Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

ARTI NA BASHKOI

by

ÇASTE ME MIKUN IMRI TRENA ME RASTIN E THEMELIMIT TË KUVENDIT TË KRIJUESVE SHQIPTARË NË  MËRGATË

Shkruan: Shaban CAKOLLI/

Me organizimin e takimeve qoftë kulturore,qoftë letrare,ndoshta pësojmë një humbje materiale,lodhëje,por fitojmë një pasuri shpirtërore. Duke shfletuar shumë nga librat na ka rënë të lexojmë krijimtari shumë me vlera,krijimtari të mirëfillta,andaj duke lexuar ato vlera,shpesh sikur e kemi pyetur vetën;Kush është ky krijues,madje krijimtaria e tyre e pasur na ka shty të mendojmë si duken këta krijues,jemi munduar të studjojmë personalitetin e tyre?!!!Megjithatë na ka rastisur që nëpër tubime letrare të njihemi me shumë miq krijues të cilët i kemi lexuar,por nuk i kemi pa e njohur më parë.Nuk ka asnjë dyshim se arti është forma më e mirë eqë i bashkon njerëzit artdashës.Ka dhjetëra e dhjetëra  vite prej kur e kam lexuar një mik krijues,e kam lexuar në publicistikë,në prozë e poezi,jam shoqëruar çdo natë me zërin e tij të ëmbël e të ngrohët,pasi administron  afro trembëdhjetë vite një radio shqiptare në Norvegji,po deri më tani nuk kisha pasur rastin të shihem me te,të i shtrëngoj duart me te,të përqafohemi me te,e ky ishte miku ynë i çmuar,shkrimtari,poeti,publicisti,mësuesi dhe kryeredaktori i Radio “Zërit të Arbërit”,zotëriu  Imri  Trena.Sa e sa herë kisha ëndërruar të e takoj,e në fund këte na e mundësoj arti letrar.Asociacioni për themelimin e  Lidhjes së Krijuesve Shqiptarë në Mërgatë,i organizuar në Koblenz të Gjermanisë,ishte porta që na bashkoj Aty u shpalosën, mes tjerash edhe forma e organizimit dhe veprimit të krijuesve në mërgatë. Fatbardhësisht krijuesit tanë në vendet jashtë atdheut janë të shumtë dhe paraqesin vlera prezantuese para të tjerëve krahas kombeve tjera. Këtu ne duhet të bashkojmë forcat në hulumtime  kulturore në gjithë globin që ta shpalosim të vërtetën shekullore të  historisë e kulturës kombëtare.Për këtë qëllim kishin ardhur anë e kënd krijuesit tanë që ndodhën kudo në mërgatë:Sadie Kryeziu (GB), Flora Borovina (RKS), Shenida Bilalli (KRO),  Adem  Demaçi(RKS), Silva Tërnava (Zelande e Re), Sevëme Fetiqi (D), Besim Xhelili (A); : Imri Trena (N), Rita Saliu (SHBA), Selvete Tërstena – Halili (D), Gonxhe Letmi – Begisholli (D), Hazir Mehmeti (A), Dr. Zejnepe Alili – Rexhepi (Tetovë), Besnik Camaj (CH) dhe Drita Nikoliqi Binaj (Vojvodinë),Ragip Rama(D),Valdete Berisha(BGJ),Avni Bellaina,Martin Çuni,Pal Sokoli poashtu nga  Gjermania,e të tjerë….

Aty takova mikun tim të dashur e fisnik  z.Imri  Trena,këtë njeri me gjene fisnike  ,gjene këto të cilat i kanë hapur shtigje në çdo hap të nisur,asnjëherë nuk u përul dhe dallgët  e jetës i  kaloj me krenari e dinjitet.

Të qëndroje me  Imri Trenën ishte njësoj siukur kur e lexon,njeri i ngrohët,i dashur,plot dinjitet me një krenari njerëzore.Do të doja edhe shumë të bisedoja me te,madje nuk do të ngopeshim edhe po të bisedonim me ditë të tëra,por agjenda e punës së kuvendit ishte e ngjeshur,herë-herë ia dilnim të bisedonim në mes pauzash,në takim darke,edhe ate nën zhurmën e tingujve të muzikës,pas takimit të kuvendit.

Biseduam e rrahëm shumë tema kur na u dha mundësia,për krijuesit,për rininë,për shkollat shqipe në mërgatë,për privilegjin që na u dha të njohim krijuesit,të cilët nuk i kishim njohur më parë.Ai fliste bukur,ëmbël,qetë,me thjeshtësi,biseda këto të cilat  më lanë  mbresa,të cilat do i mbajë mend nëpër vitet e mia.Imri Trena është njeri i dashur,mik i shqiptarëve në çdo shtëpi shqiptare,ku zëri i tij në valët e radios

“Zëri i Arbërit” ka përmbushur kërkesat e çdo familje shqiptare,kështu kisha menduar me kohë,edhe kur nuk ishim njohur,kështu e vërtetova se kisha vlerësuar mirë.Imri Trena është edukator i mirë,ai në baza vullnetare ka punuar në shkollat shqipe në Gjermani dhe ka edukuar gjenerata të tëra të fëmijëve tanë mërgimtarë.Imri Trena përfaqson edhe LSH në Norvegji,ai na njoftoj edhe për aktivitetet e LSH atje

Dëshira ime është të arrijmë qëllimet tona sa i përket krijimtarisë e cila na ka lidhur të jemi sot këtu,thotë miku Trena.Shembuj të organizimeve tjera të mirëfillta të krijimtarisë në Norvegji kemi si nga komuniteti pakistanez,indian,kroat e shumë komunitete tjera.Edhe ne shqiptarët duhet të zëmë këtë hap,krijimtaria jonë duhet të i shërbej kombit,të jetë e mirëfilltë,të stërvisim në këto fusha rininë tonë të mërguar,ky do të ishte qëllimi fisnik i shpëtimit të rinisë sonë,i freskimit të kryesive tona me  njerëz të rinjë,të u rrijmë pranë,të ju prijmë atyre ku paraqitet nevoja,të stërviten ata,të fitojnë eksperiencë dhe këtë eksperiencë dikur të e bartin në vendlindjet e tyre.Kisha dashur që nga ky kuvend të dalim me rezultate konkrete qëllimet i kemi të qarta,e dijmë për se jemi deleguar nga baza,na pritin vlugje punësh,kemi këtu

veprimtarin e kombit bacën  Adem Demaçin,zonjën shumë të nderuar Flora  Brovinën dhe mendimet e tyre janë udhërrëfyese për neve dhe shumë të mirëpritura,thotë  miku ynë Imri Trena.Miku ynë  Trena foli

edhe për LSHAKSH në Gjermani,siç tha se ata kanë dëshmuar se kanë përvojë,kanë radhitur suksese,prandaj konsideroj të udhës që kësaj radhe të shkojmë pas tyre,sepse secilit nga ne do të na vjen radha të sprovohemi e të dëshmojmë vehtën.Më e keqja do të ishte nëse themi:Nuk pajtohemi me juve,po as ne s´po dijmë se çka  po kërkojmë!Kështu mendonte miku  Trena,edhe pse kështu nuk mendonin të gjithë,por ashtu  u bë si thoshte miku Trena,kryesia e Kuvendit u zgjodh nga  krijuesit tanë që veprojnë në Gjermani:Hasan Qyqalla,Fran Tanushi dhe Mentor  Thaçi.Po miku  Trena është njeri i cili njeh dhe pranon vlerat e të tjerëve,andaj  vlerat e tij janë të pranuara nga ne.

