Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

REZOLUTA CAME

by

Idrizi: Rezoluta çame, akt i fqinjësisë së mirë. Politika ia ka borxh Çamërisë/

 TIRANË- Në mbledhjen Këshillit Kombëtar të PDIU-së, kreu i kësaj force politike Shpëtim Idrizi prezantoi strategjinë e rezolutës çame, që sic beson Idrizi, do të votohet në Parlamentin e Shqipërisë.
“Sot jemi më të vendosur se kurrë ta cojmë amanetin tonë në vend. Sot para gjithë kombit e botës ky amanet ka marrë formën e rezolutës parlamentare. Aty janë porositë për tu kthyer në tokën e të parëve, për të parë varret, për pronat. Ky tekst është sot publik në dritën e diellit, sot kemi detyrë ta mbrojmë. Ne bazohemi mbi konventat evropiane të të drejtave të njeriut, bazohemi tek vlerat që kane ndërtuar botën demokratike”, tha Idrizi.
Sipas tij me votimin e kësaj rezolute, politika shqiptare do lajë borxhin që i ka Çamërisë. “Ata që s’thonë asnjë fjalë të mira të paktën ta dëgjojnë rezolutën. Është akt bashkimi dhe jo ndarje. Është një platformë e studiuar mirë është dokumenti më i rëndësishëm, që i vë kapak çështjes çame, kësaj plage të hapur të cështjes sonë kombëtare. Përkujdesja dhe shërimi i kësaj plage është aksion kombëtar, interesi i të gjithëve. Ne i kemi hyrë këtij aksioni”, komentoi Idrizi.
Kjo rezolutë sic tha Idrizi është ndër të tjera një akt që kërkon fqinjësinë e mirë dhe bashkëjetesën me ta në paqe.
“Fqinjësi e mirë do të thotë reciproritet dhe ne këtë po kërkojmë, do të thotë të njohësh të drejtat reciproke, të ulësh dhe të bisedosh, të heqësh ligjin e luftës, të nderosh të vrarët në të dyja anërt… Nëse jemi fqinjë ne duhet të merremi vesh, është akt i fqinjësisë së mirë, i ftojmë të jetojmë bashkë. Është akt kujtese, sepse partitë e mëdha e kanë harruar çështjen çame, është akt bashkimi e konsensusi, duam ta firmosin të gjithë, myslimanë, krishterë e ortodoksë, të majtë e të djathtë, është akt drejtësie evropiane mbështetemi vetëm mbi ligjet evropiane, akt patriotizmi për të gjithë se atdheu është dhe kujtimi i të parëve, ne i respektojmë ata”, shtoi Idrizi.
Ndër të tjera Idrizi deklaroi se po krijohet një front kombëtar që do firmosë një peticion pro rezolutës. Ky front, shtoi ai duhet ti kundërvihet frontit antikombëtar, atyre që janë kundër kësaj rezolute. Idrizi tha se deri më tani peticionin pro rezolutës e kanë firmosur aktivisti i shquar kombëtar Sami Repishti dhe ish-presidenti shqiptar Alfred Moisiu.(kortezi Balkanweb)

RETORIKA NACIONALISTE DESTABILIZON RAJONIN

by

Nga Aleksandër Arvizu*/

Kjo konferencë e duhur vjen vetëm pak javë pasi Shqipëria festoi 100 vjetorin e pavarësisë. Ky rast shumë i rëndësishëm shërbeu si një mundësi për të kthyer vështrimin pas në shekullin e fundit të ndryshimit siç u përjetua nga Shqipëria– dhe për t’u përsiatur mbi drejtimin e saj në të ardhmen.

Në vitin 1912 Shqipëria dhe Ballkani Perëndimor po vuanin tmerret e Luftërave Ballkanike, dhe qenë në greminën e “Luftës së Madhe”, e cila do të vinte në lëvizje modelin për konflikt global në shekullin e 20-të. Paqëndrueshmëria e këtij rajoni ishte një faktor kontribuues për zjarret e mëvonshme që përpinë shumë shtetkombe dhe morën miliona jetë të pafajshme. Mësimi që oshtiu ishte ky: në kërkim të sigurisë botërore, asnjë rajon nuk mund të injorohet.

