Kur territori i letërsisë shkon përtej atij amtar

October 12, 2021 by s p

Nga Çerçiz Loloçi

Pas tetë përbledhjeve poetike në Kosovë dhe Maqedoninë e Veriut dhe pas botimit të rreth 11 librave në gjuhë të huaja, mes të cilave në anglisht, gjermanisht, italisht, frëngjisht, suedisht, arabisht, hungarisht, rumanisht dhe pothuaj në krejt gjuhët e shteteve të Ballkanit, Lulzim Tafa rivjen para lexuesve me librin e titulluar ‘Flirt”, Botimet AAB, Pristinë 2019, në të cilin gjenden 65 krijime, nën redaktimin e autorit të njohur Sali Bashota.

Megjithëse me formim juridik, madje me doktoraturë drejtësie të kryer në Sarajevë, autori ka spikatur qysh herët për prirjen e tij poetike, çka ka tërhequr vëmendjen jo vetëm të botuesve vendas, por edhe të mjaft enteve të tjera që e kanë përfshirë në antologji të ndryshme.

Duke qenë një zë i veçantë, në korin e madh të poetëve shqiptarë, Tafa gjithashtu ka marrë vlerësime nga mjaft shkrimtarë të tjerë ku do të përmendim Abdulla Sirdan, Daniel Marian, Ali Podrimja, Marius Chelaru, Peter Tase, Daniel Lion, Monika Muresan, Inger Lalander, Mirash Martinoviq, Jevrem Berkoviq, Hristo Petrevski, Ion Deaconesku, Ibrahim Berisha, Jeton Kelemendi, Salajdin Saliu, Rrahman Paçarizi, Laura Rushani, Milutin Gjurickoviq, Lucian Gruia, Ile Demiri, Tina Laco, Bki Imeri, Naime Beqiraj, Xhemail Peçi, Shyqyri Nimani, Berat Armagedoni e shumë të tjerë.

Libri poetik përmbledh pesë cikle, të emërtuara ‘Dashuria”, ‘Flirt’, ‘Lufta’, ‘Letra’ dhe ‘Dhimbje’, të cilat përcjellin një mori mesazhesh të jetës njerëzore dhe që autori bën kujdes që të jetë sa më origjinal dhe i pangjashëm me librat e tij të mëparshëm, por edhe me autorë të tjerë.

Në ciklin e parë Tafa zhbiron raportet e ndjenjës së dashurisë dhe rindërton trembëdhjetë tablo që siglohen me epitafet e Paulindës, Akull e dashni, Ty, Eh, Përsëri, Piromane, Fobi, Kriza, Hana, Dije, Mos më thuej s’e kam ditë, Dashni me zjarrin dhe Grue. Poezia-imazh është një gjetje e bukur që gjendet jo vetëm në këtë cikël, por edhe në katër të tjerë pasues; më pak se sa me rimë, lexuesi gjen imazhe të gjithllojshme që mbeten gjatë në kujtesë.

Cikli i dytë i përmbledhjes poetike që përmban edhe titullin e librit ka gjithsej dymbëdhjetë poezi ku autori zhbiron botën femërore të kohëve moderne.

Cikli i tretë që i kushtohet luftës sjell të tjera motive, që vijnë artistikisht dhe me kënvdështrim original. Në poezinë ‘Svetllana dhe lufta’, autori shkruan: Kur përfundoi së numëruari/Shtatëdhjetë e shtatë mijë veteranët e luftës/Ali Podrimja/plasi e tha:/Merreni këtë liri/e n’rrotë t’samës/atë nanë mashtruesve.

Në poezinë tjetër ‘Asfalti mbi eshtra’ kemi vargjet: Batajnica/Rashka/Rudnica…/Alsfalti si qefin/mbi eshtrat e fëmijëve. Apo te ’Boro e Ramizi’: I vranë po nuk i ndanë/Europa beson/se ata ishin Gay/prandaj duhen fonde/për një përmendore të madhe/ku çdo vit/LGBTI-ja pas paradave/do të sjellë lule.

Tafa është një vëzhgues i hollë i jetës njerëzore. Të gjithë do të vdesim/varret do të na pashiten/vetëm heronjtë do të mbesin/për t’u vrarë mes vetit. (Heronjtë e LNÇ). Por ti mos u trishto/komandanti ka ide/nëse janë të pafajshëm/i shpallim dëshmorë, i bëjmë heronj. (Letër Bujar Tafës). Në vitin 1944/Mileva, fshatarja serbe/konvojit të partizanëve/ua dha/një palë çorape/të leshta. Katërdhjet vjet e gëzoi/”boraçkën”/pensionin e luftës së lavdishme të LNÇ/nga shteti/i leshit. (Boraçka).

Cikli i katërt dhe i pestë, të emërtuar ‘Letra’ e ‘Dhimbje’ kanë të tjera krijime të bukura që tejkalojnë poezitë e tri të parave, por që kanë dhe ngjashmëri me to në mënyrën e konceptimit dhe realizimit estetik.

