Maqedonia – Page 4 – Dielli

MAQEDONIA NË VORBULLËN E FQINJËVE ANTISHQIPTARË

October 18, 2015 by dgreca

Nga Brahim Ibish AVDYLI/
*”Hapi i parë në likuidimin e një populli është të fshini kujtesën e tij. Shkatërroni librat e tij, kulturën e tij, historinë e tij. Atëherë, vini dike të shkruajë libra të rinj, të krijojë një kulturë të re, të shpikë një histori të re. Para se të kalojë shumë kohë, kombi do të harrojë çfarë është dhe çfarë qe”./
*Thënie e marrë nga gazetari Amerikan, Edward R. Marrow, dhe libri i tij, “A nation of sheep will beget a guvernment of wolves”, cituar nga vepra e njohur “Maqedonia shqiptare-në dritën e teksteve dhe dokumentareve historike”, Vëllimi i I-rë, Tringa Design, Tetovë 2009, faqe 7./

Edhe disa fjalë për Aleksandrin e Madh/

Kur e fillojmë këtë histori për Aleksadrin e Madh, mund të themi se Shqipëria e ka nxjerrë LEK-un nga pseudonimi i tij dhe e mbajnë me nderim të thellë monedhën e tyre nacionale. Duhet të themi se asnjë shtet tjetër dhe veçanërisht as Greqia nuk kanë monedhë me emrin “LEK”. Pseudonimi -lé (k)-si-ândër= -leks-ândër është i bërë nga dy fjalët komponente në gjuhën shqipe, që prej atëherë e deri më sot, sepse LEK-u dhe ndrra vinë në gjuhën shqipe prej pellazgishtes, të cilat edhe sot do të thonë “Leka është si ëndërr”, d.m.th. “është Lek-a” që ka lindur “si ëndërr”.
Shqiptarët i kanë ngjitur emrat e njerëzve të tyre edhe sot në forma të ndryshme, si variante të këtij “llagapi”, p.sh. LEK, ALEKS, SANDRI, LEKSANDER, etj. e edhe në Greqinë e sotme ku ndodhet një ishull me emrin Andra, që në vizitën e tij nga Arben Llalla, është vërtetuar se ky vend prej shekullit XII p.e.s. e deri më sot banohet mbi 70% të njerëzve të cilët e flasin në familjen e tyre gjuhën shqipe, pra janë arvanitas.
Ishulli ANDRA i ka 27 fshatra shqipfolëse; toponimet dhe mbiemrat e familjeve janë shqip. Pseudonimi ALEKSADËR përbëhet nga fjalë të kuptimësisë shqipe.
Elementet që e tregojnë pikësëpari origjinën ilire dhe shqiptare të Aleksadrit të Madh prej mbishkimit të gjetur në Egjipt, ku thuhet se Aleksandri i Madh quhej Meryamun, prej një citimi nga disa shkencëtarë të botës së gjërë. Pseudonimin e tij i marrur më vonë, shtatë fish e tregon se ai ishte ilir dhe shqiptarë.
Në Enciklopedia e Lirë apo Wikipedia Org na jepet si “sllav”, “makedon” e “grek”. Ne po i japim më poshtë shtatë të dhëna, të marrura nga Arben Llalla:
1.-Filipi ishte i lindur nga nëna ilire; dhe Olimbia, gruaja e tij, nënën dhe babain e kishte ilir. Pra, reciprokisht e shkencërisht ALEKSANDRI I MADH ishte Ilir. Filipi ishte djali i Eurodikes, e cila vinte nga fisi ilir i Lynkestëve. Aleksandri, bir i tij, është e sigurt se ishte djali i ilires Olimbia, e cila vinte nga fisi ilir i Epiriotëve. Shpesh ajo akuzohej se Aleksandri nuk ishte djalë i Filipit, por i gjarprit Amon, sepse ajo e adhuronte pandërprerë gjarpërin dhe një VETI të gjarpërit e kishte biri i saj.
2.- Vetëm të gjykojmë më njerëzisht, nga vetë pamja e jashtme e Aleksandrit dhe karakteri i tij, ai i ngjante Olimbisë; kishin të përbashkët ngjyrën e flokëve, bukurinë e fytyrës, ambicien, zgjuarsinë, etj.
3.-Emri i pagëzimit të Aleksandrit ishte Meriamun, një emër që zbërthehet vetëm në gjuhën shqipe të dialektit geg, “MER-JAM-UN”. Në disa fshatra shqiptare, sot ende thonë në Maqedoni “MER JAM UNË”, e cila, sipas gjuhës letrare shqipe do të thotë “MIRË JAM UNË”. Pra, Meriamun është emri i pagëzimit të Aleksadrit.
4.- Emri i njohur botërisht nga bëmat e Miriamunit ishte Aleksandër, të cilën, siç e shpjeguam më lartë, ka kuptim vetëm në gjuhën shqipe.
5.- Aleksandri ishte mbajtës i brirëve të Cjapit. Më vonë këtë shenjë do ta mbante Pirrua, mbreti i Epirit dhe Skënderbeu, mbreti i Epirit dhe Arbërisë.
6.- Gjuha që u fliste Aleksandri miqve të tij dhe bashkëluftëtarëve të suitës së tij të luftës ishte ilirishtja e dialektit gegë të Maqedonisë. Aleksandri gjuhën e shkruar pellazge me alfabetin fenikas, e cila thuhet se ishte “gjuha e vjetër greke”, e mësoi kryesisht nga Aristoteli. Ata kanë qenë pellazg me alfabet tjetër, jo “grekë”.
7.- Në vitin 1925 Republika e Shqipërisë, monedhën shtetërore e quajti me emrin LEK, për nder tipike të Aleksandrit të Madh. Në faqet e monedhës shqiptare LEK pasqyroheshin figurat e Aleksandrit të Madh, Herkulit, Akilit, Pirros, etj. Kur shteti shqiptar kishte këto elemente në monedhën e tij në vitin 1925, e cila vazhdoi deri në vitet 1950, Greqia dhe Republika e Maqedonisë (FYROM) nuk e kishin monedhën e tyre me këto figura shqiptare të njohura të historisë sonë të lashtë.
Janë mbushur librat në botë dhe Evropë, filmat, tragjeditë e komeditë me emrat e mbaresat greke “ois”, “os”, “us”, etj., të Aleksandrit, Herkulit, Akilit, Pirros, derisa na vjen të vjellim edhe emrat e tyre kombëtarë. Turp për këta emra të shpallur nga bota perëndimore “dreçër me bishta” e jo pellazgo-ilirë dhe shqiptarë me gabimet e bëra keqas e duke i shqiptuar jo drejtë, pra duke mos e njohur paraprakisht gjuhën e parë pellazgishten, që është në të vërtetë shqipja. Është turp për një Enciklopedi të Lirë, që nuk është “e lirë”, Wipikedia, që shkruan edhe faqe të tilla, aq paqartë.
Po i marrim dy libra të formatit të madh e voluminoz: “Die Menschen die die Welt veränderten” me pjesën për Aleksandrin e Madh; dhe “Atlas der Weltgeschichte, von 10.000 vor Christus bis heute”, e cila jo vetëm se tregon botën e vjetër “greke”, por edhe Aleksandrin e Madh dhe botën e tij të luftimit, mbretërimit dhe të nënshtrimit. Ai prej Maqedonisë dhe të ashtuquajturës “Greqi”, në moshën 19 vjeçare, në vitin 334 p.e.s., në krye të 45.000 luftëtarëve, i priu armatës më të madhe të kohës, i cili e kaloi Helespontin, midis Egjeut dhe Detit të Zi, rreth kokës së sotme të Turqisë për në Azi të Vogël, rreth qyteteve me të mëdha të Detit Mesdhé deri në Egjipt, duke u kthyer në Mesopotami, për të vazhduar ngjarjet në Azinë Qendrore e deri në Pamir e në Indi. Historinë botërore e ka lënë edhe në Bibël. Çuditërisht i dha fund jetës së tij nga një sëmundje e tmerrshme, nga malarja, në fund të majit të vitit 323 p.e.s.
Përveç të tjerëve, ai ia la Antigonit dhe djalit të tij të vetëm Dhimitrit (Demetrius) Atigoniten dhe Maqedoninë. Kjo shihet në faqet paraprake, “Die Griechische Welt”, me Spartën, Dodonën, Thebën, Maqedoninë, Siçilinë dhe Kartagjenën, etj. Aty i vendosin për “grekë” e jo për pellazgë. Nuk e shënon askund Aleksandrin e Madh si pellazgo-ilir, por si “maqedon”. Dihet se atëherë është folur gjuha pellazge dhe është shkruar gjuha pellazge me alfabet fenikas të Kadmit, por nuk kanë ekzistuar fare “grekët” dhe kjo vjen në shprehje pas vitit 1821 deri në vitin 1827, kur është njohur Greqia. Vepra të tjera nuk po i zëmë në gojë, por njërën po, po e përmendim. Ajo është “Homeri-Historia dhe racizmi”, në të cilën thuhet se përkundër Linearit A, që është më i vjetër dhe i një hieroglife mineone primitive, Lineari B, duke u nisur nga shekulli i XV i erës sonë, u bë për përdorim të zakonshën nëpër treva që e përdornin gjuhën hellene të shkuar me alfabet të Kadmit fenikas. Pra, de fakto, kjo është koha kur gjuha hellene u adaptua, ndërsa Greqia u themelua pas vitit 1827. Përpara kësaj nuk ka ekzistuar “Greqia”, dhe në qoftë se thuhet se ka ekzistuar një pjesë e këtij vendi, kjo pjesë është quajtur “Hellada”, sipas mitit të Hellenit.
Nga disa “historianë” të shteteve tona fqinjë, por edhe të largët nga ne, që nuk janë absolutisht shkencorë, por “pseudohistorianë”, pretendohet që Leka i Madh “nuk ka prejardhje shqiptare”. Le të thonë sa të duan ata se ky personalitet është “grek” apo “makedon”, asnjëra nuk e shprehë përkatësinë e tij etnike.
Maqedonia ka qenë një njësi shtetërore. “Greqia e lashtë” nuk ka ekzistuar fare, por Thesalia dhe Epiri, etj. E para ka qenë një njësi admistrative, ndërsa të tjerat janë cituar për “gjuhën heladike”, e cila është shkruar që atëherë, dhe e para gjuhë artificiale, e shkruar, e shtypur dhe e mësuar nëpër shkolla, e cila është e përkthyer në “gjuhën greke”, por nuk e ka pasur pas etninë “greke”. Njësia shtetërore e këtyre vendeve rreth e rrotull ka qenë e përbërë nga kombi pellazgo-ilir dhe shqiptarë, dhe kjo e ka shprehur përkatësinë etnike të përbashkët. Ka mjaft biografë e historianë të lashtë që i kanë lënë nëpër shkrimet e tyre shënime që shpjegojnë se Aleksandri i Madh ka qenë bir i një mbreti të Maqedonisë, Filipi të II, dhe i një princeshe ilire, Olimpisë, e bija e mbretit të Epirit, Neoptolemi i I, e që nuk kanë se ku i dërgojnë tjetër, pos në etninë e tyre, prej të cilëve ka lindur mbreti Aleksandri i Madh, që nuk mund të gënjejnë pseudohistorianët, madje as në Enciklopedinë e Lirë.
Shumë shkrues të ndryshëm të historisë antike, ndër ta edhe babai i historisë hellade, që e përkthejnë “greke”, Tukididi (Thucididis), na lajmërojnë se Pellazgët (pellazgo-ilirët apo shqiptarët) janë popull para grekëve të sotëm, “proeliminoi”.
Me këtë e vërtetojnë ata se kanë qenë para helenëve, d.m.th përpara se të lindin mitet për Hellenin, birin e Deukalionit, që është një konstrukt i vjetër i miteve që nuk e shprehë etninë, edhe pse përhapej rreth e rreth atij lokaliteti të asaj kohe, të cilën e shprehin mirë fjalët e Tukididit se para luftës së Trojës nuk ka bërë asgjë të përbashkët Hellada e as me forca të përbashkëta.
“Greqia”, në tërësi, nuk e mbante këtë emër, dhe Hellada nuk e ka pasë territorin që sot thirret Greqi, madje as mitin e Hellenit. Në atë kohë, ajo nuk e ka përfshirë dy të tretën e Greqisë së sotme, por më pak se një të tretën. Kësaj “Hellade”, ia dhanë emrin “sipas emrave të tyre, fiset e ndryshme, më tepër pellazgët”. Pra, nuk ishin pjesëtarë të kësaj “etnie” të “shpallur pas vitit 1821”. Ne, këtu e shpjeguam pak. Nuk është e vërtetë se ka ekzistuar atëherë Greqia. Por, të kthehemi në antikë.
Filipi, për të mësuar të birin e tij, Aleksandrin, i ka zgjedhur dy mësues ilir, që morën pjesë në tërë edukimin e tij, Leonidhën, që ishte kushëri me Olimpinë dhe Lisimakun, nga krahina e Dodonës pellazgjike. Më vonë, e ka sjellur nga Stagjira, me prejardhjen ilire dhe shqiptare, të njohur më vonë nën emrin e tij Aristoteli, një filozof i zoti nga Selaniku, për t`ia mësuar Aleksandrit të ri gjuhën e shkruar “hellade”, që është pellazgishtja, me alfabet fenikas nga Kadmi, jo gjuhën greke, që përkthehet e shkruhet mjerisht kështu, madje edhe prej shqiptarëve.
Në antikë, mund të shprehte historinë e bujshme të popujve të ndryshëm, sepse ata ishin pellazgë, që kanë jetuar atëbote dhe e kishin një gjenezë të përbashkët, në Troja, në Smirna, Qipro, Canan, Egjypt apo Mesopotami e deri në Indi.
Pra, më tepër nuk do të merremi me këtë çështje madhore, e as me konstatimet e historianit amerikan, Edwin Jacques; as Biblën e as veprën e Robert d`Angely, që i kemi lexuar, dhe historinë e gjatë të Elena Kocaqit për dinastinë e Maqedonisë me Aleksandrin e Madh, sikurse qindra autorë të huaj e shqiptarë.
Po ndalemi në rrjedhat e studimit të përparshëm për Maqedoninë dhe ato gjëra që kanë lidhje me te…