Le të ecim me shpejtësi përpara deri në ditët e sotme. Ndonëse mjedisi aktual i sigurisë ndryshon në mënyra të rëndësishme prej 1912-ës, drejtuesit shqiptarë dhe të tjerë drejtues ballkanikë ende kanë nevojë të përkufizojnë marrëdhëniet e vendeve të tyre me fqinjët përkatës dhe më gjerë më bashkësinë europiane. Sikurse në të shkuarën, Shtetet e Bashkuara qëndrojnë të gatshme t’ju ndihmojnë në këtë proces. Por, le të jemi shumë të qartë: udhëheqja dhe vizioni në fund të fundit duhet të vijnë prej Shqipërisë dhe vendeve fqinje të saj, veçanërisht prej drejtuesve të zgjedhur.

Muajin e kaluar, Ndihmës Sekretari i Shtetit Filip Gordon iu drejtua Këshillit të Atlantikut gjatë festimeve të 50-të vjetorit të tij në Uashington, D.C. Në fjalimin e tij ai tha “përparimi [në këtë rajon] varet nga gatishmëria e drejtuesve politikë për të kapërcyer gjërat që i dallojnë, nacionalizmin e ngushtë dhe ekonomitë e ngurta që nuk kanë vend në shekullin e 21-të”.

Tashmë kemi parë mënyrat me të cilat udhëheqja pozitive po bën ndryshimin. Rajoni i Ballkanit po përjeton aktualisht një periudhë relativisht paqësore dhe të gjitha vendet e Ballkanit – dhe sidomos Shqipëria– kanë kontribuar përtej këtij rajoni në operacione paqeruajtëse dhe stabilizimi tjetërkund.

Siguria dhe bashkëpunimi tjetër si qëllimi për ta çuar më tej integrimin

Më lejoni të adresoj një çështje që ka dalë në pah gjatë javëve të fundit, ajo e nacionalizmit. Ka mënyra për t’u marrë me trysnitë e vazhdueshme dhe kërcënimet e nacionalizmit. Njëra mënyrë është bashkëpunim sigurie i përmirësuar mes fqinjëve.

Bashkëpunimi i sigurisë ofron mjete shumë të prekshme dhe konkrete për krijimin e mekanizmave që frymëzojnë besim dhe nxisin bashkëpunimin. Ky bashkëpunim më pas bëhet themeli për një bashkëpunim dhe mirëkuptim më të madh rajonal.

Për shembull, gjatë dekadës së shkuar, disa vende të rajonit — Shqipëria, Kroacia, Maqedonia, Mali i Zi dhe Bosnjë-Hercegovina – kanë punuar së bashku drejt anëtarësimit në NATO, flamuri i NATO-s është pikërisht këtu në të majtën time, përmes Nismës SHBA – Karta e Adriatikut. Dy nga këto vende tani janë anëtare të plota Ngjizur si një mjet për të ndarë mësimet e nxëna nga reforma e mbrojtjes, “A-5” siç njihet zakonisht grupimi, dislokoi rishtazi një njësi të përbashkët trajnuese të policisë ushtarake në Afganistan nën drejtimin kroat — një arritje domethënëse dhe e lavdërueshme.

Ndërkaq, Shqipëria po drejton planet për të bashkërenduar më mirë përgjigjen ndaj emergjencave dhe përpjekjet e ndihmës për fatkeqësitë. Fatkeqësitë natyrore – qoftë nëse shkaktohen prej përmbytjeve, zjarreve në pyje ose borës së madhe – ndikojnë të gjitha vendet e rajonit dhe e bëjnë bashkëpunimin rajonal thelbësor.

Një fushë tjetër ku bashkëpunimi të shpie drejt sigurisë së përmirësuar është përmes shkatërrimit të municioneve dhe armëve të tepërta. Armët dhe municionet e vjetëruara, të paqëndrueshme, të ruajtura në mënyrë të papërshtatshme dhe jo siç duhet përbëjnë rrezik për çdo vend të rajonit. Shqipëria ka bërë përparim të madh në përpjekjet e saj për të eliminuar rezervat e mëdha të armatimeve ushtarake të tepërta. Ajo ka tani kapacitet që mund të ndihmojë vende të tjera të rajonit për të bërë të njëjtën gjë, duke rritur kështu sigurinë rajonale.

Së fundi, rritja e bashkëpunimit ekonomik mund të udhëheqë drejt përmirësimit të sigurisë. Propozime të tilla si Gazsjellësi Trans-Adriatik, njohur ndryshe si TAP, sikurse dhe rrugë e rrjete hekurudhore të përmirësuara, të tillë si Korridori 8, lidhin më mirë popujt dhe ekonomitë e rajonit, duke çuar drejt një integrimi më të plotë.