Ka shumë dëshmi artistike që tregojnë se Lulzim Tafa është autor shqiptar, por përkundër kësaj ai spikat edhe si poet i njohur për lexuesin ndërkombëtar. Duke shkruar vazhdimisht, i pabujshëm, njohës i mirë i traditës sonë më të mirë si edhe i artit bashkëkohor, ai është tashmë një kontribues në letërsinë e madhe.

Hajredin Fratari: Bashkimi kombëtar vjen duke hequr barrierat Shqipëri-Kosovë!

October 8, 2021 by s p

Intervistë me sipërmarrësin e njohur dhe themeluesin e “Konfindustrias shqiptare”, Hajredin Fratari

Çerçiz Loloçi

Hajredin Fratari, nipi i kombëtarëvet Hajredin Fratari nga Mallakastra dhe Avni Gjilani nga Kosova, i biri i nacionalistit Rauf Fratari, u lind në Tiranë më 30.09.1942. Kreu Teknikumin e Ndërtimit dhe punoi si teknik në Berat. Vazhdoi shkollën, një filial nafte në Kuçovë, mandej Universitetin e Tiranës, natën, dega e Inxhinierisë së Ndërtimit, më 1966. Punoi inxhinier ndërtimi në Pukë, mandej në Tepelenë. U arrestua më 15.09.1979 dhe pas një hetuesie intensive me tortura për 13 muaj, u dënua me 25 vjet burg (15 vjet për “sabotim”, 10 vjet për “agjitacion e propagandë” dhe 5 vjet internim, (vendimi nr. 27 viti 1980). E vuajti dënimin në burgun e Tiranës, në të Ballshit, në një kamp përqendrimi me mëse 1100 të burgosur dhe në burgun e Qafë-Barit. Pjesëmarrës në revoltën e të burgosurve në burgun e Qafë-Barit, maj 1983. U torturua për 31 ditë me radhë për pjesëmarrje ne revoltë. U dërgua në burgun e Burrelit për një vit e gjysëm (1983-1985) dhe në burgun-kamp të Bulqizës (1986). U lirua më 11.09.1987.

Ku kanë nisur përpjekjet tuaja të para në fushën e sipërmarrjes së lirë?

Më muajin maj ose qershor 1990 ka filluar veprimtaria ime sipërmarrëse, sapo qeveria bëri të mundur me ligj krijimin ndërmarrjet private. Duhet të kishe 10 mijë lekë të vjetra që të hapje një numër llogarie në një bankë që të merrje lecensë. Mu deshën 2 muaj që të bëja 10 mijë lekë të të vjetra dhe u hap ndërmarrja e parë e ndërtimit në Shqipëri.

Sapo mora licensën gjëja e parë është se më vjen një djalë nga SHBA dhe më kërkoi t’i ndërtoja një vilë në Kopshtin Botanik. E kërkonte urgjent dhe për gjithë natën bëra preventivin dhe projektidenë e vilës dhe i thashë do fillojmë me bodrumin. Preventivi i bodrumit bënte 360 mijë lekë, do paguash 30 përqind dhe unë do filloj punimet sa më parë. Emigranti shkoi në Bankën Qendrore dhe pagoi gjithë vlerën dhe ky objekt përfundoi brenda një muaji. Të thashë 30 përqind e jo gjithë vlerën e vilës, i thashë emigrantit nga SHBA. Po po, unë të njoh prej kohësh ndaj kërkoj të ndërtosh diçka për mua, më tha ai. Ndërkohë një brigatë tjetër e imja punonte për kryegjyshatën dhe ndërtova falas tre tyrbetë e para në selinë qendrore. Kam investuar rreth 2 milionë lekë për selinë e kryegjyshatës. Një kthesë në veprimtarinë time ishte ngritja e Frigoriferit Metalik, të cilin e mora për një afat 9 muajsh dhe e realizova për 6 muaj. Nga kjo punë unë përfitova 100 mijë USD. Në atë kohë fillova të bleja makineri dhe pajisje të tjera që i duheshin një firme ndërtuese.

Nga ajo kohë e deri më sot, çfarë do të vlerësonit si arritjen më të madhe në sipërmarrjen tuaj?

Ndërmarrja ime u rrit viti pasi viti, u plotësua në staf dhe në një ekip profesionistësh dhe prej tyre punët më të mira kanë qenë komplekset që kam ndërtuar në Yzberisht, në Kopështin Botanik dhe te ish artistikja Migjeni. Gjatë kësaj periudhe kam punuar edhe me fonde publike, konkuroja si gjithë të tjerët dhe fitoj objektin si oferta më e mirë. Nga 1997 hoqa dorë nga punët me tendera publikë sepse u rrit shumë edhe korrupsioni. Me ndërmarrjet time kam realizuar edhe disa ndërtime spitalore dhe objekte të tjera.

Megjithëse me prejardhje nga nga një familje atdhetarësh ndër breza, ju nuk jeni përfshirë në politikë?

