Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Shqiptarët nuk janë vetëm pasardhës të Ilirëve

by

DOGMATIKË DHE HERETIKË/

pellazget-iliret-shqiptaret

Kritikë mbi pikëpamjen shkencore te Z.Korkuti mbi origjinën pellazge te shqiptarëve, ose mohimi i mohimit të ketij mendimi/

Pasi shekulli i XXI futi këmbët në mijevjeçarin e tretë të erës sonë dhe z.Korkuti u bë kryetar i Akademisë së Shkencave të shqiptarëve të Shqipërisë Trung; mendoi se kishte ardhur koha që t’i lante hesapet një herë e mirë me plangprishësit, ose ata që i bien këmborës mbi  origjinën pellazge të shqiptarëve.

Dëgjoni  këtu o shqiptarë, tha Ai:  Kanë dalë disa diletante, që ma kanë prishur gjumin, prandaj kam vendosur që t’i shpallë heretikë; pasi librat e tyre bien në kundërshtim me dogmën që mbroj unë dhe ata që janë pas meje. Pasi bëri një listë të tyre dhe librave të tyre u dha porosi shtëpive botuese dhe librarive, që libra të tillë të hiqen nga qarkullimi dhe mundësisht të digjen në sheshet kryesore të qyteteve, ndërsa autorët e tyre, meqënëse nuk kemi mundësi t’i djegim në turrën e druve; t’u ngjisim emrat në shtyllën e turpit të shpallur nga “Gazeta Shqiptare”.

Kush jeni Ju z.Korkuti që kini vendosur të persekutoni libra dhe autorë, pasi ata thonë atë që mendojnë dhe meqënëse ata janë “diletantë”, ç’punë ju prishin juve që jeni në majën e Olimpit të shkencës shqiptare, madje në rolin e Zeusit, që lëshon shkrepëtima dhe vetëtima ndaj kujtdo. Pse kini frikë dhe nga kush kini frikë?

Por shqetësimi i z.Korkuti, (ose “shqetësimi objektiv” siç e përshkruan një vllaho-grek me mbiemër shqiptar, Barka) është se ata autorë po lexohen nga shqipëtarët, ndërsa veprat e tij, që nuk dihet ku janë, nuk po lexohen. Librat e tyre po u hapin sytë shqiptarëve dhe po shërbejnë për krijimin e një Ideollogjie Kombëtare. Po çfarë pune i prish kjo z.Korkuti? Këtë e di ai.

Z.Korkuti në shkencë nuk ka gjeneralë dhe ushtarë; në shkencë mendimi i një kryetari akademie nuk do të thotë se është mendimi më i mirë shkencor dhe duhet të qëndrojë në krye. Në shkencë nuk ka tituj, grada dhe nishane; madje nuk ka as profesionistë dhe amatorë. Shëmbujt janë kuptimplotë; Shampolioni, zbërthyesi i “Gurit të Rozetës”:  “I pajisur me njohjen e pothuaj gjithë gjuhëve të vjetra, edhe pse i penguar nga “baronët” e zakonshëm të shkencës zyrtare dhe kundër pikëpmajes së “të diturve”, pohoi në mënyrë gjeniale, se edhe gjuha me hieroglife duhet të kishte domozdomërisht një alphabet fonetik (“Thot-i fliste shqip” Xhuzepe Katapano,f.74);  Shlimani ishte një tregtar, por zbuloi Trojën dhe Mikenën. Z.Korkuti mblidhni mëndjen dhe drejtojuni arësyes.

Ju nxirrni si argument, se këta autorë nuk njohin greqishten e vjetër, as latinishten. Por në listimin Tuaj figurojnë edhe disa gjeneralë të mendimit shkencor si Prof.Pilika dhe Matheu Aref, studjues poliglotë dhe njohës të gjuhëve të vdekura. Tabelat e Arefit, nëqoftëse i kini lexuar veprat e tij, e pasqyrojnë këtë. Pilika, siç thuhet në parathënie të librit të tij, njeh 5 gjuhë të vdekura dhe gjithë gjithë 11 gjuhë.

Pilikën; ish kolegët e tu, ata që mbronin idenë tënde dhe devijuan historinë e Shqipërisë, ata që ndryshuan kursin e studimit shkencor nga origjina pellazge, në origjinën ilire të shqiptarëve; pasi e larguan Pilikën  nga institucionet shkencore, e internuan ne fushat e Myzeqesë; dhe tani pas vdekjes së tij, Ju pa ndroje dhe pa turp po e linçoni përsëri, thjesht se tani keni kapur një post të lartë, pasi nga aftësitë dhe kapaciteti shkencor nuk arrini në nivelin e tij.Turp.

Ja çfare thotë vetë Pilika për këtë problematikë, atë të origjinës pellazgjike. Po zgjatem pak në referimin, por ja vlen.

“…Shkenca historigrafike botërore e pranon njëzëri që trualli i atdheut tonë (Xara, Lanabregasi, Bardhaj), ka qënë i banuar, të paktën qysh prej 30.000 vjetësh (nga fillimi i paleolitit).Së këtejmi rrjedh pa një, pa dy, se tek ne kanë gjalluar njerëz shumëmijë vjet para ilirëve, të cilët kanë ardhur fort vonë në siujdhesën e Haimit (Hemit), -autokton, parailir, parahelen, -emri i kryehershëm i Ballkanit të sotshëm…” (Pellazgët-Origjina jonë e mohuar,f.9).

Këtu, duke qënë në fushën Tuaj, nuk besoj se kini kundërshtim, pasi Ju me studimet tuaja kini treguar se territori i vendit tone ka qënë i banuar edhe më herët,  para 70.000 , madje dhe 100.000 vjetësh. Mendoj se ju kini folur në këto studime  për njerëz dhe jo për majmunë. Atëhere, nëqoftëse këta kanë qënë qënie njerëzore, dhe për më tepër autoktonë; atëhehere, pse mos të kenë qënë pellazgët?!!!

Puna ndryshon, nëqoftëse Ju, mendimit për origjinën tonë ilire, I bashkangjisni edhe mungesën e autoktonisë, pra ardhjen e të parëve tanë në Ballkan. Atëhere teoria Juaj nuk ndryshon nga ajo e fqinjëve sllavo-helenë, të cilët na quajnë ne shqiptarët ardhacakë në Ballkan.

