Nga Asllan Dibrani/art@asllandibrani.com/
Të heshtës në praninë e një terrori të pa parë nga terrorizmi dhe reprezaljet që po zhvillohen ndaj popullatës shqiptare nga sllavo-maqedonasit , do te thotë një turp , gjunjëzim dhe dështim i klasës politike në shtetet shqiptare në Shqipëri , Kosovë dhe e politikës së liderëve shqiptarë në Maqedoni. Të rrish si spektator, ndaj një ushtrimi të terrorit, dhunës me qëllime dëbimi dhe shfarosje të popullatës shqiptare nga vatrat e tyre shekullore,kjo do të thotë një tradhti , ndaj bashkëqytetarëve të vet ndaj kombit të vet…
-Pamjet dramatike të këtyre ditëve pranë mediave shqiptare dhe të huaja që terrorizohet familja Zeqiri , turpëron edhe instancat e larta intelektuale shqiptare dhe politike në rajon! Me heshtjen e tyre po e nxisin një konflikt të ri në Ballkan? Pompoziteti i politikanëve dhe partive politike shqiptare , gjeja se po i mbrojnë interesat shqiptare në Maqedoni s’ka realitet!?…Ata po i fryjnë zjarrit me benzinë, me pasivitetin e vet. Pakënaqësia është relevante dhe shpërthyes e popullatës shqiptare qe liderët e tyre po e luajnë rolin e mercenareve dhe bashkëpunëtoreve sllavo-maqedon mbi cungimin e të drejtave shqiptare në trojet e veta autoktone .Të terrorizohet familja shqiptare dhe mos të reagohet është një akt barbar ndaj vetvetes? Kjo është një politikë e dështuar ,zhgënjim , irritim në popull, duke mos i mbrojtur as njëri, me neglizhencën dhe abuzimin injorues qe po e tregojnë ndaj qytetarëve të vet shqiptarë në Maqedoni. Populli po e tregon një rezistencë heroike në trojet e veta, konkretisht familja Zeqiri ma qe u përgjysmuar nga torturat ,sulmet dhe provokimet e përditshme deri me sulm me bomba mbi shtëpinë e tyre. Rasti i familjes Zeqiri duhet te alarmon edhe instancat ndërkombëtare , po ato arrihen me reagimin e Shqipërisë ,Kosovës apo përmes shqiptarëve zyrtar të Maqedonisë. Shanset , argumentet , faktet janë në anën tonë qe si argument kanë edhe shpërnguljen e pjesërishme të kësaj familje 16 anëtarëve në Gjermani.Deputetet shqiptar nuk u kujtuan ta thërrasin një mbledhje urgjente në parlamentin e Maqedonisë apo të ndonjë partie politike shqiptare për ta ndaluar një akt të tillë barbar të terroristeve maqedonas te ndërsyer nga vet shteti artificial i Maqedonisë qe nëse vazhdon kështu janë sinjalet e zhbërjes dhe ndarjes se tij në tri shtet për urth Shqipëri, Greqi dhe Bullgari .
Ma mbaj pak doçin,sa t’i them dy fjalë dobiçmadhes!
Nga LEK MIRAKAJ/
Mu kujtua kjo thënje gjatë kohës që ndiqja deklaratën e kryeministrit,gjoja para mediave ,ku nuk u pa asnjë gazetar dhe duke mos pasur gazetar, nuk kishte as pyetje që mund ta vinin në siklet kryeministrin.Ndëgjuam se sa i ndershëm është Beluli (d.m.th.kryeministri) mungoi vetëm betimi,qafsha nanën ashtë e vërtetë.Ndëgjuam se sa keq ka qeverisur qeveria paraardhëse,mbase e vërtetë,po deklarata nuk ishte për buxhetin apo arsimin.Nejse kishte të drejtë kryeministri të ishte i zemëruar me opozitën,që nuk bashkohet me qeverinë për ta mbuluar këtë incident,nuk nxiren teshat e palara në dritare që ti shohë bota ,jemi apo s”jemi patriotë,Në fund të fundit,nuk është e ndershme që ti gëzohesh fatkeqësisë së tjetrit,Ndëgjuam se në Divjakë nuk ka pasur asnjë ulje para kësaj ,se nuk ka folur njeri veç opozitës dashakeqe.Kryeministri nuk e dinte se janë edhe ca televizione po aq te pa ndersheme sa opzita, që intervistojnë ca fshatarë të pa shkollë të cilët pretendojnë se kanë parë edhe në rrugën e Bedatit aeroplanë që janë ulur,po të gjithë e dimë se ata janë ulur, ja ashtu kot sa për lezet,sa për të marrë një sy gjum.Intervistohet një injorant, që megjithse ka qenë aty me ndonja njëzet të tjerë ,nuk dallon dot pulëbardhat nga aeroplanat.Sa keq më vinte kur shihnja kryeministrin e vendit tim, të cilin ca mbeturina të qeverisë parë(FAJIN E KA SALIU) e mbajnë në injorancë totale dhe nuk e vënë në dijeni se kanë qenë dhe ca banorë të tjerë të asaj republike ,që pretendojnë se kanë parë ca si puna e kësaj mushkonjës së Divjakës ,diku në Kardhiq,diku në Lumalas apo edhe në një toponim të pandigjuar po të shpikur nga opozita ,Gjadër,thonë gojët e liga se quhet.Burrnija thonë nuk ka të paguar .Dhe kryeministri ynë e nxori pallën dhe e mbrojti si burrat ministrin tonë të Brendshëm.Me siguri nuk e ka parë deklaratën e Tahirit që gati nuk po qante ,i nxirë në fytyrë,ndërsa lexonte një gjoja deklaratë dhe na siguronte se aeroplani kur është kontrolluar nga policia ka qenë bosh.Nejse vetëm dy orë kishin kaluar para se policia e Z.Tahiri të arrinte në vendin e fatkeqësisë. ,Mbase dikush i kishte sugjeruar që të buzëqeshte dhe të mburej për suksesin e aksionit spektakolar,po Ai nuk ishte aq budalla të buzëqeshte,që pastaj Ata të mëdhenjtë,e kam fjalën për Ata fare të mëdhenjtë ,ta akuzonin se Ai kishte gisht në difektin e turistit nga vendi fqinj.ZOTI KRYEMINISTËR LE TË JEMI PAK MË SERIOZ,JU EDHE NE..Ju e dinit se paraardhësi juaj në bisedë me gazetarët,dy orë para deklaratës Tuaj, kishte përmendur emra konkretë,që simbas Atij kishin shoqëruar pilotin e drogës nga dera anësore.Për këtë të na kishe sqaruar,është e vërtetë apo jo.E di se është e vështirë po të jetë e vërtetë ta përgënjeshtrosh,mbasi me siguri duhet të ketë pasur dëshmitar dhe besoj se janë edhe kamerat e sigurisë.Po të jetë e vërtetë,do mjaftonte vetëm ky fakt që jo vetëm të shkarkoje Tahirin ,po edhe ta vije para përgjegjësisë penale,d.m.th t’ja dorezoje drejtësisë .Po ashtu, ishte dhe është detyrë jotja ta shkarkosh komunistin Naço nga detyra e ministrit të drejtësisë.Ti përkulesh në shenjë nderimi diktatorit,që të gjitha këto probleme që shoqeria shqiptare përballon sot, na i ka lënë peshqesh i mallkuari.është jo vetëm fyerje për të gjallët,po edhe për viktimat e shumta që nuk kanë edhe sot e kësaj dite një varr,ku të prehen si qenie njerëzore.Një ministër drejtesie në Gjermani që do të nderonte Hitlerin ,do kishte detyruar tërë kabinetin të dorëhiqej.Nga Ty po kërkojmë shumë pak .Shporri të diskretituarit,në mungesë të provave që e komprometojnë ,të pa aftin Tahiri dhe komunistin e pa ndreqshëm Naço.
