Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

NJË POST FESTUM?

by

Nga Fadil LUSHI/

Duke e shkarravitur këtë shkrim, në mbrëmje, më mori motra në telefon, ajo heroina fatkeqe e gjeneratës së saj, ajo që u çatdhesua për t’u degdisur në Dardanele, gjegjësisht në pjesën e Trakisë turke. Biseda ishte përplot nota nostalgjike e emocionale. Qortimet e saj, ishin me vend…, sepse ka kohë që nuk jam dukur atypari, në Stamboll. Ajo, pos të tjerash, si me një urdhëresë më tha: ti im vëllaçko, më dëgjo me vëmendje, shko e gjeje atë gocën e bukur, atë çapkënen e mëhallës sime, ajo që ndoshta vazhdon të quhet me emrin Shqipe, atë lazdraken që besoj se, hallet dhe vuajtjet e saj nuk e kanë plakur. Dhe, në do e takosh, të lus puthe në ballë…, sepse ka shumë kohë që nuk e kam parë, që s’ia kam dëgjuar zërin, që nuk ia kam nuhatur erën… U solla poshtë e lart, në kërkim të “Shqipes” dhe, për fat, e “gjeta” diku në një cep të mëhallës së vjetër të kasabasë sonë. Nuk e kisha ditur se jetonte vetëm. Nuk ishte, as çapkëne e as lazdrake, ndërkaq prej bukurisë së saj, s’kishte mbetur dot gjë! Pas ca ditësh, iu paraqita motrës duke e pyetur: ti, moj motër, pa më thuaj se për cilën “Shqipe”e kishe fjalën. Ma ktheu, si me inat, se nëna jonë, Nazë, dikur kishte plot të drejtë kur më thoshte se këtë djalë e kemi paksa “mendjetrashë”(!?)… Andaj këtij “sugari të nënës”, gjatë rrugëtimit, do t’i duhet një përcjellës…, por njashtu edhe gjatë meditimit gjithsesi i duhet një njeri me mendje femër. Eh, le t’i lutet Zotit, se e kam motër dhe është njëmijë e një herë më e mençur se unë, se do t’ia ktheja atë “hazërxhevap”: Po pse nuk më the që në fillim se e ke mendjen te flamuri i Ismail Qemal Bej Vlorës e jo tek ajo “Shqipja” që, kur unë ashtu fshehurazi dua t’i përcjell një “gjysmë përshëndetje”, ma mban kokën dhe shikimin mënjanë e me inat!? Pikërisht kjo telefonatë ma ndryshoi kryekëput subjektin e shkrimit në fjalë e në vijim.

Ç’është e vërteta, subjekti i kësaj shkarravinës do të jetë historia e flamurit si dhe manifestimet e fundit që u organizuan gjithandej trevave shqiptare dhe që iu dedikuan 104-vjetorit të Kongresit të Manastirit, 100-vjetorit të mëvetësimit të shtetit të Ismail Qemal Bej Vlorës, po, në do të kem të drejtë, do të them edhe 99-vjetorit të Shqipërisë londineze. Sot ia vlen ta shkruajmë këtë vështrim gazete, kur më nuk na udhëheqin emocionet, patetizmat dhe kur uji ka rënë në vend të vet. Nuk do të gabojmë nëse do të themi se në këtë 100-vjetor, shqiptarët “pollën” gjithfarë datash të “paqena, gjithfarë figurash patriotike nga mëhallët provinciale”.

Se këto manifestime ishin thjeshtë një “hallakamë”, këtë më së miri i filozofoi, Edmond Tupja (autori i fjalorit erotik shqip), i cili në një shkrim të tij të fundit, pos të tjerash, thotë: “A do t’ia arrijmë asaj dite kur të vizitojmë më në fund panairin e pavarësisë pa u trembur se mos (larg qoftë!) i vetmi panair festiv që do të na mbetet të vizitojmë do të jetë ai i kotësisë”!? Unë, do të vazhdoj të them e të pyes se: a mos vallë këto manifestime, kështu siç u organizuan, nuk “prodhuan” një mal euforish e patetizmash…, a mos vallë nuk “ndërtuam një zabel” ngazëllimesh të pakontrolluara, jo natyrale dhe jo karakteristike për një komb të vjetër…, a mos vallë ky 100-vjetor të gjithë shqiptarëve u dha mundësi të eksponohen pavarësisht se dikur ishin kolaboracionistë, pavarësisht se ishin fukarenj, pasanikë, katundarë, shehërlinj, sherxhinjë e tjerë…, a mos vallë, këtë 100-vjetor e ngarkuam me folkpatriotizëm të skajshëm dhe me kiç (shund)…, a mos vallë nga këto manifestime, me a pa hiri, përjashtuam atdhetarët, gjegjësisht, njerëzit të cilët kishin kryer misionin e tyre patriotik.

Disa prej këtyre manifestimeve iu kushtuan edhe vetvetes, por ama me lekët e popullit, ca u bënë sa për të treguar se edhe ata ishin pjesë e këtij shekulli që na iku…, ca të tjerë i bënë sepse e kishin detyrim moral, ca pse e kishin “detyrim të rremë patriotik” e tjerë.

