endrra amerikane – Dielli

Ëndrra Amerikane nëpërmjet Korpësit të Paqes në Shqipëri….

March 3, 2021 by dgreca

Nga Qemal Zylo-New York/

Duke jetuar me dekada nën diktaturë e cila i kishte të ndërprera marrëdhëniet diplomatike me shtetin më dashamirës dhe me vendime më të rendesishme për Kombin, ëndrra amerikane ishte e burgosur, por jo në shpirtrat e shqiptarëve. Amerika e deshi që Shqipëria dhe bota e Lindjes të permbysnin njëherë e përgjithmonë diktaturat dhe të rivendoseshin marrëdhëniet diplomatike 30 vjet më parë.

Qemal Zylo, Shef i transportit dhe furnizimit teknik të Korpësit të Paqes në Shqipëri. me stafin e Korpesit te Paqes.

Erërat e ndryshimit po frynin dhe në Shqipëri dhe pas demonstratash të njëspasnjëshme, grevave të urisë, dashurisë së popullit për demokracinë, bënë që në Shqipëri të rrëzohej regjimi diktatorial dhe të vendosej demokracia, ndonëse nevojitet shumë punë për të bërë.Gjatë përmbysjes së regjimit shumë intelektualë që e donin demokracinë nuk u përkrahen si duhet, veçanërisht ushtarakët, që kishte shumë prej tyre që megjithese e përkrahën ndryshimin u lanë pa punë, ku shumica përfunduan të shisnin banane në rrugë.

Gjatë kohës së ndryshimit ishja Shef Katedre në Akadaminë Ushtarake në Tiranë ku jepja leksione për lëndët inxhinierike, më vonë më nxorrën në asistencë.Duke pasur fatin të ishja në proces të mbrojtjes të doktoraturës në fushën e inxhinierisë mekanike dhe kishja mbrojtur dy gjuhë anglishten dhe italishten, aplikova për punë në Korpësin e Paqes pasi kishin nxjerrë në gazetë reklamën për vend të lirë pune si shofer.

Më kujtohet mirë se inervista që realizova me drejtoreshën e Korpësit të Paqes, Amerikanen Patricia Xhonson, e cila pasi u njoh me përvojën time si inxhinier dhe Shef Transporti me detyra të larta në Ushtri u cudit që unë po aplikoja për shofer. I thashë se unë kam përvojë një jetë të tërë, por nevojat urgjente të familjes më detyruan të vi të aplikoj tek ju. Pasi më dëgjoi me shumë vëmendje dhe mirësi amerikane më tha që do ju telefonojmë. Nuk kaloi as një javë dhe më thirri në zyrë duke më emëruar si shef i transportit dhe furnizimit teknik të Korpësit të Paqes, detyrë të cilën e përfundova me nder dhe profesionalizëm deri në vitin e mbrapshtë të 97-ës, vit ku në muajin shkurt u detyrova të largohesha me familjen nga lufta civile që filloi.

Kam shumë kujtime dhe krenari që punova në këtë Institucion të Paqes dhe Miqësisë në Botë. Përfitova shumë nga përvoja e punës krejt ndryshe nga ato që kishja mësuar dhe ushtruar gjatë jetës, por kurrësesi pa mohuar dijet dhe kulturën inxhinierike që mora në Universitetin Politeknik të Tiranës, me professor të nivelit të lartë. Mënyra se si punonin, bashkëpunimi, metodat e punës, teknologjia e nivelit të fundit shkencor, më dhanë një përvojë dhe përgatitije të re për jetën time. Sakrificat e shumta që bënin specialistët nëpër rrethe, të cilët ishin rreth 100 amerikanë, takimet për analiza pune si staff, si dhe mënyrën e organizimit të festave kombëtare amerikane ishin krejt ndryshe nga ato që kishja përjetuar më parë. Së bashku me kolegët e mi shqiptarë si inxh.Franc Marku, mësonim nga mirësia e tyre në komunikim dhe zgjidhjen e problemeve të ndryshme, të cilët bënin të ndiheshe i lirshëm për të punuar me shumë devocion. Korpësi i Paqes me drejtoreshë Patricia Xhonson më dha mundësinë të dilja për herë të parë jashtë kufijve të Atdheut në vitin 1995 në Greqi, në Selanik për riparime të teknikës. Më duhet të shtoj se gjithë makinat e Korpësit të Paqes, nuk riparoheshin në Shqipëri, pasi nuk kishte në atë kohë shërbim të specializuar. Nuk do t’i harroj kurrë vizitat e shumta pranë Ambasadës Amerikane, sidomos takimin me Ambasadorin e Jashtëzakonshëm dhe të Plotëfuqishëm të Amerikës në Tirane Z.Joseph E. Lake në zyrën e tij.

Një kujtim i paharruar do të ngelet drekimi dhe qetësia shpirtërore me drejtoreshën e Korpësit të Paqes Patricia Xhonson, e cila na ftoi familjarisht në një lokal pranë Liqenit Artificial. Ajo sot është një Ëngjëll në qiell dhe ne e kujtojmë me plot respekt dhe mall për cfarë i dha Kombit shqiptar dhe Korpësit të Paqes si një Lidere Amerikane e devotshme për Amerikën dhe botën.