PLURIPARTITIZMI POLITIK DHE RICOPTIMI I TROJEVE SHQIPTARE TË KOSOVËS HISTORIKE
Nga Isuf Bajrami/
Konferenca e ambasadorëve në Londër (1913) Kosovën historike me kryeqytetin e saj Shkupin ia dha mbreterise serbe me motivacionin (e pa drejtë!) se ajo ishte tokë serbe.
Pavarësisht nga kjo padrejtësi që kryhej në kurriz të kombit shqiptar, shqiptarët e Kosovës, të cilët për nga numri i popullsise ishin gati të barabarte me banorët e Shqipërise, u mblodhën bashkarisht nën një risundim të pushtetit serb pas Luftes se Dyte Boterore.
Duke e bëre shpalljen e gjashte republikave sllave të federatës u caktuan edhe kufijt e tyre politike. Kufijt u caktuan në mënyr arbitrare nga lart, pa asnjë referendum popullor, pa asnjë votë plebishitare. As popullsia shqiptare, as udhëheqësit e saj nuk u pyetën.
Me qëllim, që të thyenin unitetin teritorial të shqiptarëve dhe të dobësonin fuqine e rezistencës së tyre politike, udheheqësit titiste i ndan trojet e Kosovës historike në tri pjese midis republikave të Serbise, Maqedonise dhe Malit te Zi.
Republika e Serbise mori krahinën e sotme të Kosovës (Kosovën e ngushte) së bashku me rrethet e Bujanovcit, Preshevës dhe Medvegjes; Republika e Maqedonise aneksoi pjesën jugore të Kosovës historike (rrethet e Shkupit, Tetovës, Gostivarit, Kërqoves, Kumanovës) së bashku me rrethet e Dibres dhe të Struges; Mali i Zi morri, pjesën veriperendimore të Kosovës (Plaven, Gucine, Rozhajin), të cilat, në fakt i kishte aneksuar që në vitin 1913.
Në vështrimin historik ky ishte copëtimi i trete që kryhej në kurriz të trojeve shqiptare-i treti pas coptmit të pare të trojeve shqiptare nga Kongresi i Berlinit (1878) dhe pas copëtimit të dyte që vendosi Konferenca e Ambasadorëve në Londër(1913).
Coptimi i trete e goditi më tepër unitetin territorial të shqiptarëve. Trojet shqiptare, të cilat para luftës së Dytë Botërore ishin ndare midis tri shteteve (Shqipërise, Jugosllavise dhe Greqise), tani ato u ricoptuan midis pese shteteve (Shqipërise, Serbise, Maqedonise, Malit të Z dhe Greqise).
Për më tepër copëtimi i fundit (copëtimi komunist), bie në kundërshtim moralisht, politikisht dhe juridikisht me të drejtën ndërkombëtare , sepse:
– nuk është e drejt të dënohet vazhdimisht me copëtime një komb i pafajshëm;
– politikisht, sepse nuk është e drejt që në kohët moderne të merren vendime në kurriz të një populli
– juridikisht të merren vendime pa votën e tij plebishitare.
Për të mos përsëritur gabimet që kishte kryer para luftës dinastia e Karagjorgjeviçëve, e cila i kishte ndarë kombet e sunduara prej saj, nga pikëpamja e të drejtave politike, në tri kategori – në serbe (kategorija e parë), në kombet e tjera sllave (kategorija e dytë) edhe në kombe josllave, ku hynin edhe shqiptarët (kategorija e trete)!!! Tito me bashkëpunëtorët e tij shpalosën flamurin e vetëvendosjes së kombeve dhe të barazise së tyre, në fushën e të drejtave politike. Në mbështetje të këtij parimi, të cilin e miratoi AVNOJ-i në vitin 1943, kombet e Jugosllavise fituan të drejtën që në mbarim të luftës të formonin republika të veçanta si pjestare me të drejta të barabarta, në Federatën Socialiste të Jugosllavisë.
Duke u mbështetur në parimin e Kartës se Atlantikut, në Vendimet e AVNOJ-it dhe në kontributin që po jepnin me repartet e tyre partizane në clirimin e Jogusllavise nga okupatori hitlerjan, delegatët komunist dhe nacionalist shqiptar të Kosovës, së bashku me komunistët serbe dhe malazeze vendosën më 1 janar 1944, në Konferencën që u mblodh në Bujan, që në mbarim të luftës në Kosovë të zbatohej parimi i vetëvendosjes. Por shume shpejt doli se premtimet titiste për të drejtat e barabarta të kombeve qenë demagogji.
Në Jajce u vendos që popujt e Jugusllavisë të ndaheshin në kombe dhe në kombësi, nga të cilët vetëm kombet do të kishin të drejt të formonin republikë, kurse kombësit mund të formonin, në raste të veçanta, vetëm krahina autonome në kuadrin e një republike.
Shqiptarët, banor mijëvjeçare të Kosovës historike, me një unitet territorial të pandërprerë, me një varg qytetesh shekollore, me një kultur të lashtë të përbashkët, me një popullsi që vinte në radhën e tret pas serbëve dhe kroatëve, me nje histori të pasur luftreash për pavarësi, i plotësonin të gjitha kushtet për të pasur një republik më vete. Por, nga udheheqësit e rinj jugosllav u konsideruan kombe vetëm gjashtë bashkësi sallave (serbët, kroatët, sllovenët, boshnjakët, maqedonët, malazezët) kurse shqiptarët u konsideruan kombësi! Pra u përjashtuan si nga e drejta e vetëvendosje, ashtu edhe nga e drejta për të pasur një republik më vete. Madje, fill pasi mbaroji lufta edhe pasi u kthyen në Shqipëri dy divizionet partizane shqiptare që kishin luftuar në territorin jugosllav kundër forcave gjermane, autoritetet federative të Beogradit dhe nën nxitjen e tyre, në korrikun e vitit 1945 autoritetet serbe të Kosovës e hodhën poshtë Rezolutën e Bujanit.
