Panajot Barka – Dielli

Ndalimin e Barkës e porositi Panajot Barka

December 17, 2018 by dgreca

1-arben-llalla-250x299

Nga Arben LLALLA/

1 Barka Flamuri

Barka me Karathanon, flamuri i aneksimit te jugut te Shqiperise /

Para dy ditësh, Panajot Barka, i cili është shefi i Departamentit të Gjuhës greke në Universitetin e Gjirokastrës, Eqerem Çabej, u ndal në doganën e Kakavies me rreth 100 libra të propagandës antishqiptare antishqiptare. Vetë Barka e ka mohuar një gjë të tillë dhe deklarojë.

Çështja është se Panajot Barka njihet si antishqiptar që mbështet organizatat ekstremiste greke për aneksimin e jugut të Shqipërisë. Disa herë Panajot Barka ka marrë pjesë në aktivitetet antishqiptare të ashtëquajturën Autonomia e Veriut të Epirit, ai ka mbështetur kauzën e Babis Karathanos për aneksimin e jugut të Shqipërisë.

Janë të njohura takimet e shpeshta që ka bërë Barka me antishqiptarin e tërbuar Mitropolitin e Konicës Sebastianosin. Këto Panajot Barka nuk mund ti mohojë sepse janë të dokumentuara dhe ja kemi thënë sa herë që ka qenë e nevojshme.

Panajot Barka deklarojë se: “disa politikanë që kanë porositur arrestimin e tij, është një ngjarje e tmerrshme, e cila tregon qartë se çfarë kërkon dhe synon! Frikësimi dhe rënia e çfarëdo rezistenceje për ruajtjen e identitetit. Shkelja e autonomisë universitare, liria e lëvizjes së ideve dhe librave, shpërdorimi i çdo parimi të seriozitetit dhe dinjitetit, falsifikimi i gjithë së vërtetës, thirrja e të gjithë paligjshmërisë”.

Ndërsa ne i themi se arrestimi i tij dhe proceduar për në gjyq është porositur nga vetë Panajot Barka me aktivitetet që bien ndesh me Kushtetutën e Shqipërisë. Arrestimi apo kontrolli është porositur nga kërcënimet herë pas here që Panajot Barka u bënë gazetarëve shqiptar në Gjinokastër që thonë dhe mbrojnë të vërtetën.

Në Greqinë “demokratike” të Panajot Barkës ekziston racizmi fetar, ku grekët që nuk i përkasin besimit ortodoks përndiqen. Ekziston racizmi racor ku Greqia e BE, nuk njeh minoritetin turk, shqiptar, hebre, pomak, romë, egjiptas, sllavë-maqedonas, bullgarë, etj. Greqia e sotme sipas mendjes së sëmurë të Barkës dhe grekëve që mendojnë si Panajoti është e pastër, banohet vetëm nga grekët “etnik” të Themistoliut e Aristotelit. E pra, Panajot Barka të mospranosh ekzistencën e popujve të tjerë do të thotë që je racistë. Greqia e sotme nuk ka patur asnjëherë kontakte me popujt e tjerë dhe gëzon pastërti 100%.!!!

Është mirë që profesori Panajot Barka të mbaj në Greqi disa leksione për të drejtat e minoriteteve duke bërë paralele me pakicën greke që gëzon të drejta të barabarta me qytetarët e Shqipërisë me kombësi shqiptare. Sot, minoritetet greke, sllavo-maqedonase, vllahe, egjiptase kanë partitë e tyre politike kombëtare. Mësojnë në gjuhën e tyre amtare nëpër shkollat fillore, 9 vjeçare dhe minoriteti grek që është më i përkëdheluri mëson deri në universitet.

Ende në kujtesën tonë është ngjarja ku policia e Janinës ndaloi dy shoferë të MPJ të Shqipërisë dhe gjykata i dënoi me mbi dy vite burg, vetëm se po transportonin disa dhjetëra libra që fëmijët e emigrantëve të mësojnë gjuhën amtare. Më këtë veprim Greqia tregoi se funksionon si në shekujt VIII-XIX, kur përndiqeshin shqiptarët që mësonin nga një gërmë të gjuhës shqipe.

Ndaj profesor nxirre barkën tënde nga ky gjol se baltovina e shpifjes dhe gjirizi i gënjeshtrës do të të thithin në gropë e të marrin frymën.

Do qe e udhës që Panajot Barka të na tregonte rreth leksioneve që ka marrë në fillim të viteve 1990 nga organizata ekstremiste greke SFEVA, PASIVA dhe Mitropoliti i Konicës, Sebastianos për aneksimin e jugut të Shqipërisë.

Shpresojmë që Panajot Barka të dënohet në bazë të ligjit dhe jo të falet ashtu siç ka ndodhur me Fredi Belerin i cili na përdhosi simbolet kombëtare dhe nuk u dënua asnjëherë.

Në vëmendje të profesorit të Greqishtes-Shqiptarët e Çamërisë gjatë viteve 1941-1945

November 23, 2017 by dgreca

3.3 Kater came ne Ushtrine Greke 2 Gumani, maj 1913, Filat 2.Petrit Musa Demi 1 Cameria 1913

Në vëmendje të “profesor” Panajot Barkës dhe akademikëve grekë, në lidhje me bashkëpunimin e grekëve me gjermanët. Po studiuesit grekë të sojit Barka mund ta vërtetojnë shkencërisht bashkëpunimin e çamëve me gjermanët? Nuk ka patur asnjëherë bashkëpunim të çamëve me italianët dhe gjermanët, por grekët prej 73 vitesh vetëm kanë bërë akuza politike për të grabitur pronat çamëve dhe për të bërë spastrim etnik në Çamëri që nga viti 1913-1945.

Nga Arben LLALLA/ Që kur Greqia mori Çamërinë plotësisht në vitin 1913, janë djegur me qindra shtëpi dhe janë vrarë mijëra shqiptar mysliman nga forcat ushtarake dhe paraushtarake greke. Nën një terror dhe trysni për të braktisur trojet e tyre shqiptarët në Çamëri kishin rezistuar fortë deri në vitin 1945, kur edhe përfundoj zyrtarisht spastrimi etnik i kësaj pjesë që banohej që në kohët antike vetëm nga shqiptarët.

Terrori shtetëror grek ndaj popullsisë shqiptare pas vitit 1912, vërehet tek mos përfaqësimi i tyre në Kuvendin e Greqisë dhe në drejtimin e bashkive ku shqiptarët edhe pse ishin shumicë nuk mund të fitonin asnjë përfaqësues. Vetëm në zgjedhjet për deputet të vitit 1915, në Qarkun e Prevezës mundën të dilnin deputet Ali Dino, nga “Formacioni të Partisë në Qeverinë e Njësuar”1, dhe Razim Mysli i pavarur. Pas vitit 1920, asnjë shqiptar nuk ka mundur të fitojë një ulëse në Kuvendin e Greqisë. Ali Dino ka kandiduar disa herë për deputet, por ai nuk fitonte pasi shteti grek qëllimisht shqiptarët mysliman i fuste për të votuar në Prefekturën e Janinës ku ata ishin pakicë.

Shqiptarët në Çamëri ishin minoriteti i shtypur, i pa përfaqësuar, i grabitur nga vetë shteti i tyre edhe pse kishin dhënë kontribut në themelimin e tij. Kjo gjendje e rëndë vazhdonte të përkeqësohej edhe më tej. Shqipëria protestonte nëpër organizatat ndërkombëtare për shkeljet e të drejtave të njeriut, për shkeljen e Marrëveshjes së Lozanës ku Greqia njihte minoritetin shqiptar me të drejta të plota, por asnjë reagim pozitiv nuk bëhej.

Dy muaj para luftës italo-greke, të vitit 1940 qeveria fashiste e Metaksait burgosi në ishujt e Egjeut të gjithë meshkujt çamë nga mosha 16 deri 70 vjeç. Rekrutët çamë si shtetas grekë, të rekrutuar në vitet 1939, 1940 u vunë në punë të rëndomta, duke hapur rrugë e duke thyer gurë. Kapiteni i xhandarmërisë së Filatit, Stavridhis, duke kërcënuar deklaronte publikisht: “Ju myslimanët e Çamërisë, pritni që të vijë këtu Italia dhe Shqipëria. Ju lajmëroj se ajo ditë nuk do të vijë kurrë, por edhe sikur të vijë, ne grekët jemi 7.5 milion dhe nuk do të lemë të gjallë asnjë çam”2.

Shumë nga çamët që u burgosën dhe u internuan nuk u kthyen më, ata vdiqën nëpër burgje dhe kampet e internimit, pa një varr me adresë. Presionet e shumta që u bëheshin shqiptarëve në Çamëri gjatë periudhës që Shqipëria ishte e pushtuar nga Italia dhe ishte zgjedhur një qeveri kuislinge detyronte shumë çamë që të mendonin se shpëtimi i tyre është lufta, çlirimi nga diktatura fashiste e Metaksait. Por përsëri çamët si njerëz të urtë dhe punëtor ulën kryet duke duruar çdo sakrificë vetëm e vetëm për mos braktisur trojet e të parëve.

Gjatë viteve 1941-1944, Greqia u nda në tre zona të pushtimit nga ushtritë e huaja. Ushtria bullgare hyri në Greqi më 20 Prilli 1941, pa asnjë rezistencë nga ushtria greke. Bullgarët u përqendruan në Maqedoninë Lindore greke dhe Trakën, me përjashtim të Evru, zonën kufitare me Turqinë e kontrollonin gjermanët. Gjermanët hynë në Greqi nga Bullgaria, ata u përqendruan në Athinë, Selanik, në Maqedoninë Qendrore greke, ishujt e Egjeut dhe Kretë. Pasi gjermanët kishin pushtuar Epirin dhe ishin vendosur në Meçovë, atëherë ushtria italiane hyri në Greqi nëpërmjet kufirit jugor të Shqipërisë. Italianët u vendosën për të kontrolluar territoret e Pindit, pra të fshatrave ku banorët ishin vlleh, në Thesali, Maqedoninë Perëndimore greke, në Çamëri, ishujt Jonian dhe në ishullin e Korfuzit.