Shqipëria si një partner konstruktiv për rajonin

Megjithatë, trajektorja e përgjithshme pozitive e bashkëpunimit dhe integrimit rajonal, nuk është diçka që mund të merret për e mirëqenë. Disa aktorë shqetësues ose veprime të pavenda të ndërmarra për përfitim afatshkurtër politik, mund të çrregullojnë rajonin dhe të trazojnë tensione etnike ose fetare mes kufijve.

Rishtazi, Shtetet e Bashkuara kanë vënë re një rritje të pavend në retorikën nacionaliste këtu në Shqipëri, veçanërisht në javët që çuan drejt festimeve të 100 vjetorit dhe pasuan më tej.

Kjo retorikë kontraston dukshëm me rolin e përgjithshëm pozitiv që Shqipëria ka luajtur tradicionalisht në rajon, sidomos me popullsinë etnike shqiptare. Qeveria e Republikës së Shqipërisë dhe partitë politike – përfshirë opozitën – kanë lëshuar në përgjithësi mesazhe të qarta, të përgjegjshme duke i inkurajuar popullsitë etnike-shqiptare që jetojnë jashtë vendit, të punojnë së bashku me qeveritë e tyre për të zgjidhur problemet e tyre.

Kohët e fundit, aktorë politikë të ndryshëm në Shqipëri kanë kërkuar të përdorin mesazhe negative të fokusuara në etnicitetin për qëllime të ngushta politike. Kjo është një lojë e rrezikshme. Tensionet etnike, nëse zgjohen njëherë, janë të vështira, nëse mos të pamundura për t’u parashikuar ose kontrolluar. Është e domosdoshme që personat përgjegjës të përmbahen nga ndezja e ndjenjave etnike, si brenda ashtu edhe jashtë Shqipërisë.

Retorika dhe veprimet nacionaliste, përveçse mund të destabilizojnë potencialisht rajonin, e dëmtojnë reputacionin e Shqipërisë. Për shkak të deklaratave dhe pohimeve të ndryshme të debatueshme, të bëra në prag të festimeve të 100 vjetorit, dy vende fqinje anuluan pjesëmarrjen e tyre në këtë ngjarje historike. Kjo mund të duket si një pasojë e vogël, për disa ndoshta si ato shënimet në fund të faqes, por është diçka që frenon marrëdhëniet, pengon komunikimin dhe bashkëpunimin dhe bën që zgjidhja e çështjeve të pazgjidhura të bëhet shumë më e vështirë. Dhe ne, Shtetet e Bashkuara, i kushtojmë vëmendje kësaj.

Kërcënimet e kohëve të fundit ndaj pakicës maqedonase në Liqenas nga disa individë të drejtuar gabimisht, është tërësisht e papranueshme dhe duhet të refuzohet kategorikisht prej të gjithë shqiptarëve.

Thirrja e fundit nga Aleanca Kuq e Zi për referendumin për bashkimin Shqipëri-Kosovë nuk i shërben as aspiratave të integrimit Euro-Atlantik të vendit, dhe minon përparimin e arritur për stabilitetin dhe paqen rajonale, dhe lëvizjen drejt integrimit europian.

Më lejoni të jem i qartë si kristali, absolutisht i qartë: Shtetet e Bashkuara të Amerikës nuk e mbështesin ndryshimin e kufijve kombëtarë në rajonin e Ballkanit. Çdo përpjekje për ta bërë këtë, është kundërproduktive dhe destabilizuese.

Partitë politike dhe drejtuesit duhet të përqendrohen në atë që ata thonë se është e rëndësishme: integrimi Euro-Atlantik. Fjala për një “Shqipëri të Madhe” të rreme është një shpërqendrim nga problemet shumë reale me të cilat përballet Shqipëria sot, dhe votuesit nuk duhet të bien pré e kësaj.

Dialogu politik i Shqipërisë duhet të përmbajë një spektër zërash, por zëra që shprehin ide konstruktive për t’i sjellë së bashku njerëzit.

Ne besojmë se një lëvizje e re politike sikurse Aleanca Kuq e Zi, mund dhe duhet të luajë një rol të rëndësishëm dhe konstruktiv në politikën shqiptare.

Duke parë rolin pozitiv që Qeveria e Shqipërisë ka luajtur tradicionalisht në ruajtjen e marrëdhënieve të mira me fqinjët e saj, nxisim drejtuesit e saj që të jenë të qartë në këtë element. Zgjedhjet nuk duhet të jenë një justifikim për të dërguar mesazhe të përziera.