Përjashtimi i shqiptarëve nga e drejta për të pasur Republikën e tyre ishte një veprim arbitrat. Diskriminimi i tyre binte veçanërisht në sy po të kemi parasysh se malazezët, të cilët ishin, popullsia, gjasht herë më pak dhe maqedonët dy herë më pak se shqptarët, do të formoni republike me vete, kurse shqiptaret jo! Si rrjedhim, pabarezija që ekzistonte në Jugosllavin e paraluftës, ndryshoi vetëm formën, përmasat dhe konponetntet, por për shqiptarët mbeti në fuqi.
Përfshirjen e shqiptarëve në kategorine e kombësive, pra diskriminimin e tyre në fushën e të drejtave kombëtare, udheheqësit e djeshëm të jugosllavis titiste dhe qeveritarët e sotëm nacionalist serb e argumentojne me tezën e vjetër: se shqiptarët e Kosovës nuk jane autoktone por ardhacake, dhe me një teze të re, se ata nuk mund të formojne një republik më vete në federatën jugosllave, mbasi ekziston një shtet shqiptar jashte saj. Si rrjedhim, sipas tyre nuk mund të ekzistojn dy shtete shqiptare në të njëjten kohë. Por të dy tezat e qeveritarëve serbe nuk kan as bazë historike e as mbështetje juridike.
Në këtë vështrim, udhëheqësit e federatës socialiste të jugosllavis kryen një krim politik në kurriz të kombit shqiptar dhe një dhunim politik në kurriz të shtetit serb, meqenëse Kosova historike i qe dhuruar Serbis nga Konferenca e Londrës në vitin 1913.
Aneksimi nga Maqedonia i pjesës së Kosovës jugore, e banuar edhe sod e kësaj dite në shumicën dërmuese nga shqiptarët etnik, është një akt ilegjitim. Nëse arsyetimin e thellojm më tej, qarqet politike serbe, duke pranuar këtë copetim, kanë pranuar se pjesa jugore e Kosovës historike me kryeqytetin e saj Shkupin nuk është tok serbe, siq cilësohet në Vendimin e Londrës 1913. Në fakt ajo nuk është as toke serbe, as tokë maqedone. Me popullsin etnike që ka pjesa jugore e Kosovës historike ose pjesa veriore e Republikës së Maqedonis, ajo është tokë shqiptare.
Pas Luftes së Dytë Botërore, zgjidha e nacionalizmit agresiv sllav e kombinuar me peshën e diktaturës komuniste mbi shqiptarët nën jogusllavi, erdhi vazhdimisht duke u rritur. Të drejtat e tyre kombetare u mohuan. Arsimimi në gjuhën ametare u ndalua edhe gjat periudhës kur marrdhëniet midis Shqipërisë Socialiste dhe Jugosllavis Socialiste ishin më tepër se miqësor. Pas prishjes në vitin 1948, të mardhënjeve midis Tiranës dhe Beogradit, qeveritarët titist me qëllim që ta fashitnin rezistencën shqiptare, kombinuan demagogjinë me territorin.Për ta fashitur rezistencën shqiptare, qeveritarët e Beogradit krijuan në pjesën e aneksuar nga republika e serbisë Krahinen Autonome të Kosovës me një sipërfaqe prej 10.877 kilometra katror dhe me kryeqytet Prishtinën. Në baz të Kushtetutës së par të saj (1953) Krahina e Kosovës u pajis me një autonomi të thjesht. Veq kësaj, jasht krahinës, u lan tri rrethe që shtrihen në verilindje të Kosoves siç janë Bujanoci, Presheva dhe Medvegja, të cilat etnikisht, historikisht dhe gjeografikisht u shkëputën artificialisht prej saj.
Me shkeptjen e tyre nga Krahina e Kosovës, Beogradi kreu një copetim të mëtejshëm të trojeve shqiptare në përgjithësi dhe të vetë Kosovës në veçanti.
Nga ana tjeter, qarqet qeveritare të Beogradit e intensifikuan regjimin policor, të cilin përveq torturave, burgimeve, internimeve me dëshmi të rreme, shpesh her edhe pa gjyq, e shtrinë përsëri në dëbimin në masë të shqiptarëve islam në drejtim të Turqis. Vetëm gjat viteve `50 dhe `60 si pasoj e politikës gjenocidiste serbe u vranë më tepër se 50 mij veta dhe u dëbuan jasht Jugosllavis afërsisht 300 mijë veta.
Megjithatë, ndërgjegja kombëtare e shqiptarëve nuk u shtyp dhe fryma e rezistencës nuk u fashit. Pas një qerek shekulli martirizimesh, shqiptarët qen të parët ndër kombësit e Federatës jugosllave që publikuan kundër shtypjes nacionale.
Në vitin 1968 shpërtheu në Prishtin demonstrata e fuqishme e shqiptarëve të shtypur, të cilët dolën me kërkesën për t`i dhënë Kosovës (për fat të keq vetëm Kosovës së cunguar) Statusin e Republikes në kuadrin e Federatës jugosllave. Demonstrata e vitit 1968, e cila mund të konsiderohet si krisma e plasaritjes së ndërtesës artificiale jugosllave, paralajmëronte afrimin e furtunës. Masat shtypëse që ndërmori Beogradi e acaruan nga viti në vit situatën.
Për të evituar ballafaqimin e egër, autoritetet jugosllave i dhan krahinës së Kosovës në vitin 1974 një Kushtetut të re. Me këtë Kushtetut Kosova u njoh, si dhe Vojvodina, si Krahin Autonome e Republikës së Serbisë dhe në të njëjten koh si element konstituiv i Federates së Jugosllavise.
Si pasoj e këti vendimi Kosova ishte si dhe gjasht republikat e jugosllavis, Kushtetutën e veqant, organet ekzekutive, Kuvendin Krahinor, Gjykatën Kushtetuse. Ajo kishte përfaqësuesin e saj në Kryesin e Federatës së Jugosllavis, në Këshillin Federativ Ekzekutiv të Jugosllavis. Organet republikane të Serbis nuk mund ta ushtronin pushtetin e tyre mbi Kosovën pa miratimin e Kuvendit Krahinor, të Këshillit Ekzekutiv të saj, të Gjykatës së saj Kushtetuese. Ajo merrte pjesë, nëpërmjet delegatëve të saj në nxjerrjen e ligjeve në Dhomen Republikane dhe në atë të karahinave të Kuvendit Federativ. Pra, Krahina e Kosovës, edhe pse vazhdohej të quhej Krahina Autonome, praktikisht kishte shum tipare të një Republike Federative Jugosllave.
Kushtetuta e vitit 1974 ishte, në krahasim me gjendjen e më parshme një fitore e shqiptarëve në fushën e të drejtave kombëtare, sidomos në fushën e arsimit dhe të kulturës. Por shpejt u pa se ishte e pamjaftueshme. Ajo kishte kufizime. Me të u sanksionua edhe njëherë shkëputja e Krahinës së Kosovës nga trojet e tjera etnike shqiptare në Republikën Federative të Jugosllavis.