Gjatë kohës që italianët ishin në Çamëri nuk ndodhi asnjë incident me burgosje, rrahje apo vrasje ndaj grekëve me karakter nacionalist. Shumica e shqiptarëve në Çamëri ishte rreshtuar në ushtrinë e rezistencës EAM-ELAS, dhe mbanin lidhje me partizanët e Shqipërisë.

Në mars të vitit 1942, në kulmin e krizës ekonomike të Greqisë, u arrit marrëveshje midis palëve ndërluftuese për shpërndarjen e ushqimeve në Greqi, të sjellë me anije suedeze nën kujdesin e Kryqit të Kuq Ndërkombëtar. Ngarkesat me ushqime në Greqi në fillim erdhën nga Kanadaja dhe pas vitit 1943 nga SHBA9.

Gjatë kohës së krizës ushqimore, çoi lulëzimin e tregut të zi, grabitjen e ushqimeve të fermerëve dhe shpeshherë përdorimi i lidhjeve me pushtuesit bullgar, gjerman dhe italian. Siç e kemi thënë, kryetari i EDES Napoleon Zerva, bashkë me vëllanë e tij Perikliun grabitnin ushqimet në Artë fshatarëve dhe me ndihmën e ushtarëve italian i çonin në Athinë për ti shitur në tregun e zi me çmime të larta. Në librin e Nikiforoz G. Kossivaqis, me titull: E vërteta e Tretë, (Νικηφοροζ Γ. Κοσσυβακη “Τριτη Αληθεια”), botuar në Athinë më 2001. Autori hedh dritë mbi bashkëpunimin e Napoleon Zervës me oficerin e lartë italian Eduart Ferlaco për shitjen e ushqimeve në tregun e zi të Athinës.

Në periudhën 1941-1944, në Greqi vepronin katër qeveri dhe disa grupe të ndryshme të rezistencës që siç e kemi thënë ata shpeshherë luftonin kundra njeri-tjetrit duke bashkëpunuar edhe me pushtuesit e Greqisë. Kjo gjendej kaq tragjike çoj që popullsia shqiptare në Çamëri të krijonte Këshillin Nacional Çam. Ky Këshill nuk kishte asnjë forcë apo kompetencë ligjore për të arrestuar apo dënuar, thjeshtë luante rolin e udhëzuesit, këshilluesit me qëllimin e mirë që mos të ndodhnin vëllavrasje midis banorëve të etnive dhe feve të ndryshme. Gjendja e rrënuar ekonomike, pushtimi i huaj, sillte rëndimin psikologjik dhe emocional tek banorët e Çamërisë qofshin, këta shqiptar, vlleh, grek, romë dhe hebrenj. Për të siguruar ushqime, mbrojtje nga kaosi që kishte pushtuar Greqinë njerëzit bëheshin bashkëpunëtor të pushtuesit bullgar, italian dhe gjerman. Por, këta ishin individë të cilët nuk luanin ndonjë rol të rëndësishëm në shoqëri.

Në 12 janar 1942, shefi i policisë në Paramithi, Ilia Niko, vrau dy personalitete çame, pronarin e madh Tefik Qemalin dhe doktorin Ahmet Qazimin. Çamët e armatosur u hakmorën duke vrarë prefektin e Thesprotisë, Georgios Vassiliakos11.

Shefi i policisë, Ilia Niko, nuk ishte vetëm kur e vranë Tefik Qemalin nga Karbunari dhe Ahmet Qazimin nga Margëllëçi, ai u ndihmua edhe nga kapiteni i EDES, Koço Nikola nga Vojniku-Prodhromia, emrin e vërtetë e kishte Konstandinos Gjeorgjiu-“Koçonikolas”. Kjo ngjarje e zezë ka ndodhur në kafenenë e Sotir Triandafilu-Neli. Tefiku dhe Ahmeti po festonin me Lake Abazit daljen e tij nga burgu. Në kafene filluan të fjaloseshin Ilia Nikos me Tefik Qemalin. Më tej Ilia Niko bashkë me Nikola Koçon i zënë pusi Tefik Qemalit dhe Ahmet Qazmit të cilët i vret Nikola Koço12. Meqenëse Ilia Niko ishte shefi i policisë së Paramithisë dhe do kishte lehtësira për të justifikuar këto dy vrasje, ai e mori përsipër këtë punë.

Në dhjetor u vra një tjetër personalitet çam, Jasim Sadiku nga Mallgëlliçi. Të nesërmen, një i krishterë nga Spathari, Vasil Çupi dhe prifti Spiridon Nuçi u gjetën të vrarë13.

Jasim Sadiku i njohur edhe si Jasimin Haxhiu i zunë pusi Harallambos Serifi me kushëririn e tij, Vasilis Ballumis. Në fillim Jasim Sadikun e qëllon Harallambos, por plumbi nuk e goditi, më pas qëllon Vasil Ballumis dhe e plagosi rëndë Jasimin. Sipas dëshmive të pas luftës, Jasimin Sadiku vdiq më 6 dhjetor 1942 nga gjakderdhja rrugës për në Margëlliç tek lugina e Musa Agës.

Vrasësi Vasil Ballumi ishte një i arratisur nga burgu dhe endej maleve për t’i shpëtuar arrestimit nga forcat e rendit italiane, për t’ju shpëtuar këtyre forcave ai u bashkua me EDES të Napoleon Zervës. Për fat të keq Vasil Ballumi dhe Harallambos Serifi ishin shqiptar ortodoks nga fshati Spatharë i Margëllëçit.

Deri në kapitullimin e Italisë fashiste, shtator 1943, në Çamëri nuk ishte kryer asnjë masakër, ekzekutim kolektiv apo individual nga italianët, por edhe nga grupet e parregullta të çamëve të cilët armët i kishin për vetëmbrojtje. Gjithashtu, grekët që ishin policë, xhandarë dhe grupet e rezistencës nuk kishin kryer asnjë sulm kundër shqiptarëve myslimanë. Përveç vrasjeve të lartpërmendura me karakter të zënkave personale, grabitje të pronave dhe gjakmarrjes.

Historiografia e Greqisë, dokumentet angleze e asaj kohe, italiane, gjermane, etj., nuk sjellin asnjë të dhënë se në Epirin e Jugut-Çamëri gjatë pushtimit italian prill 1941-shtator 1943 të jenë kryer masakra kolektive, djegie të fshatrave, pjesëmarrës të së cilës kanë qenë edhe shqiptarët e Çamërisë.

Italianët bënë masakër në fshatin Domeniko, më 13 shkurt 1943, ku vranë 19414 njerëz dhe dogjën tërë fshatin. Në 12 mars po të këtij viti, italianët dogjën fshatin Caricani-Tsaritsani, dhe ekzekutuan 40 banorë15. Në të njëjtin muaj, mars 1943, italianët dogjën fshatin Servia. Këta dy fshatra ndodhen afër Larisës, Elassonës dhe Kozanit ku funksiononin Legjionet Romake të vllehve që bashkëpunonin me italianët fashistë. Këto masakra u kryen pasi fshatarët e këtyre fshatrave ndihmonin forcat e rezistencës të EAM-ELAS.

Pushkatimi i 49 qytetarëve në shtator 1943 në Paramithi

Pasi kapitulloj Italia Fashiste në shtator 1943, zonat që i kontrollonte ajo i kaluan gjermanëve të cilët mbështeteshin nga Batalionet e Sigurimit dhe trupat SS greke.Më 24 shtator në Shkallë të Paramithisë vriten gjashtë ushtar gjerman nga forcat e rezistencës. Urdhri i komandantit gjerman ishte se për një ushtar gjerman të plagosur apo të vrarë do të pushkatohen dhjetë grek. Për 4-5 ditë gjermanët arrestuan 52 grek për t’i pushkatuar si hakmarrje për vrasjen e ushtarëve të tyre, më 29, shtator ata pushkatuan 49 qytetar të Paramithisë. Sipas të dhënave gjermanët kohë më parë kishin informacione për qytetarët e Paramithisë se kush kishte lidhje me partizanët e EAM-ELAS dhe i përkiste ideologjisë komuniste.

Panajoti Camatos, profesor në universitetin e Janinës, me rastin e pushkatimit të 49 qytetarëve të Paramithisë, në shtator 2015 solli një dokument ku tregohej se komanda gjermane e Paramithisë kishte të dhëna që në gusht 1943 se kush ndihmonte EAM-ELAS-in dhe i përkiste ideologjisë komuniste. Nëse do shohim mbiemrat e 49 të pushkatuarve, 32 prej tyre mbajnë mbiemra që rrjedhin nga gjuha shqipe dhe 17 mbiemra ortodoksë.

Nga një dokument i CIA-së i botuar në vitin 2000, i ofruar nga shërbimi informativ grek të pranuara gjatë vitit 1944, ku tregohen shifrat zyrtare të krimeve të luftës të kryera nga nazistët gjerman si ekzekutime, vrasje dhe zjarrëvënie. Në paragrafin për krimet naziste në Epir jepen të dhëna:

Dokumenti i ofruar nga CIA që është dhënë nga Shërbimi Informativ Grek-HELLENIC INFORMATIOS SERVICE – IIa, me seli në Kajro të Egjiptit, pretendon se janë pushkatuar 60 qytetar në 30 shtator 1943 në Paramithi dhe jep vetëm 44 emra nga të pushkatuarit, një emër përsëritet dy herë. Ndërsa pllaka përkujtimore në Paramithi ku për çdo vit organizohet aktiviteti në kujtim të tyre ka vetëm 49 emra. Në dokumentin në fjalë thuhet se janë ekzekutuar nga toga gjermane. Në të gjithë librat grek që shkruajnë për këtë ngjarje thuhet se shqiptarët e Çamërisë nuk morën pjesë në pushkatim, por ata ishin bashkëpunëtor. Një akuzë që asnjëherë nuk u vërtetua me fakte se a ishin bashkëpunëtorë çamët. Shumica e të pushkatuarve ishin shqipfolës dhe përkrahës të ushtrisë partizane EAM-ELAS.