Imri Trena

Imri Trena u lind më 1961 në fshatin Begrace të Kaçanikut. U diplomua në Fakultetin e Bujqësisë në Prishtinë. Në vitin 1999 migroi në Norvegji, ku jeton dhe vepron sot. Është themelues dhe kryeredaktor i Radiostacionit “Zëri i Arbërit”. Është arsimtar i Shkollës Shqipe në Oslo, që nga viti 2000. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës dhe ka botuar këto vepra: “Buzëqeshja e tretur”, “Plagë në zemër”, „Shtegtimi i shqipeve”, “Prapa grilave”, “Kosova ime e madhe”, “Andej është Kosova”, „Rruga e hidhur”, “Dhembje e lot”, “Në Kampin Bjonerbek”, “Aromë manushaqeje”, “Mall i (pa)shuar” dhe “Me zërat e Zërit të Arbërit”.

Poezitë e tij janë perfshirë në disa antologji dhe janë përkthyer në disa gjuhë.Imri Trena ,shkruan në poezi dhe prozë,shkrimet e tija kanë mundur të u qëndrojnë kohërave.

Pa hyre ne ne detaja, nga se nuk i dilet dot,takimi i “Krijuesve Shqiptarë në Mërgatë,per  ne ishte shenjëtri,falë organizuesëve e krijuesve të artit,kësaj radhe arti na bashkoj.Thonë,mali me mal nuk takohen,por njeriu me njeriun piqen,aq me krenari kur jemi vllezer te nje gjaku.

E me ne fund , kudo të buzëqeshur,në kuvend,darkë,orë letrare,valle e muzikë,shiheshin fytyra të ndritura intelegjente të krijuesve,të cilët lenin të kuptonin se ishte privilegj për secilin të njihen me këta njerëz të artit.Kënaqësia ime e madhe ishte takimi  me poeti n tonë të çmuar e të dashur,mikun  Imri Trena.

Biseda me te ishte vellazerore,miqesore e cilter e thjeshte,me humor e fjale mjalti ,që janë futur thell në zemrën tonë,të cilat kurrë nuk do të shkulen  nga rrënjet e kujtesës.

 

NJË DITË MIDIS DY EPOKASH

by

Shkruan: Shaban Cakolli/

Dihet se populli ynë ndër shekuj bëri luftëra të pandërprera me shumë viktima e flijime,vetëm e vetëm për të fituar lirinë e rihumbur.Nëse shfletojmë sadopak historinë,nëse lexojmë e dëgjojmë për ngjarje të mëdha të historisë sonë të përgjakshme,shqiptarët nën pushtimet e huaja,shqiptarët kurrë nuk kanë ditur të qahen e të ankohen para pushtuesëve,kurrë nuk janë gjunjëzuar,kanë bërë qëndresë heroike edhe kur janë gjendur para litarit,para gjelatit,vetëm për të i plasur zemrën armikut.Dëshira e shqiptarëve për të jetuar të lirë në vendin e tyre,ua ka shtuar qëndresën atyre edhe kur ishin barkthatë,deshur e zbathur,u shtoj atyre qëndresën të gjunjëzojnë fillimisht Perandorinë Osmane e deri pushtuesin më të ndyrë sllavo-serb,i cili gjithnjë ëndrronte të mbajë Kosovën,duke i djegur shqiptarët si qëngjin në hell,kurse para Evropes e paraqitnin Kosoven si vendin më stabil në Ballkan.Është e vërtetë se Sërbia ishte e fortë,ajo ka trashëguar tërë armatimin e APJ-së,por kurrë nuk i bëri pesimist atdhedashësit shqiptar,të thyeshëm,të ndruajshëm,nga se morali i tyre luftarak,vullneti dhe dëshira e tyre për të jetuar të lirë e të pavarur i bëri ata  të kalitur dhe të pamboshtur deri në çlirimin e  plotë.Shqiptarët kishin kuptuar se faktori numër një

që përcakton  fatin e luftës nuk është numri i ushtrisë,lloji i armatimit,por faktori njeri,morali i tij luftarak, dhe vullneti e dëshira për të jetuar të lirë e të pavarur në trojet e tyre,vullnet ky i cili për shqiptarët kurrë nuk u shua.Shpirti i sërbëve dhe malazezëve ishte tepër lakmitar,tepër ambicioz e i pangopur për të shtypur e robëruar popujt fqinjë.Ambicja e tyre shekullore për sundim mbi shqiptarët e gllabërim të pasurisë së tyre, vrasjet e pashembullta,burgosjet masive,ishin përbuzja më e madhe e cila mund të i bëhej një populli,nuk i gjunjëzoi kurrë shqiptarët.Dhuna shekullore mbi shqiptarët nga populli i pangopshëm i karpateve,nuk guxon të harrohet,por e shkruara gjithnjë mbetet dëshmi,kurse rrëfimi nga brezi në brez mund të ndryshohet,madje edhe tjetërsohet e harrohet.Sërbët gjakatarë kanë falsifikuar historinë duke shkruar libra,edhe pse bota e dinte se realiteti ishte ndryshe nga ajo çka shkruanin sërbet,ata  na vrisnin dhe ia dilnin të na lënin fajtor para botës,duke paraqitur kinse sërbet ishin të rrezikuar nga shqiptarët!

Shqiptarët punën më të madhe kombëtare mund të e bëjnë duke mbledhur shënime,jo duke falsifikuar,por duke pasur fakte sa asnjë popull tjetër të ndriçojnë shumë të vërteta nga zullumet që u shkaktoj pushtuesi shekullor serb.Të shkruash libra është shenjtëri,secila libër në motivin e vet,por të shkruash libra historiko-kombëtare është shenjtëri e dyfishtë nga se përshkruan ndriçimin e të vërtetave të fshehura deri më tani,të cilat do të i njohin brezat tonë,pa lënë në pluhurin e harresës.Libri i  Hamza Halabakut është një libër i këtij lloji,libër me shenjtëri historiko-kombëtare,i cili përshkruan vuajtëjet dhe krenarinë e kombit,qëndresën shqiptare nëpër shekuj në vrasjet e përditshme,arrestimet masive,masakrat mbi shqiptarët liridashës, emigrimet e dhunshme të shqiptarëve,po zbardhon një të vërtetë se si programet e Çubrilloviçit e viçëve të tjerë deri te kryevrasësi i popujve të Ballkanit  Millosheviç,shtjelluan programet e tyre për shfarosjen e shqiptarëve shumë para se  të ishte komunizmi.Hamza  Halabaku është shkrimtari ynë i cili hedh dritë mbi   përgjakjet mbi shqiptarët liridashës,duke hedhur fakte,duke u dhënë frymë brezave atdhedashës mbi tragjedinë tonë trishtuese të pregaditur nga sllavët,kjo e shkruar e tij është shumë e çmuar,e ndritshme,nga se hedh dritë mbi faktet e vërteta,të cilat i hodhi mbi letër,ashtu të shkruara mbesin dokumente  të vlefshme për brezat,dhe kjo ka shumë rëndësi nga se dallon shumë nga gojëdhënat të cilat ushqenin brezat me gjysmë të vërteta.HJamza  Halabaku  rrjedh nga një familje atdhetare e cila nuk kurseu asgjë për çështjen kombëtare.Babai i tij i cili dhunën e pushtuesit e kishte përjetuar nën lëkurën e vet,ishte në ballë të detyrës që i shtronte koha.Ai brumosi tek  Hamza ndjenjat atdhetare e liridashëseDuke u rritur  Hamza ishte formuar dhe ngritur në personalitet.Erdhi koha kur Hamza i përjetoj demostratat e fuqishme të vitit 1981,përleshjet e të rinjëve shqiptar me policinë dhe ushtrinë sllave,ai pa me sytë e vet dhjetëra martirë të cilët ranë për çështjen e atdheut në atë pranverë të përgjakshme,pa qindra të plagosur,pa si martirizoheshin forcat liridashëse shqiptare që gjakonin lirinë e trojeve të pushtuara shqiptare,ngjarje këto që i dhanë zemër e guxim për të u përleshur me  betejat deri në lirinë e plotë

