Dionis Xhafa – Page 2 – Dielli

Amnisty International per korrupsionin, Shqiperia e krahasueshme me Nepalin, Timorin Lindor…

December 4, 2013 by dgreca

Nga Dionis Xhafa/

Amnisty International nxorri një raport ndërkombëtar lidhur me indeksin e perceptimit të korrupsionit në vendet e botës. Shqipëria, porsi gjithnjë e “përvuajtur” nga elementë negativë të shoqërisë dhe shtetit, u rendit në vendin e 116, në një rang me Nepalin e Vietnamin. Këta dy shtete ndoshta nuk ngjajnë aq dramatik, sa po të shohësh ç’vjen fill më pas nesh në renditje. Në vendin e 119 renditen disa shtete, ku mes tyre emra “simpatikë” shtetesh si Mauritania, Mozambiku, Timori Lindor apo shteti më i varfër në botë, Sierra Leone. (http://www.transparency.org/cpi2013/results ). Vendi i 116 do të thotë një ngecje në vend që nga viti 2005, kur ishim të pozicionuar në vendin e 117-të. Nuk duhet shumë imagjinatë për të kuptuar se si lëviz korrupsioni në Shqipëri, si është shndërruar në një psikozë të përgithshme shoqërore që zor të gjejë shërim. Thonë që e keqja më e madhe e shqiptarëve nga ku shpesh nuk përparojnë është se shajnë vetveten duke qenë vetvetja, si qytetar brenda një sistemi që zor të ndryshojë. Nuk besoj se ka aq dramacitet sa për të thënë se përse jemi këtu. Ne kemi jetuar me këtë dramë, kemi jetuar çdo ditë në daullen e dramës së korrupsionit që buçet fuqishëm dhe ku çdokush ia dëgjon zërin dhe e fton në të tijën strehë.

Ta nisim tashmë me qeverisjen e re, që edhe pse akoma s’është vënë në provë të vërtetë, ka një psikozë vërtetë për tu lavdëruar. Kur erdhi në pushtet dhe u rrëzua një autokrat si Berisha ngjante sikur një mal kish rënë në tokë e ishim çliruar nga rënia e tij. Retorika e vetë Ramës ngjallte kërshëri se edhe ne shqiptarët, më të thjeshtit qytetar mund të punojnë ndershmërisht dhe të mund të jetojmë në këtë vend. Të jepet përshtyja se një pëlhurë e re ka rënë në çdo gjë, institucion, rrugicë, në të folurin e njerëzve, bisedat sikur kanë ndryshuar ngjyrë. E, për të mos llastuar një politikëbërje me ngjyra të purpurta që ledhaton shumë shpresën, na mbetet të presim nëse ngjyrat e vërteta do të vijnë. Nëse e ke lexuar Qosen, ai thotë se nëse nuk do kishte organizma ndërkombëtarë, kasa politike në Shqipëri nuk do ndryshonte dhe Berisha do të mund të bënte ç’të dëshironte akoma dhe sot. Por është një zë më i fortë se ne, që e sheh të vërtetën drejt e në sy dhe që s’na lë të hamendësojmë shumë, zëri i miqve ndërkombëtarë. Është zëri i Amnisty International, që na bën thirrje sot të ndërgjegjësohemi se ç’demokraci ka funksionauar në Shqipëri. AI është një organizëm ndërkombëtar që gjithnjë merr në mbrojtje civilët, duke kryer një punë të jashtëzakonshme në lëvrimin e vlerave të vërteta demokratike. Ashtu si në jetën e një njeriu që çfarë e ka kaluar e lë pas, ashtu me dhimbje duhet të lëmë pas një sistem që e ka rrjepur shoqërinë civile. Ditën që shoqëria do triumfojë mbi politikën, do të jetë çlirimi mendor i Shqipërisë. Sinjali i parë i një çlirimi të një ndërgjegjeje të thellë u dha në çështjen e armëve kimike. Qeveria e ardhur duhet gjithnjë të jetë në mbrojtje të civilëve, në mënyrë që progresi si ekonomik, ashtu dhe mental të bëhet avash-avash, pa hedhur hapa të gabuar. Ky është Amnisty International. Ky është zëri i së vërtetës! Ne e dimë se ku jemi…Ndërgjegja ka nisur. Duhet parë përpara, jo si parrullë politike, por si realitet në veprim.