Gjithashtu, kërkojmë që politikanët dhe drejtuesit politikë të Shqipërisë nga i gjithë spektri, të ripërtërijnë përkushtimin e tyre për të përcjellë mesazhe të përgjegjshme ndaj të gjithë shqiptarëve.

Zonja dhe zotërinj, bashkëpunimi për sigurinë në Ballkanin Perëndimor gjatë dhjetëvjeçarit të shkuar ka qenë një histori pozitive. Të gjitha vendet e rajonit kanë bërë përparim të madh në kapërcimin e konflikteve historikë shpesh shekullore.

Përfitimet që kam përshkruar këtu janë të vërteta, por ato nuk mund të merren për të mirëqena. Përparimi mund të përmbyset. Historia e kohëve të fundit tregon se nacionalizmi është ende një forcë e fuqishme në Ballkan.

Në librin “Paris 1919”, autorja Margaret MacMillan, që ka fituar çmime shkroi këto fjalë: “E shkreta Shqipëri e vogël, me kaq armiq të fuqishëm dhe me kaq pak miq. Ajo nuk kishte thuajse aspak industri, pak tregti, asnjë hekurudhë dhe vetëm rreth 200 milje rrugë të shtruara. Shqipëria u ngrit pak para lufte, e krijuar prej katër vilajeteve të perandorisë Osmane. Pak të huaj e kishin vizituar atë; pak dihej mbi historinë apo popullin e saj”.

Çfarë ndryshimi ka sjellë një shekull. Shqipëria ka fituar respektin dhe admirimin anembanë globit. Shqiptarët jetojnë brenda kufijve të sigurt; ata nuk ndihen më të kërcënuar prej armiqve të jashtëm. Kosova është tani një shtet sovran, i pavarur dhe i lirë. Dhe në rrjedhën e 100 viteve të shkuar asnjë vend në botë nuk e ka treguar veten që të jetë një mik më konsekuent dhe më i qëndrueshëm për popullin shqiptar, sesa Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Shqipëria qëndron sot si një shembull ndriçues i tolerancës dhe i përfshirjes. Rruga që shtrihet përpara për shqiptarët dhe për të gjithë popujt e Ballkanit Perëndimor është e qartë: integrim më i madh përmes NATO-s, Bashkimit Europian dhe institucioneve Euro-Atlantike, dhe refuzim i vendosur ndaj praktikave përçarëse që nuk kanë absolutisht vend në shekullin e 21-të. Ju faleminderit për vëmendjen tuaj sot dhe ju uroj ditë të mbarë!

*Fjalim i ambasadorit të SHBA Aleksandër A. Arvizu në konferencën e 15-të Ndërkombëtare mbi Sigurinë në Ballkanin Perëndimor

PERSHENDETJA E AMBASADORIT GALAXHI NE PRITJEN E 11 DHJETORIT

by

Mirëma të gjitheve; Good evening everyone!/

Gëzuar 100-vjetorin e Pavarësisë Shqipëri!/

Happy Independence Day Albania!/

Happy Independence Day to all Albanians wherever they live!/

 

Distinguished Deputy Assistant Secretary Philip Reeker,/

Distinguished Senators, Congressmen,/

Distinguished former US Ambassadors to Albania, /

Distinguished men and women in uniform,

Dear friends and compatriots,

We are gathered today to celebrate a very blessed day for Albania and Albanians: the first 100th anniversary of our Independence Day. May God bless all those generations which paved the way to the very wise and brave men and women who contributed for the proclamation of Independence on November 28, 1912!

All Albanians celebrated and continue to celebrate, in Albania and all-over the world; and we are proud tonight to celebrate in this very blessed land called the United States of America, that for centuries has been hosting freedom dreamers and freedom makers; that hosted the founding fathers of “Vatra” exactly 100 years ago; that hosted the great Albanian thinkers and patriots: ambassador Konica and bishop Noli; Belushi brothers as well. We are proud tonight to celebrate especially here, in Washington DC, I believe, in the Capital of the Democratic World.

Special thanks and gratitude must go to the founding father, Ismail Bej Qemali, who had the clarity, the wisdom and the vision to act fast and determinedly, in order not to lose the momentum that historical conditions provided, in order to seal the centuries-long dream of Albanians for having their own independent state, their own beautiful, proud, freedom-loving Flag.

Today, we Albanians are and feel proud of being a valid partner in producing freedom and stability; of having our Flag lined-up together with the other 27 NATO member-states; we feel proud that we stood the challenges of the first 100 years, and we are so confident that we will stand the new challenges of the next 100 years.

