Takim me albanologun Ullmar Qvick (Kvik)

Vargje nga Viron KONA

Ullmar Qvick (Kvik) – albanolog suedez, njohës i madh i kulturës shqiptare, studiues i historisë dhe gjuhësisë shqipe, përkthyes i shquar nga gjuha shqipe në suedeze dhe anasjelltas. Konsiderohet “Ambasador i kulturës shqiptare në Suedi”. Ullmari ka drejtuar si kryetar shoqatën suedeze – shqiptare, i ka kushtuar kombit shqiptar dhjetëra artikuj, intervista dhe studime me rëndësi të madhe historike, gjuhësore, letrare dhe kulturore, ka shkruar veprën madhore “Më shumë heroizma se sa grurë” – Një përshkrim dokumentar i historisë dhe jetës shoqërore të shqiptarëve gjatë shekullit XX, Prishtinë, 2013. Ai ka mbështetur fuqimisht Kosovën dhe luftën e saj për liri e pavarësi; është suedezi më i njohur për shqiptarët, u është gjendur atyre në çdo kohë dhe në çdo situatë, është quajtur “Mik i madh i shqiptarëve”. Ndër thëniet e famshme të Ullmarit është: “Unë, nëse do të jetoja edhe një herë, do të punoja me shqiptarët dhe për shqiptarët.”

Suedezi Ullmar Kvik

Në gadishullin skandinav, 

Kemi shokë e miq fisnikë,

I përzgjedhuri midis tyre,

Suedezi Ullmar Kvik.

Në udhën e studiuesve,

Tunmann dhe Pedersen,

Si Ullmarin mikun tonë,

Një tjetër rrallë e gjen.

Në shkrime dhe krijime,

Në gjuhë shqipe ligjëron,

Pena e tij e larë me dritë,

Vezullon në çdo shkronjë.

Zë ëmbël  e i mirëpritur, 

Fjalëbukur e plot nektar,

Studiues mendjendritur,  

Mendje e tij sjell behar. 

Me studime e përkthime,

Kombin tonë përjetëson,

Mik i madh i shqiptarëve,

Miqësi përherë ofron. 

Në vatra ka vend nderi, 

Miku ynë me xhamadan, 

Sa lezet i ka shqiponja, 

Jeleku dhe plisi bardhë!

Për ilirët e Skënderbeun,

Me fjalë zemre kuvendon 

Për gjuhë shqipe dhe liri, 

Edhe shpirti i këndon.

Nëpër vite, nëpër shekuj, 

Do të ndriçojë vepra e tij,

Yll i ndritshëm i Veriut, 

Do bëj dritë në Shqipëri. 

Miqësinë me mikun tonë,

Do ta kemi sa t ‘jetë jeta,

Me fjalë zemre e urojmë,

Ullmar Kvik, tungjatjeta!

Teqeja n’Sulti ose Tyrbja e Kolshit ndodhet mbi një kodër të ulët në pjesën veriore të fshatit Kolsh, në Malësinë e Lezhës, afër rrugës së vjetër që lidh qytetin (lagjen Shehër) me fshatrat e kësaj zone. Ky pozicion gjeografik i jep monumentit një funksion strategjik dhe simbolik njëkohësisht. Afërsia me qytetin e Lezhës dhe me rrugën tradicionale e vendos tyrben në një vijë të dukshme të komunikimit ndërmjet qendrës urbane dhe periferisë. Kjo përforcon rolin e saj si një shenjë e synuar vizualisht e pranisë dhe autoritetit fetar osman në territor. Materiali ndërtimor përbëhet kryesisht nga gurë gëlqerorë të gdhendur e të puthitur me kujdes, të lidhur me llaç të fortë gëlqereje, i cili ka arritur kalcifikim të plotë. Gjurmët e pastra të llaçit të mbetura në segmente të ndryshme të mureve dëshmojnë qartë se ndërtesa ka qenë e suvatuar si në pjesën e jashtme, ashtu edhe në atë të brendshme.