Mbas vitit 1992 vura re që Partia Demokratike që aspironim shumë nuk dëshironte të kishte në gjirin e saj njerëz që kishin orgjinë nga familje atdhetarësh e të përkushtuar që kishin kontribuar ndër breza për Shqipërinë. Unë kisha fatin të isha nipi i dëshmorit të parë, të shtetit shqiptar, Hajredin Fratari vrarë më 1914 nga rrebelët, ai është njëherësh dëshmori i kombit dhe dëshmor i atdheut. Megjithatë kur PD kishte nevojën për kontributin tim, siç ishin zgjedhjet e vitit 1997, 2001 e 2005 kam ndihmuar mjaft për të bërë fushata në Tepelenë, në Mallakastër, në Tiranë. Mendoj se PD nuk ka dashur kurrë që të kishte brenda saj pjestarë nga familjet tona. Pra megjithëse jo shumë të dëshiruar në partinë e re të krijuar pas viteve nënëtëdhjetë, unë e pashë të domodoshme të përfshihem drjtpërdrejt në garën elektorale apo për të ndihmuar në fushata dhe kandidatë të tjerë. Përfshirja më e fundit nga familja ime ka qenë në zgjedhjet e fundit parlamentare të vajzës sime, Lediana Fratari, që konkuroi në Tiranë për Partinë Demokratike. Megjithëse e vënë në listë në kufirin e fundit ajo zhvillua një fushatë qytetare, me ide dhe propozime konkrete, çka u vlerësua me një numër të konsiderueshëm votash duke lënë pas shumë emra të tjerë të kësaj force politike.

Pavarësisht mospërfshirjes në politike, ju keni qenë aktiv në themelimin e një shoqate profesionistësh ‘Konfidustria shqiptare”; na thoni diçka për veprimtarinë e saj?

Në dhjetor 2005, së bashku me disa profesionistë themelova shoqatën “Konfidustria shqiptare”, një organizatë që mblidhte gjithë industrialistët e vendit. Shoqata bashkëpunonte kryesisht me konfidustrian italiane dhe vazhdon ende të funksionojë duke u marrë me projekte të donatorëve të huaj dhe të Komunitetit Europian.

Si ish i përndjekur politik, si do t’i vlerësonit raportet me PD dhe forcat e reja demokratike të krijuara pas viteve nëntëdhjetë?

Të gjithë ish të përndjekur dhe ish pronarët ishin shtylla kryesore e Partisë Demokratike dhe e forcave të reja politike të krijuara pas viteve nëntëdhjetë, por u zhgënjyen shumë nga PD sepse bëri shumë pak këtë shtresë. Këto dy shtresa do të përfitonin shumë në radhë të parë duke anulluar ligji 7501 që pranarët të merrnin tokat dhe pronat e tyre, ndërsa të përndjekurit të merrnin punë e papaguar gjatë viteve të burgut. Për ta shpërblyar këtë shtresë ishte shumë e thjeshtë, por qeverisjet e demokratëve nuk ishin të interesuar të bënini një gjë të tillë. Strehimi i të përndjekur politikë do të merrte një zgjidhje përfundimtare, majfton që të jepeshin disa parcela shtetërore për disa ndërtues, të cilat të të kishin si detyrë edhe banesat për këtë shtresë.

Sipas jush a egziston aktualisht një klimë e mirë biznesi?

Për të paraqitur limën e biznesit mjafton t’u referohesh raporteve ndërkombëtare si ai i Bankës Botërore apo raporti më i fundit i Dhomës Amerikane të Tregëtisë që thotë se vetëm në Shqipëri nuk bën dot biznes. Referuar vendeve të rajonit si në Mal të Zi, Maqedonia e Veriut, e të tjera vende që kanë taksën 9 përqind, ato janë bërë edhe shumë tërheqëse për investitorët e huaj dhe ata vendas. Në Shqipëri kjo taksë është 35.2 përqind dhe duke përfshirë edhe atë që jepet nën dorë shkon shkon deri në 40 përqind.

Një dimension pak i njohur ka qenë përfshirja juaj në krizën kosovare…

Natyrisht se për të huajt ajo ishte një krizë kosovare, por për në ishte thjesh krizë shqiptare dhe pikërisht me këtë aspect do kuptuar edhe mikpritja e mijëra njerëzve që u përfshinë në konflikt me regjimin e Millosheviçit. Kur ndodhi kriza kosovare, une po shkoja në Itali. Sa zbrita në Romë më telefonon motra dhe më thotë se në stadiumin e lojërave me dorë kanë ardhur shumë shqiptarë nga Kosova. (Siç mund ta dini nëna ime është me origjinë nga Kosova dhe lidhja ime me shtetin tjetër po shqiptar ishte pak më e veçantë). Mora disa familja nga Kosova dhe i sistemova brenda mjediseve të mia. Kur kthehem mbas dy ditësh pata shumë kërkesa dhe hapa një pallat nëntë katsh te rruga e Elbasanit dhe mora 390 veta dhe i strehova atje derisa përfundoi lufta. Kam bërë edhe një apel ndërkombëtar si rotarian dhe erdhën shumë ndiha nga vende të ndryshme të Europës.

Ka një praktikë botërore ku shoqatat e sipërmarrjes janë kritike ndaj praktikave qeverisëse; pse mungon kjo praktikë në vendin tonë?