Vetë krijimi i një Krahine të cunguar dhe jo i një Republike me një popullsi më të madhe se popullsia e disa Repulikave të tjera të Federatës, legalizoi pabarazin midis shqiptarëve dhe kombeve sllave të saj. Legalizoi të njëjtën koh edhe pabarazin midis shqiptarevë të Karhinës dhe shqiptarëve të Republikave të tjera të Jugosllavis. Si pasoj e këtyre kufizimeve, shqiptarët u trajtuan si qytetar të kategoris së dytë dhe si të till ata u diskriminuan nga ana ekonomike,kulturore dhe kombëtare.
Por edhe pse pati kufizime, qarqet nacionaliste serbe, të cilat ngulën këmbë në mohimin e plot të të drejtave kombëtare të shqiptarëve, mbetën të revoltuar. Rastin për ndërhyrjen e dhanë demonstratat e studentëve shqiptar të Universitetit të Prishtinës, që shpërthyen në pranverën e vitit 1981 me kërkesën e vitit 1968 për kthimin e Kosovës në një Republik në kuadër të Jugosllavis. Nën nxitjen e tyre Beogradi i shtypi manifestimet popullore me anën e tankeve, njësoj si Moska e Budapesti më 1956 dhe në Pragë më 1968. Pavarësisht se u shtypën, demonstratat e vitit 1981 shënuan plasaritjen e mëtejshme të Federatës tashmë të brisht jugosllave. Tronditja që pësoi Beogradi nga rritja e Lëvizjes Kombëtare Shqiptare e treguan masat që morri Qeverija Jugosllave pas shtypjes së tyre.
Me ndërhyrjen brutale të armatave serbe u abroguan dalë nga dalë të gjitha institucionet autonomiste të krahinës, derisa në mars të vitit 1989 ato u likuiduan në mënyr arbitrare dhe me dhunë ushtarake krejt Autonomin e Kosovës.
Që nga ai vit, Krahina e Kosovës u kthye në një njësi administrative e Republikës së Serbis dhe nuk ishte më element konstitutiv i federatës. Kushtetuta e vitit 1974 u abrogua në mënyr të njëanshme nga Kuvendi i Serbisë në kundërshtim me vetë Kushtetutën e saj dhe iu inponua me anën e tankeve Kuvendit të Kosovës. Protestat e shqiptarëve të Kosovës u shtypën me gjak.U vendos okupacioni ushtarak serb, i cili u shoqerua me një regjim terrori ushtarako-policor, me burgime, me internime, me vrasje dhe me presion për largimin e rinis nga vendlindja. Objektet e shkollave shqipe u mbyllën , arsimtarët u pushuan nga puna.
Organet qeveritare të Kosovës qëndruan pasive përballe dhunës ushtarake dhe policore të Beogradit. Por përfaqësuesit e popullsis shqiptare të Kosovës, duke u mbështetur në parimin e njohur të së drejtës për vetëvendosje, u mblodhen në Kuvendin e Kaqanikut me 7 shtator 1990, pra kur Federata Socjaliste e Jugosllavisë ende nuk ishte shpërbër. Aty, ata shpallën Republikën e Kosovës, vendosën shkëputjen e saj. Me shpalljen e Republikës së Kosovës, vendosën shkëputjen e saj nga Serbia.
Me shpalljen e Republikes se Kosovës, realizohej një pjesë nga kërkesa që përmbante Rezoluta e Konferences së Bujanit në fillim të vitit 1944, si dhe kërkesa që u shpreh me protesta popullore në vjeshtën e vititi 1968, e cila u përsërit me demonstratat e fuqishme të pranverës së vitit 1981. Edhe pse Republika e Kosovës nuk kërkoi të përfshinte në gjirin e saj të gjitha trojet etnike shqiptare që vuanin nën zgjedhën e jogusllavis, shpallja e saj në vetëvete shenoi një hap të rëndësishëm drejt realizimit të Programit madhor të Rilindjes Kombëtare Shqiptare.Për më tepër, ajo shënoi fillimin e shpërbërjes së Jugosllavis Socjaliste.
Fill pas Kuvendit të Kaqanikut, katër nga gjasht republikat e Jugosllavis Socialiste oraganizuan referendume, me të cilat u miratua pavaresia e tyre (Sllovenia në dhjetor 1990, Kroacia në maj 1991, Maqedonia në shtator 1991, Bosnje-Hercegovina në tetor 1991). Në këtë koh edhe Republika e Kosovës e manifestoi aktin e Pavaresis së saj me referendum popullor më 30 shtator 1991. Fill pas Kosovës së cunguar , subjektet politike shqiptare të rajonit të Preshevës, Bujancit dhe Medvegjës dhe asociacionet e tjera më 16 shkurt 1992 ,formuan Kuvendin për shpalljen e Referendumit. Kuvendi i Autonomisë së Kosovës Lindore, dy javë më vonë thërret popullatën në Referendum për t’u deklaruar politikisht se në çfarë bashkësie do të jetojnë në të ardhmen. Organizimi dhe mbajtja me sukses e Referendumit aktualizoi dukshëm çështjen shqiptare të kësaj ane duke ngritur atë në një shkallë më të lartë të internacionalizimit ndërkombëtar.Shprehja e vullnetit politik të shqiptarëve të Kosovës Lindore përmes Referendumit për “Autonomi politiko-teritoriale me të drejtë bashkimi Kosovës” më 1 dhe 2 mars 1992 paraqet rrugën më të drejtë dhe më të qëndrueshme të zgjidhjes së çështjes qytetare e kombëtare të kësaj pjese të Atdheut të cunguar e të robëruar . Jetësimi i “Autonomisë politiko-territoriale me të drejtë bashkimi Kosovës”, paraqet minimumin e kërkesave të shqiptarëve të rajonit të Preshevës, Bujanocit dhe Medvegjës e drejtë historike dhe etnike për t`u integruar me Kosovën, pjesë përbërëse e së cilës ka qenë gjatë gjith historisë .
Shpërbërja e Republikës Socjaliste Federative të Jugosllavisë, ishte në logjikën e procesit historik. Këtë radhë ideologjia marksiste nuk e shpëtoi Jugosllavinë nga antagonizmat e brendshme nacionale ashtu siç nuk e shpëtoi edhe vëtë Bashkimin Sovjetik. Edhe pse sinjalin e shpërbërjes e dha shembja e Murit të Berlinit, Lëvizja Kombëtare Shqipetare i dha një kontribut të rëndësishëm në gërryerjen e themeleve të saj gjat dhjetëvjeçarëve që paraprinë në shembjen e Murit të Berlinit. Me kontributin e konsiderueshëm që dhan në shpërbërjen e Jugosllavisë, shqiptarët e Kosovës kishin një të drejt më tepër që t’u njihej Republika e shpallur në Kaçanik.
