Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

HAJT, ZONJË T’U RRITTË MENDJA!

by

Nga Fadil LUSHI/

Thonë se thashethemexhinjtë dhe ofiqarët që nuk dalin dot kollaj nga lëkura e tyre janë njohës më të mirë të gjenealogjive të familjeve në lagjet e tyre. Ata thonë: “Në do ta mësosh a ta njohësh karakterin e një shtëpiakeje a të një zonje, shikoja kuzhinën dhe banjën… Nëse ato hapësira janë të pastra, atëherë nuk ke nevojë të ndërtosh prova rreth përkushtimit të  saj”!

Unë këtë shkrim do ta filloj duke iu referuar përditshmërisë së njerëzve që jetojnë në një qytezë të lashtë të Stanbollit, me emrin Kasim Pasha, si dhe të atyre që frymojnë në rrugën “Selamzës male” (kjo e fundit kur përkthehet në gjuhën shqipe, do të thotë: mëhallë ku njerëzit nuk përshëndesin njëri-tjetrin!?)…, një mëhallë ku gjithsecili në vend që të përshëndesë, fyen zonjat, nënat dhe motrat e njëri-tjetrit…, Ata “shajnë targat e veturave, të kamionëve, të traktorëve, të furgonave, numrin e këmishës dhe këpucëve allaturka”! Ajo mëhallë të duket si një “gjiriz” që nuk ka fund dhe përreth tij kalojnë ujërat e zeza. Thonë se edhe kryebashkiaku i tyre nga “sikleti” i madh që e kishte zënë, ishte detyruar të “arratiset” nga ai vendbanim e “vendvaki”.

Lexuesit e nderuar dhe të respektuar të shkrimeve të mia, me plot gojë do të parashtrojnë pyetjen se, ç’i duhej këtij  artikullshkruesi ta filloj këtë opinion me “gjirizin” e lagjes së Kasim Pashës dhe me banorët e saj!? Ja, ne po u përgjigjemi shkurt e troç.

Sa herë që zhvillohen seancat a punimet e institucionit më të lartë legjislativ të  Kuvendit të Republikës së Shqipërisë, aq herë mua më ngjallet kureshtja për të dëgjuar a përcjellë atë drejtshqiptimin e deputetëve, atë gjuhë të tyre, sa të rrjedhshme pothuaj edhe të bukur. Më ngjallet kureshtja ta shoh e ta dëgjoj edhe “kryekuvendaren”, zonjën e nderuar Jozefina Topalli, atë zonjë që ka një gjenealogji të lavdëruar e të respektuar të fisit të saj…, një gjenealogji që ka një histori patriotike…, që nuk ka njeri që mund t’ia kontestojë çiltërinë, virtytet dhe imazhin. Kjo gjenealogji e fisit të saj nuk duron sajime, nuk duron shtrembërime, nuk duron paragjykime, nuk ka nevojë për publicitet a edhe publicistikë, thjeshtë kjo nuk ka nevojë për një histori krejt tjetërfare. Kohë të fundit, kështjellën e kësaj gjenealogjie, sikur po e shemb vetë pinjolli i saj, gjegjësisht zonja Topalli, e cila me retorikat e saj, ashtu “pa hiri”…, po e baltos, po e neverit… dhe, në vend që ta davarit këtë retorikë, ajo përkundrazi ditë për ditë e ushqen me të keqen e saj.

Ky argument i lartpërmendur, mos vallë nuk na bind se edhe këtej hapësirave të Gadishullit Ilirik “duket një gjiriz” ku përdoret ai komunikim i bastarduar dhe paksa identik me atë të “Kasim Pashasë” së Stambollit…, a mos vallë edhe kuvendi i gjithë shqiptarëve të dynjasë na u shndërrua në një “aksham pazar kuajsh dhe trangujsh”, ku “kryekuvendares” kur t’i teket, kur t’i “rritet mendja dhe kur t’i fiket qiriu”, aq herë i ofendon kolegët, koleget, nënat, motrat, kalamajtë e bllokut a fshatit  dhe në veçanti qytetarët e tjerë që ndjekin seancat në fjalë nëpërmjet mjeteve vizive. Ç’i duhet t’i bëjë vetvetes publicitet të panevojshëm…, ç’i duhet ai “luks i shfrenuar”, ç’i duhet ajo ulëritje, ç’i duhet ajo gojë nepërke…, pse nuk e zëvendëson gjithë këtë retorizëm të rëndë me atë pedagogjinë dhe andragogjinë e politikëbërjes aristokrate dhe qytetare.

Fjalori i denigruar ose edhe gramatika e retorikës së saj krahasuese, lëre që është fyes për qytetarët e rëndomtë, por njëkohësisht është anashkalues edhe për intelektualët (të cilëve moti nuk u dëgjohet zëri i ndërgjegjes dhe i protestës)…, për deputetët e garniturës së saj politike, të cilët kështu si duken dhe si (nuk) reagojnë…, sikur u ka rënë “tifoja e morrit”!? Është e pafalshme që një “kryekuvendare” të ndërtojë gramatikën e gënjeshtrave, atë gramatikën përbuzjes, urrejtjes, fyerjes a neveritjes, atë gramatikën e fajësisë së paqenë, atë gramatikën e papërgjegjësisë. Pse gjithë kjo pakujdesi e palejueshme e saj sa i përket retorikës…, pse i lejohet a i jepet e drejta kësaj  zonje të nderuar që të sillet mbrapsht, pse kjo zonjë e nderuar, abetaren politike a edhe kuvendare e shtjellon nga shkronja e fundit për të arritur tek A-ja.

