Nga Astrit Lulushi/Hipokrizia nuk është e mirë, është gënjeshtër me emër tjetër; mashtrim, lajkë, shpifje, pretendim, që jeton me lavdi të huazuar. Njerëzit që shkojnë në kishë a xhami, por nuk besojnë në Zot; njerëzit të cilët janë vegjetarianë, por veshin këpucë e xhaketa lëkure; ata janë të angazhuar në hipokrizi, ose sillen ndryshe nga ajo që thonë se besojnë. Feja e dënon hipokrizinë.
Por në politikë ndodh ndryshe. Ndonjë edhe mund të thotë se politika është e vlefshme, por meqenëse është e lidhur pashmangshmërisht me hipokrizinë, gënjeshtra nuk duhet të jetë e gjitha e keqe. Njerëzit pranojnë më lehtë atë që duket se është sesa atë që është, thotë Makiaveli tek Princi. Nisur nga parimi i mbijetesës së më të fortit (Seleksionimi Natyror), duket se njerëzit evoluojnë për të luajtur lojën e jetës sipas mënyrës makiaveliane.
Të tjerë thonë se mënyra më e mirë për të qenë i drejtë është që të jesh i drejtë. Por meqenëse është shumë më e vështirë të jesh i drejtë se sa të dukesh i drejtë, njeriu për lehtësi shpesh zgjedh si duket dhe jo si është. Kështu, njeriu mbushet me fuqi e pushtet që në fakt nuk i takon. Dhe nga puna e ndikimi i tij, shtrembërimi i realitetit zmadhohet. Aq më tepër që pushteti dhe privilegji vetë e përkrahin shtrembërimin.
Hipokrizia ka qenë prej kohësh në vemendje të psikologëve. Karl Jung thoshte se hipokritët nuk janë në dijeni të hijes së natyrës së tyre. Çdo individ ka nevojë për ndryshim, përmbysje, ripërtërritje, por jo duke i detyruar të tjerët nën maskën hipokrite të dashurisë ose ndjenjës së përgjegjësisë ose eufemizmave të tjera. Nëse njerëzit edukohen për të parë qartë hijen e natyrës së tyre, mund të shpresohet se ata gjithashtu do të mësojnë të kuptojnë dhe t’i duan më shumë të tjerët. Më pak hipokrizi dhe pak më shumë vetëdije mund të kenë rezultate të mira. Sepse njeriu është i prirur për të fajsuar tjetrin për gabimet dhe padrejtësitë e veta.
Benjamin Franklin thoshte se hipokrizia është vetë-mashtrim. Kur mbron një vendim a një post, njeriu hipokrit përpiqet të krijojë prova të rreme. Dhe, kur kërkohet të japë dëshmi, ai përpiqet të kërkojë dhe interpretojë “prova” që konfirmojnë atë që tashmë beson. Për më tepër, njerëzit priren të mendojnë shumë për veten e tyre, duke theksuar pikat e forta dhe arritjet, dhe duke anashkaluar dobësitë dhe dështimet e veta. Studime të ndryshme kanë provuar se rregullat morale të njeriut çojnë në dënimin e pabesisë, ndërsa rregullat e çiftëzimit e nxisin një person ta kryejë atë. Fuqia i zmadhon këto efekte. Njeriu me pushtet, ka më shumë gjasa të kryej pabesi, duke sfiduar kështu besimin e tjetrit.
Kuvendi ende në terr informativ rreth deportimit të shtetasve turq
Deportimi i gjashtë shtetasve turq nga Kosova, ngjarje kjo e datës 29 mars, vazhdon të mbetet një zhvillim me shumë të panjohura, jo vetëm për opinionin publik, por edhe për krerët e shtetit dhe institucionet më të larta të Kosovës.
Agjencia e Kosovës për Inteligjencë (AKI) ende nuk ua ka dorëzuar raportin rreth këtij rasti institucioneve më të larta vendore.Përveç një raporti informues, të cilin deri më tani e ka prezantuar vetëm presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi, institucionet tjera vazhdojnë të pohojnë se nuk kanë asnjë informacion zyrtar rreth asaj se si ndodhi që Kosova deportoi gjashtë shtetasit turq, të cilët deri në ditën e dëbimit, kishin leje valide qëndrimi në Kosovë.