Por kërkesa legjitime e shqiptarëve as këtë rradh nuk u muar në konsiderat nga faktori ndërkombëtar, më sakt nga Këshilli i Ministrave të Bashkësis Evropiane, i cili shpalli më 16 dhjetor 1991 parimet e rregullimit të problemeve që linden nga shpërberja e Jugosllavis Federative dhe e Bashkimit Sovjetik, në dy dokumente (vijat udhëzuese për njohjen e shteteve të reja në evropën lindore dhe në Bashkimin Sovjetik dhe Deklarata mbi Jugosllavinë, të njohura shkurtimisht me emertimin “Parimet e Badinterit”). Në bazë të këtyre parimeve, me shpërbërjen e Jugosllavise:
a) do te njiheshin si shtete të pavarura vetëm Republikat e saj;
b) nuk do të njihej asnjë ndryshim kufijsh midis Republikave të shkëputura, përveq rasteve kur ndryshimet do të pranoheshin nga të dyja palët, dhe
c) Republikat do ta vazhdonin, edhe pas fitores së pavarësisë, të respektonin të drejtat e minoriteteve ndërkombëtare, fetare dhe linguistike që ndodheshin brenda kufijve të tyre, në përputhje me parimet e së drejtës ndërkombëtare dhe me dispozitat e njohura të organizatave ndërkombëtare.
Në bazë të këtyre kritereve Konferenca për Paqe në Jugosllavi nën kryesin e Lordit Carrington, e krijuar nga Këshilli i Ministrave të Bashkësis Evropiane, njohur më 11 janar 1992 vetëm Pavaresin e Republikave të Sllovenisë, Kroacis, Maqedonis, dhe, me rezerv, atë të Bosnje-Hercegovinës, kurse më vonë Republikën Federale të Jugosllavis, e cila u formua midis Republikave të Serbis dhe Malit të Zi më 27 prill 1992.
Veç kësaj Konferenca e konsideroi Republikën Federale të Jugosllavisë si një Shtet të Ri dhe jo si vazhduesen e Republikës Socjaliste Federative të Jugosllavis, tashmë e shpërbërë përfundimisht.
GREQIA- SHQIPËRIA… RRUGË TË KUNDËRTA HISTORIKE…
Nga Kristo Zharkalliu/
Greqia është Atdheu im i dytë ku unë gjeta strehim, dashamirësi dhe, kryesorja, liri, kur bashkëvëndasit e mi në Shqipëri më kishin vënë në shënjestër, jo duke më rrëmbyer pasurinë dhe lirinë si dhe të drejtën e shkollimit, por në fund dhe mundësinë e lëvizjes në vetë Atdheun tim ku kisha lindur e rritur me kaq mundime. Për disa vjet familja jonë u izolua në Shtyllas të Levanit, ndërkohë kur im atë kishte vdekur në burgun e Vlorës, (faji i tij i vetëm ishte se kishte aënë i pasur)ku asnjëherë nuk u mësua se ku ishte varri i tij. Megjithatë unë, si u detyrova ta braktis vëndlindjen time, askurrë nuk e mohova dhe grekët, “bashkatdhetarët” e mi të rinj, nuk më kërkuan kurrë një gjë të tillë. Jo vetën respektuan ndienjat e mia për Shqipërinë, por asnjëherë nuk më ofenduan as më konsideruan të huaj. Në Athinë më përqafuan dhe më ndihmuan njerëzit më të shquar të artit dhe të kulturës helene (nga këto ka me shumicë Greqia, apo jo?) por respektuan, diskutuan me gjakftohtësi, madje pranuan pa me ofenduar kurrë kundërshtimet e mia ndaj mendimeve të tyre dhe akuzat që bëheshin në vendin e tyre kundër vendit tone dhe ndaj kombit arbëror. Sigurisht nuk ishte çdo gjë e bukur, jeta nuk ishte fushë me lule në Greqinë e atëherëshme. Madje edhe demokracia e tyre ishte e cunguar dhe shumë here vërenim dukuri antidemokratike, por gjithsesi na jipej e drejta t’i vinim në dukje këto dhe t’i kritikonim. Këtë të drejtë ma kishin dhënë dhe mua të “huajit” ashtu si do të më ndëshkonin, kur të vinte koha, si ndëshkoheshin të gjithë qytetarët e vërtetë grekë…që luftonin për demokraci. Duke qënë i ri dhe i vrullëshëm u bashkova me ata që “luftonin për demokraci të vërtetë” dhe kështu, sit ë gjithë grekët, kisha dhe unë dosjen time…antikombëtare, si quheshin atëhere të gjithata që përpiqeshin për një demokraci europjane në vendin e demokracisë më të lashtë. Por ajo që ka rëndësi, është se asnjëherë nuk më veçuan, nuk më poshtëruan nuk më bënë ta ndieja veten jashtë klimës helene, ndonse kisha një të”metë” të madhe për atë kohë: mbroja me fanatizëm kombin shqiptar dhe nuk lija kurrkënd ta ofendonte gjë që jo njëherë më bënë të prrish miqëainë me njerëz, të cilët përsëri kur do ta donte nevoja do të më mbronin…pa marrë parasysh aspak “mosmarrëveshjet” tona etnike.
Por kryesorja më dhanë mundësinë të jetoj i lire, më dhanë mundësinë të krijoj një familje të mire, më dhanë lirine të studjoja, të shkruaja mendimet e mia, të shkollohesha më tej dhe, më e rëndësishmja më hapen rrugënn që fëmijët e mi të shkolloheshin dhe të dalloheshin, gjë që gëzoi shumë nga miqt e mi helenë.Megjithatë unë askurrë nuk bëra kompromis, askurrë nuk u bëra qejfin, gjithnjë më gjenin përpara kur cënohej nderi i vëndlindjes sime. Në këtë drejtim pra nuk mundim kurrsesi të paralelizojmë të dy vendet fqinjë: Shqipëria (ata që e drejtonin se vendi nuk ka kurrë faj) më kishte mohuar gjithçka, akoma dhe vetë jetën, kurse Greqia m’i siguroi të gjitha, madje dorëlëshuar…