Të nderuar lexues, më lejoni të shpjegohem edhe pak (me kusht të mos ju bezdis). A mos vallë, manifestimet (të ndara), karshi 100-vjetorit të shtetit të Ismail Qemal Bej Vlorës, (sa herë dhe sa më shumë i referohem historisë së Flamurit të Ismail Qemal Bej Vlorës, aq më shumë ndihem i vockël) (nuk) ishin, toptan manifestime që padyshim (edhe kësaj radhe)…, “shprehën atë fytyrën e absurdit” të shqiptarëve të përçarë, gjithandej Kosovës, Maqedonisë, Republikës politike të Shqipërisë, Luginës së Preshevës dhe Malit të Zi…, të atyre shqiptarëve, me inteligjencë qytetare, oksidentale, orientale e rurale…, a mos vallë, edhe në këtë 100-vjetor, gjithfarë “protagonistë patriotë shqiptarë” mëtuan ta (ri) shpalosin e ta (ri) ngritin flamurin kombëtar, vend e pa vend, në rrugë, në stadiume, në sheshe qytetesh, në tezga pazaresh, në ura autostradash e jo ku tjetër, dhe kështu duke u mundësuar “personave të panjohur” ta djegin atë. Lëre që nuk i dolën zot flamurit, por edhe as që i vunë vetes (pa) përgjegjësinë foshnjarake e qesharake!

A mos vallë, njerëzit që ishin trashëgimtarë të rrugëtimit të flamurit të Ismail Qemal Bej Vlorës, nuk i privuam nga e drejta e tyre (Rexhep Qosja, e shumë të tjerë) për të qenë të pranishëm në manifestimin qendror në Sheshin Skenderbej!??.., a mos vallë, kështu siç e festuam NDARAS këtë 100-vjetor (që ditë më parë na “iku ashtu kokulur”), meritoi një “kostumografi dhe skenografi politike tejet të ngarkuar”…, a mos vallë, skenës së Sheshit Skenderbej në Tiranë, i munguan akademikët dhe studiuesit e mirëfilltë të historisë së Flamurit dhe shtetit të plakut vlonjat…, a mos vallë nuk kishte një vend, së paku për Kristo Frashërin, në jo për diçka tjetër, atëherë së paku për moshën e tij…, në jo për diçka tjetër, atëherë së paku për pendën e tij. Ndoshta, profesori i nderuar Frashëri, nuk deshi të duket atypari, ndoshta ishte i frikësuar se Historinë do t’ia përflisnin e do t’ia lexonin bythaprapthi, njashtu siç nuk u duk atypari edhe i madhi ynë, Ismail Kadare!??

Ti, i nderuar lexues, “vërtet beson” se vallë, në Sheshin Skenderbej, nuk u gjet një cep për njerëz, të cilët një pjesë të kësaj historie e shkruan me gjakun e bijve dhe bijave të tyre…, a mos vallë, këtij manifestimi, i nevojitej një gjuhë popullore dhe një filozofi krejt tjetër, pse vallë i duhej e gjithë kjo arrogancë, ky egoizëm, ky duf patologjik, që i duhej e gjithë kjo paradë nihilizmi, bajraktarizmi…, gjithë ky folklor i stërngarkuar a kjo çmirësi e NDASI, qoftë ajo të ishte gjeografike, politike, urbane, rurale e të tjera ndasish! A mos vallë, edhe pas 100 vjet mëvetësie të shtetit të Ismail Qemal Bej Vlorës, shqiptarët anembanë trevave të tyre autoktone, nuk e mësuan leksionin që llafos urtësinë e rilindësve shqiptarë si dhe atë leksionin që shpjegon bashkimin e mendimit politik ndërshqiptar…, një bashkim që s’ka hiç takat të lëvizë nga udhëkryqi!??…, apo  në do të vrasësh flamurin, gjunjëzoja memorien a mbamendjen.

Kështu, siç shqiptarët i organizuan dhe i festuan këto data të shenjta (ndaras), atyre u mbetej vetëm ta “NGRITNIN E TA SHPALOSNIN FLAMURIN KOMBËTAR NË GJYSMËSHTIZË”, siç do të thotë, Mesila Doda, në një shkrim të saj të paradokohshëm.

At Gjergj Fishta, dikur tha: FLAMURI KOMBËTAR S’KA ÇKA LYP NDËR NE, PO QE SE DASHNI S’KEMI PËR ATDHE”!.., dhe për njëri-tjetrin.

E shtrenjta ime Motër, të fala nga vatani dhe urime Ditëlindja e Shqipes sate.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

LIRIMI I RAMUSH HARADINAJ, SHQIPTARET FESTOJNE, SERBET ZEMROHEN

by

Ramush Haradinaj shpallet i pafajshëm/

 Gjykata për krime lufte në Hagë, shpalli të pafajshëm Ramush Haradinajn dhe dy ish bashkëluftëtarët e tij për të gjitha akuzat për krime lufte/

 Ish kryeministri i Kosovës Ramush Haradinaj u shpall i pafajshëm për të gjitha akuzat për krime lufte. Gjykata ndërkombëtarë për krime lufte shpalli të pafajshëm edhe dy bashkëluftëtarët e tij Idriz Balaj dhe Lahi Brahimaj.
Shpallja e vendimi u ndoq nga shumë qytetarë në qendër të Prishtinës e cila u përfshi nga fishekzjarrët pasi që kryetari i trupit gjykues, Bakone Justice Moloto shpalli se tre te akuzuarit janë të lirë. 

