Archives for March 2014

NAFIE SALIHAJ:“MOS E VRISNI DASHURINË”!

March 16, 2014 by dgreca

Nga Prof.Murat Gecaj/Përpara kam shënimin “Ndjenja të pastra, si ujëvarë mali”(Pak radhë për një poete të re dhe të talentuar),që vite më parë ka bërë poeti i njohur nga Kosova, Skënder Zogaj. Ato flisnin për Nafije Salihajn, e cila sapo bënte hapat e parë në udhën e bukur të poezisë. Ndër të tjera, ai shkrunte:“Tre vjet më parë, në redaksitë e gazetave të Tiranës kishte zbritur dhe çika nga fshati Zogaj, në Malësinë e Gjakovës (Tropojë), Nafie Bajram Salihaj. Me atë ndrojtjen e natyrshme të saj, bashkë me një tufë vjershash, hyri në ndonjë redaksi gazete dhe në RTVSH. Megjithëse nuk ishte e njohur më parë, ajo tërhoqi vëmendjen e botuesve të shtypit. Mbajtën disa nga ato vjersha, të cilat u publikuan në gazetat: “Mësuesi”, “Rilindja”, ” Republika”, “Kosova”, “Emigranti Shqiptar”, “Drita”, revistën ” Bota ime” dhe i transmetoi Radio-Tirana, në emisionet e veta. Ajo u nderua dhe me çmime në konkurset kombëtare. Traditat e shquara atdhetare, shpirti liridashës e demokrat i malësorëve, ndjenjat e pastra rinore, ishin ato që i kishin sjellë frymëzimin e parë… ».

Pastaj S.Zogaj kishte zgjdhur për publikim në gazetën e krahinës, « Ylberi i Zogajve », disa poezi të Nafies. Ishte koha, kur populli kosovar, me UÇK-në në ballë dhe i mbështeur nga Bashkësia Ndërkombëtare, po luftonin pa u ndalur kundër regjimit të gjatë dhe të egër serb, për të fituar lirinë e pavarësinë. Por edhe ishte bërë shpërngulje masive e popullsisë, si shkak i terrorit serb. Prandaj dhe titujt e disa prej krijimeve të saj lidheshin me atë situatë, dramatike e heroike dhe ishin domethënës, si : « Nuk e duron Kosova robërinë », « Të gjithë në një sofër » e « Arbëria », por dhe me tematikë tjetër : « Dua t’u përshëndes », « Drejt botës sime » e « Pse të dua ».

Tani,kur kanë kaluar disa vite nga ajo kohë, poetja Nafije Salihaj është « pjekur » në udhën e krijimtarisë letrare. Besoj që mjafton të themi se, deri tani, ka publikuar tre libra me poezitë më të zgjedhura, pa i llogaritur ato, që i ka dorëshkrim dhe presin radhën e mundësinë e botimit, në përmbledhje të veçanta.

Meqenëse e vendosa edhe titullin e këtij shkrimi modest, për krijimtarinë e bashkëkrahinases sime, Nafie Salihaj, po ndalem shkurtimisht në poezitë e vëllimit, me titullin grishës dhe këshillues për të gjithë, « Mos e vrisni dashurinë »(Tiranë, 2007).

Hyrjen e këtij libri e ka shkruar miku im i kahershëm, pra i viteve të rinisë, Lirim Deda, që ishte edhe redaktori i tij. Pasi e vlrëson shpirtin e butë poetik në Nafijes dhe frymëzimin e natyrshëm të saj, i cili i buron edhe nga krahina nga ajo vjen, me Shkëlzenin kryelartë e Valbonë kaltëroshe, me bjeshkët albine kreshtëbardha e me borë të përhershme etj., ai nënvizon se poezitë e saj, « …e bëjnë lexuesin ta ndjejë veten në një kopsht me trandafila të spoçelur dhe ai, vetëvetiu, përfiton aroma, tinguj e ngjyra, që do të kishte dashur t’i kishte përfituar qyshëkurse, varg e vistër, të rejat tona u radhitën, krahas të rinjve të talentuar në leterësinë shqipe ».

Poezia e faqes 37, nga e cila e ka marrë titullin tërë ky vëllim, por pak më « i zbutur », është vendosur edhe në kopertinën e fundit, bashkë me fotografinë e Nafies. Aty lexojmë : « Në se të thërras,/ mos m’u përgjigj me zë të lartë./Mos më tulat,/ si zogun kur do të lërë një kafaz,/ mos e tremb dashurinë !… » Për këtë ndjenjë të pastër gjithënjerëzzore ka shkruar autorja në disa poezi tjera të saj, si : « Stil dadaizmi », « Po deshe », »Qetësi », « Qielli është i kaltër », « Në se… », « Puthja », « Ndryshe », « Dua… », « I këndoj erosit », « 14 shkurt » etj. E, kështu, mund të rrendisnim edhe tituj e disa poezive të tjera. Te pak vargje tënjërës prej tyre, thotë : « Tani, thirrja ime/ mori tatëpjetën./ Pas përvelimit, buzët/ e shqiptuan fundin e asnkthit:/ Të desha,/ të dua,/ do të të dua përjetë ! ».

Me dashuri e respekt të veçantë u ka thurur poezi autorja edhe njerëzve të gjakut të saj. Një nga ato është për nënën, por dhe për gjyshen shumë të dashur : « E ndiej ledhatimin tënd,/ e shtrenjta gjyshe./ Duart e tua mbi flokët e mi/ fërgëllojnë/ butësisht, si dallëndyshe… ».

Gjithashtu, poetja malësore Nafije Salihaj është e mbrujtur me ndjenjat e atdhetarizmit të të parëve të saj dhe tërë krahinës, nga ajo rrjedh. Prandaj në mjaft poezi shpërthen furishëm kjo ndjenjë, duke shkruar edhe për disa figura të njohura të prinjësve e luftëtarëve, për liri e pavarësi. Ja, poezi të tilla ia ka kushtuar figurës legjendare të Gjrgj Elez Alisë, por dhe Shahin Kolonjës, i cili thërret : « Ndihmë,/ ndihmë,/ Drita, ime bijë,/ në këto eshtra s’ka më ç’ lëpin,/këto eshtra ngjajnë si fyej,/ fyej që përcjellin kohët,/ këngët,/ vajet,/ humbjet dhe fitoret ».

Por edhe në librin e parë më poezi, me titullin simbolik « Forma e shkrirjes » (Tiranë, 1999), temat e mësipërme janë të pranishme. Në atë kohë ishte në hapat e parë të krijimtarisë, por Nafia dëshmonte se do të kishte të ardhme të mirë, në këtë fushë. Ndërsa libri i tretë, që shënon një pjekuri të dukshme letrare të saj, me titullin « Fati im » (Tiranë, 2011) dhe me 180 faqe, gjithashtu, janë tubuar poezi të bukura dhe me tematikë të larmishme. Mund të shënonim këtu mjaft nga ato, të cilat ua ka kushtuar Kombit tonë, venddlindjes, vëllait, poetit Din Mehmeti etj. Po shkëpus vetëm pak radhë, të njërës prej tyre, kushtuar prindërve : «…Sytë e nënës/ më ndjekin dhe mbrëmjeve,/ kryqëzuar me sytë e babait tim./Sytë e prindërve,/ dritë e frymëmarrjes së agimit/ edhe në udhëkryq,/ ku kalimtarë jemi,/ që nga Eva,/ gjer te foshnja engjëllore ».

…Në fund të këtyre radhëve, lexuesi mund të pyesë : Ku ndodhet poetja Nafie Salihaj dhe a e vazhdon krijmtarinë e saj? Jeton e punon, por dhe krijon në vazhdimësi, në kryeqytetin tonë. E kam takuar shpesh në përurimet e librave të rinj të kolegëve e miqëve krijues. Ajo ma ka thënë edhe një « sekret », se po i tubon poezitë më të zgjdhura, nga krijimtaria e saj dhe mendon t’i botojë në një libër tjetër. Prandaj e urojmë atë nga zëmra për tre librat e botuar dhe gjithë krijimtarinë e saj, të bukur e të frymëzuar!