Çamët në ushtrinë partizane EAM-ELAS

Shumica e popullsisë shqiptare në Çamëri përkrahu forcat e majta të rreshtuara në ushtrinë partizane EAM-ELAS. Kjo përkrahje lidhej edhe me faktin se shqiptarët në Çamëri i urrenin forcat politike të djathta të cilat ndër vite ushqenin popullin me nacionalizëm ekstremistë grek kundër minoriteteve, por edhe me faktin se shqiptarët në Shqipëri luftonin kundra pushtuesve si ushtri çlirimtare e majtë partizane.

Nga të dhënat e fundit që i lexojmë në librin e akademikut i ndjeri prof.dr.Kristo Frashërit mësojmë se disa herë kryetari i forcave guerile të djathta Napoleon Zerva u kishte bërë ofertë krerëve shqiptarëve në Çamëri që të bashkoheshin me EDES.

Në shtabin e EDES-it u përgatit terreni që me anën e misionarëve anglezë të bëhej takimi i parë i Nuri Dinos me Zervën. Oficeri anglez i ndërlidhjes, Myers, që vepronte pranë shtabit të EDES-it, bëri të mundur që takimi të mbahej në manastirin e Paganionit, në fshatin Selan të Paramithisë, në fund të muajit maj 1943. Pala e EDES-it u përfaqësua nga koloneli anglez Myers, kapiteni Zhupa dhe 2-3 oficerë të tjerë. Pala e Ballit Kombëtar çam u përfaqësua nga Mazar Dino, myftiu i Paramithisë, Ferhat Kaso e Sali Meto. Përfaqësuesit e palës së EDES-it kërkuan nga forcat e Ballit Kombëtar të Çamërisë tu bashkohen atyre të Napoleon Zervës kundër EAM-it dhe ELAS-it16.

Në Pargë, më 10 gusht 1943, u takuan përfaqësuesit e të dyja palëve EDES dhe të Ballit Kombëtar. Këtë radhë Balli Kombëtar çam përfaqësohej nga Mazar Dino dhe disa nga bashkëpunëtorët e tij çamë. Pala e Napoleon Zervës kërkoi nga Balli Kombëtar: 1. Të bëhej çarmatimi i menjëhershëm i çamëve dhe gjithë forcat çame të armatosura si dhe ato të afta për luftë, të kalonin nën komandën e EDES-it. 2. Në Çamëri të organizohej një administratë e re në formë këshilli, me emrin EA (Ethiniki Agona). 3. Ndihmat që do të mblidheshin nga popullsia të shkonin për EDES-in. 4. Në krahinat që ishin nën juridiksionin e EDES-it, të mos shkelte asnjë çam i armatosur17.

Për kundërpeshë ndaj formacione të parregullta të vëllezërve Dino të cilët bashkëpunonin me administratën italiane dhe më tej gjermane u themelua në Çamëri, Këshilli Nacionalçlirimtar. Në krye të Këshilli Nacionaçlirimtar Çam u vu personaliteti i njohur Musa Demi18.

Shumë djem të Çamërisë si: Muharrem Demi, Petrit Musa Demi, Dervish Dajaka, Mustafa Dauti, Qamil Izeti, Ismail Hmaiti, Gani Demi, etj., u inkuadruan që në fillim në batalionet mikse19.

Më 2 shkurt, (1943), në kuadrin e FNÇL u formua në Konispol çeta, domethënë një grup i vogël i rezistencës e cila mori emrin “Çamëria”, me fushë veprimi kryesisht në zonat e jugut të Shqipërisë dhe të vijës kufitare, çetë e cila mbante njëkohësisht kontakte dhe bashkëpunonte me forcat e ELAS-it. Në muajin mars 1943 çeta “Çamëria” dhe një prej grupeve të rezistencës të ELAS-it, ranë dakord për të bashkëpunuar në fushën ushtarake. Paralelisht, anëtarë të këtyre dy grupimeve kaluan nëpër fshatrat e zonës së Theollogos në Epirin e Veriut dhe organizuan një takim të përfaqësuesve të fshatrave të zonës së Filatit, ku u folën për qëllimet e përbashkëta të luftës si dhe për t’u rreshtuar së bashku në luftën kundër pushtuesve20.

Një grup partizanësh të ELAS-it, në mars 1943, i përbërë nga çam dhe grek, Petrit Demi, Taqis Theologjis, Panajotis Micis, Kostas Sternaras të ELAS, u takuan në fshatrat e jugut të Shqipërisë me partizanët Janis Kondis, Vangjel Pulis dhe dy të tjerë21.

Çeta “Çamëria” u zgjerua në batalion dhe në nëntor 1943 mori emrin “Thoma Lulo”, për nder të luftëtarit grek nga Gjirokastra që ishte vrarë ato kohë22.

Tashmë grekët dhe shqiptarët e Çamërisë luftonin bashkë kundër pushtuesit gjerman.

Nga popullsia shqiptare e Çamërisë u përfshinë në formacionet luftarake shqiptare dhe greke mbi 1.000 luftëtarë, pa llogaritur qindra të tjerë që punonin në terren. Vetëm në radhët e ELAS-it dhanë jetën 68 partizanë çamë23.

Sipas dokumenteve të autoriteteve gjermane në fillim të 1944 pushtuesit gjermanë krijuan strukturën e një batalioni çam me gjysmë efektivi prej 300 vetësh, por atë e dislokuan në Konispol e jo në Çamërinë e përtejme (brenda territorit shqiptar) për të mos krijuar ndërlikime politike me qeverinë mike greke të J. Rrallis24.

Në 10 janar 1944, me iniciativë të regjimentit të 15-të të ELAS-it dhe me aprovimin e FNÇl shqiptar u formua batalioni miks për krahinën e Çamërisë. Bashkëkomantët të batalionit ishin emëruar fillimisht Muharrem Demi dhe Spiro Shqevi, por më vonë, pas kalimit të batalionit nën komandën ekskluzive të ELAS-it, komandant i tij u emërua Joannis Sarafis25.

Pra, nga burimet e ndryshme del përfundimi se shumica e popullsisë shqiptare në Çamëri ishte rreshtuar përkrah forcave të majta të rezistencës EAM-ELAS, duke përkrahur pa rezerva luftën për çlirim nga pushtuesit italian dhe gjerman. Greqia duke u udhëhequr nga qeveritë kuislinge Çolakoglu, Logothetopulos dhe Rrallis kishte krijuar huti tek popullsia saqë atë periudhë kishte disa qeveri paralele greke dhe forca të ndryshme të rezistencës të cilat disa herë u përplasën me njeri-tjetrin duke harruar luftën kombëtare për çlirimin e Greqisë.

Masakrat në Çamëri nga EDES

Pas pushtimit fazë-fazë të Epirit të Jugut-Çamërisë nga grekët që në vitet 1880 dhe deri në fillim të vitit 1913 kur u morë Janina, shqiptarët kanë qenë nën presionin shtetëror grek për të braktisur trojet e tyre. Ashtu siç e kemi thënë më lartë ndër vite, Greqia me dhunë largoj mijëra familje shqiptare nga Çamëria për në Turqi, Shqipëri dhe gjetkë duke mos u kthyer më kurrë. Por gjenocidi më i egër dhe fatal ishte ai i viteve 1944-1945 ku forcat ushtarake të EDES të udhëhequr nga klerikë ortodoksë grek me veshje ushtarake kryen masakrat çnjerëzore mbi popullsinë e pambrojtur çame.

Ishte e martë, 27 qershor 1944, ku rreth 2.500 trupa ushtarake të EDES të udhëhequr nga Napoleon Zerva dhe të shoqëruar nga Mitropoliti i Paramithisë, Dhorotheos i cili kishte veshur rrobat ushtarake të EDES, hynë qetësisht në qytetin e Paramithisë. Asnjë kundërshtim me armë nga ana e popullsisë shqiptare, Mitropoliti Dhorotheos nis bisedat me krerët shqiptar, me Myftiun Sali Hafizi duke ju premtuar se asnjë e keqe nuk do t’ju ndodhë.

Pas dreke, pas një ngrënie të mirë filloj masakrimi kudo në çdo vend që gjenin çamër. Masakrimet janë bërë nëpër shtëpi me gra dhe fëmijë. Burrat janë vrarë mizorisht nëpër rrugë dhe hedhur nëpër hendeqe. Numri i të vrarëve gjithsej 165. Në qarkun e Paramithisë në katundet e quajtura Gardiq, Dragoni, Amini e Karkunar një ditë më pas u masakruan tmerrësisht 600 punëtorë dhe bujq, 150 plaka, gra dhe vajza26.

Më 28 gusht 1944, në Pargë bandat e Zervës vranë 49 burra dhe 8 gra, Më 14 shtator autoritetet ushtarake zerviste në Filat grumbulluan gjithë burrat e mbetur në qytet, shumica e të cilëve ishin pleq dhe pas një “gjyqi” formal i dënuan të gjithë me vdekje, me përjashtim të 7 vetëve. Pas tri-katër ditësh u pushkatuan 51 veta të tjerë afër spitalit të Filatit dhe te Përroi i Shejlës. Kështu numri i të vrarëve dhe i të humburve në qytetin e Filatit arrinte në 259 vetë27.

Në Filat, gjatë periudhës qershor 1944-mars 1945, u masakruan dhe u vranë 1.286 persona, në Gumenicë u vranë 192, në Margëlliç e Pargë 626 persona etj. U shkatërruan 68 fshatra, u dogjën dhe u rrënuan 5.800 shtëpi, u shkatërruan të gjitha objektet e kultit si dhe u grabitën pasuritë, pronat e këtyre kulteve (mbi 80 xhami)28.