Hamza  Halabaku,ka botuar këto vepra:

1″A KA ZOT”

2.”TESTAMENT”

3:”KOSOVËN E KEMI ZEMËR”

4″VRUNDUJ KUJTIMESH”-MONOGRAFI

5:”EMRA QË NUK HARROHEN”BASHKËAUTOR I MONOGRAFISË

6″NJË DITË MIDIS DY EPOOKASH

Populli ynë ndër shekuj bëri luftëra tmë pandërSprera me shumë  pëviktima  nge flijime,vetëm e vetëm për të fituar lirinë e rihumbur.Nëse shfletojmë sadopak historinë, lexojmë e dëgjojmërjarje të mëdha të historisë sonë të përgjakshme,shqiptarët nën pushtiet e huaja,shqnëseiptarët kurrë nuk kanë ditur të qahen e të ankohen para pushtuesëve,kurrë nuk janë gjunjëzuar,kanë bërë qëndresë heroike edhe kur janë gjendur para litarit,para gjelatit,vetëm për të i plasur zemrën armikut.Dëshira e shqiptarëve për të jetuar të lirë në vendin e tyre,ua ka shtuar qëndresën atyre edhe kur ishin barkthatë,deshur e zbathur,u shtoj atyre qëndresën të gjunjëzojnë fillimisht Perandorinë Osmane e deri pushtuesin më të ndyrë sllavo-serb,i cili gjithnjë ëndrronte të mbajë Kosovën,duke i djegur shqiptarët si qëngjin në hell,kurse para Evropes e paraqitnin Kosoven si vendin më stabil në Ballkan.Është e vërtetë se Sërbia ishte e fortë,ajo ka trashëguar tërë armatimin e APJ-së,por kurrë nuk i bëri pesimist atdhedashësit shqiptar,të thyeshëm,të ndruajshëm,nga se morali i tyre luftarak,vullneti dhe dëshira e tyre për të jetuar të lirë e të pavarur i bëri ata  të kalitur dhe të pamboshtur deri në çlirimin e  plotë.Shqiptarët kishin kuptuar se faktori numër një që përcakton  fatin e luftës nuk është numri i ushtrisë,lloji i armatimit,por faktori njeri,morali i tij luftarak, dhe vullneti e dëshira për të jetuar të lirë e të pavarur në trojet e tyre,vullnet ky i cili për shqiptarët kurrë nuk u shua.Shpirti i sërbëve dhe malazezëve ishte tepër lakmitar,tepër ambicioz e i pangopur për të shtypur e robëruar popujt fqinjë.Ambicja e tyre shekullore për sundim mbi shqiptarët e gllabërim të pasurisë së tyre, vrasjet e pashembullta,burgosjet masive,ishin përbuzja më e madhe e cila mund të i bëhej një populli,nuk i gjunjëzoi kurrë shqiptarët.Dhuna shekullore mbi shqiptarët nga populli i pangopshëm i karpateve,nuk guxon të harrohet,por e shkruara gjithnjë mbetet dëshmi,kurse rrëfimi nga brezi në brez mund të ndryshohet,madje edhe tjetërsohet e harrohet.Sërbët gjakatarë kanë falsifikuar historinë duke shkruar libra,edhe pse bota e dinte se realiteti ishte ndryshe nga ajo çka sërbet,ata  na vrisnin dhe ia dilnin të na lënin fajtor para botës,duke paraqitur kinse sërbet ishin të rrezikuar nga shqiptarët!

Shqiptarët punën më të madhe kombëtare mund të e bëjnë duke mbledhur shënime,jo duke falsifikuar,por duke pasur fakte sa asnjë popull tjetër të ndriçojnë shumë të vërteta nga zullumet që u shkaktoj pushtuesi shekullor serb.Të shkruash libra shenjtëri,përshkruansecila libër në motivin e vet,por të shkruash libra historiko-kombëtare është shenjtëri e dyfishtëështë  nga se  ndriçimin e të vërtetave të fshehura deri më tani,të cilat do të i njohin brezat tonë,pa lënë në pluhurin  shkruanine harresës.Libri i  Hamza Halabakut është një libër i këtij lloji,libër me shenjtëri historiko-kombëtare,i cili përshkruan vuajtëjet dhe krenarinë e kombit,qëndresën shqiptare nëpër shekuj në vrasjet e përditshme,arrestimet masive,masakrat mbi shqiptarët liridashës, emigrimet e dhunshme të shqiptarëve,po zbardhon një të vërtetë se si programet e Çubrilloviçit e viçëve të tjerë deri te kryevrasësi i popujve të Ballkanit  Millosheviç,shtjelluan programet e tyre për shfarosjen e shqiptarëve shumë para se  të ishte komunizmi.Hamza  Halabaku është shkrimtari ynë i cili hedh dritë mbi   përgjakjet mbi shqiptarët liridashës,duke hedhur fakte,duke u dhënë frymë brezave atdhedashës mbi tragjedinë tonë trishtuese të pregaditur nga sllavët,kjo e shkruar e tij është shumë e çmuar,e ndritshme,nga se hedh dritë mbi faktet e vërteta,të cilat i hodhi mbi letër,ashtu të shkruara mbesin dokumente  të vlefshme për brezat,dhe kjo ka shumë rëndësi nga se dallon shumë nga gojëdhënat të cilat ushqenin brezat me gjysmë të vërteta.HJamza  Halabaku  rrjedh nga një familje atdhetare e cila nuk kurseu asgjë për çështjen kombëtare.Babai i tij i cili dhunën e pushtuesit e kishte përjetuar nën lëkurën e vet,ishte në ballë të detyrës që i shtronte koha.Ai brumosi tek  Hamza ndjenjat atdhetare e liridashëseDuke u rritur  Hamza ishte formuar dhe ngritur në personalitet.Erdhi koha kur Hamza i përjetoj demostratat e fuqishme të vitit 1981,përleshjet e të rinjëve shqiptar me policinë dhe ushtrinë sllave,ai pa me sytë e vet dhjetëra martirë të cilët ranë për çështjen e atdheut në atë pranverë të përgjakshme,pa qindra të plagosur,pa si martirizoheshin forcat liridashëse shqiptare që gjakonin lirinë e trojeve të pushtuara shqiptare,ngjarje këto që i dhanë zemër e guxim për të u përleshur me  betejat deri në lirinë e plotë.