Qeverisjet e ndryshme si të Partisë Demokratike dhe ato të Partisë Socialiste janë munduar që t’i blejë shoqatat e biznesit për t’i pasur si leva të saj. Në këtë mënyrë ato u shërbejnë interesave të tyre të ngushta ose të krerëve të tyre dhe pak komunitetit të biznesit, që janë kontributorë të rëndësishëm në një shtet demokratik.

Në këndvështrimin e një sipërmarrësi, a mendoni se mund të bëhet më shumë për heqjen e barrierave shtetërore midis Shqipërisë-Kosovës dhe Maqedonisë së Veriut e Malit të Zi ku shqiptarët janë bashkëqeverisës?

Mendoj se kjo është e qëllimshme nga influence serbe sepse është shumë e thjeshtë që të hiqet trau mes Kosovës dhe Shqipërisë, ashtu siç u unifikua abetarja, mund të bëhet edhe unifikimi doganor. S’ka nevojë për bërtitje për bashkim kombëtar, por të hiqen pengesat midis tre vendeve dhe tregu shqiptar do të kishte një frymëmarrje tjetër edhe për thithjen e investimeve të huaja, por edhe për të rritur më shumë ekonominë shqiptare.

MBI MUHAXHEDINET

September 13, 2018 by dgreca

Mbi muxhahedinët, lajmet e rreme dhe akademikët e mediat që mbështesin regjimin iranian/

Nga Çerçiz Loloçi/

Është vërtet absurde të pranosh deklarimet që bën televizioni britanik ‘Channel 4’, kur në të vërtetë shqiptarët i njohin mjaft mirë pjestarët e rezistencës iraniane që janë strehuar përkohësisht në vendin tonë, në bazë të një marrëveshje dypalshe të qeverisë shqiptare me atë të SHBA. Deri tani nuk ka pasur kurrfarë incidenti dhe organet e sigurisë dhe të tjera ligjzbatuese në Shqipëri nuk kanë raportuar asnjë të tillë. Muxhahedinët në Shqipëri janë njerëz paqësorë, nuk kanë kurrfare lidhje me terrorizmin dhe mbështeten fuqishëm nga bota perëndimore, sidomos nga SHBA.

Kohë më parë një grup kolegësh shqiptarë kanë qenë të ftuar në Iran, por mjerisht asnjë prej tyre nuk ka shkruar se çfarë ka parë në të vërtetë (pra mizoritë e pafundme), si nuk i kanë lejuar të përdorin kamerat dhe mjetet e tjera të punës, ngjashëm siç ndodhte dikur në Shqipëri në periudhën e diktaturës. Po ashtu në Iran është bërë një konferencë shkencore kushtuar poetit tonë kombëtar Naim Frashëri, ku janë ftuar edhe disa intelektualë shqiptarë, por çfarë kuptimi ka ky aktivitet kur regjimi është i pamëshirshëm me shtetasit e vet që i detyron të largohen nga vendi i vet.

Ndërkaq në hapësirën shqiptare, në mjediset akademike dhe universitare të Tiranës dhe Prishtinës, botohet rregullisht revista shkencore “Perla”, financuar nga fondacioni shtetëror “Saadi Shirazi” që angazhon një grup personalitetesh (deri tani janë publikuar mbi 80 vëllime), të cilët edhe paguhen për punimet e tyre. Prania e tyre në këtë revistë nuk do të thotë mbështetje e hapur për regjimin iranian, por një patericë e tij sigurisht janë për të krijuar imazhin se ai merret edhe me kulturë e shkencë, pra edhe me punë të mira. Nga ana tjetër është po ky regjim që pas revolucionit islamik është kthyer në vendin më të izoluar në botë, përbën kërcënim në shkallë planetare dhe ndjek metoda fashiste kundrejt qytetarëve të tij. Sigurisht këtë informim duhet ta kenë edhe akademikët dhe profesorët e angazhuar në “Perla” apo në veprimtari të tjera që bëhen nëpërmjet dhe me mbështetjen e ambasadës iraniane në vendin tonë.

Natyrisht ky grup mbështetësish nuk është i vetëm, të tjerë që janë rreshtuar paturpësisht në llogoren kundër simboleve tonë kombëtare, që shajnë nga mëngjesi në darkë Skënderbeun, Nënë Terezën apo Ismail Kadarenë dhe kanë një fill përbashkues me të mësipërmit (janë antiperëndimore në çdo ind), e kanë lidhur kapistrën në qarqe të tjera antishqiptare, financohen nga lobe që rreshtohen kundër interesave tona.

Ndjej vërtet keqardhje për kolegët e mi që shkuan dhe nuk shkruan asgjë për të varurit në mes të ditës si në kohët e Mesjetës, po ashtu edhe për ata që marrin pjesë në veprimtaritë e ashtuquajtura kulturore e shkencore (kur terrori ndjehet në çdo qelizë) dhe nuk do të doja që ata të kishin fatin e Havier Solanës që pas vizitës në Iran nuk iu dha viza për në SHBA dhe të skedoheshin nga shërbimet euro-atlantike si persona non grata.