Ndihem krenar që punova në këtë Institucion shumë të rëndësishëm botëror, në Korpësin e Paqes i cili mbush 60 vjet që nga dita e themelimit të tij, propozuar nga kandidati për President John F. Kennedy në vitin 1960. Në vitin 1961 Kongresi Amerikan e miratoi si Korpësi i Paqes me një program vullnetar të drejtuar nga Qeveria e Shteteve të Bashkuara që ofron ndihmë ndërkombëtare për zhvillimin social dhe ekonomik për vendet në zhvillim.

Punonjësit e Korpësit të Paqes e patën shansin të punonin si vullnetarë në Shqipëri vetëm pas fitores së demokracisë. Ata sollën kulturë të re komunikimi, sollën vlerat e larta të humanizmit amerikan dhe sollën ndryshime në shumë sektorë të jetës.Nëpërmjet Korpësit të Paqes preka endrrën amerikane në Shqipëri që do të ngelet përjetësisht në kujtesën time dhe të familjes.

*Autori i shkrimit ka qenë Shef i transportit dhe furnizimit teknik të Korpësit të Paqes në Shqipëri.

3 Mars, 2021

New York

Shpresa Hopper:Unë realizova ëndrrën amerikane!

March 4, 2016 by dgreca

Bisedoi Keze Kozeta Zylo/*

Znj Spresa Hopper është një grua e suksesshme shqiptaro-amerikane. Ajo është menaxhere e granteve në Bloomberg Philanthropies, ku ajo mbikqyr dhënien vjetore në qasjen e 450 milionë dollarëve në më shumë se 1000 organizata bamirëse në mbarë botën.

Znj.Hopper thotë se “Kur unë isha duke shikuar nëpër disa shkresa të vjetra ditën tjetër, pashë të gjitha fotot nga udhëtimi im në Prishtinë me kryetarin e Bashkise së Nju Jorkut, Bloomberg. Vërtetë, kjo ishte pjesa më interesante e viteve të mia të punës për Kryetarin e Bashkisë se Nju Jorkut z.Bloomberg. Kam qenë organizuese e këtij udhëtimi atje, në bashkëpunim me shumë përkrahës shqiptarë në NY dhe Prishtinë. Desha t’i tregoja interes për kulturën time, dhe të përcillte solidaritetin e tij me popullin e Kosovës, e cila do të thotë një marrëveshje e madhe për mua.

Ishte një moment shumë krenar që nuk do ta harroj kurrë.”

Znj Hopper, cila ishte fëmijëria juaj në Tivar?

Gjithkça ishte për një mbarëvajtje sa më të mirë në shkollë që t’i bënim prindërit e mi sa më krenar. Unë jam e lumtur të këndoj dhe të performoj. Dhe pjesa më interesante ishte udhëtimet tona në fundjavë në Ulqin për të parë gjyshërit tanë.

Ndërkohë që jetoje në Tivar, si një vajze me origjinë shqiptare, jeni ndjerë ndonjëherë e diskriminuar në shkollë?

Unë kam qenë shumë e ri për të njohur plotësisht dallimet midis meje dhe bijve të tjerë (ne u zhvendosem në Tivar, kur isha 6 vjeçe), por si shkonin vitet, ishte e qartë qe unë kam qenë e trajtuar ndryshe për shkak të emrit tim dhe trashëgimisë. Dhe si rezultat, unë u trajtova ndryshe nga bashkëmoshatarët e mi si e tillë. Por kjo gje më coi mua për të punuar më shumë dhe të provoja që mund të bëja çdo gjë po aq te mirë, dhe më të mirë! Unë shpesh do të kishja biseda të plota me dikë përpara se ata të dinin emrin tim, por pasi ata e merrnin vesh shijoja pamjen e papritur në fytyrën e tyre, kur ata do të kuptonin se shqipja ishte gjuha ime amtare.

Si dhe pse keni ardhur në Shtetet e Bashkuara?

Kam pasur sukses të madh në shkollë të mesme, por nuk kam pasur shumë zgjedhje për arsimin e lartë. E lindur dhe e rritur në Tivar, unë nuk flisja apo shkruaja shqip kështu që unë nuk mund të shkoja në një shkollë shqipe. Ne gjetëm lidhjen me programin e shkëmbimit te studentëve të huaj dhe për fat të mirë prindërit e mi e mbështetën këtë ide. Ata investuan një pjesë të mirë të kursimeve të tyre për të paguar për arsimimin tim dhe për ketë ju jam përjetësisht mirënjohës. Unë mendoj se si rezultat i kësaj, e tërë familja jonë po lulëzon tani. Mund të ndodhë që babai im të jete në një ditë e keqe, por me shaka thotë se ky është i gjithë faji im që unë jam këtu!

Çfarë mund të kujtoni nga përshtypjet tuaja të para në Amerikë? Si kanë qenë përvojat tuaja të ndryshme, ose çfarë kishit menduar ju fillimisht për Amerikën? Nëse do të kishte dallime, si i keni përjetuar ato?