Sipas një liste, sipas të cilës qenë regjistruar emrat e të vrarëve dhe vendit të tyre të origjinës më pas se 1200 viktima civile janë identifikuar për periudhën 1944-194529.

Përfundimi i genocidit grek kundër popullsisë shqiptare në Epirin e Jugut-Çamëri ishte tragjik. Pothuajse Çamëria u spastrua nga etniteti shqiptar që i përkiste besimit mysliman. Në fshatrat ku banonin shqiptarët mysliman u vendosën refugjatë grek të ardhur nga Azia e Vogël dhe grek të ardhur nga pjesët e tjera të Greqisë. Shumë fshatrave ju ndërruan emrat, u ndërruan toponimet e shumë vendeve për të zhdukur çdo gjurmë shqiptare në Epirin e Jugut.

Nga një popullsi prej 35.000 vetash, që ishte paraluftës, mbetën vetëm disa dhjetëra familje. Të vrarët dhe të humburit arrijnë shifrën 2300 vetë. Të vdekurit gjatë emigracionit për mungesë ushqimesh dhe nga sëmundjet e ndryshme 2400 vetë30.

Nga të dhënat e botuar kohëve të fundit del se sipas qyteteve janë masakruar në genocidin grek ndaj popullsisë çame 2.877 shqiptar. Në Filat dhe rrethinë numri i të masakruarve është 1.286, Gumenica me rrethinë, 292, Paramithia me rrethinë, 673, në Margëllëç dhe Pargë, 62631.

Përveç pjesëmarrësve ushtarak që kishin shërbyer në qeverisjen fashiste të Metaksait në masakrat kundër çamëve, morën pjesë dhe dhjetëra priftërinj si Mitropoliti i Paramithisë, Dhorotheos, prifti Serafeim i ardhur nga Athina me porosi të kryepeshkopit të Greqisë, Damaskino. Serafeimi do të bëhej më tej Mitropolit i Janinës dhe më vonë kryepeshkop i Greqisë, vëllai i Napoleon Zervës, Aleko Zerva i cili ishte prift, etj.

Kapiteni Kristos Stavropulos në rolin e gjykatësit të ushtrisë EDES nënshkroi ekzekutimet pa gjyq të qindra shqiptarëve në genocidin e viteve 1944-1945 në Çamëri. Në vitin 1953 ushtaraku Kristos Stavropulos u zgjodh kryetar i Gjykatës së Lartë të Greqisë.

Plani për genocidin e viteve 1944-1945 nga EDES, nuk lindi aty për aty, ai plan për përzënien e shqiptarëve nga Çamëria me masakra, përdhunime, grabitje ishte planifikuar shumë vite më parë që kur grekët pushtuan Epirin e Jugut.

Në qeverisjen e Metaksait ishin vrarë 2.300 dhe të vdekur në tortura 45032. Një shifër e përafërt me masakrat që kryen disa vite më vonë Napoleon Zerva dhe ushtarakët e Metaksait të grupuar në EDES.

Shteti grek sekuestroj shtëpitë dhe tokat pa të drejtë me ligje dhe gjyqe të montuara, mijëra bagëti u vodhën, ngordhën dhe u dëmtuan. Por tragjedia çame nuk do të përfundonte me largimin nga Greqia dhe ardhjen në Shqipëri. Shqiptarët nga Çamëria u persekutuan nga pushteti komunistë, trajtoheshin me përbuzje si qytetar të dorës së dytë. Shumica e tyre u vendosën në periferitë e qyteteve nëpër baraka dhe jetonin si në geto. Ky ishte një persekutim edhe më i dhimbshëm kur mendon se ata keqtrajtoheshin nga shtetin amë, nga shteti për të cilin kishin sakrifikuar gjithçka për mbijetesën e tij.

I gjithë aparati shtetëror i Greqisë pas vitit 1945 u vunë në lëvizje për ngritjen e historive të gënjeshtrës për bashkëpunimin e popullsisë çame me gjermanët, për të mbuluar masakrat dhe genocidin e kishës greke pjesëmarrës të trupave ushtarake të EDES.

Roli i klerikëve të Kishës Ortodokse Autoqefale të Greqisë në masakrat kundër popullsisë shqiptare myslimane në Çamëri ka qenë i rëndësishëm. Kjo del qartë edhe në letrën-kërkesat e Mitropolitit të Paramithisë, Dhorotheos dërguar më 18.05.194433, Këshillit të drejtuar nga Mazar Dinos.

1 Niko Stylos, Prevezani Abedin Pasha Dino, poezitë e tij dhe Dinot e tjerë, Mulheima A.D.R.2014, fq.141

2 Muharrem Dezhingu, Abedin Dino dhe Çështja Çame Sot, Tiranë, 2010, fq.127-128

9 Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Ενθετο Επτα Ημερεζ, Athinë, 15, prill, 1999

11 Citim, Pëllumb Xhufi, Kristo Frashëri, Historia e Çamërisë, Tiranë, 2015, fq.317

12 Μάριος Μπίκας ,Στ’ απόσκια του Κορύλα, Θεσσαλονίκη, 1999, fq.186

13 Citim, Pëllumb Xhufi, Kristo Frashëri, Historia e Çamërisë, Tiranë, 2015, fq.317-318

14 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Η Σφαγή στο Δομένικο, Athinë, 1, mars, 1996

15 www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=442218&cid=122

16 Kristo Frashëri, Historia e Çamërisë, Tiranë, 2015, fq.294

17 Citim, Po aty

18 Po aty, fq.289

19 Hajredin Isufi, ÇAMËRIA, Tiranë, 2006, fq.128

20 Eleftheria Manda, Çamët mysliman të Epirit (1923-2000), Tiranë, 2015, fq.157

21 www.labastia.blogspot.gr/2014/12/blog-post_4.html

22 Eleftheria Manda, Çamët mysliman të Epirit (1923-2000), Tiranë, 2015, fq.158

23 Beqir Meta, Tensioni Greko-Shqiptar (1939-1949), Tiranë, 2002, fq.163

24 Citim, Hajredin Isufi, ÇAMËRIA, Tiranë, 2006, fq.340

25 Citim, Eleftheria Manda, Çamët mysliman të Epirit (1923-2000), Tiranë, 2015, fq.189

26 Përgatiti për botim, Kastriot Dervishi, Masakra në Çamëri, Tiranë, 2009, fq.33-34

27 Beqir Meta, Tensioni Greko-Shqiptar (1939-1949), Tiranë, 2002, fq.159

28 Hasan Minga, Hilmi Saqe, Genocidi Grek kundër Çamërisë Vazhdon, Tiranë, 2006, fq.11

29 Citim, Kristo Frashëri, Historia e Çamërisë, Tiranë, 2015, fq.314

30 Beqir Meta, Tensioni Greko-Shqiptar (1939-1949), Tiranë, 2002, fq.161-162

31 Rasim Bebo, Dodona Tempulli i Lashtë i Shqipërisë, Tiranë, 2008, fq.509

32 Grup Autorësh, Sami Repishi, Epiri i Jugut, Çamëria, Tiranë, 2014, fq.81

33 Rasim Bebo, Dodona Tempulli i Lashtë i Shqipërisë, Tiranë, 2008, fq.483

Post Kreta si verifikim…

November 18, 2017 by dgreca

Replikë me profesorin e greqishtes dhe pinjollin e ekstremizmit fqinj në Shqipëri/

Nga Arben Llalla/Si përherë Panajot Barka qëndron pas dere tek zyra e informacionit dhe propagandës së Greqisë, duke pritur porosinë për shkrimin e radhës. Ai shprehu opinionin e tij tek gazeta “TemA” më 16 nëntor rreth takimit të Kretës midis Kotzias dhe Bushatit, ku kishte bërë një përmbledhje të historisë së lashtë të Greqisë, nacionalistëve shqiptarë, bashkëpunimit të çamëve me italianët dhe gjermanët. Por, si përherë Panajot Barka vetëm bëri akuza politike dhe nuk na ofroi qoftë edhe një dokument apo citim shkencor rreth Çështjes Çame. Metoda që përdorin grekët dhe Barkat tashmë janë të njohura, pra hidhu në sulm dhe kërko atë që nuk është e jotja, por e tjetrit, me qëllim për ta fituar atë më tej. Ndaj si ndodh zakonisht do i përgjigjem Barkës dhe Barkave të tjerë që janë në shërbim të Megalo Idesë me fakte, duke ua përplasur në fytyrë këtyre mosmirënjohësve, të cilët vetëm bëjnë “blla, blla” për ndonjë honorar Greqie.

Greqia nuk ka patur mesjetë, rilindje, luftë për rezistencë ndaj pushtuesve osmanë. Ajo është banuar pas rënies së Bizantit nga shqiptarët, hebrenjtë, turqit, romeit, sllavo-maqedonasit, bullgarët, të cilët më pas formuan shtetin modern grek. Fakti që në Greqi flitet nëpër rrethet familjare shqipja, turqishtja, hebraishtja, sllavo-maqedonishtja, rrëfen se ende ka popullsi të pa asimiluar, megjithëse shtypja shtetërore ka qenë e egër.

Sllavët e Stefan Dushanit u përplasën me ushtrinë shqiptare të çamit Gjin Bue Shpata dhe nëse nuk do ishin thyer nga shqiptarët e Çamërisë, në Athinë sot do flitej serbisht dhe jo greqisht. Panajot Barka nuk duhet të harrojë se toponimet sllave dhe shqiptare janë ende nëpër Greqi, edhe pse disa herë janë bërë zëvendësimet e tyre me toponime të reja greke.

Për trashëgiminë e grekëve të sotëm me grekët e lashtë që pretendohet, janë shprehur mendjet e hapura të Greqisë si poeti i madh grek i vlerësuar me çmim “Nobel” në letërsi më 1979 Odysseas Elytis që ka shkruar: “Atdheu im, një mural i mbajtur prej shtyllave franceze, shqiptare, vllahe e turke. Kushdo që i përmend, shkon drejt e në burg…”.

