drejtesia e munguar – Dielli

TË ZHDUKURIT E PERIUDHËS KOMUNISTE NË SHQIPËRI KËRKOJNË DREJTËSI!

June 2, 2021 by dgreca

TURP PËR QEVERINË SHQIPTARE DHE PËR DIPLOMATËT PERËNDIMORË NË TIRANË QË HESHTIN! /

Nga Frank Shkreli/ “Që nga viti 1991, qasja e të gjitha qeverive — socialiste dhe demokrate– “është kalibruar të mos shqetësojë gardën e vjetër”, tha një diplomat që e ndjekë këtë çështje nga afër. (Fred Abrahams)/

Nga rrjetët sociale mësova se javën që kaloi, Autoriteti për Informim mbi Dokumentet e ish-Sigurimit të Shtetit, AIDSSH 1944-1991 dhe Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur (ICMP) organizuan në Shkodër një aktivitet në kuadër të projektit: “Rritja e ndërgjegjësimit të publikut për drejtësinë tranzicionale dhe të pajtimit: Të zhdukurit në komunizëm”, i mbështetur nga Bashkimi Europian.

Sipas njoftimit të AIDSSH, ekipi i Autoritetit dhe bashkëpunëtorëve të tij, së bashku me Shoqatën e ish-të Përndjekurve të Shkodrës dhe të ish-të Përndjekurve të Malësisë së Madhe zhvilluan një udhëtim në terren, në zonën e Mbishkodrës, atje ku është organizuar kryengritja e parë antikomuniste në 1945 dhe ku Sigurimi i Shtetit ishte angazhuar fuqimisht, që vitet e para të vendosjes së regjimit komunist deri në perëndim të tij, thuhet në njoftimin për aktivitetin e javës së kaluar, kushtuar të zhdukurve në kohën e komunizmit. Është shumë me vend që u mbajt një aktivitet i tillë – sidomos në Shkodër the rrethinë — me temën siç u tha “për rritjen e ndërgjegjësimit të publikut për drejtësinë tranzitore dhe pajtuese”. Më la përshtypje gjithashtu edhe pjesëmarrja e Ambasadorit të OSBE-së në Tiranë, Z. Del Monaco, pasi përfaqsuesit diplomatikë perëndimorë në Tiranë, gjatë këtyre tre dekadave post-komunizëm, nuk kanë treguar ndonjë interesim të madh për të kaluarën komuniste as për fatin e mijëra të zhdukurve gjatë komunizmit në Shqipëri, — me përjashtim të Ambasadës së Gjermanisë në Tiranë. Ndonëse më ra mirë që Ambasadori Del Monaco mori pjesë në këtë aktivitet, u zhgnjeva menjëherë pasi lexova deklaratën e tijë për median me këtë rast. Është një deklaratë e diplomatit evropian, që në të vërtetë, në vend që të “rritet ndërgjëgjësimi për drejtësinë” dhe për “të zhdukurit në komunizëm” për të publikun shqiptar, që siç thuhet ishte edhe tema e atij aktiviteti në Shkodër — duhet që urgjentisht, për të kaluarën dhe krimet komuniste në Shqipëri — të ndërgjegjësohen diplomatët perëndimorë në Tiranë, por edhe më me rëndësi është që autoritetet e larta politike shqiptare të ndërgjegjësohen gjithashtu due të mbahen përgjegjëse, pasi sot ata udhëheqin atë shtet. Unë nuk kam shpresë as ndonjë iluzion se autoritet shqiptare do të bëjnë një gjë të tillë, por prisnim që përfaqasuesit diplomatikë perëndimorë të ishin pak më mirë të informuar.

Kur Ambasadori Del Monaco u pyet mbi aktivitetin kushtuar viktimave të komunizmit në Shqipëri, pas pjesëmarrjes në veprimtarinë e organizuar, ai u përgjigj se, “Si qenie njerëzore që jemi nuk mund t’i justifikojmë në asnjë mënyrë këto shkelje madhore ndaj qenieve të tjera njerëzore duke i mohuar atyre emrin apo një varrim të denjë. Realisht, e vlerësoj shumë veprimtarinë e mëngjesit të sotëm, sepse për mendimin tim në të u shpreh shumë qartë gatishmëria e përbashkët e autoriteteve shqiptare dhe shoqërisë civile për ta trajtuar seriozisht dhe konkretisht çështjen në fjalë. Mund të dëshmoj se, edhe nga ana jonë, në bisedat që zhvillojmë vazhdimisht me autoritetet qendrore në Tiranë marrim të njëjtin mesazh serioziteti, vullneti dhe konkretësie.” Seriozisht e ka ky, zotëria?!