Ka pasur shumë! Unë isha 17 vjeçe e gjysmë, ku për herë të parë hipa në një avion, dhe ndalova në Cedar Rapids, Iowa, një qytet i vogël në mes të Amerikës. Unë nuk e dija se çfarë më priste! Unë isha e frikësuar! Unë kam qenë e shqetësuar! Unë kam qenë dhe entuziaste! Sapo takova familjen pritëse, Robertsons, unë u lirova. Ata kishin fëmijët në moshën time, dhe ne shpejt u lidhëm së bashku. Qëllimi im ishte për të mësuar gjuhën angleze njësoj si ata sa më shpejt të ishte e mundur. Unë kur zgjohesha pyesja: “çfarë është kjo si quhet, pa pushim për çdo artikull të ri qe unë hasja. Barriera e gjuhës ishte e vështirë. Une ishja një e rritur me aftësi të te folurit te një foshnjeje. Ajo është tepër ndarëse. Por unë mora qëndrim dhe unë vetëm do të qeshja së bashku me këdo që ishte duke qeshur me gabimet e mia – dhe kjo ka punuar per mire! Njerëzit u argëtuan nga vendosmëria ime për të mësuar gjuhën angleze, dhe unë mendoj se ata e vlerësuan atë shumë. Ajo ishte një pervojë e përsosur për të përjetuar Amerikën jashtë NYC e cila është mjaft e ndryshme. Une vazhdova shkollën e mesme, gradimin dhe valle Homecoming – ritualet e vërteta të rritjes sime në Amerikë.

Ju jeni Menaxhere e Granteve, në Bloomberg Philanthropies. Cilat janë disa nga projektet më të paharrueshme që qëndrojnë jashtë punës në këtë fushë?

Bloomberg Philanthropies e ka filluar Kryetari i Bashkisë së Nju Jorkut z.Michael Bloomberg kur ai u largua nga detyra në City Hall, Manhattan, dhe unë kam qenë që nga dita e parë. Ky projekt është duke ndryshuar botën per mbrojtjen e mjedisit, duke mbledhur armë të rrugëve, mbështetjen e kërkimit për të gjetur kurime për disa prej sëmundjeve më shkatërruese të botës, ka aq shumë shkaqe të denjë të trajtuar çdo

Unë jam jashtëzakonisht mirënjohëse të jem pjesë e stafit të saj, dhe jashtëzakonisht krenare për punën që bëjmë.

Çfarë është Amerika për ju sot?

E dashuroj këtë pyetje! Gjithëkush ka se ç’të përgjigjet për këtë pyetje. Amerika është një vend në botë që ju jep mundësi për të bërë atë që ju keni imagjinuar dhe që e keni të garantuar për ta realizuar. Nuk ju ndalon asgjë, as gjuha amtare, as emri, origjina apo gjendja ekonomike. Ju vetëm duhet të punoni dhe do të kuptoni rezultatin. Në moshën 28 vjeçe, unë kam qenë tejet krenare se ishja pronare e banesës sime të parë në zemër të Manhattanit, dhe shkoja për të punuar çdo ditë për kryetarin e Bashkisë më të madhe në botë.

Përkufizimi im: Unë realizova ëndrrën amerikane!

Si do ta përshkruanit jetën në Shtetet e Bashkuara, në terma të përgjithshme?

Jeta në Amerikë është ajo që ju punoni për ta bërë. Ju mund të zgjidhni për të nxjerrë në pah minuset, ose ju mund të punoni shumë, të ecni në terren duke vrapuar çdo mëngjes, të beheni personi më kureshtar, te thithni çdo grimë të informacionit që vjen në rrugën tuaj, te thithni të gjitha të mirat dhe ta bëni vehten të ndiheni ëdo ditë mirë.

Çfarë keni mësuar nga Amerika në lidhje me veten, por edhe si një qytetare amerikane?

Duke u bërë një qytetare amerikane për mua është një nga arritjet e mia më të mëdha personale. Jam tepër krenare për të përfaqësuar këtë vend, si një shqiptare. Duke qenë një qytetare amerikane dhe të kesh mundësinë e votimit më bën qe t’i jem shumë mirënjohës Amerikës që më dha Lirinë që nuk e kishja më parë.

Unë nuk e marr atë për përfitime.

Kjo përvojë më ka mësuar edhe se si të jem tolerante në gjithë familjen time. Prindërit e mi erdhën këtu në mes të 40-et dhe nuk dinin një fjalë të gjuhës angleze, dhe sot ata janë pronarë krenarë të disa ndërtesave; babai im flet rrjedhshëm spanjisht me qiramarrësit e tij, dhe në qoftë se më përpara dikush do te më thoshte se nëna ime do të ishte në gjendje për të ngarë makinën nga Staten Island në Manhattan nuk do ta besoja kurre!

Vellai im Amir Suka është shumë i suksesshëm në biznesin “Alba Pro” për dasmat dhe është nje superstar i vërtetë në komunitetin shqiptar. Unë ndihem tejet krenare!