Pse kjo zonjë e nderuar lejon që t’i ngjitet etiketa e së keqes institucionale. Është e pafalshme, që kjo zonjë karizmatike t’u bëjë “davanë” njerëzve që ecin në rrugën e tyre politike. Është e patolerueshme që një zonjë me mendje femre, kur të dojë e kur t’i teket, nga kryeminderi i Kuvendit të ndotë fjalorin a gramatikën e saj politike. Thonë se femra shqiptare, në veçanti ajo malësore, karakterizohet me mençuri, karakter të fortë dhe me virtyte të larta morale. Ne nuk do të themi se “kryekuvendarja” Jozefina Topalli është malësore (sikur edhe të jetë e tillë, gjithsesi se nuk ka gjë të keqe), por ama nuk do të pajtohemi që ajo ta  përdorë fjalorin a gramatikën “folklorike si dhe atë fjalorin erotik të të respektuarit Edmond Tupja”…, ajo nuk ka të drejtë ta “huazojë gramatikën e atyre grave të mëhallës së Selamsëz male të Kasim Pashës së Stambollit”!?…, ajo nuk ka të drejtë ta parafrazojë “doktorin”…, ajo nuk ka të drejtë të thotë: “ DO TË IKNI EDHE JU PËR LESH…, HAJT, KËPUTNI  QAFËN!? ”, e të tjera zvetënime që, në instancë të fundit, s’janë të moralshme e as pedagogjike, po qoftë të thëna edhe në kontekst të shakasë! Kjo retorikë e saj pa shenja dhe vlera konvencionale s’është as me kanun, as me  moral. Kjo retorikë nuk është dhe as që mund të jetë karakteristikë për të folmen e femrës shqiptare… Kjo retorikë e saj lere që nuk i nderon burrat shqiptarë, por edhe e fyen gjenealogjinë e familjes shqiptare.

Për ta përmbyllur a për ta përfunduar këtë shkrim (besoj që s’është as tendencioz,  as qëllimkeq e as fyes), do të më duhet fillimisht t’i referohem një argumenti. Edhe në Republikën e Kosovës dhe në atë të Maqedonisë ka femra shqiptare që kuvendojnë në cilësi të deputetes…, por ama kurrën e kurrës nuk mëtuan, po edhe nuk “guxuan” ta ndotin gramatikën e retorikës së tyre politike…, që unë me një “vesh të shurdhër” deri më tani nuk i dëgjova prej motrave tona këtej kufirit administrativ fjalët: “…hajt, këput qafën…, hajt, shporru që këtej” e të tjera broçkulla të “Selamzës male”!

Skraparllinjtë për këtë lloj vakie do të qëndisin dy proverba. I pari: “Pordha del nga b…. e jo nga goja!” dhe i dyti: “Nëse shala e vret kalin, atëherë fajtor është ai që ia ka ngjit kalit!? ”

P.S.

Nëse në këtë shkrim pa dashur i ofendova banorët e mëhallës “Selamsëz male”, atëherë po u lutem të më falin gabimin.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rama-Meta, vëllezërit nga Jugosllavia dhe miqtë nga Kosova

by

Ish presidenti Serb Tadiq me koalicionin e majte/

Nga Nebil Çika

Që historia përsëritet, ky është tashmë një fakt i njohur, por që të majtës shqiptare do t’i duheshin vetëm dy dekada për t’u rikthyer në identitet, këtë pak shqiptarë do ta kenë besuar e aq më pak do ta kenë shpresuar. Dy ditë më parë, opinioni publik shqiptar pa të ndodhte ditën për diell atë që në mënyrë aq të ngjashme ka ndodhur në 8 nëntor të vitit 1941 me themelimin e PKSH-së. E majta shqiptare është ribashkuar nën bekimin e vëllezërve jugosllavë të saj, duke firmosur në Shkodër koalicionin Rama-Meta, një traktat që ka vetëm një qëllim, rikthimin në pushtet të ish- komunistëve. Ajo që duket problem nuk është bashkimi i të majtës ish- komuniste shqiptare por rikthimi i sajë në skemat historike të funksionimit politik me bekimin e kumbarit,gjithashtu historik, ish-komunistëve jugosllavë. Pa dyshim kjo aleancë e deklaruar botërisht flet vetë për lidhjet e pa shkulura të së majtës ish-komuniste shqiptare me të majtën ish-komuniste jugosllave një aleancë historike të cilën shqiptarët në të gjithë hapësirën etnike e njohin e ia kanë parë sherrin për më shumë se 50 vjet rresht. Rikthimi apo më mirë rideklarimi publik i aleancës së vjetër politike midis të majtës ish-komuniste shqiptare dhe asaj jugosllave është pasojë e pamundësisë tashmë të provuar për të ardhur në pushtet të ish-komunistëve shqiptar pa ndihme nga jashtë, në mënyrë të veçantë nga fqinjët sllavë, gjë që nuk ndodh për herë të parë në Shqipëri. E majta komuniste shqiptare u bashkua organizua dhe erdhi në pushtet në vitin 1944 me ndihmën e drejtpërdrejtë të komunistëve jugosllavë një fakt tashmë i njohur e i pranuar botërisht. Mund të thuhet pa frikë që kjo aleancë më shumë se politike i ka kushtuar kombit tonë më shumë se gjithçka tjetër në historinë e tij shekullore. Me porosi, por edhe me përvojën e komunistëve jugosllavë lufta çlirimtare e popullit shqiptar u kthye në luftë civile e vëllavrasëse, ndërsa e majta komuniste shqiptare u vu në dispozicion të qëllimeve dhe veprimeve antishqiptare të padronëve të saj jugosllave duke tradhtuar interesat kombëtare e duke kryer vepra të rënda kriminale ndaj kombit dhe popullit të saj në shkëmbim të pushtetit politik. Janë të njohura krimet dhe pasojat e kësaj aleance antishqiptare që vazhduan për gjysmë shekulli mbi shqiptarët në trojet e tyre etnike krime të klasifikuara siç thashë më lart si e keqja më e madhe që i ka ndodhur ndonjëherë këtij kombi në të gjithë historinë e ekzistencës së tij. Bashkëpunimi, të paktën ai i hapuri, midis ish-komunistëve shqiptarë dhe atyre jugosllavë u duk sikur mori fund me rënien de jure të diktaturës komuniste më 1992, por me sa duket, një realitet i tillë edhe tani pas 20 vjetësh nuk rezulton i vërtetë. Kur them që ish-komunistët shqiptarë nuk vijnë dot në pushtet pa ndihmën e vëllezërve të tyre jugosllavë nuk flas për një ide hipotetike, por për një realitet të provuar e të prekshëm nga të gjithë. 1944 ishte suksesi i parë i aleancës komuniste shqiptaro –jugosllave, por sigurisht nuk është i vetmi. Një tjetër ardhje tipike komuniste në pushtet e të majtës shqiptare me ndihmën e jugosllavëve ishte ajo me kryengritjen e armatosur e vitit 1997. Çdokush mund të kthejë për pak kokën mbrapa e të kujtojë turmat dhe bandat e armatosura në Vlorë dhe krejt Jugun e vendit që shkatërronin çdo shenjë të shtetit shqiptar, duke marshuar e pozuar para medieve ndërkombëtare me tre gishtat lart, simbol i nacionalizmit serb, ndërkohë që opozita serbe denoncoi në atë kohë një financim prej 30 milionë USD që qeveria e Millosheviçit kishte shpenzuar për të sponsorizuar trazirat e ‘97-ës në Shqipëri, që siç dihet, sollën marrjen për herë e dytë të pushtetit nga ish-komunistët. Kjo përforcohet edhe nga fakti që ish-komunistët shqiptarë ua kthyen nderin vëllezërve të tyre jugosllavë dhe besoj se të gjithëve na kujtohet takimi Nano – Millosheviç në Kretë në vitin 1998, ku në kulmin e represionit serb ndaj shqiptarëve në Kosovë ai deklaronte se kryeqytet i Kosovës ishte Beogradi. Ndoshta historia e vitit 1944 do të ishte përsëritur, po të mos ishte ndërhyrja e vendeve euroatlantike, udhëheqjet e të cilave korrigjuan gabimin e vitit 1944, kur fatet e Shqipërisë dhe shqiptarëve i lanë në duart e ish-komunistëve jugosllavë të Titos. Por me gjithë pamundësinë për një përsëritje identike të historisë 1997 është prova që ish-komunistët shqiptarë e kanë të pamundur të vijnë në pushtet në rrugë tjetër, përveç asaj të dhunshme e me ndihmën e vëllezërve të tyre jugosllavë. Dihet fakti që ish-komunistët shqiptarë nuk kanë ardhur kurrë në pushtet me votë apo vullnet të shumicës së shqiptarëve, por me dhunë dhe sidomos me ndihmën e fqinjëve tanë sllavë. Në këto kushte kemi të gjithë të drejtën ta konsiderojmë marrëveshjen e Shkodrës midis Ramës e Metës si një përpjekje të tretë të ish-komunistëve për të ardhur në pushtet sërish me ndihmën e aleatëve a vëllezërve historikë të tyre ish-komunistëve jugosllavë. Nuk e di sa e suksesshme do të rezultojë kjo përpjekje e tretë, por di me siguri të them se përbën një rrezik kombëtar, pasojat e dy të tillave të mëparshme, shqiptarët i njohin mirë.