“Gatishmërinë e përbashkët të autoriteteve shqiptare për ta trajtuar këtë çeshtje”, tha përfaqsuesi i lartë i OSBE-së! Për cilat “autoritete shqiptare” e ke fjalën Z. Ambasador? Më lejoni Z. Ambasador që tu sjellë reagimet më të fundit mbi të atë që ju e cilësoni si, “gatishmërinë e autoriteteve shqiptare për të trajtuar këtë çeshtje”, gjatë tre dekadave të kaluara. Jo nga unë – por nga ente dhe organizata ndërkombëtare që merren me fatin e të zhdukurëve në botë, përfshirë periudhën komuniste në Shqipëri. Fatbardhësisht, ka individë dhe organizata ndërkombëtare që i shohin punët ndryshe në Shqipëri nga ç’i shohin diplomatët perëndimorë. Prej të gjithë juve – diplomatë evropianë dhe amerikanë në Tiranë – presim pak më shumë shumë – në të vërtetë presim shumë më shumë prej jush – presim që për viktimat e komunizmit dhe për perridhën komuniste në Shqipëri të thoni të VËRTETËN dhe mos HESHTNI, siç bëni ju aktualisht dhe siç kanë bërë para-ardhësit tuaj në atë vend, për tre dekada tani.

Ndryshe nga diplomatët perëndimorë në Tiranë të cilët mbrojnë dhe mbështesin “vijën e partisë”, ja çfarë thonë media si “Le Figaro” për skandalin e patronazhistëve: PS fitoi me metodat e sigurimit | Gazeta Telegraf, organizatat ndërkombëtare (qeveritare dhe jo-qeveritare) si dhe individë të njohur që merren me të drejtat e njeriut në përgjithësi, mbi gjoja “gatishmërinë e autoriteteve shqiptare”, siç u shpreh zyrtari i lartë i OSBE-së në Tiranë, për tu përballur me historinë dhe fatin e të zhdukurve të komunizmit në Shqipëri. Në një raport të Komisionit Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur ICMP [ALBANIAN LANGUAGE] Raporti i ri i ICMP paraqet rekomandime për të përmirësuar përpjekjet e Shqipërisë për të dhënë llogari për personat e zhdukur nga periudha komuniste, i kërkohet Shqipërisë që të bëjë më shumë për çeshtjen e personave të zhdukur nga periudha komuniste në Shqipëri: “Rekomandimet e raportit kërkojnë të sigurojnë që rastet e personave të zhdukur të hetohen në mënyrë efektive dhe të drejtat e familjeve të të zhdukurve për të vërtetën, drejtësinë dhe dëmshpërblimet janë mbështetur,” tha Matthew Holliday, Shefi i Programit të Ballkanit Perëndimor të ICMP, gjatë mjë takimi në internet ku morën pjesë përfaqësues të autoriteteve shqiptare dhe komunitetit ndërkombëtar. “Autoritetet shqiptare kanë një detyrim ligjor për të dhënë llogari për personat e zhdukur nga periudha komuniste – përgjegjësia e shtetit dhe veprimi i shtetit janë thelbësore. Puna e ICMP në të gjithë botën demonstron se personat e zhdukur mund të identifikohen me saktësi në përputhje me sundimin e ligjit, madje edhe dekada pas zhdukjeve”, u shpreh Shefi i Programit të Ballkanit Perëndimor të ICMP.