Historia e rrejshme dhe historia e vërtetë

Kur ta studiojmë historinë antike pa shumë vrapime pas emrave të vendosur tre shekujt e fundit, në shekullin XIX, XX e XXI, do të shohim se nuk ka ekzistuar fare Greqia me këtë territor që e ka sot territor të vetin, as edhe një vend në tërë rruzullin tokësor gjeografik me po këtë emër, para vitit 1827 e deri në gjenezën e njerëzimit, e as Homeri i Madh, në dy poemat e veta si kryevepra të letërsisë botërore, “Iliada” dhe “Odiseja”, dhe ai nuk i këndon asnjëherë emrit “Greqi” dhe “grek”.
Grekët e quajnë faqen e tyre në përkthimin anglisht “Hellenic Republic”, ndërsa në origjinal quhet “Υπουργείο Εξωτερικών-Greece”.
Fjalët “heladik” dhe “heladnik” evokohen vetëm në fund të shekullit XIX të kohës sonë dhe e marrin thelbin e historisë së lashtësisë, duke thënë se kjo histori është “greke”. Shteti Greqi u themelua me dredhitë e Evropës, Anglisë e Fuqve të Mëdha, për t`a fundosur njëherë e përgjithmonë historinë e vjetër; për t`a fshirë kujtesën e popujve; për t`a fshirë tërësisht vetëdijen e tyre dhe për të mos i lënë në gjenezën e Evropës popullin pellazg apo parailirë dhe ilirë, kur mija luftëra i ka thyer mbi kurriz e me vuajtje të mëdha ky popull. Kur u themelua Greqia afër 7.800.000 banorë janë arvanitas, pra shqiptarë, që e kishin ndërruar gjuhën e tyre me gjuhën greke, por pjesa më madhe e tyre e flasin në shtëpitë e veta gjuhën shqipe.
Gjuha më e vjetër që dokumentohet në vendin që sot quhet “Greqi” dhe që kanë dalur veprat e para nga Homeri i Madh, ka qenë pellazgjishtja e shkruar me alfabet fenikas prej Kadmit dhe ky është populli më i lashtë. Kjo gjuhë nuk mund të quhet “gjuha greke”, dhe duhet të ketë qenë gjuhë e folur edhe e popullatave përreth saj, siç e ka folur dhe shkruar populli i trevave të Greqisë së sotme, meqenëse se emri “Greqi” nuk ka ekzistuar, dhe as nuk mund të ketë ekzistuar në atë kohë të lashtë gjuha me emrin greqisht. Duhet të them se greqishtja e re starton me krijimin e shtetit Grek, ajo nuk është e argumetuar që nga lashtësia. Raportet historike, që në kohët e vona qarkullojnë me “hellen”, “hellas”, “hellade”, “hellandik”, grek e greqisht, para krijimit të këtij “shteti” me tokat shqiptare, janë të sajuara jashtë realitetit objektiv të historisë. Ato janë të rrejshme, false e të pavërteta.
“Po të pohohet e vërteta nga vetë grekët se edhe prejardhja e tyre më e hershme është pellazge, të cilët i këndon Homeri i Madh si popullsi më të hershme, dhe më pas historianët, si Herodoti, Straboni, etj., të cilët në lashtësi Athinën e quanin Pellazgji, edhe historia botërore e Greqisë do të bëhej shumë e thjeshtë, shumë dinjitoze, si e të gjithë gjitonëve”. Janë pohime këto të “historianëve”, në dyqind vitet e fundit të kohës sonë, të cilët thonë se gjuha e zbuluar me një alfabet tjetër ishte gjuha greke. Ata nuk dëshironin që të quhej gjuha pellazge me alfabet tjetër fenikas, që ishte gjuha shqipe me alfabet të huaj, sepse kjo do t`a përjashtonte popullin e sotëm nga atributet e rrejshme të një “populli elitë”. Asgjë nuk kishte trashëguar nga e kaluara e lavdishme e pellazgëve autoktonë Greqia, deri në vitin 1000 e.s. e këndej, as “komb grek”, por një multietnicitet, pra një komb i klonizuar me fanatizmin e grekëve të rinj e shizofren, të thirur vetë “hellenë”. Të kujtojmë thënien e Faveirialit, nga libri “Jeta e Shën Kelmendit”, ku thuhej që grekët e rinj imitonin fenikasit.
Emrat “grek” dhe “Greqi” u futen me dhunë në histori. Pra “grekët” janë ireal. Ata, në lashtësi, nuk ekzistonin. Thuhej se Hellada lidhej me Hellenën e bukur të Spartës apo mitin e Hellenit, në vend se të shpjegohet me Eladën pellazgo-ilire.
Siç thotë edhe Fiqret Barbullushi, historia është gjithmonë në kontrast me kohën, vendin dhe njerëzit, për të cilët “përdorë” emrat Greqi e grek që në lashtësi e këndej, duke pohuar se në të njëjten kohë për këto raste janë përdorur emra të tjerë. Rastet janë të panumëta. Janë përdorur emra qytete-shtetesh, sipas fiseve, emra të njësive të shteteve, të popujve, etj. por nuk ka pasur asnjë lloj kombi pos pellazgo-ilirë në gadishullin Ilirik, të gjuhës së vjetër pellazge, duke pasur parasysh dallimet sipas të gjitha ndarjeve, si dialektet e një gjuhe. Është e saktë se ka qenë pellazgishtja.
Pellazgishtja dhe pellazg në lashtësinë e hershme; Iliria dhe ilirishtja, pasardhës të pellazgëve, në lashtësinë e vonshme; Arbëri dhe arbërorët, pasardhës të ilirëve në mesjetë; Shqipëri dhe shqiptarë, në kohërat e ardhëshme, që e përcaktojnë thjeshtë e qartë gjenezën natyrore të këtij emri. Asgjë nuk kalon te grekët e as te Hellada.
Për këto qëllime të vetat destruktive, shkenca pseudohistorike, ashtu siç bëri me helenët e Helladën, në kurriz të kombit shqiptar, ndër shumë gjëra të rrejshme që i ka futur në këtë shkencë, shekull pas shekulli, e ka futur edhe një “mit” artificial për Maqedoninë, që është kryeput një përrallë me bisht.
Në këtë mit thuhet se “Maqedoni, bir i Zeusit dhe i Etrisë, zaptoi krahinën e madhe në perëndim të Thrakës dhe e quajti Maqedoni”.
Vetë emri “Maqedoni” nuk lidhet me emrin e Helladës. Në të gjitha këndvështrimet argumentohet se Maqedonia ka ekzistuar shumë përpara Greqisë, madje në lashtësi, edhe kur një pjesë e saj e vogël është quajtur “Hellada”. Greqia si shtet unik nuk ka ekzistuar. Mbretëria e Maqedonisë, dihet, se ka ekzistuar, madje unike si shtet nga disa fise, ndryshe prej qytete-shteteve të Helladës, të cilat ende nuk kishin krijuar një shtet unik apo një mbretëri të përbashkët, sepse ishte futur dredhia fenikase mbrenda tyre. Edhe sikur të marrësh ekzistencën e emrit Maqedoni, si regjion apo si krahinë e vetme e qeverisjes administrative, ajo nuk ka lidhje me qytet-shtetet e siujdhesës së poshtme të tërë gadishullit, të cilat mbanin emra të tjerë dhe ishte jashtë Helladës. Në të vërtetë, ajo ishte kundërshtare e saj dhe e tyre.