Siç mund ta dini, ish-shefi i diplomacisë europiane dhe njëkohësisht ish-sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, Javier Solana nuk ka mundur të hyjë në 25 qershor 2018 në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, për shkak të një vizite në Iran në 2013. Në 2016, administrata “Obama”, në përgjigje të kufizimeve të vendosura nga Kongresi, i ashpërsoi rregullat e hyrjes për qytetarët e 38 vendeve, të cilët kishin udhëtuar drejt Iranit, Irakut, Sudanit apo Sirisë pas 1 marsit të vitit 2011. Javier Solana në vitin 2013 ishte në Republikën Islamike, si i ftuar për betimin e presidentit Hassan Rouhani, ndërkohë që atëherë nuk mbante ndonjë post zyrtar.

Kush e mban në Shqipëri Mostafa Mohammadin?

August 10, 2018 by dgreca

Shkruan: Çerçiz Loloçi/

Prej një kohe të gjatë qëndron në Shqipëri Mostafa Mohammadi dhe bashkëshortja e tij me preteksin se do të takohet me vajzën e vet, Somayeh, “që mbahet me forcë nga grupi i rezistencës iraniane që jeton përkohësisht në Shqipëri”.

Madje Mostafai i është drejtuar me një letër publike si ministrit të Brendshëm, Fatmir Xhafaj ashtu edhe ish deputetit socialist Namik Kopliku (bashkëkryetar i shoqatës së miqësisë Shqipëri- Rezistenca Iraniane) që t’i mundësojnë një takim me vajzën e tij në vendin tonë dhe që në përfundim ta ndihmojnë për ta kthyer në vendlindjen e saj. Lidhur me këto dy letra nuk ka kthyer përgjigje publike Fatmir Xhafaj, ndërsa Namik Kopliku ka bërë një ballafaqim të kërkesave të tij me dëshminë e vet vajzës.

Para kësaj dëshmie, në një intervistë ekskluzive dhënë për Gazetën Shqiptare (http://www.gsh.al/2018/08/02/intervista-somayeh-mohammadi-jam-muxhahedinet-deshire-sjam-peng-ja-e-verteta-per-babain-tim/) Somayeh Mohammadi ka pohuar se pretendimi i Mostafait se “mbahem peng nga MEK” është një gënjeshtër qesharake… Unë jam në Shqipëri që është vend i lirë. Unë vendos për veten time. Jam 38 vjeç. Ky është vendimi im; nuk kam ndërmend të takohem me njeriun që është agjent i Ministrisë së Inteligjencës së një regjimi vrasës. Kam zgjedhur të luftoj për lirinë e popullit të vendit tim i cili është nën sundimin e një diktature mesjetare…”.

Zonja Mohammadi ka shkruar edhe një libër rreth kësaj, të titulluar “Fundi i një komploti”. Në këtë libër ajo shpjegon se si i ati, i cili është dërguar tani në Tiranë, ishte rekrutuar nga Ministria e Inteligjencës e Iranit dhe se si ai ishte bashkëpunëtor në vrasjet e anëtarëve të MEK në Irak.

Gjithashtu ajo shpjegon publikisht se në 1998, e ka lënë me vullnetin e saj banesën në Kanada dhe, si shumë iranianë të tjerë që e duan lirinë, u bë pjesë e PMOI dhe shkoi në Kampin Ashraf në Irak. Pas kësaj ka ardhur në Shqipëri me miqtë e mi të tjerë, pasi u larguan nga Iraku. “Kur ishim në Irak, thotë ajo, regjimi iranian mundi të keqpërdorte disa anëtarë të familjeve tona, përfshirë tim atë, kundër PMOI duke i kërcënuar apo joshur ata. Pas takimeve të tij me mua në Kampin Ashraf në Irak në vitet 2002, 2003 dhe 2004 dhe pasi u kthye në Kanada, ai deklaroi papritmas para shtypit dhe autoriteteve kanadeze se PMOI më kishte mbajtur me forcë në Kampin Ashraf kundër vullnetit tim. Ai krijoi blog-e propaganduese në emrin tim në internet, dhe, duke publikuar fotot e mia personale në këto blog-e, dhe duke aplikuar trysni të tjera, ai donte të më bënte të dorëzohesha dhe të bashkëpunoja me regjimin iranian. Bashkëpunimi i tij me shërbimin e inteligjencës së regjimit iranian (MOIS) si dhe shpifjet kundër meje dhe PMOI vazhduan deri në atë pikë saqë, në mënyrë që të bisedonin personalisht me mua dhe të më çonin në Kanada, një delegacion nga qeveria kanadeze erdhi disa herë në Kampin Ashraf në Irak. Çdo herë, në takimet e mia private me delegacionin e qeverisë kanadeze, u kam shpjeguar atyre se qëndroja me PMOI me vullnetin tim të sinqertë. Pasi nuk kisha më asnjë dyshim se Mostafa Mohammadi, pa asnjë dashuri familjare, po më keqpërdorte si një mjet për të fituar para dhe për të realizuar misionet e MOIS kundër PMOI, unë i ndërpreva të gjitha lidhjet dhe takimet me të përgjithmonë”.