Ish kryeministri Haradinaj, i cili qe shpallur i pafajshëm në prill të vitit 2008, u nxor sërish në gjykatën e Hagës për krime lufte për një rigjykim të pjesshëm bashkë me dy ish bashkëluftëtarët e tij, Idriz Balaj e Lahi Brahimaj. Të tre akuzoheshin për vrasje, torturë dhe trajtim mizor, si krime që bien ndesh me ligjet dhe zakonet e luftës.

Ramush Haradinaj, kryetar i Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës, dha dorëheqje nga posti i kryeministrit të vendit më 8 mars të vitit 2005 për t’u dorëzuar vullnetarisht në gjykatën e Hagës, prokuroria e së cilës e akuzonte atë dhe dy bashkëluftëtarët e tij Idriz Balaj e Lahi Brahimaj për krime lufte. Akuzat lidheshin me veprimtarinë e zotit Haradinaj gjatë luftës kur ai ishte një nga komandantet e lartë të ish Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.
Procesi kundër zotit Haradinaj filloi më 5 mars të vitit 2007 dhe përfundoi në prill të vitit 2008 me pafajësinë e tij dhe Idriz Balajt.  I pandehuri tjetër Lahi Brahimaj, u dënua me gjashtë vjet heqje lirie nën akuzat, për siç thuhet, trajtim mizor dhe torturë.
Zoti Haradinaj u rikthye ne rigjykim në korrik të vitit 2010. Vendimi për rigjykim të pjesshëm ishte i pari i këtij lloji në veprimtarinë e Gjykatës Ndërkombëtare për Krime lufte në hapësirat e ish Jugosllavisë.

Kosova mirëpret lirimin e Ramush Haradinajt

Vendimi i Gjykatës së Hagës është mirëpritur nga udhëheqësit e institucioneve dhe partive politike në Kosovë.
Presidentja e Kosovës, Atifete Jahjaga, nëpërmjet një komunikate thekson se vendimi i sotëm “është edhe një dëshmi se lufta jonë e drejtë dhe prijësit e luftës tonë çlirimtare nuk janë fajtorë për krimet që u janë veshur“.
Ajo ka përgëzuar gjithashtu qytetarët e Kosovës “për bashkëpunimin me Gjykatën e Hagës në përpjekje për të kërkuar drejtësi për krimet e luftës të kryera në Kosovë dhe durimin e tyre gjatë kësaj periudhe“.
Kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi, duke uruar qytetarët e Kosovës thekson se “lufta për liri dhe pavarësi ka qenë e drejtë dhe e shenjtë. Kjo u vërtetua nga Gjykata Ndërkombëtare e Hagës sot, dhe do të dëshmohet përsëri me rastin e Fatmir Limajt dhe bashkëluftëtarëve të tij”.
Në komunikatë thuhet se “ky proces i stërzgjatur kundër zotit  Ramush Haradinaj, zotit Idriz Balaj dhe zotit Lahi Brahimaj ka qenë shumë i dhimbshëm për t’u përballuar jo vetëm për ata dhe për familjet e tyre, por ka qenë shumë i vështirë për të gjithë qytetarët e Kosovës dhe shtetin tonë. Fatmirësisht, durimi ynë dhe besimi që kishim në drejtësinë ndërkombëtare sot u shpërblye me vendimin e drejtë dhe të merituar”.

Serbia e zemëruar më lirimin e Ramush Haradinajt

Autoritetet në Serbi reaguan me zemërim ndaj vendimit të Gjykatës së Hagës për lirimin e zotit Haradinaj. Në një komunikatë të zyrës së presidentit të Serbisë, Tomislav Nikoliç, thuhet se ky vendim “nuk është i bazuar në të drejtën dhe drejtësinë” dhe kjo i vështirëson përpjekjet për vendosjen e paqes në rajon.
“Për krime të tmerrshme ndaj serbëve të Kosovës nuk do të dënohet askush”, thuhet në reagim, në të cilin nënvizohet se “vendimet e këtilla nxisin separatizëm, i vështirësojnë përpjekjet për vendosjen e paqes në rajon, i dëmtojnë përpjekjet e deritashme për normalizimin e marrëdhënieve të Beogradit me Prishtinën, dhe e rrisin euro skepticizmin tek populli i Serbisë”.
Ndërsa qeveria e Serbisë, e ka cilësuar siç thuhet, “të turpshëm” vendimin e Gjykatës së Hagës.
Nëpërmjet zëdhënësit të saj ajo vlerëson se “kjo është një goditje e rëndë për drejtësinë dhe një pengesë serioze për vazhdimin e dialogut ndërmjet Beogradit dhe Prishtinës”.
Pakënaqësi është shprehur edhe në veriun e Kosovës të banuar me shumicë serbe. Një nga udhëheqësit e Këshillit Kombëtar serb Nebojsha Joviç, tha se zhvillimet në Gjykatën e Hagës kanë dëshmuar se asnjë krim ndaj serbëve nuk do të dënohet.
“Populli serb qoftë në Kroaci apo në Kosovë është shpallur shënjestër e ligjshme“, tha ai.
Ndërkaq ndaj vendimit reagoi edhe organizata Amnesty International, sipas së cilës kjo ngre pyetjen se “nëse të tre ish pjesëtarët e lartë të UÇK-së nuk janë fajtor, atëherë kush i ka kryer këto krime?”
Në reagimin e kësaj organizate thuhet se 800 pjesëtarë të komuniteteve pakicë në Kosovë, ka dyshime se janë rrëmbyer dhe vrarë nga UÇK-ja. Vetëm një numër i vogël i trupave të tyre është gjetur, zhvarrosur dhe kthyer te familjet e tyre për varrim.