Dikush nuk dëshiron që të përmendet Aleksandri i Madh në lidhje me “Greqinë”, por ka edhe zëra të kundërt me këto zëra, që e quajnë ate “grek”, sepse e ka mësuar “gjuhën” e tyre dhe e ka udhëhequr në tërë botën. Mosmarraveshja për Aleksandrin e Madh vie për një arësye tjetër, si ide e qëllimshme. Nuk duhet Aleksandri i Madh i Maqedonisë të lidhet me pjesën e historisë së lashtë të “Greqisë”, sepse ajo nuk ishte “Greqia”, por quhej Hellada, e cila ishte shumë e vogël.
Sidoqoftë, thrakët e maqedonët ishin të njëjtë për nga prejardhja e tyre me ilirët, pra ishin pellazgo-ilirë, jo sllavë e aq më pak bullgarë, dhe ndaheshin nga Morava, Vardari (Bardhari), dhe vargi i maleve Vranas. Ilirë, thrakë e maqedonë ishin të afërt në mes tyre, kishin edhe përplasje luftërash si përplasje të atëhershme kufitare.
Jetonin pranë njëri tjetrit, prandaj ishin të vetëkuptueshme këto zënka, të cilat, dërgonin në luftëra. Por mirreshin vesh ndërmjet veti, pa pasur nevojë të merrnin ndonjë përkthyes, siç quhen sot. Nuk janë të rralla rastet kur autorët i ngatërronin karakterin etnik të këtyre fiseve.
Në historinë e vjetër të kombit shqiptar, e cila shënohet nga të huajtë, të cilët nuk e dinin mirë shqipen dhe nuk shkruhej, të gjitha luftërat e vjetra na dalin si luftëra në mes të qytet-shteteve apo të fiseve më të organizuara, në formë të aplikimit dhe të zhvillimit të më tutjeshëm të kulturës së shoqërisë në veçanti, duke u nisur pikë së pari prej kulturës lokale të pellazgo-ilirëve, në fundin e shekullit të V p.e.s. e fillimin e shekullit të IV, p.e.s., kur janë formacionet e para shtetërore ilire. Na përshkruhen disa luftëra të Lynkestëve, Pelloponezit, Akamanisë dhe të vetë Maqedonëve të vjetër pellazgo-ilir, të cilat nuk janë krejtësisht të konsoliduara. Në formë të thellimit e diferencimit social dhe zhvillimit të pronës private në këto zona që i përmendëm, i shkaktonin këto konflikte, të cilat kanë qenë konflikte të interesave fisnore. Në procesin e këtyre konflikte të fiseve të vogla pellazgo-ilire për veprime të përbashëta, si p.sh. të molosëve, të thesprotëve, të kaoneve, të orestëve, të paraurejve, të lynkestëve, të paionëve, të dardanëve, etj. i kanë detyruar në radhë të parë këto fise të lidhin bashkëpunime, të cilat dërguan në federatat fisnore.
Kështu, nga shekulli i IV e deri në shekullin e II p.e.s. shoqëria pellazgo-ilire mori pamjen e ndarë në klasa e shtresa shoqërore me interesa të ndryshme, shpeshherë të kundërta, të cilat ndonjëherë dilnin me emërtime të rajonit, si p.sh. Maqedonia, e të tjera herë në emër të fisit kryesor ose të fisit të madh e të vetëm.
Ato, ndonjëherë kanë përplasje me njëra tjetrën, sikurse i zhvillon Maqedonia, që ka disa përplasje me Enkelejtë, Molosët, Lynkestët, fiset thrake e Taulantët, etj. të cilat u detyruan që ta njohin atë dhe në krye të saj Aleksandrin e Madh.
Kjo është mjaft për Mbretërinë e Maqedonisë; Aleksandin e Madh, gënjeshtrat e mëdha të Greqisë dhe të vërtetat historike të këtij regjioni…

U dashka këto emra të vendeve “të përkthehen” sllavisht

Ajo që më së shumti na kushton kur e shohim faqen e Republikës së Maqedonisë në Enciklopedinë e Lirë-Wipikedia, janë jo vetëm historia sllave, e shkruar këtu, pa kritikë të mirëfilltë, por me proklamime, sikur të qenë “çlirimtarët”; edhe emrat e të gjitha qyteteve të mëdha të saj marrin nuansa të natyrës sllave. Okupuesit e bëjnë të veten mbi Enciklopedinë e Lirë. Sikur janë “harruar” emrat e vjetër të këtyre qyteteve pellazgo-ilire dhe shqipe me qëllim, dhe futen në vend të tyre ata bullgarë…
Na lodhin emrat sllavo-bullgarë mbi emrat e vjetër origjinal. Ne i përcjellim së pari “Skopje”, “Tetovo”, “Kičevo”, “Ohrid”, “Bitola”, “Veleš”, “Kumanovo”, “Štip”, “Stumica”, etj., lumit që i thonë “Vardar”, sikur nuk e “dinë” si i kanë quajtur këto vende tona kur i kanë okupuar bullgarët e Bullagarisë: Shkupin, Tetovën, Kërçovën, Lynkninë (Ohrin), Manastirin, Vulën, Astibin dhe Strumicën, etj. pa rrëfimin popullor mbi malet e Gostivarit “për gruan që fundoset në ujë të bardhë”, ku buron Bardhari, pra Lumi i Bardhë, dhe bullgaro-makedonëve nuk ua nxjerr goja “dh” shqipe, e lënë “d”, deri sa “B” e parë e lexojnë sllavisht, si “V”. Kështu, Bardhari na bëhet Vardar (?!).
Për ata, kjo gjë nuk prish punë, thonë të paditurit. Shtati i lumit mbetet i njëjtë e derdhet në të njëjtin det. Ai ështe shqip dhe qytetet shqiptare, por të huajt ua kanë ndërruar emrat. E shqiptarët nuk kanë “mend” t`a marrin vesh këtë çështje…
Papritur, na bie në sy një artikull i një gazete dhe është gazeta “Lajm”. Dimitrovi i Bullgarisë thotë se “makedonët, janë bullgarë”. Si duket, nuk mund të thotë se janë “bullgaro-maqedonë”, por e ngatërron vetë çështjen nacionale.
Pa marrë parasysh se çka do të thotë me këtë punë nacionalisti i vërtetë bullgar, i ngarkuar si “kujdestar” i vlerave historike e Drejtor i Muzeut Historik Kombëtar në Sofje, po i themi se në Maqedoni kanë jetuar bullgarët si okupatorë dhe atë shtet mund t`a lënë kur të duan dhe të shkojnë ku të duan, më së miri në Bullgari, dhe të kenë edhe pashaporta të Bullgarisë, sikur kryetari i Maqedonisë, zotëria Gligorov, sepse prejardhjen e kanë prej Bullgarisë, dhe nuk janë “makedon”.
Republika e Maqedonisë duhet të mbetet këndej Republikës së Bullgarisë. Nuk e ka lindur Bullgaria. Por, edhe ajo është ndjekëse e thrakëve nga territori i saj dhe ne i mbajmë edhe sot thaqianët, që janë një fis i vjetër pellazgo-ilirë dhe shqiptarë.
Bullgaro-maqedonët nuk mund të quhen “makedon”, sepse nuk e shprehë etninë, përderisa është ndarje e regjionit, jo e kombit të veçantë.
Me të vërtetë, do të bëhet më vonë e tërë Maqedonia pa asnjë sllavo-bullgarë.
Do t`a shohim këtë temë, në vazhdimet tona…