Në përfundim të parathënies së veprës së vet prof.Pilika, për njerëz të sërës Tuaj shprehet: “…Pellazgologjia moderne, e mbështetur gjithashtu mbi punimet e 500 dijetarëve të kohës së re (pervec 200 dijetarëve të antikitetit), jo vetëm e quan pikësynim të vet madhor vijëmësinë pellazgo-ilire-shqiptare, por mbi të gjitha është në gjëndje të demonstrojë këtë me përpikmëri matematike…

…Tek-tuk ndonjë ithtar i së vjetrës, ndrydhet symbyllazi ndër njohuri të përcipta, të kapërcyera, pa u shqitur dot nga suaza e ngushtë ilire, me një ngulm shkencërisht  të papërligjshëm, agnosticist…,rreket ende më kot (veç me shkumë fjalësh) që të hedhë akoma edhe sot, qëllimthi, apo jo, farën e dyshimit mbi rrënjët tona të patjetërsueshme, parailire, pellazge…”(Pellazgët-Origjina jonë e mohuar,f.10).

Ju pa ndroje dhe pa u skuqur, se po bëni një vepër aspak të moralshme, zini në gojë dhe listoni në listën tuaj të turpit edhe të ndjerin Aristidh Kola, këtë njeri me zëmër të madhe, këtë patrot të madh të çështjes kombëtare, këtë studjues pasionat dhe të shkëlqyer. Po ju tregoj postulatin që na ka lënë i ndjeri Aristidh Kola:

“Pellazgët nuk janë një mizë që ka rënë në qumësht dhe duke hequr mizën mund ta pini qumështin të qetë”.  

          Dhe ju z.Korkuti e kuptoni shumë mirë këtë shprehje, pasi ashtu si dhe unë e keni origjinën nga fshati dhe në fëmijëri, të dy bashkë, shumë herë kemi larguar mizat që na binin në kusinë e qumështit.

Por, asnjëherë z.Korkuti, Ju dhe gjithë luftëtarët fytyrëvrerosur të Vorio-Epirit, nuk do ta largoni dot këtë mizë nga qumështi pellazgjik, me të cilin janë mëkuar për mijra vjet raca jonë e shkëlqyer, të cilën në lashtësi e kanë quajtur hyjnore.

Unë do të tregoj edhe një autor tjetër, Jaho Brahaj, vepra e të cilit, në një mënyrë ose tjetër, ka marrë edhe bekimin e Akademisë së Shkencave.

Kjo vepër  është “Flamuri Kombëtar Shqiptar, Origjina, Lashtësia”.  Në këtë vepër autori, duke mos ditur mendimin tuaj, mbase ka bërë sakrilegj kur përmënd pellazgët si origjinën tonë. Ja cfare thotë ai : “…dielli ishte object kulti. Ky është i hyjnizuar edhe nga banorët e lashtë parailirë të Ballkanit, ku banonin edhe stërgjyshërit e shqiptarëve,pellazgët (f.11).

Në një referencë autori thotë : “…Stipcevici, kur flet për ilirët parashekullit të V para erës së re, i quan protoilir-pellazg” (f.12).

Ajo cfarë është më e rëndësishmja, Jaho Brahaj në këtë vepër na tregon edhe emblemën e Hititëve–Shqiponja dykrenore e Perandorisë Hitite e  gdhendur në gur, shekulli i XII para e.s (f.41). Prapë na dolën këta Hititët, por s’na u ndanë!!

Pra, shqiponja dykrenore ka qënë symbol, shënjë, emblemë edhe e pellazgëve të Anatolisë, Hititëve.

Në vazhdim, unë do të përmëndja edhe arbëreshin Xhuzepe Katapano, i cili me veprën e tij “Thot-i  Fliste Shqip” bëri epokë në sajë të një zbulimi shumë të madh. Ai vërtetoi se Thoti e ka ndërtuar alfabetin hieroglifik egjyptian duke patur si çelës gjuhën shqipe. Ju mund të thoni se Zef Katapano ishte diletant, por ai ishte akademik zotëri dhe akademik në Itali jo në Shqipëri.

Ju qëllimisht lini në hije mendimtarin dhe kollosin e teorisë pellazge, helenistin e shquar, njohësin e shkëlqyer të gjuhëve të vdekura, përfshirë edhe sanskritishten, Spiro Kondën, autorin më të madh shqiptar për origjinën pellazge të gjuhës shqipe dhe të vetë  të shqiptarëve, i cili me veprën e tij “Shqiptarët dhe Problemi Pellazgjik” ka bërë epokë. Pse, z.kryetar i akademisë së shkencave; pasi mendimi i tij i ndriçuar Ju vret sytë.

Ju qëllimisht nuk përmëndni të madhin Petro Zheji, të cilin ju vet si akademi e propozuat sivjet për çmimin kult për revolucionin e tij në gjuhësi, për origjinën pellazge të gjuhës shqipe.

Për pellazgët kanë folur edhe R.D’Anzhely me Z.Majanin. Edhe për këta do të thoni se nuk njihnin greqishten e vjetër! Edhe për këta do të thoni që ishin diletantë! Por ata ishin akademik të Akademisë Franceze zotëri.

I fusni edhe këta në listë që të gjithë bashkë shqiptarë dhe të huaj dhe i linçoni ata dhe veprën e tyre, pasi edhe këta flasin dhe mbrojnë origjinën pellazge të gjuhës shqipe dhe të shqipëtarëve.

Po kush është dogma e z.Korkuti?  Idea e z.Korkuti është kjo: Shqiptarët e kanë origjinën nga Ilirët dhe për rrjedhojë edhe gjuha shqipe vjen nga ilirishtja. Deri këtu nuk ka asgjë të keqe, pasi kjo është një e vërtetë e pranuar. Por njëkohësisht është edhe një e vërtetë jo e plotë, pasi ajo nuk pranon që kjo origjinë shkon deri tek pellazgët, e për rrjedhojë duke e nxjerrë gjuhën shqipe të lidhur drejtëpërdrejtë, në daçi edhe nëpërmjet ilirishtes, me pellazgjishten. Në këtë rast ajo menjëherë kthehet në dogmë dhe ka mbetur një dogmë. Pse mbrohet kjo dogmë dhe kush ka interes që kjo dogmë të mbetet si e vërteta absolute e shkencës shqiptare?