Ndërtesa ka një planimetri të rregullt katrore me trashësi mesatare murale prej 0.90 m dhe me përmasa që variojnë shumë pak ndërmjet tyre: muri verior është 5.21 m i gjatë, ai perëndimor 5.23 m, lindori 5.25 m, ndërsa ai jugor 5.27 m. Lartësia murale e strukturës katrore, e matur në këndin jugperëndimor, arrin në 3.30 m. Mbi këtë bllok qëndron një bazament tetëkëndësh me lartësi 1.10 m, mbi të cilin ngrihet kupola. Kjo e fundit, e ndërtuar me gurë shtufi, ngrihet deri në një lartësi prej 0.87 m, përmes një sistemi harqesh të brendshëm, për të përfunduar në një rozetë qendrore prej guri me 12 rrathë simetrikë. Kjo strukturë përfaqëson kulmin e sofistikimit teknik të monumentit, me një lartësi përfundimtare prej 4.17 m. Pjesa kulmore ku duhej të ishte “guri çelës” është e zbrazët dhe si e tillë shërben si dritare e vogël ajrimi. Ndërsa, kombinimi ndërmjet trupit katror dhe tamburit tetëkëndësh që mbështet kupolën përfaqëson një tipologji të zakonshme të arkitekturës funerare osmane në Ballkan, duke siguruar një tranzicion estetik dhe funksional të harmonizuar me terrenin kodrinor. Vendkalimet ndërmjet formave gjeometrike janë shoqëruar me realizimin e dy kornizave të theksuara horizontale, të punuara me gurë të latuar dhe të profiluar, të cilat e dallojnë vizualisht këtë ndërrim strukturor.

Kupola ka qenë e mbuluar me tjegulla, të cilat sot nuk ruhen më, ndërsa në katër cepat e zgjatura të bazës katrore janë vendosur rrasa guri, të ruajtura pjesërisht deri në ditët e sotme. Hyrja në monument është pozicionuar në pjesën lindore të murit verior dhe përbëhet nga një derë e ulët me përmasa të jashtme 1.28 m lartësi × 0.70 m gjerësi, ndërsa nga brenda ajo zgjerohet në 1.55 m lartësi dhe 1 m gjerësi. Fasada e jashtme e saj mbulohet me një qemer të vogël të harkuar lehtë, i ndërtuar me dy gurë të latuar. Në anën jugore dhe atë perëndimore janë vendosur dritare të harkuara me përmasa mesatare, të cilat, përveç funksioneve ndriçuese dhe ajrosëse, kanë shërbyer edhe si hapësira për lutje nga jashtë – një praktikë devocionale e dokumentuar në kontekste të tjera të islamit ballkanik. Dritarja jugore është 1.10 m e lartë dhe 0.70 m e gjerë, ndërsa ajo perëndimore, e cila ishte kthyer në një hyrje të lartë në një fazë të mëvonshme të përdorimit të monumentit, është restauruar pjesërisht në vitin 2014. Në murin verior dhe atë lindor janë të pranishme dy kamare të vogla, të realizuara me korniza guri të latuar.

Po ashtu, në të katër fasadat janë të dukshme vrima të thella që përshkojnë muret tejpërtej; këto kanë shërbyer për mbajtjen e trarëve horizontalë, të cilët kryqëzoheshin në qendër të hapësirës së brendshme, në një lartësi rreth 2 m mbi dysheme, ndoshta për mbajtjen e ndonjë elementi druror dekorativ ose funksional. Në mungesë të mbishkrimeve dhe dokumentacionit historik, datimi i tyrbes mbështetet në analiza stilistike dhe dëshmi gojore. Format, teknikat e ndërtimit dhe elementët dekorativë e lidhin atë me shekullin XVII, periudhë kur islamizimi i qytetit të Lezhës dhe zonave përreth u përforcua nëpërmjet rrjeteve religjioze të lidhura me urdhrat sufistë dhe administratën osmane. Monumenti mund të jetë ndërtuar për një dervish të shquar ose për një funksionar të rëndësishëm osman me autoritet lokal, ndonëse emri i të varrosurit nuk ruhet në kujtesën kolektive.

Tyrbja ka shërbyer si vend pelegrinazhi i kufizuar, i përdorur sporadikisht nga komuniteti egjiptian i Lezhës deri në fillim të shek. XXI, i cili e vizitonte me rastin e 6 majit, “Festa e Shën Gjergjit (sipas Kalendarit Julian).” Kjo praktikë synkretike dëshmon për një përdorim fleksibël të hapësirave të shenjta në kontekste multikonfesionale. Veçanërisht domethënës është fakti që monumenti u shpëtua nga shkatërrimi gjatë Revolucionit Kulturor Ateist të vitit 1967 falë mbrojtjes nga komuniteti katolik i fshatit, një akt solidariteti që flet për ndërthurje kulturore dhe respekt reciprok ndaj vendit të shenjtë, përtej përkatësisë fetare. Monumenti u restaurua për herë të parë në tetor të vitit 2014, nga autori i këtij studimi, pas një periudhe të gjatë braktisjeje. Ndërhyrja u përqendrua në murin perëndimor, i cili kishte pësuar dëmtime gjatë regjimit komunist. Restaurimi synoi ruajtjen e autenticitetit të ndërtesës përmes metodave minimale ndërhyrëse dhe përdorimit të materialeve tradicionale. Tyrbja e Kolshit, ndonëse e panjohur deri më sot në literaturën historiografike dhe e mbetur pa një identitet të qartë individual, përfaqëson një dëshmi të rrallë dhe të çmuar të arkitekturës funerare osmane në Shqipërinë Veriore.