Vitet e fundit, Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur, (ICMP) e ka ndjekur nga afër çeshtjen e të zhdukurve gjatë diktaturës komuniste në Shqipëri, por nuk ka qenë e vetmja organizatë që ka bërë një gjë të tillë. Edhe Organizata e Kombeve të Bashkuara, nepërmjet “Grupit të Punës të Kombeve të Bashkuara për Zhdukjet e Detyruara ose të Pavullnetshme”, ka vizituar Shqipërinë në dhjetor 2016 për tu informuara mbi fatin e të zhdukurve në periudhën komuniste në Shqipëri. Të pakënaqur me ato që kishin parë e dëgjuar nga autoritetet e vendit për këtë çeshtje, një vit më vonë botoi një raport tepër kritik ndaj qeverive shqiptare të tre dekadave të kaluara duke deklaruar, ndër të tjera se, “Shqipëria ende nuk është marrë në mënyrë adekuate me shkeljet e të drejtave të njeriut, të kryera midis vitit 1944 dhe 1991”, kjo sipas OKB-ës.

Komisioni Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur, (ICMP) vlerëson se lartë nga 6,000 persona u zhdukën nën regjimin komunist në Shqipëri në periudhën midis 1944 dhe 1991, ndërsa burime të tjera thonë se numri është shumë më i madh. Trupat e tyre nuk u kthyen më në familjet e tyre, ndërkohë që vendndodhja e mbetjeve të tyre mortore është e panjohur për të afërmit e mbijetuar, sipas ICMP.

Në një artikull kushtuar këtij subjekti të dhimbshëm për familjet e të zhdukurve gjatë regjimit komunist në Shqipëri – botuar dy muaj më parë në Balkan Insight — aktivisti i njohur i të drejtave të njeriut dhe Drejtor i organizatës së njohur për mbrojtjen e të drejtave të njeriut në botë, Human Rights Watch, Communist-Era Disappearances Still Haunt Albania (hrw.org) Z. Fred Abrahams shkruan se, “Mijëra familjeve, të dashurit e të cilëve u zhdukën nën sundimin komunist në Shqipëri, u është bërë përsëri padrejtësi nga dështimi i autoriteteve (shqiptare) për të gjetur eshtrat e tyre”. Zoti Abrahams vazhdon duke shtuar se detyrimet e Shqipërisë — ndaj të zhdukurve nën diktaturën komuniste në Shqipëri dhe ndaj familjarëve të tyre që ende sot kërkojnë eshtrat e tyre – janë më se të qarta. “Konventa Evropiane për të Drejtat e Njeriut, në të cilën Shqipëria është palë, mbulon të drejtën e jetës dhe shteti ka një detyrim procedural kur kjo e drejtë abuzohet. Shqipëria është gjithashtu palë në Konventën Ndërkombëtare për Mbrojtjen e të gjithë Personave nga Zhdukja me Forcë e cila kërkon hetime dhe ndjekje penale kur njerëzit zhduken ndërsa janë nën kujdesin e shtetit”, thekson Z. Abrahams i Human Rights Watch, ndërsa nënvijon se, “Në maj 2018, Komiteti i Kombeve të Bashkuara për Zhdukjet me Forcë inkurajoi Shqipërinë, “të dyfishojë përpjekjet e saj për të hedhur dritë në mënyrë efikase mbi zhdukjet e imponuara që ndodhën gjatë regjimit komunist”. Shqipëria duhet të hetojë këto krime, të ndjekë penalisht ata që janë përgjegjës dhe të sigurojë dëmshpërblime për viktimat dhe familjet e tyre, thuhet në raportin e komitetit të OKB-së. Ky duhet të jetë sot edhe mesazhi i diplomatëve amerikanë dhe evropianë në Tiranë. Prandaj, mos heshtni! Qindra mijëra familjarë të të zhdukurve nga regjimi komunist i Enver Hoxhës – brenda dhe jashtë Shqipërisë, përfshir Shtetet e Bashkuara – presin prej jush, në minimum — një qëndrim moral dhe thrirje për drejtësi ndaj kësaj çeshtjeje.