Albanians are so confident for their future, because their past is so glorious, full of heroes and freedom-fighters. It was exactly on November 28, 1444, that our National Hero, Gjergj Kastrioti –  Scanderbeg, raised the very same Flag proclaiming the independent and unified state of Arbëria, which included all Albanians under one and the same Flag.

Dear friends,

It would have been quite unfair to portray Albanians only as good and brave freedom-fighters, because Albanians have given the world Mother Theresa, one of the greatest examples of compassion, love and maturity. She remains a great reminder of what our mission in life should be.

Keeping all these in mind, during these two decades in democracy, Albania has played and will continue to play a very constructive and moderate role in our Region, despite the difficulties this approach have had and will continue to have for Albanians, who practically live in half of the states of the Region.

But, we are determined and fully convinced that the only and ultimate station for Albania and the Region is Brussels; it is the European Union. The faster we reach that station, the better it is for the whole region, even wider.

Albania and Albanians will continue to be a factor of stability, of good understanding, of open and sincere friendship, based always on the values and principles of democracy; working for a Europe Whole, Free, and at Peace.

Dear Friends,

On behalf of the whole Albanian Nation, I have to thank the United States of America and their distinguished Statesmen for the direct and principled support that they have provided for us, for the Albanian Nation.

100 years ago, President Wilson’s determination sealed the existence of Albania on the map of Europe;

Almost a century later, President Clinton’s determination freed the other half of our nation, adding dear Kosova to Europe’s map;

And a few years ago, President Bush Jr. and President Obama welcomed Albania to NATO, a meaningful re-birth for all Albanians.

Thank you America! We owe you so much!

But, besides many, America has another very precious jewel on its crown, it has the wonderful patriotic Albanian-American community; part of which fills this hall tonight.

Dear compatriots,

Your patriotic and democratic contribution, that of your fathers and grand-fathers, all-together has been an added value to Albania’s heritage, which You so well preserve and transmit from generation to generation. Thank you my dear compatriots!

My dear non-Albanian-speaker friends, I apologize for closing my remarks in Albanian, but I found it so difficult to translate the following lines into another language:

“Sa të rrojë gjithësia,

Sa të rrojë gjithë dheu

Do të rrojë Shqipëria,

Edhe emri i Mëmëdheut.”

 

Gëzuar!

May God bless you all!

May God bless our Independence Day!

God bless the United States of America!

God bless Albania and Albanians wherever they live!

Thank you.

*Ky fjalim u mbajt ne pritjen qe dha ambasadori Gilbert Galanxhi ne Washington me 11 dhjetor 2012 me rastin e 100 vjetorit te Pavaresise se Shqiperise

 

ASGJË NUK KA PËR TË NDODHUR MË 21 DHJETOR

by

NGA ALFONS GRISHAJ /

Zhurma e madhe për njëfarë pseudoprofecie sipas kalendarit Maya, ka shqetësuar një pjesë jo të vogël të njerëzimit, sigurisht dhe atdheun tim.Rastësisht, shikova një emision në një nga televizionet shqiptare, dhe në mos gabohem “Vizion Plus”. Të ftuar  ishin Fatos Klosi, fizikan, një person tjetër që nuk ia mbajta mend emrin dhe përmes linjës telefonike e pranishme ishte gjithashtu Mimoza Hafizi, astrofizikante në profesion. Personi që mbronte kalendarin  Maya, ishte njeri që kishte studiuar literaturë të kohëve të fundit, por ishte shumë i shpërndarë, për rrjedhojë nuk ia doli të artikulonte shkencërisht një çështje që në fakt i përket kulturës së qytetërimeve të hershme. Habia  ime e madhe qe, kur dëgjova shprehjen e z. Klosi: “Unë nuk u besoj librave!” Le të shpresojmë që ishte një lapsus, një shkapërcim logjik, një përpjekje për të justifikuar mospregatitjen e tij etj. Sepse përndryshe  do të na duhej të ndjenim keqardhje për të gjithë ato studentë e studente të cilëve u jep mësim një njeri “që nuk u beson librave!”

Shumë më ndryshe u paraqit, astrofizikantja, Mimoza Hafizi, e cila, shpjegoi me thjeshtësi (jo matematikisht ), se përse nuk do të ketë apokalips.

Unë mendoj se zhvillimi i njerëzimit ka kaluar në disa faza, por misteri univers është i njëjti.