Vendndodhja e saj në një zonë periferike kodrinore dhe pranë një rruge tradicionale tregon për praninë e strukturave religjioze të mirëorganizuara edhe jashtë qendrave urbane, në një periudhë kur Perandoria Osmane ndërmerrte hapa për të institucionalizuar islamin në të gjitha shtresat dhe hapësirat e shoqërisë. Monumenti fton në një rishikim të paradigmave klasike të islamizimit në Ballkanin Perëndimor, të cilat shpesh kanë theksuar qendrat urbane si vatra të përhapjes së fesë së re. Në rastin e Kolshit, ndërthurja e arkitekturës, topografisë dhe devocionit lokal dëshmon për një model alternativ të islamizimit – atë të periferisë kodrinore, ku ndërlidhjet lokale dhe ndikimet perandorake gërshetohen në një sintezë të veçantë të përkatësisë fetare dhe kulturore. Në këtë kuadër, tyrbja e Kolshit nuk përfaqëson vetëm një tipar arkitektonik të veçantë, por edhe një pikë takimi midis traditës vendore dhe ndikimeve osmane. Ajo përçon trajtat tipike të arkitekturës funerare islame – si planimetria katrore, kupola qendrore, orientimi simbolik – ndërkohë që integron elementë lokalë që reflektojnë tradita ndërtimore dhe besime popullore të zonës.

Monumenti, kësisoj, bëhet një dëshmi e gjallë e mënyrës sesi kultura osmane u ndërthur me substratin lokal për të prodhuar forma të reja identitare. Në një plan më të gjerë, tyrbja e Kolshit ofron një pikë referimi të vlefshme për studimin e islamizimit periferik dhe të përhapjes së kulturës funerare islame në viset jashtë qendrave të mëdha urbane. Ajo ndihmon në ndriçimin e procesit të osmanizimit të zonave kodrinore të Shqipërisë Veriore dhe vë në dukje rolin e rëndësishëm që arkitektura religjioze ka luajtur në konsolidimin e një identiteti të ri fetar dhe kulturor në shek. XVII. Në një kohë kur shumë tyrbe të tjera janë shembur ose nuk janë dokumentuar kurrë, ky monument përfaqëson një dëshmi të rrallë dhe të ruajtur shumë mirë, që mund të shërbejë si pikë reference për rindërtimin e tipologjisë dhe shpërndarjes së arkitekturës funerare osmane në Shqipërinë e Veriut. Kjo e bën monumentin një objekt me vlerë të lartë për arkeologjinë arkitektonike, historinë e fesë dhe Trashëgiminë Kulturore.

Nga: Paulin Zefi.

Lezhë: 04.06.2025.

Anila Kadija/

Si dikur kur takoheshin në Bibliotekën Kombëtare.

Intelektualet shqiptare në Londër vazhdojnë traditën e bukur që nga koha e studimeve.

Dikur takimet, i kujtojnë me nostalgji, i bënin me shoqërinë në Biblotekën Kombëtare të Tiranës apo të lagjes të qyteteve të tjera. Tani ato janë shpërndarë nëpër botë dhe e vetmja mundësi që kanë është të krijojnë diçka origjinale në shërbim të librit në gjuhën shqipe. Kështu lindi dëshira të vazhdonin një udhë të lënë, në vendet e Shqipërisë, prej nga vijnë.

Mesazhi i Albanian Book Lovers Club Londër:

Merr një libër në shqip, krijo një grup, lexo dhe shpërnda kulturë. Nuk ka rëndësi sa herë mblidheni, rëndësi ka të motivoheni për të lexuar gjëra me vlerë në gjuhën e nënës.

