Zeqir lushaj – Page 2 – Dielli

TE FTUAR NE SOFREN POETIKE TE DIELLIT

April 5, 2014 by dgreca

Vullnet Mato/

DUKE FSHIRË LOTËT E SAJ/

Mbesa vogëlushe,/

doli në mesditë,/

kur derdhej /

lumi diellor te sheshi./

Zërat e kalamajve,/

që laheshin në dritë,/

nga dritarja, /

më pllaquriteshin te veshi.

Pas disa çastesh,

dera e dhomës u rihap,

dhe mbuluar nga lotët

hyri mbesa…

Brofa nga divani

dhe renda me vrap,

tronditur nga kuja e saj

plot dënesa…

Zëri i bukuroshes

dridhej si tel violine,

por melodia e dhimbjes

ishte krejt e thjeshtë.

Përplaste krahët,

si fluturim gjeraqine,

se Beni nuk e qaste

në lojën e vet…

Duke pritur rubinët

që i kërcenin mbi faqe,

do vij t’i lutem unë Benit!

thashë dhe mendova kështu:

Eh, ta dinë benët e kësaj lagjje,

me sa përgjërime do i paguajnë

kur të rritesh këta lotët e tu!…

BETIMI BRENDA VETES

Kur më goditën

për gjoja gabime ideologjike,

u betova brenda vetes

tri herë me radhë,

se s’do të shkruaj më poezi

për sferën publike,

edhe po të më nxihej prapë

floku i bardhë.

Por, ja që edhe vjershërimi

qenka një ves,

si cigarja pa të cilën

duhanxhiu dot nuk rri.

Dhe nisa prapë

çibukun e poezisë ta ndez,

si djaloshi,

që fshehtas të mëdhenjve e pi.

Dhe me poezi u fola sërish

njerëzve të zemrës,

të gjithë të dashurve të mi

dhe tërë miqve.

Fillova t’i këndoj bukurisë

dhe hireve të femrës,

ndonjëherë zura të shaj

dhe veset e të ligjve.

U bëra zë gjithë vajzave

dhe djemve të ri,

të duhen pa hile

e paramendime hipokrite,

të shihen me njëri-tjetrin

sinqerisht symësy

kudo qofshin,

në të gjitha gjerësitë gjeografike.

Kësisoj frymëmarrjen njerëzore

e bëra më të gjerë,

hyra kokë e këmbë

në mes të realitetit të prekshëm,

mora përgjegjësi qytetare,

për të folur me të tjerë,

duke qëndruar këmbëkryq

në thelbin e së vërtetës.

Hyra në mesin e logjikës

së mprehtë të kohë sime,

me dashuri dhe urrejtje

mbushur njëkohësisht,

për të përqafuar njeriun

me ndjenja sublime,

duke pështyrë direkt në surrat

djallin me bisht.

Sakaq brenda meje u kryqëzuan

rrufetë e horizonteve,

ylberet shpalosën ngjyrat

në brigjet e shpirtit tim.

Ndjeva se u bëra më i denjë

të quhem njeri i kësaj bote,

njerëzimit të madh t’i thur

edhe unë ndonjë himn…

RIZGJIMI PRANVEROR

Ngazëllon po të soditësh rizgjimin e natyrës,
në këto çaste mëngjesore kaq solemne,
kur toka e përgjumur fillon lan fytyrën,
në dushin e madh e çudibërës të rrezeve.

Fshesa e rrezeve si amvisë e kujdesshme
nis të fshijë nga dheu hijet përrallore
duke zbuluar pak nga pak konturet e së djeshmes,
si mozaikë të kredhur nën blozën natësore.

Pllajat e pyllëzuara vështrojnë majëmalet,
dhe nisin të stolisen para pasqyrës së qiellit.
Kumbullat sykaltra përshkëndisin petalet,
për të pritur vizitën madhështore të diellit.

Zogjtë e tulatur nëpër degët blerore,
shkundin gjumin nga puplat, me cicërima,
qingjat e fjetur staneve ndër bregore,
përshëndesin agimin me të parat blegërima.

Gonxhet mes gjetheve, rihapin gjinjtë
dhe zënë të shkundin kristalet e vesës,
grunjërat e mëndafshta drejtojnë kallinjtë
dhe luhaten në valëzimin e ndritshëm të dehjes.

Gjithë konturet e së djeshmes dritësore,
tashmë shfaqen madhërisht në ripërtëritje,
me zbardhëllimin e së sotmen pranverore,
mbushur plot e përplot me qumësht drite…

ZEQIR LUSHAJ/

MBRETËRESHA TEUTA KALTËRON LOTË…

Loti i Mbretëreshës Teuta u ba Atlantik,

Shpata e saj djep e urë për brezat

Duart i mban si Hark Triumfi

Nga Ulqini… në Rozhajë … Uashington.