PSE apo ish-LKJ?!

Këta janë edhe të pacipë e të pakufi në mashtrimet e tyre demagogjike. E paraqitën takimin e Shkodrës si samit të Partisë Socialiste Evropiane, por në fakt salla ishte e mbushur me socialistë shqiptarë dhe socialistë të vendeve të ish-Jugosllavisë pjesë të ish-Lidhjes Komuniste Jugosllave të copëtuar e të transformuar në socialistë serbë, sllovenë, kroatë, maqedonas, malazezë, boshnjakë etj. pas rënies së komunizmit dhe prishjes së Federatës Jugosllave. Nuk kishte asnjë përfaqësues socialist apo socialdemokrat perëndimor, madje as grekët e PASOK-ut nuk i kishin begenisur, të gjithë sllavë e ish-komunistë, siç thashë, vëllezër e kumbarë politikë historike të ish-komunistëve të Shqipërisë. Kishte madje edhe antishqiptarë aktivë të njohur si ish-presidenti serb Tadiç, por kjo për të majtët shqiptarë nuk bën diferencë. Ç’bëri Tito, Mugosha, Popoviçi, Milosheviçi apo Tadiç?! Të gjithë janë për ta kumbarë politike faktorë ndihmës dhe shpresa e vetme për të ardhur ne pushtet, të tjerat pak rëndësi kanë për aleancën Rama-Meta. Në samitin e Shkodrës u konsiderua si sukses bashkimi i të majtës ish-komuniste shqiptare nën bekimin e Tadiçit dhe të ish-komunistëve të tjerë jugosllaveve. E njëjta gjë, i njëjti sukses ka ndodhur e është arritur edhe më 8 nëntor të vitit 1941 në Tiranë, nën kujdesin e komunistëve jugosllavë Popoviçi, Mugosha etj. bashkuan grupet komuniste shqiptare të përçara si ishin deri para pak ditësh edhe Rama me Metën. Kaq u desh që PKSH të kthehej atëherë në fuqinë më të madhe e më të keqe në historinë tonë kombëtare, gjë që u përsërit me të njëjtën egërsi në 1997 e që po na troket serish në derë si një kërcënim serioz. Por sot nuk jemi as në 1941 e as në 1997. Shqipëria është anëtare e NATO-s dhe rruga e saj euroatlantike duket e përcaktuar dhe e garantuar mirë dhe sigurisht që nuk ka asnjë shans të kalojë nga Beogradi dhe ish-Jugosllavia. Ka pak apo aspak shanse që mbështetja ish-jugosllave të ndihmojë kthimin në pushtet të së majtës ish komuniste shqiptare me gjithë bashkimin e garantuar prej tyre. Përkundrazi kjo duket se është një shenjë alarmi por edhe një motiv për shumicën e shqiptarëve që nuk e kanë lejuar te majtën ish komuniste të vijë në pushtet asnjëherë me votën dhe vullnetin e tyre, gjë që pritet të jetë edhe këtë here mënyra e vetme e marrjes së pushtetit.

Vëllezërit nga Jugosllavia dhe miqtë nga Kosova!