Por mësimi më i habitshëm ka ardhur nga burri im, i cili është amerikan, dhe u fut në familjen tonë vështirë-për shkak të traditave të ndryshme. Ai na befasoi kur kërceu vallen “Shotes” në dasmën tonë, por nuk kuptoi se çfarë u tha në darken familjare, dhe ende nuk e ka për shkak të gjuhës! Ai është i vetmi që vazhdon papritur të më mësojë mua çdo respekt si dhe tolerancën për kulturat e tjera. Këto janë cilësi të vërteta themelore të njeriut, që nuk mund të nënvlerësohen, dhe unë shpresoj se do t’i instalojmë dhe në fëmijët tanë.

Si e shihni Shqipërinë sot?

Ekspozimi im për njerëzit dhe kulturën shqiptare ishte kryesisht në Ulqin. Unë kam dëgjuar gjëra të mëdha për Shqipërinë, dhe mendoj se janë bërë përparime të mëdha. Unë shpresoj se do ta vizitoj sa më parë një ditë.

Diaspora është një komunitet i fuqishëm shqiptaro-amerikan në Shtetet e Bashkuara dhe e integruar plotësisht në këtë vend. Si anëtare e kësaj diaspore dhe e integruar si ndiheni në këtë komunitet?

Mund të them se janë shumë aktivistë të zot të çështjes kombëtare. Unë ballafaqohem çdo ditë me një punë me kohë të plotë, plus që kam dy fëmijë. Shumicen e ditëve unë dhe burri im e konsiderojmë një sukses nëse të gjithë jemi ushqyer dhe shkojmë në shtrat në kohë të caktuar. Por unë do të shoh përpara për të bërë më shumë për komunitetin pasi fëmijët te më jenë rritur dhe ne të jemi të pavarur.

Cili është mendimi juaj për gratë shqiptaro-amerikane në këtë komunitet, në diasporë?

Gratë shqiptare janë gratë më të forta që njoh. Ato janë gjithashtu të përkushtuara tepër, për familjet dhe fëmijët e tyre, dhe të rritjes së fëmijëve për t’i rregulluar sa më mire në këtë shoqëri, ndonëse është puna më e vështirë, por dhe më e admirueshme që ato bëjnë.

Dhe së fundi, si e parashikon imazhin e gruas shqiptare në shekullin e 21-t?

Gruan shqiptare e shoh që të marrë pjesë intelektualisht në shumë fusha të rëndësishme të jetës jo vetëm në Shqipëri, por dhe në botë. Gruaja shqiptare ka aftësi potenciale të padiskutueshme dhe kombinimi i traditës sonë të mrekullueshme me modernen, me kohën do ta rrisë atë në nivele të paimagjinueshme. Ne kemi shembuj të jashtëzakonshëm, ne kemi Nënën Terezë që e njeh gjithë bota dhe që ne na bën të ndihemi tejet krenar për këtë shenjtore shqiptare.Unë jam e ngazëllyer dhe nuk mund të pres për të parë se çfarë do të transmetojnë mediat për gratë shqiptare kudo. Në një opinion personal, unë vetëm dua të të marrë një moment për të njohur se si unë jam frymëzuar nga puna që bëni ju dhe vendosmëria juaj si shembull i persosur i gruas fisnike. Ju jeni një frymëzim për gratë shqiptare kudo. Përpjekjet tuaja të palodhshme për të ruajtur kulturën shqiptare dhe traditat tona të bukura janë për t’u përgëzuar. Në emër të grave shqiptare kudo, faleminderit. Dhe ju falënderoj për të treguar interes në sfond për mua, jam thellësisht e përulur dhe e nderuar që të mare pjesë në serinë tuaj të intervistave, dhe të shohim përpara për të mësuar më shumë për gratë e tjera shqiptare të intervistuara për këtë projekt nga Albanian Excellence.

Staten Island, New York, 2015

*Personazh në librin “Zonjat shqiptare në New York”

“Ëndrra e madhe amerikane”