Autoritetet shqiptare të gjitha ngjyrave politike gjatë këtyre 30-viteve tranzicion — i njohin mirë detyrimet e tyre dhe të shtetit shqiptar si dhe obligimet ndërkombëtare që kanë marrë përsipër si përfaqsues të shtetit shqiptar në lidhje me të zhdukurit gjatë regjimit komunist të Enver Hoxhës si dhe për nevojën për të hapur, më në fund, dosjet e ish-Sigurimit kriminal të regjimit komunist, me qëllim që të identifikohen edhe qindra vendndodhjet e eshtrave të tyre, anë e mbanë Shqipërisë. Por, kjo nuk ka gjasë të ndodhë, sipas Z. Fred Abrahams i cili në artikullin e tij citon një diplomat të huaj që ka ndjekur këtë çeshtje në Tiranë se, “Që nga viti 1991, qasja e të gjitha qeverive, socialiste dhe demokrate, “është kalibruar të mos shqetësojë gardën e vjetër”.

Nëqoftse politika shqiptare, përfshir edhe politikanët aktualë — socialistë dhe demokratë e të tjerë — të këtyre tre dekadave të fundit nuk dëshiron të “shqetësojë gardën e vjetër” komuniste, çfarë arsyeje kini ju të nderuar diplomatë perendimorë që heshtni për një çeshtje kaq të rëndësishme morale. Edhe ata ishin shqiptarë, shumë prej tyre përfaqësues të ajkës së kulturës, gjuhës, historisë dhe politikës së asaj kohe, të pafajshëm, përfshir gra, pleq e fëmij — ndonëse si të huaj në vendin e vet — janë trajtuar dhe vrarë dhe ekzekutuar në mënyrën më brutale, vetëm e vetëm, se kundërshtonin regjimin komunist të Enver Hoxhës.

Dua ta përfundoj këtë shënim, megjithëse pak si i gjatë, me lajmin që posa më ra në dorë se javën që kaloi, Kosova përmbylli procesin e gërmimeve në njërën prej varrezave masive në Kizhevak të Serbisë ku u bë zhvarrosja e të gjithë eshtrave të viktimave të luftës (shqiptarë) që kanë qenë në këtë lokacion. Ndonëse dy shtete por një Komb, ndryshe nga trajtimi i të zhdukurve të komunizmit në Shqipëri, në Kosovë çështja e të zhdukurve gjatë luftës së fundit trajtohet me përgjegjësinë dhe me seriozitetin më të madh moral e kombëtar, por edhe ndërkombëtar. Trajtohet ndryshe sepse në Kosovë ekziston vërtetë ndërgjegjësimi human dhe nevoja për zbardhjen e këtyre rasteve, jo vetëm nga publiku por edhe nga autoritetet më të larta qeveritare si dhe nga përfaqësuesit ndërkombëtarë në Prishtinë. Fatkeqësisht, ky ndërgjegjësim, për një çeshtje me kaq rëndësi morale dhe drejtësie, mungon në Shqipëri, qoftë në radhët e autoriteteve të Tiranës, qoftë edhe në mjedisin e diplomatëve perëndimorë në kryeqytetin shqiptar, siç duket nga frika që të mos “shqetësohet garda e vjetër” komuniste e cila ushtron gjithnjë një influencë vendimarrëse në vend, pre e së cilës duket se kanë renë edhe përfaqësuesit perendimdorë në Tiranë. Si rrjedhim, në Shqipëri mungon një angazhim dhe përkushtim serioz në krahasim me zotimin e qeverisë së Kosovës javën që kaloi, “Për të vazhduar punën duke i dhënë prioritet ndriçimit të fatit dhe vendndodhjes së të pagjeturve, trajtimit më të mirë ligjor dhe institucional familjeve të tyre dhe vendosjen e drejtësisë”. Nuk kërkohet asgjë më pak as më shumë se vendosjes së drejtësisë edhe për të zhdukurit e periudhës së komunizmit në Shqipëri dhe për familjarët e tyre që presin për tre dekada tani për të zbuluar vendndodhjen e eshtrave të dashurve të tyre!