Në qiellin e Tiranës

November 24, 2013 by dgreca

Nga Dionis Xhafa/

Kievi, Rejkjaviku dhe Ankaraja, shpjegon Christop Haselbach, janë kryeqytete evropiane jashtë BE nën mangentin e politikës së saj. Kontradikta më e madhe për BE qëndron në Ukrainë, ku shteti është nën influencën e politikës ruse, ndërsa popullsia dëshiron Bashkimin Europian. Shumë shpejt, dora e hekurt e zgjatur e politikës ruse mund të bjerë dhe triumfi i BE në këtë shtet është gjithnjë e më pranë. Të pasurit e një niveli demokratik dhe ekonomik të lartë, duket se e kanë bërë popullin islandez të besojë pak në Europën e Bashkuar. Krejt ndryshe ngjan me Ankaranë, ku perceptimi se BE nuk e do popullin turk është i qartë brenda shtetit dhe jashtë kufijve të saj. Tirana nuk e ka luksin e Rejkjavikut. Tirana në krahasim me Kievin është më e çliruar, pasi segmentet e qeverisë dhe popullit shkojnë në një tangent të përbashkët, Bashkimin Europian. Tirana nuk ngjan as me Ankaranë, e cila më tepër ka ndikim në një zonë tjetër, atë të zonës së Lindjes së Mesme sesa në Evropë. Qielli i Tiranës sot është një një yjësi prej 27 vendesh dhe synimi për të qenë ylli i rradhës ka devotshmërinë e popullit dhe të qeverisë. Flamuri i BE ngjan sikurse qielli ynë sipër kresë që e vështrojmë me endje që nga Toka. Europa e Bashkuar na kërkon “të marrim një anije kozmike” për të arritur në universin e saj. Në rastin konkret po flasim për reforma që diktohen nga Brukseli. Është e ditur nga gjithëkush që Shqipëria një ditë do të jetë pjesë e Bashkimit Europian dhe shpresoj e besoj sa më shpejt të jetë ajo ditë. Ajo që duhet të jetë edhe më prioritare është besnikëria e pashoq ndaj kësaj hapësire politike. Gjithnjë Shqipëria, si një shtet i vogël me pak ndikim në një kontinent me shtete titane politike, e ka drejtuar politikën drejt fuqisë. Duke qenë se në periudha të ndryshme historike kahu i fuqisë politike ndryshon, dhe politika e jashtme e Shqipërisë ka ndryshuar në bazë të supermacisë së kohës. Kjo ka bërë që gjithnjë të llogaritemi si një aleat i vogël. Kjo s’duhet të ndodhë më. Besoj se nëse jemi të vendosur në këtë politikë evropiane dhe besojmë thellësisht në parimet e saj, edhe kur kjo politikë të pësojë tronditje, duhet të jemi pjesë e sakrificës. Vetëm kështu do të rriteshim brenda një hapësire të konsideruar si “familja natyrale” jona. Universi mbi qiellin e Tiranës nuk do të jetë perfekt, ama do jemi “pjesë e familjes”, e jo një krijesë që sodit në “anën e të fortit”.

Të kthehemi në gjenezën tonë përmes Rrugës së Arbërit

November 3, 2013 by dgreca

Nga Dionis Xhafa/

Gjeneza e popullit shqiptar është shënuar në Shqipërinë e mesme dhe veçanërisht në trekëndësihin e krahinave të Dibrës, Matit, Ishmit dhe të Krujës, ku shtrihej Arbëria. Pikërisht në gjenezën e ngjizjes së një populli të tërë, nga ku kemi trashëgëmi një shtet krenar për veten, nuk ka as edhe një rrugë kryesore të parametrave moderne. Që të mund të jemi edhe më krenarë për gjenezën tonë, duhet modoemos të kthehemi në origjinë, e që të jemi dhe më krenarë për të. Që mund ta ndërtojmë të ardhmen tonë, duke nisur që nga ndërlidhja jonë shoqërore, gjë e cila do të na lidhte edhe emocionalisht, edhe do të zhvillonte vendin tonë ekonomikisht, por para së gjithash ekonominë e qytetarëve dibranë dhe më gjerë. Që qytetarët e të gjithë krahinës së Dibrës të mund të kenë një rrugë që i lidh me kryeqytetin shqiptar, Tiranën, duhet një investim nga ana e qeverisë së re. Për të rritur ekonominë e një vendi historik si Dibra, një zonë me një shkëlqim historik të kaluar të katandisur në zonën më të varfër në vend, duhet ndërtuar një rrugë e gjatë vetëm 72 kilometra, që lidh Dibrën me Tiranën. Qeveritë në krye të vendit kanë ikur dhe kanë ardhur dhe nuk janë kujtuar për këtë rrugë, arterie kryesore në Arbërinë e mesjetës. Gëzim Alpion, profesor dibran në Universitetin e Birninghamit, ndërmori peticionin mjaft me rëndësi të hedhur në “Change.org” për ti dhënë firmat e nevojshme qeverisë së dalë nga zgjedhjet e qershorit për nevojën imediate të Rrugës së Arbërit. Firmos edhe ti për këtë peticion, të cilin profesori Alpion “e dërgoi” deri në Indi, por edhe C.M Paul, një ekspert që merret me figurën e Nënë Terezës në Britaninë e Madhe, që shprehet ndër të tjera se kjo rrugë është lidhëse me Tiranën e Shkupit, qytetit ku lindi Nënë Tereza, pikërisht në Indinë, ku si për koecidencë ndodhet edhe një vend me emrin Albania. Qytetarë shqiptarë kudo që të ndodheni, pavarësisht origjinës, dhe një thirrje të veçantë për qytetarët e Dibrës, të firmosin peticionin, aq me rëndësi për qytetin dhe për ju vetë. Firmosni të ardhmen dhe presporitetin tuaj përmes peticionit të Rrugës së Arbërit, rilindjes së vërtetë të Dibrës, e lënë në një mëshirë të fatit, edhe pse një trevë e bëshme me histori. Rizgjoni traditën, historinë, lëvizjen, kulturën dhe tregtinë me firmën tuaj. Vulosni sot një rrugë nesër, vulosni sot të ardhmen e Dibrës dhe të gjithë zonës që përfshin kjo rrugë, Matit, e Gostivarit, deri në Tetovë. Të jemi sot bashkë për një erë të re, atë të shtrimit të një afrie në mes vetes, shtrimit të një rruge që e bën më të lehtë zhvillimin e zonës. Të “kthehemi” në gjenezën tonë, por me një infrastrukturë të re, si pjesë vitale e rilindjes ekonomike të shqiptarëve…