Mendimtari, shkrimtari dhe poeti grek Niko Dhimu në 23 qershor 2009, në gazetën “NY Times”, thoshte: “Ne flisnim shqip dhe vetëquheshim romaikos, por pastaj Gëte, Viktor Hugo, Delacroix, na tha: Jo, ju jeni grekë, pasardhës të drejtpërdrejtë të Platonit e Sokratit. Në qoftë se një vend i vogël, një komb i varfër ka një barrë të tillë mbi supet e tij, ai kurrë nuk do të shërohet…” Siç e deklaron shkrimtari Niko Dhimu, grekët e sotëm nuk janë grekët e lashtë që pretendonte historiani gjerman në shekullin XVIII, Johann Winckelmann, i cili sajoi vizionin se Greqia e lashtë është populluar nga njerëz të bukur, me flokë të verdhë e të gjatë, njerëz të zgjuar. Ky përfytyrim i Johann Winckelman, në të vërtetë ka lidhje me ilirët, të cilët kishin këto karakteristika. Me një fjalë ata, grekët e lashtë nuk janë gjë tjetër vetëm se ilirët.

Në Maj të vitit 2012, shkrimtari dhe publicisti grek Dimitris Epikouris në një shkrim të tij për grekët do të shkruante: “Greqia moderne nuk ka asnjë nyje që e lidh atë me Greqinë e lashtë dhe njerëzit që dikur jetonin në atë vend, e parë kjo si në aspektin kulturor, ashtu dhe në atë gjenetik. Grekët e sotëm janë një mishmash i fiseve ballkanike, (shqiptarë, sllavë, vllahë) të cilët gjatë periudhave të ndryshme kohore u përzien gjithashtu me afrikano-veriorë, Armeninë dhe fise të tjera të Anadollit, pa harruar të përmendim këtu dhe frankët me venedikasit, të cilët ishin po ashtu të shumtë në atë rajon.”

Në mars 2010, redaktori i gazetës së njohur gjermane “Frankfurter Allgemeine Zeitung”, Andreas Kilb në faqen zyrtare të saj publikoi një opinion të tij me titull “Grekët nuk e kanë origjinën nga grekët”, ku ndër të tjera sqaronte se populli grek që njohim sot, nuk është gjë tjetër veç mbeturinë e asaj që lanë pas sllavët, frëngët kryqëzues, bullgarët, serbët, katalanasit, osmanët dhe shqiptarët. Madje, Kilbi tenton të hetojë edhe aspektin psikologjik të popullit grek, duke përfunduar se ndryshimi nga origjina zëvendësohet me solidarizimin e vazhdueshëm për t’u përballur me një armik të përbashkët. Ai thekson se në çdo të katërtin grek, një është refugjat, kaq të tjerë kanë origjinë sllave, por të gjithë janë të bashkuar kundrejt armikut të përbashkët. Greqia ka qenë e pushtuar nga sllavët të cilët u ndalën dhe u tërhoqën pasi ndeshën në rezistencën e fortë të shqiptarëve në Athinë të udhëhequr nga Gjin Bue Shpata. Ajo ka qenë e pushtuar edhe nga bullgarët, kryqëzata frënge, katalanasit dhe në përfundim të 1450 nga Perandoria Osmane. Por, gjithnjë këta pushtues të Greqisë janë ndeshur me fiset shqiptare, të cilët jetonin që në lashtësi në Thesali, Boeotia, Peloponez dhe ishujt e shumtë. Kjo vërtetohet nga fakti se shumica e kapedanëve të Kryengritjes së 1821, ishin shqiptarë dhe për disa vite shqiptarët drejtuan Greqinë e Re në të gjitha fushat, kryetar shteti, kryeministra, akademikë, e kështu me radhë.

Për themelimin e Greqisë së Re shqiptarët jo vetëm që kanë rolin kryesor, por ishin shumica e popullsisë para se të vinte mbreti Otton më 1832 me rreth 50 mijë bavaresë, ndërsa nga 1913-1930 në Greqi erdhën rreth 2.5 milionë orthodoksë nga Azia e Vogël, të cilët nuk dinin greqisht e kishin tradita dhe zakonet e tyre të ngjashme me ato të myslimanëve arabë, lëre pastaj që nga pikëpamja antropologjike ishin të njëjtë me arabët.

Është fakt, tashmë nuk mund të diskutohet, edhe pse deri tani pjesërisht ishte fshehur, 90 ndër 100 heronjtë e Kryengritjes së vitit 1821 ishin shqiptarë. Që shqiptarët mbajtën peshën kryesore të Revolucionit të 1821-shit, përveç që ishin pjesa dërmuese e popullsisë në Greqi në periudhat e kryengritjes, mund të shpjegohet edhe nga fakti që arvanitasit ishin një popull luftarak, krenaria e të cilit nuk mund të lejonte poshtërimet e skllavërisë.

Shqiptarët janë krijuesit e çetave të komitëve nën pushtimin turk, që ruajtën jo vetëm të vërtetën e mosnënshtrimit dhe liridashjes, por edhe të kulturës, të zakoneve të lashta, muzikës, valleve dhe këngëve popullore të tyre.

Më 1674, Konsulli anglez në Athinë, Zhan Zhiroj, thoshte: “Kleftët e fushës si këtu (në Atikë) ashtu edhe në More, janë të gjithë shqiptarë”.

Në vitin 1850, shqiptari Andoni Kryeziu, kur ishte kryeministër, shpalli Kishën Autoqefale Greke, duke e shkëputur përgjithmonë nga varësia e Fanarit të Stambollit.

Kur arvanitasi Dhimitër Vulgari, ishte kryeministër i Greqisë nga vitet 1855-1875, u bë i mundur bashkimi i shtatë ishujve me Greqinë. Kryeministri Dhimitër Vulgari mbështeti fuqishëm kryengritjen e ishullit të Kretës për t’u bashkuar me të.

Gjenerali Teodoros Pangallos, pasi u zgjodh kryetar i shtetit grek (1925-1926) arriti shumë marrëveshje të rëndësishme në fushën e politikës dhe kulturës me shtetin shqiptar në ato vite. Nga kryetarët dhe kryeministrat e Greqisë që dolën nga fara arvanitase veçojmë: Joani Kapodistria, Gjeorgji Kundurioti, Pavlo Kundurioti, Andoni Kryeziu, Athanas Miauli, Diomidh Qiriako, Emanuil Repili, Petro Vulgari, Aleksandër Koriziu, Aleksandër Diomidhi, Kiço Xhavella, Jani i Ri Kollokotroni, Aleksandër Zaimi, Jorgos Papadhopulos e plot të tjerë.

Për krijimin e shtetit grek, shqiptarët që thirren me emrin arvanitasit kanë ndihmuar në të gjitha drejtimet për përparimin e Greqisë. Arvanitasit ishin profesorët e parë që themeluan Akademinë e Athinës, ndërsa investuesi i ndërtesës së Akademisë së Athinës ishte shqiptari i pasur nga Voskopoja e Korçës, Simon Sina që i bëri një dhuratë të madh Greqisë, duke ndërtuar godinën e Akademisë së Athinës, e cila është edhe sot. Më 1859 filluan punimet e para, për ndërtimin e Akademisë.

Edhe lojërat olimpike u ringjallën pas 1500 vjetësh nga tepelenasi i Labovës, Vangjel Zhapa, prandaj fillimisht i quajtën lojërat e Zhapës.

Nga gjiri i familjeve shqiptare dolën shumë intelektualë të shquar që u bënë akademikë të Akademisë së Athinës si: Dhimitër Egjiniti, Angjelo Gjini, Sotiri Shqipi, Spiridon Doda, Vasil Egjiniti, Gjergj Sotiriu, Kostandin Horemi, Aleksandër Diomidhi, Maksim Miçopulos, Vasil Malamo, Dhimitri Kaburoglu, Teofil Vorea e të tjerë.

Një shqiptar i quajtur Jani Bukura në vitin 1840, ndërtoi të parin teatër në Athinë me mure guri, i cili mbeti në histori si “Teatri Bukura”. Pronari guximtar Jani Bukura, “gjendet” në Muzeun Etnologjik dhe Historik të Athinës, në një kopje allçie që e krijoi e bija Eleni Bukura, për të përjetësuar figurën e tij të pathyer në kujtesën e saj. Nga fara shqiptare, dolën shumë piktorë, disa prej tyre me famë botërore si: Polikron Lebeshi, Eleni Bukura, Jani Altamura Bukura, Niko Voko, Niko Engonopulos, Alqi Gjini, Jani Kuçi, Taso Haxhi, Stamati Lazeru, Thanasi Çinko, Andrea Kryeziu, Niko (Gjika) Haxhiqiriako, Buzani, Gizi, Biskini e të tjerë. Të gjithë këta piktorë të mëdhenj me famë botërore kanë prejardhje shqiptare ngase kanë deklaruar vetë që janë nga zonat e banuara me shumicë dërrmuese shqiptare si ishulli i Hidrës, Eubea, Atikia.

Një dëshmi e P. Jotit që shkroi “Historinë e Shtatë Ishujve” të vitit 1866 na vërteton se suliotët që ishin në Korfuz, kur pastronin armët, këndonin këngët shqipe për heronjtë e tyre. Në këngët shqiptare të suliotëve nuk kishte asnjë fjalë greke. Dy këngë që këndoheshin nga shqiptarët e Sulit, gjenden në librin me titull “Bleta Shqiptare” të autorit Thimi Mitko, botuar në vitin 1878 në Aleksandri. Në vitin 1891, gjermani Arthur Milchkofer, në veprën e tij me titull “Attika und seine Heutigen” ndër të tjera shkruan: “Nga ç’di unë, këngët popullore greke, u janë përshtatur këngëve të vjetra shqiptare të dashurisë, lirisë dhe atyre kaçake.”