Rasti i Alush Alushit dhe drejtësia që mungon

June 24, 2015 by dgreca

Nga Fetnete Ramosaj*/

Javën që lamë pas, shqiptari Alush Alushi, i njohur edhe si Alush Suhadolli (75 vjeç) pas përpjekjeve shumëvjeçare arriti ka kthejë shtëpinë e tij në pjesën veriore të Mitrovicës. Ky akt tepër i rrallë i lirimit të një pjese të pronës së uzurpuar nga serbët, shkoi aq larg sa që u quajt edhe historik!!!Shtëpinë e tij, që gjendet në pjesën veriore të Mitrovicës, ngjitur me shkollën fillore “Aziz Sylejmani” (që tash është bërë “Sveti Sava”!!!), siç tha Alushi, ia kishte uzurpuar qysh gjatë kohës së luftës, polici i MUP-it të Serbisë dhe pjesëtari i grupit famëkeq “Rojat e Urës”, Danillo Iliq, i përfshirë edhe në kontrabandë e krim të organizuar. Uzurpimi i pronës së familjes Alushi, kishte ndodhur në të njëjtën ditë kur një grup i forcave policore e paramilitare serbe, Alush Alushit ia kishin vrarë në oborrin e shtëpisë së tij katër anëtarë të familjes: dy djemtë e tij Hilmiun dhe Avniun, të vëllanë Fehmiun dhe djalin e vëllait Rexhepin.

Lidhur me këtë rast, sipas dëshmive të dëshmitarëve okularë, të publikuara me kohë nga kryetari i Qendrës Rajonale për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut në Mitrovicë, Halit Barani (shih gjerësisht edhe: Halit Barani, Tmerri i Dokumentuar, Mitrovicë, 2009, f. 4, 230, 304-305), më 28 mars 1999, në orët e pasdites, në fshatin Suhadoll të Mitrovicës, katër paraushtarakë dhe katër policë serbë, shumica prej tyre të identifikuar, kishin hyrë në oborrin e shtëpisë së Alush Rexhep Alushit në Suhadoll të Poshtëm, ku i ekzekutuan Fehmi Rexhep Alushin (1950), Rexhep (Fehmi) Alushin (1981), Hilmi (Alush) Alushin (1967) dhe Avni (Alush) Alushin (1975). I njëjti njësit i forcave serbe prej andej e vazhdoi rrugën për në Mitrovicë, ku në afërsi të kafenesë “Te Llapa”, i ekzekutuan edhe Eshref (Fazli) Eminin (1946), Qerim (Brahim) Rexhepin (1948) dhe Ahmet (Qerim) Rexhepin (1981) nga fshati Suhadoll i Mitrovicës, miq të familjes Alushi. Përveç vrasjeve e ekzekutimeve të këtyre anëtarëve të familjes, në periudhën prej 15 prillit deri më 19 prill 1999, në shtëpinë e Alush Alushit, forcat okupuese serbe, disa prej të cilëve i ka njohur pronari, plaçkitën 420 mijë marka gjermane, 20 mijë franga zvicerane, 10 mijë dollarë amerikanë, 12 tonë qirinj në vlerë prej 72 mijë markave, 2 mijë kilogramë kafe në vlerë prej 30 mijë markave gjermane dhe 26 mijë kg patate në vlerë prej 26 mijë markave gjermane, për të cilat dëshmitar okular është vet Alushi dhe disa fqinj të tij, thuhet në dëshmitë e KMDLNJ-së.

Gjatë këtyre ditëve, veç tjerash, Alush Alushi, u deklaroi medieve se Danillo Iliqi jo vetëm që ia ka uzurpuar shtëpinë, por është një nga të dyshuarit kryesorë që ia ka vrarë të dy djemtë, vëllanë dhe djalin e vëllait gjatë luftës. “Iliqi ka menduar se e tërë familja ime është zhdukur-vrarë nga forcat serbe, por për fat të mirë kam shpëtuar unë si dhe meshkuj të tjerë, të cilët do t’i dalim zot pronës tonë që e kemi në qendër të pjesës veriore të Mitrovicës… Polici i Serbisë Danillo Iliq, që dyshohet të jetë i përfshirë në vrasjen e dy djemve të mi, vllaut dhe nipit, pas lufte më ka pas dërguar fjalë se nëse të shoh në veri do të të vras edhe ty”.