Tiranë, 16 mars 2014

“MOSINFORMIMI” IM DHE …MIRËSJELLJA E GANI MEHMETAJ…

March 16, 2014 by dgreca

NGA KRISTO ZHARKALLIU/Para disa ditësh postova shkrimin tim “Ç’po ngjet në Kosovën…rugoviane?” duke marrë shkas nga disa dukuri të çuditëshme që po botohen në shtypin e ditës dhe atij elektronik prej disa intelektualë kosovarë, të cilat po bëhen më të dëndura nga dita në ditë. Në këtë shkrim prekja mjaft nga këto dukuri negative, por edhe sulmet që po bëhen ndaj Akademikut Rexhep Qosja nga një klan politik që ka uzurpuar dhe AASHK i cili e ka shndërruar këtë intstuticion të rëndësishëm si përfaqësues i një partie politike, ndërsa duhej të ishte në shërbim të kultures dhe të shkencës mbarëkombëtare dhe jo në shërbim të një politike lokaliste, thua se Kosova nuk përbën një pjesë e pandarë e Kombit shqiptar. Ajo që brengos më shumë është veprimtaria përçarëse në mes të kombit dhe jo qëndrimi negative ndaj një antarit të kësaj Akademie si është Rexhepn Qosja i cili, tekefundit mund të mbrohet vetë, ashtu si nuk mund të shuhet as të përjashtohet nga krijimtari letrare historike e Kombit. Sigurisht ai nuk ka nevojë për mbrojtje, di të mbrohet vetë, prandaj sot nuk do të mirremi me sulmet e pashëmbëllta ofenduese kundër tij nga ata që nuk kanë krijuar asgjë ose shumë pak që të mund të maten me të, edhe se pse kanë mbështetjen e një ose dy parti shqiptare nga të dy anët e dy shteteve (o zot, dy shtete shqiptare! A mund të imagjinohet?!!!) por me një “përgjigje” që më dha (duke ma mbyllur gojën!) zoti Gani Mehmetaj, krejt i panjohur e i padëgjuar prej meje. Shkrimi i tij u botua në faqet elektronike të gazettes “Dielli”, ku unë dikur shkruaja në faqet e saj prej letre. E pranoj se shkrimi i zotit Gani ishte plot mirësjellje dhe nuk kishte sharje brutale, nga ato që i drejtohen Rexhep Qosjes zakonisht, por, me mirësjellje gjithnjë më “informonte” se unë qënkam “i keqinformuar”, sidomos përsa i përket mosmarrëveshjet ose sharjet ndërmjet akademikëve kosovarë. Ndoshta të besojë se, meqënëse unë jetoj gati 53 vjet në Athinë, të mos kem informacion të mjaftueshëm për ato që ngjasin në Kosovë akoma dhe në Shqipëri (Ndryshe a nuk duhej ta dija se Xhunga na qënkej mbesë e…Josif Stalin (Xhungëshvili?!) por për ato që shkruaj jam plotësisht i vetëdijëshëm. Prandaj dua t’i them Ganiut (bashkëkombësit tone) se me shkrimin e tij kreu një akt të papranueshëm dhe i pamoralëshëm dhe më vjen keq se edhe njëherë Dielli vepron në mënyrë…agjenturore. Ai i u përgjigj një shkrimit të pabotuar akoma, gjë që nuk është dëgjuar ndonjëherë! Dielli (nuk e di në se ka lidhje me Diellin e vjetër të Bostonin ku unë bashkëpunoja normalisht para shëmbjes së diktaturës), para se të botonte shkrimin tim ja dha zotit Mehmetaj që ta “kontrollonte” “çensuronte” apo ta “kritikonte” para se ta botonte? Ai nuk thotë burimin e gjetjes së shkrimit tim (u botua në Kritika dhe Fjalaelire) dhe duket qartë se redaksia i besoi shkrimin para se ta botonte, ndoshta për të marrë pëlqimin e tij. Sigurisht Dielli u detyrua ta botonte më vonë si shtojcë ose si koment me shkronja të vogla pas komentit të Abdurahim Ashikut, por kjo nuk e zvogëlon fajin e zotit Gani ose dhe të redaksisë.

Por le të kuvendojmë qetë dhe gjakftohtë. Për Rugovën unë kam mendimin tim dhe nuk e ndryshoj se kam pasur fatin “e keq” të ndjek veprimtarinë e tij që në fillim deri në fund. Madje-që ta dijë zoti Gani, kreva dhe detyrën e përkthyesit të tij në një intervistë televizive në Athinë, që mjerisht në fund nuk u transmetua. (për arsye të njohura me Sërbinë….) Por le të flasim pak për trajtimin e figurave historike, sidomos të Rilindjes dhe të shtetit të pare shqiptar ndaj të cilave vitet e fundit është bërë një shtrrëmbërim antikombëtar. Ganiu e pranon se sulmi kundër poetit të madh Çajupit është bërë nga një jo intelektual, por ndërkohë sulmon gazetat dhe televizionin shqiptar (Xhunga!) se publikon mendimet e këtyre “turkoshakëve”. Unë nuk do ta ndaja kurrë Tiranën nga Prishtina, se ato duhet të jenë një dhe së bashku,por le ta zëmë se mendimet antikombëtare gjejnë tribune vetëm në Tiranë (ku nuk është më në pushtet Berisha…) por pse këto kërpudha të helmuara mbijnë në tokën e përgjakur të Kosovës? Ndërsa na thotë se “partia rugoviane “ është garanci kombëtare, dhe unë dua ta besoj me gjithë zëmër, ai, Ganiu ynë, pohon se disa deputetë të kësaj partie janë anadollakë, turkoshakë dhe të shitur me lira nga Stambolli. Si bëhet pra që kjo parti atdhetare, mban në gjirin e saj tradhëtarë të tillë? Kush mund të më bindë mua se këta “turkoshakë” nuk do të marrin nesër në duart e tyre udhëheqjen e partisë dhe, pse jo, pushtetin në Kosovë, duke e larguar nga trungu kombëtar, duke shojtur ëndrrën shekullore për bashkim kombëtar? Për këtë , ma merr mëndja nuk e ka fajin televizioi shqiptar as ato paçavurat e Shkupit si i quan ai, por vetë partia rugoviane që i mban në gji, u jep imunitet dhe të drejtën të ngrejnë gurin kundër çdo vlerë kombëtare, akoma dhe kundër Gjergj Kastriotit! Mos edhe për këtë unë qënkam I keqinformuar?