Të premten, pritej që zëvendësshefi i Agjencisë së Inteligjencës, Latif Merovci të raportojë para Komisionit parlamentar për mbikëqyrje të AKI-së, por ky raportim nuk ndodhi. Ishte hera e katër që ky Komision kishte kërkuar këtë raportim.
Kryetarja e Komisionit, deputetja nga radhët e Partisë Demokratike të Kosovës, Ganimete Musliu tha se po bëhet e pamundur të ketë një kontroll ligjor demokratik mbi Agjencinë e Inteligjencës.
“Komisioni unanimisht konstaton që nuk jemi duke mundur ta zhvillojmë kontrollin demokratik apo anën ligjore të kontrollit demokratik mbi AKI-në. Ne do të mundohemi që në bazë të kompetencave që i kemi, bashkërisht të gjejmë rrugë për të funksionuar si komision dhe për të marrë përgjigje nga institucionet përgjegjëse”, tha deputetja Musliu.
Në ditën e deportimit të gjashtë shtetasve turq nga Kosova për në Turqi, si një aksion i koordinuar ndërmjet shërbimeve të inteligjencës nga Turqia dhe Kosova, jo vetëm deputetët, por edhe presidenti, kryeministri dhe kryetari i Kuvendit kishin deklaruar se nuk kishin njohuri rreth këtij rasti.
Si kundërreagim, kryeministri Ramush Haradinaj më pas pati liruar nga detyra ministrin e Brendshëm Flamur Sefaj dhe shefin e AKI-së, Driton Gashi.
Në bazë të një rezolutë të miratuar nga Kuvendi, pas një seance të jashtëzakonshme, është iniciuar edhe formimi i një komisioni hetimor parlamentar për t’i ndriçuar rrethanat e dëbimit të gjashtë shtetasve turq.
Deputeti Ilir Deda, nga Alternativa ka thënë për Radion Evropa e Lirë se shpreson që përmes këtij Komisioni, do të dalin para drejtësisë personat që sipas tij kanë shkelur Kushtetutën e Republikës së Kosovës.
Të gjashtë shtetasit turq u arrestuan dhe u dëbuan me një aeroplan të Shërbimit të Inteligjencës Turke më datë 29 mars vetëm pak orë pasi u arrestuan nga Policia e Kosovës në bashkëpunim me Agjencinë Kosovare të Inteligjencës (AKI).
Pesë prej personave të dëbuar nga Kosova ishin punonjës të shkollës “Mehmet Akif” në Kosovë, pronë e klerikut turk Fethullah Gulen, ndërkaq personi i gjashtë ishte një mjek turk.
Ankaraja i ngarkon ata me dyshimin se janë anëtarë të organizatës Hizmet të udhëheqësit fetar turk, Fetullah Gulen dhe e fajëson këtë të fundit se qëndron pas një tentim puçi në korrik të vitit 2016.Dëbimi i shtetasve turq me leje qëndrimi në Kosovë kishte nxitur edhe reagimin e Bashkimit Evropian.“Arrestimi dhe deportimi i gjashtë shtetasve që kanë jetuar ligjërisht në Kosovë, ngrit pyetje për respektimin e procesit të rregullt gjyqësor”, thuhet në qëndrimet e BE-së.
Nga Brukseli, Kosovës i ëshët bërë me dije se sundimi i ligjit është parim themelor i Bashkimit Evropian.
Po ashtu, BE kishte rikujtuar institucionet e Kosovës se procedurat arbitrare lidhur me arrestimin, ndalimin apo azilin janë kundër këtyre parimeve evropiane.
Eighteen years after the end of the wars in the Balkans the vast majority of perpetrators have not been brought to justice
By Atifete JAHJAGA/
Ambasador Sahatçiu,/
Anna Du Leillo,/
Professor Williams,/
Dear Members of Diaspora/
Good evening everyone,/
Thank you so much for coming out, I am pleased to see so many of you joining us tonight.
First of all, please allow me thank ambassador Sahatçiu as well as Anna di Leillo for helping organize this event which seeks to raise the awareness about an issue that is very dear to my heart——the issue of the survivors of sexual violence during the war in Kosovo.