Hamza  Halabaku,u lind  më 10 shtator 1947 në Pozhoran afër Gjilanit.Gjimnazin e filloi në Gjilan dhe e mbaroi në Prizren,studjoi në Prishtinë,u dallua  si veprimtarë i shquar kombëtar,për këtë masat represive të pushtetit sllav e ndoqën dhe u detyrua të kërkoj strehim në vendet Europiane.Në vitin 1990 u strehua në Nürmberg të Gjermanisë,ku punoi një kohë të gjatë si mësues në shkollat me mësim plotësues në gjuhën shqipe,deri në pension.Hamza Halabaku ky veprimtar i paepur kombëtarë,shkrimtar,poet,mësues dhe edukator i mirë,arsimoj gjenerata të tëra të fëmijëve tanë në mërgim.

KASH”

Hamza Halabaku, si ndihmës sekretar i parë i Kuvendit të Kosovës… është pjesmarrës i drejtëpërdrejt i proceseve dhe ngjarjeve të zhvilluar në fillim të viteve 1990-ta, prandaj ai me vërtetësi, fakte, argumente dhe dokumente e ka shkruar librin në fjalë.

Hamza Halabaku, me botimin e librit  më të ri,  rikujtoj një datë të rëndësishme të historisë sonë të re dhe akterët e sajë, 2 Korrikun e vitit 1990 kur delegatët e sesionit të fundit të legjislativit të Krahinës së atëhershme

Autonome të Kosovës, në sheshin para ndërtesës së Kuvendit të Kosovës, shpallën Deklaratën e pavarësisë nga Serbia.

Kësaj ngjarje historike i parapriu një periudhë me plot kthesa e ngjarje dramatike.

Pas demonstratave të studentëve e të rinisë shkollore të vitit 1981, të përkrahura nga mbarë popullata shqiptare, filloi një fushatë e egër antishqiptaresulmit e programuar nga Akademia e Shkencave dhe Arteve të Serbisë dhe e përkrahur nga inteligjencia e strukturat e pushtetit serb dhe Kisha ortodokse serbe.

Dhunimet, plaçkitjet, shpërnguljet me dhunë e gjenocidi i pa qenë ndaj serbëve, ishin sloganet që përsëriteshin çdo ditë në fjalime politike, në mjetet e informimit të Serbisë si në ato të shkruara edhe në radio e televizion, e që ishin të imagjinuara, por që kishin për qëllim ta indoktrinonin popullin e Serbisë që kësaj politike ti japin mbështetjen për masa hakmarrëse ndaj shqiptarëve. Kështu lindi lëvizja populiste serbe , që përshpejtoji zhbërjen e Jugosllavisë së atëhershme

Në verën e vitit 1989 dështoi Kongresi i 14 i Lidhjes së Komunistëve të Jugosllavisë që ishte fundi i sistemit monist dhe fillimi i pluralizmit politik. Në dhjetor të vitit 1989 u formua Lidhja Demokratike e Kosovës, si lëvizje gjithë popullore  e shqiptarëve, e udhëhequr me shumë sukses nga dr. Ibrahim Rugova, i cili me urtësi, guxim intelektual e vizion politik arriti ta internacionalizojë çështjen e shqiptarëve të Kosovës.

Delegatët, të cilët e shpallën Deklaratën Kushtetuese më 2 Korrik të vitit 1990, në bashkëpunim edhe me LDK-në, në konspiracion të plotë, me datë 7 shtator të po atij viti, në Kaçanik, miratuan Kushtetutën e Republikës së Kosovës, formuan Qeverinë e cila u detyrua të veprojë nga jashtë, ndërsa brenda u formuan organet paralele të Kosovës, të cilat me veprimin e vet e tërbuan pushtetin serb.

Ajo çka tingëllon bukur në librin eHalabakut,  se Deklarata e 2 Korrikut të vitit 1990 ishte ALFA e një rrugëtimi relativisht të gjatë e sakrificës dhe e fitoreve tona që çuan në fillimin e rezistencës aktive të UÇK-së, Konferencës në Rambuje, intervenimin e  të NATO-së mbi pozicionet serbe e deri te tërheqja e forcave serbe nga Kosova dhe shpallja e pavarësisë së Kosovës me njohje ndërkombëtare më 2008.

Në këtë libër modest, jam përpjekur që ngjarjen e 2 korrikut ta paraqes nga këndvështrimi im, si njeri që pata rastin t’i shohë nga afër zhvillimet e asaj dite, si brenda ndërtesës së Kuvendit të Kosovës, ashtu edhe jashtë ndërtesës, ku u zhvillua mbledhja historike për Deklaratën Kushtetuese.

Pa pretendime që ky libër të jetë fjala e fundit për një ngjarje të tillë madhore, pikësynimi i shkrimtarit tonë Halabaku,më shumë ka qenë që kjo ngjarje të mos mbulohet nga harresa.

Ky libër  është një libër i veçantë, ky libër ka vlerë të rëndësishme për historinë tonë të re. Autori rrëfern në detaje për datë e 2 Korrikut të vitit 1990 nga se isha njëri prej protagonistëve të zhvillimit të asaj ngjarje edhe jashtë , por edhe mbrenda ndërtesës”. Kjo ishte situata dhe gjëndaj e asaj kohe. . Mbledhjes historike të Kuvendit të Kosovës të 2 Korrikut 1990 i paraprinë disa seanca maratone të Kuvendit me debate të ashpra. Ndasitë ishin evidente. Në njërën anë ishin përfaqësuesit e popullit që mbronin interesin e Kosovës, kurse në anën tjetrë ishin ithtarët dhe përkrahsit e politikës hegjemoniste të Serbisë.

Andajbreznitë tona duke lexuar këtë libër historik,kanë mundësinë të njohin të kaluarën tonë të mundimshme,të përgjakur,por të pa gjunjëzuar asnjëherë.

Në këtë libër ka të dhëna shumë interesante, nga dora e parë, siç thuhët, për përgatitjën e Kushtetutës së Kaçanikut, për autorët e saj, për Komisionët që kanë punuar rrëth Kushtetutës, për rrethanat politike të kohës. Pra me një fjalë, në këtë libër dokumentar-historik flitet për gjëra autentike, të vërteta

NJË DITË ME POETEN SILVA TËRNAVA

by

Indianët thonë:”Poetët hynë aty ku nuk hyn dielli”,unë do të thoja poetët hynë aty ku është dashuria e atdheut,shërbimi i kombit. Silva Tërnavën e kam lexuar ka kohë,.Emri dhe veprimtaria e saj ,janë bërë të njohura edhe në kepat më të larta të kontinentit,në Zelandën e largët.Ajo është mike,veprimtare,poete,vargjet e saj frymëzojnë atdhedashuri,bashkim,vllëzëri,krenari dhe njerëzi.Vargjet e saja frymëzojnë atdhedashuri,janë të arrira artistikisht,,mesazh për vendlindjen,atdheun,pragun e shtëpisë,lëvozhgën e jetës së vuajtur shqiptare,janë këto nga poezitë e Silvës,të cilat më nxitën të i hedh për lexuesit tuaj.Silva Tërnavën,e kam njohur mes shkrimeve,nuk e kam njohur personalisht,por arti është ai i cilii nxitë njerëzit të komunikojnë e njihen mes vete.Poetën Silva Tërnava e njoha për së afërmi me 23 nëntor në Koblenz të Gjermanisë,aty ku u mbajt kuvendi për themelimin e Lidhjes së Krijuesve Shqiptarë në  Mërgatë.Kishin ardhur krijues anëe kënd mërgatës,nga Zelanda e  Re.kishte ardhur mikja Silva,një mike e çmuar,e shquar si krijuese,aktive,poete e ëndrrave të mëdha,e cila ndihmoj në mbarëvajtëjen e kuvendit,deklamoi vargje me mesazhe të fuqishme,si dhe na la mbresa takimi me këtë mike,poete e intelektuale.Mbase në të ardhmen do të takohemi më shpesh nëpërmes takimeve letrare,ku do të ju ofrojmë lexuesëve më shumë nga krijimtaria e saj e cila ndez shpirtin për mallin e hapësirës kombëtare.