Që z. Rama ka ekskluzivitetin e teorisë së kthimit në identitet kjo është një gjë e njohur, por besoj se kryevepra e tij në këtë zhanër është rikthimi në identitet i të majtës ish-komuniste shqiptare. Me një projekt të qartë ai ktheu në origjinë të majtën shqiptare, politikisht gjenetikisht dhe historikisht. Riktheu si fillim Bllokun me familjet dhe emrat e njohur të tij. Riktheu filozofinë nga taksa e njohur vepër e dajës së tij Spiro Koleka më 1945 deri tek politika e retorika e “vëllezërve nga Kina dhe miqve nga Kosova” të artikuluar hapur nga komunistët shqiptarë në tribunat e kongreseve të PPSH gjatë kohës së diktaturës komuniste. Fakti që Rama vetëm pak ditë para samitit të Shkodrës zgjodhi të deklaronte faktin se do të realizonte një “Traktat miqësie” me Kosovën flet për një veprim të ndërgjegjshëm përçarës e diferencues midis dy pjesëve më të mëdha të kombit e të qëllimshëm të tij në këmbim të përkrahjes në luftën e tij për pushtet nga ish-komunistët jugosllavë gjë që duket se e konfirmoi publikisht pikërisht në qendër të Shkodrës. Edhe zgjedhja e Shkodrës dhe e Budvës për realizimin e një skenari të tillë duket një veprim simbolik. Pikërisht në këtë hapësirë ka ndodhur Masakra e Tivarit, një nga krimet më të mëdha të bashkëpunimit dhe aleancës së komunistëve shqiptarë e jugosllavë, etër politikë, juridikë e biologjikë të atyre që rikonfirmuan lidhjet dhe aleancën e tyre historike dy ditë më parë në Shkodër. Siç po duket, raportet midis të majtës ish-jugosllave e asaj shqiptare kanë lëvizur pak apo aspak që nga viti 1941 e këtej. Kanë lëvizur e janë transformuar e preshtuar me kushtet e reja të rënies së komunizmit, logot e retorika por jo qëllimet dhe përfitimet reciproke nga kjo lidhje historike që tani i mungon vetëm ylli i përbashkët në flamuj. Sigurisht që koalicioni Rama-Meta nën bekimin ish-jugosllav përbën një problem, por edhe një kërcënim mbarëkombëtar. Samiti ish-komunist shqiptaro-jugosllav i Shkodrës dhe qëllimet e tij kanë pak mundësi t’i shpëtojnë vëmendjes së elektoratit shqiptar megjithëse e medieve në Shqipëri për arsye politike e ideologjike e anashkaluan një fakt të tillë. Ndoshta prania e Tadiçit dhe e ish-jugosllavëve të tjerë në bekimin e bashkimit të majtës shqiptare do të ishte injoruar fare po të mos ishin koleget tanë të Kosovës qe e zbuluan dhe denoncuan publikisht një fakt të tillë. Ky demonstrim i lidhjeve ish-komuniste shqiptaro-jugosllave duhet të jetë edhe një sinjal alarmi për aleatët tanë euroatlantikë që të djegur nga qulli duhet patjetër t’i fryjnë kosit nëse duan të garantojnë kursin euroatlantik të Shqipërisë. Në vitin 1944 ishte “pakujdesia” e tyre që i la shqiptarët dhe territoret e tyre për 50 vjet nën pushtetin gjakatar të aleancës politike e ushtarake sllavo-komuniste për riparimin e pasojave të së cilës kanë paguar e po vazhdojnë të paguajnë shuma të konsiderueshme edhe tani 70 vjet me vonë. Megjithëse nuk besoj tek mundësia e “kalimit, dy herë, të miut nën mustaqe” shpresoj që si ne si popull e komb ashtu edhe partneret tanë ndërkombëtarë ta shikojmë me seriozitet rikthimin e te majtës sonë ish komuniste në këtë sjellje e precedent të rrezikshëm për politiken dhe krejt te ardhmen e shqiptarëve ne Shqipëri e jashtë saj.

 Rilindjen e kujt? 

 Si përfundim, dua të theksoj faktin se aleanca Rama-Meta dhe bekimi ish-jugosllav i saj i dha fund edhe spekulimit publik e mediatik me “Rilindjen” e Edi Ramës. Tani çdo keqkuptim apo keqinterpretim ka marrë fund dhe nuk besoj se ka shqiptar të mos ta ketë kuptuar se çfarë nënkupton dhe tenton të realizojë me projektin politik të pagëzuar me guxim si “Rilindje” nipi i Spiro Kolekës. Siç ka deklaruar vetë Rama, “Rilindja” e tij ka shumë dimensione, por askujt nuk i kishte shkuar mendja që dimensioni i parë i saj do të ishte ky bekim i bashkimit të së majtës ish-komuniste shqiptare nga e majta ish-komuniste jugosllave, një riprodhim i asaj që ka ndodhur 73 vjet më parë. Besoj se për çdo shqiptar që ka vendosur të votojë me mendje në 23 qershor, është e thjeshtë për të shmangur çdo paqartësi për rilindjen dhe autorët e saj gabim.

 

A u tha Tadiqi në Shkodër: Kosova është Serbi?

by

Shqiptarët e Kosovës ardhjen e Tadiqit në Shkodër e përjetuan thikë pas shpine: e shikoni ata s’bëjnë pa shki? Sërish kërkojnë ndihmën e Beogradit që ta godasin pjesën tjetër të kombit, sidomos Kosovën  e Luginën e Preshevës./

Nga Gani MEHMETAJ/

Fushata zgjedhore në Shqipëri domosdo manifestohet në Kosovë e në territoret etnike. Mediet elektronike të Tiranës ndiqen njëjtë në Kosovë. Ka përpjekje të ngulmëta nga disa qarqe mediatike që zgjedhjeve të  23 qershorit t’u qasen si çështje të një shteti tjetër. Por qëndrimi i çoroditur i medieve, nuk ia arriti qëllimit. Nuk ka pengesa e zhurmime si dikur: teknologjinë e botën kibernetike s’e pengon dot. Është interesante se pjesa dërmuese e shqiptarëve të Kosovës nuk votojnë, ose nuk kanë të drejtë vote me 23 qershor, por sytë i kanë në televizionet shqiptare, duartrokasin ose fishkëllejnë si në fushë futbolli, si të qenë zgjedhjet e tyre.