Loti i syve të saj kaltron dhimbjen Nane

Çan gurin e kufinit të Tokës Tonë të ndame…

Dy gjinjtë e saj si liqenet Shkodër e Plavë

Ujvarë mbi Xhubletë e mbi Plisin e bardhë.

Gjaku i saj në Lim,Valbonë, Zetë, Moraçë…

Zemrën shkijet po don me ia plasë…!

Shqipëri Etnike, prill 2014/

Angelo Sagnelli – Cikėl poezish, pėrkthyer nga A. Kallco/

BUZĖQESHJA JOTE

E guximshme buzėqeshja jote kur magjeps
Shikimin tim arratisės qė pėrthyhet;
E mė vėshtron pėrbrenda nė shkėlqimit tėnd
S’ka mbrojtje qė tė mė lėrė frymė tė marr.

Kėshtu vjedhurazi befasohem
Tek mbaj duart me gishtėrinj,
Ndėrsa shikimi e derdh fjalėn
Nė fundin e njė gote pa mbarim.

KOHA IME

Kjo, kjo ėshtė koha ime
Kėtu e kam trupin dhe kuptimin;
Zotėroj ėndrra dhe mendime,
Por pėrjetėsisht i vetėm jetoj.

Mė plagos dhe ngushėllon dashuria;
Ia ndryshon rrjedhėn ēdo mendimit tim,
Jeton pėr vete, pėr mua ėshtė mister
Dora qė mė hedh nė skėterr’.

Arti dhe dashuria nė lojėn hyjnore
Nota ėshtė njė tingull i njė violine;
Gjurmėt nuk e mbajnė dot kohėn qė arratiset,
Por fjalėn, po, nė jehonėn e njė fėshfėrime.

MUNGESA JOTE

Mungesa jote bėhet e plotė
Natėn e ftohtė kur mbulesat,
Kur mbėrthimi nuk e gėzon ndjenjėn,
Qė mė kot nė heshtje thėrret.

Dashuria nuk pėrhumbet nė kalldrėm
Pritjet dhe arratisjet e mia nė hapėsirė;
Gjak i ngrohtė qė del nė fyt,
Duke hapur velat e reja futrunės.

Por kur ora kalon dhe gjithēka qetėsohet
Ėndrra pėrmblidhet nė njė pritje tjetėr;
Nė kėto dhoma tė zbrazėta dhe pa kohė
Mbetet shkėlqimi i njė drite tė ndezuar.

DASHURIA ĖSHTĖ ENERGJIA MĖ E PASTĖR

Energjia m’i kap ndjenjat
Dhe i shtegton ku nuk i lejohet;
Shkėlqen me njė ndjesė forca e saj
Dhe fuqia e saj shumėfishohet.

Jetė pėr jetė nė moton e pafund,
Ku ēdo gjė vėrtitet pafundėsisht,
Ku shikimi im ėshtė gjithmonė pak i guximshėm
Dritėn e kohės larg e kap.

Dashuria mė jep energjinė mė tė pastėr;
Ajo qė djeg dhe qė pėrhapet nė univers,
Ajo qė ekzaltohet duke u dredhur nė trup,
Ajo qė frymėzon pa bėrė zhurmė aspak.

NĖ NJĖ PUTHJE

Nė njė puthje
Sa fjalė
Tė zhurmėshme
Shndėrrohen tė shurdhta
Dhe sa shkėmbinj
Mermeri,
Si kulla argjili
Bien mbi tokė!

Nė buzė…
Ngrohtėsia e ėmbėl
E njė foleje
E burgos njė gabian
Gati pėr fluturim.

Kaltėrsia
Ėshtė njė pelerinė me yje,
Njė qiell i pafund
Pėr atė qė i vetėm nuk rron.

PETALET

Edhe petalet
E kėtij trėndafili tė kuq
Do tė bien nė mbrėmje.

Ti… mblidhi.

Janė germat
E njė fjale tė pathėnė.

Nė tasin tėnd tė bardhė
Ende aromė do tė kenė.

E VĖRTETA NĖ KOHĖ

Cdo ide e pranuar ėshtė njė moral,
Qė i shtrin ndjesorėt e vet nėpėr stinė,
Era ėshtė gati ta rrallojė
Atė qė ngrihet qė qiellit t’ia afrojė stuhinė.

Kėshtu prapė kthehet njė diell i ri
T’i sythojė bimėt, lulet dhe barin;
Njeriu lodhet t’i bluajė idetė,
Nė kėrkim tė asaj qė koha do ta prishė…

DUART TONA

Duart tona
Nuk janė unaza
tė thyera zinxhirrėsh,
por njė trup i vetėm,
ku jehona e jetės
rrjedh nėpėr vena.