MAQEDONIA NË VORBULLËN E FQINJËVE ANTISHQIPTARË

July 13, 2015 by dgreca

Shkruan:Brahim Ibish AVDYLI*/
“Hapi i parë në likuidimin e një populli është t’i fshini kujtesën e tij. Shkatërroni librat e tij, kulturën e tij, historinë e tij. Atëherë, vini dike të shkruajë libra të rinj, të krijojë një kulturë të re, të shpikë një histori të re. Para se të kalojë shumë kohë, kombi do të harrojë çfarë është dhe çfarë qe”.-Thënie e marrë nga gazetari Amerikan, Edward R. Marrow, dhe libri i tij, “A nation of sheep will beget a guvernment of wolves”, cituar nga vepra e njohur “Maqedonia shqiptare-në dritën e teksteve dhe dokumentareve historike”, Vëllimi i I-rë, Tringa Design, Tetovë 2009, faqe 7./
1. Rrënjet e lashta të Maqedonisë/
Në fillim, mund të themi se kohëve të fundit jemi marrë pakë me Maqedoninë, sepse nuk kemi pasur mundësi që të merremi më tepër me çështjen e saj. I kemi cituar ndonjëherë veprat e studiuara për këtë çështje, por nuk jemi marrë direkt me këto vepra, ndonëse padrejtësia është ngritur në dëmin e shqiptarëve.
E dimë se Maqedonia ishte pellazge, ilire dhe shqiptare. Ajo është e okupuar mjaftë vonë nëpër histori. Dihet se Qirili dhe Metodi nuk kanë ditur sllavisht para se shekullit të IX, e aq më pak bullgarisht, rusisht dhe serbisht.
Nga të gjitha veprat që i kemi shqyrtuar, janë dy vepra të njohura: “Maqedonia shqiptare, në dritën e teksteve dhe dokumenteve historike” ; “Iliriciteti i maqedonëve dhe epirotëve”. E para vepër, është më kompletisht e shkruar për t`iu përgjegjur shkencorisht “Enciklopedisë maqedonase”, dhe e dyta, është një vepër e veçantë.
Pra, pellazgët dhe ilirët përbëjnë dy shtylla njëra përpara tjetrës, që flisnin të njëjten gjuhë dhe që sot quhen thjeshtë shqiptarë, prej pellazgishtes, “sk-ip-at-ar”, që do të thotë se “nuk jepet ara që na e kanë lënë tashëgim etërit, baballarët”. Ajo është e nxjerrur dhe analizuar prej fjalës përbërëse: “sk”= s`ka, nuk; “ip”=jip, jep; “at”=ati, baba; dhe “ar”=arë, dhe kështu ajo është folur që në vitin 1204, kur erdhi në pikëpyetje Konstantinopoja. Neve na bie në duar një dokument anonim nga Berati, i vitit 1308, i cili e kishte si rrugëdalje qëndresën e mirëfilltë të atyre që thirreshin “skipatare” dhe që donin të shpëtojnë tokat nga të ashtuquajturit serbë, nën udhëheqjen e Stefan Dushanit, që të mos ua merrte.
Në pjesën dërmuese ishin skllavët të përzier me ilirët, që ne i quanim atëherë “shka-shkijet”, d.m.th. “të ndarë më dysh”, me “besim tjetër”, të ndarë në mes të Lindjes e të Perëndimit dhe qenë të përfshirë prej “skizmës”. Skizmatizmi kishte filluar që në atë kohë. Në vitin 1400 e tutje, nga Janjeva e deri në Trepçë, nga Deçani, Peja e mbarë Kosova kishte filluar të marrë masa të mëdha. Ata që kishin filluar të mblidheshin nëpër kishat ortodokse greke, e që e kishin pranuar vasa-litetin e Sulltanit osman, dhe të cilët i quanim “sllavë”, ndërsa të tjerët, që ishin kthyer në fenë islame, quheshin “turk shqiptar”.
Shqiptarët që e kishin pranuar “skizmën” ishin bërë “serbë”, pra ata ishin ilirë, shqiptarë ortodoksë-skizmatikë, pra ishin “ithtarë të kishave ortodokse serbe”.
Emri serb është kategori sociale, fetare dhe më vonë etnike e kombëtare. Serbët lidheshin me Kishën Ortodoksizmit në Pejë, pra Patikanën e Pejës, dhe Patrikanën ekumene të Konsantinipojës, sot Isambull, pra Stamboll. Në shekullin e XVII filloj të krijohej gjuha kishtare serbe, si një nga gjuhët speciale të të ashtuquajtura gjuhë kishtare sllave, të cilin e kishin krijuar qysh në shekullin e IX misionarët bizantinë, dy hebrejtë e njohur Qirili dhe Metodi. Serbia ishte një njësi gjeogafike dhe kishëtare dhe nuk ekzitonte si etni e komb dhe përfshinte një territor më të ngushte gjeografik, që lëvizte edhe në territor.
Antroponimet, toponimet dhe mikrotoponimet nuk janë të gjuhës sllave, por janë të marrura nga të folurat ortodokse dhe bogumile, pra patarene, në faltoret e të cilave përdorej gjuha kishtare, e formuar nga Qirili dhe Metodi, të cilët, në të vërtetë, kanë qenë hebrenj. Pra, këtu i kuptojmë se prej kujt dhe kur kanë “mbetur” aq pakë “serbë” në këtë territor, që njihet si “IRJM”, ku për herë të parë e kanë krijuar gjuhën e parë kishtare sllave në shekullin e IX, e cila më vonë është bërë “gjuhë e kishave”, e jo “gjuhë ruse”, “bullgare”, “serbe”, “sllavo-makedone”, etj.
Thënë më shkurtimisht, Maqedonia ishte pellazge, ilire dhe shqiptare. Nuk ka pasur “gjuhë maqedone”, por ka pasur gjuhë shqipe.
Pellazgët kanë qenë stërgjyshërit e shqiptarëve të sotëm dhe shqiptarët e sotën i kanë pasur baballarë ilirët, siç pohon me të drejtë Oberhammer, të cituar prej Dr. Arsim Spahiut, në veprën e tij, “”Iliriciteti i maqedonëve dhe i epirotëve”. Po e marrim edhe një vepër të dytë të historisë, nga Zhan Klod Faveirial, “Historia (më e vjetër) e Shqipërisë”, në të cilën thotë se “Akarnania është e populluar nga shqiptarët dhe në Misolongi flitet përgjithësisht shqip”.
Në të njëjten faqe ai thotë se “Argët ngritën krye duke u bashkuar me Akarnanët ose Lelegët (një fis tjetër pellazgjik) dhe i kërkuan ndihmë Athinës, e cila u dërgoi atyre njëqind anije. Në saje të kësaj ndihme, Argët e Akarnanët rimorën Argosin dhe i dëbuan prej andej Ambrakiatët e Korintit”.
Ndërsa, në kapitullin e katërt, autori na shpjegon për dinastinë maqedonase, në të cilën thotë se ka qenë tërë Maqedonia pellazge dhe se është vendosur në Pind, nën emrin “Maqedoni”. Ata u shtrine deri në Ematia.
Pra, Faveiriali në këtë kapitull thotë se “Maqedonasit nuk ishin grekë”, dhe se “Justini na siguron se Maqedonasit ishin Pellazg”. “Straboni thotë se ata kishin të njëjtën veshje, flisnin të njëjten gjuhë, kishin të njëjtat zakone me Epirotët”.
Nga Karani, Filipi e Aleksandri i Madh llogariten 24 mbretër, kurse Justini i numëron 12 më të njohurit. Në kohën e Arkelaut 413 para Krishtit, Maqedonia kishte vendosur marradhënie politike me Greqinë, edhe pse Greqia nuk i donte. Aleksandi i Madh ka qenë ilir, në të cilën studiuesja italiane Lucia Nadin, e zbulon testamentin e tij, të cilën ai i drejtohet Shkodrës, e në të cilën thotë:
“Unë, Aleksandri, bir i Filipit, mbretit të maqedonasve, mishërim i monarkisë, krijues i Perandorisë Greke, biri i Zeusit, bashkëbisedues i Brahamanëve dhe i Pemëve, i diellit dhe hënës, triumfues mbi mbretëritë e Persëve e të Medëve, Zoti i Botës prej ku lind dhe ku perëndon dielli, nga Veriu në Jug, pinjoll i farës së shquar të popujve Ilirikë të Dalmacisë dhe Liburnisë dhe të popujve të tjerë të së njëjtës gjuhë që popullojnë Danubin dhe zonën qendrore të Thrakës, u sjell dashurinë, paqen dhe përshëndetjet e mija dhe të të gjithë atyre që ndjekin sundimin e botës.
Duke qenë se ju gjithmonë më jeni treguar të besës dhe të fortë e të pathyeshëm në betejat e bëra krah meje, u jap dhe u dorëzojë juve në zotërim të lirë gjithë hapësirën e Akuilonit e deri në skaj të Italisë së Jugut. Askush tjetër, veç jush, të mos guxojë të vendoset dhe të qëndrojë në ato vende dhe po u gjet ndonjë i huaj, ai do të mund të qëndrojë vetëm si skllavi i juaj, dhe pasardhësit e tij do të jenë skllevër të pasardhësve tuaj.
U shkrua në Kështjellën e qytetit të Aleksandrisë, themeluar prej meje buzë lumit madhështor të Nilit në vitin XII. Me vullnet të perëndive që nderohen në mbretëritë e mia, Zeusit, Marsit, Plutonit dhe Minervës, perëndisë së perëndive. Dëshmitar të këtij akti janë Atleti, logotheti i im, dhe 11 princa të tjerë, të cilët unë po i emërojë si trashëgimtarë të mi dhe të të gjithë Botës, meqenëse po vdes pa lënë pasardhës”.
Dihet se grekët thërmojnë gjuhë derisa thonë se “Aleksadri i Madh është i joni”, ndërsa skllavët, pra sllavët, pra sllavo-makedonët thonë se Aleskandri i Madh ka qenë i joni dhe se Filipi, babai i tij, ka qenë sllavo-makedon, duke mos e patur faktin e vetëm parasysh, se sllavët nuk kanë ekzistuar para shekullit të IX.
Ndërsa vendi, të cilin grekët e mëvonshëm e thirrin “Thesaloniku”, një emër që është formuar prej gjuhës shqipe, është Selaniku, por nuk e dinë çka do të thotë. Shqiptarët, theksonin përherë se shkojnë “te selanikja”, sepse aty jetonte motra e Aleksandit të Madh. Selanikja nderohej nga shqiptarët. Edhe Selaniku është e ka qenë një qytet i Maqedonisë dhe duhet ti kthehet asaj.
Historia është shkencë e veçantë dhe e dëshmon këte me dokumentacionin e saj. Shqiptarët janë banorët autoktonë të Ilirisë, Epirit e të Maqedonisë dhe një nga racat më të moçme në Europë. “Shqipëria është më e lashtë se vetë Evropa”- na thotë Luis Arnaud, të cilin nuk e dimë se kush ka qenë me të vërtetë, por e dimë se ka shkruar një letër dhe të botuar në gazetën franceze “La Croix” (Kryqi), me 16.12.1912, para fillimit të mbledhjes së Ambasadorëve në Londër.
Iliriciteti i Maqedonisë dhe i Epirit dhe Gadishullit Ilirik, pasi tërë gadishulli dhe kontinenti quheshin më parë HERNI, e më vonë, në të gjitha tekstet figuron vetëm me dëshirën e armiqve tanë, në radhë të parë prej anglezëve, i ashtuquajtur “Gadishulli Ballkanik”, dhe sot është mëse i padiskutueshëm. “Autorët e vjetër i konsiderojnë maqedonasit dhe epirotët si barbarë, pra popuj që nuk flisnin greqisht, e disa vetë i quajnë pellazgë, ndërkohë që të tjerë i emërtojnë ilirë”.
Pra, Maqedonia gjatë historisë së bujshme, aktive dhe batica e me zbatica, të cilat vinë edhe në kohën e përpjekjeve të veta për ta përpirë një numër të lartë të argumenteve të karakterit entokulturorë me Epirin e lashtë (sot Çamëria, nuk e mbanë as gjysmën e tokës që ka patur Epiri i lashtë!), sikurse me të gjitha trojet etnike shqiptare nëpër Gadishullin Ilirik. Burimet që disponohen nuk lejojnë që të vihet vija e kuqe dhe kufiri në anën e trojeve të Maqedonisë dhe tokave të marra nga Dardania apo Epiri. Shqiptarët i shpëtuan vorbullës përpirëse të bullgaro-serbo-grekëve dhe malazezëve për ta përpirë gjithë Shqipërinë dhe Maqedoninë.
Sllavo-makedonët, serbët, rusët e bullgarët edhe sot po përpiqen ta gllabërojnë, por nuk munden, veçse e trondisin, si në Kumanovë…