 Tirana reagon për lirimin e zotit Haradinaj

Tirana zyrtare dhe politike mirëpriti sot shpalljen të pafajshëm dhe lirimin nga Gjykata e Hagës të kryetarit Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës, Ramush Haradinaj. Presidenti i Republikës, Bujar Nishani deklaroi se vendimi i Gjykatës së Hagës për të çliruar nga të gjitha akuzat Ramush Haradinajn, Lahi Brahimajn dhe Idriz Balajn është një fitore e rëndësishme e drejtësisë dhe shprehje e shkëlqyer e paanësisë së kësaj Gjykate.
Ky vendim ka një dimension human për familjarët dhe të afërmit, është i një dimensioni kombëtar për shqiptarët që mbështetën me përpjekje të pandërprera çlirimin e Kosovës, për të rënët që bënë sakrificën sublime, për luftëtarët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, për rolin dhe imazhin e saj në betejat për të mbrojtur qenien shqiptare nga një makineri shfarosëse dhe për të fituar lirinë” – thuhet në deklaratën e presidentit, të shpërndarë enkas për këtë ngjarje. Presidenti Nishani thekson se popujt e rajonit duhet të shikojnë nga e ardhmja e përbashkët duke lënë pas të shkuarën, por pa e harruar atë. 

Kryeministri Sali Berisha deklaroi se “ky ishte lajmi më i gëzueshëm që më erdhi mua e të gjithë shqiptarëve”. Zoti Berisha tha se pafajësia e Ramush Haradinajt është triumf i drejtësisë ndërkombëtare e i ligjit ndërkombëtar, dhe se përpjekjet për të simetrizuar gjërat josimetrike kanë marrë përgjigjen e merituar nga Gjykata Ndërkombëtare.
 “Nuk kam pasur kurrë asnjë dyshim tek drejtësia dhe tek pafajësia e zotit Haradinaj” – tha zoti Berisha, duke vlerësuar zotin Haradinaj si ish kryeministër i Kosovës e “komandant legjendar i njësive të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, që mbrojtën me qindra e qindra civilë nga barbaritë”.  Kryeministri Berisha e ftoi zotin Haradinaj në Shqipëri, të festojnë së bashku këtë ditë të madhe dhe 100 vjetorin e pavarësisë, duke theksuar se një ditë më parë uroi gjeneralit Gotovina, “hero kombëtar i popullit mik kroat”, për pafajësinë që mori nga Gjykata Ndërkombëtare.
 Kryetari i Lëvizjes Socialiste për Integrim, Ilir Meta, deklaroi se Ramush Haradinaj është “heroi i gjallë i UÇK-së”. Ai ka fituar për herë të dytë pafajësinë dhe “lirimi i tij nga Tribunali i Hagës i ka dhënë edhe një herë të gjithë legjitimitetin dhe krenarinë kësaj lufte të drejtë që bëri populli shqiptar në Kosovë” – tha zoti Meta

 Qytetarët përshëndesin vendimin e Hagës

 Vendimi i Gjykatës Ndërkombëtare për Krime Lufte në ish-Jugosllavi, i cili të enjten e liroi nga akuzatRamush Haradinajn dhe dy bashkëluftëtarët e tij, Lahi Brahimaj dhe Idriz Balaj, nga qytetarët në Prishtinë është vlerësuar i drejtë dhe si një vendim, i cili jo vetëm se i shpall të pafajshëm të akuzuarit, por që nxjerr në pah edhe vlerësimin për një luftë të pastër të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.

Qytetarët e mbledhur pranë ekraneve të mëdha në sheshin “Nëna Terezë” në Prishtinë, e kanë përcjellë me mjaft emocione, vendimin për lirimin e Ramush Haradinajt.

Shaip Jusufi nga Podujeva, i përlotur, tha se vendimi i Gjykatës në Hagë, lidhur me Haradinajn dhe bashkëluftëtarët e tij, e çoi në vend drejtësinë, ndonëse, sipas tij, pak me vonesë:

“Vendim shumë me vend. Ramushi ka qenë luftëtarë i lirisë… si i tillë nuk është dashur të burgoset. Sot është dita më e bukur në këto 100 vitet e fundit, përveç pavarësisë”.