E kėrkojnė njėri-tjetrin
E gjejnė,
Dėgjojnė.

Angelo Sagnelli (Anxhelo Sanjeli) lindi nė vitin 1945 nė (Lendinara) Romė ku edhe aktualisht jeton. Ėshtė autor i disa veprave poetike si: Ethe nė kohė, Ethe dashurie, Zbrazėti, U kujdesa pėr poetė tek Kafeneja greke, Dita ėshtė kohė, Qytetėrimi i poetėve.
Ka marrė shumė vlerėsime si Germat e argjendta nė vitin 2008. Prej vitesh ėshtė drejtor artistik i Festivalit art tė Spoletos pėr letėrsinė dhe promovon Ditėn Ndėrkombėtare tė Poezisė pranė Kafenesė greke, nėn kujdesin e Presidentit tė Republikės italiane. Ka marrė vlerėsim edhe nga ish-Presidenti italian Karlo Axelio Campi./

BURRËRIA E MEHMET GEGËS

February 25, 2014 by dgreca

Nga Zeqir Lushaj/ Trimëri dmth, të mbrosh veten nga të tjerët; burrëri dmth, të mbrosh të tjerët nga vetja/-PORTRET – Tiranë, gusht 1992 /Mehmet Gega, për të cilin po shkruaj këto radhë, është një nga shqiptarët e patundur të Tetovës. Sot ai është rreth të 80-tave. Eshtë shumë i njohur, jo veç në qytetin e Tetovës por, dhe në rrethinat e tij e më gjerë.Për trimëri e burrëri, për atdhetari që nuk bëhet mëdyshë.Mehmet Gega ka vuajtur, ditë me ditë, 20 vjet burgim, nën regjimin totalitar të ish Jugosllavisë. Edhe sot është i fortë, i mbajtur, i kthjelltë e veprimtar i palodhur i Bashkimit Kombëtar Shqiptar.Jeta e Mehmet Gegë Tetovës, ka shumë për të shkruar, por nuk e ka këtë qëllim shkrimi im i sotshëm. E njoh mirë Mehmet Gegën. Kam ndenjur jo pak me të në oda burrash. E kam pritur e përcjellur edhe në Tiranë.

Baca Mehmet, flet pak e rrallë, por të tjerët, duke folur më shumë për të, të njohin me burrërinë e trimërinë e tij. Dhe këtë që do të shkruaj më poshtë, ma thanë të tjerët për Mehmet Gegën. Ndaj unë po e shkruaj, duke i kërkuar ndjesë Bacës Mehmet, se është diçka që edhe mund ta lëndojë.

Veç, nuk mund të rri pa e shkruar, se është një “leksion” i bukur për shumë shqiptarë, në Shqipëri, në Kosovë e vise të tjerë, në diasporë e kudo. Se është shembull burrërie shqiptare, që aq shumë po na duhet në këto ditë të sodit. Jam i bindur se, Trimi, do të më kuptojë drejtë.

…!!

… Mehmet Gegës i dalin në rrugë dy shqiptarë. (Shqiptarë, por, ma paçin pikë faqën e zezë!). Pa e zgjatur tregimin, po them esencën. Ata, të dy, e rrahën poshtërsisht Mehmet Gegën, për një “ngatërresë” të mëparshme! Kjo rrahje u bë problem. Dy burrat që kryen aktin e shëmtuar, milicia i merr në arrest, për vepër të paligjshme. Thirret aty edhe Mehmet Gega, si i dëmtuar. E ballafaqojnë dhe kërkojnë që Ai, të bëjë denoncimin me gojë e me shkrim!

– Këto të dy të kan rrahur? – e pyesin Mehmetin, në organet përkatëse?

– Jo! -përgjigjet prerë, Mehmet Gega. Këta jo vetëm që nuk më kanë rrahur, por unë as nuk i kam parë ndonjëherë me sy!!

Mbas insistimit të Bacës Mehmet, se ata persona nuk e kishin rrahur as nuk i njihte, kuptohet, dhe milicia ishte e detyruar t’i lironte dy shqiptarët. At’herë, të tre së bashku, dolën e morën rrugën për në shtëpitë e tyre.

– Si u bëka kjo punë kështu, o Mehmet Gega, – e pyetën plakun e nderuar, burrat e Tetovës?

– Eh, more burra, – foli ashtu qetë-qetë Mehmeti.- Mue më rrahën vëllezërit e mi. Dy shqiptarë rrahën një shqiptar. Sikur unë të pranoja se këta më rrahën, atëherë milicia do t’i rrihte ata në syun tim. A mund të duronte Mehmet Gega që zaptuesi i huaj, t’ia rrah vëllezërit e tij ndër sy? Pasha besën jo! Ma mirë unë i rrahur nga vëllezërit e mi, se sa vëllezërit e mi, të rrahur nga të huajt…!