2. Makedonia nuk është sllave, siç e thonë të shiturit

Antishqiptarët, rreth e përqark Maqedonisë, bënjë çmos që ajo të quhet sllave. Duhet të përgaditin vendin dhe Shkupin me “ndërtime” të mëdha e bombastike, të qytetit tendencioz “sllav”, me mbishkrime sllavo-makedone në çdo pikë, me çirilicë, me statuja të mëdha e të pakultivuara, duke përfshirë edhe Aleksandrin e Madh, që thuhet paturpësisht se është “makedon”, apo është “sllavo-makedon”.
Ne, po e marrim një artikull të shkruar enkas për këtë punë, në “The Guardian”, në të cilin thuhet se arkitektura e sotme e Shkupit është paqtjetër falsifikim edhe më i rrebtë i historisë së këtij shteti artificial. “The Guardian” shkruan se Shkupi, në kuadër të akitekturës së “re” të projektit të shtrenjtë 200 milion e deri në 500 milion Euro, thënë shkurt “Shkupi 2014”, duke aluduar në patriotizmin e sllavo-maqedonasve nacionalist, është një arkitekture tendencioze, rrënjësisht e pa kultivuar, e rrejshme dhe falsifikuese e historisë së vërtetë të Maqedonisë, e cila, ndonëse është tërheqëse, sidomos për turistët, e ka shndërruar kryeqytetin si një nga kryeqyetet më të falsifikuar, me statuja të shumta, madje edhe serbe.
Kjo “punë”, në vend se “të ndërtojë” një qytet antik, me statuja të vërteta dhe ndërtesa të vjetra e antike, që të zbulojë në qendrën e vet vlerat historike, është bërë një vend për të tëhequr turistë dhe aspak të fesë ortodokse.
Ndonëse thuhet në artikull se Maqedonia duhej të përfillte historikisht Greqinë, ajo nuk ka të bëfillë aspak Greqinë e lashtë, as me Perandorinë Bizantine, prej të cilës e bartën gradualisht nga shekulli i IX e më tutje ortodoksizmin, të filluar në ceromonitë e kishave që quheshin “kisha greke”, në vend se të quhen “bizantine”, sepse dihet se Perandoria Bizantine ishte perandoria ilire e jo e grekëve mesjetarë, pasi në mesjetë nuk kishte dhe nuk ka pasur “greko-helenë”. Gjatë kësaj periudhe arbërit ishin shtetas romakë. d.m.th. shtetas bizantinë të themës ilire dhe natyrisht se njiheshin nga kronistët bizantinë. Konsideroheshin si “bizatinë” të gjithë të qenurit iliro-arbër. Para shekullit të VI arbërit e vjetër dhe ilirët ndjenin afërsi me grekët, që i cilësonte ashtu përkushtimi i veçantë, jo origjina.
Emri kombëtar “Iliria” dhe “ilir” dëgjohet deri në shekullin e VI. Në pesë shekujt e vazhdueshëm nuk bëhet më fjalë për ilirët dhe Ilirinë, sepse ilirët luajtën rol në perandorinë Romake dhe kështu është zëvendësuar ky emër kombëtar me emrin “romak”, sepse ilirët kanë lidhur ekzistencën e tyre me regjimin romak e bizatinë, me të gjitha dallimet (dhe mospajtimet) që kanë patur.
Siç na citon Avdi Ibrahimi, në të kaluarën tonë kemi qenë një etnitet i madh, pra iliro-pellazgë apo pellazgo-ilirë, dhe të huajt na kanë coptuar gjithnjë, saqë ne jemi tkurrur vazhdimisht. Të ardhurit vazhdimisht, që kanë qenë një numër i vogël në krahasim të pellazgo-ilirëve i kanë rrënuar themelet tona të historisë dhe gjuhën tonë nga rrënja e gjuhës pellazge e ilire. Ilirët kanë qenë pellazgë dhe kanë folur të njëjtën gjuhë. Ne kemi patur histori të lavdishme prej gjenezës së kësaj bote e tutje. Grekët e hebrejt kanë qenë etnitete të vogla në krahasim me ilirët.
Në të vërtetë, në librin e shenjtë të Biblës nga Dhjata e Vjetër thuhet se tërë toka ka pasur një gjuhë, me fjalë të njëjta. Ashtu na e pohon edhe Kurani, libri i shenjtë i islamizmit, se kjo gjuhë ka qenë gjuhë mbarënjerëzore. Kjo ishte e gjuha hyjnore e profetëve, të cilën mjaft shkencëtarë e kanë titulluar “gjuha nënë”, dhe kjo ishte gjuha e pellazgëve, ilirishtja, shqipja e moçme, ashtu siç e quan edhe Nermin Vlora-Falaski, në veprat e saj , e shumë të tjerë.
Latinishtja, greqishtja e parë, e ashtuquajtura sllavishtja e vjetër apo osmani-shtja ishin gjuhë artificiale e administrative të perandorisë romake, bizantine dhe osmane, jo-turke, “greke” dhe italiane. Kur mbaruan këto perandori, maruan edhe gjuhët e tyre artificiale, ku fjalën kryesore e kishin iliro-pellazgët, ndërsa “gjuhët artificiale”, si psh. greqishtja e re, doli nga rrënjët e marrura nga gjuha pellazge, me mbaresat apo parashtresat greke, dhe vazhdimisht u ndryshua nëpër histori, për të mbulluar gjurmët e vjetra pellazge.
Edhe Turqia nuk ka qenë “komb”, por nga 6`800.000 shqipfolësit dhe 2 milionët e sotshëm pellazgë, që e flasin gjuhën shqipe të pastërt, por që quhen me emrin e tyre identifikues “llaz”, ata e ruajnë gjallë gjuhën e tyre shqipe, nëpër dhunën e hapur shtetëror artificiale. Ndonjëherë, kryetarët e shtetit artificial, me origjinën e tyre shqiptare, kanë dhënë simbolet shtetërore të flamurit të kuq, me hënë dhe yll, sikur stema ilire, dhe e mbajnë në flamurin e tyre shtetëror.
Shteti i tyre artificial nuk ka lejuar asnjëherë gjuhën shqipe nëpër shkollat shqipe, por i ka mësuar me dhunë dhe shkollë “normale” turke fenë islame, nëpër shkolla e xhami. Partitë islamiste, e kanë ngatërruar fenë me partitë fetare.
Edhe sot i joshin besimtarët e mashtruar nëpër shtetet e ndryshme, në Evropë, si në Maqedoni, të ndërrojnë kahjen e mirëfilltë të shkollave shqipe, të pakten prej Kongresit të Drejtëshrimit, më 1908, dje Manastiri, sot Bitola, në Maqedoni, me gjuhën arabe e turke.
Shkollat fetare dhe ideologjitë fetare e japin kudo nëpër xhami të ndryshme këtë çështje, saqë ngatërohet me rekomandimin e fqinjëve të ashpër kundër nesh dhe na e pëshpërisin papushim “Zoti i Madh, i Gjithëdijshëm, i Gjithëmëshirshëm dhe i Gjithëfuqishën është Al-lahu”, sikur nuk e dimë se nuk është në Arabi, por në pjesën e poshtme të Maqedonisë, në Epir dhe në Shqipërinë e Jugut. Ai quhet “Zoti i Madh”, të cilën e thonë me Al-lahu-n: “Dielli i Madh, kuq si gjaku, kur lindë e perëndon”, e për këte e kishin kurdoherë Diellin si simbol të tyre ilirët, që është një yll i vogël, më afër tokës, sepse nuk bën ende të thuhet kjo gjë nëpër shkollat tona, pasi kudo që jemi, na mbajnë fetarët nën hypnoza të thella.