Pak a shumë këto pohime 38-vjeçarja iraniane i ka dhënë edhe në videon ku ballafaqohen pretendimet e babait të saj, agjent i shërbimit sekret të regjimit iranian dhe të vërtetat e saj. Burime të besueshme e lidhin praninë e tij edhe me krimin e shëmtuar të regjimit Iranian ku u masakruan 141 persona në kampin e Ashrafit. (Dëshminë e plotë të zonjës Somayeh e ndiqni në linkun https://www.facebook.com/100010445585784/videos/pcb.665519517139562/665513257140188/?type=3&theater).

Në këto rrethana është e pakuptueshme se si ky person lejohet të qëndrojë ende në Shqipëri, teksa përbën rrezik jo vetëm për sigurinë e muxhahedinëve paqësorë, por edhe për atë në vendin tonë. Ka qenë vetë Departamenti Amerikan i Shtetit që ka njoftuar zyrtarisht vendet aleate dhe partnere që të bënin kujdes me diplomatët e rinj iranianë, të cilët ishin zëvendësuar me agjentë të shërbimit sekret të regjimit të Ruhanit.

Burime nga përfaqësues të rezistencës iraniane thanë për mediat se ata kanë bërë kallzim penal në polici dhe ende nuk shikojnë të bëhet asnjë veprim.

—————————————-

Post Scriptum: Kjo është deklarata e Mostafa Mohammadit në kampin e Ashrafit ku u vranë 141 persona: “Po i dhashë urdhër të sulmojnë natën; a e dini se asnjëri prej jush nuk do të mbetet gjallë? Mos përhapni fjalën se kanë ardhur një numër mercenarësh. Ne kemi ardhur këtu me dokumenta zyrtare. Dokumentat tona janë me udhëheqësit në Baghdad dhe me ushtrinë në Baghdad. Kjo e bërtitur që po bëj do t’ju kushtojë shtrenjtë një ditë, ditën që të lidh litarin rreth qafës së secilit prej jush dhe t’ju var. Rroftë Republika Islamike e Iranit”.

Iranianët e lirë, shans i artë për t’u kthyer në kontribues të paqes botërore

July 4, 2018 by dgreca

iran-720x445

Nga Çerçiz Loloçi/*

Pas një kapitulli vlerësues mes shqiptarëve dhe hebrejve gjatë Luftës së Dytë Botërore (mbi 70 familje nderohen me titullin e lartë “Fisnikë ndër kombe”) duket se një kapitull i ri po shkruhet aktualisht mes tyre dhe iranianëve, atyre të rezistencës që drejtohen nga presidentja e zgjedhur në mërgim, Maryam Rajavi.

Disa vite më parë qeveria e demokratëve iu përgjigj pozitivisht një kërkese të aleatit strategjik, SHBA për të pranuar në Shqipëri një grup muxhahedinësh, kontigjent ky që erdhi dhe u shtua më pas nën qeverisjen e socialistëve. Kështu në mars 2013 u pranua të vinin 210 muxhahedinë, 30 prej të cilëve mbërritën në Tiranë në maj 2013, ndërsa deri në shkurt të 2016 numri i përgjithshëm shkoi deri në 700 persona. Burimet e mediave amerikane bëjnë fjalë për rreth 2 600 vetë në një zonë në periferi të kryeqytetit.

Por jo vetëm politika e gjithëpranoi këtë akt, edhe njerëz fare të thjeshtë nuk shfaqën kurrfarë kundërshtimi që ata të jetonin për një farë kohe derisa të marrë fund një regjim represiv, i dënuar në shkallë planetare për mizoritë dhe masakrat që shkakton në popullsinë e pambrojtur dhe kryesisht ndaj opozitës. Regjimi iranian u përpoq t’i cilësonte si terroristë, por në fakt ndodhi krejt e kundërta, ata ishin të gjithë njerëz paqësorë që u miqësuan shumë shpejt me shqiptarët.

Kush është MEK?