Në të gjitha fushatat e deritashme socialistët nuk e patën simpatinë e shqiptarëve të Kosovës, nuk e kanë as tash. Po të pyeteshin “kosovarët” socialistët s’do të fitonin kurrë. Arsyet janë të shumtat. E para, Partinë Socialiste të Tiranës e konsiderojnë trashëgimtare të komunistëve më të egër në Evropë, ndërsa shqiptarët e kontinentit mbajnë në mend më gjatë se sa bashkëkombësit e tyre mesdhetar. E dyta, emërtimi socialistë u zgjon asociacione në Partinë Socialiste të kriminelit Milosheviq, që u shkaktoi aq shumë fatkeqësi në Kosovë. E treta, socialistët e Tiranës në emër të internacionalizmit socialist (proletar) u treguan shpërfillës ndaj çështjes kombëtare, që të mos helmonin marrëdhëniet me serbët e grekët.

Shqiptarët në Kosovë, në Maqedoni e në Luginën e Preshevës nuk e kanë asnjë parti me emërtime socialiste. Madje rrëqethën kur e dëgjojnë këtë emërtim. Socialistëve shqiptar nuk u bënë përshtypje ky paragjykim apo kjo urrejtje e bashkëkombësve përtej alpeve. Nuk u bëri përshtypje asnjëherë. Prandaj s’kanë si ta marrin simpatinë e Prishtinës, Preshevës apo të Shkupit.

Me shpërfilljen e emocioneve të gjysmës së kombit, socialistët u treguan cinik edhe me ftesën që i bënë Tadiqit, njërit ndër eskponentët më të egër të shovinizmit serb. Tadiqi ishte trashëgimtar i kriminelit serb që vdiq në Hagë. Tadiqi nuk e hoqi asnjëherë nga goja  sloganin e urrejtshëm: Kosova është Serbi. Kur mori dhënë lajmi për ardhjen e tij në Shkodër si kumbar i kurorëzimit të dy krahëve socialistë shqiptar, shumë bashkëkombës të mi me pyetën: “athua ua përplasi Ramës e Metës në surrat: Kosova është Serbi?” “Edhe po t’ua ketë thënë, vëllezërve të vet ua thotë”, tallej tjetri.

Socialistët do ta ftonin edhe Milosheviqin po të qe gjallë. Është ish kryetari i socialistëve shqiptar ai që e takoi në Kretë, në kohën kur krimineli nga Beogradi bënte kërdinë në Kosovë. Kështu frymon kjo kastë politikanësh shqiptar, as që u bënë përshtypje çka ndjejnë në Kosovë, ndërsa vijnë si lypsarë të kërkojnë mbështetjen e tyre nëpër promovime e fushata. Madje vajtojnë pse shumica absolute kanë simpati për Sali Berishën.

Praninë e Tadiqit në Shkodër, ditën e kurorëzimit të qiftit Rama-Meta, në Prishtinë e përjetuan si veprim i paparë, akt mjeran, thikë pas shpine. Disa filluan t’i përgjithësojnë gjërat nga mllefi i çastit: “e sheh ata nuk bëjnë pa shki dhe pa ndihmën e Beogradit?” Prania e Tadiqit në Shkodër qe  provokim edhe për ndjenjat e shkodranëve të cilët pësuan më së shumti nga serbët e Tadiqit gjatë Luftës së Dytë e më vonë, kur i vrisnin xhelatët komunist më urdhër të Beogradit. Vizita fatkeqe në Shkodër qe një goditje e shurdhër pas koke për shqiptarët e Kosovës, që një zhgënjim dëshpërues, sepse nuk mund ta besonin se një parti shqiptare, pavarësisht të kaluarës kriminale, do të ftonte ish-presidentin e shtetit më armiqësor të shqiptarëve në qytetin, i cili kurrë nuk e mori vetën nga vrasjet e elitës intelektuale e priftërore të Shkodrës. Kurorëzimi i dy partive socialiste nga shkjau i Beogradit më simbolikën e kumbarës, ishte diçka që nuk e prisnin as nga Edi Rama. Si do të arsyetohet Rama me këtë kumbari para simpatizuesve të vet në Prishtinë, nëse i mbeti ndonjë syresh?

Një kategori e opinionit të ne, filluan të kthejnë kujtesën e aleancave më antikombëtare që u bënë gjatë Luftës së Dytë Botërore në kurriz të Kosovës. Cili është kumti ogurzi i aleancës më të re? Shqipëria atë botë nuk qe me aleatë kundër nazizmit, por kishte aleancë me Jugosllavinë e Rusinë, kundër qytetërimit perëndimor. Le të çirren sa të duan historianët e tipit Milo e Xhufi se ishin aleatë më anglo- amerikanë. Tadiqi në Shkodër sikur nxiti ca paragjykime më të hershme me prirje të ndasive të frikshme krahinore, kur toskët i identifikonin me komunistë serb e malazezë, fal Enver Hoxhës, ndërsa gegët me kombëtarët shqiptar. “E sheh?  Ata prapë u bënë me Serbinë, na e dhanë edhe një thikë pas shpine si në kohën e Enver Hoxhës”, qarkullojnë dyshime të vjetra. “Nipërit e Enverit vuajnë nga sëmundja patologjike e inferioritetit ndaj shkjaut”, vazhdojnë komentet nëpër kafenetë e kryeqytetit ët Kosovës.

Tadiqi në Shkodër i skandalizoi dhe i bëri shqiptarët e Kosovës t’u mbetej hatri edhe ndaj qytetit të tyre më të dashur: si është e mundur që Shkodër locja, të mos reagoj, të mos e dëbojë me gurë e me shkopinj shkjaun? Kur morën vesh për ardhjen e Tadiqit në Shkodër, njëra ndër pyetjet e para ishte: ku  mbeten shkodranët e moçëm, prijësit e nacionalizmit dhe shtylla e kombit? Ku janë ata shkodranë të cilët dikur dërguan oficerë elitar për të mbrojtur territoret etnike nga sulmet e shkjaut në Rozhaje e Berane e në tërë Mbasbjeshkën.

Tadiqi në Shkodër i mobilizoi edhe më shumë shqiptarët e Kosovës t’i forcojnë paragjykimet e  urrejtjen ndaj nipave të Enverit. “Si do tu dukej çamëve sikur në Kosovë të vinin nipat e gjeneralëve grekë që masakruan popullatën e Çamërisë?” Shtrohej njëra nga pyetjet, më përgjigjen e atypëratyshme: “S’do të guxonte asnjë parti “kosovare” të bënte një hap të këtillë”. Ndërkaq, socialistët nga Tirana morën bekimin e krye socialistit nga Athina!  Për “kosovarë” e për “çamë” s’u bëhet vonë.