Ajo është një dogmë, pasi qëllimisht ngushton origjinën e shqiptarëve vetëm tek ilirët; ndërkohë që origjina e shqiptarëve, ashtu si flamuri i tyre, është me dy koka: Shqiptarët vijnë nga Ilirët, po aq sa vijnë edhe nga epirotët dhe të dy palët si ilirët, ashtu edhe epirotët, vijnë prej pellazgëve.

Iliria dhe Epiri janë trojet zulmëmëdha prej nga rrodhën arbërit. Dhe me arbërit në Arbëri nuk kishte më ilirë dhe epirotë; por kishte gegë dhe toskë. Kjo është e vërteta historike.

Origjinën e shqiptarëve nga ilirët dhe epirotët e mbrojnë shumë autorë. Unë po e filloj me një autor shqiptar që është shumë i  qartë dhe mjaft i saktë. Ky është Mehdi Frashëri nga dera e ndritur e frashëllinjve. Në veprën e vet “Historia e lashtë e Shqipërisë dhe e shqipëtarëve” ai në kreun e dytë, të cilin e emërton “Iliria ose Gegëria” na thotë:

“…Në kohët e vjetra fjala Gegëri osë Toskëri, nuk fytyron gjëkundi. Në vënd të këtyre përdorej fjala, për Gegëri, Iliri; dhe për Toskëri, Epir…Nga ky shkak, për të ardhur konformë me historinë e vjetër, pëlqyem edhe na, të përdorim fjalën Iliri dhe Epir, për këtë periudhë të vjetër historike, në vënd të Gegërisë dhe të Toskërisë….Nga ana e Jugut gjer ku vinte kufiri i Ilirisë, Gegërisë, edhe ku fillonte ai i Epirit, i Toskërisë, historishkronjësit e vjetër janë ndarë më dysh: simbas Strabonit, Epiri fillonte nga Shkumbini e poshtë, lum që atëhere quhej Genysys; simbas Tit Livit nga Vjosa e poshtë, të cilit asi kohe i thoshin Aus…”. (F.70-71 e botimit në fjalë). Ju mund të thoni që Mehdi Frashëri është diletant dhe nuk e njeh greqishten e vjetër. Pyeteni dhe do t’u përgjigjet ai vetë!  Kur Mehdi Frashëri ka botuar këtë libër, Ju nuk kishit lindur akoma.

Ja çfarë na thotë lidhur me këtë problematikë Robert D’Anzhely:Shqiptarët mendojnë se janë të gjithë pasardhës të Ilirëve…Në thelb kjo është e vërtetë vetëm për një pjesë fare të vogël të shqiptarëve, për disa të Veriut, por shqiptarët e tjerë, grupet e të cilëve janë shpërndarë nga pak kudo: Në Shqipëri, në Greqi, në Turqi, në Itali, nëpër ishujt etj; nuk janë pasardhës të Ilirëve, por të degëve të tjera të trungut të racës pellazge  (ku padyshim futen edhe epirotët).

Në të vërtetë shqiptarët nuk janë vetëm pasardhës të Ilirëve, por edhe të popullsive të bardha të lashtësisë, bashkë me Trakët, Grekët, Frigët dhe popullsitë e tjera të Azisë së Vogël, Etruskët, Latinët; me një fjalë të të gjitha popullsive që të lashtët i përmblidhnin me emrin e përgjithshëm PELLAZGË…”.

Nga ana tjetër, mjafton që një dijetar perëndimor të shprehë mendimin, se pellazgët nuk kanë ekzistuar, pervec se në imagjinatën e dijetarëve të lashtësisë, ose që ata përbëjnë një mit të këtyre të lashtëve, e menjëherë shqiptarët e kanë pranuar pa rezerva.

Dhe ajo që është më për të ardhur keq, një nga më të diturit e tyre (ndoshta bëhet fjalë për Cabejin), pa asnjë mënyrë shpjegimi, pohon se në të vërtetë pellazgët nuk kanë ekzistuar asnjëherë.

Dr.K nga Fieri (ndoshta ky jeni Ju), të cilin e kam takuar njëherë në Paris, ishte më i bindur se gjithë shqiptarët e tjerë, meqë kjo gjë është pohuar nga Maks MULLER, dhe me paditurinë e vet, nuk ndruhej të pretendonte se gjithë dijetërt e tjerë, që nuk mendonin si Max MULLER e kishin gabim

Problemi bëhet interesant pasi mësojmë se kryetari i Akademisë së Shkencave të Shqipërisë është në të “njëjtën gjatësi vale” me studjuesit helenë; të cilët edhe  ata, interesant, ndajnë të njëjtin mendim me z.Korkuti; Pra që shqiptarët kanë një origjinë dhe vetëm një, atë nga Ilirët dhe nga askush tjetër.

Për këtë problem, na vjen në ndihmë përsëri i linçuari Robert d’Anzhely duke na rëfyer se çfarë thonë studjuesit helenë lidhur me origjinën e shqiptarëve.

“…Shqiptarët kurrë nuk kanë formuar në të kaluarën një shtet, që të kishte po ato kufij si vendi i sotëm, as nuk kanë pasur një unitet çfarëdo, qoftë etnologjik, as edhe një tjetër, as edhe një emër…

Helenizmi shtrihej deri në Orik në gjirin e Vlorës. Banorët e Epirit të Veriut (shiko sa bukur, dolëm tek Vorio-Epiri, hajde se më thellë dhe më rurëza) Kaonët, Antitanët, Perrebët etj ka shumë të ngjarë që të ishin helenë…

Nisur nga këto vrejtje të përgjithshme, të cilat na ndihmojnë për të gjetur origjinën e shqiptarëve të sotëm, shumica e kërkuesve janë të mendimit që shqiptarët e sotëm, edhe në se janë përzier me popuj të tjerë, doemos kanë ardhur,të paktën në pjesën më të madhe, nga banorët e lashtë të vendit, Ilirët…Doket e zakonet shumë të lashta dhe patriarkale dhe e gjithë jeta e e malësorëve shqiptarë flet në favor të mendimit, se ata janë pasardhës të ilirëve të lashtë…

Çështja e banorëve të brigjeve të detit, të fushave dhe të Epirit në raport me atë të malësorëve ndryshon. Atje ka pasur një popullsi të shumtë helene (shiko sa bukur)…por ka marrë një karakter shqiptar si rezultat  zbritjes së malësorëve drejt bregdetit e qyteteve…

Më konkretisht, banorët e Epirit të Veriut në mënyrë absolute, formuan një popullsi helene autentike (Ja ku fle lepuri, doni më për Belulin)…”

(Enigma-Robert D’Anzhely,f-309).