Sexual violence is one of the most silenced weapons of war that has affected the lives of innocent peoples not only in Kosovo but also around the world.
Indeed, it’s an issue that our society faces and around which we continue to seek the answer: who is going to take responsibility for these dreadful crimes?
Sexual violence was used as tool of war during the war in Kosovo against an estimated number of 20,000 women and men—— aimed at the ethnic cleansing of Albanians, and with the purpose of undoing the social fabric of our society, destroying lives, and making war never – ending for so many in our society.
Nearly twenty thousand innocent citizens carry the scars of the heinous acts of sexual abuse committed by the Serbian forces, who turned the victims’ bodies into a battlefield for political gains.
I heard stories of women who witnessed their daughters being raped, beaten, tortured in front of them, stories of women sexually abused in unspeakable ways in front of their husbands, fathers, in front of the whole village. Stories of young children who have not survived the inhumane acts. Stories of women who lost their families to the shame of this crime, women and young girls left behind with the stain of shame engraved deep in their bodies.
Eighteen years after the end of the wars in the Balkans the vast majority of perpetrators have not been brought to justice.
As we moved on to rebuild our future upon the rubbles of destruction and immense human suffering, struggling with the many challenges of building a peaceful, stable and secure country, we left the victims of this terrible crime in the mercy of no one.
While most war rapists still run free, thousands of victims live in isolation- imprisoned by shame, stigma, discrimination and fear.
War rape victims in Kosovo had to live under such conditions for many years after the war- –silenced by our society neglected by the system.
In the first days of my mandate as the President of Kosovo, I went to meet a group of women, survivors of sexual violence during the war. I witnessed first-hand that the war for them had still not ended.
Witnessing the discouraging environment the survivors of sexual violence were living in, I decided to act! After a thorough analysis of my legal and constitutional powers as president and after meetings with several activists who had raised their voice for justice and recognition of the survivors, in March of 2014, I initiated the establishment of the National Council on Survivors of Sexual Violence.
The Council was the first institutional response to a problem that had been kept under the wraps for so many years. It broke the taboo, and war rape became a topic publically discussed across Kosovo.
I proudly remember the first day of the National Council since it marked the first time that we as institutions of Kosovo and as a society expressed our staunch commitment to break the taboo, to fight the stigma still surrounding the survivors and to work tirelessly to treat them as we had done with all other categories of war, with respect and dignity honoring their sacrifice.
On June 12th, 2015, on Kosovo Liberation Day, Prishtina became the center of efforts to uphold the rights of survivors of sexual violence during the war, through the artistic installation “Thinking of you”, of the artist Alketa Xhafa-Mripa and producer Anna Di Lellio, when the green field of the Prishtina Stadium was covered by five thousand skirts and dresses, which spoke loudly of the inhumane acts committed towards the women of our country, and raised the awareness to recognize and punish this war crime.
As I walked through the stadium that day, through the thousands of dresses I came across two skirts which carried two heartbreaking messages, in one of them it was written: “I have a bitter experience” while in the other it said: “this skirt has a closed history from the spring of 1998”.
Today those skirts are still hung in the walls of the Office of the President of Kosovo toremind us of the sacrifice of thousands of women and men, and foremost to remind us of our obligation to treat them with dignity.
Today the survivors have won their legal recognition, we have broken the taboo—they have even found the support of friends from around the world, of people like you who are listening to their voices and supporting their plea for justice.
Dear ladies and gentlemen,
In these years I have heard stories of women whose dreams of becoming mothers never came true when they lost their unborn child due to inhumane act of violence committed upon them, and many other stories of unspeakable torture as a result of this war crime.
Yet, in all of these stories I also witnessed the courage of young girls and women who despite everything, have found the strength to rebuild their lives, to take care of their children and families, to fight every day with the horrors they have lived and who never give up. ——-Women who encourage each other to survive and and see each other as they are– the heroines of our society.
It is their strength and their courage which gives me hope that their pledge for national and international recognition of the crime, their pledge for justice, and their pledge for a life in peace will be heard.
We still have a long way to go to offer them the justice they deserve.
+ As Ambassador Sahatqija mentioned, Ks continues to be excluded from the yearly UNSG report on sexual violence, preventing us from international recognition of this crime—and contributing to the prevailing culture of impunity.