Zheraldina Çeku theksoi se drejtësia për luftëtarët kosovarë ishte vënë në vend nga Gjykata e Hagës:

“Drejtësi e vonuar apo e pa vonuar… por, kurrë nuk është vonë. Vendim me vend. Normalisht, sepse është vetëmbrojtja dhe mbrojtja e popullit. Mirëpo, këtë moment e përjetuam të gjithë, shumë të gëzuar dhe të lumtur. Ka qenë moment i shumëpritur dhe shpresojmë dhe besojmë se do të ecim përpara”.

Lirimin e Ramush Haradinajt dhe dy bashkëluftëtarëve të tij, Mahmut Raxhepie  quajti moment shumë të rëndësishëm për Kosovën:

“Ky është një moment jashtëzakonisht i rëndësishëm për Kosovën. Është momenti i lirimit të Ramush Haradinajt. Me këtë verdikt, Gjykata e Hagës vërtetoi pafajësinë e Ramushit, si dhe luftën e pastër të UÇK-së për lirim”.

Sadete Vitia tha se lirimi i Haradinajt është një lajm shumë i mirë për Kosovën:

“Nuk po kam shumë fjalë për të komentuar, për arsye se jemi shumë të emocionuar edhe unë, por edhe në përgjithësi qytetarët që po i shoh. Por, me një fjalë, u bë shumë mirë. Më në fund, drejtësia doli në shesh dhe u bë shumë mirë. Dashtë Zoti e kthehen mirë ata”.

Për Idriz Gashin është fitore të drejtësisë lirimi i Haradinajt, Brahimajt dhe Balajt nga akuzat, me të cilat u përballën në Gjykatën e Hagës:

“Mendoj se drejtësia ka fituar. Tribunali i Hagës e ka dhënë atë verdikt që e ka merituar Kosova, çfarë e ka merituar prijësi i luftës. U vërtetua se lufta e Ushtrisë Çlirimtare ka qenë luftë e drejtë, ka qenë luftë mbrojtëse dhe kjo rezultoi me lirimin e sotëm të zotit Haradinaj dhe dy të tjerëve të akuzuar. Është fitore e madhe për popullin e Kosovës, sepse ai do t’i kthehet Kosovës me atë vrullin dhe elanin që e ka lënë në vitin 2005”.

Halit Shabani nga Gjakova, lirimin e Haradinajt dhe dy bashkëluftëtarëve të tij, e quajti  moment të rëndësishëm për të gjithë shqiptarët:

“Megjithatë, thonë se e vërteta gjithsesi del në shesh dhe kjo korrespondon me atë që edhe vetë Ramushi me shokët e tij u lirua dhe bota e ka parë se ne kemi zhvilluar një luftë të drejtë dhe të pastër. Kështu që, kjo korrespondon me atë që Ushtria Çlirimtare e Kosovës ka bërë luftë të drejtë për çlirimin e vendit. Ky është një moment jashtëzakonisht i mirë, jo vetëm për këta luftëtarë, por për krejt kombin shqiptar”.

Arritja e Ramush Haradinajt në Prishtinë, u prit me kremte nga qytetarët. Ata ishin dyndur drejt sheshit “Nëna Terezë” duke ardhur nga rajone të ndryshme të Kosovës.

Demush Mehmeti tha se lirimi i Ramush Haradinajt dhe dy bashkëluftëtarëve të tij, është shkak për të festuar në gjithë Kosovën:

“Kjo për mua dhe besoj se për të gjithë qytetarët e Kosovës është një kënaqësi e madhe, sepse më në fund fitoi drejtësia. U lirua njeriu i pafajshëm, u arsyetua lufta e drejtë e UÇK-së, u vlerësua lufta çlirimtare e popullit të Kosovës me në krye komandant Ramush  Haradinaj dhe të gjithë komandantët e tjerë. Populli shqiptar, së paku në aspektin shpirtëror, ndjen një liri dhe kënaqësi”.

Edona Jusufi theksoi se vendimi i Gjykatës së Hagës ka qenë mjaft domethënës për figurën e Haradinajt dhe bashkëluftëtarët e tij:

“Kjo do të thotë shumë. Pas 7 vitesh u pa që përnjëmend ka qenë e drejtë krejt ajo që ka folur ai (Haradinaj) dhe ajo çfarë ka bërë Ushtria Çlirimtare e Kosovës”.

Miftar Brahimaj, nga Jabllanica e Gjakovës tha se Gjykata e Hagës e vërtetoi atë që, sipas tij, kosovarët e kanë ditur që moti:

“Vlerësojmë që lufta jonë ka qenë e drejtë dhe kjo u vërtetua nga drejtësia e Tribunalit”.

Halit Rexhepi nga Gjilani, vlerësoi se kthimi i Ramush Haradinajt nga Haga do të bëjë kthesë edhe në skenën politike në Kosovë:

“Sigurisht do të jetë një promotor në politikën kosovare, i cili shumë gjëra do t’i shtyjë përpara, sepse ai e ka dëshmuar me aktivitetin dhe punën e tij edhe në periudhën sa ka qenë 100 ditë kryeministër i Kosovës. Prandaj, shpresat e kësaj popullate janë që do të bëhet një kthesë në politikën kosovare”.