Maskenballi i Shkodrës me shkjaun Tadiq, kumbar i kurorëzimit të socialistëve  shqiptarë, e forcoi edhe më shumë simpatinë tradicionale për të djathtën shqiptare. Maskenballi i Shkodrës e forcoi lidhshmërinë emocionale për Sali Bersihën, jo pse është i veriut, sepse janë shqiptarët e Kosovës, ata të cilët më shumë se të gjithë shqiptarët e tjerë e luftojnë ndarjen toskë-gegë, e cila përvijohet tek-tuk në Shqipëri. E djathta shqiptare gëzon popullaritetin më të madh jo vetëm në Kosovë, por edhe në territoret  etnike. Ndërkaq, Sali Berisha  gëzon simpatinë e shqiptarëve përtej alpeve jo vetëm pse është deklaruar më shumë se të gjithë politikanët e tjerë për shtrirjen historike e gjeografike të kufijve shqiptar, duke rrezikuar t’u nënshtrohet kritikave të rrepta të analistëve pro grek të cilët u brengosen pse Berisha kërkon Janinën a Prevezën, ndërsa nuk e thanë asnjë fjalë brenge, kur nipi i Milosheviqit ia behu në Shkodër. Lideri i së djathtës e ka mbështetjen e përtej alpeve, jo vetëm pse e bëri rrugën e kombit, me të cilën e ngjalli bregdetin shqiptar, sepse nga Velipoja në Ksamil turizmi qe buzë falimentimit, po të mos vinin “kosovarët”. Për rrugën e kombit, Berishën duhet ta votojnë shqiptarët nga Velipoja deri në Butrint, sepse atyre ua hapi dyert e turizmit.

Kundërshtari i Berishës , Rama sa herë erdhi në Prishtinë, u prit ftohtë nga kryeqytetasit, ndërsa elita intelektuale nuk e përfilli fare. Vizitat e Ramës në Prishtinë me numrin e atyre që i erdhën në promovime librash ishte më e pakët se në promovimet e librave a të filmave të gazetarëve të TV Klanit a Televizionit shqiptar.

Po erdhi Berisha në Prishtinë, çfarë do të bëhej? Do të mbusheshin rrugët e sheshet. Kjo u dëshmua sa herë erdhi në ndonjë çelje rruge a ngjarje tjetër: pati simpatizues më shumë se sa politikanët e Kosovës.

Prandaj është mirë t’ua bëjë qejfin simpatizuesve të vet.(falenderojme autorin qe e dergoi komentin per Diellin)

 

Disa refuzohen disa me rryshfet arrijnë tek nënshtetësia

by

” Në zyrën tonë vijnë çdo 2-3 njerëz që pyesin, marrin këshilla rreth problemeve me shtetësitë, për fat të keq janë njerëz që i përkasin kategorisë së thjeshtë, punëtorë të cilët s’kanë asnjë lidhje me politikën, numri i kësaj kategoria është shumë i madh”, thotë udhëheqësja e kësaj zyre Teuta Kamberi./