Përveç shtëpisë, Alushit i janë uzurpuar edhe dy dyqane, po në pjesën veriore të Mitrovicës. Madje, pas përfundimit të luftës, polici i Serbisë, Danillo Iliq, kishte ndërtuar edhe një shtëpi tjetër në oborrin e shtëpisë së uzurpuar, përkundër ankesave dhe padive të vazhdueshme të pronarit legjitim Alush Alushi, të bëra në organet gjyqësore. “Që nga ajo kohë unë jam duke u endur nëpër polici dhe gjykata dhe më në fund Gjykata Themelore e Mitrovicës pasi që ka konfirmuar se prona është e imja, ka sjellë edhe vendimin për largimin e Danillo Iliqit nga prona e ime që gjendet në zemër të pjesës veriore të Mitrovicës”, ka thënë Alushi.

Dita e ekzekutimit të vendimit të gjykatës do të duhej të ishte 29 maji 2015, por si zakonisht, jo vetëm atë ditë, por edhe dy herë të tjera më pas, pjesëtarë të strukturave paralele të sigurisë në veri të Kosovës, kolegë të Iliqit, të cilët kishin sjellë aty edhe nxënës të shkollave të mesme, e kishin penguar zbatimin e vendimit të gjykatës.

Edhe në këtë rast publikisht u dëshmua veprimtaria e pandërprerë dhe e organizuar e strukturave të të ashtuquajturës “Civilna Zaštita” (“Mbrojtja Civile”) të Serbisë. Siç dihet, pjesëtarët e formacionit që vepron jashtëligjshëm në territorin e Republikës së Kosovës, “Civilna Zaštita”, urdhrat i marrin nga kryetarët e komunave serbe në veri të Kosovës. Ata i zbatojnë planet që hartohen nga Beogradi zyrtar, kurse shumica e udhëheqësve të kësaj organizate, janë me të kaluar ushtarake.

Siç u tha, Danillo Iliqi e liroi shtëpinë e Alush Alushit, nën presionin dhe me kërkesë të drejtuesve të Policisë së Kosovës në veri, Nenad Gjuriq, dhe me kërkesë edhe të kryetarit të Mitrovicës së Veriut, Goran Rakiq. Kështu, të paktën u deklaroi medieve vet Iliqi derisa po largohej nga prona që e kishte uzurpuar.

Një veprim i tillë, sigurisht ka ndodhur në prag të bisedimeve shqiptaro-serbe, të paralajmëruara për 23 qershor në Bruksel.

Sidoqoftë rasti i Alush Alushit edhe një herë e aktualizoi çështjen e mosndëshkimit të kriminelëve serbë të luftës dhe padrejtësitë e bëra ndaj shqiptarëve në veriun e Kosovës, madje jo vetëm atje, e dëshmoi vazhdimësinë e funksionimit të papengueshëm të formacioneve paralele serbe të sigurisë në territorin e Republikës së Kosovës, e tregoi ndikimin e Beogradit mbi minoritarët serbë në Kosovë dhe e riaktualizoi çështjen se kriminelët serbë të luftës shëtisin lirshëm dhe nuk përgjigjen para drejtësisë edhe kur faktet janë të bollshme. I tillë është rasti i Danillo Iliqit, që nuk është rast i izoluar.

*Bashkëpunëtore profesionale në Institutin për Hulumtimin e Krimeve të Luftës (IHKL) – Prishtinë

Prishtinë, qershor 2015

KU MBESHTETET DREJTESIA??!