Tani, shumë thjesht mund të bëhet pyetja: Kujt i intereson qe origjina e shqiptarëve të mos jetë edhe nga Epiri? Ose e shprehur më qartë, kujt i intereson që toskët epirotë të mos quhen shqiptarë, por t’u jepet një emër tjetër; psh të quhen grekë. Kush dëshiron që kufirin e shtetit të vet ta çojë deri në Shkumbin, ku ndahen gegët me toskët; pra që toskët të zhduken dhe të mos përmënden më, por të quhen grekë? E shikoni që dogma që mbrohet me fanatizëm i ka rrënjët të thella dhe pasojat shumë të rrezikshme. Prandaj edhe vllaho greku, Barka, i ka dalë në mbrojtje dhe njëkohësisht nxjerr si mburojë, Kryetarin e Akademisë të Shkencave të Shqipërisë, z.Korkuti.

Megjithatë, ju z.Korkuti, po të ishit thelluar, po t’i studjonit në thellësi dhe gjërësi Ilirët, me domosdo ju në fund të këtij studimi do të kishit cekur pellazgët; ashtu si një anije e madhe kur futet ne ngushtica prek fundin e detit.

Shëmbullin e keni shumë afër, një banor i bregdetit Adriatik, Aleksandër Stipçeviq, që i ka studjuar seriozisht dhe me dashuri Ilirët, ka  nxjerrë një vepër të madhe për ta. Në këtë vepër, pavarësisht se ai është marrë me ilirët, përfundimet e kanë shpënë tek lidhja e tyre me pellazgët. Që të jem më konkret po përmend nja dy raste të veprës së tij “Ilirët”.

“Përputhshmëria e dokeve të shumta të varrimit të të vdekurve te ilirët edhe te grekët e hershëm (dhe grekët e hershëm  janë pellazgët), përputhshmëria e simbolikës funerale, siç mund të përcaktohet në bazë të dokumentacionit arkeologjik…e tërë kjo flet për bazën  shpirtërore që ka qënë e përbashkët për të dy grupet etnike” (f.308 e veprës së cituar në shqip).

Kur flet për kultin e gjarpërit tek ilirët, Stipçeviq, rrëfen se ky kult është i njëjtë me atë të Hititëve në Azinë e Vogël. Por Hititët, nuk e di në se ju z.Korkuti e dini apo jo, që janë pellazgë. Perandoria zulmëmadhe Hitite me kryeqytet  Hatushën ishte një perandori pellazge, nga shpërbërja e së cilës dolën mbretëritë e fuqishme të Likianëve, Lidianëve (paraardhësit e pellazgëve Tirrenë), Kanaenëve, Karianëve, që të gjithë popuj pellazgë etj etj.

Dhe që të jem pak më konkretë po referohem plakut Katapano, I cili na tregon për disa fjalë të përdorura nga Hititët. Ata për të treguar kohën e tashme përdornin fjalën njërrokshe  “NI”. Në gjuhën e sotme shqipe kemi këto fjalë për kohën e tanishme: NITASH  (që e përdorin gegët), TANI (që e përdorin toskët), NANI, ( që e përdorin arvanitasit), NIME (që e përdor Shqipëria e Mesme); Pra nuk do shumë mend që kemi të bëjmë me të njëjtën fjalë dhe ajo që është më e cuditshmja, dialektet e shqipes së sotme për këtë fjalë janë më larg njëra tjetrës, ndërkohë që në lidhjen e drejtëpërdrejtë me fjalën hitite janë me afër dhe ajo që i lidh të gjitha, është fjala njërrokshe “NI”, pra është fjala rrënjëse pellazge “NI”. Katapano na tregon se Hititët përdornin edhe fjalën “URIM”, e cila ka ardhur pa asnjë ndryshim në gjuhën e sotme shqipe.

Por këtu Katapano  na surprizon kur na thotë se fjala “URIM” në hebraishten e vjetër përdorej nga priftërinjtë hebrenj, kur ata komunikonin me perëndinë. Surpriza vazhdon më tej kur ai na tregon se në hebraishten e vjetër fjala “SHEINAH” ka kuptimin “prania e zotit mes nesh”. Zbërthimi i kësaj fjale nga pellazgjishtja, ose hebraishtja, si të doni, në gjuhën e sotme shqipe bëhet “SHEH-AI-NA”, sheh-ai-(kah) na. Meqënëse zoti në lashtësi thirrej “AI”, ose thjesht “I”, në toskërisht kjo fjalë është më e kuptueshme, pasi  gërma “H” nuk shqiptohet dhe fjala”SHEH” shqiptohet “SHE”; atëhere ajo shqiptohet “SHE-I-NA”, sheh ai kah na.

Pra, vazhdojmë atje ku e lamë, kulti i gjarpërit, para  se të jetë një kult ilir ka qënë një kult pellazg, pra i trashëguar nga pellazgët tek ilirët. Madje, ai shkon më tej kur duke ju referuar një autori, K.Oshtirit, i cili nga ana e vet emrin e etnisë së madhe të ilirëve e lidh me emrin e gjarpërit hitit, Illujankash. Sipas këtij autori, origjina e emrit Ilir nuk është indo-europian por “Alarodik dhe pikërisht pellazgjik”.

Por në këtë linjë, në lidhjen e emërit të Ilirëve me Hititët, pra edhe me pellazgët,  është edhe Xhuzepe Katapano, i cili nuk përdor emërtimin pellazgë, por në vend të tij përdor emërtimin Ilir. Ai shprehet se ilirët atlantidas (pellazgët atlantidas) pas përmbytjes së madhe 12.000 vjet para erës sonë shkuan në Kaukaz dhe pas largimit të ujrave zbritën në Azinë e Vogël me emrin e ri, Hitit, duke krijuar 6500 vjet p.e.s perandorinë hitite me kryeqytet Hatushën. Por vazhduan edhe në drejtim të Egjyptit.

Po citojmë disa nga vargjet e Zef Katapanos që shprehin këtë mendim: “ Kjo e ditura hyjneshë (perëndesha egjyptiane MAT) është po e farës sonë arbëreshë, çë me Thotin  shkoi  Misir ka Kaukazi, kur Ilir ynë llauzi po i nxir gjithë  ka stera e bardhë e dëlirë…..dreq Evropën bënë të lirë. Kështu llauzit tonë arbëror i dhanë ëmrin pra hyjnor: “I Lir”, se për lirinë sterës bardhë epër shpërblim”.