Sellena, në mitin e tyre te të gjithë pellazgët, nëpër trevat ku flitej përgjithësisht shqipja në trevat arbërore, që e përfshinte edhe Samothrakën, ku është gjetur skulptura e parë e cila ruhet sot në Muzeum të Luvrit në Francë, ndërsa e dyta në Muzeumin e Londrës, në Britaninë e Madhe, e niste rrugën e saj në qiell kur perëndonte Dielli, pra perëndia Zeus, Zojsi, Zoti i Madh, dhe përfaqësohet nga Hëna, që e shprehë ate perëndesha Sellena. Figura e Demit (pra, e Kaut) ishte qëndrore në besimin hënor të pellazgëve, dhe shprehte forcën krijuese te pellazgët. Ajo përshkruhet nga një vashë e re, me një ndriçim të argjentë, veshje të lartë, hypur nga karrocë e tërhequr nga një dem. Nga era që fryente përherë nëpër tokat pellazge, thënë më shkurt të Epirit, veli i kokës merrte formën e hënës dhe i rrinte asaj mbi kokë, pra harku hënor.
Në tempullin e Samothrakës, në Greqinë e lashtë, gjatë riteve të veçanta që ia kushtonte perëndeshës pellazge, populli pellazgo-ilir, u njoh edhe Filipi i II-të me Olimbinë (të thënë edhe ndryshe Mirtalin), që është nëna e Aleksandrit të Madh, siç është Filipi i II babai i tij dhe të dytë prindër, një dëshmi kjo e vërtetë pellazgo-shqipe e prindërve të tyre dhe e vetë Aleksandrit të Madh.
Krahët, të pasqyruara në të gjitha skulpturat e Sellenës janë krahë shqiponje dhe se Sellena është pellazgo-shqipe e tregon edhe miti, sipas së cilës ishte bijë e titanëve Iperio (Shqipes), pra pjesa e epërme e Greqisë, prej të cilave rrjedhë Zoti i Madh, orakujt e falltarët e Zotit të Madh, në Dodonë, ku sundonin sellët. Iperio do të thoshte Epiri. Është pjesa e poshtme e Shqipërisë, që ndodhet sot nën të ashtuquajturën “Greqi”. Sellena ishte motra e Elios, pra shqip “e Diellit” dhe te romakët nderohej kulti i saj me emrin Luna (Hëna).
Në Epir ka qenë tempulli i Dodonës. Ai është më i vjetri, i gjeturi i lashtësisë, në të cilin vinin nga të gjitha viset për të mësuar nga falltorja e Zeusit diçka për fatin e tyre. Ky vend ua jepte hirin e Hyut të madh dhe quhej vendi “ku merrte hir” apo bekimin e Zotit të Madh. Emërtimi i vendit “Epir” duket shumë bindës me “na jep hir”, në krahasim me të dy fjalët e përbërse “ep” dhe “ir”, që do të thotë “jep hir”.
Ndërsa grekët e ri “harrojnë” qëllimisht historinë tonë e bëjnë çmos për të na i marrë argumentet prej dorës. Janë gënjeshtarë të kulluar të historisë.
Ne duhet të vendosim për shqyrtim nga njëra anë Greqinë e vjetër parahistorike dhe mitologjinë e saj dhe nga ana tjetër avranitasit që nga koha e Bizantit deri në shekullin 20-të. Grekët e ri nuk përputhen me grekët e vjetër. Maqedonasit ishin një popullsi ilirike, që do të thotë pellazgjike, dhe Fineley thotë se Aleksandri i Madh, nëpër darkërat e mëdha që i shtronte me oficerët e Maqedonisë, duhej të përdorte një dialekt të vjetër shqiptar.
Prej studiusve dhe shkencëtarëve të ndryshëm nga lëmia e historisë ne shohin se atdheu i dytë i shqiptarëve, në kohën e ilirikut shtrihej nga Tieshta në Slloveni, në Singidun (Beogradi i sotëm i Serbisë) deri në Selanik e gjirin e Ambrakisë, me ditin Jon (ë) dhe detin Adriatik, e mbyllej sërish në Trishtë.
Brenda të gjithë kufinjëve të kësaj shtrirje të Ilirikut ekzistonin mbi 350 qytete të njohura dhe përrreth mbaheshin mija fshatra dhe vendbanime të malësorëve që e kanë punuar edhe tokën dhe kanë ruajtur bagëtinë. Nëpër qytete ishte zhvilluar në radhë të parë ekonomia, tregëtija dhe zejtaria.
Faktori i parë është mospërzierja e popullsisë arbërore me të huajtë. Kjo traditë vazhdoi në të gjitha kohërat. Arbërit, arbanët, avranitasit, si të krishterë apo edhe ashtu muslimanë, janë nga popujt e paktë që i ruhen përzierjeve të gjakut me të huajt dhe kështu u largoheshin “përzierjeve të gjakut”, përveç të përthithurit e të ardhurve. Kështu, kurdoherë e kanë ruajtur pastërtinë e farës së gjakut dhe janë edhe themeluesit e Greqisë së vjetër e të re. Në Greqi janë 2`000.000 avranitas.
Gjuha avranitase nuk u lejua të shkruhej, edhe pse kishte shumë dialekte të saj, sepse marrëdhëniet me Geqinë ishin të tendosura, për shumë arësye pak të njohura, kështu që përnjëfarë lehtësie avranitasit e përdorën alfabetin grek.
Turqia e mbanë simbolin e shtetit të vetëm të pellazgo-ilirëve, stemën e shtetit ilir, sado që e mbanë kreun e armiqëve të kombit shqiptar, pastaj vjenë Greqia, Rusia, Bullgaria, Serbia, sllavo-makedonët dhe malaziasit. Këta e sjellin vërdallë kombin shqiptar nëpër gënjeshtrat e veçanta historike e aktuale, dhe nëpër fetë e ndryshme. Ai ende sikur është “i pa shkollë” dhe nuk ia “kap mendja” tradhëtitë.
Po e sjellim edhe njëherë thënien e rilindasit tonë, Sami Bej Frashërit, nga shkrimi ynë paraprak, se Ilirët dhe Epirotët rronin njësoj e ishin si shqiptarët e sotëm pa ndonjë ndryshim dhe flisnin gjuhën që ne e flasim sot. Ata ishin një racë dhe flisnin një gjuhë si shqiptarët e sotëm. Ata qenë dhe janë edhe në Maqedoni.
“Pëllazgët, janë m`i vjetri i kombeve arianë t`Evropës” dhe “mund të dilte sot një pellazg, do të mundnim të flisnim me të si një gegë me një toskë”.
“Shenja e kombësisë është gjuha; çdo komb mbahet me gjuhën e tij”. “Shqiptarët flasin një nga më të vjetrat e më të bukurat gjuhë të dheut”. Kombësia është gjuhë e shqiptarëve. Ne kohën e romakëve dhe të bizantinëve u lanë në harresë emrat Iliri, Maqedoni, Epir e Shqipëri.
Këte, do ta shohim në pjesën e dytë të këtij shkrimi…
*(Pjesa e I-rë)
Ne Foto:Harte e Vjeter e Ilirise dhe Epirit