Organizata e Muxhahedinëve Popullore të Iranit (MEK) është një lëvizje që vepron në emigrim, kryesisht në Irak, për rrëzimin e regjimit aktual në Iran. Ajo u krijua në fillim të viteve 1960-të si lëvizje proteste kundër regjimit të shahut dhe qe ndër nxitësit dhe mbështetësit kryesorë të revolucionit Iranian të 1979 që rrëzoi mbretin nga pushteti. Por pas kësaj ata kundërshtuan vendosjen e një autokracie fetare në Iran dhe nga ky shkak u persekutuan nga regjimi i ri, duke u detyruar të emigronin në Irak. Regjimi i mirëpriti dhe iu vuri në dispozicion një qytet-kamp të zhvilluar ekonomik dhe tregtar me emrin Ashraf. MEK iu përkushtua edhe përgatitjes ushtarake duke u shndërruar në grupin më të madh dhe më të fuqishëm militant kundër regjimit iranian, i cili zhvilloi, për më shumë se dy dekada, veprimtari për rrëzimin e qeverisë iraniane. Si rrjedhojë e veprimtarisë luftarake MEK u fut në listën e organizatave terroriste nga disa vende, përfshi SHBA. Pas pushtimit të Irakut, forcat amerikane negociuan një pakt paqeje me ta, në bazë të të cilit ata dorëzuan armët dhe premtuan t’i ktheheshin jetesës paqësore. Si rezultat, rreth 3 mijë muxhahedinëve që jetonin në Ashraf iu dha statusi i civilëve të mbrojtur nën Konventën e Gjenevës dhe ushtria amerikane mori përsipër sigurinë e qytetit të Ashrafit. Në 2009 ushtria amerikane ia kaloi kontrollin e Ashrafit qeverisë irakiane, por ajo filloi persekutimin dhe dhunën sistematike ndaj tyre për t’i detyruar të largoheshin nga vendi. Një nga motivimet për persekutimin ishte bashkëpunimi i tyre i mëparshëm me regjiin e Sadamit dhe veçanërisht me shërbimet sekrete. Këto veprime ngallën reagimin e organizatave ndërkombëtare humanitare, nën presionin e të cilave qeveria amerikane i mori në mbrojtje muxhahedinët duke i strehuar në kampin ‘Liberty’ të ushtrisë amerikanë në Bagdad. Bashkë me tërheqjen e amerikanëve nga Iraku lindi nevoja e gjetjes së një zgjidhje të problemit të muxhahedinëve. Në 2012, qeveria amerikane e hoqi organizatën nga lista e organizatave terroriste dhe filloi të kërkonte mundësi për sistemimin e tyre në vende të ndryshme të botës.

Shteti i ngujuar dhe izoluar

Irani, me një popullsi mbi 70 milionë banorë, në gjysëmshekullin e fundit ka njohur një regjim monarkik të shahut Reza Pahlevi, me lidhje të forta me SHBA e me zhvillim të gjithanshëm dhe një regjim të mëvonshëm pas Revolucionit islamik të Khomeinit në 1979 që u bë dhe është problem e kërcënim për gjithë botën. Regjimi despotik i presidentit Rohani wshtw aktualisht ndwr shtetet mw tw izoluara nw botw, ndwrsa pwrkrahet fuqishwm opozita e tij.

Personalitetet e shquara që morën fjalën në tubimin e madh të Parisit ishin Rudy Giuliani, aspirues i postit të presidentit të SHBA dhe ish kryetar bashkie i New York; Newt Gingrich, kandidat presidencial i SHBA dhe ish Folës i Dhomës së Përfaqësuesve; Guvernatori Bill Richardson; Michael Mukasey, ish Prokuror i Përgjithshëm; Louis Freeh, ish Drejtor i FBI; dhe Gen. George Casey, ish Shef i Stafit të Ushtrisë Amerikane, nga Shtetet e Bashkuara; Stephen Harper dhe John Baird, ish Kryeministër dhe Ministër i Jashtëm i Kanadasë; Bernard Kouchner dhe Philippe Douste-Blazy, ish Ministra të Jashtëm dhe RamaYade ish Ministër i të Drejtave Njerëzore të Francës; Ambasador Giulio Terzi, ish Ministër i Jashtëm i Italisë; Sid Ahmad Ghozali, ish Kryeministër i Algjerisë; Eduard Lintner, ish Zëvendës Ministër i Brendshëm i Gjermanisë; Rt Hon. Theresa Villiers, ish Sekretare e Shtetit për Irlandën e Veriut; Michele de Vaucouleurs dhe Philippe Gosselin, parlamentarë francezë; Senator Paolo Corsini, që përfaqësonte delegacionin italian; Anna Fotyga, ish Ministre e Jashtme e Polonisë dhe Anëtare e Parlamentit Europian; Pandeli Majko, Ministër i Shtetit dhe ish Kryeministër i Shqipërisë; Ben-Oni Ardelean, Zëvendës kryetar i Dhomës së Deputetëve të Rumanisë; Saleh al-Qalab, ish Ministër i Jordanisë dhe Nazir Hakim, Drejtor i Përgjithshëm i koalicionit të opozitës siriane.

Përshëndetja e Rudi Xhulianit

Mbresa të veçanta pati përshëndetja e Rudy Giulianit, ish kryetar bashkie i New Yorkut dhe avokat i Presidentit amerikan Donald Trump. Ai vlerësoi qëndrimin e presidentit Trump kur në dhjetor 2017 shprehu mbështetje për protestuesit dhe tha se regjimi i mullahëve do të dështojnë. Ai shtoi se ekonomia iraniane është në rënie të lirë dhe kjo është e tmerrshme për popullin e Iranit, por është një çmim të cilin ata janë të gatshëm për ta paguar sepse kjo do ta përmbysë regjimin. “Nuk duhet ta humbim vendosmërinë tonë, tha ai. Duhet ta vazhdojmë presionin. Trump i ktheu shpinën marrëveshjes së Iranit, ndërsa Europa duhet të ketë turp nga vetja që vazhdon të bëjë biznes me me këtë shtet. Ju garantoj që sanksionet vetëm sa do të përkeqësohen. Trump nuk ka ndërmend t’ua kthejë shpinën luftëtarëve të lirisë. Këtu, ne kemi një alternativë ndaj regjimit e cila është e ndërtuar mbi demokracinë, të drejtat e njeriut dhe mbi ndarjen e kishës nga shteti. Kjo është ajo që NCRI përfaqëson, ajo që Maryam Rajavi përfaqëson. Për këtë kanë vdekur martirët tuaj”.