Yet, now more than ever, we are determined to uphold our institutional and social obligations and seek justice for all survivors.
Dear ladies and gentlemen,
I can say loud and clear that it is not only the victims who pay the price of the injustices inflicted upon them by this weapon of war but it is the whole society which suffers.
We can put a stop to this tool of war which is everyday destroying lives in different corners of the world, destroying the fabrics of our societies— but we need to act together and join our efforts.
I would like to once again express my gratitude to Ambasador Sahatciu and Producer Anna Di Lelio for organizing this event, and all of you who have come to offer your support in this quest for peace and justice for the survivors.
We cannot change their painful past but we can make sure to offer them justice. Foremost we can make sure to end sexual violence in conflict once and for all. Let us all join this cause and protect our humanity.
Thank you!
Tradhëtia e Madhe
Nga Alfons Grishaj/
Asnjëherë nuk kam menduar se në kohët moderne me një përvojë politiko-shoqërore të mjaftueshme të ndodhin budallallëqe diplomatike me përmasa të rrezikshme territoriale, si në Prishtinë. Ministri i Brendshëm, veproi si një diletant në kundërshtim me kompetencat, duke bashkëpunuar nën rrogoz me një shtet tjetër, pa informuar aspak Kryeministrin e tij. Ministri Brendshëm i Prishtinës veproi sikur Kryeministri i tij të ishte në Turqi dhe jo në Prishtinë. Kjo ngjarje ka lënë me gojë hapur shumë qarqe diplomatike europiane e perëndimore. Një akt i tillë do denohej në çdo shtet të botës si tradhëti. Mirëpo në Kosovë, Kryeministri Haradinaj, u mjaftua vetëm me shkarkim nga posti i Ministrit të Brendshëm.
Akti i turpshëm i Ministrit të Brendshëm, u përshëndet nga shtypi i Erdoganit, si një akt i guximshëm dhe jo si një tradhëti. Gazetat e Erdoganit, anatemuan Kryeminstrin Haradinaj, allaturka si në kohën e sulltanëve. Një gazetë e quante dhe pianik. Sikur të ish gjallë Omar Khajam, do u recitonte mjeranëve lap(!)arë, strofat 211-212:
Të madhit Muhamet i çon selam:
Dhe e pyet Imami Omar Khajam!
“O Pejgamer, më thuaj aman,
Pse dhallën bën hallall, verën haram?
Përgjigjet Muhameti me selam:
“S’më more vesh, Imam Omar Khajam!
Dhalla hallall për lolot, mor aman,
Verën për t’ urtët nuk e bëj haram!”
Janë të kuptueshme gazetat e kohës së sotme, të cilat janë nën frenat e Sulltanit të Ri. Çudia e madhe vjen nga ca “faqe shqiptare”, me pezishkë diabolike gazetareske, të cilat, pa pikë turpi na tregojnë se kush janë miqtë dhe armiqtë e popullit shqiptar dhe arrijnë deri aty sa t’ na përmendin kryqat dhe çallmat. Ato anatemojnë tërthorazi Haradinajn si një kryqtar dhe si i tillë, ai duhet të vendosë kryq në qafë për t’u identifikuar, sepse vetëm kështu ithtarët e erdoganizmit, që nuk kanë derdhur asnjë pikë djersë për komb, e kanë të lehtë të shtijnë me shigjetat neotomane, kundër lirisë dhe mbrojtësve të saj! Me gjuhën e renegatëve, minjtë e Erdoganit e quajnë ish-pushtuesin turk, mik! Dhe mjerisht, vendi ynë siç ka nxjerrë shumë heronj, ka prodhuar dhe shumë renegatë dhe këlyshë renegatësh! Dhe sot i shohim puthadorët duke lëpirë dhe puthur këpucët e Sulltanit të Ri të Ankarasë.
Erdogan, i quan të gjithë kundërshtarët e tij, Gylenistë, dhe i paralajmëron të mos fusin duart në punët e qeverisë Turke. Kurse vetë ai, dhe pse fut dorën e hundët në punët e një shteti të pavarur e sovran, duke i kompromentuar Ministrin e Brendshëm, nuk përbën ndonjë problem?!