Pra, ka autorë z.Korkuti, që edhe emrin Ilir e nxjerrin me origjinë pellazgjike. Po vetë banorët e Ilirisë atëhere, a nuk janë edhe ata me origjinë pellazgjike, për derisa vetë emri i tyre ka këtë origjinë.

Në vazhdim të kultit të gjarpërit Stipçeviq tregon se nga kërkimet arkeologjike në Prishtinë në një figurinë të neolitit të vonë është gjetur gjarpëri i mbështjellë kutullaç. Figurina të tilla, vazhdon ai, janë gjetur në Mikenë. Nuk ka pikë dyshimi thotë autori, se domethënia e kultit në Prishtinë dhe Mikenë, është e njëjtë; dmth paraqet mbrojtësin e vatrës së shtëpisë dhe njëkohësisht personifikimi i kryetarit të ndjerë të fisit.(f.319 e veprës së cituar). Pra, besoj se nuk ka nevojë që t’ua shpjegoj, se zakonet e pellazgëve dardanë janë të njëjta me ato të pellazgëve mikenas.

Në përfundim Stipçeviq thotë : “religjioni ilir dhe grek kanë pasur së paku pjesërisht, bazën e përbashkët shpirtërore në botën neoeneolitike mesdhetare, që ka rezultuar pa dyshim në ngjashmërinë e një sërë detajesh në mes të këtyre dy religjioneve dhe mitollogjive, dhe gjithësesi edhe të simboleve gjegjëse”. F.438.

Por ajo që nuk thotë Stipçeviq, është fakti se bota neoeneolitike mesdhetare nuk është gjë tjetër, veçse bota mesdhetare pellazge. Janë pellazgët ata që popullonin gjithë bregun e Mesdheut, Azi të Vogël, Lindjen e Afërme, Veriun e Afrikës,  gadishujt, Iberik, Apenin dhe Ballkanik; Pra, janë pëllazgët, parahelenë dhe parailirë, që u kanë lënë trashëgimi të njëjta dy etnive të krijuara dhjetra shekuj më vonë.

Neritan Ceka flet për kultin e gjarpërit të pasqyruar  në monedhat e gjetura nga gërmimet arkeologjike në qytetet e lashta të Bylisit, Amantias dhe Olimpes në Mavrovë të Vlorës. Por, ajo që është më e rëndësishmja, është fakti se këtë kult, kultin e gjarpërit,  të gjetur në këto monedha, Neritan Ceka e quan kult pellazgjik.

Por që të mos dalim nga tema, po përmëndim një autor, të cilin dalëzotësi juaj, z.Barka, e ka shumë për zëmër. Ky është N.G.L.Hamond. Ja çfarë na thotë Hamondi. Gjakmarrja është një zakon i njëjtë si tek grekët e lashtë (pellazgë po i quaj unë) ashtu edhe tek shqiptarët, banorë të Ilirisë, apo të Epirit. Ai i drejtohet nje episodi të shkruar në Iliadë, ku përshkruhet tablloja e mburojës së Akilit; ku pleqësia ishte mbledhur për të ndalur një gjakmarrje. Në vijim, ai shpjegon se edhe Drakoni, ligjvënësi i madh Helen u përpoq që të ndalte gjakmarrjen; po ashtu, pas tij edhe i madhi Solon. Në vazhdim ai tregon, se në vitin 1894 njëzetekatër pleqtë e Kastratit vendosën të njëjtin ligj, që kishte vendosur edhe Soloni para 25 shekujsh, lidhur me qarjen me lot për faqe. (“Epiri”, f..41-42 në shqip).

Në vazhdim të kësaj ideje, që si ilirët, ashtu edhe epirotët, rrjedhin prej pellazgëve; po hidhemi pak në traditat dhe zakonet e sotshme të shqiptarëve, të cilat kanë mbetur të tilla për mijra vjet dhe vijnë që nga mugëtirat e kohrave. Hamondi përmendi gjakmarrjen. Por unë do të përmënd mikpritjen, një zakon i stërlashtë pellazgjik. Një zakon që kishte për dalëzotës bash vetë Zeusin gjëmimmadh.

Në malësitë tona thuhet që shtëpia është e mikut dhe e zotit. Nëqoftëse do të kthehemi prapa 3000 vjet, kjo shprehje du të thuhej që banesa është e mikut dhe e Zeusit. Për të vërtetuar këtë po i referohemi drejtëpërsëdrejti “Odisesë” :

“…ki nderim për hyjni  o trim bujar! Ne sot të biem ndër këmbë: ta dish se Zeusi hakmerret rëndë për miq e nevojtarë, se Zeusi do t’u shtrohet miqve  buka…” f.157 ne shqip. Vazhdojmë:

“…Zeusin mikpritës e nderoj në ty…Tamam po thua, mik! Kjo është mënyra më e lehtë në të gjithë botën t’më dalë nami e të më tallin sot e përgjithmonë! (shiko se me të njëjtën gjuhë do të fliste edhe një malësor i yni pas 3000 vjetësh) të pres tjetrin si mik, pastaj t’i sulem e t’ia marr shpirtin! Zoti mos e dhëntë! Me ç’sy e faqe unë pastaj t’i lutem Zeusit, birit të Kronosit atë…”.

Hidhemi tek Eskili, tek Lutëset, ja çfarë u tregon Danau plak Danaideve, se si  e priten fjalën e tij për mbrojtje argivët dhe vetë mbreti i tyre Pelazgu:

“Argivët që të gjithë u shprehën pa ngurim dhe ndezën zjarr të ri në zëmrën time plakë. Të gjithë ngritën lart të djathtat ogurmira.- Një pyll i tërë duarsh- dhe ja si vendosën: “këtu, në këtë vënd të lirë mund të rroni, askush nuk do t’ju prekë, askush t’ju marrë peng. I huaj qoftë a vëndas, njeri s’mund t’ju trazojë. Në rast se kundër jush veprohet me përdhunë, këdo nga vëndalinjtë që ndihmë nuk ju jep, e prek veç damk e turpit dhe rruga e mërgimit” për ne të tilla fjalë tha mbreti i pelazgëve. Pa shtoi se qyteti nuk duhej në të ardhmen të cyste zëmëratën e Zeusit ndaj lutsve, se njollë të dyfishtë mbi vete do të merrte- për miqtë vëndalinj- se kjo patjetër shpagim do të kërkontë, shpagimin e së keqes. Dhe populli argiv, këto me të dëgjuar, me dorë dha pëlqimin pa pritur që ta ftonin. Nga fjala e goditur u bind me të vërtetë ky populli pelazg, po vulën e vu Zeusi…”.(f.75  e veprës së cituar).