Edhe kur diktatura u shëmb në Shqipëri dhe bashkë me të u shëmb dhe vetë vendi, se ata që morën pushtetin, u treguan kusararë,kriminelë, mafjozë dhe, pse jo tradhëtarë dhe kjo sepse ata vetë kishin qënë komunistët më ekstremistë gjë që detyroi më shumë se gjysmën e popullsisë të largohet nga vendi dhe këtu barrën kryesore-(afro një million frymë të uritur e të rraskapitur) e mbajti Greqia dhe populli grek duke u dhënë shqiptarëve të rreckosur dhe të babëzitur për pasuri dhe “liri të pakufizuar”,bukë, veshmbathje, strehim dhe tekefundit punë. Edhe në atë kohë kur në Greqi ngriti krye racizmi antishqiptar dhe kjo e nxiste edhe sjellja e pahijëshme dhe kriminale të një pjesë të vogël shqiptarësh, unë u dola në mbrojtje ish bashkëvendesve të mi duke u kacafytyur shumë here me “bashkatdhetarët” e rinj helenë, duke mos u a kursyer kritikat, ashtu si ngjau dhe më vonë gjatë luftës në ish Jugosllavi dhe, kryesisht për qëndrimin e grekëve të mi kundër shqiptarëve dhe në favor të Sërbisë. Për këtë u grinda me figura të tilla si ishte Miqis Theodhoraqis, Manolis Glezos akoma dhe me poeteshën Kiki Dhimulla…Megjithatë askush nuk më shau, askush nuk më quajti “anti Helen, as edhe…i poshtër!” as më kërcënoi, si do të ndodhte shpesh me kundërshtarët e mi shqiptarë… Nuk jam penduar për qëndrimin tim, ashtu si nuk do të pendohem për ato që kam shkrojtur, megjithse nuk u pëlqen disa shqiptarëve që gjoja shajnë komunistët se nuk lejonin lirine e fjalës, ndërsa vetë, si fashistë, më të egër, nuk pranojnë një mendim që nuk pajtohet ne marrëzitë ose gënjeshtrat e tyre. Këta pseudodemokratë i rezervojnë vetes të drejtën të mohojnë të drejtat e të tjerëve, të përkrahin një mendim që shkon në kundërshtim me marrëzitë e tyre, të cilët nxijnë gazeta të tëra,ekrane të panumërta me gënjeshtra, poshtërsira akoma dhe me përpjekje të rrezikëshme për përçarjen e vendit dhe të kombit duke treguar fytyrën e tyre të vërtetë prej tradhëtarit dhe antishqiptarit, madje në këtë mënyrë na bën të besojmë se, për shumë nga këta, kishte të drejtë Enver Hoxha që i kishte ndëshkuar (në se me të vërtetë qenë ndëshkuar se unë shoh se të përndjekurit e vërtetë kanë mbetur udhëve të uritur dhe të braktisur pikërisht nga ata që rrëmbyen pushtetin pas shëmbjes komuniste dhe mashtrojnë vazhdimisht popullin me gjoja antienverizmin dhe antikomunizmin i tyre të rreme)
Kohët e fundit po bëhet shumë zhurmë për të ashtuquajturën ditën e çlirimit të vendit Dihet se i vetmi vend që nuk feston ditën e çlirimit nga okupatorët nazifashistë është Greqia, e cila bëri luftën më heroike kundër pushtuesve. Ajo e ka zëvendesuar këtë ditë me datën e 28 Tetorit kur Italia fashiste sulmoi nga Shqipëria Greqinë dhe kjo, se populli grek jo vetëm nuk lejoi të pushtohej, por korri një fitore krenare kundër fashistëve italianë duke i sprapsur e ndjekur deri në thellësi të Shqipërisë. Megjithatë mosfestimi i ditës së çlirimit ka arsyet e saj tragjike.Shkaktar për këtë u bë shpërthimi i luftës vëllavrasëse civile në këtë vend. Dihet se në Jaltë Çërçilli kërkoi me këmbëngulje që Grseqia të mbetej nën ndikimin perëndimor duke e bindur Stalinin, kurse Shqipëria nuk u përmend aspak, duke e lënë edhe njëherë popullin shqiptar në fatin e vet. Është e vërtetë se forcat që drejtoheshin nga komunistët(EAM) edhe në Greqi bënë rezistencën kryesore kundër nazistëve, por në Greqi edhe forcat nacionaliste krijuan frontin e tyre antinazist (EDES) dhe kur u desh nevoja të dy palët bashkëpunuan, bashkë me anglezët, sidomos në shëmbjen e urës strategjike të Gorgopotamit. Nga ana tjetër kishin një qeveri të “ligjëshme” në Kajro dhe forca ushtarake në Lindjen e Mesme që luftonin bashkë me britanikët. Në Greqi u krijua një qeverë e përkohëshme që njihej edhe nga britanikët, duke nxitur të gjitha forcat politike, nacionaliste dhe komunistë të nënëshkruanin një marrëveshje për demokraci dhe bashkëpunim pas “çlirimit”. Kjo ishte marrëveshja e shumënjohur e Varqëzës (kujtoni pak Mukjen shqiptare! Por nacionalistët grekë nuk hynë në shërbim të nazistëve gjermanë!) E keqja ishte se komunistët nuk e mbajtën fjalën dhe kur pane se po humbisnin pushtetin, rrëmbyen përsëri armët. Nuk ka dyshim se po të mos kishin ndërhyrë britanikët e general Skobi në dhjetorin e 1944-ës, komunistët do të kishin marrë pushtetin si ngjau në të gjitha vendet e tjera ballkanike. Që këtej e tutje asgjë nuk ishte e mundur të kontrollohej. Përçarja ishte e plotë dhe lufta civile,jo për fajin vetëm të komunistëve, duhet theksuar, dukej e pashmangëshme. Kjo luftë absurde vëllavrasëse që filloi në fund të vitit 1946, mbaroi në gusht 1949, kur të gjithë luftëtarët e së majtës që kishin mbetur, kaluan në Shqipëri. Në këtë luftë të tejzgjatur u vranë,midis tyre, me dhjetra mijra grekë madje thuhet se ishte më e egër akoma dhe nga lufta me nazistët. Pas kësaj gjyqet dhe ekzekutimet, bëheshin pa ndërprerje,-askush nuk e di sa u ekzekutuan- ishujt e shkretë u mbushën me të “internuar” (këto internime të shikonin shqiptarët!) kurse disa qindra mijra njerëz, si kaluan në Shqipëri, u shpërndanë në të gjitha vendet lindore, kryesisht në B.S. Në Greqi u vendos njëfarë demokraci borgjeze, P.K. u nxor jashtë ligjit(me të drejtë) dhe njerëzit ishin ngaherë të frikësuar se mos karakterizoheshin të majtë. I fundit u ekzekutua Bellojanis bashkë me shokët e tij dhe pas marrje së pushtetit nga Karamanlisi (plaku) ekzekutimet u ndaluan. Nga ishujt të internuarit u liruan në vitin 1964, kur pushtetin e mori Jorgos Papandreu (plaku) që të hapeshin pas tre vjet kur pushtetin e mori me grrusht shteti junda fashiste. Njëri nga të internuarit në Jaro dhe i përndjekur egërsisht nga junda fashiste ishte dhe shkruesi i këtyre radhëve.. Në vitin 1974, kur u shëmb junda fashiste, u bë i ligjëshëm menjëherë P.K. dhe u arrit pajtimi kombëtar, duke harruar fajet e së kaluarës nga të gjitha palët. U njoh zyrtarisht rezistenca antifashiste, u kthyen të gjithë ish luftëtarët e luftës civile në Atdhe dhe u vendos që të gjithë ish luftëtarët të pensonoheshin dhe të shpalleshin të nderuar!