Akuza më e rëndë që gjithnjë bën Panajot Barka është se shqiptarët e Çamërisë ishin bashkëpunëtorë të italianëve dhe nazistëve gjerman, por Greqia prej 73 vitesh asnjëherë nuk e vërtetuar shkencërisht këtë akuzë. Prej kaq vitesh e kam ftuar publikisht Panajot Barkën, por edhe akademikë e historianë grekë të vërtetojnë me fotografi dhe dokumenta që çamët ishin bashkëpunëtorë. Historianët grekë bëjnë punë fëminore duke bërë fotomontazh të trupave SS boshnjake dhe na i paraqesin si shqiptarë të Çamërisë. Ata paraqesin trupat SS shqiptare në batalionit “Skanderbeg” të Kosovës dhe thonë se janë çamë. Por, faji i çamëve ishte se ishin shqiptarë dhe partizanë në ushtrinë greke “EAM-ELAS”, ku shpeshherë këto trupa partizane janë përplasur me trupat greke “EDES” të Napoleon Zervës që bashkëpunoi me italianët dhe gjermanët. Nuk ka patur asnjëherë vrasje që kanë bërë shqiptarët e Çamërisë ndaj grekëve. Ndërsa është krejt e vërtetueshme Greqisë dhe botës mbarë se bashkëpunëtorë të gjermanëve ishin Zerva, Konstandin Karamalisë, Konstandin Micotaqi, familja e njohur Meimaraqis, Rallis, e plot të tjera. Unë këto i vërtetoj shkencërisht, me fakte, foto, gazeta të asaj kohe, dokumenta të CIA-s dhe shërbimit inteligjent grek.

Po ju zoti Barka me gjithë Greqinë mund t’i mohoni këto dhe të vërtetoni bashkëpunimin e çamëve? Ua kam thënë disa herë publikisht urdhëroni dhe përballemi si studiues në televizion, konferenca shkencore si njerëz të qytetëruar dhe jo si grindavecë, por ju i ikni të vërtetës duke bërë vetëm akuza politike. Kjo është një metodë klasike për t’i mbyllur gojën atyre që thonë dhe mbrojnë të vërtetën.

Pyetje për Greqinë dhe Panajot Barkën

Shqiptarët e jugut janë masakruar nga ushtria e Greqisë. Përse nënat e jugut thonë greku i parë e greku i dytë?

Përse Greqia mban njëanshëm Ligjin e Luftës me Shqipërinë?

Greqia ka kryer gjenocid mbi popullsinë shqiptare të Çamërisë apo jo?

A e ka shkelur Greqia Marrëveshjen e Lozanës për njohjen e minoritetit shqiptar në Greqi?

Përse Greqia nuk njeh kontributet pensionale për emigrantët shqiptarë, por vetëm për minoritarët grekë?

A ka Greqia pretendime territoriale ndaj Shqipërisë duke përkrahur dhe sponsorizuar zyrtarisht organizatat ekstremiste si MAVI, “Autonomia e Vorio Epirit 1914”, Shoqata “Vorio Epiri”, SFEVA, PASIVA, e kështu me radhë?

Përse ushtria greke gjatë paradave shtetërore ka kënduar këngë duke fyer dhe kërcënuar kombin shqiptar?

E pra, Panajot Barka ma merr mendja e vë re sa probleme kemi si dy vende fqinje që pretendojmë të ndërtojmë fqinjësi të mirë dhe partneritet strategjik. Siç shihet provokacionet janë tepër të hapura dhe të drejtpërdrejta nga Greqia, pa folur për veton për anëtarësimin në Bashkimin Europian.

Ju, Panajot Barka jeni njëri nga ata që provokoni herë pas here ndjenjat e shqiptarëve duke mbajtur kallash në duar, duke u fotografuar me elementë ekstremistë nazistë grekë si Babis Karathanos, Kristo Papas i Agimit të Artë e të tjerë. Do të doja të na sqaroni se përse e mbani me krenari flamurin e aneksimit të jugut të Shqipërisë? Kësaj pyetje ende nuk i keni dhënë përgjigje.

Nuk mund të ketë asnjëherë miqësi dhe fqinjësi të sinqertë të grekëve me shqiptarët, përderisa Greqia nuk kërkon ndjesë për gjenocidin e 1944-1945. Greqia si anëtare e Bashkimit Europian, NATO-s dhe e shumë organizatave ndërkombëtare të të drejtave të njeriut duhet t’ju kthejë pasurinë e grabitur çamëve dhe të krijojë kushtet e rehabilitimin në trojet e tyre.

Për rikthimin e shqiptarëve në Çamëri nuk është se duhet të ndodhi ndonjë çudi, nuk është as e pamundur, por dy popujt duhet të jenë të përgatitur që rikthimi i çamëve të bëhet qetësisht, në mënyrë që paqja të vendoset përfundimisht midis dy fqinjëve.

Grekët duke qenë të ndërgjegjshëm se i kanë masakruar, grabitur dhe përzënë shqiptarët nga Çamëria pa kurrfarë faji, pa asnjë fakt të vërtetuar që kanë qenë bashkëpunëtorë të gjermanëve, gjithnjë në shpirtrat e tyre do kenë një ankth, një brengë për gjëmën e madhe që kanë kryer. Meqenëse grekët kërkojnë të duken si besimtarë të mëdhenj, ku kisha dhe shteti janë të pandarë, atëherë Zoti e mëshiroftë Greqinë dhe grekët ndaj mëkatit që kanë bërë.

Një zgjidhje paqësore e Çështjes Çame, ku shteti grek fillimisht të hiqte Ligjin e Luftës me Shqipërinë që do të lejonte çamët të vizitojnë varret e të parëve, shtëpitë gjysmë të rrënuara, do të ishin hapat kryesorë që do të ndikonin pozitivisht në tek të dy popujt. Këto veprime nuk janë të pamundura, nëse tek klasa politike e dy vendeve ekziston dëshira për paqe dhe miqësi duke thënë dhe mbrojtur të vërtetën. Atë të vërtetë që duhet ta themi të gjithë bashkë, grekë e shqiptarë, nëse duam një fqinjësi të mirë, nëse duam një të ardhme paqësore dhe të sigurtë.

Historia, pavarësisht shtrembërimeve që i janë bërë ndër vite, nuk mund të zhbëhet, por do dalë në sipërfaqe në vendin dhe kohën e duhur për të na rikujtuar gëzimet apo dhimbjet që na ka shkaktuar.

Në përfundim, Panajot Barka ju drejtohem, nëse vërtetë e doni miqësinë e sinqertë greko-shqiptare urdhëroni dhe bëhuni ju dhe unë bashkë e t’i dërgojmë pleqtë shqiptarë nga Çamëria për të vizituar shtëpitë e tyre, ku kanë jetuar dikur. Bëhuni ju njeriu urë lidhëse që Çështja Çame të zgjidhet paqësisht duke udhëhequr autobusët për në Filat, Margëlliç, Gumenicë, Paramithi, Pargë e gjetkë. E pra, a mund ta bëni ju, profesori i grekëve të Shqipërisë një veprim të tillë sa paqësor, aq edhe njerëzor?

Flamuri nuk është levere që ngrihet vend e pa vend

December 7, 2016 by dgreca

Replikë me profesorin e greqishtes dhe pinjollin e ekstremizmit fqinj në Shqipëri/

Nga Arben Llalla/Si përherë Panajot Barka qëndron pas dere tek zyra e informacionit dhe propagandës së Greqisë, duke pritur porosinë për shkrimin e radhës. Pasi promovoi me Stavri Çimën librin e tij në Selanik, Barka me vrap u ul e nisi të shkruajë për heqjen e flamurit grek në një shtëpi në Himarë. Çështjen që ai zellshëm ngre, e sheh në stilin e tij nacionalist larg paanshëmrisë, por duke na shpjeguar në mënyrë shterruese se nga ku buron konflikti i kohëve të fundit në Himarë. Mundet që flamuri i Greqisë të qëndronte prej dy vitesh i ngritur në oborrin e një shtëpie, por kjo përbën një provokim për ambientin, ku e ka ngritur, sepse flamuri etnik i një vendi të huaj mund të ngrihet në rast festash kombëtare, gëzime familjare dhe jo vend e pa vend, se pas këtij soj qejfi edhe ai flamur e humb krenarinë dhe vlerën.

I rikujtoj Panajot Barkës se flamuri i Greqisë nuk është shumë i dashur për shqiptarët sepse:

Shqiptarët e jugut janë masakruar nga ushtria e Greqisë edhe ata njohin Greku i parë dhe Greku i dytë. Përse nënat e jugut thonë greku i parë e greku i dytë?
Greqia mban njëanshëm Ligjin e Luftës me Shqipërinë
Greqia ka kryer genocid mbi popullsinë shqiptare të Çamërisë.
Greqia ka shkelur Marrëveshjen e Lozanës për njohjen e minoritetit shqiptar në Greqi.
Greqia nuk njeh kontributet pensionale për emigrantët shqiptarë, por vetëm për minoritarët grekë.
Greqia ka pretendime territoriale ndaj Shqipërisë duke përkrahur dhe sponsorizuar zyrtarisht organizatat ekstremiste si MAVI, “Autonomia e Vorio Epirit 1914”, Shoqata “Vorio Epiri”, SFEVA, PASIVA, e kështu me radhë.
Disa herë ushtria greke gjatë paradave shtetërore ka kënduar këngë duke fyer dhe kërcënuar kombin shqiptar. Pa folur për çështjen më delikate, por tejet madhore të Çamërisë.

E pra, e shikon Panajot Barka sa probleme kemi si dy vende fqinje që pretendojmë të ndërtojmë fqinjësi të mirë dhe partneritet strategjik? Siç shihet provokacionet janë tepër të hapura dhe drejtpërdrejtë nga Greqia, pa folur për Veton për anëtarësimin në Bashkimin Europian.