August 21, 2015 by dgreca

Rruga e suksesit e dy biznesmenve shqiptarë, njëri nga Kosova, Diamant Iseni dhe tjetri nga Dibra e Madhe,Tony Sodolli/
Beqir SINA – New York/
BROOKLYN, NY:Falë asaj që ” Shqiptari bënë për Shqiptarin”, ose shprehjes popullore; “Njëra dorë lanë tjetrën – dhe të dyja fytyrën”, pjesë e një pune të madhe, dhe fitimprurëse, është bërë këto ditë në Brooklyn-NY, edhe kompania e re ” Allstate Constrtion & Roofing “, e dy biznesmenve shqiptar; Diamant Iseni nga Kosova dhe Tony Sodolli nga Dibra e Madhe .
Ka qenë kjo një punë e madhe, e marrë( kontraktuar) nga biznesmeni i suksesshëm shqiptar në Amerikë, Sal Rusi, që dje pasdite, në njërën e ndërtesave të larta – çatinë të një prej investimeve gjigande të familjes Rusi, në “Brooklyn Navy Yard”, të përfundojë me sukses në riparimin e saj – pra mbulesën e re dhe vendosjen e sistemit të ri të ajrimit mbi çati.
Bëhet fjalë për një punë tre mujore e përfunduar vetëm për tre javë me një vlerë afro 2 milion dollar. Dhe, 150 mijë square feet nga ku u përdoren mbi 3000 rrota – kartonsere( rrodha), punuan çdo ditë mbi 60 puntorë, me të gjitha mjetet motorrike, dhe paisje të tjera, në njërën prej ndërtesave gjigande të isha bazës ushtarake detare “Admirals Row”, të cilat, pas privatizmit , janë bërë tashmë, pronë e biznesmenit të madh dibran në SHBA, Sal Rusit, pjesë kjo për rizhvillimin e zonës që njihet si Sunset Park në Brooklyn.
Rregullimi dhe mirëmbajtja e çative ose si thirret këtu Constrtion & Roofing – është rruga e sukseshme të këtij lloj biznesi, të cilit në Nju Jork, i janë bashkëngjitë, edhe shumë biznesmen të fuqishëm dhe veprimtarë të njohur të komunitetit shqiptar në SHBA. Në Brooklyn, në New York, ato në disa raste, e kan ndjerë disa here ndihmën që po u a jep edhe familja Rusi në fushën e biznesit, por edhe shqiptarët e tjerë, duke ndihmuar njeri tjetrin në këtë biznes fitimprurës, janë bërë të njohur me aktivitetin e tyre ne qytet dhe me gjere.
Biznesmeni, dibran Tony Sodolli, i cili është bashkëpronar i kompanisë “Allstate Constrtion & Roofing – me biznesmenin tjetër nga Kosova Diamant Iseni, thotë se “Kur erdha , në Amerikë, si një imigrant nga Dibra e Madhe, me të them të drejtën kam punuar si punëtor në disa kompani për riparimin e çative – “Construction & Roofing” , nga njeri dibran tek tjetri – deri sa hapa kompaninë time, “ Allstate Constrtion & Roofing ”.
Këto ditë, thotë ai ne kryem punën më të madhe , prej se kur kemi formuar këtë kompani me Diamantin, nga Kosova , dhe shtonë se: “Zona industriale dhe nga më zhvilluarat, Sunset Park, ku ndodhet edhe porti më i rëndësishëm i qytetit, të Nju Jorkut, është një nga pjesët më vitale të Brooklynit, pikërisht, këtu, ku po investohen afro gjysmë miliardë dollarë, nga biznesmenët amerikanë, përfshirë edhe biznesin e shqiptaro – amerikanit zotit Sal Rusi, me një investim gjigant, janë për t’u marrë shembull edhe për bizneset e tjera të mëdha në Brooklyn, dhe për atë se si ndihmojnë njëri tjetrin shqiptarët e Amerikës”.
Ndërkohë, duhet theksuar se rruga e dy biznesmenve shqiptarë , njëri nga Kosova, Diamant Iseni dhe tjetri nga Dibra e Madhe Tony Sodolli, duket se ka qenë edhe plani si dhe synimi i tyre, që kur kan ardhur në SHBA , pra ajo që shumë emigrant e quajnë atë edhe :“Ëndrra e madhe amerikane”. Ku çdo gjë ata të dy – ia atribuojnë, sot punës së tyre të palodhshme, përkushtimit të tyre dhe lidhjeve të forta me shqiptarët e Amerikës, bizenesmenve dhe veprimtarve të komunitetit – ose shprehjes popullore; “Njëra dorë lanë tjetrën – dhe të dyja fytyrën”.
Por, rruga e tyre është edhe një tregim tjetër e rrugës së shumë biznesmenve të suksesshëm shqiptarë në SHBA, që e nisën rrugën e suksesit nga emigrantë në punët e vështira – drejt rrugës së rritjes së sipërmarrësve shqiptarë në këtë qytet, të madh siç është Nju Jor