Por le të hidhemi pak nga Tirana dhe Berishën, të cilin adhuruesit e Rugovës e kanë tepër për zëmër. Këtu do t’i kap unë të painformuar. Politika berishianë njizet e ca vitet e fundit ka qënë thellësisht antikombëtare, antishqipatare. Këtu nuk do të flasim për marrëveshjet me fqinjët- Sërbinë e furnizonte me karburant, ndërkohë kur burgoste Adem Jasharin, kur sekuestronte armët që duhej të dërgoheshin për UÇK-në, vrapont të bënte Shqipërinë antare e botës ismlamike,çka dëmtoi shumë çështjen e Kosovës dhe, shkatërroi fuqinë mbrojtëse të vendit por kryesorja përdhunoi një nga figurat më të shquara shqiptare, atë të Fan Nolit. Kur u nderua nga Sali Berisha demokrati i shquar Fan Noli? Jo, nuk i leverdiste. Përderisa kisha ortodokse shqiptare duhej të dorëzohej tek të huajt, a mund të nderohej dhe të kujtohej arkitekti i kishës autoqefate shqiptare? Fan Noli,megjithse jetoi shumë pak kohë në Atdhe,ishte nga intelektualët më të pastër shqiptarë, ai përdorte gjuhën shqipe më të kulluar në shkrimet e poezitë e mrekullueshme të tij; ai përktheu ose shqipëroi kryeveprat e letërsisë botërore dhe librat e shënjta të krishtërimit që klerikët shqiptarë të predikonin fenë në gjuhën amtare,ashtu si përktheu margaritarët e Omer Khajamit ; ai ishte demokrati i pare shqiptar që ëndërroi një dempokraci të tipit amerikan, gjë që askush në Ballkan nuk mund ta imagjinointe për atë kohë. Dhe ndoshta do t’ja kishte arritur në se nuk do t’i kundërvihej përfaqësuesi i feudalëve shqiptarë dhe të interesave sërbomadhe, Ahmet Zogu. Por Berisha, si njeri thellësisht antidemokrat, nuk mund të nderonte Nolin por Zogun! Të gjithë e dime se si rrëmbeu pushtetin e Ahmet Zogu- me armët e sërbëve dhe të bjellorusëve duke i falur Sërbisë Shën Naumin dhe Vermoshin…Megjithatë unë nuk do të isha kundër rishikimit të historisë ndaj Zogut i cili, megjithë të këqiat e tij, mundi të bënte dhe të konsulidonte shtetin e pare shqiptar, por ngritja e tij në qiell nga politika berishiane dhe shuarja e Nolit nga kujtesa e shqiptarëve-kështu besojnë të gjithë diktatorët- ishte dhe mbetet një krim antikombëtar. Çfarë bënë partiakët rugovianë për mbrojtjen e Nolit? Mos dhe për këtë e kanë fajin…talibanët që janë futur në këtë parti? A janë rastësi të gjitha këto i dashur bashkëkombës Gani? Dhe ç’bëtë ju në Prishtinë për të mbrojtur figurat e Rilindjes dhe të historisë? Berisha nderon Zogun dhe…thotë dhe disa fjalë për Hasan Prishtinën të cilin e vrau dora gjakatare e Zogut si do të vriste dhe Luigj Gurakuqin, Avni Rustemin e shumë të tjerë. Çfarë bëri partia kombëtare e Rugovës për këto? Më sa di unë as Adem Jasharin nuk nderoi ndonjëherë! Dhe ti më thua se qënkam i painformuar? Apo qënkam i painformuar për qëndrimin e Ibrahim Rugovës ndai UÇK-së? Por thamë, nuk do të mirremi me presidentin e parë kosovar, madje disa theksojnë si pretekst se ai tashmë është i vdekur. Edhe Zogu ka vdekur shumë më herët, akoma dhe diktatori Enver Hoxha ka vdekur tridhjet vjet më pare, por kjo nuk i pengon kalemxhinjtë, analistët dhe opinionistët shqiptarë të mbushin çdo ditë faqet e gazetave he hostorira, shumë here të imagjinuara që të mos harrojë populli diktaturën. Është më se normale dhe e domosdoshme që populli të mos harrojë se një komb pa kujtesë nuk mund të mbijetojë. Por dikur historia më e re shqiptare duhet të shkruhet dhe të paraqitet me objektivitet dhe është më se e vërtetë se gazetarët dhe pseudoanalistët asnjëherë nuk mund të shkruajnë histori objektive….

Por, bashkëkombësi im Gani Mehmetaj, duket mjaft i ri dhe duket se nuk ka dëgjuar asnjëherë emrin tim dhe kjo jo për fajin e tij. Prandaj e ndiej të nevojëshme t’i them disa gjëra rreth personit tim të…keqinformuar. Gjatë gjithë kohës si mërgimtar, i arratisur dhe si armik i popullit, si isha shpallur nga diktatura, i isha kushtuar çështjes kosovare (po të kishte lexuar shkrimin tim për Shkëlzen Raçën, diçka do të kishte kuptuar). Shkrimet e mia kishin ngahera në plan të pare luftën e vëllezërve kosovarë kundër shovinistëve sërbomëdhenj. Vitet e fundit u bë një përpjekje e vogël që të botoheshin disa nga këto shkrime me titullin “Motive nga Kosova” të krijuar nga viti 1981 deri në vitin 1991, por pa sukses. Ma merr mëndja se gjënden në arkivin e Shkëlzenit. Nuk do të flasim këtu për shkrimet e pabotuara (një romanin tim me titullin “Bombardoni Beogradin” u bë gati për botim se ishte pëlqyer, por në çastin e fundit shtëpia botuese në Tiranë ndërroi mëndje duke u justifikuar se….libra për Kosovën nuk shiten…! Romani i dytë që u refuzua për çështjen e Kosovës ishte “Simboli” dhe unë besova se ndalimi I botimit të shkrimeve të mia e kishin burimin tek ndalimi nga diktatura)…Por kjo nuk më brengos as do të bëj here tjetër përpjekje për botimin e tyre, ose të ndonjë shkrimi tjetër të së kaluarës. Mosha ime nuk më lejon më të mirrem me përjetimin e emrit tim në letrat shqiptare. Por, sigurisht, do të më pëlqente të kisha do miq në Prishtinë ose në Tiranë…Ka mundësi që, një nga këta të jetë bashkëkombësi i porsa njohur nëpërmjet shkrimeve, zoti Gani Mehmetaj! Pse jo? Shumë miqësi kanë filluar pas një grindje…Veçse unë nuk kam shumë kohë. Megjithatë, përsa vite do të kem mundësi mendore dhe fizike të shkruaj dhe të shpreh mendimin tim-qoftë dhe i gabuar për disa bashkëkombës- do ta bëj pa kompromis. Nuk është aspak mire që të gjithë të kemi të njëjtin këndvështrim për ato që na rrethojnë. Demokracia e vërtetë këtë të mire ka: të ketë mendime të ndryshme dhe të bashkëjetojnë. Si thoshte një mendimtari i madh ftancez kur një kundërshtar i tij e sulmonte në mënyrë arbitrare: “E DI SE NUK KE TË DREJTË ME ATO QË THUA, POR DO TË JIPJA DHE PIKËN E FUNDIT TË GJAKUT QË TI TË KESH TË DREJTË TË THUASH MENDIMIN TËND…”(K.Zharkalli) 16-3-2014.

“A ka protezë për një zemër të thyer?!…”

March 16, 2014 by dgreca

Nga Ahmet Demaj*

“A ka protezë për një zemër të thyer?!…“/

Analizë e novelës “Një mall i pashuar”, i shkrimtares Vilhelme Vranari Haxhiraj/

Asnjë njeri në rruzullin tokësor s’ka komoditetin dhe s’ka fituar imunitetin të parashikojë, se çfarë ëndërrash do të na bien sërishmi në pjesë për të përjetuar gjatë jetës. E nisa nga faqja 116, që është fundi i kësaj novele, për të reflektuar ndaj mesazheve që përjetova kur lexova rrëfimin letrar, të thurur aq bukur sikur të ishte e jetuar nga unë, nga ti, nga të gjithë ata që do ta lexojnë. Si çdo libër që na bie në dorë, edhe novelën lexova për kureshtje dhe e rilexova nga emocionet memoriale që më solli për jetën time. Ndaj e titullova analizën e novelës me një pyetje të personazhit, pyetje domethënëse, por që cilindo lexues e vë në dilemë…“A ka protezë për një zemër të thyer?!“

Dhe secili që do ta lexoj këtë libër, jam i bindur që do të thotë: “Edhe mua kështu më ka ndodhur…“-Sa mbarova së lexuari, pyeta veten:“- Autorja amos vallë ka dëgjuar ndonjë rrëfimin tim?

– A po mos më ka zbuluar ndonjë nga letrat dhe ngjarjet e dashurisë sime të parë?

– Ndoshtadukezbuluar plagën e dashurisësë cilitdodhe si ilaç për këtë dhembje që shkakton kjo ndjenjë,sajoi këtë novelë?!

ç- Apo mos shkrimtarja Vranari ka njohur, ka vuajtur problemet sociale të pas lirimit, të socializmit nëndiktaturave, të demokratizimit të jetës tonë,sisteme pa elementet e shëndosha që dashuria të lindë etë rritet madhërishëm?”

Si gjithnjë, por më i lartë se në librat e tjerë, Vilhelmja vë në qendër familjen, si burim për të dhënë dashuri, paqe e qetësi Sipas autores familja është një burim vlerash morale, mirëqenieje dhe shoqërore. Burri për gruan, prindërit për fëmijët edhe anasjelltas, motra për vëllain, brezi për brezin jano detaje që duket sikur vetëm prej ken por lënë vragë në kujtesë. Aktorët e dramës së familjes janë të barazvlefshëm edhe për çdo njeri, sipas portreteve të të cilëve formohen ata vetë dhejanë shëmbulltyrë për të tjerët.

Personazhi kryesor i novelës, Aureli, një djalosh i bukur si bredh Çipini, i dashuri i Brikenës ikën me studime në Moskë. Brikena një vajzë që sipas thënies së nënës të Aurelit i kishte thënë hënës: “Dil, apo të dal”.

