NGA CARRIE HOOPER/
Arritja e pranverës/
Ka ardhur pranvera/
Dhe bora ka shkrirë!/
Po ngroh dielli/
Tokën e ngrirë./
Kalimin e dimrit/
Të gjithë festojnë,/
Dhe nëpër lëndina/
Gjallesat vallëzojnë./
Lodhja zhduket,/
Kemi prapë energji./
Luajmë dhe qeshim/
Porsi fëmijë!/
Këtë ditë/
Gjatë kemi pritur/
Dhe tani brohoritim,/
Pranvera ka arritur!/
Jargavanët/
O jargavanë,
Nga aroma jote
Që flladi pranveror sjell me vete,
me kënaqësi dehem!
Gishtërinjtë e mi,
Sa dëfrehen të përkdhelin
Gonxhet e tua delikate
Që Si rruaza ari varen.
Bashkë me ekstazin,
Një valë pikëllimi më pushton
Se bukuria jote e brishtë
Shumë shpejt do të venitet.
Vetëm një kujtim Do të mbetet.
Prandaj në këtë rruzullim të ëmbël
Dua të qëndroj.
Këtë çast të papërsëritshëm
Dua ta zgjas
Sa të mundem!
Këngë e shpresës
Kur të ka pushtuar zhgënjimi,
Kur dhe shpresa të mungon,
Kur të ka mbuluar trishtimi,
Mbaj mend që Zoti të do.
Vetëm në rrugë ai s’të ka lënë.
Edhe pse nuk e kupton tani,
Një derë tjetër do të hapet.
Ka për ty një plan të ri.
Si pas stuhisë pëson qetësia
Dhe pas natës dita agon,
Kështu pas dëshpërimit gufon gëzimi’
Lart ngre kokën dhe jeta vazhdon!
Këngë për natyrën
Male ngrihen në madhështi.
Gurgullojnë lumenj në pastërti.
Ngjyrat e Luleve tok6n pikturojn6.
Pyjet ëmbëlsinë e tyre lëshojnë.
Qielli si zjarr xixëllon,
Fusha dhe lëndina ndriçon.
rrezet e diellit fort shkëlqejnë.
Lotët e shiut pemët ushqejnë.
Më magjeps kjo bukuri.
Mbështjellem me paqe dhe harmoni.
Kur barra e jetës më rëndon,
Natyra përherë më ngushëllon.
Koncerti i pranverës
(E shkruar pasi një shoqe e mirë më përshkruajti praninë e pranverës në kopshtin e saj)
Shfaqet koncerti i pranverës
Në të gjitha kopshtet.
Në puhinën e ëmbël
Na dëfrejnë
Me vallet e tyre
Drunjtë dhe lulet.
Zogjtë cicerojnë,
Gëzuar pranverën!
Lule e vogël
Lule e vogël,
Pas gjumit dimror
Kokën tënde
po ngre.
Rrezet e mëngjesit
Të ledhatojnë dhe puthin,
Dhe në çeljen tënde
Buzëqesh pranvera.
Lule e vogël,
Mezi të vëren
Turma që nxiton
Dhe të anashkalon,
Ah, po të dinte
Se gjërat më të vogla
Shfaqin bukurinë
Më madhështore!
Një ditë vere
dielli ngroh faqet e mia.
Erën e ëmbël të luleve
Frymëzoj thellë.
Zogjtë me këngët e tyre
Zotin lavdërojnë.
Fryn një erë e lehtë,
Shushurijnë drujntë.
Në oborr qeshin dhe luajnë fëmijët.
Ah, i them vetes,
Sa shijohnë jetën me gjithë qejf!
Nuk mund të mos këndojë zemra ime:
Lavdi Zotit!
Në qetësinë
Që qenien time përshkon,
Reflektoj se si jeta
Si dhe vera
tepër shpejt kalojnë.
Pra Të çmojmë çdo çast si fëmijë!
Në ngjarjet e zakonshme
Të vëmë re mrekullitë!
për njeri-tjetrin jetojmë!
Të njohim shpirtin e Zotit në të gjithë!
sa shpesh këto mësime të thjeshta harrojmë
Duke kthyer verën në dimrin
Me urrejtjen tonë,
Me fjalë të ashpëra,
Me luftëra dhe vrasje,
Me ndotjen e tokës
Që në marrëzinë tonë
Pretendojmë të pronojmë.
Kjo ditë vere më kujton
Sa tepër e çmueshme
Dhe e shkurtër është jeta
Për ta humbur kështu.
Një stuhi
Vapa frymëvjedhëse
Në furrën e saj
Na pjek.
Qetësia e tendosur
Para shfaqjes së natyrës.
Përnjëherresh
Shkëndijet e vetëtimës
Qiellin elektrifikojnë.
Shiu mbi çatitë
Dhe dritaret
Si një ushtri gjëmon.
Tamburi i bubulimës
Plaset dhe buçet.
Pasditen paqësore godet.
Zotin fuqiplot
Ky spektakël natyror paraqet.
Na kujton
Se vetëm kokrra
Në gjithësinë e madhe jemi.
Për një përrua
Përrua, mor përrua,
Ku po shkon?
Udhëtimin tënd vazhdon
Pa ditur
Fundin e tij.
Përrua, mor përrua,
Kur rruga e jetës
Na çon
Në drejtime të papritura,
Na mëso
Të mos druhemi.
Na gurgullo besimin fëmijëror
Se rrjedhjen tonë,
Ashtu si rrjedhjen tënde,
Zoti vetë drejton.