BESIMI PER TE NDJEK ENDERREN AMERIKANE

November 7, 2012 by dgreca

Nga Barak Obama*/

Faleminderit. Faleminderit. Faleminderit shumë. Sonte, më shumë se 200 vite pasi një ish-koloni fitoi të drejtën të përcaktonte fatin e vet për të përsosur bashkimin tonë, ajo po ecën përpara. Po ecën përpara prej jush. Po përparon, sepse ju riafirmuat shpirtin që fiton mbi luftën dhe depresionin. Shpirtin që ka dhënë zemër për të dalë nga thellësitë e dëshpërimit në lartësitë e shpresës. Besimin se ndërkohë që secili prej nesh ndjek ëndrrën e vet amerikane, ne jemi një familje amerikane dhe do të kemi ngritjet dhe uljet tona si një komb dhe si një popull i vetëm. Sonte në këto zgjedhje, ju populli amerikan na kujtuat se megjithëse rruga jonë ka qenë e vështirë, udhëtimi ynë ka qenë i gjatë, ne jemi ngritur, ne kemi luftuar për t’u rikthyer dhe në zemrat tona e dimë se për Shtetet e Bashkuara të Amerikës më e mira nuk ka ndodhur ende. Dua të falënderoj të gjithë amerikanët që morën pjesë në këto zgjedhje. Ata që votuan për herë të parë apo ata të cilëve iu desh të prisnin në radhë për një kohë të gjatë; meqë ra fjala, duhet ta rregullojmë këtë gjë. Ata që janë endur rrugëve për një punë apo ata që iu janë përgjigjur telefonatave. Ata që mbanin stemën “Obama” apo ata që mbanin stemën “Romney”: zëri juaj u dëgjua dhe ju sollët një ndryshim. Sapo fola me guvernatorin Romni (Romney) dhe e urova si atë edhe anëtarin e Kongresit Rajan (Ryan) për fushatën në të cilën luftuan fuqishëm. Mund të kemi bërë luftë të ashpër, por kjo për shkak se e duam vendin tonë dhe na intereson aq shumë e ardhmja e tij. Që nga Xhorxhi (George) dhe Linora (Lenore), deri te djali i tyre Mit (Mitt) – familja Romni ka zgjedhur t’i shërbejë Amerikës përmes punës së tyre në administratën publike dhe këtë trashëgimi e nderojmë dhe përgëzojmë sonte. Në javët që vijnë, pres me padurim gjithashtu të ulem me guvernatorin Romni për të parë se ku mund të punojmë bashkë për ta çuar këtë vend përpara. Dua të falënderoj mikun dhe partnerin tim të katër viteve të fundit, “luftëtarin e gëzuar” të Amerikës, zëvendëspresidentin më të mirë që do të donim: Xho Baidenin (Joe Biden). Dhe nuk do të isha burri që jam sot pa gruan që pranoi të martohej me mua 20 vite më parë; më lejoni ta them këtë publikisht, Mishel nuk të kam dashur kurrë më shumë se sot. Nuk kam qenë kurrë më krenar se sa të shoh Amerikën gjithashtu të bjerë në dashuri me ty si gruaja e parë e vendit tonë. Sasha dhe Malia, përpara syve tanë po rriteni e po bëheni vajza të zgjuara e të bukura, po ashtu si mamaja juaj. Dhe jam kaq shumë krenar për ju; por do ju thosha tani për tani një qen ndoshta mjafton. Për skuadrën më të mirë të fushatës dhe vullnetarët më të mirë në historinë e politikës, më të mirët, më të mirët e të gjitha kohëve. Disa prej jush ishit të rinj këtë herë dhe disa prej jush kanë qenë me mua që në fillim, por të gjithë jeni pjesë e familjes, pavarësisht se çfarë bëni e ku do të shkoni tani, do të mbani me vete kujtimin e historisë që bëmë së bashku dhe do të keni vlerësimin e përjetshëm të një Presidenti mirënjohës. Faleminderit që keni besuar gjatë gjithë kohës, përmes çdo kodre, përmes çdo lugine, më keni ngritur gjatë gjithë rrugës dhe gjithmonë do t’ju jem mirënjohës për gjithçka keni bërë dhe për gjithë punën marramendëse që keni bërë. E di që fushatat zgjedhore mund të duken ndonjëherë të vogla, edhe të kota ndoshta, e kjo i ushqen mirë cinikët që na thonë se politika nuk është asgjë më shumë se sa konkurrencë egosh, apo fusha e interesave të veçanta. Por, nëse ju jepet mundësia të flisni me njerëzit që erdhën në tubimet tona dhe u ngjeshën në turmë përgjatë litarit rrethues të palestrës së ndonjë shkolle të mesme, apo të shikoni njerëz që punojnë deri vonë në një zyrë fushate në konte të vogla larg shtëpisë së tyre, do të zbuloni diçka tjetër. Do të dëgjoni vendosmërinë në zërin e një organizatori të ri në terren, i cili po punon shumë për të mbaruar universitetin e dëshiron të sigurohet se çdo fëmijë do ta ketë këtë mundësi. Do të dëgjoni krenarinë në zërin e një vullnetareje, e cili shkon derë më derë, sepse vëllain e saj e hoqën nga puna kur fabrika e makinave në zonën e saj shtoi një turn tjetër. Do të dëgjoni patriotizmin e thellë në zërin e bashkëshortes së një ushtaraku, e cila po punon me