Tashmë radhiten me dhjetra organizimet letrare – kulturore të këtij klubi jo vetëm brënda kryeqytetit por edhe jashtë. Përfaqësuese të klubit kanë marrë pjesë me eksperiencën e tyre në Panaire Libri në Tiranë dhe Angli.

Në vende historike si Lake District ku janë njohur nga afër me historinë e Beatrix Potter. Shkrimtarja e parë femër e cila i dha zë të drejtës autorsi femër në Angli.

Në një pasdite pranverore, midis rafteve të pasura të Bibliotekës Ndërkombëtare “Ilaria Alpi”, u zhvillua një ngjarje që la gjurmë, më saktë la gjurmën e parë – një takim i veçantë i Albanian Book Lovers Club, klubit të librave në gjuhën shqipe, i cili kaloi kufijtë britanikë për të mbërritur në zemër të Italisë.

I themeluar më 5 qershor 2021 në Londër nga ideja e Anila Kadija nga një grup intelektualesh shqiptare të diasporës – njëkohësisht krijuese dhe autore – Albanian Book Lovers Club ka zgjeruar misionin e tij me përkushtim dhe dashuri për katër vite me radhë: të ruajë dhe kultivojë gjuhën shqipe përmes librit, jo vetëm ndër fëmijët, por edhe te të rriturit. E gjitha në mënyrë të pandërprerë, me një qëllim të qartë – të forcojë identitetin dhe të mbajë të gjallë krenarinë kulturore shqiptare përtej kufijve.

Pas Anglisë dhe Irlandës, ndalesa e radhës ishte Parma. Përveç eksplorimit historik të qytetit të lidhur me muzikën e Verdit, anëtaret e klubit patën një pritje të veçantë edhe në selinë e kompanisë avangardë të kozmetikës Davines – një shembull i kujdesit estetik të menduar si akt vetëdashurie, veçanërisht në universin femëror.

Ngjarja kulmoi me themelimin e “Albanian Book Lovers Club Italia” më 28 maj 2025, në një bashkëpunim të ngushtë me shoqatën shqiptare “Scanderbeg Parma” dhe bibliotekën “Ilaria Alpi”. Iniciativa lindi nga vetë nevoja e grave shqiptare që jetojnë në Itali për të pasur një hapësirë të dedikuar ku gjuha e zemrës mund të jetohet përmes leximit, reflektimit dhe dialogut. E hapur dhe falas për publikun, veprimtaria kishte për qëllim të krijonte ura mes lexuesve shumëgjuhësh dhe komunitetit lokal – një moment shkëmbimi kulturor, por edhe afrimi. Pjesë e organizimit ishin emra të njohur të klubit nga tre shtete: Klodiana Gjona, Valbona Voca dhe Mira Hanku nga Londra; Liliana Picari nga Dublini; dhe Sonila Otobashi me Anila Berberin nga Parma. Ato drejtuan me pasion diskutimet, duke sjellë librin në epiqendër të një bashkëbisedimi që tejkaloi kufijtë gjuhësorë.

Takimi u pasurua me praninë e lexueseve italiane nga klubi lokal Aperilibri, i udhëhequr nga ideatorja Elena Pescatore, Sidorela Alushaj, Cristina Di Ceglie etj – një dëshmi se letërsia dhe gjuha mund të bëhen ura që lidhin komunitete të ndryshme në një qytet të përbashkët leximi. Gjithashtu diskutuan mbi librin të ftuarat mikesha italiane Gabriella Biacchi. Po ashtu Elona Jolla, Marinela Vilza dhe Matlda Gjona.

Fryma e Albanian Book Lovers Club ka ndezur tashmë interes edhe tek komunitete të tjera gjuhësore – si ai portugalishtfolës në Parma, i cili do të mbajë takimin e tij të parë më 23 qershor, po në ambientet e së njëjtës bibliotekë.

Në një botë që ecën me shpejtësi drejt uniformitetit, kjo nismë që lindi në Londër dhe gjeti jehonë në Itali është një kujtesë e fuqishme: të lexosh në gjuhën tënde nuk është thjesht një akt nostalgjie, por një mënyrë për të ruajtur shpirtin, ritmin dhe kumbimin e saj në jetë.

Fondacioni Çamëria “Hasan Tahsini”/

Ditën e hënë, më 2 qershor, Fondacioni Çamëria “Hasan Tahsini” organizoi, në ambientet e Hotel Tirana Internacional, promovimin e veprës së fundit të profesor Shaban Muratit: “Antitabu si Katarsis i Mentalitetit Shqiptar”.