Nga: Shban Cakolli

Silva Ternava u lind në Fushë Kosovë dhe kreu studimet në Universitetin Pedagogjik të Prishtinës.
Është rritur në një familje me taban të fortë patriotik, ku qysh në në fëmijëri është mëkuar me dashurinë e zjarrtë për Kosovën e pushtuar.
Qysh e vogël ishte e dhënë shumë pas tregimeve e këngëve të trimërisë, që duke i dëgjuar të risin sigurinë, krenarinë në vetvete dhe të bëjnë të ndjehesh e fortë dhe e denjë për vendin ku ke lindur.
Ashtu e frymëzuar, Silva merr lapsin qysh fëmijë dhe nis të shkruajë poezitë e para.
Shkruante dhe dërgonte për botim në gazetat dhe revistat e kohës. Ka botuar te “Kosovarja”, “Zëri i Rinisë ” dhe revista të tjera.
Letrat dhe shkrimet e saj janë mirëpritur dhe vlerësuar në atë kohë, e shumë prej tyre janë lexuar dhe në emisionet e ndryshme të Radio Prishtinës.
Ësht fituese e disa çmimeve dhe pllakave muzikore që jepeshin si stimulim.
Në moshën 17 vjeçare shkruan romanin e pabotuar kurrë, sepse dorëshkrimi i këtij libri, së bashku me shumë fletore tjera të mbushura me poezi e tregime, i rrëmbeu flaka e luftës.
Tani vjen në rradhët e poetëve, me një debutim dinjitoz. Poezitë e saj pëlqehen nga lexuesi dhe ka vlerësime shumë inkurajuese.
Jeton me familjen e saj si refugjate në Zelandë të Re, me një zjarr dhe mall e dashuri të pashuar për Kosovën ku e ka shpirtin e saj.

Prag shtëpie…

Kalldrëmi im
i thepisur rënd
nën thundrën shekullore,
shkëputur fije, fije
vargje historie
të Aleksandërit
e Ilirie.

Para dere
ngjyrosur
me bojë toke
të mbylltë,
e pluhurosur,
ndryshkur
në pellgun e kohës
provë lashtësie

Aty ishte edhe një
GURË SHTËPIE

Silva
Auckland, Zelanda e Re

 

Lëvozhgë jete

Mbase jeta..!?
thash:
jam në brendinë,
rrugëtim shkëmbor,
gjakoi,
vështire,
shikoj mbrapa
me kot,
e vërteta,
lëvozhga e jetës
krisur ti e di …?!

Siç e di britmën,
lotët e dhimbjes …
qarë,
lumturi …
… vjen..
nesër …
a do të …!!!

Silva
Auckland
Zelanda e Re

Mos harro Kosovë!

Identitetin ta mohuan,
përtokë te shkelen
për Pazar,
të shkarraviten neper truall
të shqyen copë e grimë,
kartën, emrin, mbiemrin,
po dhe fotografitë,
të zhveshën
në të reshur të hodhën…
Lumi i mori,
i derdhi përtej oqeaneve
e ty të pajisën në karton të verdhë,
holokaust
në shekullin njëzet e një,
pa shkronjë,
pa ditëlindje,
pa orë,
vetëm me

 

 

TRE NUMRA …

me thonj të gjakosur
u zvarrite deri ne piedestale,
me gjoks të plagosur
të Bijave,
Nenave ,
Djemve,
për vetveten,
Idealin,
Kombin…

TE LUTEM MOS HARRO KOSOVE!

Klithje

sa me mungon sonte
sa shumë kam për te thëne
flas me veten…
s’me dëgjon njeri
zemra me digjet’
vetmia me djeg
prushe ne shpirtin e thyer
unë qaj…
lotët s’kanë te ndal
sonte te jam drejtuar
e dashura Nene
se me gërryen thellë
e skam si tju them
athua ka fjalë te shpreh
dhimbjen
shtrëngimin
qe ngullqon
e sme le dot
vullkan qe vlon
llava dhe une shtegun ta gjejme..

Pa Atdhe është mërgimtari
Pagëzuar me emër të ri
Kurbetqar tani më thërrasin
Edhe atje nga vij …

Veten dot se gjej
Rënd andej vështirë këtej
Shpresoj një ditë t’rifilloj jeta
Në vendin ku s’kam vend…

Dhe sogjoj nëpër shtegtime
Ashtu hiç pa kohë
Për çdo ditë nga agimi në muzg
Kërkoj prehjen t’plote …

Pyes diellin
Për rreze t’errëta
Vallë kalove n’ato male
Me shqiponja e sorkadhe?

Edhe zogut lart në qiell
Që fluturon me nxitim
I lutem të përcjellë
Ofshamë dhimbje për vendin tim.

Vendin tim braktisa
Jam sot refugjat…
Kaluar male dete e fusha
Migruar larg shumë larg…

Do fluturoj si dallëndyshe
Lajmëtare këtë pranverë
Lulëmimoze t’mos vyshket
Veç n’Atdhe kam erë.

Te kam!

Erën tuaj
n’lëkurën time bart

te kam
edhe kur s’te kam

Erën tende mbaj
te frymoje
në mendimet te ledhatoj

këtu je
edhe kur nuk je
Kurr s’do te të le!

 

ARIF MOLLIQI MENDIMTAR I KULTURËS KOMBËTARE

by

Shkruan:Shaban Cakolli/

Aktiviteti letrar/

Lexuesit tanë sot në të shumtën janë të interesuar që të njohin botën shpirtërore të autorëve të rinjë. Ata bëjnë kërkime , kërkime të cilat u ofrojnë të bukurën. Nga kërkesat që bëjmë, kemi hasur autorët e rinjë janë shquar në punën e tyredhe kanë prurje të bukura. Unë do të përmendja këtu Arif Molliqin, që është një autori i ri dhe shumë i suksesshëm që ka arritur nivelet më të larta dhe të letërsisë evropiane, pa përmendur dhe shumë autorë të rinj tek ne, të cilët vërtetë e kanë ngritur në nivel dhe i kanë dhënë përmasa të reja letërsisë shqipe, që mund të lexohet nga çdo lexues i botës. Pra i janë përgjigjur letërsisë bashkëkohore, qoftë në drejtimet e rrymave të ndryshme letrare, qoftë si mesazhe apo dhe përmbajtje e thellë, ku thelbi i kësaj letërsie është shqipja, por dhe shpirti shqiptar, edhe pse krijuesit jetojnë dhe veprojnë jashtë atdheut.Arif MOLLIQI, është poet që ka krijuar individualitetin krijues jo vetëm në poezinë e sotme shqipe që krijohet në mërgim, por përmasat e këtij individualiteti maten me nivelin e poezisë së sotme shqipe në shkallë kombëtare. Tashmë poezia e tij ka fituar një vlerë dhe peshë artistikeArif Molliqi  në të gjitha përmbledhjet poetike ka dëshmuar vetën se është nga poetët e rrallë që ka ruajtur lidhjet shpirtërore dhe të pandashme me vendlindjen, me atdheun dhe me Kosovën përgjithësisht.