Po të shtoj ndonjë fjalë unë, prishet, se pastaj më vret Zeusi dhe Eskili.

Nga zakonet hidhemi tek etnografia: Të gjithë e njohim xhubletën e malësisë, vendësit thonë që është një veshje e lashtë e malësoreve, thonë që është edhe ilire. Nuk kam kundërshtim. Por, në gjetjet arkeologjike në Kretë janë zbuluar veshje të grave kretane, pellazge të njëjta me xhubletën e Malësisë. Hane shan hane Bagdad. Malësoret tona me veshje greke!!!! Apo greket e lashta me veshjen shqiptare, apo ilire në daçi!!! Vetvetiu, këtu na shpëtojnë pellazgët, të cilët kanë banuar si në Kretë dhe në Mikenë, si  në Argos dhe në Korinth; po ashtu edhe në Dardani dhe në Iliri. Përgjigja është e thjeshtë:

Xhubleta është një veshje pellazge, dhe që të gjithë ata që e kanë përdorur kanë qënë pellazgë. Ndërsa ata që e përdorin sot e kësaj dite, si rrjedhojë e kanë origjinën nga pellazgët.

Vazhdojmë më tej. Veshja tradicionale e burrave malësorë në Shqipërinë e Veriut me tirqe përdoret edhe nga burrat kretas në Greqi si veshje popullore. Po kësaj çfarë t’i themi?!!! Janë malësorët tanë grekë?!!! Apo janë kretasit, ose kretanët, malësorë shqiptarë?!!! Këtë rebus po e lë që ta zgjidh vetë z.Korkuti, mbase na i nxjerr edhe kretasit me origjinë ilire.

Thuhet se gjama e burrave të Malësisë eshtë përmendur nga Herodoti si një zakon që përdorej nga burrat në Kretë në rast vdekje. (Prapë na doli kjo Kreta, ore nuk na u nda)

Kemi dëgjuar për vallen e shpatave, që sot e kësaj dite dhe për mijëra vjet kërcehet nga malësorët  tanë. E po pastaj, do të thoni Ju? Po, sepse sa më thellë futemi, aq më shumë gjëjmë rurëza. Në një festival tradicional në Umbria të Italisë edhe atje kërcehej vallja e shpatave. Ç’duan italianët  me vallen e shpatave? Nuk duan italianët, por duan umbrianët. Mbase ju z.Korkuti e dini që umbrianët e lashtë janë etruskë dhe se Umbria, po ashtu si Toskana ka qënë e banuar prej Etruskëve dhe që etruskët janë pellazgë, nuk duhet ta vini në dyshim. Pra, mos vallja e shpatave do të thoni ju, është një valle pellazge?!! Dhe ata që e kërcejnë sot e kësaj dite, do të thosha unë, janë me origjinë nga pellazgët.

Vazhdojmë më tej dhe hidhemi në Greqi. Legjenda thotë që kur lindi Zeusi foshnje qante. Për të mos e gjetur Kroni dhe ta hante, foshnja ishte strehuar tek kretasit e lashtë pellazgë, të cilët e njihnin shumë mirë zakonin e mikpritjes z.Korkuti. Kur foshnja Zeus qante, thotë legjenda, kretanet pellazgë për ta qetësuar dhe për të mos u dëgjuar e qara, ngriheshin në valle dhe përplasnin shpatat e tyre. Mbase i rrëmbyen shpatat për t’i treguar Kronit se jetën e mikut vogëlush do ta mbronin me jetën e tyre, pasi kështu i mësonte zakoni i mikpritjes. Kështu mbase lindi vallja e shpatave.  Pra këtu ndodhemi para një trekëndëshi pellazgjik Umbria-Bjeshkët e Namuna – Kretë. Ky trekëndësh është si trekëndëshi i Bermudes që do të thithë në gjeratoren e vet gjithë antipellazgjistët. Por ka edhe më. Po ju tregoj një dilentatizëm nga ato që z.Korkuti nuk i ka hiç për qejf.

Sot e kësaj dite grekët e quajnë Kretën, Krriti; ndërsa ne shqiptarët e quajmë Kretë. Kush është emri  i vërtetë, ajo që shqiptojnë të huajt, apo ajo që shqiptojnë vëndësit. Besoj se edhe ju jeni në një mëndje më mua: Ai emër që shqiptojnë vëndësit. Pra, Krriti. Por nëqoftëse kthehemi prapë tek legjenda. Kreta është vendi ku u rrit  Zeusi, ose vendi që e rriti, ose që kë rriti; pra Krriti. Pra si i lidh gjërat legjenda. Pra këtu na del, se edhe emri i Kretës vjen nga vepra që kanë kryer banorët e saj pellazgë para mijra vjetësh, nga rritja e Zeusit dhe për çudi shpjegimin dhe kuptimin ja jep gjuha shqipe, do apo nuk do z.Korkuti.

Por  ka edhe një çudi tjetër. Shqiptarët dhe turqit  (pasardhesit e pellazgëve të Anatolisë) e thërasin Kretën me emrin Gjiriti. Menjëherë do të hidhen disa dhe do të thonë që kjo është fjalë turke, që vjen nga turqishtja. Dakord, or xhan. Por, po ta shikojmë me kujdes, kjo është një fjalë e vjetër shqipe,ose pellazge. Gjiriti munt e kuptohet edhe si Gjiri,ose Gjiu që e rriti. Pra është fjalë me të njëjtin kuptim si Krriti. Por ndërsa të parën e përdornin pellazgët vendas të Kretës; të dytën, ndoshta e përdornin pellazgët e Anatolisë, mbase Hititët, mbase Lidianët,ose mbase edhe vetë Likianët, gjuha e të cilëve dokumentohet më afër gjuhës shqipe.  Çdo gjë është e mundur.