Ambasador Shaban Murati, para se të ndahej nga jeta, përfundoi së shkruari këtë vepër, e cila vjen pas dy antitabuve të tjera.

Profesori i shquar Shaban Murati ishte, padyshim, një personalitet poliedrik, diplomat me aftësi të rralla, humanist, historian, gazetar e polemist, me kulturë solide në fushën juridike dhe atë të së Drejtës Ndërkombëtare, njohës i mirë i letërsisë, eseist, madje dhe profesor në estetikë, tha moderatorja Sildi Koqini në hyrje të aktivitetit. Me një karrierë të gjatë në diplomaci, Shaban Murati i ka këshilluar shqiptarët dhe ka motivuar diplomacinë e re shqiptare të mësojnë nga përvoja e popujve të tjerë, si dhe nga përvoja kombëtare, të mendojnë me kokën e vet, të dinë se kriteri kryesor është kombi, të mos bëjnë asgjë që bie në kundërshtim me interesat e kombit.

Drejtuesi i Fondacionit, Alket Veliu, e hapi aktivitetin me një fjalë emocionuese për nder të ambasador Muratit. Ai theksoi se ky promovim ishte më shumë se një aktivitet kulturor – ishte një homazh për një zë të kthjellët të diplomacisë shqiptare, një mendje e lirë dhe e paepur që, deri në ditët e fundit të jetës së tij, mbeti e angazhuar në mbrojtjen e interesave kombëtare dhe të së vërtetës.

Z. Veliu e përshkroi Shaban Muratin jo vetëm si diplomat dhe publicist, por si një personalitet me përvojë të jashtëzakonshme diplomatike dhe me një ndjeshmëri të thellë intelektuale. Ai ndau me të pranishmit fatin dhe privilegjin e të qenit mik dhe bashkëpunëtor i ambasadorit në vitet e fundit të jetës së tij, si dhe nderin që Fondacioni Çamëria “Hasan Tahsini” pati duke e pasur z. Murati si anëtar të bordit drejtues dhe një udhërrëfyes të çmuar.

Alket Veliu theksoi se kontributi i ambasador Muratit për çështjen çame ka qenë i pazëvendësueshëm: jo vetëm një zë i guximshëm për drejtësinë historike, por edhe një strateg që ndërtoi një platformë diplomatike konkrete për zgjidhjen e saj.

Në “Antitabu 2”, Murati parashtroi një udhërrëfyes të qartë dhe të argumentuar, duke kërkuar që shteti shqiptar të ndërtojë një platformë të qëndrueshme dhe zyrtare për ta bërë çështjen çame pjesë të pandashme të tryezave diplomatike me Greqinë. Ai dënoi heshtjen zyrtare dhe kërkoi që kjo çështje të mos mbetet më jashtë dosjes kombëtare.

Në fund, drejtuesi i fondacionit theksoi se kujtimi për ambasador Shaban Muratin duhet të shndërrohet në angazhim të përbashkët: që ideja dhe vizioni i tij për një Shqipëri dinjitoze, për një diplomaci të kthjellët dhe me bosht kombëtar, të mos mbeten thjesht në raftet e kujtesës, por të udhëheqin brezat e rinj dhe ata që mbartin përgjegjësinë për të folur në emër të Shqipërisë.

Gjatë aktivitetit morën fjalën një sërë personalitetesh të fushës së diplomacisë, gazetarisë, akademisë dhe aktivizmit qytetar – figura që e kanë njohur nga afër Ambasadorin Shaban Murati, që e kanë ndjekur me vëmendje veprën e tij, dhe që ndanë me publikun reflektime të thella mbi trashëgiminë që ai lë pas.

Shkrimtarja Hiqmete Daja, redaktorja e librit, solli për të pranishmit një përshkrim të hollësishëm të procesit të përgatitjes së veprës “Antitabu si katarsis i mentalitetit shqiptar”, duke e cilësuar atë si një pasqyrë të një autori që nuk kërkon të lëvdohet, por të nxisë mendimin kritik dhe reformimin e vetëdijes kombëtare. Ajo theksoi stilin polemik por të argumentuar të Muratit, si dhe rëndësinë e kësaj vepre për të sfiduar narrativat e lodhura dhe të paefektshme të mendësisë politike shqiptare.

Gazetari Arben Iliazi tha se Shaban Murati ka një rol të jashtëzakonshëm për daljen nga keqkuptimi i i apokalipsit revolucionar dhe shndërrimin e madh antropologjik të shoqërisë shqiptare drejt një shoqërie moderne evropiane. Veprat e tij, Trashëgimia që la, janë një pasuri e vyer kombëtare.