Arif  Molliqi solli në letërsi botën shqiptare, aspiratat jetike të popullit. Dashuria për Atdheun, popullin dhe njeriun, krenaria kombëtare dhe besimi në të ardhmen, ideja e madhe e çlirimit, Arif Molliqi ka dhënë prova se është një ndër poetët, prozatorët, publicistët, që punën e tijë në letërsinë tonë e merr me një përkushtim dhe ka bërë kthesa qoftë në poezi, qoftë në prozë, duke ditur me mjeshtri të kapë tema që janë aktuale për shoqërinë tonë. Ai pas Azem Shkrelit dhe Podrimes, mund të llogaritet një ndër krijuesit tanë, që ka bërë dhe po bënë kthesa të mëdha në letërsinë tonë, duke gëdhendur gjuhën dhe nga këto gëdhendje po nxjerr thesare të mëdha. Arif Molliqin nuk e kisha njohur më parë personalisht, por duke e lexuar me vemendëje të lartë prej kohësh, kur e takova më dukej sikur të ishim njohur nga fëmijëria. Përse themi kështu? Ky maestro i vërtetë i fjalës së shkruar, e bënë lexuesin sikur të jenë rritur me te, gjatë kohës kur lexuesi lexon brendinë e tij shpirtërore. Me një thellësi shpirtërore, ndjesi artistike, me vargjet dhe rreshtat e tijë Molliqi ka fisnikruar letërsinë tonë, duke i sjellur asaj vlera me mjeshtri, për çka edhe është nderuar me shumë çmime letrare. Arif Molliqin personalisht e njoha para dy vitesh kur u nderua ng LSHAKSH në Gjermani me çmimin Shkreli, në vendin e parë. Më dukej i njejti, sikur kur e lexoje, sikur bisedoje me te, ai ishte vet vlera, vet poezia, vet miku i mbushur plot fisnikëri. Vështirë do e kishim për të përcaktuar nëse Molliqi do të ketë bërë hapa më shumë në prozë apo poezi, sikur ai të mos e thoshte vet se e don më shumë poezinë. Arif Molliqi poezinë e ka pasion dhe e shkruan për të shprehur ndjenjën dhe përkushtimin e tij letrar. Ndoshta në prozë për nga numri ka shkruar më pak, por proza dhe poezia e tij janë të fuqishme, me një vlerë të rrespektueshme, vlerë që tërhjek vemendëjen e lexuesëve, them të atyre që leximin e bëjnë kujdesshëm dhe e kuptojnë në mënyrë profesionale, ndryshe një kategori lexuesish duhet të lexojnë disahere për të kapur thelbin e këtyre vlerave me brumin e duhur artistik. Sikur shumë krijues tjerë që jetojnë në mërgim, edhe Molliqi i cili jeton në Hamburg të Gjermanisë, nuk ka mundur të i ikë boshtit të temave që për trajtim kanë mërgimin, ku vend qenësor zënë malli dhe dashuria për atdheun. Arif Molliqi është një krijues i cili rrugëton kujdesshëm qoftë në rrugën e poezisë, qoftë në ate të prozës, duke ditur të shpërndajë brendinë ideore të fjalës së shprehur në art.

Arif Molliqi u lind më 1953 në Llukë të Epërm të Deçanit, shkollën fillore dhe gjimnazin i kreu në Deçan, studioi në Universitetin e Prishtinës. Me shkrime ka fillua pa diktueshëm por qe në fillim nuk e ngacmonte aq shumë poezia, andaj filloi me humor dhe satirë e që, më vonë shkroj poezi, prozë, dramë dhe publicistikë…çka gjer sot ka botua: “Simfoni për darkën e qenve”, poezi, Prishtinë, 1994, “Në udhëkryq pa zhurmë”, (poezi), Toena, Tiranë, 1996, “Loja e Sarkofagut”, (dramë), Eurorilindja, Tiranë, 1998, “Psherëtima e zareve”, (poezi), Panteoni, Tiranë, 1999, ”Përplasje” (skica dhe mbresa), Fakti, Shkup, 2000, “Premiera e një pranvere”, (poezi), Rilindja, Prishtinë, 2000, “Kafka e ujkut”, (roman), Toena, Tiranë, 2001, ”Dëshmorët jetojnë pas vdekjes”, (monografi), Prizren, 2002, “Shënime nga arkiva e qytetit D. ”, (roman), F. Konica, Prishtinë, 2003, “Pelegrinazh i ftohtë në qytetin D. ”(poezi) F. Konica, Prishtinë, ’04, “ Loja e dytë e Sarkofagut”, (dramë) Rozafa, Prishtinë, “Portret i pambaruar”, (poezi) Faik Konica, Prishtinë, 2006, “Klubi Shqiptar Verrat e Llukës“, Hamburg“, (monografi), 2007, “Gruaja e vizatuar nudo” (roman) Faik Konica, 2008?”Simfoni për darkën e Qenit”

 

Arif  Molliqi qoftë në poezi,qoftë në prozë ka  dallueshmëri nga shumë nga poetët tanë,shkathësinë për të njohur botën që e takon çdo ditë.

 

 

 

 

 

Poezi nga Arif MOLLIQI

 

SHI TË RRASA E ZOGUT

 

1.

Rigon egër Një trazim i fshehur hovshëm mbetet në mes

Mbi shkëmb të prerë të Malësisë luftëtarët majë bjeshke

Çdo ditë të vijnë vullnetarisht nga lugina

Nga të katër anët e botës aty ku gufon zemra djaloshare

Atdheu thërret ejani në Koshare Përgadisni

Me fishekë e këngë majakrahut me zjarrin që gufon në gji

Ejani në shkrepat e thepisura aty ku Rrasa e Zogut ju pret

Kosova me vallen e shqiponjave në qiell

Rojet e tokave tona janë aty

Në lartësinë e Bjeshkëve të Nemura

Natyra është e dashuruar në luftëtarët e Lirisë

Aty shikimet dhe këngët e tyre të madhërishme

Rrinë në ujin e zhurmshëm të përroskave

Kosharja ua lidh trupin pas nëntë plagëve

Muzat e Rrasës së Zogut lajnë plagët me lotët e ngrohtë

Për betejën e nesërmë i bëjnë gati

 

2.

Në kasollën e pyellit në rrasën e gurit era njësoj e ftohtë

Pranvera në Koshare u kthye sërish sërish u kthye

Që një shekull e ngujuar në gurë

Dhe bilbilat sërisht filluan të këndojnë

Dëgjoj në heshtje zërat e mbrëmjes

Mbi gjethet e ahut shiu shembet,

Nga shkrepi në shkrep nga zemra e gurit

Vjen zëri i Sali Çekut

Thirrjet e frymëzuara të Agim Ramadanit

Ti Kosovë e bukura Kosovë

Lindim dhe vdesim pë Ty

 

3.