Panajot Barka, ju jeni i ndërgjegjshëm se kombi shqiptar është njerëzor, i butë dhe tolerant. Kjo është e vërtetuar nga trajtimi i veçantë që i është bërë pakicës greke duke e shkolluar, duke u besuar vende të larta shtetërore deri në krye të shtetit (nënkryetar i Kuvendi) qysh nga koha e diktaturës komuniste, zëvendësministra të jashtëm, ambasadorë, ministër të Mbrojtjes e plot të tjera. Ju lutem me dorë në zemër të më tregoni një rast të vetëm, ku Greqia t’i ketë besuar jo një shqiptari, por një shtetasi me kombësi jo greke një post të lartë shtetëror.

Heqja e flamurit të Republikës së Greqisë në një shtëpi në Himarë nuk është një akt vandalizmi, por ky veprim erdhi si pasojë e provokimeve greke duke nxitur mediat artificialisht për urrejtje etnike. Nëse do shëtisim në tërë Shqipërinë do vërejmë se flamuri i Greqisë është i vendosur në vende publike dhe askush nuk e ka keqtrajtuar, por në Himarë u teprua, u provokuan ndjenjat kombëtare të shqiptarëve brenda vendit të tyre.

Ju, Panajot Barka jeni njëri nga ata që provokoni herë pas here ndjenjat e shqiptarëve duke mbajtur kallash në duar, duke u fotografuar me elementë ekstremistë nazistë grekë si Babis Karathanos, Kristo Papas i Agimit të Artë, e të tjerë. Dua të na sqaroni se përse e mbani me krenari flamurin e aneksimit të jugut të Shqipërisë? Kësaj pyetje ende nuk i keni dhënë përgjigje.

Nuk mund të ketë asnjëherë miqësi dhe fqinjësi të sinqertë të grekëve me shqiptarët, përderisa Greqia nuk kërkon ndjesë për genocidin e 1944-1945. Greqia si anëtare e Bashkimit Europian, NATO-s dhe e shumë organizatave ndërkombëtare të të drejtave të njeriut duhet t’ju kthejë pasurinë e grabitur çamëve dhe të krijojë kushtet e rehabilitimin në trojet e tyre.

Grekët duke qenë të ndërgjegjshëm se i kanë masakruar, grabitur dhe përzënë shqiptarët nga Çamëria pa kurrfarë faji, pa asnjë fakt të vërtetuar që kanë qenë bashkëpunëtorë të gjermanëve, gjithnjë në shpirtrat e tyre do kenë një ankth, një brengë për gjëmën e madhe që kanë kryer. Meqenëse grekët kërkojnë të shfaqen si besimtarë të mëdhenj, ku kisha dhe shteti janë të pandarë, atëherë Zoti e mëshiroftë Greqinë dhe grekët ndaj mëkatit që kanë bërë.

Një zgjidhje paqësore e Çështjes Çame, ku shteti grek fillimisht të hiqte Ligjin e Luftës me Shqipërinë, që do të lejonte çamët të vizitojnë varret e të parëve, shtëpitë gjysmë të rrënuara, do të ishin hapat kryesorë që do të ndikonin pozitivisht në tek të dy popujt. Këto veprime nuk janë të pamundura, nëse tek klasa politike e dy vendeve ekziston dëshira për paqe dhe miqësi duke thënë dhe mbrojtur të vërtetën. Atë të vërtetë që duhet ta themi të gjithë bashkë, grekë e shqiptarë, nëse duam një fqinjësi të mirë, nëse duam një të ardhme paqësore dhe të sigurtë.

Historia, pavarësisht shtrembërimeve që i janë bërë ndër vite, nuk mund të zhbëhet, por do dalë në sipërfaqe në vendin dhe kohën e duhur për t’na rikujtuar gëzimet apo dhimbjet që na ka shkaktuar.

Në përfundim Panajot Barka ju drejtohem, nëse vërtetë e doni miqësinë e sinqertë greko-shqiptare urdhëroni dhe bëhuni Ju dhe Unë bashkë e t’i dërgojmë pleqtë shqiptarë nga Çamëria për të vizituar shtëpitë e tyre, ku kanë jetuar dikur. Bëhuni Ju njeriu urë lidhëse që Çështja Çame të zgjidhet paqësisht duke udhëhequr autobusët për në Filat, Margëlliç, Gumenicë, Paramithi, Pargë e gjetkë. E pra, a mund ta bëni Ju, profesori i grekëve të Shqipërisë një veprim të tillë sa paqësor, aq edhe njerëzor?

APOLOGJIA E NJE GREKU

December 6, 2016 by dgreca

-Sipas Panajot Barkes, qyteterimi shqiptar, civilizimi, Rilindja Shqiptare, janë si rrjedhojë e kulturës që ata kanë marrë nga Greqia dhe helenizmi./

-Duke përdorur me djallëzi dhe si një sheqerkë embëlsuese fjalën “objektiviteti”, ai me një të rënë të shpatës, të gjitha mendimet e dala kundër atyre që do të thotë z.Barka, i quan subjective!!!/

-DISA MENDIME MBI SHKRIMIN E Z.PANAJOT BARKA/

Ne Foto: Panajot Barka ne vitin 1997 me automatik/

NGA PETRO DANGELLIA/*

Kur lexon shkrimin e z.Panajot Barka “Polisemia pozitive në marrëdhëniet historike greko-shqiptare” duket sikur pi një gotë çaj nga një bimë e helmatisur, por e ëmbëlsuar që në titull me fjalët e sheqerosura “pozitive greko-shqiptare”. Z.Panajot rreh të na mbushë mëndjen se civilizimi shqiptar, qytetërimi i shqiptarëve, rilindasit shqiptarë dhe vetë Rilindja Shqiptare janë si rrjedhojë e kulturës që ata kanë marrë nga Greqia dhe helenizmi. Dhe për mbushjemendje, na thotë se edhe vetë Naim Frashëri, një nga poemat e tij në vitin 1866 e ka shkruar në greqisht! Për të realizuar këtë ai përdor sofizma të pastra greke, pelivanllëqe historike dhe akrobacira referencash të paprincipta dhe na i server në pjatë si një gjellë greke klasi dhe me standarte historike. Me të pavërteta historike për revolucionin grek, ai qëllimisht ngatëron paralelen, Kollokotroni-Ali Farmaqi, lidhur me flamurin që do të kishte ushtria e revolucionit grek; me bashkëpunimin Kolloktroni me shqiptarët. Me këtë rast, me zell të madh fillon të hedhë baltë, jargë dhe pështymë sa andej këndej mbi figura të tilla si, Zenel Gjolekën, Rrapo Hekali, madje mbi vetë Abdyl Frashërin. Sipas Barkës, Zenel Gjoleka u është ulur në gjunjë grekëve, më saktë vllaho-grekut, ish kryeministrit grek të vitit 1845, Jani Koleti; që t’i njihte identitetin grek!!!

Që të mos flasë njeri dhe të na mbyllë gojën, ai që në fillim vendos si barrierë mbrojtje Kryetarin e Akademisë së Shkencave të Shqipërisë, z.Myzafer Korkuti. Si një sofist i shkathët ai i del në mbrojtje z.Myzafer, i cili paska një shqetësim objektiv, të cilin shqiptarët nuk e kuptojnë dhe na del një grek në rolin e terxhumanit që rreket të na i shqipërojë ato që z.Korkuti i thotë shqip. Duke përdorur me djallëzi dhe si një sheqerkë embëlsuese fjalën “objektiviteti”, ai me një të rënë të shpatës, të gjitha mendimet e dala kundër atyre që do të thotë z.Barka, i quan subjective!!!

Pasi e shtron mirë rrugën, ai u kthehet rilindasve shqiptarë duke i akuzuar se ata kanë dashur t’i japin popullit të tyre “një etnogjenezë të ndritshme”, dhe këta rilindës z.Barka i ka kapur si hajdutë me “presh në dorë” duke vjedhur dhe “përvetësuar lavdinë e civilizimit të Dodonës dhe mitologjisë greke”. Ky, sipas z.Barka është një krim i rëndë, pasi kjo është një e drejtë e pamohueshme vetëm e bashkëatdhetarëve të tij.

Pasi mbaron punë me etnogjenezën e shqiptarëve dhe u tregon atyre “arat që u ka lënë babai ”; na këput edhe një “kumbull” tjetër se, “parimet e ideollogjisë kombëtare shqiptare ishin një adoptim I parimeve të ideollogjisë së re kombëtare greke”. Pra, shqiptarët në Rilindjen e tyre nuk kanë bërë gjë tjetër, veçse kanë kopjuar grekët e Barkës. Kjo, sikur Rilindja Italiane dhe e gjithë Rilindja europiane të mos ekzistonte fare. Z.Barka e ka lënë koha prapa nja 20 shekuj dhe haron që nuk jemi në shekullin e tretë, apo të katërt p.e.s; por në shekullin e XIX, kur grekët e Barkës sapo kishin hapur sytë, të cilët u vriteshin nga shkëlqimi verbues I civilizimit të ri europian që rezatonte në të gjithë botën, në atë kohë dhe sot e kësaj dite. Z.Barka haron që rektori i parë i universitetit në Turqi Hasan Tahsini, në erudicionin e tij brilant reflektonte parimet e Dekartit dhe të Lajbnicit dhe po kështu gjithë rilindasit e tjerë që ishin frymëzuar nga parimet e revolucionit francez me thirrjet e famshme “Liri, Barazi, Vëllazëri”, nga parimet e shkëlqyera të Zhan Zhak Rusosë, Volterit, Hygosë,Shekspirit, Balzakut etj etj.

Dhe si për t’i vënë kapak mendimit të tij , i referohet një studjuese filo greke, Natalia Kler, e cila vetë është e sëmurë nga virusi i helenizimit. Duke këputur broçkulla të tilla si “shqiptarizmi kultivohej nëpërmjet helenizmit” dhe se shumica e rilindasve shqiptarë kishin kulturë greke.

Më tej me një akrobaci sofiste, duke mbështetur “konstatimin shqetësues” të z.Korkuti, indirect dhe si pa dashje, hedh idenë se idetë e Rilindasve tanë për etnogjenezën e popullit të tyre; mund të gjejnë krahasim vetëm tek idetë nazizte, mbi origjinën ariane të racës gjermane. Pra, Barka me një gur vret dy zogj.