The New York Times: Maqedonia po qëndron anash në dhomën e pritjes për në Evropë

June 12, 2015 by dgreca

Gazeta prestigjioze amerikane përmes një shkrimi për Maqedoninë ka shkruar se ky vend gjendet në një udhëkryq me shumë probleme.
“Maqedonia po qëndron anash në dhomën e pritjes për në Evropë, e izoluar për shkak të problemit të emrit, e kërcënuar nga një konflikt etnik dhe e demoralizuar nga ekonomia e dobët që e bën këtë vend me shkallë më të lartë të papunësisë në Evropë. Është e pritshme që mbi 300 mijë qytetarë të braktisin këtë vend gjatë pesë viteve të fundit”, thuhet në kolumnën e titulluar “Maqedonia në udhëkryq”, e publikuar në Neë York Times, transmeton INA.
“Derisa ky vend po aktëron reforma dhe po gënjen Brukselin me procesin e integrimeve, ky regjim po vazhdon me stilin ballkanik të një ‘demokracie funksionale’. Punësimi në Qeveri është i kushtëzuar me votimin e partisë në pushtet, ndërsa njëri nga televizionet më kritik ndaj partisë në pushtet është mbyllur. Partia në pushtet VMRO-DPMNE i shfrytëzon zgjedhjet për të treguar se si opozitës nuk mund ti besohet dhe se ajo i përgadit zgjedhjet për të siguruar rizgjedhjen e saj”, thekson kolumna e NYT.
Më tej theksohet se Qeveria e mahnitur nga imazhi i saj i krijuar si viktimë e komploteve të huaja, ajo ka krijuar në thelb një retorikë agresive nacionaliste ndaj fqinjëve të saj.
NYT më tej nënvizon se shpërthimi i aferës së përgjimeve nga lideri i opozitës maqeodnase Zoran Zaev ka zbardhur një nga skandalet më të mëdha në këtë vend, ku pushteti ka ndjekur dhe regjistruar 670 mijë regjistrime telefonike të paligjshme, të telefonave të politikanëve të opozitës, ministrave, krerëve të tjerë shtetëror, gazetarëve, sektorit joqeveritar, klerikëve, etj. Këto përgjime zbardhën aktivitete korruptive dhe kriminale, vjedhje të votave, por edhe fshehje të vrasjeve.
Lidhur me ngjarjen e Kumanovës theksohet në maj, grupe të armatosura të shqiptarëve dhe forcat maqedonase të sigurisë u përleshën në afërsi të qytetit, me ç`rast humbën jetën 22 veta, por me këtë sërish u rikthye frika nga dhuna ndëretnike.
Por, kriza e tanishme nuk ka asgjë të përbashkët me konfliktin e vitit 2001. Zemërimi ndaj elitave ka bashkuar maqedonasit dhe shqiptarët, ndërsa demonstratat janë një nga vendet e rralla, ku shpresa evropiane për një Maqedoni multietnike është realitet.

Kriza politike paralizon ekonominë e Maqedonisë

May 22, 2015 by dgreca

Ekspertët e ekonomisë të shqetësuar nga pasojat e krizës në Maqedoni. Gjendja e pasigurisë ka frenuar investitorët dhe bizneset po hasin në mungesën e qarkullimit të kapitalit si pasojë e rënies së aktivitetit ekonomik.
Gjendja e rëndë politike në Maqedoni po influencon negativisht ekonominë e veçanërisht investimet e huaja dhe vendase në sektorin e turzimit. Po ashtu për shkaqe sigurie rrezikohet dhe kthimi i mërgimtarëve gjatë periudhë së verës në atdhe, vë në dukje Menderes Kuçi, kryetar i Odës Ekonomike të Maqedonisë Veriperendimore OEMVP, duke analizar ndikimin e krizës politike në ekonominë e Maqedonisë. “Gjendja e rëndë politike në vend, ka ndikim negativ. Rrezikohet dhe kthimi i mërgimtarëve tanë në periudhën e verës, e që janë stimul i veçantë për rritjen e konsumit të përgjithshëm në Maqedoni, si dhe në mënyrë shtesë dhe rreziku nga zvogëlimi i depozitave të tyre, që në masë të madhe kontribojnë për stabilitetin makroekonomik të vendit dhe sigurojnë stabilitet të një pjesë të rezervave devizore”, vlerëson Menderes Kuçi.
Vazhdimi i krizës politike do të ketë ndikim negativ në ekonominë e vendit, e sidomos në investimet e huaja.“Pasojat e gjithë kësaj do t’i bartin kompanitë dhe qytetarët, ndërsa qeveria këtë do ta ndjejë pasi arka shtetërore do të jetë e zbrazur, indikacione të cilat tashmë dhe kanë filluar të ndjehen. Vazhdimi i krizës politiko-ekonomike do t’i zbeh mundësitë për ta mbrojtur Maqedoninë nga falimentimi”, thotë kryetari i OEMVP-së, Menderes Kuçi
Përfaqësuesit e odave ekonomike që përfaqësojmë interesin e komunitetit të biznesit, kanë paralajmëruar iniciativa të përbashkëta, të cilat do t’i dorëzohen qeverisë në drejtim të stabilizimit dhe normalizimit të krizës politike dhe ekonomike në vend.
Biznesmenët kërkojnë ndihmë
Kriza politike po reflektohet negativisht në sferën e ekonomisë, ndërsa pasojat më së shumti po i ndjejnë kompanitë e mëdha, por pa anashkaluar edhe konsumatorët e thjeshtë, thonë biznesmenët, duke kërkuar siguri politike që të mund të realizojnë parashikimet e tyre investuese në vend.“Kriza politike para së gjithash po ndihet tek oligarkët, apo tek kompanitë e mëdha ku ka ngecje në qarkullimin e kapitalit. Ngecjet në zhvillimin ekonomik po i ndiejnë edhe konsumatorët e thjeshtë, por edhe ndërmarrjet e vogla pasi në situatën e krijuar kemi ulje të kërkesave dhe rritje të shpenzimeve“, thotë biznesmeni Zore Temelkovski.
Ministri i financave, Zoran Stavreski, pranon se biznesmenëve u nevojitet stabilitet i qëndrueshëm që të mund të realizojnë projektet e planifikuara. Stavreski vlerëson se një zgjidhje e krizës politike do të ishte e mirëseradhur për bizneset vendase, por edhe për kompanitë e tjera që hezitojnë për të investuar në Maqedoni.
“Pres që rezultatet në ekonomi tani për tani nuk do të përkeqësohen, por gjithçka varet nga ajo se sa shpejtë do të tejkalohet kriza politike. Vlerësoj se është mirë që të dilet nga kjo situatë dhe bizneset të fillojnë me realizimin e parashikimeve të tyre në ekonomi“, thotë Ministri i financave, Zoran Stavreski.
Ekspertët e ekonomisë të shqetësuar nga pasojat e krizës
Profesori i ekonomisë në Universitetin e Shkupit, Zoran Ivanovski, thotë se për shkak të uljes së aktiviteteve ekonomike si pasojë e krizës politike, është reale që të pritet rritja e deficiteti buxhetor, apo të mos realizohet mbushja e buxhetit sipas parashikimeve të qeverisë.“Vlerësoj se nuk do të ketë ndryshime të theksuara sa i përket politikës ekonomike në krahasim me periudhën e deritanishme. Konsideroj se është reale që të presim rritje të deficitit buxhetor“, thotë Ivanovski.
Sipas njohësit të çështjeve ekonomike Visar Ademi kriza ekonomike do të manifestohet në dy aspekte, e para duke e ulur fuqinë blerëse të qytetarëve dhe e dyta duke ngrirë investimet e huaja në vend.“Investitorët e brendshëm duke e pasur të ulur konsumin e brendshëm do të kenë shumë më pak para në dorë që të investojnë tek kapacitetet ekzistuese të kompanive të tyre dhe do të ketë shumë më pak vende të reja pune. Kjo do të ndikojë shumë ndjeshëm në ekonomi dhe mendoj se do të ketë një lloj krize ekonomike që do të reflektohet pas pushimeve verore”, thotë Visar Ademi.
Eksperti Zoran Vitanov thotë se tanimë është i dukshëm ndikimi i krizës politike në ekonomi përmes anulimit të marrëveshjeve dhe bllokimit të investimeve nga jashtë. “Prodhimet vendase kanë mbetur të ngujuara në tregun e brendshëm. Blerësit e prodhimeve tona, të njëtet produkte i marin nga shtetet e tjera, sepse nuk kanë guxim të rezikojnë dhe të presin se çka po ndodh në Maqedoni “, deklaron Zoran Vitanov.
Sipas të dhënave të Bankës Popullore të Maqedonisë në muajin shkurt të këtij viti janë regjistruar vetëm 12.6 milionë Euro investime të huaja, investimet e huaja mesatarisht kanë qenë mbi 30 milionë Euro.(Kortezi Fatos Musliu-DW)