Babai i tij, njeri shumë i mirë, por patriarkal në ekstrem, si në ide edhe në . Dhe dëgjoni një shprehje: “Sa shumë u deshëm…, por nuk na lanë…”

Kush…,kush e vrau vallë dashurinë e brishtë të të dy të rinjve? Krimineli që vrau dashurinë e tyre hyjnore, një bastard, që nuk njihte as më të voglin element pendimi ndaj krimit që kishte bërë. Të paktën të heshtëte, të heshtëte dhe të mos zbulonte krimin e tij që ishte mohim i të drejtave dhe i lirive tvetjake që e gejto shprehjen në dhunën morale, apo shpirtërore te “Vrasja e dashurisë”. Përkundrazi ai krenohej për gjëmën, krimin që kishte bërë, në bazë të të cilit kishte ngjitur shkallët e karrierës, madje dhe në ndryshimin e sistemeve ishte bërë edhe pushtetar i lartë.

Përballë dashurisë, lufta e klasave, ngjet si parajsa para ferrit. Udhëton në novelë dhe rruga për te fundi i saj të mbërthen në çdo faqe dhe në çdo kapitull, derisa kur lexon dhe fjalën e fundit, një peshë e rëndë në kraharor të merr frymën.

Cila është arsyeja?

Sepse aty, në çdo faqe e paragraf gjen këshilla për tu ruajtur nga e keqja, gjen fakte se e keqja qëndron prapa derës. E parandjen atë dhe thua: “Ruhu! E keqja të gjen dhe vjen edhe atëherë kur nuk e pandeh!”

Me mendime dhe fjalë njeriu e ndërton jetën me thjeshtësi. Por veçse në praktikë, sheh se familja krijohet me shumë vështirësi, por shkërrmoqet shumë lehtë. Dhe kështu deri në fund shkon te çasti që novela jo se e zbulon për herë të parë, por lexuesi mëson edhe për kohën që jetojmë se sekreti është te mesazhet që jepen:

“- Mos vrisni dashurinë! Ajo vjen një herë në jetë dhe vritet vetëm një herë.

– Se dashuria është arti, fjala dhe ndjenja më e bukur njerëzore në glob.” ,- gjë që e provojnë këto pak fjalë

“…Oh, e dashur… Dhe unë zgjohem me emrin tënd në gojë, me portretin tënd në sy, me ëmbëlsinë e zërit tënd në vesh..., “- thotë Aureli në një letër që dërgon nga Moska, por që nuk mbërriti kurrë në dorë të Brikenës. Me të drejtë pyet: “-A ka protezë për një zemër të thyer?“– thotë Brikena, kur humb çdo lidhje me të dashurin e saj, pra kur ka humbur shpresën.

“– Në dashuri s’flet goja, flet syri, flet buza, flet loti, flet zemra, por se dëgjoi Aureli,” – thonë pa folur me zë veç në ndërgjegje, të dy personazhet kur takohen pas 30 vjetëve.

” -Sepse duhet të mbisundojë dashuria në shtratin e ëndrrave të secilit”,- thotë Autorja Vranari.

“-Të jetosh pa dashuri, jeton kot. – Të vrasësh dashurinë ke vdekur dhe kur je gjallë”, – i thotë Aureli kriminelit që u vrau dashurinë e parë, kur merr vesh të vërtetën për sekuestrimin e letrave të tyre të padorëzuara dhe të palexuara nga ata dy të rinj që tashmë ishin në moshë mesatare.

Pra lexon e lexon me ëndje dhe më në fund kokludon, se dashuria s’është deklarata që vret por një medaljon që mes shpirtit hyn në zemër, në gjak e në mendje.

Në novelën “Një mall i pashuar”, të rinjtë marrin një leksion për dashurinë. Të vjetrit kujtojnë me nostalgji zgjedhjen e mundimshme të fjalëve për të shprehur dashurinë.

Më duket interesant dhe po kthehet në modë zbatimi i letërkëmbimeve (origjinale apo të sajuara nga autorja), lexuesi shqyen sytë për bukurinë shprehëse që ka gjuha sepse kur arrin të përdorësh mirë atë. Vendosja e personazheve në Labëri zbulon margaritarët e vërtet të dialektit dhe folklorit lab.

Veç sjelljes nga autorja për të rritur nivelin artistik të novelës, ajo bën edhe një detyrë tjetër atdhetare, patriotike e kulturore, që e pasuron me fjalë të reja.

Po shënoj disa syresh:artfjala, sypagjumja, natpafjetura, plaghapës, ledhbahçeja, fatlumturia, kapen dhe shqiptohen ëmbël nga të gjithë.

Ngjarja mund të tregohej edhe sipas traditës në vetën e tretë, por jo, shkrimtarja e thyen këtë veçori: si në gjithë veprat e saj e trajton rrëfimin në vetën e parë, fut veten, qëndron, analizon si qytetare, merr pjesë aktive, merr edhe përgjegjësi, logjikon pa dhënë urdhër. Kjo të bën të menedosh se kemi të bëjmë me një letërsi ndryshe, bashkëkohore dhe moderne, që lexohet dhe tingëllon bukur në të gjitha gjuhët e botës..Pra aq sa e copëzon ngjarjen, edhe po aq e bashkon në një të tërë duke na thënë: “Jemi bërë copa-copa, kemi shumë urrejtje, kemi shumë krim, kemi shumë shthurje, kemi shumë të këqija brenda vetes sonë, që me indiferentizmin tonë po i ushqejmë më shumë…! Përse vallë ndodh kështu?!”

Hajde të ndihmojmë njëri-tjetrin për të jetuar në paqe. Dhe me paqe jetohet duke falur dashuri. Shkrimtarja po bëhet pjesë e atij opinion letrar që shkund pluhurin e shoqërisë shqiptare si në veprat e Ali Asllanit. Që e thërret sot poezinë e tij, jo urrejtja por dashuria për vendin, të gjitha dashuritë për njeriun.

Ekspertët e mirfilltë letrar , profesor, doktor dhe kritikë, janë shprehur në prolog dhe në epilog. Unë si lexues do të doja ta përfundoja mendimin tim me këto fjalë:

“Brenda 17 vjet krijimtari jeni rritur shumë Zonja Vilhelme aq sa konstatoj: Ju s’keni më nevojë të thoni: Merre e lexoma këtë libër.Unë lexuesi juaj duhet të them: Të lutem më jepni të lexoj librin tuaj të radhës.”

Në fund dua të di: Sa libra do të shkruash, që unë të planifikoj sirtarët e bibliotekës sime?.

Urime dhe suksese! Ju falenderoj së tepërmi për çka i dhuroni lexuesit!:

* Ahmet Demaj- (Mësues Kryetar i Sh A.K. “Labëria”-Vlorë

Ka përfunduar koha e pansllavizmit komunist në Trojet e Arbrit

March 16, 2014 by dgreca

Shkruan: Mr.sc.Nue Oroshi/

Shpeshëherë njerëzit janë të ndarë, ata që i shërbejnë të mirës, të bukurës dhe të madhërishmës si dhe ata që i shërbejnë të keqës, djallëzorës të mallkuarës dhe mefistofilisë. Kështuqë, edhe shqiptarët në luftën e Dytë botërore u ndanë në dy taborre. Në atë, nacionalistë, të cilët i shërbenin kombit shqiptar dhe u flijuan për të, dhe komunistët apo djallëzorët që i shërbyen sllavizmit, dhe u vënë në shërbim të djallit, të keqit mefistofilit duke i shërbyer komunizmit proletar që s’njeh komb as fe. Derisa komunistët edhe pse i shërbyen djallit dhe pansllavizmit, fëmijët e tyre gëzuan privilegje të shumta, si dhe patën mundësi që prindërve të tyre t’ju ngrisin nga një lapidar me shenjën e mefistofilit dreqit dhe të mallkuarit, pra, t’ju vendosin yllin e kuq komunist në varr. Një pjesë e madhe e fëmijëve të atdhetarëve nacionalistë nuk patën fare mundësi që prindërve të tyre t’ju ngrisin një lapidar, sepse iu mungonin eshtrat e tyre, pra nacionalistët që luftuan për Shqipërinë Etnike mbetën të vrarë, të sharë, të përbuzur, dhe eshtrat e tyre sot e asaj dite prehen në varre të përbashkëta, ndersa fëmijët e këtyre nacionalistëve sot e asaj dite kërkojnë eshtrat e tyre dhe s’kanë mundësi që së paku t’ju ngrisin një lapidar ku do të shkruanin fjalët, këtu pushon Luftëtari i Shqipërisë Etnike.