(Kortezi Zeri i Amerikes)

SHTATORE PER FAN NOLIN NE BOSTON DHE TIRANE

by

             NGA ARTUR VREKAJ/ WORCESTER, MA./

Duke parë gjithë vlerësimin që po u bëhet figurave të ndrituara të kombit shqiptar në Shqipëri dhe Kosovë dhe Diasporë me të drejtë ne shqiptarët e Amerikës duhet të ndërmarrim nismën e realizimit dhe përurimit të një shtatoreje për Fan Nolin në Boston, Massachusetts të SHBA-së dhe një në Tiranë si një nder që i bëhet figurës së një Burri të Shtetit Shqiptar,

të Themeluesit dhe Arkitektit të Pavarësisë së Kishës Autoqefale Shqiptare, të një Njeriu të Zotit që foli Gjuhën Shqipe në Amerikë dhe Shqipëri,

të një diplomati që e bëri kombin shqiptar mik me kombin amerikan dhe e rreshtoi në Lidhjen e Kombeve, të një Shqiptari të Madh që e bëri Shqipërinë mik me Presidentin Willson për ta shpëtuar nga fqinjët,

për poetin revolucionar që ngre peshë edhe sot me vargjet himne shqiptare, për studjuesin e kalibrit botëror, për kompozitorin e njohësin e mirë të kulturës botërore, për Idhullin e shqiptarëve të Amerikës!

Ky 100-vjetor i Pavarësisë së Shqipërisë u bën apel Organizatave shqiptare në Amerikë dhe komunitetit shqiptar të Amerikës sepse Tirana zyrtare nuk e nderoi Nolin në Tiranë ndaj ne Shqiptarët e Amerikës të mos e harrojmë Nolin sepse Noli bashkë me patriotët e tjerë nuk u zuri këmba dhe’ për Shqipërinë që gëzojmë sot!

Për ti treguar brezave të shqiptarëve së Noli është mes nesh!

Dhe se Noli meriton Nder dhe Lavdi!

ARTUR VREKAJ,

Kryetar i shoqatës KOMBI tëWorcester,MA-SHBA

DIKTATURA KA KRYER PATRICID NDAJ BABALLARËVE TË KOMBIT – I KA VRARË, SYRGJYNOSUR, LËNË NË HARRIM E MALLKIM PËR 70 VJET

by

Nga ELIDA BUÇPAPAJ/

Këto ditë opinioni shqiptar për herë të parë pas gati 70 vitesh po njihet me 40 firmëtarët e pavarësisë, Baballarët e Kombit. Këtë definicion kanë themeluesit e Shteteve të Bashkuara të Amerikës, që njihen si „Etërit themelues të Amerikës“, për ata 56 burra që nënshkruan më 1776 Deklaratën e Pavarësisë të SHBA, e cila kërkonte shkëputjen nga Kurora britanike. Më vonëHistoriani Richard B. Morris në vitin 1973 do të identifikonte shtatë prej këtyre 56 firmëtarëve, si Etërit Themelues kryesorë, Etërit çelësa midis tyre John Adams, Benjamin Franklin, Alexandër Hamilton, John Jay, Thomas Jefferson, James Madison dhe George Washington, por ata 56 firmëtarë hynë menjëherë në historinë e SHBA dhe në memorien e kombit dhe qytetarëve duke filluar prej teksteve të historisë shkollore. Prandaj ky vend është i madh, sepse nuk i harron krijuesit e tij. Në Testamentin e Vjetër, në 10 Komandamentet (Dekalog) e Kuran nderimi ndaj prindërve është i detyrueshëm. Ashtu edhe nderimi për Etërit e Kombit.

Në Shqipëri ka ndodhur e kundërta, ka ndodhur Patricid, ku bijtë kanë vrarë Etërit e tyre dhe prandaj kombi vuan dhe nuk gjen qetësi. Në vend se në shkolla fëmijët të mësonin se cilët ishin themeltarët e pavarësisë, ata u helmuan që sa hodhën hapat e para me gënjeshtrën dhe u mëkuan me të vërtetën e manipuluar nga historianët e diktaturës, të cilët edhe sot e kësaj dite vazhdojnë e t’i mallkojnë ata burra shteti që e bënë Shqipërinë. Përpara disa ditësh piktori i talentuar Arben Morina hapi një ekspozitë me 40 Firmëtarët e Pavarësisë, ku për herë të parë opinionit shqiptar i është krijuar mundësia që t’i shohë në art fytyrat e tyre, të cilat nuk i njeh pothuaj askush. Për 70 vjet diktaturë dhe tranzicion është bërë gjithçka për t’i zhbërë ata njerëz, për t’i fshirë nga memoria historike, pra është ekzekutuar një genocid historik. Sepse ata 40 firmëtarë do të duhej të ishin në memorien e çdo shqiptari, emrat e tyre do të duhej të njiheshin ashtu si edhe alfabeti, alfabeti i ka 36 gërma, ata janë 40 burra që vinin nga familjet fisnike, njerëz të dijshëm të cilët kishin qënë shtetarë brilantë të Perandorisë Turke dhe që iu gjendën vendit të tyre sapo e lypi nevoja.