Maqedonia është muzeu i fundit i internacionales komuniste në territorin evropian

May 11, 2015 by dgreca

NGA GËZIM LLOJDIA/
1.Stacionet televizive lokale treguan pamje me video që treguan tym i zi në rritje nga shtëpitë në Kumanovë perëndimore dhe shumë civilë të largohen nga zona,raportuan Tv perëndimor një ditë më parë , më pas u raportuan kadavra,përmes një terri informimi. E vërteta, njihet është tymi i Gruevskit,që krijoi një diktaturë në demokraci shenjat e të cilës u dhanë kohë më parë kur opozita ju turr parlamentit. Gjendja në Komanovë ka arsye që të shqyrtohet se: Përleshjet e së shtunës treguan se Maqedonia po ndeshet me krizën e saj më të thellë politike që nga pavarësia e saj nga ish- Jugosllavia në vitin 1991. Qeveria dhe opozita kanë akuzuar njëra-tjetrën për planifikim për të destabilizuar vendin për të marrë ose të ruajtur pushtetin,dhe disa analistë kanë frikë ngase udhëheqësit në të dy anët janë të gatshëm për të provokuar përplasje etnike thonë mediumet. Ky shtet me këtë lloj diktatori shkon drejt një tatëpjete. Gjorge Ivanov çuditërisht morri udhën drejt Rusisë në javën e dytë të majit, ndërsa shumë homologë perëndimorë nuk ju përgjigjën kësaj ftese ruse, mirëpo ai do të kthehej urgjentisht ngase tymi i zi i Grueskit kishte dalë ndërkaq, në Kumanovë.
2.B.Dimitrov, historian dhe drejtor i Muzeut Historik Kombëtar në një intervistë për Agjencinë e lajmeve FOKUS në lidhje me ngjarjet e fundit në Maqedoni pas një përleshje sot në Kumanovë ai mes të tjerat thotë:”Problemi tjetër i Maqedonisë është se ajo nuk është një shtet dhe komb i rregullt. Ajo nuk ka të kaluarën historike; ky është një vend i shpikur në vitin 1944. Maqedonia është Muzeu i fundit i Internacionales Komuniste në territorin evropian. Ne duhet të dimë se çfarë të bëjmë në çdo situatë.
Ivo Vajgl tha:”Përleshjet e përgjakshme e sotme në Kumanovë, me viktima njerëzore, tregojnë se kriza politike në Maqedoni arritur një pikë kritike [me pasoja] për të ardhmen e vendit”, raportuesi i Parlamentit Evropian për Maqedoninë, eurodeputeti slloven është pjesë e një ekipi evropian të ndërmjetësit mes qeverisë maqedonase dhe opozitës me qëllim për të gjetur një zgjidhje për krizën e zgjatur politike të vendit.
Reagimet erdhën nga fqinj Shqipërinë dhe Kosovën si. Ministria e Jashtme shqiptare tha se “përshkallëzimi i situatës duhet të vijë në një fund, sepse nuk i shërben stabilitetit demokratik dhe prosperitetin e Maqedonisë.”
3.Kumanovë ndodhet në pjesën verilindore të Maqedonisë, në afërsi të kryeqytetit të Shkupit. 40 kilometra (25 milje) në verilindje të kryeqytetit të Shkupit, në afërsi të kufirit me Kosovën dhe Serbinë.
Koordinatat e qytetit janë afërsisht 42 ° 05’N dhe 21 ° 40’E. Kumanova shtrihet 340 metra (1115 feet) mbi nivelin e detit. Kumanovë ka një klimë të butë. Aeroporti i Shkupit gjithashtu shërben Kumanovës. Kumanova është një qytet etnikisht i përzier mes maqedonas, shqiptar, rom, serb, turk, të tjerët, përbërja fetare e qytetit ishte si në vijim:të krishterët ortodoksë të Lindjes, 46.766 (66,0%)Muslimanët, 22.483 (31.7%)të tjerët, 1593 (2.3%).
4.Ku humbën trimat shkruan Haxhi Muhaxheri:Na e paten zënë frymën trimat me bateria dhe patriotët që edhe enderrat i shihnin kuq e zi, që e vënin plisin e bardhë në kokë veç sa për të bërë ndonjë foto dhe qe i jepnin gojës pa kararë. Flisnin e ç’nuk flisnin, shkruanin e ç’nuk shkruanin trimat dhe patriotet e Facebookut, portaleve dhe të gazetave. Soji i tyre na shfaqeshin më trima se Skenderbeu dhe Adem Jashari, më te ditur se Hasan Prishtina dhe Ibrahim Rugova. Ata na tregonin se si duhet dashur atdheu, na tregonin se si nuk ishte quar ne vend amaneti i të parëve, na tregonin se si duhej bërë patjetër bashkimi kombëtarë dhe na thonin se edhe fryme duhet te merrnin vetëm shqip! Po ka dy ditë që atyre nuk u dëgjohet më zeri. Ka dy ditë që ata janë zhdukur sikur kurrë te mos kishin ekzituar. Ka dy ditë që kemi mbetur pa trima dhe patriotë, sepse askush nuk e din se ku dreqin e kanë future kokën ata.
Dje në Kumanovë shqiptarët u përballen me një sulm barbarë të bërë nga forcat sllavomaqedone. Dje ishte dita dhe momenti më i duhur qe të degjohej zeri i trimave dhe i patrioteve. Dje ishte rasti që ata ta dëshmonin vetën me veprime konkrete dhe të na tregonin se sa vërtetë e donin shqiptarinë. Por ata dje nuk u duken fare. Heshten dje dhe sot si t’ua kish marre zoti gojen! Nuk u duken as në Facebook, as në portale dhe as në gazeta., sikur ti kishte kapur ndonje semundje e rende! Dje dhe sot, soji i këtyre trimave nuk i zbrazën armet apo ndoshta kishin harruar ti merrnin ato me vete. Dje dhe sot, patriotëve zhurmagjinj u ishin zbrazur bateritë. Dje dhe sot, surrati i trimave dhe patrioteve të rrëm nuk u pa fare. Ata nuk u bënë te gjalle. Ata edhe njeher treguan se leheni vetëm kur nuk duhet lehur!
Sekëndejmi, edhe intelektualët dhe poletikanët qe kanë zënë të mbajnë në goje bashkimin kombëtarë, nuk marrin guxim që te shprehen dhe ta japin mendimin e vetë lidhur me situatën e krijuar në Kumanovë. Po ashtu, edhe shoqatat e shumëta shqipatre e atdhetare, brenda dhe jashte vendit, sikur kanë harruar te reagojnë për atë që po ndodhë në Kumanovë. Është për tu çuditur se nuk e pane te arsyeshme për të reaguar lidhur me këtë rast as shoqatat e shumëta që veprojnë në diasporë. Kësaj radhe zgjodhën të heshtin shoqatat kulturore, zgjodhën të heshtin shoqatat atdhetare, vendosën te heshtin shoqatat e krijuesve te artit., duke harruar kesisoj se janë të obliguar moralisht që së paku ta bëjnë një protestë me shkrim, që së pasku me shkrim ta dënojnë dhunën e ushtruar të policisë sllavomaqedone apo që mundësisht të organizojnë aty ku jetojnë një protestë kundër asaj që po ndodhë në Kumanovë.
.Në Kumanovë u sulmuan brutalisht shtëpitë e shqiptarëve. Në Kumanovë u ushtrua barbarisht dhunë ndaj familjeve shqiptare. Në Kumanovë u provua të mbrohet nderi dhe krenaria shqiptare. Por Kumanova u la e vetme qe të përballet me agresorin. Kësaj radhe mungoj gatishmëria e shqiptarëve për ti dalur në ndihmë njëri tjetrit, në rast rreziku. Kësaj radhe nuk u dëshmua se të gjithë shqiptarët “janë Mic Sokola”!
.Duke pasur parasysh ato që u thanë, më bëhet sikur vetvetiu dëgjoj thirrjën:
Po ku jeni trima ?!!!