Me fytyrë nga Lindja

October 30, 2013 by dgreca

Nga Dionis Xhafa/
Shoqëritë e Lindjes po vënë bazat e atyre shoqërive, ku marrëdhëniet konfliktuale rregullohen përmes tre konceptesh kryesore. Kështu, Bulaç tregon tre konfliktet që ka sot njeriu i parimeve të Lindjes. Njeriu ka tre konflikte bazë, të cilat janë: (1) Konflikti i njeriut me natyrën. (2) Konflikti me vetveten. (3) Konflikte morale, politike ose juridike. Laicizmi i shteteve lidnore shprehet për zgjidhje konkrete dhe për zgjidhje të plotë të proceseve historike që kalon një shoqëri. Shoqëria shqiptare, si një shoqëri e ndikuar ndjeshëm nga historia e Lindjes në disa etapa historike evolutive të saj është e aftë dhe madje disa nga këta parime ka arritur ti instalojë si norma morale dhe si rregullatore të shoqërisë. Gjithashtu lartpërmendëm si element me rëndësi të jashtëzakonshëm laicizmin e shtetit dhe në një shoqëri si ajo shqiptare, me një popullësi dërrmuese të besimit islam, por shtet laik, një përzierje “e frikshme” për ti dhënë një hov cilësor lëvizjeve të gjëra civile. Si një demosdoshmëri e gjallimit të demokracisë në zhvillim. Mendimtarë të Lindjes mendojnë se sqarimet e Perëndimit mbi demokracinë kanë humbur fuqinë e përmirësimit. Francis Fukyama, mjeshtër i shkencave të politikës dhe një autor mjaft i njohur, në kryeveprën e tij, “Fundi i Historisë..” thotë se Perëndimi po shkon drejt fundit të qytetërimit të vet dhe fundi i qytetërimit vlen vetëm për Perëndimin dhe jo pjesën tjetër të botës. Në demokracitë e vendeve Lindore, ku hyn edhe demokracia shqiptare, vërtetë nuk kemi demokraci të përsosor, por ama nuk është një demokraci e ngrirë siç ndodh në Perëndim, ku ka arritur perfesioni dhe gjithçka është stopuar. Hipoteza e autorit është se në kohëzgjatje, ky lloj modernizimi që ka Perëndimi do të vijë një kohë që do të thyhet, ashtu sikundër u thye njëherë e një kohë Perandoria Osmane, fuqia më e madhe për shekuj me rradhë dhe fundi i saj erdhi pikërisht kur ajo arriti në perfeksion dhe në kulmin e fuqisë. Shoqëria shqiptare, ndryshe nga panoramat e “fotove të ngrira” të vendeve perëndimore, ku sistemet janë të palëvizshme, sistemi demokratik është në lëvizje, është dinamik, ka progres, jetë, gjallëri. Si përfundim, mund të thuhet se hipoteza e famshme lindore është se ndërsa Perëndimi është në fillimit e fundit të përsosmërisë, Lindja është në fundin e fillimit të saj.