…!

Kështu, ka bërë, plot bindje e atdhetarizëm, burri i nderuar, Mehmet Gegë Tetova.

Ma don mendja se, çdo shqiptarë, e vlerëson dhe mëson jo pak nga kjo burrëri e Mehmet Gegës. Ndoshta ky rrëfim i thjeshtë do të jetë edhe me shume se “një leksion” edhe për ndonjë lider a forcë politike në Shqipëri e në trevat shqiptare, që, jo rrallë, më lehtë e gjenë gjuhën e përbashkët me të huajt se sa me vëllezërit e tij!

Ky shëmbull, më kujton atë filozofinë e thellë e të pagabueshme të popullit se:- “Trimëri, d. m. th. të mbrosh veten nga të tjerët; burrëri d. m. th, të mbrosh të tjerët nga vetja”.

Mehmet Gegë Tetova, fliste pak. Vepra e Tij, ne, të gjithëve, na flet e duhet të na flasi, të na mësojë e të na orjentojë edhe më shumë…Drejtë shqiptarizmës së vërtetë.

–Ky portret,është nxjerrë nga libri “Dyqani i mendjes”, faqe 61 , që autori Zeqir Lushaj,ka botuar në Tiranë,në “Kristalina KH”, 2009-(Ne Foto: Mehmet Gegë Tetova,(Për gazeten DIELLI në USA, fundshkurti, 2014)

Portret gazetari, Ibrahim Hajdarmataj

January 26, 2014 by dgreca

Nga ZEQIR LUSHAJ/

Ibrahim Hajdarmataj, të dashur lexues të shtypit të shkruar e të Internetit në përgjithësi, është vertetë një legjendë e shtypit shqiptar të gjysmës së dytë të shekullit të kaluar e të këtij në vazhdim. Ai, ka mbi 50 vjet që është bashkpunëtor cilësor, fjalëpak e kokulur, modest e i papërtuar i shumë e shumë gazetave e revistave që nga “Fatosi” e “Pionieri”, e deri në organet me serioze e me të medha të shtypit të sotëm të printuar dhe elektronik.
I gjithë ky aktivitet tejet shembullor, në menyrë të panderprerë është zhvilluar vullnetarisht, nga Zogajt e largët, rrezë Qafë Prushit historik, pa u shkëputuar asnjëherë nga jeta e atyre malësorëve, nga jeta e nxenësve e kolegëve të tij të dashur, nga jeta e bashkfshatarëve te tij të dashur.
Nga Amerika e larget, e pershendes perzemersisht mikun tim të vjetër dhe i uroj jetë të gjatë dhe rendiment sa me të lartë, si simbol i shtypit të lirë e i njeriut të lirë, të lirë jo per te ikur “nga syte kembet”, (si shume të tjerë e Unë bashkë me ta), por që i ngul aq shumë ato në trollin e të të parëve të vet.
Jam i bindur se jeta e Ibrahimit, shembulli i tij, është një rekord në fushën e medias. Sidomos sot, në kohën e dyndjeve pa asnjë kriter drejt qyteteve, Ibrahimi është nder të rrallët, e ndoshta i vetmi, që shkruan e boton, si gjithnjë, nga fshati i tij i lindjes, nga Zogajt e Tropojës.
Për Ty o Braçe, krejt normalisht mund të shkruhet një roman, por unë sot vetëm sa po e ceku potretin tënd sa modest aq edhe madhështor në alpet shqiptare të Veriut.
Të paçim, o Ibrahim Hajdarmataj dhe Të Ruejt Zoti!
——————–
-Per Dielli në, USA, Janar 2014-

KIRURGU I FAMSHËM AMERIKAN DORIAN J. WILSON

January 23, 2014 by dgreca

Nga: Zeqir Lushaj/

…I qeshur, gjithnjë i qeshur. Me një trup sportisti të vertetë. I gjatë mbi 1 e 85. Me një ecje tejet të sigurt dukej si një gjeneral në paradë. Bluzën e bardhë të mjekut thuajse gjithnjë e mbante të hedhur mbi supe pa e veshur dhe pa e mberthyer!Ngjyra e zezë e lëkurës, krahët e fuqishëm, sytë plot besim e afri, sidomos nën kapelen e bluzën e bardhë i jepnin një pamje gati si legjendare. Zoti e kishte falur at Rob për të hequr dhimbje e për të dhuruar shpresë. Gjithnjë i rrethuar me kolegë që e ndiqnin (me një distance nga pas) e sikur i thonin gjithkujt nga larg: -Ky është i pari ynë, ky është udhëheqësi…!