Ja çfarë na thotë për gjuhën shqipe një autor francez Luis Benlou:

“…në Liki, në Troadë, në Kretë, në Atikë në kohëra që nuk mbahen mënd, hasej një popullsi zanafillore e njëjtë, e cila fliste një gjuhë dhe vetëm një gjuhë dhe kjo gjuhë ishte GJUHA  SHQIPE, apo gjuha që ngjante me të…

…Ne mendojmë se banorët zanafillorë të Greqisë dhe të Azisë së Vogël deri në Halis, duhet të kenë folur idioma pak a shumë të ngjashme me gjuhën shqipe..”. (Greqia përpara grekëve-f.128 dhe 81.bot.shqip).

Ndërsa një autor tjetër francez, Robert D’Anzhely,  kur vjen fjala për gjuhën shqipe na thotë:

Gjuha pellazge është kaq e largët dhe numëron dhjetra e qindra mijëvjecarë të formimit, të zhvillimit, të evoluimit e të njëjtësimit. Po të ndjekim termat e Biblës- gjuha pellazge është kaq primitive, sa që është gjuha e vetme që flitej nga raca e bardhë.

Gjuha pellazge është gjuha universale e racës së bardhë.

Gjuha e Ilirëve, ashtu si edhe gjuha e Trakëve, si dhe i gjithë popullsive të tjera të bardha, është GJUHA PELLAZGE.

Gjuha shqipe është GJENIALE dhe UNIVERSALE.

Ndërsa Petro Zheji e quan gjuhën shqipe- gjuhë kozmike. Pra, është i njëjti emërtim, pasi  D’Anzhely e quan gjuhën shqipe-gjuhë të universit.

Mund të thoni edhe ju, ashtu siç thoshte i madhi Çabej, që mitet dhe legjendat janë përralla boshe me të cilat nuk duhet të mbushim kokat e vogla të fëmijve në shkolla. Dakort me kokat e fëmijve; por kur hynë në kokat  tona të mëdha o i madhi Çabej, qysh tua bëjmë?!!!

Por kemi edhe një vlerësim tjetër për mitet dhe legjendat dhe ky vlerësim na vjen nga përtej Adriatikut nga Xhuzepe Katapano:

“…Mitet dhe legjendat, ndryshe nga sa mendohet zakonisht, nuk janë gjithëmonë përralla apo pjellë e fantazisë, por  FOSILE të HISTORISË; janë kujtesë kolektive e gjinisë njerëzore e vjetër prej 600.000 vitesh; e cila ka rregjistruar ngjarje të kaluara-ndonjëherë të shtrëmbëruara, gjatë përcjelljes nga brezi në brez – por përherë të vërteta, ashtu siç ka dëshmuar shkenca në 100 vitet e fundit, me kusht që të vlerësohen me kodin e duhur, pa paragjykime…”. (f.41 e veprës së cituar).

Deri këtu folëm për zakonte, tradita dhe për  etnografi. Herës tjetër do të flasim për atë që ka më shumë qejf z.Korkuti, për arkeologjinë. Kalofshi gëzuar vitin e Ri.

Me respekt  Petro Dangëllia(Vijon)

 

 

 

 

DOGMATIKË DHE HERETIKË

by

Kritikë mbi pikëpamjen shkencore te Z.Korkuti mbi origjinën pellazge te shqiptarëve, ose mohimi i mohimit të ketij mendimi/1-pellazget-iliretNga Petro DANGELLIA/

         Pasi shekulli i XXI futi këmbët në mijevjeçarin e tretë të erës sonë dhe z.Korkuti u bë kryetar i Akademisë së Shkencave të shqiptarëve të Shqipërisë Trung; mendoi se kishte ardhur koha që t’i lante hesapet një herë e mirë me plangprishësit, ose ata që i bien këmborës mbi  origjinën pellazge të shqiptarëve.

2-pellazget

         Dëgjoni  këtu o shqiptarë, tha Ai:  Kanë dalë disa diletante, që ma kanë prishur gjumin, prandaj kam vendosur që t’i shpallë heretikë; pasi librat e tyre bien në kundërshtim me dogmën që mbroj unë dhe ata që janë pas meje. Pasi bëri një listë të tyre dhe librave të tyre u dha porosi shtëpive botuese dhe librarive, që libra të tillë të hiqen nga qarkullimi dhe mundësisht të digjen në sheshet kryesore të qyteteve, ndërsa autorët e tyre, meqënëse nuk kemi mundësi t’i djegim në turrën e druve; t’u ngjisim emrat në shtyllën e turpit të shpallur nga “Gazeta Shqiptare”.

         Kush jeni Ju z.Korkuti që kini vendosur të persekutoni libra dhe autorë, pasi ata thonë atë që mendojnë dhe meqënëse ata janë “diletantë”, ç’punë ju prishin juve që jeni në majën e Olimpit të shkencës shqiptare, madje në rolin e Zeusit, që lëshon shkrepëtima dhe vetëtima ndaj kujtdo. Pse kini frikë dhe nga kush kini frikë?

         Por shqetësimi i z.Korkuti, (ose “shqetësimi objektiv” siç e përshkruan një vllaho-grek me mbiemër shqiptar, Barka) është se ata autorë po lexohen nga shqipëtarët, ndërsa veprat e tij, që nuk dihet ku janë, nuk po lexohen. Librat e tyre po u hapin sytë shqiptarëve dhe po shërbejnë për krijimin e një Ideollogjie Kombëtare. Po çfarë pune i prish kjo z.Korkuti? Këtë e di ai.

         Z.Korkuti në shkencë nuk ka gjeneralë dhe ushtarë; në shkencë mendimi i një kryetari akademie nuk do të thotë se është mendimi më i mirë shkencor dhe duhet të qëndrojë në krye. Në shkencë nuk ka tituj, grada dhe nishane; madje nuk ka as profesionistë dhe amatorë. Shëmbujt janë kuptimplotë; Shampolioni, zbërthyesi i “Gurit të Rozetës”:  “I pajisur me njohjen e pothuaj gjithë gjuhëve të vjetra, edhe pse i penguar nga “baronët” e zakonshëm të shkencës zyrtare dhe kundër pikëpmajes së “të diturve”, pohoi në mënyrë gjeniale, se edhe gjuha me hieroglife duhet të kishte domozdomërisht një alphabet fonetik (“Thot-i fliste shqip” Xhuzepe Katapano,f.74);  Shlimani ishte një tregtar, por zbuloi Trojën dhe Mikenën. Z.Korkuti mblidhni mëndjen dhe drejtojuni arësyes.