Dhe në fund të kësaj apologjie, na ve përpara të madhin Çabej; por pa një referencë të qartë dhe të saktë të veprës dhe vendit ku i ka thënë ato fjalë, që me emrin e Çabejt, gurgullojnë në gojën greke të z.Barka.

Më tej në shkrimin e tij, z.Barka na hap dritaren e helenizmit, ku thëniet e paskrupullta, për sa i përket vërtetësisë historike të tyre, ndjekin njëra tjetrën.

E para, se ideatori i megalidhesë, në të cilën mbështetet edhe ideja e Vorio-Epirit, Jani Koleti, është arvanitas. Kur dihet botërisht, që Jani Koleti është vllah. Këtu z.Barka do që me një gur të vras dy zogj, edhe të hedh helmin e tij; por edhe të na thotë që idetë e megalidhesë nuk kanë lidhje me grekët, por me vetë racën tuaj, shqiptarët, ose arvanitasit.

Në vazhdim të idesë së helenizmit dhe vendndodhjes së tij gjeografike, duke na përmendur Shuflajin, na tregon se kufijtë e helenizmit, ose greqizimit shtrihen nga Shkumbini e poshtë; po në atë territor që donte të përfshinte Republika Autonome e Vorio-Epirit e vitit 1914 e shpallur prej bashkëatdhetarëve të tij minoritarë grekë.

Në mbështetje të kësaj na tregon përralla me mbret, lidhur me një deklaratë të Ismail Qemalit; pa e cituar konkretisht dokumentin ku ndodhet kjo deklaratë; ku sipas Barkës edhe vetë Ismail Qemali ka caktuar me dorën e vet kufirin e helenizmit, pra edhe të vetë Greqisë, apo Vorio-Epirit të Barkës; në vijën Manastir-Himarë. Dëgjoni o shqiptarë, se ku jua vendos kufirin z.Barka, prof i asociuar i një universiteti në provincë.

Në vazhdim të përrallave të tij, z,Barka na tregon se në perandorinë osmane, në të ashtuquajturat territore greke; ndërkohë që, që nga viti 146 p.e.s, me pushtimin romak të qytet shteteve greke, nuk janë përmendur më në histori territore greke, pasi perandoritë zëvëndësuan njera tjetrën, Romake, Bizantine,Osmane dhe për territore greke mund të flasim pas vitit 1831; “gjuha shqipe u bë gjuha e ushtrimit praktik të pushtetit ushtarak, ekonomik dhe administrative nën territoret greke nën perandorinë otomane”. Kështu ky “kalorës me fytyrë të vrerosus” i helenizimit na tregon se gjuha shqipe, qe gjuha administrative e Perandorisë Osmane!!! Dhe duke marrë për tezë këtë hipotezë, ose një të pavërtetë për argument, hidhet në sulm me shtizën e ndryshkur të Vorio-Epirit duke na thënë një të “vërtetë” qe bota nuk e paska ditur; që , “aq i theksuar qe ky pushtet (kuptohet i gjuhës shqipe), sa që shumë të krishterë (vetëkuptohet nga grekët e Barkës), në kushtet kur koncepti komb ishte i pandjeshëm në krahasim me fenë dhe të ekzistencës së një mjedisi multikulturor, pranuan të adoptonin shqipen për të shpëtuar besimin”.

Një xhevair të tillë “shkencor” nuk e kishim dëgjuar, që gjuha shqipe paska qënë agresive në të ashtuquajturat territore greke të Barkës, sa që “grekët” e Barkës, për të shpëtuar fenë; zëvëndësuan gjuhën e mëmës, greqishten, me shqipen!!! Dhe për të na mbushur mëndjen me këto përçartje historike dhe gjuhësore, na nxjerr përpara Hamondin, këtë anglez dogmatic filo-helen; i cili edhe ai nga ana e vet, këput ca kumbulla akoma më të tharta nga pikëpamja shkencore: “…Banorët shqipfolës në Epir ishin fillimisht greqishtfolës dhe adoptuan të folmen shqipe, vetëm kur nën presionin e Turqisë ndryshuan besimin”!!!!

Po mirë, o zoti Hamond, dakort. Po pse Turqia, nuk bëri presion për gjuhën turqishte, po e kishte zënë meraku me gjuhën shqipe, me se s’bën??!!! Vetëm po të na trulloset mëndja nga rrotullimi në pelivanllëqe të tilla “shkencore”, mund t’i pranojmë këto argumenta. Këto argumenta dalin nga mëndjet e çoroditura, për mëndje të çoroditura.

Por, për të na bindur se të gjitha ato që thotë z.Barka më lart janë përsiatje të një mëndje të çoroditur; na vjen në ndihmë po vetë z.Barka. Si, z.Barka do të thoni ju??!!! Po ore, dora vetë. Ja dëgjoni se çfarë na thotë ai me gojën e vet: “ Gjithë ushtrinë e Ali pashë Tepelenës e përbënin shqiptarët, por gjithë infrastrukturën në administratë e përbënin grekët…dhe (Ali pashai) kishte adoptuar si gjuhë zyrtare greqishten”.

Aman o z.Barka, po kësaj çfarë emëri t’i vemë??!!! Më lart na thua, se “gjuha shqipe u bë gjuha e ushtrimit praktik të pushtetit ushtarak, ekonomik dhe administrative nën territoret greke nën perandorinë otomane”, ndërsa tani na thua të kundërtën, pasi meqënësë sipas teje dhe Hamondit, Epiri ka folur greqisht; por ja ktheu në shqip administrata otomane; nga ana tjetër na thua që Ali pashai, që ishte pjesë e pushtetit turk dhe administratës otomane, pushtet i cili shtrihej në Epir dhe Thesali, na mbante për gjuhë zyrtare gjuhën greke!!!.

Këto përçartje “shkencore” vetëm një donkishot I historisë mund t’i thotë.

Se me të drejtë, po të pyesim o z.Barka, se nuk po të kuptojmë. Kur, administrata e pushtetit otoman në Epir përdorte si gjuhë zyrtare greqishten; grekërit e tu, pse duhej të flisnin shqip, kur shkonin në zyrat e shtetit?!!!

Si argument, që të mbyllësh gojën e të mos këpusësh më broçkulla të tilla; Po të pyesim: Si ka mundësi që bashkëatdhetarët e tu minoritarë grekë në Dropull dhe në Vurg, 200 vjet nën sundimin e Turqisë dhe 100 vjet nën sundimin e shqiptarëve, nuk pranuan të “ të adoptonin shqipen për të shpëtuar besimin”, por sot e kësaj ditë, ata dhe t’i vetë o zotni nuk e keni humbur greqishten, për të ruajtur besimin. Por flisni greqisht, pa ju penguar njeri. Kësaj çfarë t’i themi??!!!

O perëndi e madhe, ku të të besojmë; në ato që na thua më lart, apo në ato që na thua më poshtë!!!

Të gjithë këtë rokopujë z.Barka e bën vetëm e vetëm të na mbushë mëndjen se banorët e Epirit, që nga lashtësia e deri më sot, kanë folur greqisht dhe vetëm greqisht, dhe janë grekë 24 karatë.

O profesori i letërsisë antike greke, meru me letërsinë dhe mos u ngatëro në thekrat e historisë, se do të pengohen këmbët, do rrëzohesh dhe do të thyhesh hundën. Pasi, po të lexosh, Omerin, Herodotin, Tuqididin, Strabonin, Dionisin e Halikarnasit etj etj, do të mësosh se Epiri në lashtësi ka qënë barbar, pra nuk ka folur greqisht o xhan.

Por, që të mbushet mëndja “top”, po të japë një shëmbull nga fusha e letërsisë dhe bash nga ajo fushë, ku zotëria juaj ka marrë titullin Prof, I Asociuar. Po të citoj Eskilin e Madh nga vepra e tij “Lutëset”:

“Përpara teje ndodhet Pelazgu, zot i vendit, i bir’ i Palektonit, i lindur nga dheu…fisi i pelazgëve, që rron në këtë truall. E tërë kjo krahinë, ku rrjedh Strimon I shënjtë, gjer tej ku perëndon (kuptohet dielli), veç mua më përket. Pushteti im arrin tek trojet e perrebve, tej viseve të Pindit (ku banojnë sot vllaho-grekët) gjer pranë Peonisë (ku banojnë sot shqiptarët e Maqedonisë); Mbi malet e Dodonës; këtu dhe cak i fundit tallazet shkulm të detit. Ja vendi ku sundoj…”.

Pra sipas asaj që thotë Eskili, territoret ku sundon pellazgët kufizoheshin : Gjithë gadishulli i Peloponezit; Gadishulli I Atikës, Beotia, Eubea dhe I ghjithë Epiri. Pra, kufizohej ky territos: Në Lindje me lumin Strimon; në Veri me Peonët dhe Perrebët, fise ilire; dhe në Perëndim me bregdetin e Kaonisë dhe Thesprotisë (Çamërisë së sotme). Pra territore, ku brenda tyre, përfshihej edhe Epiri. Dhe në të gjithë këtë territor me Epirin brenda, kuptohej që flitej pellazgjisht dhe aspak greqisht. Pra në kohën e zbarkimit të danajve në Argos, në Argolidë, Thesali, në gadishullin Kalikidik (Selaniku i sotëm), por dhe në Epir nuk flitej greqisht, por pellazgjisht.

Si përfundim, se kush është bijë apo mbesë e pellazgjishtes, shqipja, apo greqishtja, këtë po ja lemë në dorë gjuhëtarëve.

Mbeç me shëndet z.Barka.

20.11.2016. Petro Dangëllia.

Ky shkrim i derguar ne redaksine e Diellit nga autori eshte replike me shkrimin e Panajot Barkes botuar ne Gazeten Shqiptare datë 30.10.2016 .