Mbas 11 ditë qendrimi në një ndër spitalet me emër të mirë të Nju Xhersit, (Spitali me emrin e Shenjëtit), mjekja kirurge që e kishte në patronazh si paciente gruan time Sabrien, na tha në esencë, këto fjalë:

-Gjendja e Sabries është shumë serioze. Melçia e saj ka arritur në dimensione të frikshme. Ne nuk e marrim dot pergjegjësinë e operimit… Ju, tani do të paraqiteni në Kliniken nder me të mirat e globit per transplatimin e organeve në Newark dhe aty do të merrni kontakt me shefin e asaj klinike doktorin me famë botrore Dorian J. Wilson. Ai, vet Ai, do e kryej këtë operacion…!

Dolëm nga spitali disi me zemer të thyer. Siguria e mjekes së nderuar e shumë të sjellshme sikur nuk na dha shumë besim e shpresë!… Në mendjen time e të Sabries, vërtiteshin turlifarë hipotezash: “a mos po dojnë me na heq dere”, “a mos është kancer dhe hezitojnë të na thonë”, “a mos insuranca jonë e shendetit nuk i mbulon krejt shpendzimet?”, etj etj., insinuata të njeriut hallexhi, të njeriut që e sheh veten në mes jetë-vdekjes!

…!

… I qeshur, gjithnjë i qeshur. Me një trup sportisti të vertetë. I gjatë mbi 1 e 85. Me një ecje tejet të sigurt dukej si një gjeneral në paradë. Bluzën e bardhë të mjekut thuajse gjithnjë e mbante të hedhur mbi supe pa e veshur dhe pa e mberthyer! Ngjyra e zezë e lëkurës, krahët e fuqishëm, sytë plot besim e afri, sidomos nën kapelen e bluzën e bardhë i jepnin një pamje gati si legjendare. Zoti e kishte falur at Rob për të hequr dhimbje e për të dhuruar shpresë. Gjithnjë i rrethuar me kolegë që e ndiqnin (me një distancë nga pas) e sikur i thonin gjithkujt nga larg: -Ky është i pari ynë, ky është udhëheqësi…!

Pa e parë kurr si njeri (as në foto), por ju siguroj që e njoha dhe prezentimi i tij para nesh në dhomën e pritjes së pacientëve ishte ndoshta thjeshtë një formalitet. Me një dosje në dorë, ai ju drejtue gruas time sikur e kishte parë kushedi sa herë dhe thue se e kishim gjak të afërt:

-Zonja Sabrina! Unë jam doktor Dorian Wilson. Ju kërkoj falje se ju lash me prit pak më shumë se zakonisht prandaj per viziten e stome nuk do të ju dergoj billë-pagese. Ju ftoj në dhomen e vizitës dhe ju siguroj se kam kënaqësi ti sherbej një familje si ju, -tha ai dhe na prini nëpër ato koridore të mëdhaja që dukej sikur frymonin me ritmin e frymëmarjes së tij.

…!

…Mbas disa analizash të thella, ishim në herën e tretë në takim me dr Wilson. Nga takimi në takim, nga biseda në bisedë, ai njeri të bëhej me i dashur, më i afert, më shpresëdhënës e bindes në çdo spjegim e deklarim të tij.

Mbasi na foli per gjendjen shendetësore të Sabries, ai doli per dy tre minuta jashtë dhe u kthye me një hartë, më mirë të themi me një grafikë ku paraqitej skicë-diagnoza per të cilën po flisnim. Solli edhe disa mjete plastike që tregonin melçinë dhe me shumë durim, si në një orë mësimi me studentet, na spjegonte ç’ka ndodhur në organin e dëmtuar dhe se, ç’do të bente ai me tej. Perfundimisht tha:

-Sabrina! Ju keni në bark një “top beisbolli”…Po unë do ta heq at’ top! –Ta lëmë per 11 janarin 2001. Ora 8 am? …Fiksoj daten e operimit, e shenoi në kompjuterin e tij sa një telefon i vogel dora dhe na u drejtua:

-A keni ndonjë diçka per të pyetur miqtë e mi të nderuar?

Ndoshta unë u nxitova pak sa nga meraku e diçka ndoshta edhe nga frika dhe e pieta:

-Doktor! –A keni siguri per këtë nderhyrje kirurgjikale?

-Mister Lushaj, -mu pergjigj ai, buzëgas dhe shumë i sjellshem:

-Jam kirurg i vjeter dhe si shef i këtij pavjoni kam plot 13 vjet. Kurr në jeten time nuk më ka ndodhur të më mbetet ndonjë pacient në dorë… Sabrina nuk ka frikë, po ti ç’ke?- më tha ai dhe më ra miqsisht me pëllëmbën e dorës së tij mbi sup.