Derisa të parët fëmijët e komunistëve ju gdhendën në lapidare yllin komunist simbolin e dreqit prindërve të tyre, këta të dytët fëmijët dhe të afërmit e nacionalistëve ende sot janë në kërkim të eshtrave të tyre edhe tani e shtat dekada, që së paku në lapidar tju gëdhendin shqiponjën dykrenare simbolin e Shqiptarisë për të cilin u flijuan atdhetarët shqiptarë. Në kërkim të gjetjes së eshtrave të prindërve dhe të afërmëve të tyre janë shumë atdhetarë dhe familje të ndershme nacionaliste, por sot e asaj dite nuk kemi asnjë reflektim nga ana e atyre që i vranë dhe i gjuajtën nëpër varret e përbashkëta; nuk kemi asnjë ndërgjegjësim të ish udhëheqësve komunistë të Kosovës dhe Shqipërisë, dhe femijëve dhe të afërmeve të tyre që së paku të na i tregojnë vendet se ku u masakruan atdhetarët nacionalistë që t’i vorrosim, sepse edhe ata patën të drejtë ta kenë një varr ku pasardhësit e tyre të shkojnë dhe të dërgojnë lule të freskëta dhe t‘u thojnë fjalët, ju kujtojmë me mallë për jetë të jetëve.

Kohëve të fundit në Kosovë janë ringjallure ide e ideologji, që as një mendje e shëndoshë kombëtare nuk mundet t‘i pranon. Përveç rrymave të vehabizmit që tanimë janë kancerogjene për shtetin e ri të Kosovës, dhe e kanë vendosur Kosovën në një nivel shumë të ulët nderkombtar, dhe, se diplomacisë së Kosovës ia ka bllokuar të gjitha rrugët, kjo është plotsuar edhe me veprimet e papërgjeshme të qeveritarëve tanë ku janë zhytur në krim, korrupsion, familjarizëm dhe shumë izma tjerë, fatkeqësisht tani e kemi edhe një sihariq më të ri. Një grup komunistësh te kryesuar nga Kryetarja e Komunës së Gjakovës, Mimoza Kusari Lila, e cila kishte bërë mashtrime elektorale moderne, por që tani është duke e zbuluar brëndësinë e lëkurës së saj, duke u munduar të ringjallë reliktet komuniste që gjithë jetën ishin në shërbim të jugosllavizmit dhe kundër atdhtarëve shqiptarë. Ajo kërkoi mbështetje edhe nga tre komunistë tjerë, historianin komunist Jusuf Bajraktarin, komunistin partizan Vehap Shita dhe komunistin Pajazit Nushi. Kjo treshe e kuqe komuniste vendosi që, sërish t‘ju qesin hi syve shqiptarëve duke u përpjekur që falsifikimin e historisë ta bëjnë pikërisht në shekullin 21!

Këta tre komunistë, do të ishte më mirë që të bënin ndonjë projekt shkencor, e, që të kërkojnë së paku eshtrat e atdhetarëve të vrarë në Tivar, ku, siç shkruan Azem Hajdin- Xani në Librin “MASAKRA E TIVARIT” (MEMOARE), Prishtinë, 1998, f. 17-18, tekstualisht shkruan: “Më 31.3.1945, 4310 shqiptarë u masakruan nga serbët e malazezët, në Tivar. Djem e burra të zgjedhur nga të gjitha vise etnike shqiptare: të Mitrovicës, të Shalës së Bajgorës, të Drenicës, të Skënderajt e të Gllogofcit, të Vushtrrisë, të Podujevës, të Llapit e Gallapit, të Kamenicës, të Preshevës e Bujanovcit, të Vitisë, Gjilanit, Prishtinës të Lipjanit, të Kaçanikut e Ferizajt, të Suharekës, Prizrenit, Dragashit, Opojës, të Pejës e Gjakovës, të Klinës e Istogut, të Tetovës, Manastirit, Gostivarit, Shkupit dhe viseve të tjera të Kosovës, thërrasin politikanët tanë, historianët, poetët, shkrimtarët, dhe të gjitha istitucionet shkencore shqiptare, me sa zë kanë: -Ku është gjaku ynë, ku gjenden eshtrat tanë?” Këta atdhetarë shqiptarë ishin vrarë nga forcat okupuese serbomalazeze, me lejën, dijeninë, ndimën dhe bekimin Enver Hoxhës, Fadil Hoxhës, Ramiz Alisë, Mehmet Shehut, Rrahman Parllakut dhe shumë të tjerëve.

Ndërsa në anën tjetër atdhetarë që punuan deri në frymën e fundit për bërjen e Shqipërisë Etnike, ende sot e asaj dite nuk ju ipet vendi i merituar në Histori! Për këtë edhe historianët që sot mirren me studime historike, kryesishtë me periudhën e Luftës së Dytë Botërore, e në veçanti me Ripushtimin e Kosovës dhe viseve tjera Etnike Shqiptare (1945-1999) janë të ndarë në dy pjesë. Historianët, studiuesit që përkrahin rrymën e Nacionalizmës Shqiptare, ku kryesisht shkruajnë për atdhetarët që ishin të mbledhur rreth Lidhjes së Dytë të Prizrenit, Ballit Kombëtar, Grupit Nacional Independent, Besës Kombëtare dhe organizatave tjera nacionaliste, duke filluar nga Kapidan Dr Mark Gjon Marku, Midhat Frashëri, profesor Ernest Koliqi, Kapidan Gjon Marka Gjoni, Ismail Vërlaci, Xhevdet Blloshmi; Xhevat Korça, Shaban Polluzha, Ndue Përlleshi, Mehmet Gradica, Gjon Sereçi, profesor Ymer Berisha, Prenk Cali, Gjelosh Luli, Muharrem Bajraktari, Alush Leshanaku, Gjon Gjinaj, Haki Tahaj, Hysen Terpeza, Hysni Rudi, Kapidan Ndue Gjon Marku, Xhafer Deva, Marie Shllaku, Aqif Blyta Haxhiahmeti, Rexhep Mitrovica, pater Anton Harapi, Mulla Idriz Gjilani, Xhemë Gostivari, Pater Bernard Llupi, Mulla Nuredin Gjinovci, prof dr Rexhep Krasniqi, kapidan Llesh Gjon Marku, Tahir Shaban Zajmi, Ukë Sadiku, Zef Gjidoda, Adem Gllavica, Luan Gashi, Ibrahim Lutfiu, Qazim Komoni, Fuad Dibra, Ibrahim Osman Kelmendi, Ajet Gërguri, Bedri Pejani, Halim Spahia, Tahir Deda, Kajtaz Ramadani, Rexhep Kabashi, Mulla Maliq Bali Gashi, Stak Mark Shkorreti, Miftar Bajraktari, Mulla Ilaz Broja, Bedri Gjinaj, Tahir Kolgjini, Xhelal Mitrovica, Kolë Parubi, Gjergj Martini, Demë Ali Pozhari, Kolë Margjini, Mulla Ramë Govori, Esat Berisha, Qazim Bllaca, Ahmet Selaci, Bislim Bajgora, Adem Voci, Hajredin Vidishiqi, Sherif Terstena, Ukshin Kovaqica, Gjon Destanisha, Mustafa Kruja, Mulla Jakup Kombi, Musa Shehzade, Hysen Lepenica, Halim Begeja, Patër Danjell Dajani, Patër Gjon Shllaku, Mark Ndoc Quni, Faik Quku, Hasan Dosti, Shuk Gurakuqi, Sak Fazlia, Imzot Zef Oroshi, Karl Gurakuqi, Zhuk Haxhia, Kolë Bib Mirakaj, Pashuk Bib Mirakaj; Jahja Fusha, Njazi Alishani, At Lorenc Mazreku, At Daniel Gjeqaji, Rexhep Xheli, Hazir Gjakja, Sulejman Vuqitërni, Mehmet Agë Rashkoci, Mufaili i Vogël, Mufaili i Madh nga Zajazi, Vasil Andoni, prof dr Isuf Luzaj, Mark Staka, Sylë Hotla, Bardh Isufi, Col Bajraktari, Bajram Gashi, Osman Bunjaku, Shemsi Mramori, Rifat Krasniqi, Hajdar Planeja. Qazim Bajraktari, Lec Kurti, Ymer Lutfia, Zef Pali, Gasper Pali, Seit Kazazi, Dom Ndre Zadeja, Ndoc Jakova, Ndue Pali, Qazim Rroji, Zef Kuka, Xhelal Hardolli, Xheladin Kamata, e shumë e shumë të tjerë. Është për t’u theksuar se, shumë prej këtyre nacionalistëve kishin një përgaditje të lartë shkollore duke mbaruar studimet nëpër Univerzitet perëndimore, kryesisht në Itali, Austri e Gjermani, por edhe në vende tjera. Duke kërkuar falje prej shumë e shumë nacionalistëve tjerë të Shqipërisë etnike, që përkulem para veprës së tyre dhe që në këtë shkrim nuk po i shënoi emrat. Këto figura që i përmenda më lartë duhet të vendosen në piedestalin më të lartë kombëtar dhe të shpallën heronjë të kombit shqiptar.
Si dhe, historianët e grupit komunist, që përkrahen nga Isuf Bajraktari dhe ndonjë historian tjetër komunist, por që fatbardhësisht kanë mbetur të pakët. Ky grup i historianëve komunist vazhdon ta mbronë Fadil Hoxhën, Svetozar Vukmanoviq Tempon, Josip Broz Titon, Aleksander Rankoviqin, Ali Shukriun, Sinan Hasanin, Ramiz Sadikun, Boro Vukmiroviqin, dhe komplet periudhën e tyre historike. Pra, vazhdojnë t‘i mbrojnë gjelatët komunistë, që, me forcën e armëve arriten ta këthejnë Kosovën dhe viset e tjera Etnike Shqiptare nën sundimin e ish Jugosllavisë komuniste. Keto ndarje te historianëve dhe studiusve nuk datojn tani por jan me të hershme. Ku dhe baza e kësaj ndarje fillon qysh gjatë sundimit të diktaturave komuniste, si në Shqipëri, ashtu edhe në viset Etnike Shqiptare në ish Jugosllavi kemi krijimin e dy blloqeve politike, kulturore dhe shkencore tek shqiptarët në përgjithësi. Kemi bllokun perëndimor politik dhe kulturor që udhëhiqej prej intelektualëve, studiusve, organizatave dhe partive politike në mërgim si dhe prej personaliteteve të mëdha politike, shkencore dhe kombëtare, si dhe bllokun politik lindor i cili politikën, kulturën dhe letërsinë shqiptare e orientoi drejt ideologjisë ruso-jugosllave. Dhe, gjatë gjithë këtyre viteve përveç konfrontimit politik dhe ushtarak, kemi edhe konfrontimin historik dhe kulturor, në mes të këtyre dy rrymave politike.
Vetvetiu gjatë kësaj kohe të sundimit të diktaturave komuniste në viset Etnike Shqiptare u krijuan dy histori, u krijuan dy letërsi, e, njëra ishte historia e vërtetë kombëtare që shkruhej nga studiuesit më taban kombëtar, por me akribi shkencore siç ishin, profesor dr. Ernest Koliqi, prof. dr Zef Valentini, prof.dr.Athanas Gegaj, prof dr Isuf Luzaj, Kapidan Ndue Gjomarku, dr.Halim Begeja, Imzot Zef Oroshi, Mithat Frashëri, Tahir Kolgjini, Martin Camaj, Arshi Pipa dhe shumë të tjerë.