telefonatat deri natën vonë për të siguruar se cilitdo që lufton për këtë vend nuk do t’i duhet të luftojë më për të gjetur një punë apo një çati për të futur kokën kur të kthehet në atdhe. Kjo është arsyeja përse e bëjmë këtë, kështu mund të jetë politika, prandaj kanë rëndësi zgjedhjet. Nuk është gjë e vogël, është e madhe, është e rëndësishme. Demokracia në një komb prej 300 milionë njerëzish mund të jetë e zhurmshme dhe e rrëmujshme dhe e ndërlikuar. Ne kemi mendimet tona, secili prej nesh ka besime thellë brenda vetes dhe kur kalojmë kohë të vështira, kur ndërmarrin vendime të mëdha si një vend i vetëm, domosdoshmërisht që kjo nxit pasion, nxit e shkakton debat. Kjo gjë nuk do të ndryshojë pas natës së sotme e nuk duhet të ndryshojë. Këto debate që bëjmë janë shenjë e lirisë sonë dhe nuk mund ta harrojmë kurrë se ndërsa flasim, njerëzit në vende të largëta po rrezikojnë jetët e tyre pikërisht tani për të pasur një mundësi debatimi për çështjet e rëndësishme, një mundësi të hedhin votën e tyre ashtu siç bëmë ne sot. Por, pavarësisht gjithë ndryshimeve mes nesh, shumica jonë ka shpresa të përbashkëta për të ardhmen e Amerikës, ne duam që fëmijët tanë të rriten në një vend ku mund të pranohen në shkollat më të mira dhe të mësohen nga mësuesit më të mirë. Për një vend, i cili jeton me meritën e trashëgimisë së tij si udhëheqës global në teknologji dhe zbulim dhe risi. Me të gjitha punët e reja dhe bizneset që pasojnë. Duam që fëmijët tanë të jetojnë në një Amerikë jo të zhytur në borxhe, e cila nuk dobësohet nga pabarazia. Që nuk dobësohet nga fuqia shkatërruese e një planeti në ngrohje. Ne duam të lëmë pas një vend të sigurtë, të respektuar, të çmuar në gjithë botën. Një komb që mbrohet nga ushtria më e fortë në tokë dhe nga trupat më të mira që ka njohur ndonjëherë bota. Por, gjithashtu edhe një vend që kapërcen me besim këtë kohë lufte, e i cili do të formojë një paqe të ngritur mbi lirinë dhe dinjitetin e cilësdo qenieje njerëzore. Ne kemi besim për një Amerikë bujare. Një Amerikë tolerante, të hapur për ëndrrat e vajzës së një emigranti, e cila studion në shkollat tona dhe betohet përpara flamurit tonë. Për të riun nga pjesa jugore e Çikagos, i cili shikon jetë përtej qoshes së rrugës. Për fëmijën e punonjësit të mobiljeve në Karolinën e Veriut, i cili dëshiron të bëhet doktor apo shkencëtar dhe inxhinier apo sipërmarrës, diplomat apo edhe President. Kjo është e ardhmja për të cilën shpresojmë, vizioni i përbashkët që kemi. Pikërisht atje duhet të shkojmë. Përpara. Pikërisht atje duhet të shkojmë. Por edhe do të kemi mosmarrëveshje, ndonjëherë të ashpra, për mënyrën se si mund t’i arrijmë këto – siç ka ndodhur për më shumë se dy shekuj, përparimi do të vijë edhe me hope, nuk është gjithmonë vijë e drejtë, rruga nuk është gjithmonë e lëmuar. Por në vetvete pranimi se kemi shpresa dhe ëndrra të përbashkëta nuk do të mbyllë gjithë vendnumërotë, nuk do të zgjidhë gjithë problemet tona ose të zëvendësojë gjithë punën e lodhshme për të arritur në pajtim apo për të bërë gjithë kompromiset e vështira me qëllim për ta çuar vendin përpara. Megjithatë, kjo lidhje e përbashkët është pika ku duhet t’ia nisim. Ekonomia jonë po rimëkëmbet. Po përfundon një dhjetëvjeçar lufte. Fushata e gjatë tani përfundoi. Dhe pavarësisht nëse e fitova votën tuaj apo jo, ju kam dëgjuar, kam mësuar prej jush dhe ju më keni bërë President më të mirë; me historitë dhe përpjekjet tuaja kthehem në Shtëpinë e Bardhë më i vendosur dhe më i frymëzuar për punën që na pret për të ardhmen përpara nesh. Sonte ju votuat për veprim, jo për politikë si zakonisht. Na zgjodhët që të përqendrohemi në punët tuaja, jo tonat. Dhe në javët dhe muajt e ardhshëm pres me padurim të takohem dhe punoj me drejtuesit e të dyja partive për t’u përballur me sfidat që mund t’i zgjidhim vetëm bashkë; të ulim deficitin, të reformojmë kodin tonë të taksave, të rregullojmë sistemin e emigracionit, të çlirojmë veten nga nafta e huaj. Kemi akoma më shumë punë për të bërë! Por kjo nuk do të thotë se ju e mbaruat punën tuaj. Roli i qytetarit në demokracinë tonë nuk mbaron me votën tuaj. Amerika nuk ka pasur kurrë të bëjë me çështjen se çfarë mund të bëhet për ne, por me atë se ç’mund të bëhet nga ne, puna e vështirë, shkurajuese, por e domosdoshme e vetëqeverisjes. Ky është parimi mbi