…!

Data 10 janar 2001. Një natë para operimit. Në ora 9 të darkës në shtepinë tonë në Cliffside Park, ra telefoni:

-Jam doktor Dorian Wilson. Dua të flas me Sabrinën. (Keshtu e shqiptojnë amerikanët emrin Sabrie, ku emri Sabrina është shumë i perhapur).

-…Sonte të lutem të flesh heret, të pushosh sa më e qetë se nesër…, nesër Sabrina më duket se e kem’ lënë që të takohemi!!… Takohemi nesër në mëngjes në klinikë. -Natën e mirë!

…!

Djali ynë i vetem, Lulzimi (profesor në kolegjin “Champittet” të Lozanës), kish një javë që kish ardhur nga Zvicrra per të ju gjetur afër të emës në këto çaste delikate. Kështu që, me djalin Lulin, me nipin Hamitin që jeton këtu në USA, në mëngjes ishim në orën e vendin e caktuar në dhomë-pritjen e para-operimit të ketij pavjoni në Qendren Mjeksore Universitare të Newark,NJ.

…Ora 7-45’ e mëngjesit dhe hapet dera. Shend e gas pershendet i mirnjohuri Prof Dr Wilson dhe i drejtohet Sabries:

-Sabrina! Unë e di që ti je e fortë por edhe unë i fort jam. Të mos kesh asnjë merak.

I bashkoi të dy duart para fytyrës, ngriti shikimin plot besim lartë, dhe foli:

–I lutna Zotit që sot me qenë me Mue e me Ty!!

-Shihemi pas 15 minutave në sallën e operacionit!…

Dhe doli, plot besim, si një fortunë që len pas vetes heshtje e qetësi…

…!

Kishin kaluar 4 orë nga futja në sallë dhe ishte ora plot 12 kur, dr Wilson, u fut vrullshëm në dhomen ku ne ishim në pritje. Si instingtivisht u ngritem njeheresh në kembë.

-Si është gjendja doktor? –Mbaruat?,- -pyeti i pari djali, Luli?

-Gjithçka simbas parashiklimit tim dhe jam shumë i gëzuar. Deri tani kemi kryer vetem hapjen e organeve të mbrëndeshme dhe i kemi vendosur në furka, në tavolinë!… Pra, tani jemi gati të fillojmë nderhyrjen. Jemi tre kirurg por operacionin e udhheq vet-Unë. Po pres edhe një koleg tjetër që vjen per 5 minuta dhe do fillojmë të presim në mëlçi…

…!

-Dola nga salla që të ju takoj juve, Luli. Unë e di se sonte në darkë ju e keni bileten kthyese per në Lozanë të Zvicrrës. Zvicrrën e njoh mirë se atje kam patur fatin të specializohem si kirurg dhe të shtoj se -frengjishtja është një nder pasjonet e mia. Kështu që Ti-Luli, nisu, mos e anullo bileten e per nenen të mos kesh asnjë merak…!

Djali mbasi e falenderoi per këtë vemendje deri tek bileta e tij e udhtimit, i tha se kjo nuk mund të ndodhë, sepse perndryshe unë “përse erdha!”.

-Si të duash, -tha dr Willson duke qeshur, –Veç mos u merzitni se ne edhe 3-4 orë mund të vonohemi.

…!

…Ora 7 e darkës. 11 orë operacion dhe akoma asnjë fjalë, asnjë lëvizje, asnjë lajm veç takimit të orës 12 siç ju pershkrova më sipër…

Unë, djali Luli e nipi Hamitit e kishim humbur qetësinë e gjithçka ishte kthyer në një ankth të paspjegueshem, në një ankth ndjellakeq. Nuk mund të rrimin më në dhomen e pritjes dhe endeshim nëpër koridore per ti dhënë vetes sado pak qetësi… Mbas njefarë kohe, një grua e mbajtur, e kujdesshme në paraqitje e sjellje, na u drejtua:

-Ka kohë që ju shoh të silli këndej. Keni ndonjë hall…?

Ia tham problemin…11 orë në pritje dhe asnjë lajm…!!

-Mos u shqetësoni,- na tha ajo. Unë jam një ndermjetese e shtetit me spitalin dhe kjo këtu është zyra ime. Do shkoj dhe do hy në sallë të operacionit…per një informacion… Dhe ashtu bëri…

Mbas tre katër minutash doli me fytyrën tërë gas dhe nga larg nesh, zgjati të dy duart përpara dhe i ngriti dy gishtat e medhenj lart (konvencioni anglo-amerikan =shkëlqyeshëm!) dhe na foli:

-Asnjë merak mos keni. Sabrina është shumë mirë. Doktor Wilson ka bërë një punë të shkëlqyer…! Për 10 minuta, Ai do të takohet me ju… Prisni te dhoma e vizitorëve ju lutem.