Ndërsa në anën tjetër blloku i historianëve lindorë, e që fallsifikonte historinë shqiptare me metodologji ruso-jugosllave.

Çdo kundërshtar politik e quanin tradhtar, kolaboracionist, revezionist dhe shumë terma të ndryshëm që dinë t’i pjellë vetëm mendja e orientimit të idologjisë komuniste. Derisa të parët kishin orientim politik konceptin e ndërtimit të shtetit me pluralizëm, demokraci perëndimore, bashkëpunimin politik dhe ekonomik me perëndimin, të dytët komunistët orientimin e tyre e kishin drejtuar rreth ndërtimit të shtetit diktatorial, sistemin njëpartiak, vrasjen e atdhetarëve shqiptarë, burgosjen e familjeve të tyre dhe internimet, dhe si mjet i fundit ishin edhe historianët me pikpamje komuniste, për fallsifikimin e historisë për të gjithë ata atdhetarë që vepronin në orientimin perëndimor të politikës dhe shtetit shqiptar. Koha e vërtetoi se politkanët që vepruan në të djathtë dhe për bashkim kombëtar patën të drejtë. Sepse, ata qyshë herët kishin krijuar ura lidhëse në mes të shqiptarëve dhe shteteve perëndimore në Evropë si dhe në veçanti në Amerikë. Dhe, ne tani si historianë të rinjë para vetës kemi dy lloj historishë, njëra është ajo e fallsifikuara sidomos gjatë dhe pas Luftës së Dytë Botërore e pjesërisht edhe gjatë shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë dhe periudha tjera historike, dhe tjetra ajo e shkruar me metodologji shkencore të nivelit perëndimor. Gjatë krahasimit të këtyre dy variantave të shkrimit të historisë shihet qartë se historianët komunistë e fallsifikuan historinë për nevojat e politikës së tyre ditore.

Me qe historia don fakte, atëherë dua t’ju rikujtoj opinionit të gjër shqiptar edhe pse është i njoftuar edhe më parë se pikërisht tash e gati 70 vite më parë u nënshkrua me datën 8, 9, 10 korrik 1945 akti i tradhtisë së madhe pikërisht në Prizrenin e shumë Beslidhjeve Shqiptare, këtë dokument të tradhtisë e që po i vuajmë pasojat e tij sot e asaj dite, e nënshkruan këta delegatë të zgjedhur apo të emëruar. Pra, emrat e deputetëve të Kuvendit të Prizrenit që e nënshkruan tradhëtinë kombëtare që Kosova të i bashkangjitet Serbisë, para 69 vitesh, janë: Milija Kovaçeviq, Fadil Hoxha, Pavle Joviqeviqi, Ibrahim Gashi, Nikolla Vidaçiq, Hasan Kryeziu, Rexhep Butovci, Spasoje Gjakoviq, Qazim Bajgora, Fahir Ragipi, Sahit Zatriqi, Dushan Mugosha, Fahri Fetahu, Shaban Kajtazi, Boshko Çakiq, Xhevat Sojeva, Hajdar Hamza, Milutin Milkoviq, Pajazid Abedini, Zhivoin Çurqic, Rifat Berisha, Alush Zatriqi, Isa Xhemajli, Abaz Rexhepi, Hysen Thaqi, Alush Gashi, Hilmi Zariqi, Adem Stançiq, Halil Fejzullahu, Boshko Filipoviq, Xhavit Nimani, Osman Rifati, Predrag Ajtiq, Salih Meta, Mehmet Hoxha, Bajram Uka, Asllan Fazlija, Mustafë Hoxha, Sejdi Musaja, Kërste Filipoviq, Zekeria Rexha, Ismet Shaqiri, Xhevdet Hamza, Ali Shukriu, Milija Cvetiniq, Kadri Reufi, Gjoko Pajkoviq, Murat Kadria, dhe Misha Miçkoviq.

Ky vendim antikombëtar u aprovua plotësisht edhe nga komunistët e Tiranës të kryesuar nga Enver Hoxha, Mehmet Shehu, Ramiz Alia, Koqi Xoxe, Adil Çarqani, Petrit Dume dhe komunistë tjerë. Me këto vendime antikombëtare komplet tokat shqiptare ranë nën orientimin dhe pushtimin e pansllavizmit rus e jugosllav. Për herë të parë shqiptarët u orientuan drejt një rruge qorre e cila ishte e ditur që në një periudhë jo shumë të gjatë do të dështonte. Por që i kushtoi kombit shqiptar me dhjetëra e mijëra të vrarë, të masakruar, të burgosur e të shpërngulur. Ajo që dhemb ishte humbja e rrugës në oborr apo mosmundësia e orientimit të drejt kombëtar, sepse këto rexhime gjakatare dhe kriminele në të dy anët e kufirit ia shpërlanë trurin të rinjëve dhe të rejave duke i futur në ideologjinë e komunizmit dhe duke krijuar “njeriun e ri”, pa komb e pa fe, pa dinjitet e pa atdhe, apo siç thoshte Fishta ynë madhe: “Çka të lanë kta katër uqë/ që i turrën shoqi shojt/, do të dalë një djallë i kuqë/ që për të gjallë do tja fut thojt”.