Që nga kalendari  Maja, deri tek ai Sumerian 4500 më parë, shkenca ka përparuar shumë, por zbulimet nuk janë në atë nivel që të qartësojnë definitivisht ndërgjegjen tonë. Që nga Njutoni tek Ajnshtajni dhe deri tek Hawkins, teoritë e ndryshme janë ballafaquar me sfidat e kohës. “Teoria  Relativitetit”, “Teoria e Big Beng”, “Teoria e Tingujve”, “Teoria e Magmës”, “Teoria  e Ciklit Diellor”, “Teoria Dimensionale” e shumë teori të tjera, janë sigurisht zbulime që pasurojnë kuptimin tonë mbi universin, por kurrsesi nuk përbëjnë çelësin zbërthyes të misterit të gjithësisë.

Librat ”Chariots of the Gods”, apo “Teknologi of the Gods” etj., kanë për bazë fakte tokësore të përzierë me teori jashtëtokësore, të cilat të bëjnë të mendosh se ne nuk jemi të vetëm. Për këtë u shpreh në një intervistë dhe Presidenti i Rusisë, Medvedev,i cili pranoi faktorin UFO.

Fakte dhe pasaktësi të cilat përputhen dhe nuk përputhen me realitetin. Fuqia e trurit tonë është minimale përballë universit që ka krijuar ZOTI. Çdo përrallë, hamendje, shkencë apo pseudoshkencë është e pazoja për të përcjellur mesazhin e caktuar tek shpirti dhe truri i njeriut.Nëse do t’i referohemi Profetit St. Malachy, fundi i botës do të jetë, kur të vijë Papa 112. Papa i sotëm është 111, ne do të kemi dhe një Papë pas Benediktit XVI-të, i cili do të quhet (gjithnjë sipas St. Malachy), Petrus Romanus.Profetet e medhenj, Nostrodamus,Vagna, Caesy etj, rrotullohen rreth 2013-2040, por asnjë nuk është i saktë… Pse?

Nëse do t’i referohemi Biblës, ajo qendron shumë larg hamendësive të pseudoshkencës dhe shkencave ekzakte, në lidhje me apokalipsin, jo sepse thjesht aty nuk ka një datë të parashikuar, por sepse përcaktohet se fundi i kohrave ashtu si vetë krijimi vjen po nga fuqia e Zotit.

T’i hedhim shkurtimisht një sy teorisë Maya, sipas kalendarit të së cilës predikohet fundit i botës. Le te shohim trajektoren e planetit “ Nibiru”, apo asteroidit “Nibiru” që mendohet të kalojë afër Neptunit. Distanca mes këtij të fundit deri tek Toka, është 2.812 bilion mila. Shpejtesia e  asteroidit “Nibiru”  mendohet të jetë 40-45 mije  mila për orë. Kanë mbetur dhe rreth një javë nga dita që mendohet kataklizma!!! Matematika është e thjeshtë, gëzohuni dhe jetoni pa frikë, asgjë nuk ka për të ndodhur me 21 Dhjetor të këtij viti.Toka jonë ka një Protektor të madh siç është Jupiteri, diametri i këtij planeti gjigand është 88.763 mila, kurse ai i tokës është 7.520 mila. Jupiteri ka 16 hëna, kurse toka një. Asteroidet e shumtë i pret Jupiteri pa rënë në tokë. Prandaj shkencëtarët e kanë cilësuar Jupiterin, bodyguardin e Tokës. Ai nuk është rastësisht në atë pozicion. Sateliti I NASA-s sillet rreth tokës duke kontrolluar çdo trup qiellor të padëshirueshëm që mund të drejtohet nga Toka.

Ne, shëmbëlltyra e krijuesit, jemi fëmijët e vegjël, me vizion  të reduktuar në të kaluarën për të sotmen, e po kështu sot për të ardhmen, dhe aspak për të përjetshmen.

Ne jemi të kontrolluar çdo minutë dhe orë, çdo ditë dhe vit. Zoti, nuk na krijoi për të na shkatërruar, por për ta jetuar jetën në mrekullinë e universit të Tij.Ajnshtajni thotë, “If the honey bee ever disappeared, man will only have four years left to live.” Pra, përsëri ne kemi kohë për ta jetuar këtë mrekulli që e bëri Demiurgu.