Emocjonet tona u fashiten si një ortek i fuqishëm bore që mbasi ka fshirë ç’ka gjetur perpara në shpatet e maleve, nivelohet mbi shkumen e bardhë të valëve duke bashkuar si një digë e bardhë të dy anët e brigjeve të lumit me një oshtimë-duhamë larg-përçuese e të pashoqe.

…!

-Ju të tjerët prisni. Luli do vijë me mua dhe do shkojmë të takojmë Sabrinën, –tha dr Wilson dhe i futi krahun djalit e dolën… E shoqroj deri në reaminacjon. Ju dha porosi personelit: asnjë pengesë per vizitoret e Sabrinës. Zotria ka ardhur nga Europa per të qenë sot afër të ëmës. Pastaj, ju drejtua djali tim: -Infermeret e mia, nga 5 që janë sonte këtu, katër e flasin frengjishtin perfekt, kështu që s’do të keshë asnjë problem…

Sabrieja, mbas atij opracioni odise, ku nga melçia e saj u hoqen plot 7 kilogram e gjysëm mish e gjak, ishte shumë mirë dhe ditën e dytë u ngrit në këmbë.

Zoti në qiell dhe dr Wilson në tokë e kishin bërë mrekullin e tyre duke e rikthyer në jetë.

…!

Mbas disa kohesh, me dërgon djali nga Zvicra një pako të vogël me një brisk-zviceran, si dhuratë per dr Wilson. Shkova te spitali por at’ditë doktori nuk ishte aty e pakon ma mbajten punonjësit e sherbimit per tia dhënë atij.

Të neser-mbrëmen doktori na mori në telefon në shtëpi:

-…Jam i prekur nga dhurata e djalit tuaj. Shumë-shumë faleminderit. Ishte një dhuratë e gjetur me finese… Do e ruaj si një gjë të shtrenjtë, -na tha ai.

…!

Të nderuar lexuesit e mi të dashur:

-Këtë publikim qëllimisht nuk e quajta “portret”. Pse do thoni ju? Sepse e kam shumë të veshtirë ta bëj portretin e një mjeku të njohur, portretin e një kirurgu të famshëm në Amerikë e, këta këtu thonë se është i njohur edhe në kontinente të tjera. Pra, pena ime kështu ndjehet e varfër, e brishtë, e paaftë ta japë siç duhet atë figurë. Eshtë kjo arsyeja që ky shkrim është në mendjen e skedat e mia të shtypit plot tash 12 vjet pa u zbardhur në leter as në ekranin e kompjuterit.

Sot vendosa ta shkruaj, tua jap e ta lexoni, por jo si portret… E inkuadrova në rubriken time të kohëve të fundit në ZSh -Njeriu dhe…Njerëzorja- Dhe unë u mundova që të flas sa më pak per tia lënë vendin sa më shumë Atij, kirurgut të famshëm që do të thoja se: -më shumë se Kirurg i famshëm, i tillë ishte (dhe është), edhe si Njeri-

Kur njeh doktor të tillë si shumë i nderuari Dorian J. Wilson, (edhe koleget e tij), kur sheh e provon kaq shumë herë një sjellje tejet njerëzore, njeriu thotë me veten e tij se: -Edhe vdekja në doren e kësi Mjekësh dhe kësi Njerëzish behet diçka si e parëndësishme, ndoshta edhe krejt e papërfillshme….Kjo që ju tregova unë është vetem një rast në jetën e tejmbushur me ngjarje të tilla të dr Wilson. Por “për të provuar verën nuk duhet të pish tërë fuçinë. E njeh me një gotë…”.

…!

Dua tua them të drejten me dorë në zemer: -I mendoj këto që shkrova më lart, e shumë të tjera dhe…mendja më fluturon fill e në atdheun tim, per të cilin, per të mos e prishur shijen e këtyre radhëve sot nuk po flas.

…Por e di që do të flisni ju, lexuesit e dashur .

Një pyetje kërkon përgjigje, nga ne të gjithë, e sidomos nga emigracioni:

-Vallë, a kemi ne të drejtë ta ëndërrojmë e përfytyrojmë atdheun tonë si vendet e tjera mbi këtë tokë në të cilen na fali i Madhi Zoti?

E nëse -Po, -ju lutëm më thoni se: – Kur?

(Shkrimi është pjesë e librit që autori ka në projekt me titull : ”Amerikë, i thonë këtij vendi”).