Tani është fakt i njohur dhe i vertetuar me argument shkencore se Partia Komuniste e Shqipërisë si dhe Partia Komuniste e Kosovës u krijuan nga jugosllavët, apo siç thoshte atdhetari Prenk Cali në një dialog me komunistin Mehmet Shehu edhepse i zënë tradhëtisht në mes të këtyre dyve, u zhvillua ky dialog: Mehmet Shehu i thot Prenk Calit: E more Prenk Cali, të pat ardhur koha që ta mbyllje historinë me shkronja ari po t’u bëje me ne Komunistat, pse veprove kështu. E vigani i Malësisë Prenk Cali i përgjigjet: Jo zotni, faji bie mbi ju komunistat, se ju u bëtë me anmikun shekullor të shqiptarit me shkaun.
Këtu është për tu theksuarë fakti, se shqiptari komunist si në Shqipëri ashtu edhe në Kosovë i del në përkrahje sllavit komunist vetëm se e kishin të njetën ideologji, kundër vëllait të gjuhës, gjakut dhe flamurit. Pra, komunistët shqiptarë dhe sllavë luftojnë kundër nacionalistëve shqiptarë, meqenëse historia do fakte, atëherë për këtë bazohemi në librin (Tahir Zaimi, Lidhja e II e Prizrenit dhe lufta heroike e popullit për mbrojtjen e Kosovës, Bruxelles 1964, i cili shkruan: Për me shtypë e shkatërrue fare këtë rezistencë të fortë me kryeneqësi që sapo shuhej më një anë, plaste papritmas në tjetrën, kërkohet prap kontributi i shqiptarëve të zezë, të cilët të inkuadruem në tri Brigada, njana e (V-ta) nën komandën e Shefqet Peqit dhe tjetra e (III-ta) në atë të Rrahman Parllokut, që kishte për sekretar politik Gafurr Qyqyn, vrapojnë në ndihmë të Marshallit Jugosllav, i cili nuk e ndjente veten aspak në gjendje me zotnue situatën. Brigada të cilat arrijnë më shpejt e para e nisur nga Elbasani, e tue kalue nëpër Librazhd-Klenjë-Zerqan-Peshkopi, Kalaja-Dodës në Lusen të Lumës ku i plasë pushka dhe mbas një ndeshje të përgjakshme mbetën 14 dëshmorë prej Lusne, kurse në anën tjetër vriten 180 nga efektivat e Brigadës, e cila kalon nëpër Topojan, Shishtavec dhe së andejmi në Gjemashicë-Bellushë-Prizren, prej kah në Gjakovë, Pejë e vise tjera të Kosovës, ku qëndron për një kohë prej dy vjetesh, dhe tjetra e nisun nga Shkodra, e tu kalue nëpër malet e Dukagjinit, e nëpër Malësi të Gjakovës, në Junik dhe prej andej në Pejë e vende tjera të Kosovës. Kurse, një tjetër brigadë nën komandën e Aqif Lleshit, niset nga Peshkopia e kalon në Dibër të Madhe, Kërçovë, Gostivar,Tetovë e Shkup për t’ja dorëzuar patronit-aleat viset e Maqedonisë Shqiptare.

Forcat komuniste maqedone që deri në mbarim të vitit 1944 ishin dermue e paralizue prej komandantit të fuqive nacionaliste Xhemë Has Gostivari mbasi vendi u shkel prej brigadës Shqiptare, filluen prap me u forcue e me u shtri në atë sektor, ku masakruan me qindra e mijëra shqiptarë, ndër të cilët vetëm në Tetovë 4000, në Gostivar 700, dhe në Kërqovë 500 veta. Se, rexhimi komunist në Shqipëri vepronte njëtrajtshmërisht me rexhimin komunist në ish Jugosllavi dhe në bashkëpunim të plotë në luftën kundër atdhetarëve shqiptarë tregon edhe rasti i dy atdhetarëve shqiptarë, kolonel Fuad Dibrës dhe profesor Kolë Margjinit.

Që të dy këta atdhetarë kishin shtetësinë shqiptare por që forcat komuniste nga Shqipëria i dorëzuan të dyt tek forcat komuniste jugosllave, dhe, ku më pas u vranë që të dy. Profesor Kolë Margjini u arrestua nga autoritetet komuniste shqiptare, të cilat ia dorzuan organeve jugosllave. Gjykata e dënoi me burgim të rëndë ndërsa UDB-a e likuidoi në burgun famëkeq të Mitrovicës së Sremit, më 1949. Nuk i dihet varri se ku është gjuajtur pas likuidimit. Kolonel Fuad Dibra me 14 nëntor 1944 u shoqërua nga forcat e Brigadës së V-të të Ushtrisë Komuniste të Shqipërisë për në Tiranë ku u arrestua dhe iu dorëzua autoriteteve jugosllave.

U dënua me vdekje dhe u ekzekutua në Korishë të Prizrenit, me 9 tetor 1946, sot e asaj dite nuk i dihet varri. Gjithsejtë, sipas të dhënave të Tahir Zaimit dhe historianëve tjerë, janë vrarë nga sllavokomunistët në viset etnike Shqiptare jasht Shqipërisë Londineze 47.300 shqiptarë.

Vlenë të veçohet fakti se Nacionalistët Shqiptarë, Kosovë, i kanë quajtur në shkrimet e tyre të gjitha viset shqiptare të cilat kanë mbetur jashtë shtetit shqiptar, pra përafërsisht në kufijtë etnikë të Dardanisë antike. Këtë shtrirje gjeografike e përdorë edhe Tahir Zaimi kur jep të dhënat për vrasjen dhe masakrimin e shqiptarëve në këto krahina.

Për fund, duhet ndaluar ringjallja e ideologjisë komuniste në Kosovë

Meqenëse Komunizmi si ideologji është dënuar në mbarë botën, ai i ka sjellur botës me miljona viktima; ka bërë vrasje, persekutime, dhunime, burgosje dhe shumë gjëra tjera të shëmtuara. Derisa e tërë bota demokratike e lufton këtë ideologji pansllaviste, ajo po tenton të ringjallet sërish në Kosovë. Dhe kjo ringjallje nuk po tentohet të bëhet nga ndonjë nostallgjik titist apo enverist po pikërisht nga Kryetarja e Komunës së Gjakovës.

Kjo kryetare bazohet në faktin, se kemi 5000 nënshkrime të qytetarëve gjakovar, me këtë e pranojmë faktin se, Gjakova paska gjallë ende 5000 komunistë. Por harron z.Kusari Lila se, Gjakova ka 95.000 banorë. Dhe, nëse kjo shifër përpjestohet atëherë del se vetëm 6 përqind të qytetarëve gjakovar janë për ndërtimin e Përmendorës së komunistit Fadil Hoxha, ndërsa 94 përqind janë kundër. Lajmi se Asambleja Komunale e Gjakovës ka vendosur më 17 vota për, dhe 15 kundër, që të hiqet nga rendi i ditës propozimi i Kryetares Mimoza Kusari-Lila që komunistit Fadil Hoxha t’i ngritet një bust në qendër të qytetit, është një lajm i mirë dhe fillim i vetëdisimit.

Ky lajm thotë, se gjatë shqyrtimit të rendit të ditës është kërkuar ndryshimi i pikave të parapara. Siç raporton Radio Gjakova, kuvendari nga radhët e PDK-së, Artan Nimani, ka kërkuar që nga rendi i ditës të hiqet caktimi i lokacionit për ndërtimin e bustit të Fadil Hoxhës, duke konsideruar atë si përgjegjës për shumë dëme që i janë shkaktuar Kosovës, gjatë periudhës së ish-pushtetit jugosllav. Kjo kërkesë është mbështetur edhe nga AAK dhe Vetvendosja, ndërkohë që, më pastaj është zhvilluar një debat i gjërë për këtë temë. Në fund, ky propozim doli në votim dhe 17 vota pro kësaj kërkesë dhe 15 kundër, u vendos që pika e rendit të ditës për caktimin e lokacionit për ngritjen e lapidarit të Fadil Hoxhës të hiqet nga rendi i ditës.

Kjo pikë assesi nuk duhet të votohet. Dhe, gjithmonë me shumicë votash duhet të bije. Një gjë që më ka befasuar është fakti se, pse Dega e LDK-së në Gjakovë si dhe udhëheqësi i asamblesë z Luan Golaj që vjen nga kjo degë e LDK-së e ka përkrahur kët propozim!