të cilin u themeluam. Ky vend ka më shumë pasuri se çdo komb, por nuk na bën kjo të pasur. Kemi ushtrinë më të fuqishme në histori, por nuk na bën kjo të fortë. Universiteti ynë, kultura jonë, janë zilia e botës, por pikërisht kjo bën që bota të vijë në brigjet tona. Ajo që e bën të veçantë Amerikën janë lidhjet që mbajnë të bashkuar vendin më të shumëllojshëm në botë, besimi se ndajmë një fat, se ky vend funksionon vetëm kur presim të kemi detyrime ndaj njëri-tjetrit dhe ndaj brezave të ardhshëm, në mënyrë që liria për të cilën kanë luftuar dhe dhënë jetën kaq shumë amerikanë të shoqërohet me përgjegjësi, ashtu si edhe me të drejta dhe mes tyre janë dashuria dhe bamirësia dhe detyra dhe patriotizmi. Kjo e bën Amerikën të mrekullueshme. Jam plot shpresë sonte sepse kam parë të funksionojë shpirti në Amerikë. E kam parë në biznesin familjar, pronarët e të cilit janë gati të heqin rrogën e tyre përpara se të shkurtojnë nga puna fqinjët e tyre dhe te punëtorët që janë gati të shkurtojnë orët e tyre më mirë se sa të shikojnë kolegun të humbasë punën. E kam parë tek ushtarët që regjistrohen përsëri në shërbim, pasi kanë humbur një gjymtyrë dhe te Marinsat (SEALS) që mësynin shkallëve në errësirë dhe rrezik sepse e dinin që kishin një shok pas tyre, i cili u ruante shpinën. E kam parë në brigjet e Nju Xhersit dhe Nju Jorkut, ku drejtuesit e të gjitha partive dhe niveleve të qeverisjes i kanë lënë mënjanë ndryshimet mes tyre për të ndihmuar komunitetin të marrë veten nga shkatërrimi i një stuhie të tmerrshme. E pashë edhe atë ditë në Mentor të Ohajos, ku një baba tregoi historinë e vajzës së tij 8-vjeçare, beteja e gjatë e së cilës me leuçeminë thuajse u kushtoi familjes së tyre gjithçka kishin po të mos kishte ndodhur miratimi i reformës së sigurimeve shëndetësore pak muaj përpara se kompania e sigurimeve të ndalonte mbulimin financiar të mjekimit të saj. Pata mundësinë jo vetëm të flisja me të atin e saj, por edhe të takoja vajzën e tij të mrekullueshme. Dhe kur ai foli me turmën, të dëgjoje historinë e atij babai, të gjithë prindërit në dhomë u përlotën, sepse e dinim që ajo vajzë e vogël mund të kishte qenë vajza e gjithsecilit prej nesh. Dhe e di se çdo amerikan dëshiron të ketë të ardhme po aq të ndritshme. Këta jemi ne. Ky është vendi të cilin jam krenar ta udhëheq si Presidenti juaj. Dhe sonte, pavarësisht gjithë vështirësive që kemi kaluar, pavarësisht shkurajimeve të Uashingtonit, nuk kam qenë kurrë më shumë i mbushur me shpresë për të ardhmen tonë. Nuk kam qenë kurrë me më shumë shpresë për Amerikën tonë. Dhe ju kërkoj ta mbani atë shpresë. Nuk po flas për optimizëm të verbër, për atë lloj shprese, e cila shpërfill pafundësinë e punëve që na presin apo pengesat përgjatë rrugës. Nuk po flas për idealizmin e dëshiruar që na lejon vetëm të ulemi në anë apo t’i bëjmë bisht luftës. Gjithmonë kam besuar se shpresa është ajo gjëja kokëfortë brenda nesh që këmbëngul, me gjithë provat e shumta për të kundërtën, se diçka më e mirë na pret përsa kohë kemi kurajën ta kërkojmë, të punojmë për të, të luftojmë për të. Amerikë, besoj se mund të arrijmë më shumë mbi përparimin që kemi bërë dhe të luftojmë për vende të reja pune dhe mundësi të reja dhe siguri të re për klasën e mesme. Besoj se mund ta mbajmë premtimin e themelimit tonë, idenë se nëse je gati të punosh fort, nuk ka rëndësi se kush je apo nga vjen apo ç’pamje ke apo çfarë dëshiron. Nuk ka rëndësi nëse je amerikan i zi apo i bardhë, amerikano-hispanik apo aziatik apo vendas, i ri apo i moshuar, i pasur apo i varfër, i aftë apo me paaftësi fizike, homoseksual apo heteroseksual. Mund t’ia dalësh këtu në Amerikë nëse je i gatshëm ta provosh. Besoj se mund ta kapim së bashku këtë të ardhme, sepse nuk jemi aq të përçarë sa na tregon politika. Nuk jemi aq cinikë sa na konsiderojnë. Arrijmë përtej shumës së ambicieve tona të marra së bashku dhe mbetemi diçka më shumë se sa një koleksion shtetesh të kuq e shtetesh blu, jemi dhe do të jemi përherë Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe së bashku me ndihmën tuaj dhe hirin e Perëndisë do të vazhdojmë të udhëtojmë përpara dhe t’i kujtojmë botës se ç’do të thotë të jetosh në vendin më të mrekullueshëm mbi tokë. Faleminderit Amerikë. Zoti na bekoftë. Zoti i bekoftë këto Shtete të Bashkuara.

*Fjalimi i Obames pas fitores