Koshare Koshare ti kohë e netëve të gjata,

Ti kohë e ditëve të ndara dy pjesë të Atdheut

Tash nata e Bartolomeut aty

Çasti i kohës së ndaluar përtej tokës së rrudhur

Mbaroi Guri i kufirit s´është më

Rrasën e Zogut Muzat shqiptare e mbrojnë

Këtu ku rri unë,s´ka dritë asgjë shqiptare

Këtu edhe frika për vdekjen s´është shqiptare

O më falni s´jam si Ju

Ujë nga Rrasa e Zogut s´kam pirë

Muzat e Bjeshkëve të Nemura s´më kanë përkundur

Apo s´di s´di a kam të drejtë

Dashurinë për Ju e shkruaj në mërgim

Mos më ndërpritni i di të gjitha

Sonte një ushtimë shkrumb valë-valë zbret

Krisma armësh Vegimi s´më gënjen

Gurët në Koshare po thyejnë qafën

Shi të Rrasa e Zogut shi në Çiçavicë shi në Pashtrik

Gurët e varrit gurë kufiri u dridhën

U rrokullisën në kapërcell shekulli

Në humnerë as copat e ndërgjegjes Evropë

Dy krahët e një Torzo bashkohen

Tropoja pa mjegulla

Para agut në Pranverë

 

4.

Këtu gjithçka është kujtimi për Ju

Liria Rrasa e Zogut e kuqluar

Mbi barin e njomë të kësaj Pranvere fle

Por s´kam fuqi të bisedoj me Ju

Liria  fjala juaj e fundit  guri i kufirit

Bota s´bën sehir

Të degët e pishave të rrenjët Ahu hijemadh

Vashat ua lidhnin plagët e lotët e ngrohtë

Borën e Gjeravicës shkrin

Te pellgu i gjakut zogjtë s´i mbyllën dyert

Këngës tmeronte bajlozin e zi

Dielli ndërmjet Rrasës së Zogut nisi të dalë

Të ngrohë ftohtësinë në të dy anët

 

5.

Gjeravica beteja e re

Kohë shirash pranverore.

Heshtja shekullore shkëmbi Rrasa e Zogut

Kënga e trimit të plagosur jepkurajo

Ej moos u terhiqni Atdheunsërisht e pashë

Gjeravica  qëndron

 

Shi në Rrasën e Zogut para lindjes se diellit

Sa e ftohtë sa e ngrohtë kjo natë

Agimi e Salihu ranë për të jetuar

 

(Tiranë, prill 1999/Hamburg, maj  1999)

 

 

 

LIGJËRATË PËR LIRINË

 

Liria është diçka që as vetë njeriu s´di çka është

 

Është  diçka që s´mund ta duash

më shumë se sa të don ajo ty

 

Çfarëdo që të duash mund të thuash për te

se Liria është tokë që duron gjithçka

 

Vend ku mund të mbjellish lulën,

lulëtherren edhe kaqen

 

Mbrenda Lirisë njeriu mund të bëj mëkate

nëpër kronikat e saja

 

Të gjithë mendojnë se Liria është jeta

është dashuria dhe krenaria

 

Por ky zbukurim na mashtron se Liria

s´ është diçka që hahet e, as që pihet…

 

Liria është diçka që as vet njeriu s´di çka është

 

Janar, 2013

 

 

 

ZJARRMI MALLI

 

Në brigjet e Elbes

Për ditë i grimcoj fjalët

Për ditë përtyp kujtimet

 

Natën kthehem nga kam ardhe

Ditën i lidh ëndrrat nyje

Hahem me vetveten

 

Njësoj në dimër e verë

Rënkimi i shpirtit

Rrjedh njësoj

 

Maje shtize gjuha dhe dashuria

N´treg shesim zjarmin e mallit

As më lirim s´ti blen kush

 

Atdheun e varim n´këngë

Më përralla i shkundim malet

lumenjtë e fushat i dridhim më fjalë

 

Po,

Çka marrim mbas vetes

Gënjeshtrën se kemi jetua

 

(Hamburg, 23.02.2012)

 

 

 

NATA NË BLACË

 

Veshi nata valadonin e murgut

numëroi varret pikë për pikë

 

Porta e mbyllur u plak

nga kollë e kavermave

 

Sa e gjatë nata mes arkivoleve

në maternitetin e Bllacës

 

 

( 30. 03. 99)

Arif Molliqi

 

Këngët që marrin frymë

 

I.

Kohë për kohën zi, zi e që zien tym e flakë më drithërime

E gurët trokasin, ndoshta plasin nga gjaku nga krimi

Nga pluhuri e qelbi  nëpër rrugë që kundërmojnë

Të sëmurët i puthin me armë, kokë e plumb, plumb e kokë

Nëpër vdekje kapërcejnë ata që u vonuan dje e sot

Pranvera e hershme lëngon mortje, klithma të tjetërsuara

Të çara toke, përbuzje nga egërsirat plot urrejtje njerëzore

Gjithkah gjurma që psherëtinë aq egër, egërsira gjithkah le gjurma

Nëpër rrugë eci. Eci e ndalem. Ndalem para portës shkrumb

Tre a katër fëmijë të djegur ma mbyllin derën, derën ma mbyllin

S´ka dhoma të lira në këtë kohë zotëri, zotëri me kravatë të kuqe

Janë të mbushura me vdekje dhomat, edhe podrumet, edhe parlamentet

Nëpër rrugë, anës rrugës, nën hijen e gështenjave, te Pishat e Deçanit

Rrëzë Çiçavicës…

Avari ka, rrëmbime, vrasje, krisma çoroditëse. Ka varre

Ka hajdutë me tanke, me uniforma të xhelatëve. Ka kasapë

Të çmendurit i kanë lënë të lirë, të lirë t´shajnë, të lirë t´vrasin

Të dhunojnë të lirë, të dhunuarit n´shtëpi nuk kthehen kurrë

Shtatë brezave u lejohet të flasin për vdekjet, për vdekjen

E kohës fishkëllyese, për kafkat e përgjakura n´Evropë,

Ngado që shikoj njerëzit e mi dukën të gatshëm të vdesin

Pa dhembje, pa pikë loti, krenarë me këngën e tyre;

„Ah, Kosovë mos thuaj mbarova,

se djemtë Tu hala janë gjallë…“

 

II.

Eci rrugëve të qytetit Muze dhe shikoi Gjeravicën

Nga lagështi n´verë hithrat kanë ngritë Kokën

Shkëmbi i Qelisë digjet, digjet më qytetin n´lak

Nënat e plagosura te pragu i shtëpisë që digjet shpresojnë

Shpresojnë se këtu kanë ikur fajdexhinjtë, spiunët, tregtarët

Kanë ikur kasapët, vrastarët. Kanë ikur politikanët me drapër e çekan

Kanë ikur dhe na mbeten shtëpitë të ngjyrosura nga flaka

Kanë mbetur kafkat që flasin si dëshmi e njerëzimit

Ka kroje që shpërthejnë si shatërvan, ka këngë që marrin frymë

Ka lule të pranverës, ka duar të plasaritura

Që shpupurisin hirin e të vrarëve. I mbledhin eshtrat e djegur

Ka zogj që këndojnë, ka jetë që s´do të shuhet kurrë

Një fëmijë te pragu ulur sa bukur thërret –

O, ooo  Kthehuni more heji!

Një fëmijë plagët ia shëron Kullës, E ia nis jetës së re.