Të festosh 100 vjetorin e Pavarësisë duke harruar Etërit e saj do të ishte mallkim. Ju kujtohet se si vendoste Byroja Politike në kohën e diktaturës fotot e nomenklaturës së lartë përgjatë bulevardit Dëshmorët e Kombit në majë të ministrive? Nuk vendoste as dëshmorët, dhe as heronjtë e luftës, por fotot e Byroistave. Ashtu do të duhej të vendoseshin fotografitë e 40 firmëtarëve të pavarësisë. Por në vend të tyre, diktatura ushtroi terrorin e kuq, të shuarjes, diktatura ishte Patricide, por Patricide është edhe indiferenca. Kur botoj shkrimet e mia, dhe i vendos ato në Facebook dhe Twitter, miq gazetarë më dërgojnë përgëzime përmes inbox-it, sepse nuk duan të prishin rehatinë personale. Ky është mjerim kombëtar. Të heshtësh. Të heshtin gazetarët. Dikur ne heshtnim nga frika, tani gazetarët shqiptarë heshtin prej rehatisë, sepse luksi dhe komoditeti i bën indiferentë, i bën lepuj e frikacakë.

 

Por, gjithsesi, të gjithë vërejmë se këtë 100 vjetor të Pavarësisë diçka ka lëvizur për të mirë dhe uroj që kjo kthesë të mos jetë si fushatë. Ka filluar të krijohet përshtypja se ekziston një vullnet për të ndriçuar të vërtetën. Ka filluar të flitet për fatin tragjik të 40 firmëtarëve. Kam lexuar se ka një studim të Artan Lames i cili zbulon fatet e 40 firmëtarëve, njëri prej tyre, pikërisht Lef Nosi, ai që e kishte shpëtuar deklaratën e Pavarësisë nga dora e historianëve të diktaturës u pushkatua nga regjimit totalitarist dhe nuk ka varr, tre firmëtarë të tjerë vdiqën në burg dhe kanë mbetur pa varr, 6 prej tyre u burgosën dhe u dënuan deri në 24 vite burg, 4 u arratistën dhe 15 prej tyre vdiqën në emigracion, të ndjekur nga hienat e sigurimit të shtetit!

Por kulmi arrin kur shohim se edhe gjatë këtyre 22 viteve tranzicion Patricid-i ka vazhduar përmes heshtjes, indiferencës dhe lënies në harrim. Nuk ka mbetur prej Etërve asnjë shenjë, ndërsa nuk ka rreshtur asnjë çast prej historianëve të historiografisë të sistemit komunist që kundër tyre të hidhet veç dhé e baltë. Prej kohës që ata themeluan shtetin më 28 Nëntorin e 1912, gjatë këtyre 100 viteve kanë ndodhur tërmete shumë të forta kundër shqiptarëve: luftrat ballkanike, ndarjet e trojeve shqiptare, luftrat botërore, diktatura dhe tranzicioni. Shenja e parë e ringjalljes ishte Kosova, ndërsa de jure ringjallja e shqiptarëve duhet të kishte nisur ashtu si për të gjitha vendet ish-komuniste pas përfundimit të Luftës së Ftohtë dhe rrëzimit të Murit të Berlinit e sistemit totalitarist.

Në Shqipërinë e tranzicionit kanë vazhduar gënjeshtrat, ka vazhduar terri historik dhe propaganda trushplarëse se diktatura ka qenë e mirë dhe etërit që krijuan vendin kanë qenë tradhtarë dhe e kanë merituar shfarosjen dhe ekzekutimin e Patricidi-t, i cili është dhe do të mbetet i dënueshëm nga Zoti nga Njeriu i Qytetëruar dhe nga shenjtorja drejtësi. Ndërkohë, duke u nisur prej këtyre shenjave të mbara, edhe një herë uroj që kjo klimë festimesh të mos jetë fushatë, por fillimi i ri për shqiptarët, për të njohur veten, se nga vijnë, sepse atëherë do ta kuptojnë shkakun se pse integrimi në Europë është pjesë e identitetit të tyre të mohuar sa nga pushtuesit, sa nga diktatura, aq edhe nga indiferenca e tranzicionit.

 

MUNGESA E MADHE E DED GJO LULIT

by

Ismail Qemali e quante “Pushkë e ngrehun për Shqipërinë”/

Nga KOLEC TRABOINI/

 Shumçka në këtë 100 vjetor te Pavarësisë po vihet në vendin e merituar. Edhe shpata e përkrenarja e Gjergj Kastriotit- Skënderbeut erdhi nga Vjena që shqiptarët të shohin nga afër armët e burrit më të madh të këtij kombi; erdhi dhe Meshari i të madhit Dom Gjon Buzuku; tashmë Ismail Qemali dhe Hasan Prishtina janë në vendin që e meritojnë.