Këtë po e them për faktin, se LDK-a është parti e Qendrës së Djathtë, ish udhëheqësi i saj dr.Ibrahim Rugova kryetari historik i LDK-së dhe i Kosovës, ka qenë një antikomunist i përbetum. Këtë gjë duhet ta dijë edhe Kryetari i ri i LDK-së Isa Mustafa, por edhe përfaqësuesi i tij Luan Golaj, se, nëse LDK-ja pranon që t’ju shërbei ringjalljes së reliktëve komuniste në Kosovë atëherë ajo automatikisht do ta humbë vendin e saj si pjesë e Grupit te Partive Popullore Evropiane, sepse partitë popullore Evropiane janë shumë të ndieshme, nëse ndonjë simotër e saj do të punon në ringjalljen e relikteve komuniste.

Për këtë dr.Isa Mustafa kryetar i LDK duhet t’i tërheqë vërejtjen Luan Golajt që mos të punoi në ringritjen e relikteve të përmbysura komuniste, se, vet LDK do të ketë pasoja të mëdha e sidomos tani kur po përgaditet që të qeveris Kosovën, dhe ku defakto edhe politika Evropiane dhe Amerikane është pajtuar për një gjë të tillë, por që pritet që dejure ta merr verdiktin e popullit të Kosovës në zgjedhjet e Qershorit.

Në një periudhë të shkurtër kohore, në Gjakovë pati dy akademi të organizuara pikërisht nga Kryetarja e kësaj komune. Pra, pati një akademi për komunistin Fadil Hoxha, ku dhe referuan komunistët: Isuf Bajraktari, Vehap Shita, Pajazit Nushi dhe ndonjë komunistë tjetër, si dhe Akademi për atdhetarin Kadri Kusari. Vërtetë sa i përket Akademisë për Kadri Kusarin këtu e përgëzoi Kryetaren e Gjakovës që ka bërë punë të mirë me ketë përkujtim. Kadri Kusari ka qenë një atdhetar i madh dhe nacionalist i përkushtuar për çështjen Kombëtare. Këtë e kam mësuar nga goja dhe shkrimet e te madhit atdhetar Teki Dervishi, e sidomos nga vepra e Teki Dervishit Palimpsestët e Dush Kusarit, vepër e përkryer e Teki Dervishit. Por i bëj me dije z.Kusari Lila se Kadri Kusari atdhetar, dhe Fadil Hoxha komunist e projugosllav nuk shkojnë bashkë. Kadri Kusari u burgos pikërisht nga rexhimi i Fadil Hoxhës, që me devotshmëri shërbente nëpër koltuqet e Beogradit, derisa Kadri Kusari me shokë torturoheshin e maltretoheshin pikërisht nga rexhimi i Fadil Hoxhës me shokët e tij komunistë jugosllavë.

Prandaj i propozoj z Kusari Lila, që të ngre një iniciativë, që në Gjakovë të ndërtohen përmendorët e Teki Dervishit, Mark Avdylit Ndreja, Kadri Kusarit. Dhe, njëherë e përgjithmonë, shqiptarët t’i gjuajnë në koshin e plehrave historike figurat që i shërbyen projugosllavizmit, sepse ka përfunduar kohë e pansllavizmit komunist në Trojet e Arbrit.

Takim informativ në Vjenë- Regjistrim i mërgimtareve një obligim kombëtar

March 16, 2014 by dgreca

Ministria e Diasporës: Regjistrimi i diasporës është gjithëpërfshirës i të gjithë mërgimtarëve pa marr parasysh nga cila trevë etnike shqiptare vjen, pa marr parasysh çfarë nënshtetësie ka. …linku për regjistrim: www.medrks-gov.net dhe info-med@rks-gov.net i cili është 24 orë aktiv. .”..regjistrimi është vullnetar, një obligim moral e kombëtar i secilit mërgimtar dhe është plotësisht sekret”/

Hazir MEHMETI, Vjenë/
Në lokalet e Ambasadës së Republikës së Kosovës në Vjenë u organizua mbrëmje informative lidhur me regjistrimin e mërgimtarëve dhe mbledhjen e materialeve e dokumenteve më qëllim arkivimin e tyre. Personeli i ambasadës Valbona Fazliu-Rrecaj, këshilltare; Zana Rugova, sekretare e parë dhe Imer Lladrovci, konsull e organizuan mbarëvajtjen e takimit. Nga Ministria e Diasporës ishin Prof.Dr.Muhamet Shatri i ngarkuar për materialët dokumentet arkivore dhe Xhevat Hulaj nga Enti Statistikor i Kosovës. Në mbrëmje prezantuan përfaqësues të shoqatave e veprimtarë nga Vjena, Linzi, Graci, Badeni etj. Takimin e udhëhoqi Zana Rugova, sekretare e parë në Ambasadë, kurës fjalën përshëndetëse në emër të Ministrisë së Diasporës e mbajti Prof.Dr.Muhamet Shatri. Ai mes tjerash tha:” Ministria e Diasporës tani ka dy projekte nga të cilët me përparësi është regjistrimi i diasporës, pavarësisht se edhe procesi i grumbullimit të lëndëve arkivore ka një rëndësi të madhe, me çka kontributi i diasporës del në shesh i dokumentuar. Është e njohur se diaspora ka dhënë një kontribut të jashtëzakonshëm në luftën për çlirimin e Kosovës. Qe nga koha e shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë, po edhe më parë e deri tani, kjo na detyron të krijojmë bazë dokumentare. Kjo bazë është nga këta veprimtarë që janë jashtë, pra jeni ju dhe baza dokumentare do të shkon në Arkivin e Kosovës. Faktikisht, Ministria e Diasporës është vetëm një ndërmjetësues në përgatitjen e kësaj lënde. Ekzistojnë marrëveshje mes Ministrive, Muzeut të Kosovës dhe Arkivit të Kosovës rreth procedurave lidhur me materialet arkivore. Ato fillimisht grumbullohen në qendra të caktuara, ambasada e pastaj sistemohen nga ekspertët e Arkivit të Kosovës atje ku duhet. Sa për regjistrim të diasporës, ky është një propozim direkt nga vet Ministri z.Ibrahim Makolli. Ne besojmë se veprimtarët, përfaqësuesit e shoqatave e klubeve do të na ndihmojnë. Të gjitha përfaqësitë tona diplomatike në botë e kanë mbështetur këtë projekt”. Z.Xhevat Hulaj, udhëheqës i divizionit për regjistrimin e diasporës në fjalën e tij shtoj:” Ministria e Diasporës në bashkëpunim me Entin e Statistikës së Popullsisë dhe me disa ministri e agjenci, e ka filluar regjistrimin e diasporës. Kemi përgatitur infrastrukturën materiale për regjistrim dhe secili mërgimtarë mund të regjistrohet në formë elektronike përmes linkut i cili është 24 orë aktiv. Të dhënat vijnë në Databazë ku shënimet janë sekrete. Forma tjetër është përmes pyetësorit që janë të hartuar nga ekspertë të Ministrisë së Diasporës, duke e plotësuar faqen me shënimet tuaja dhe dërgimin e tyre. Pyetësorët janë të shkruar në 14 gjuhë të vendeve përkatëse ku jeton diaspora. Kjo është imponuar nga vet natyra e mërgatës sonë që nga mërgata e vjetër (Turqi etj.) deri tek mërgata e re në Evropë. Formularët janë të përgatitur për regjistrimin familjar, të biznesit, të shoqatave e klubeve. Të gjithë formularët mund t’i gjeni në pikat kufitare, në ambasada, konsullata dhe në komunat e juaja, ku edhe mund t’i dorëzoni kur ju i plotësoni pasi aty do jetë gjithmonë një zyrtar përkatës i cili do punon sidomos gjatë muajve të verës. Ai do merret vetëm me çështjen e regjistrimit tuaj. Ne shpresojmë se shoqatat, veprimtarët dhe secili mërgimtar do na ndihmon në përcjelljen e informatave në rrethin e tij. Regjistrimi i diasporës është gjithëpërfshirës i të gjithëve pa marr parasysh nga cila trevë etnike shqiptare vjen. Të drejtë regjistrimi kanë të gjithë mërgimtarët pa marr parasysh çfarë nënshtetësie kanë ” Nga të pranishmit u prekën disa detaje rreth teknikës së regjistrimit, gjithë përfshirja e trevave etnike, rreth të drejtës për votim etj. Aktivitet informative do të mbahen edhe në qytetet tjera të Austrisë.