Fotografia e Mijera Yje

Lajmi i parë në mediat më të zëshme perëndimore

Manifestimi për Iranin e lirë në 30 qershor 2018, në një mjedis gjigand ku mijëra njerëz ndodheshin brenda dhe po aq jashtë saj, e pasqyruan të gjithë mediat kryesore botërore, ato franceze pa përjashtim, madje edhe një ekip nga Shqipëria me Sokol Ballën e “Vizion plus”. Rezistenca iraniane ka tashmë një portalin e vet (ncr-iran.org) që transmeton lajme në 7 gjuhë, mes të cilave arabisht, anglisht, frëngjisht, gjermanisht, spanjisht, italisht dhe shqip. Vëmendje e veçantë iu kushtua sidomos fjalës së presidentes Rajavi, e cila ndër të tjera tha se “një brez i pasionuar dhe i etur për liri është ngritur në të gjithë vendin për ta rimarrë Iranin nga pushtuesit, mullahët. Punëtorët e Haft-Tapeh, punëtorët e çelikut, fermerët e Varzaneh, rinia në Kazerun, shoferët e kamionëve në mbarë vendin, tregtarët e pazareve, të rinjtë në Lalehzar, Ferdowsi, Shoush, Mellat dhe Ekbatan në Teheran, kanë treguar një guxim shumë të madh duke u përballur me forcat mizore të sigurisë. Kjo është beteja e kombit iranian. Rrëzimi i regjimit është i pashmangshëm. Fitorja është e sigurtë dhe Irani do të jetë i lirë. Tashmë po duket perspektiva e një Irani të lirë nga mullahët dhe Shahu. E ashtu-quajtura zgjidhje brenda fashizmit fetar është bërë e pavlefshme dhe boshe. Popullsia dhe rinia e rebeluar i kanë dhënë fund epokës së të pozuarit për të dyja palët e regjimit”. Po ashtu ajo apeloi për themelimin e një shoqërie të bazuar në liri, demokraci dhe barazi; për të mbrotur barazinë gjinore, të drejtën për të zgjedhur lirisht veshjen, ndarjen e fesë nga shteti, autonominë e kombësive, të drejtat e barabarta politike dhe shoqërore për të gjithë qytetarët e Iranit, heqjen e dënimit me vdekje, lirinë e shprehjes, partive, medias dhe mbledhjes; lirinë e unioneve, shoqatave, këshillave dhe sindikatave. MEK përkrah një Iran jo-bërthamor që do të promovojë bashkëjetesën paqësore me fqinjët e tij dhe që mirëpret bashkëpunimin rajonal dhe ndërkombëtar.

Delegacioni shqiptar

Ndoshta pas delegacionit të SHBA, ai i Shqipërisë ishte më i madhi në numër, përfshi deputetë dhe ish deputetë, përfaqësues të shoqërisë civile e të medias, aktivistë të të drejtave të njeriut, ndërtues të qytetit-kamp në Manzë të Durrësit e deri te një grup orkestral të drejtuar nga mjeshtri Zhani Ciko. Manifestimin e rezistencës iraniane e përshëndetën njëri pas tjetrit, Majko dhe Mediu, por ndërkaq mirënjohja për Shqipërinë, për mikpritjen e muxhehadinëve ishte kryefjala e të gjitha delegacioneve perëndimore, përfshi atë të SHBA, Francës, Kanadasë, Bashkimit Europian dhe natyrisht të drejtueses së lëvizjes, zonjës Rajavi.

Organizimi i manifestimit

Një masë e madhe njerëzish me emigrantë politikë iranianë nga gjithë vendet perëndimore kërkonte vetvetiu dhe një organizim të përsosur që u realizua në mënyrën më të mirë të mundshme prej autoriteteve të sigurisë franceze, si vend mikpritës, por edhe prej organizimit të vet të brendshëm të rezistencës anti-regjim. Mediat perëndimore njoftuan pas manifestimit politik se kishte pasur një tentativë të agjentëve të regjimit për akt terrorist, por që u kap nga autoritetet belge.

Burra, gra, fëmijë që ishin detyruar të lënë familjet e tyre prej represionit kishin megjithatë një shpresë se një ditë regjimi do të merrte fund dhe këtë e tregonin me demonstratat dhe protestat e pafundme që kishin shpërthyer në qytetet kryesore të Iranit./albspirit.com/

Paris, 28 qershor-2 korrik 2018

Paris, 28 qershor-2 korrik 2018r Diellin autori. Faleminderit qe e ndau kete opinion me lexuesit e Diellit.