 

 

ÇAMERIA MES AMANETIT DHE REALDIPLOMACISE

by

Nga Arben Manaj /

 Përfaqësuesi parlamentar më i spikatur i çamëve në Shqipëri, Shpëtim Idrizi, kapërcyesi i njohur i ylberit politik pas zgjedhjeve të fundit, me qëllim përkushtimin ndaj kësaj çështjeje, në një shkrim për të shumëpërfolurën rezolutë çame, e cila ende nuk dihet nëse do e marrë ose jo vulën parlamentare, theksonte këto ditë se: “Ky amanet nuk është i thjeshtë, sepse që të përmbushet duhet bërë politikë, duhet bërë diplomaci.”
Dhe këtu qëndron në thelb tërë e panjohura e zgjidhjes ose jo, por edhe nëse ndodh, e rebusit të çështjes çame, pikërisht te diplomacia dhe bashkë me të kuptohet, mënyra se si bën politikë në funksion të përmbushjes së këtij amaneti.
Padyshim, çështja çame është absolutisht aq e vërtetë siç e ka përshkruar tërë ndjenjë dhe patos deputeti Idrizi dhe ka tërë ato sensibilitete dhe sfida, që normalisht ai i identifikon drejt dhe saktë.
Leva e Arkimedit në këtë histori të dhimbshme mbetet përdorimi i atij mjeti efikas të gjetur, mbi të gjitha diplomatik, për ta trajtuar dhe zgjidhur aq sa mundet, në përputhje me pritshmëritë e popullit çam, pritshmëri që për mendimin tim, janë sa të natyrshme aq edhe utopike në kontekstin e problematikës shtetërore mes Greqisë dhe Shqipërisë, por edhe të vetë kompleksitetit të navigimit nëpër labirintet e të drejtës ndërkombëtare dhe parametrave shpesh padrejtësisht dhe poshtërsisht të përthyeshëm të aplikimit të saj në botën e sotme, në dëm të kombeve më të vegjël.
Si parantezë, nëse dikush do të mendojë, siç ndodh jo rrallë në mjedisin shqiptar, se nga shtjellimi i kësaj teme delikate do të perceptohesha sadopak dhe naivisht si antishqiptar, më lejoni ta kujtoj se më lidhin me çamët dhe më ndanë me grekët një fat tragjik i njëjtë deri diku, si stërnip krenar i një Dëshmori të Kombit, vëllait të gjyshit tim, komandant çete në Tepelenë, i rënë duke luftuar me armë kundër forcave greke, varri i të cilit gjendet në varrezat e dëshmorëve të Tepelenës.
Gjithsesi, përfaqësuesit politikë dhe parlamentare të çamëve, si bartës të këtij amaneti postum, e realizojnë dhe konceptojnë fatmirësisht faktin se për ta çuar në vend këtë amanet, që se tret as dheu, hyn në lojë një shtet apo shtete të tjera, hyjnë në lojë marrëdhëniet ndërkombëtare, detyrimet integruese, dhe nga dikush bëhen hesape dhe pazare se sa peshon realizimi i amanetit.
Nga ky këndvështrim, edhe nëse miratohet ose jo nga Parlamenti shqiptar, kjo rezolutë realisht do të jetë më shumë një akt-tentativë për shumë kohë, dekada do të parashikoja, sesa një shans real për të ndikuar në zgjidhjen përfundimtare të çështjes.
E them këtë pasi, nuk duhet të fshihemi pas gishtit dhe nëse nuk do të biem pre e optimizmit të pavend dhe pse jo edhe folklorizmit dhe romantizmit patriotik të evidentuar së shumti gjatë 100-vjetorit të Pavarësisë, çështja çame në realdiplomacinë moderne ka barriera kolosale për të kapërcyer, dhe zgjidhja e saj duket po aq e ftohtë dhe e largët sa Poli i Veriut.
Marrë si të kuptueshme dhe të imagjinueshme se cilat janë ato, çdo qeveri shqiptare që në fillesat e saj e deri më sot, realisht dhe pa partizanllëk politik duhet jo vetëm vlerësuar për sa është bërë, por edhe mirëkuptuar përse nuk ka shënuar aq progres avancimi i saj.
Fakti që sot në Shqipëri ka parti çame, nuk është tregues i asaj se ka mosndjeshmëri nga shqiptarët e tjerë jo çam, apo partitë mainstream për këtë çështje. Aspak.
Ka një arsye për këtë situatë. Dhe s’ka se si të ndodhte dhe ndodh ndryshe, kur një vend i vogël si Shqipëria me një histori të komplikuar dhe mbështetje të pamjaftueshme dhe me deficenca të ndjeshme në lobimet diplomatike ndërkombëtare për këtë çështje, nuk ka këllqet për ta mbrojtur, jo më sa për të larë gojën, por për ta futur atë në shinat e zgjidhjes reale.