Edhe pse fuqia perandorake ka perënduar, politikat e vjetra të ish pushtuesve të Shqipërisë, nuk kanë hequr dorë nga synimet shekullore për ta mbajtur vendin tonë si një provincë të tyren. Me fuqinë e ofertave kompromentuese, këto politika ndërhyjnë në zhvillimet tona të brendshme dhe jo rrallë. Shumë devijime politike, ekonomike e diplomatike janë bërë tek ne si rezultat i këtyre ndërhyrjeve nga Ankaraja dhe Beogradi. Stadi i zhvillimit tonë ekonomik është pasojë e këtyre ndërhyrjeve, sepse këto dy vende, në kontekstin e ri gjeopolitik, ngaqë nuk mund mund t’i ëndërrojnë më Shqipërinë dhe Dardaninë, si mundësi për ekspansion territorial, po e përdorin si zonë tregu dhe influence! Si Serbët dhe Turqit, kanë mbetur të njëjtë. Ndërsa, kripto-turqit, apo kripto-serbët që flasin shqip e që jetojnë në vendin tonë, na servirin pjata minjësh për drekë. Njëra palë me gjak, tjetra me tradhëti.
Kështu, ca gazetarucë, nuk gjykojnë shëmtinë e ish Ministrit të Brendshëm, por gjykojnë një hero si Haradinaj, që sakrifikoi si pak kush për tokën e shenjtë të Dardanisë. Ramush Haradinaj është një shqiptar i vërtetë. Atdheu i tij është Shqipëria autoktone. Anatemimi i z. Haradinaj, apo i Ipeshkvit të Dardanisë, nuk i shërben askujt tjetër përveçse armiqve të Kombit. Sulmi ndaj Ipeshkvit të Dardanisë, Dodë Gjergji, se gjoja ai nuk paska të drejtë të flasë për turpin e ndodhur, është një muzikë e vjetër. O Zot! Po ku janë shkolluar këta të mjerë?! Po sikur Ipeshkvi Dodë Gjergji, të mos ishte prift dhe të ishte qytetar i lirë i Dardanisë, a do të kishte të drejtë të denonconte aktin e tradhëtisë që ndodhi në Prishtinë?
Sigurisht, priftërinjë e hoxhallarët shqiptarë, kanë të drejtë të shprehin mendimet e tyre politiko-sociale me gojën plot se janë nështetas dhe qytetarë të Republikës, dhe njëkohësisht kanë një plus që palo-gazetarët dhe palo-politikanët nuk e kanë. Ata ia kanë kushtuar jetën Zotit dhe të vërtetës, dhe jo veseve dhe luksit të rremë. Veçantia në Republikat laike është se, udhëheqsit shpirtërorë duhet të mbajnë fenë të ndarë nga politika dhe të zgjidhen në poste funksione shtetërore.
Çka më vret më tepër në “leksionet gazetareske”… është ligësia e përpunuar në laboratoret e varfërisë intelektuale, apo të huaja. Përmendia numërore në fe, është kompleks inferioriteti në vetëdije, në kulturë, në emancipim dhe logjikë kombëtare. Të gjithë ata që përmendin përqindjet, janë injorantë ose të djallëzuar. Kombet e qytetëruara nuk kanë “shumicë absolute”, por logjikë civile absolute, vetdije dhe identitet etnokulturor. Të vetmet shifra që vlejnë në demokraci, janë ato që i japin legjitimet një qeverisjeje që punon për interesat e shoqërisë që e zgjedh.
Termi “Tolerancë Fetare”, nuk është një term virtuoz, por një huazim me synime anadollake. Ky term, që ka lindur me ediktin e Milanos, nën firmën e Konstandit të Madh, me origjinë ilire, u ripërdor nga Sulltan Sulejmani, por që nuk gjeti zbatim në Shqipëri, u harrua në kohën e Enverit dhe u rishfaq dendur pas viteve 90, prej ardhacakëve nga terri. Tashmë me një kuptim më të rafinuar. Pakica ekziston falë mëshirës së shumicës! Kjo është dhe gënjeshtra më e madhe që e përdorin dhe disa të “mençur”, të cilët, tek filozofia e stërholluar osmane e asimilimit, gjejnë tezat dhe argumentet. Çdo argument tjetër etnologjik dhe historik është fshirë.
