shpreson të përmbushë. Në çështjet jetike si papunësia, edukimi, siguria energjetike dhe shumë çështje të tjera, Kosova duhet të jetë shtet ku meritat vlejnë më së shumti, ku një mjedis transparent dhe stabil afarist tërheq dhe shpërblen investimet dhe ku të rinjtë besojnë se kanë gjasa të barabarta për të arritur diçka dhe edukimin për të pasur sukses.

Unë besoj që kjo gjë është e mundshme sepse pas tri viteve këtu, e di që Kosova është vend i qëndrueshmërisë, kreativitetit dhe guximit. E shoh këtë çdo ditë, në takimet me studentë, bujq e ndërmarrës të ri, duke qenë dëshmitar i talentit dhe potencialit të hatashëm të një kombi të ri, i gatshëm për të shpërthyer.

Përballuni me sfidat para jush dhe Kosova mund t’i arrijë qëllimet për të ndërtuar një ekonomi të larmishme dhe dinamike; për të zhvilluar marrëdhënie produktive e paqësore me fqinjtë e saj; dhe siç thuhet në Kushtetutën e saj “për të ndërtuar të ardhmen e Kosovës si vend i lirë, demokratik e paqedashës që do të jetë atdheu i të gjithë qytetarëve të vet”.

Shtetet e Bashkuara të Amerikës do t’ju qëndrojnë përkrah derisa përballeni me këto sfida. Sonte, përderisa festojmë Ditën tonë të pavarësisë, e festojmë edhe miqësinë tonë me Kosovën dhe përkushtimin tonë të përbashkët për të ndërtuar një botë ku demokracitë mund të lulëzojnë.

Urime! Čestitke svima! Urime Dita e Pavarësisë së Amerikës!