Besoj se u bë e kuptueshme pse Greqia nuk ka ditë çlirimi. Po në Shqipëri? Dihet se të gjithë vendet e tjera kanë ditë të tillë, pse po diskutohet kaq shumë në vendin e shqiponjave? Ne nuk mundnim të dinim atëhere se ç’do të bënin fituesit më vonë dhe këta fituan kryesisht për fajin e nacionalistëve që bënin pallavra me politikën e madhe dhe që, kur e pane pisk,i u bashkuan okupatorit. Megjithatë dita kur okupatorët nazistë u larguan nga vendi duhet patjetër të nderohet dhe të respektohet, ashtu si duhet të nderohen të gjthata që derdhën gjakun e tyre për çlirimin e vendit nga pushtuesit. Nuk është e mundur, akoma dhe sot, pas 23 vjet “demokraci” dhe 29 vjet pas vdekjes së diktatorit, mbi çdo gjë në Shqipëri të mbizotërojë hija e tij! Nga ana tjetër duhet të kemi parasysh se gjysma e më shumë të kohës së diktaturës e kemi kaluar në demokraci dhe jemi të detyruar të pyesim: Çfarë të mira i solli popullit shqiptar kjo demokraci? Çfarë prodhohet në vend sot përveç hashashit? Ku janë veprat e mëdha që do t’i ndryshonin pamjen vendit, përveç disa rrugë të këqia ku vriten përditë kaq njerëz? Pse kaq mllëf dhe kaq urrejtje në vend? Dhe pse duhet të harrojmë kuotën famëkeqe zero të atij që beson edhe sot se duhet të marrë pushtetin?Apo duhet të harrojmë gjakmarrjen dhe qindra fëmijë të ngujuar? Përse mund të krenohet kjo demokraci shqiptare? Mos se ish bashkëpunëtorët e nazifashistëve kërkojnë të mbizotërojnë përsëri duke u përpjekur të mbajnë gjallë fantazmën e diktatorit? A nuk duhet që ky popull të shikojë përpara, të shpresojë për një të ardhme më të mire? Ç’kujtojnë pinjollët e tradhëtarëve të kombit se duke njollosur historinë e vendit që nga koha e Gjergj Kastriotit dhe deri sot, do të mundin të mbytin çdo ndienjë kombëtare të vendit? A nuk ka ardhur koha të harrojmë Enverin-ndëshkimi më i mire është harresa- dhe t’i përvishemi punës për diçka më të mire dhe njerëzit të kenë shpresa, mendime pozitive dhe jo të ushqehet vazhdimisht me propaganda helmuese negative? Si, kështu do të shkojë në Europa Shqipëria? Duke mohuar vetveten?
Shkruesi i këtyre radhëve nuk ka asgjë të shpresojë nga Shqipëria. Madje nuk ka ndërmend as mundësi të kthehet në ish Atdheun e tij. Sot jam qyetar i dy vendeve, i Shqipërisë dhe i Greqisë. Jam krenar që helenët më pranuan në radhët e tyre si qytetar i barabartë, akoma dhe kur zyrtarisht isha qyetar shqiptar. Por asnjëherë nuk do të mohoj krenarinë time për kombin shqiptar megjithse askush –ose shumë pak janë ata- nuk inetersohet për mua. Në këtë moshë, mund të them plotgoje, se e kreva detyrën time njerëzore si kundrejt ish atdheut tim ashtu dhe ndaj demokracisë greke që kaq më shumë nderoi dhe me respektoi.
Reagim ndaj disa mediave shqiptare dhe maqedonase kundër familjes Zeqiri nga Shkupi!
Nga Asllan DIBRANI/
art@asllandibrani.com/
Shpifja gënjeshtrat dhe propaganda antishqiptare qe po ndiqet këto ditë nga mediat maqedonase dhe disa mediave shqiptare në shërbimin e tyre lidhur me familjen Zeqiri reagoj mesa vijon:
Me indinjatë të thellë e lexova artikullin me titull” Familja Zeqiri nuk është shpërngulur nga Radishani” nga e cila u prononcuan edhe disa gazeta dhe TV Alsat nga Maqedonia, me një serë gënjeshtrash,intrigash, mashtrimesh naive , po edhe shumë të rrezikshme duke e mbuluar realitetin mbi të drejtën e të jetuarit në vendin e vet shqiptarët. Veprimet e dhunës, terrorit, zullumit dhe vandalizmit shtetërore kundër shqiptarëve të Maqedonisë me theks të veçantë po ndihmohet edhe nga vet shqiptarët e pa kurriz që janë në shërbimin e tij si shtet i formuar pa drejtësisht pa barazinë e popullatës shqiptare në Maqedoni. Kësaj fatkeqësie po i shkojnë për shtati edhe politikës shoviniste të sllavo-maqedonasëve nga edhe shumë bashkëpunëtor ,politikaj, gazetarë dhe media kundër te të drejtave të shqiptarëve e posaçërisht në këtë rast kundër familjes Zeqiri nga Radishani i Shkupit ,që në formën ma heroike po i reziston politikës së diktuar nga Beogradi, Moska dhe Athina për dëbimin e shqiptareve nga trojet e veta,si ekzekutore e saj tanimë diktatura maqedonase!!!.
Propagandës se tillë ju kundërvihem me fakte dëshmi dhe argumente rreth fatit të kësaj familje?!.
-Ata të hënën lanë vatrën e tyre dhe arritën 06.05.2014 në Shtutgard të Gjermanisë nga i cili rast përfitoj të drejtën e shprehjes se realitetit me fakte dhe dëshmi se unë Asllan Dibrani isha ndër të paret qe i dola në ndihmë kësaj familje me 16 anëtar të sajë ,që kemi fakte dëshmi dhe argumente se këtë familje e kam pritur dhe e kemi ndihmuar me ushqime dhe strehim të miku im , Vitor Spaqi kryetar i Qendrës Kulturore Shqiptare në Shtutgard .Atë natë ju siguruam edhe fjetjen si vëllai të vëllai , “bukë krip e zemër” me një mikpritje bujare miqësore po edhe shqiptare . Të riut Besnik Zeqiri 23 vjeçare i ndihmuam t’i pastroj plagët dhe lidhjen e saj me fashë të re , po ju sjellim fotot si ma poshtë .
Pamje e familjes se Zymer Zeqirit pas arritjes në Shtutgart e strehuar në banesën e zotit Vitor Spaqit, e shoqëruar me z.Idriz Sinanin kryetar i ” Forumit Ndërkombëtar për të Drejtat dhe Lirinë e Njeriut” me seksion në Maqedoni. Pritjen e kësaj familje e organizova unë Asllan Dibrani ish i burgosure politik në ngjarjet e 81-shit nën diktaturën ish jugosllave, anëtare i kryesisë së “Lidhjes së Shkrimtarëve dhe krijuesve Shqiptarë në Gjermani” , piktor , humanist , gazetar-publicist dhe veprimtar shumëvjeçar i çështjes shqiptare në Ballkan .Vitor Spaqi kryetar i Qendrës Kulturore në Shtutgard, dhe këshilltar i Misionit Katolik në Shtutgard,veprimtar shumë vjeçar në mërgatën shqiptare dhe Halit Gashi kryetar nga “Shoqëria Ndërkombëtare për të drejtat e njeriut me qendër në Kosovë foto e datës 06.05.2014 në Shtutgard.