May 7, 2015 by dgreca

PO SHQIPERIA ZYRTARE KU NDODHET?!
Këto ditë shikoj në TV dhe lexoj në gazeta se si një plak 93 vjeçar, gjerman, po gjykohet sepse para 70 vjetësh, kishte punuar si llogaritar në kampin nazist të Aushvicit. Aty janë mbytur në dhomat e gazit mijëra njerës për të vetmin faj se ishin hebrej. Dhe gjermani, sot I mbështetur mbi paterica mezi qëndronte në këmbë, pranonte se megjithëse nuk kishte kryer asnjë vrasje, e ndjen vehten fajtor nga ana morale, per të vetmin faj sepse kishte qenë I pranishëm atje në ato kohëra të errta.
Këshilli I Europës mblidhet dhe merr masa se si të shpëtohen njerëzit që arratisen, për një jetë më të mirë, nga Afrika për në Europë.
Në selinë e Kombeve të Bashkuara këtu në New York meren vendime se si duhen ndihmuar refugjatët nga vendet arabe, të vrarë e të përndjekur po nga arabet ndryshe, të motivuar nga armiqtë e vetëarabëve.
Kështu në këtë bote ku na ka bekuar ZOTI I TE GJITHEVE; jetojnë shumë njerës të ndërgjegjëshëm e të kulturuar që kanë ngritur edhe institucione për të MBROJTUR TE DREJTAT E NJERIUT
Në pjesën më jugore të TROJEVE SHQIPTARE, të banuara prej mijëra vjetësh nga SHQIPTARE QE GJATE SHEKUJVE TE ME VONMSHEM, PA HUMBUR NDERGJEGJEN DHE KRENARINE KOMBETARE SHQIPTARE, U RRJESHTUAN NE BESIMIN E KRISHTERE DHE MUSLIMAN GJITHEMONE TE BEKUAR NE GLUHEN E EMBEL TE PERENDISE-GJUHEN SHQIPE TE HASAN TAHSINIT DHE AT GJERGJ FISHTES
Në 1913, me bekimin e fuqive europiane, kjo Krahinë Shqiptare Mijëravjeçare ju dhurua Greqisë bizantino mesjetare. Kështu autoritetet greke filluan te vejnë në veprim ideologjinë e tyre të “megalidesë’ duke vrarë në fillim Parinë Atdhetare Shqiptare, ndalimin e gjuhës Shqipe, çpronësimin e Çamërve musulman Shqiptare njëkohësisht edhe shpërnguljen e tyre për në Azine e vogel, me ndryshimin e Emërtimeve të Vendeve nga Shqipja në greqisht . Pra me zhdukjen e çdo gjurmë Shqiptare të fillonin pretendimet për pjesët e tjera të Jugut të Shqiperise, duke krijuar me ndihmen e Liges Anglo Helenike te ashtu quajtur Vorio Epir.
Por me 1944, shovinistat greke, te mbeshtetur fillimisht nga nazistat gjermane dhe ne fund nga “aleatet” angleze, masakruan dhe vrane mbi 5000 femije e pleq te pafajshem dhe debuan me dhune nga shtepijat dhe pronat e tyre mijera vjecare mbi 30.000 gra,femije e pleq me te vetmin faj se ishin shqiptare musulmane ne trojet e tyre mijeravjecare.
Sipas dokumentave të Departamentit të Shtetit të USA, Nr.84/3, të Misionit të Tiranës 1945-46, shkruhet:”Në bazë të gjithë informatave që kam mundur të mbledhë mbi Çështjen Çame, në 1944 dhe muajt e parë të 1945, autoritetet në Greqinë perëndimore, kryen masakra brutale duke dëbuar me dhunë më shumë se 25.000 Çamë, banorë të Çamërisë nga shtëpijat e tyre ku kishin jetuar me shekuj dhe I nxorrën jashtë kufirit, mbasi u kishin rrëmbyer tokat dhe pasuritë.Shumica prej atyre të vrarë ishin fëmijë dhe pleq”
Një oficer I lartë britanik, majori Palmer, gjatë investigimeve të tij, kërkoi të sqaroi motivet e masakrave, duke u dhënë një shpjegim interesant atyre motiveve. Ai I raportonte komandatëve të tijë se “krahina ku jetonte Minoriteti Shqiptar ishte e pasur. Prandaj kishte ndjenja urrejtje dhe cmirë ndaj Çamëve”.Në të njëjtën kohë, Palmeri nënvizon se pretendimi absurd grek për aneksimin e Shqipërisë së Jugut nga Greqia, të cilin shteti grek e ka kultivuar gjatë shumë dekadave, ka krijuar një urtejtje të madhe jo vetëm ndaj Çamëve por