 

SHKRIMTARI QE HAPI DRITARE TË NDRITSHME NË LETËRSI

by

Shkruan: Shaban Cakolli/

Letërsia jonë është fatlume,nga se ajo ka njerëz që janë të mishëruar me te,të cilët e ruajnë,e kultivojnë,e pasurojnë,hedhin dritë mbi te,mbi krijuesit e mëdhenj të cilët bënë letërsinë tanë,duke hedhur dritë dhe afirmuar krijuesit tanë të rinjë bashkohës dhe modern:Një mishërues i  tillë padyshim është letrari dhe poeti Haxhi Muhaxheri,i cili pos obligimeve të jetës private jeton në një kulm me letërsinë.Kjo nuk është diçka vetëm e pasurisë së vlerave artistike të tij,por edhe përzgjedhja e krijimtarisë letrare e gjithë krijuesëve tanë nga  fillet e letërsisë të cilët kanë bërë emra në letërsinë tonë kombëtare,duke pasqyruar  edhe letrar të huaj me famë botërore.Janë disa faqe të cilat Haxhiu i ka hapur dhe i përfaqëson krijuesit tanë bashkohës,por për to i duhet kohë dhe mund të i administroj,si psh.faqet Sofra  Poetike,Ora Poetike, Albplanet,Alpoeteka,etj….

Haxhi Muhaxheri lindi më 04 qershor 1967 në fshatin Kosuriq të Pejës, Kosovë .Shkollën fillore e ka kryer në Gllogjan të Pejës, të mesmen në Klinë, ndërsa studimet (letersi dhe gjuhe) i ka vijuar në Univesitetin e Prishtinës. Haxhi Muhaxheri ka qenë kryetar i Shoqatës së Letrarëve të Rinj të Kosovës, editor i Shtëpsë Botuese “Pena”, kryeredaktorë i të parës revistë erotike “Amori” dhe botues i revistës “Alberos”(erotike). Mepastaj, ka botuar edhe tri revista tjera, si: “Pena”(letrare), “Dëshira”(për familje) dhe “Fanari”(për të rinj) Për mungesë fondi,botimi i këtyre tri revistave është ndërprerë pas daljës së numrit të parë.

Haxhiu ka marrë çmimet e para për poezi në Takimet e Gjeçovit në Zym dhe në Sofra poetike në Drenas. Jeton dhe krijon në Austri.Haxhi Muhaxjeri është një veprimtarë i pashoq  i cili ka bërë dhe po bënë shumë

për letërsinë tonë kombëtare.Ai përveq që  krijon poezi dhe prozë,bënë shumë në afirmimin e krijuesëve,si dhe mbanë dhe administron disa faqe të kulturës e letërsisë si:Sofra Poetike,Faqja për fëmijë, Një njeri i cili nuk din për pushimin,ai ka shumë angazhime në punë,jetën e vet private,por pas orarit të punës gjenë kohë dhe i përkushtohet punës në letërsi dhe kulturë.Haxhiu bënë pak gjumë,kurdo në orët e vonatë natës e gjenë në internet.Ai shkrinë  mundin e tij në punë,për të përfaqësuar letërsinë dhe kulturën tonë kombëtare. Janë shkrime me mjaft vlerë, ato që na i ofron Haxhiu,në faqet e kulturës të cilat me mundi i ka hapur dhe i administron,Duke shfletuar ngadal krijimtarinë e tij,kam hasur në shumë faqe të internetit,të cilat ai i ka hapur dhe i administron,të cilat kryekëput iu është përkushtuar mbrojtëjes dhe pasurimit të letërsisë dhe kulturës sonë kombëtare.Aty në faqet e tij hasim letrarët nga leteria e vjetër,ajo e Bejtejgjinjëve,e Rilindjes,e pavarësisë,moderne,deri te letersia jonë bashkohore.Aty gjenë letrarët më të spikatur,por ka faqe të cilat përfaqëson edhe këngëtarët e mirëfilltë të kombit.Të administrosh tërë këto faqe duhet mund,kujdes,por këto i bënë vetëm  Haxhiu nga vullneti i tij i pashuar,dashuria për kulturë kombëtare.

Unë kam mundur të vizitoj  disa faqe të tij,por nuk është e thënë se kam mundur të i vizitoj të gjitha:Ja disa prej tyre të cilat kam mundur të i përcjell:

 

Ora shqiptare

AlbPlanet

AlbPoetika

Sofra poetike

Ora poetike

Maratona poetike

Poezi shqiptare

Libra dhe autore

Bukureza

ALBwebTV

Malli

Arena

Lugu i Baranit

Kosuriqi

Poezi për Shqipërinë

Poezi për Kosovën

Poezi për Çamërinë

 

Të hysh në faqet e tij ndjenë kënaqësinë dhe qetësinë shpirtërore,aty dëgjon deklamimet nga vet autorët,pejsazhe të bukura,shoqëruar me gurgullima burimesh e cicërrima zogjësh.

 

Për lexuesit tanë po zgjedhim një cikël poetik nga  Haxhi Muhaxheri:

 

Haxhi Muhaxheri

 

POETI

 

Fle me të gjitha të dashurat

dhe zgjohet bashkë me dritën

Për ta zën frymëzimin e parë

 

Merr Udhën e Qumshtit

gjuhën e yjve mëson

 

Per vrimë të gjilpërës

Përbiron detin

në kërkim

të fjalës së pa thënë

një këngë e re po vjen

 

 

 

PSE VDIÇ POETI

 

Çdo fjale

vargu a poezie

shpirt i dha nga vetja

 

Mos pysni

pse vdiç poeti

 

 

 

 

 

KUR MË THOSHE

 

(Babait)

 

Më kujtohet kur me thoshe:

-Po s’e zure hapin me kohen,

i rënd do të shkoj moti!

 

-Më e mirë është një ditë sokol,

se një jetë gogol!

 

-Dielli huaj verbon,

e shpesh urrehemi nga dashuria!

 

Më kujtohet kur më thoshe:

-Po u mbështete në diell

s’kan ç’të bëjnë epidemitë!

 

Plaku im i urtë,

Ç’peshë të kishte fjala…

LALËS

 

Rudha e ballit

vrragë kohësh

 

Fjala

mbrumur motesh

Hapi i tij

shteg i ri

Unë

bimë e farës së tij

 

“Rilindj”, 26.04 1987

GURRË E ZJARR

Dashur e kam qëmoti

kengen e diellit

Ëndërroja

dashuroja

Gurrë jete e gëzimi

vret macen e zezë mallkimi

Dashuria ime

gurrë e zjarr

 

“Rilindja”, 1991

SHENJTOR I LETRAVE TONA

(At Gjeçovit)

Grurisht

Uratë u këndoje fateve të bardha

Përballë stuhish

Polemit i thurje legjendë

Gjeçov

O Ati ynë

Shenjtor i letrave tona

Venecia ende frymon

“Shkendija” Nr 44, fq.12, 1991

 

KOSOVËS

Emrin lakuar ta kanë ndër shekuj

pritë të zinin keqas djalli e i biri

Po ti stuhive u bëje ball

Me lutjen për të madhin

Për atë bimë dardane

Këngën e mortit ktheve në këngë lavdie

Kosova ime diell (i)lirie

 

MOS

Mos e humb buzëqeshjën

Edhe para dallgëve

Mos i mallko yjet

Për brengat që ke

Mos e lerë të dashurin

Të çmendet në pritje

Mos e thurr këngën

Po nuk pati zë

Mes gurit e tokës