Zymer Zeqiri kryefamiljar duke i pasqyruar gazetat e shkruara në të kaluarën për këtë familje dhe Besnik Zeqiri djali i tij 23 vjeçar me dorë të thyer , babë e bir në foto po në të njëjtën natë që koha kaloj orën 24.h dhe data u ndërrua sipas fotove të lartëvendosura prapë në qytetin e Shtutgardit në shtëpinë e Vitor Spaqit.
Nga kjo propagande gënjeshtër dhe vetmonim të faktorit shqiptare për ti mbrojtur shqiptarët nga një terror i pa parë në shekullin e 21 reagoj dhe protestoj me një zë të fuqishëm nga
etika ime morale se informata e juaj përmes Alsatit ,konferencave të shtypit dhe disa mediave të shkruara nga një gazetar Valmir Kuçi me titullin “Familja Zeqiri nuk është shpërngulur nga Radishani” është jo e saktë.
Shantazhe, mashtrime dhe huti nga vet mediat shqiptare dhe politikajt shqiptare për familjen Zeqiri?
Po e publikoj shkrimin e pjesërishëm si më poshtë” Familja Zeqiri nga lagja Radishan e Komunës së Butelit nuk është shpërngulur e as që ka ndërmend të ndërmerr një hap të këtillë. Këtë sot për Alsat M e deklaroi kryefamiljari Fehmi Zeqiri duke përgënjeshtruar zërat e ditëve të fundit se familja e tij ka mbyllur shtëpinë dhe ka marrë rrugën për tu shpërngulur për Gjermani. Ekipi ynë sot vizitoi këtë familje në Radishan e cila më datë 13 Prill, mbrëmjen e zgjedhjeve presidenciale ishte sulmuar nga aktivist të VMRO DPMNE-së. Kryefamiljari Fehmi Zeqiri thotë se ata do të qëndrojnë në tokat e tyre pasi nuk kanë ku të shkojnë gjetiu. Disa familjarë të tij për momentin nuk janë në shtëpi, por ky fakt nuk do të thotë se familja 50 anëtarëshe është shpërngulur e përmbylli citatin e artikullit.
-Shtrohet pyetja vallë , ku i ka edhe 30 anëtarët tjerë!. Mos e mbroni krimin , mos e fshini terrorin maqedonas mbi ju vëllezër shqiptarë se turpi do tu mbuloje me pasoja të mëdha dhe do ta shkallëzoni situatën politike në Maqedoni edhe më thellë.
Vazhdojmë citatin ,Zeqiri është në komunikim permanent me autoritet zyrtar të vendit. Ka realizuar takim edhe me zv. ministrin e brendshëm Zemri Qamili i cili ka garantuar atë se organet e rendit do të jenë në shërbim te të gjithë qytetarëve përfshirë edhe familjen Zeqiri, për të parandaluar çdo shqetësim që eventualisht mund të kenë. Absurde nga zëvendësministri, “kukull” që i del në mbrojtje shtetit ditaturial të Maqedonisë në vend që ta ngre zërin edhe në instancat ma të larta ndërkombëtare ai e heshtë dhunën maqedonase me fjalë boshe.
Zv/ministri i brendshëm Qamili gjithashtu ka thanë se për të zgjidhur tërësisht këtë problem, ka organizuar takim i cili do të mbahet këtyre ditëve mes tij, kryefamiljarit Zeqiri dhe autoriteteve lokale të komunës së Butelit gjegjësisht kryetarin e saj Petre Latinovski , shkoni ku të doni takohu me maqedonas zoti Zemri se shqiptar ma atje nuk ka !!!Vallë me kenë do të takoheni zoti Zemri Qamili, me gërmadhat e shtëpive të shqiptarëve që po i lënë me shekuj duke u shpërngulur të tërësi nga vatrat e veta , nga barbarizmi sllav apo???.
Pastaj thekson duke qenë i pa çart me vetveten e tij ,se pas zbardhjes së rastit të incidentit në Radishan, nga familja Zeqiri deri më sot më nuk është denoncuar ndonjë akt i dhunës apo incident tjetër shkruan Valmir Kuçi sipas deklarates se zv.ministrirt të punëve të brendshme në Maqedoni,pa e llogaritur se njeriu i pa qenë atje nuk mundet të bëjë një denoncim të tillë!.Po ato denoncime kjo familje i ka bërë me vite të tëra deri sa u shpërngul.
Ma tutje indinjata jone është e theksuar edhe me deklaratën e mëtutjeshme të zëvendësministrit të “Punëve të Brendshme”, Zemri Qamilit, një deklarate boshe duke theksuar se do ta siguroi kryefamiljarin Zeqiri se, policia ka marrë të gjitha masat për mbrojtjen e familjes pa e ditur se , afër 20 anëtarë të familjes Zeqiri ma e braktisur atdheun nga terrori i shtetit maqedonas, po edhe nga pasiviteti i politikës se lidershipit shqiptar në Maqedoni me një politike shterpe, të pa frytshme , të dëmshme për shqiptarët . Votën qe i morën këta politikaj po zhgënjehen dita me ditë popullin shqiptar, në pa mundësinë e sigurimit minimal te të drejtave të veta në vendin e vet, ne vilajetin e Shkupit, që dikur luante rol në rajon si qytet me kulturë dhe vlera kombëtare shqiptare. Ato vlera politikajt aktual sikur po i përbuzin , nëpërkëmbin dhe me një politikë qyqare të tyre .
Dëshmohet se po e aprovojnë një vetëmohim deri të degradimi , mosbesimi dhe krijimi të një hutie në opinion nga propagandues , demagog , intrigues dhe mashtrues duke qëndruar si vegël e sllavo-maqedanve ne kurrizin e popullatës shqiptare, pa i gëzuar as te drejtat minimale. Kjo familje ma është e strehuar në qendrën për të huaj në qytetin e Karlsruhes në kufi me Francën në Republikën e Baden-Wurtembewrgut,një kamp përqendrimi të strehuar nga e gjithë bota si azil kërkues nga e cila po që vazhdon dhe nuk ndërmerren hapa shumë të shpejt të ndriçimit të rastit dhe daljes pran mediave që të kërkojnë falje si zëvendësministri Zemri Qamili , ashtu edhe gazetari Valmir Kuçi po edhe mediat tjera, ne do të ndërmarrim hapa tjerë për denoncim ndërkombëtar edhe për,mes shtetit gjerman që qytetarët e lartpërmendure ma janë në Gjermani. Deklaratat e tilla ,të rrejshme në dëmin e kësaj familje dhe të shqiptarëve në tërësi, po e tregojnë neglizhencën e lidershipit që në forma të mashtruara e fituan votën nga ajo popullatë .Sot nëpërkëmben të drejtat e tyre pa të drejt shkollimi, pa të drejt të përdorimit të flamurit , pa të drejtë të përdorimit të gjuhës shqipe me literature të censuruar të shkollave shqipe , pa të drejt punësimi dhe pa te drejt ekzistence ne vatrat e veta!!!???…
- « Previous Page
- 1
- …
- 648
- 649
- 650
- 651
- 652
- …
- 764
- Next Page »