të Shqiptarëve në përgjithësi” Në këtë mënyrë Palmeri dyshonte në se pastrimi etnik I Çamërisë ishte si pasojë e gjasme bashkëpunimit te kësaj popullate me gjermanët, por fatalisht ishte pjesë e strategjisë shoviniste greke ndaj Shqiptarëve” Porse ketu e vlen për ti kujtuar shefave të majorit anglez se ishin edhe anglezët që jo vetëm heshtën por edhe bushtits, në ato kohëra, të grekëve të Zervës. Anglezët me të hollat që furnizonin Zervën, I bënin të mundur ndihmësve të tijë të hynin edhe në Shqipëri duke ju mundësuar minoritarëve grekë të “drejtën” për të ëndëruar që nesër të bashkoheshin me Greqinë nën të ashtuquajtur VE.. Pavarësisht se në fund ndihmuan fëmijet dhe një pjesë të nënave shqiptare te mbetura gjallë për ti transportuar në Shqipëri, ata sipas udhëzimeve, në zbatim të strategjisë, që Greqia të mos bëhej komuniste mbas luftës, heshtën duke mbështetur Zervën në zbatimin e qëllimeve shoviniste greke ndaj Shqipërisë
Dhe krye xhelati atyre vrasjeve dhe dëbimeve, gjenerali famëkeq grek N.Zerva e shkruan me dorën e tij të gjakosur, në letrën që i dërgon më 1953 një ish bashkëpuntori të tij, N.Danit:
“Duhet të ndihemi krenarë se pastruam Çamerinë duke vrarë e dëbuar Shqiptarët, të cilët për mbi 500 vjetë qëndruan mbi qafë të helenizmoit dhe ju mundësuam malësorëve tanë të zbresin e të jetojnë në fushat pjellore.“
Këto tmerre dhe masakra që u kryen mbi Shqiptarët e Çamërisë më 1944 1945, ishin si të thuash fundi I ndjekjeve, persekutimeve, dëbimeve, çpronësimeve, mohimit të drejtave elementare si të gjuhës e shkollimit që kishin filluar të zbatonin autoritetet greke që nga 1913 kur e pushtuan Çamërinë Shqiptare.
Sot, mbas 71 vjetësh të atyre masakrave e vrasjeve të mbi 5.000 njerësve të pafajshëm dhe shpërnguljeve me dhunë të mbi 30.000 Shqiptarëve të Çamërisë ; autoritetet greke jo vetëm që nuk kanë kërkuar të dënohen autorët, por edhe për çudinë se edhe një pjesë e vetë grekëve, si antishqiptari N.Gaxojanis, të cilit I kanë vrarë nënën Eleni, nuk janë në gjendje per ti gjetur vrasësit e aq më pak për ti dënuar ata.
Një pjese të mirë të masakruesave të njerësve të pafajshëm jo vetëm nuk dënohen, përkundrazi ju ngrihen edhe statuja për ti nderuar??!
Kur shikon edhe ndëgjon se si trajtohen në vendet demokratike si Gjermania ish pjesëtarët në vrasjet e hebrejve gjykohen e dënohen jo për vrasjet por vetëm sepse ndodheshin pranë tyre, si mund të shpjegohet “demokracia” greke , e një vendi, megjithëse padrejtesisht, është antar i BE, që jo vetëm nuk do të njohi Genocidin e ushtruar ndaj Minoritetit Etnik Shqiptar të Çamërisë , por as edhe nuk lejon te hyjnë në Greqi njerës të moshuar të lindur atje per të vizituar vendet ku kanë lindur dhe se ku mund të jenë varrosur të parët e tyre të masakruar para 71 vjetësh??!
Çfarë “demokraci e drejtesi” kërkojnë dhjakonarët e botës duke folur me paturpësi se në Shqipëri ju mohokan të drejtat e njeriut ardhacakëve grekë që erdhën për të punuar tokat e bejlerëve Shqiptarë?!
Dhe jo për çudi, por për turpin tonë ose më mirë të qeveritarëve të Tiranës, sot pranë karrikes së Kryetarit të Kuvendit të Shqipërisë është ulur një ish dhjak, ose më qartë një shërbëtor-dhullos I antishqiptarit më të madh janullosit; që me paturpesinë e një dhjakonari na tregon se si të ndahet MiniShqipëria e 1912 në favor të ardhacakëve duke mbllaçitur para një lecke të menderosur si VE?(Karikatura:”Xhongleri”. Kortezi- Mapo)
S.Bollati- New York