Në disa brezni, shqipëtarët gjejnë origjinën e tyre në Zef, Pjetër, Sofokli, Gjon etj. Lejimi që bëri Papati përdorimit të emrave jo të krishterë në publik, nga ana e atyre që praktikonin në fshehtësi ritet e besimit katolik, lindi kripto-katolikët. Një pjesë e tyre u konvertua gradualisht në muslimanizëm, por me një ndryshim të madh, se muslimanët shqipëtarë, nuk e mohuan kurrë origjinën e tyre, dhe ruajtën lidhjet e gjakut me vëllezërit, dhe kushurinjtë që mbeten kristianë. Këtu e ka bazën dashuria dhe respekti reciprok midis besimeve në Shqipëri. Vetëm familjet kolone turke, të vendosura në Shqipëri, kryesisht për arsye administrative (që janë me gishta), mund të krenohen se erdhën muslimanë dhe nuk u konvertuan. Tani ne po shohim se, disa të ardhur nga “Kosova” apo nga “Maqedonia” po na tregojnë dhe “origjinën” dhe “shumicën” etj. Këta na përmendin dhe kryqin dhe flamurin e Islamit pa ditur aspak çfarë janë.
Faktet shkencore, për ata që kanë logjikë, janë të pakontestueshme: Judeistë, Krishterë, Muhamendanë, kanë një baba, Abrahamin (Ibrahimin). Këto tri fe kanë 24 Profetë të përbashkët… Mjafton të lexosh me logjikë dhe zemër të pastër… Biblën, Torahun dhe Kuranin, dhe konkluzioni të vjen natyrshëm. Sigurisht, ritualet, forma dhe mënyra e jetesës janë të ndryshme, por thelbi është i njëjtë, monoteizëm, një zot dhe një trashëgimi!
Përmendja kryqit vend e pavend nuk është asgjë tjetër, vetëm porta e kalbësirës së nënqenies, shpirtit. Krishti (Hazreti Isai), u kryqëzua për mëkatet tona, dhe ky kryq, i shërbeu dhe po i shërben njerëzimit anë e kënd botës qëprej dy mijë vjetësh. Në emër të humanizmit dhe lirisë, ky kryq i shërbeu dhe Dardanisë. Kryqëzata (siç thonë disa udhëheqës serbë) kundër Serbisë naziste, për të çliruar popullin e Kosovës, u udhëhoq nga “Kryqtarët” e NATO-s … dhe mos të harrojmë se, bash midis sheshit të Prishtinës, është vendosur busti i një “Kryqtari”, i cili quhet Bill Klinton, çliruesi i popullit tonë, dhe jo busti i pasuesve të sulltanëve që e robëruan, gjakosën dhe çnderuan popullin shqiptar për afro 500 vjet!
Një porosi lapsarëve-puthadorë: kur të shkruani për ngjarjet në Shqipëri, veçanërisht në Dardani, kujtoni hordhitë turke që dogjën dhe përvëluan popullin shqiptar, eksodet biblike të popullit tonë nga toka e të parëve; kujtoni përdhunimet e motrava dhe nënave shqipëtare nga makina naziste serbe, kujtoni vrasjet barabare të motrave dhe vëllezërve tanë… kujtoni heronjtë e UÇK-së dhe gjakun e derdhur dhe do të kuptoni se armiqtë janë të ngjashëm në vepra dhe në qëllime, pavarësisht racës apo besimit. Pastaj, mos harroni të kujtoni Aleatët “Kryqtarë” që udhëhoqën NATO-n për të çliruar popullin e Dardanisë, liri që sot e gëzon e që përbën bazën për ditë më të mira. Pas kësaj, ju siguroj se, nuk do u ngelet asgjë tjetër për të gjykuar, veç mjerimit që ju ka molepsur që në djep!
Po e mbyll këtë shkrim me vargjet e Naimit nga poezia e famshme
“Trathëtorëtë”:
Shokë, kemi ne mesin tënë
Shum’ armik’ e trathëtorë!
Popo! Mos u qoftë thënë!
Veç që s’kanë gjë në dorë.
Pse nuk e zë gjumi natën Xhufin…
- « Previous Page
- 1
- …
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- …
- 560
- Next Page »