Mirë kish qënë të ishte edhe Dom Nikoll Kaçorri dhe Luigj Gurakuqi, sepse nuk mund të shkruhet historia pa këto burra. Por ndjehet mungesa e një tjetri që përbën lavdinë e kombit, flamurtarit të madh të 6 prillit 1911, bash e atij që Ismail Qemali e quante “Pushkë e ngrehun për Shqipërinë”, është kryefjala për kreshnikun e Malësisë së Madhe, burrin e panjollë, Ded Gjo Luli që u shkri megjithë familje për shqiptari dhe  i mungon dukshëm këtij jubileu të madh të shqiptarëve të gjithë botës.

Kur ka qënë puna për luftë ai është ndodhur i pari, madje duke dhënë jetën e vet dhe bijve të vet, por tash në paqe e në festime legjitime nuk është. Nuk ndjehet kurrkund. Nuk e përmënd kurrkush në asnjë fjalim a shkrim a thua se ai ishte vetëm heroi ynë, pra i Hotit dhe Malësisë. Por Ded Gjo Luli ka luftuar për Shqipërinë e jo vetëm për Malësinë. Se kështu i tha Deda ministrit të Perandorisë Otomane kur u shfaq në  Podgoricë duke u mburrur se erdha me ju takue:  “S’na ka marrë malli me të pa,  por meqë erdhe dëgjo”,-   e Ded Gjo Luli theksoi : “Ato pika të Librit të Kuq i duam jo veç për vedi e Malësi, por për tanë Shqypni”.  Ky ishte Ded Gjo Luli!

Tash Shqipëria feston e Ded Gjo Lulin po e harron, aq sa u darovitën në Kuvend Popullor plot tituj e ndere. Disa prej të cilëve për katragjyshët e vet, por nga ata luftëtarët e Ded Gjo Lulit asnjë. E vajtueshme kjo pamje. E turpshme përpara historisë. Vërtetë ju dha titulli “Nderi i Kombit”  Malësisë së Madhe, por malësia pa bijtë e vet nuk është gjë tjetër veç një grusht male. Eshtë njeriu pa është mali e fusha, lumenjtë e deti.

Mbi dhjetë vjet më parë, në nje polemikë me titull “Trumani apo Ded Gjo Luli” me milionerin shqiptaro-amerikan Ekerem Bardha,  kam ngritur zërin si hotian më shumë sesa si gazetar, që në atë shesh që ndodhet në rrugën “Ded Gjo Luli”, të mos ngrihet busti i Trumanit siç propozonte Ekerem Bardha, që do ta financonte, por busti i Ded Gjo Lulit. Prej presioneve edhe të malësorëve shqiptarë të Detroitit, Ekerem Bardha u konsultua me Ismail Kadarenë, i cili e këshilloi të tërhiqej duke thënë se aty në rrugën “Ded Gjo Luli” do të ishte mirë të ngrihej monumenti i tij e jo një tjetri. Ekerem Bardha atëherë deklaroi se hiqte dorë nga projekti Truman e madje do të kontribonte me njëmijë dollarë për bustin e Ded Gjo Lulit që do të ngrihej në atë shesh përpara restorant “Piazza” të tij. Qysh atëherë kanë kaluar shumë kohë. Herë pas here e kam ngritur këtë problem jo vetëm në shtyp por në çdo rast që kam patur mundësi, i kam kërkuar angazhim edhe Fondacionit Ded Gjo Luli në New York, por në vesh të shurdhër gjithçka. Edhe sot e kësaj dite ky shesh këndor prapa Muzeut Kombëtar mbetet me karrige kafenesh. Bardha, që tashmë merret me vreshta e prodhimin e verës e ka shitur Piazza-n tek një pronar tjetër, por busti i Ded Gjo Lulit nuk po vihet aty ku i takon. 
Po pse shqiptarët e Amerikës me origjinë prej Hotit e Malësisë së Madhe nuk po ndjehen kurrqysh për këtë punë të monumentit të Ded Gjo Lulit. Shoqata me emrin Ded Gjo Luli në New York bën organizime me shpenzime për turnamente sportive e nuk  po bën kurrnji veprim për të krijuar një fond për këtë monument. Edhe shoqata me të njëjtin emër në Tuz mund të angazhohej me këtë veprim atdhetar anipse Ded Gjo Luli e ka një shtatore në Tuz që sheh përballë malit të Deçiqit. Ndërsa shoqata Ded Gjo Luli në Shqipëri me çfarë kam konstatuar, pas vdekjes se kompozitorit Zef Leka që e mbante me veprimtari, tashmë është inaktive e thuajse nuk ekziston. Sot që Tirana është bërë një qytet i madh ku vijnë nga të gjitha trevat shqiptare, në mes tyre dhe bijtë e Malësisë së Madhe do të ndjeheshim bash mirë që krahas Ismail Qemalit e Hasan Prishtinës të vizitonin e të vendosnin një tufë lule në shtatoren e Ded Gjo Lulit. Por ky monument për fat të keq nuk është në kryeqytetin e shqiptarëve të tërë botës.

Këtij kryeqyteti  mjerisht i mungon kryekreshniku i Malësisë së Madhe e i kryengritjeve që sollën Pavarësinë që gëzojmë sot.(Foto: Ded Gjo Luli me të birin Kolën)

 27 nëntor 2012