Janë me dhjetëra shtetas të Maqedonisë të cilët kanë lindur në këtë shtet por që nuk mund të marrin statusin e nënshtetësisë. Për arsye të shumta burokratike por edhe çështje të korupsionit ata nuk mund të arrijnë deri tek kjo e drejtë e tyre legjitime që u takon. Që ironia të jetë më e madhe, në shumë raste janë edhe vetë banorë rezidentë të cilët nuk mund marrin nënshtetësi edhe pse kanë lindur në këtë shtet, janë rritur dhe shkolluar por refuzohen nga organet e shtetit që të realizojnë këtë të drejtë të tyre të garantuar me ligjet aktuale në fuqi.Ata kanë lindur fëmijë, kanë krijuar familje por nuk kanë nënshtetësi. Linda është një nga ana ata që më shumë se 10 vite kishte pritur që të mer nënshtetësi dhe ishe refuzuar nga organet e shtetit. Ajo thotë se ishe refuzuar të mer nënshtetësi kurse pasi që kishte gjetur njeri të fuqishëm dhe kishe paguar 200 euro, ishte pajisur me nënshtetësi. Organet e rendit janë kategorik se rastet koruptive janë eliminuar për sa i takon nënshtetësive. Linda disa herë ishte refuzuar për nënshtetësi krahas insistimit të saj. “Më kanë refuzuar disa herë për nënshtetësi, kurse kjo më ka penguar në shumë gjëra tjera gjatë jetës normale. Pa nënshetës nuk mund të kryesh asnjë punë në asnjë institucion të shtetit. Kam gjetur një njeri, përmes shumë kontakteve të mëparshme, i cili me premtoi se për 200 euro do më kryente punë. Dhe ashtu ndodhi. Jemi takuar në një lokal në Tetovë ku i kam dhënë 200 ero, dhe më pas kam marrë nënshtetësinë”, pohon Linda. Por në Policinë e Tetovës janë kategorik se nuk ka raste të mashtrimeve me nënshtetësitë. Madje në Policinë e Tetovës theksojnë se nuk ka as raste të kallximeve penale për ndonjë qytetarë që ka bërë ndërmjetësim me para gjatë marrjes së nënshtetësisë. “Sektori për Punë të Brendëshme në Tetovë, nuk ka të rregjistruar deri më tash asnjë rast apo denoncim për keqpërdorim gjatë dhënies së nënshtetësisë. Poashtu nuk ka ndonjë denoncim ndaj ndonjë personi për ndërmjetësim gjatë marrjes së nënshtetësisë”, thotë Marjan Josifovski, zëdhënës i Sektorit për Punë të Brendëshme në Tetovë. Ai sqaron se policia ndjek nga afër zhvillimet që kanë të bëjnë me nënshtetësitë dhe nëse shfaqen keqpërdorime apo mashtrime të kësaj natyre atëherë janë të gatshëm të veprojnë conform ligjeve aktuale në fuqi në vend.Megjithatë problemi i nënshtetësisë nuk përfundon me kaq. Ka edhe shumë qytetarë të tjerë të cilët nuk mund të arrijnë deri tek kjo e drejtë. Një qytetarë nga Kumanova, kishte udhëtuar më shumë se 100 kilometa për të ardhur në zyrat e PUSH-it në Tetovë (zyrë civile për rastet e nënshtetësisë) për të kërkuar ndihmë. Ai ka lindur dhe është ritur në Kumanovë por që nga viti 1992 nuk ka nënshtetësi të Maqedonisë. Kështu, Avdullah Ibrahimi banor i Kumanovës, ankohet se prej atëherë e këndej nuk mund të ketë nënshtetësi të Maqedonisë kurse arsyet pse e refuzojnë ai thotë se janë banale. Ai shprehet se gruaja e tij që është nga Presheva e ka fituar shtetësinë në bazë të martesës me të në vitin 2001, po ashtu edhe 3 fëmijët e tij e kanë nënshtetësinë ndërsa vetëm ai jo. Sipas Ibrahimit, në emër të tij ka shtëpinë , dyqanin, dhe të gjithë faturat vijnë në emrin e tij, por ai nuk ka asnjë dokument verifikimi, çertifikatë dhe leje qëndrimi. “Disa herë kam parashtruar kërkesë për nënshtetësi por më kanë refuzuar. Në vitin 1999 kam shkuar në Zvicër ku jam rregjistruar si refugjat dhe ku kam vazhduar të qëndroj. Unë nënshtetësi kam pasur deri në vitin 1992 kam pasur dokumente të gjitha por më pas me kanë fshi dhe sot e kësaj dite ende nuk më japin këtë. Është apsurd ngase shtëpia është në emrin tim, faturat vijnë në emrin tim, kam dyqnin poashtu të rregjistruar në emrin tim. Kam kryer shkollën e mesme bujqësore edhe atë në gjuhën maqedonase prej ku kam diplomë.Këtu kam lindur, këtu jam shkolluar dhe në fund më kanë fshi edhe pse kam pas nënshtetësi të këtij shteti”, pohon Avdulla Ibrahimi, banor i qytetit të Komunovës. Poashtu këtë poblem e ka edhe zonja Naxhie Osmani e cila ka lindur në vitin 1967 në Çair të Shkupit dhe jeton në fshatin Bukoviç që i përket Komunës së Shkupit. Edhe pse ka lindur në Shkup dhe është banore e kryeqytetit zonja Naxhie nuk ka shtetësi të Maqedonisë, ndërsa bashkëshorti i saj dhe dy fëmijët janë shtetas të Maqedonisë. Ajo pasi ka parashtruar disa herë kërkesa për shtetësi që nga viti 1997 e këndej megjithatë çdo herë ka marrë përgjigje negative. Ndërkohë, në zyrat e një organizate civile në Tetovë çdo ditë njerëz që kanë probleme me nënshtetësinë vizitojnë këta zyra dhe marrin këshilla.” Në zyrën tonë vijnë çdo 2-3 njerëz që pyesin, marrin këshilla rreth problemeve me shtetësitë, për fat të keq janë njerëz që i përkasin kategorisë së thjeshtë, punëtorë të cilët s’kanë asnjë lidhje me politikën, numri i kësaj kategoria është shumë i madh”, thotë udhëheqësja e kësaj zyre Teuta Kamberi. Llogaritë e organizatave joqeveritare janë se në Maqedoni me qindra qytetarë që kanë lindur në këtë shtet nuk mund të marrin nënshtetësi. TV KOHA

SINJAL PËR FUNDIN E KONFLIKTEVE NË BALLKAN?

by

NGA ARTUR VREKAJ, WORCESTER, MA (SHBA)/

Me përshëndetjen e marrëveshjes së firmosur nga Thaçi dhe Daçiç më 19 Prill, nga BE dhe SHBA, ka filluar tashmë përfundimi i konfliktit ballkanik. Nuk u mbyll me kaq. Një seancë dëgjimore që u zhvillua më 24 Prill në Kongresin Amerikan me dy panele dëshmitarësh tregoi se SHBA është e interesuar që rajoni të jetojë në paqe.

Dialogun Beograd-Prishtinë e udhëheq BE, por më e favorizuar është Serbia edhe pse nuk e ka pranuar genocidin ndaj popullit shqiptar të Kosovës. Kosovën e Pavarur nuk e kanë dashur qeveritë Serbe që me Titon, por nga sondazhet e sotme populli serb mendon të kundërtën. Qeveritë serbe edhe pse aspirojnë të integrohen me Perëndimin e kanë dhe një sy nga Rusia që bën sikur nuk di gjë për çfarë ndodh, por Rusia i ngroh me pozitën e saj në Këshillin e Sigurimit të OKB-së.  Serbia do që ta përsërisë suksesin e arritur me Republikën e Serbëve në Bosnje duke luajtur me kartën e mosnjohjes së Pavarësisë së Kosovës dhe ndikimin me struktura paralele në Veri të Kosovës. Por Serbia përfundimisht, e do dialogun me Perëndimin në favor të saj. Sa të mundet!

Edhe pse konflikti ushtarak Serbi dhe Kosovë mbaroi pothuaj 14 vjet më parë dhe Kosova u shpall e Pavarur nga Serbia 5 vjet më parë, ende Pavarësia e Kosovës mbahet peng nga mosnjohja e pesë vëndeve anëtare të BE-së. E ka të vështirë vetë BE si familje zgjidhjen e konfliktit ballkanik, sepse Fuqitë e Mëdha Europiane bashkë me Rusinë e sakatuan problemin e kombit shqiptar e të Kosovës në veçanti 135 vjet më parë. Janë të thella rrënjët e këtij konflikti. Është dhe jo e lehtë zgjidhja. Dhe konflikti ballkanik po ju kushton më shumë shqiptarëve të Kosovës që kurrë nuk kanë nisur një luftë kundër fqinjëve (Serbëve) përveç qëndresës për liri dhe pavarësi në truallin e tyre të mbushur edhe me kollonë serbë.

” Për fat të keq, marrëveshja ndërmjet Kryeministrit të Serbisë Daçiç dhe Kryeministrit shqiptar të Kosovës është një rregullim i përkohshëm. Nuk jep një kuptim për një marrëveshje gjithëpërfshirëse dhe efektive që do të krijojë marëdhënie fqinjësie ndërmjet Kosovës dhe Serbisë, të sjellë paqe dhe stabilitet të qëndrueshëm në rajon.