Një tjetër mik i afërt i ambasadorit, prof. dr. Ksenofon Krisafi, foli për figurën e tij shumëdimensionale dhe vizionin që e karakterizonte në çdo fushë të veprimtarisë publike.

Pano Hallko, studiues i njohur, ndau me të pranishmit vlerësimin e tij për kontributin e vyer të Ambasador Muratit në fushën e diplomacisë. Ai theksoi se pjesa më e madhe e analizave të tij janë përqendruar te problematikat, sfidat dhe misioni aktual i diplomacisë shqiptare, duke vendosur në qendër të reflektimit kërkimin për një identitet shtetëror dhe kombëtar të diplomacisë së sotme.

Prof. Elvis Hoxha vlerësoi theksin që Murati i ka dhënë ruajtjes dhe reformimit të kodit të kombësisë, si një bazë për zhvillimin e vetëdijes kombëtare.

Pjesë e veçantë e aktivitetit ishin edhe përshëndetjet e dy miqve të ambasadorit nga Durrësi: z. Agron Çalliku dhe z. Abdulla Deliallisi, të cilët ndanë vlerësime të përzemërta për mikun e tyre të paharruar.

Në fund të aktivitetit, me emocion dhe mirënjohje, fjalën e mori Erl Murati, djali i autorit, i cili ndau me publikun disa reflektime personale mbi figurën e të atit. Ai foli për idealizmin e thellë që e shtynte ambasadorin të shkruante deri në ditët e fundit të jetës, për përkushtimin ndaj së vërtetës dhe për dashurinë ndaj Shqipërisë. Mes emocioneve, ai falënderoi organizatorët për respektin e treguar dhe për faktin që vepra e të atit po mbetet gjallë përmes lexuesve dhe institucioneve që e çmojnë mendimin e pavarur.

Në këtë mbrëmje përkujtimore dhe promovuese u prezantua dhe u rikonfirmua vlera e një zëri të rrallë kombëtar, që me guxim, argument dhe dinjitet, la pas një trashëgimi të çmuar për Shqipërinë dhe për brezat që do të vijnë.

Vepra “Antitabu si Katarsis i Mentalitetit Shqiptar” është tashmë në duart e lexuesve – një ftesë për të menduar ndryshe, për të kërkuar më shumë nga vetja dhe për të mbrojtur me zë të qartë interesin kombëtar.

Rafaela Prifti/

The acclaimed Albanian film director Bujar Alimani decided to go with the stage adaptation of White Nights on a whim though he could well be riding the recent wave of readers’ interest on social media, of all places, for Dostojevksi’s 1848 novelleta. Is Bujar Alimani onto something here?

Through “White Nights”, Alimani is connecting with his own love for theater. He calls “his second stage production” counting his graduation performance of “Rose” by hebrew writer Martin Sherman at the National Theater in Tirana 2009.

The intense few weeks of rehearsals with the cast consisting of two seasoned Albanian actors Yllka Lota (Ana in the play, Nastenka in the story) and Herion Mustafaraj (Narrator/”Dreamer”) included numerous challenges from the translation adaptation to utilizing the stage space, lights and sound, printing posters and more.

Admittedly, the classics are timeless, yet there is a peculiarity about White Nights, that’s appealing to the generation of Tictoc and Instagram users, eager to explore the themes of loneliness and un-relinquished love in the story set in Russia’s St. Petersburg over 170 years ago. The over an hour play is now on the Sunday Program repertoire at the Producers Club.

The show premiered on May 10th. Last night it was its sixth and best performance yet.

“A motivated team of talents like Albulena Beqiri’s Scenography, Production Manager Damian Pervizi, Executive Producer Bob Demce, Producer Alfred Tolja, Assistant Costumography Dea Spiro Mustafaraj, Sound/Lights Tan Kazazi, Ilir Dhamo, is essential to the show’s success.

The cast and crew feel encouraged by the community’s wishes to take the performance on the road to Boston, Toronto etc.,” says Bujar.

The protagonist, at the end of show, poses the question whether a brief moment of happiness is enough to last a lifetime. It is an open invitation to find your connection with “White Nights”.

Photo Credit Erion Halilaj, White Nights sixth show, 2025,

Bujar Alimani, Drita Pelingu in Rose, Albania’s National Theater, 2009