-Per Dielli, USA, Janar 2014-

PSIKOLOGU ARIF HOTI

January 14, 2014 by dgreca

Portret/

Nga: Zeqir Lushaj/

Ne Foto: Familja Hoti, Arifi e Fatmira me tre fëmijtë/

-Arif Hoti, në biseda të ndryshme thekson me bindje e pa asnjë hezitim se: -Uniforma e klerikut, për mua, është një mundësi më shumë për tu vënë më mirë në shërbim të idealeve humane, në radhë të parë për njerëzitë nevojtarë, për tu vënë përditë e më shumë, e përditë e më mirë, në shërbim të begatimit të shpirtit të shqiptarit, të rritjes së besimit e të optimizmit të tij, si kusht i përparimit më të shpejtë të Atdheut tonë të dashur e të shtenjtë-

KUSH ËSHTË PSIKOLOGU ARIF HOTI?

– Lindur e rritur në Berbat (Shkëlzen) të GASHIT, me origjinë nga Hoti i Famshëm i Mbishkodrës, Fis i Parë në 12 Baraqet e Maleve të Veriut. “Ndihmom Zot, e pushka e Hotit”, -është një shprehje shumë shekullore shqiptare.

– Gjyshi i tij, Zmajl Arifi, ka qenë një burrë i njohur në krejt Gash të Gurit, si luftëtar trim, shtëpi bujare e besnike, simpatizant e luftëtar aktiv i Fan Nolit, probatim i Qorr Iljazit të Drenicës.

– Katragjyshi i Arifit, (pra, gjyshi i Zmajlit), Ukë Ibrosh Hoti, ka qenë dervishi i parë bamirës në Malësinë e Gjakovës.

– Edhe nga dajat, në Gri, vëllai i gjyshit të nanës së Arifit, Avdyl Hasani, (mixha i Sadik Selmanit), ka qenë luftëtar i Bajram Currit, dervish i njohur dhe është tyrbe e parë në rrethin e Tropojës, për tarikatin SADI, tash e rreth një shekull.

…!- Vet Arif Hysen Hoti (Osmaj), ka 30 vjet në veprimtari të pandërprerë në rrugën e bamirësisë e të tarikatit. E ka filluar këtë punë, ilegalisht, me shumë sakrifica e peripeci, e pse jo, edhe me pasoja, në kohën e komunizmit dhe e zyrtarizoi me sukses fillë me ardhjen e demokracisë.

– Sot, ai është i njohur si burrë me autoritet, si bamirës i sprovuar, si pleqnar e pajtimtar gjaqesh e konfliktesh të ndryshme në shkallë rrethi e në shkallë kombëtare.

– Është me arsim universitar, i diplomuar në Tiranë me rezultate të larta , në degën për Psikologji Praktike.

– Punon e jeton në Babrru të Tiranës, ku pret e përcjell çdo ditë mbi 100 vizitorë nga e gjithë Shqipëria dhe trojet e saj jashtë kufirit shtetror, nevojtarë për konsulta e këshilla të Njeriut të Mirë. Duke parë librin e tij të vizitave, të bjen në sy se tek psikologu Hoti, shkojnë njerëz të të gjitha moshave, krahinave si dhe të të gjitha besimeve fetare. (Në ditë të veçanta të vitit, sidomos për festa, ky numër i vizitorëve, dy e tre fishohet).

– Psikologu tropojan, është aktiv edhe në jetën politike- shoqrore të vendit. Ka marrë pjesë në shumë veprimtari lokale, kombëtare e ndërkombëtare dhe është takuar për arsye pune, me shumë personalitete të vendit e të huaja.

– Bamirësi i Shkëlzenit, sheh Arif Hoti është një njeri shumë familjar, i lidhur ngusht me tërë gjakun e njerëzve të vet, të fshatit, të fisit, të rrethit, të Atdheut, kah i thonë Shqipëri Etnike…. e, aq shumë fije e lidhin sot edhe me Diasporën Shqiptare.

Me nusen e tij shembullore Fatmira, kanë lindur e rritur dy djem e një vajzë.

– Arif Hoti, në biseda të ndryshme thekson me bindje e pa asnjë hezitim se: -Uniforma e klerikut, për mua, është një mundësi më shumë për tu vënë më mirë në shërbim të idealeve humane, në radhë të parë për njerëzitë nevojtarë, për tu vënë përditë e më shumë, e përditë e më mirë, në shërbim të begatimit të shpirtit të shqiptarit, të rritjes së besimit e të optimizmit të tij, si kusht i përparimit më të shpejtë të Atdheut tonë të dashur e të shtrenjtë-

– Psikologu bamirës, është shkrimtar dhe poet. Ai, ka botuar deri tani dy libra, në shtypshkronjën “Kristalina KH”, Tiranë 2011-2012:

ILAHI,… (Këngë), dhe,

30 VJET NË RRUGËN E BAMIRËSISË.

———–(Per gazeten” Dielli” në USA, Janar 2014-