Kjo do të ndodhë vetëm kur Serbia te njohe sovranitetin e Kosovës dhe regjistrimin e saj në institucionet ndërkombëtare, garanton të drejtat qytetare dhe njerëzore për shqiptarët në Luginën e Preshevës, heq dorë nga strukturat paralele në Veri të Kosovës dhe fokusohet në zhvillimet ekonomike dhe politike të Serbisë”,- nënvizoi zonja Shirley Cloyes Dioguardi, këshilltare dhe analiste për Çështjen e Ballkanit e Lidhjes Qytetare Shqiptaro-Amerikane që dëshmoi në seancën dëgjimore në Kongresin Amerikan për mbrojtjen e Pavarësisë së Kosovës.

SHBA vlerësojnë aspirimin e Kosovës dhe Serbisë për anëtarësim në BE. Dhe BE edhe pse ndikon së fundi më shumë që Serbia ta njohë Kosovën si shtet të Pavarur ende nuk e ka sanksionuar se anëtarësimi i Serbisë në BE duhet të kushtëzohet me njohjen e Pavarësisë së Kosovës.

Edhe pse Veriu i Kosovës është autonom në fakt, pasi veprojnë strukturat paralele të Serbisë, SHBA po bëjnë kujdes që autonomia të mos bëhet de juro. Ndërkohë, në seancën dëgjimore në Kongresin Amerikan të drejtuar nga Kongresmeni Dana Rohrabacher, ky i fundit  kërkoi shpjegime edhe për kërkesën e Luginës së Preshevës për autonomi si ngjashmëri e aplikimeve që kërkon Serbia për Veriun e Kosovës. Përgjigja e Jonathan Moore ishte se Departamenti i Shtetit është i fokusuar në respektimin e sundimit të ligjit për të dy rastet kur minoritetet kanë shumicë në rajone të caktuara.

BE tashmë ka në dorë dialogun por edhe ardhmërinë e rajonit ballkanik nëse bëjmë fjalë për fillimin e përfundimit të konfliktit. Dhunën, tashmë, që më së shumti e ndjellin Serbët, nuk e do më askush, as SHBA dhe as BE.

Mesazhi i Kongresit Amerikan është i qartë si për Kosovën që mbahet me ndihmën ndërkombëtare dhe të Diasporës ashtu edhe për Serbinë që është në prag të kolapsit ekonomik.

Vetëm me sundim të ligjit, me bashkëpunim, me tregëti të lirë si dhe duke ruajtur ekuilibrin e paqes të dy vendet dhe tërë rajoni do të ecin përpara. Kështu dëgjuam edhe nga Kongesmenët Rochrabacher dhe Keating. Ndaj dhe SHBA ka investuar më shumë se BE në rajon dhe po i mbështet demokracitë e reja që të fuqizohen dhe integrohen sa më mirë.

Por pa njohjen e Pavarësisë së Kosovës nga Serbia zor se konflikti ballkanik do të jetë i mbyllur. Edhe Serbia e di këtë, por manovron në hije dhe në diell për ta mbajtur nën kontroll mosnjohjen e Pavarësisë së Kosovës. Dhe duket se tani është më përballë BE-së në Prishtinë dhe në Bruksel.

Por edhe në SHBA, Departamenti dhe Kongresi Amerikan po tregojnë më shumë vëmëndje ndaj Ballkanit në tërësi, se është tërë ai kapital diplomatik, ushtarak dhe financiar që është shpenzuar dhe po shpenzohet në vazhdimësi.

Fati i keq i Kosovës që vuan nga plagët e luftës, kriza ekonomike, korrupsioni i lartë dhe nga ndikimi i dorës së Beogradit në territorin e saj. Kjo situatë e stërgjatur me përparim të ngadaltë, tregon edhe për një keqmanaxhim të agjencive Europiane në Kosovë që jo si duhet e kanë ushtruar misionin e tyre në Kosovë, sepse e kanë rënduar mbikqyrjen e Pavarësisë së Kosovës me mosveprime në kohë, në Veri të saj, për ndalimin e veprimit të strukturave paralele Serbe për kaq vite.

Shqiptarët janë të parët në Ballkan që ky konflikt përmbi një shekull duhet të përfundojë sa më parë. Pa i sakatuar ata për herë të dytë qoftë në Kosovë, qoftë në Serbi, qoftë në Mal të Zi, qoftë në Maqedoni. Edhe pse kanë më shumë besim tek SHBA që i ka dhënë tonin për bërjen realitet të aspiratave të tyre euro-atlantike, prapëseprapë BE e ka në dorë përshpejtimin e procedurave për integrim në familjen e saj si të Serbisë, Kosovës, Malit të Zi dhe Maqedonisë bazuar kjo në përmbushjen e kritereve të Integrimit në të. Por njëanshmëria për të favorizuar Serbinë për anëtarësim në BE pa ja bërë mirë të qartë jo vetëm njohjen absolute të Pavarësisë së Kosovës, por edhe garantimin e të drejtave qytetare dhe njerëzore të shqiptarëve të Luginës së Preshevës  nuk është shenjë e mirë për ardhmërinë e Ballkanit në BE. Aq më tepër që Serbia nuk po i dënon krimet kundër njerëzimit në Kosovë. Dialogu është ende i hapur në institucionet ndërkombëtare.

Është fat që lobimi për Kosovën e Pavarur është ende në veprim. Por, vlen për tu theksuar, sepse ne shqiptarët duhet të bashkohemi edhe më shumë, të jemi në krah të zërave lobues të vërtetë, të jemi Një edhe në lobim. Lidhja Qytetare Shqiptaro-Amerikane gjendet për një çerek shekulli tashmë në vijë të parë si një zë i qartë për të treguar me fakte se çpo ndodh me Kosovën dhe me Pavarësinë e saj. Dhe ka punuar shumë për këtë. Edhe pse e vetme.

Amerika edhe vepron, por edhe dëgjon zërin në mbrojtje të Çështjes shqiptare. Kjo na ngroh më shumë, se Kosova dhe rajoni ka ardhmëri.