Përballë ka pasur historikisht një shtet të përkëdhelur të Perëndimit, dhe shtet të integruar dhe kopsitur mirë në strukturat e sigurisë europiane, por edhe ato të Bashkimit Europian.
Një Greqi me përkrahje shtetesh të fuqishme që ishin kundërshtarët e Shqipërisë politike dhe sot mbeten armiqtë e asaj etnikë jo vetëm në diktaturë, por edhe në demokraci.
Një Greqi që ka lobe të fuqishme në këtë anë dhe në anën tjetër politike të Atlantikut, me influenca të konsiderueshme në administratën amerikane, e cila për hir të së vërtetës, nuk është se shfaq për çështjen çame ndonjë entuziazëm, për të mos thënë e injoron tërësisht, pasi nuk ka mbërritur ende në tavolinën e dosjeve të çështjeve kontraverse të diplomacisë botërore dhe amerikane.
Dhe përballë kësaj Greqie, që sot është në reanimacion ekonomik, ka qenë dhe është një Shqipëri në reanimacion demokratik, shumë më e pafuqishme dhe ndikuese, pavarësisht nga forca e të drejtës për të imponuar, në mos për zgjidhje të pranueshme, të paktën të negociueshme të çështjes çame.
Një Shqipëri që ende s’ka hyrë në paradhomën e BE-së, ku Greqia ka një votë dhe veto bllokuese, të cilën ajo pa asnjë kompleks dhe skrupull e përdor sa herë i duhet në relacion me fqinjët, me të cilët ka probleme të pazgjidhura, siç është rasti i Maqedonisë, por edhe pse jo zyrtarisht i konfirmuar dhe i deklaruar, por i ditur, edhe ai i Shqipërisë.
Në të tilla rrethana, për hir të së vërtetës së hidhur, asnjë qeveri shqiptare nuk ka hapësirat e nevojshme për të manovruar dhe ndikuar realisht.
Larg pesimizmit, fatkeqësisht kjo gjendje do të vazhdojë për një kohë të gjatë, madje shumë të gjatë, ku së pari, që Tirana zyrtare të mund të jetë relativisht imponuese, do të duhet që minimalisht të jetë e barabartë në të njëjtën tavolinë me Greqinë në BE, që thënë ndryshe do duhet të bëhet anëtare e Klubit, anëtarësi, që siç duken bathët, do të kërkojë të paktën një dekadë.
Vetëm atëherë do të mund të ngjallen shpresat për ngritjen e problemit në nivel po them, të një çështje të brendshme të shtëpisë së shteteve anëtare të BE-së, që do të duhet të shtrohet për zgjidhje dhe dëgjohet më seriozisht.
Pa harruar mbi të gjitha, lobimin jetik të kësaj çështjeje në Uashington, si një shtet, që mund, nëse i volit të ndikojë që çështja çame të hyjë në hullinë e një zgjidhjeje me marrëveshje.
Por, Shqipëria pa hyrë dhe zënë karrigen e vet në tavolinën e BE-së vetëm do të bëjë harakiri politik dhe diplomatik me këtë çështje.
Kjo është dhe mbetet edhe sfida më e madhe e përfaqësuesve të sotëm dhe atyre të ardhshëm të “popullit çam”, siç parapëlqen ta quajë z. Idrizi, nëse do përfaqësohen në Parlamentin apo qeveritë e ardhshme shqiptare, që të punohet sa më shumë për integrimin sa më parë të Shqipërisë në Bashkimin Europian si parakusht, si dhe të ndikojë në eliminimin e atyre shkaqeve ose politikave shqiptare, që e frenojnë realisht integrimin kuptimplotë të Shqipërisë në BE.
Thënë kjo, kompleksiteti i çështjes çame është i nevojshëm të artikulohet akoma më shumë qartë dhe me realizëm edhe për veshët e popullit çam nga përfaqësuesit e saj, të cilët nuk duhet të mbjellin iluzione se me demonstrime në afërsi të kufirit greko-shqiptar sensibilizohet siç duhet çështja, edhe pse ajo ndihmon, që ajo çështje e aktualizuar përmes Rezolutës, të mos mbesë vetëm në kufijtë e formulimit të amanetit dhe assesi kapak i asaj çka është bërë dhe thënë për çështjen çame, por si një dritare shprese, edhe aty ku kjo shpresë duket sot e vaktë, në këtë fillimshekulli të quajtur shpesh shekulli i shqiptarëve. (Kortezi Gazeta “Shqip”)