       Ju nxirrni si argument, se këta autorë nuk njohin greqishten e vjetër, as latinishten. Por në listimin Tuaj figurojnë edhe disa gjeneralë të mendimit shkencor si Prof.Pilika dhe Matheu Aref, studjues poliglotë dhe njohës të gjuhëve të vdekura. Tabelat e Arefit, nëqoftëse i kini lexuar veprat e tij, e pasqyrojnë këtë. Pilika, siç thuhet në parathënie të librit të tij, njeh 5 gjuhë të vdekura dhe gjithë gjithë 11 gjuhë.

         Pilikën; ish kolegët e tu, ata që mbronin idenë tënde dhe devijuan historinë e Shqipërisë, ata që ndryshuan kursin e studimit shkencor nga origjina pellazge, në origjinën ilire të shqiptarëve; pasi e larguan Pilikën  nga institucionet shkencore, e internuan ne fushat e Myzeqesë; dhe tani pas vdekjes së tij, Ju pa ndroje dhe pa turp po e linçoni përsëri, thjesht se tani keni kapur një post të lartë, pasi nga aftësitë dhe kapaciteti shkencor nuk arrini në nivelin e tij.Turp.

         Ju pa ndroje dhe pa u skuqur se po bëni një vepër aspak të moralshme, zini në gojë dhe listoni në listën tuaj të turpit edhe të ndjerin Aristidh Kola, këtë njeri me zëmër të madhe, këtë patrot të madh të çështjes kombëtare, këtë studjues pasionat dhe të shkëlqyer. Po ju tregoj postulatin që na ka lënë i ndjeri Aristidh Kola:

“Pellazgët nuk janë një mizë që ka rënë në qumësht dhe duke hequr mizën mund ta pini qumështin të qetë”.  

         Dhe ju z.Korkuti e kuptoni shumë mirë këtë shprehje, pasi ashtu si dhe unë e keni origjinën nga fshati dhe në fëmijëri, të dy bashkë, shumë herë kemi larguar mizat që na binin në kusinë e qumështit.

         Por, asnjëherë z.Korkuti, Ju dhe gjithë luftëtarët fytërëvrerosur të Vorio-Epirit, nuk do ta largoni dot këtë mizë nga qumështi pellazgjik, me të cilin janë mëkuar për mijra vjet raca jonë e shkëlqyer, të cilën në lashtësi e kanë quajtur hyjnore.

 

         Në vazhdim, unë do të përmëndja edhe arbëreshin Xhuzepe Katapano, i cili me veprën e tij “Thot-i  Fliste Shqip” bëri epokë në sajë të një zbulimi shumë të madh. Ai vërtetoi se Thoti e ka ndërtuar alfabetin hieroglifik egjyptian duke patur si çelës gjuhën shqipe. Ju mund të thoni se Zef Katapano ishte diletant, por ai ishte akademik zotëri dhe akademik në Itali jo në Shqipëri.

        Ju qëllimisht lini në hije mendimtarin dhe kollosin e teorisë pellazge, helenistin e shquar, njohësin e shkëlqyer të gjuhëve të vdekura, përfshirë edhe sanskritishten, Spiro Kondën, autorin më të madh shqiptar për origjinën pellazge të gjuhës shqipe dhe të vetë  të shqiptarëve, i cili me veprën e tij “Shqiptarët dhe Problemi Pellazgjik” ka bërë epokë. Pse, z.kryetar i akademisë së shkencave; pasi mendimi i tij i ndriçuar Ju vret sytë.

         Ju qëllimisht nuk përmëndni të madhin Petro Zheji, të cilin ju vet si akademi e propozuat sivjet për çmimin kult për revolucionin e tij në gjuhësi, për origjinën pellazge të gjuhës shqipe.

         Për pellazgët kanë folur edhe R.D’Anzhely me Z.Majanin. Edhe për këta do të thoni se nuk njihnin greqishten e vjetër! Edhe për këta do të thoni që ishin diletantë! Por ata ishin akademik të Akademisë Franceze zotëri.

         I fusni edhe këta në listë që të gjithë bashkë shqiptarë dhe të huaj dhe i linçoni ata dhe veprën e tyre, pasi edhe këta flasin dhe mbrojnë origjinën pellazge të gjuhës shqipe dhe të shqipëtarëve.

         Po kush është dogma e z.Korkuti?  Idea e z.Korkuti është kjo: Shqiptarët e kanë origjinën nga Ilirët dhe për rrjedhojë edhe gjuha shqipe vjen nga ilirishtja. Deri këtu nuk ka asgjë të keqe, pasi kjo është një e vërtetë e pranuar. Por njëkohësisht është edhe një e vërtetë jo e plotë, pasi ajo nuk pranon që kjo origjinë shkon deri tek pellazgët, e për rrjedhojë duke e nxjerrë gjuhën shqipe të lidhur drejtëpërdrejtë, në daçi edhe nëpërmjet ilirishtes, me pellazgjishten. Në këtë rast ajo menjëherë kthehet në dogmë dhe ka mbetur një dogmë. Pse mbrohet kjo dogmë dhe kush ka interes që kjo dogmë të mbetet si e vërteta absolute e shkencës shqiptare?

 

        Ajo është një dogmë, pasi qëllimisht ngushton origjinën e shqiptarëve vetëm tek ilirët; ndërkohë që origjina e shqiptarëve, ashtu si flamuri i tyre, është me dy koka: Shqiptarët vijnë nga Ilirët, po aq sa vijnë edhe nga epirotët dhe të dy palët si ilirët, ashtu edhe epirotët, vijnë prej pellazgëve.

         Iliria dhe Epiri janë trojet zulmëmëdha prej nga rrodhën arbërit. Dhe me arbërit në Arbëri nuk kishte më ilirë dhe epirotë; por kishte gegë dhe toskë. Kjo është e vërteta historike.

         Origjinën e shqiptarëve nga ilirët dhe eprotët e mbrojnë shumë autorë. Unë po e filloj me një autor shqiptar që është shumë qartë dhe mjaft i saktë. Ky është Mehdi Frashëri nga dera e ndritur e frashëllinjve. Në veprën e vet “Historia e lashtë e Shqipërisë dhe e shqipëtarëve” ai në kreun e dytë, të cilin e emërton “Iliria ose Gegëria” na thotë:

“…Në kohët e vjetra fjala Gegëri osë Toskëri, nuk fytyron gjëkundi. Në vënd të këtyre përdorej fjala, për Gegëri, Iliri; dhe për Toskëri, Epir…Nga ky shkak, për të ardhur konformë me historinë e vjetër, pëlqyem edhe na, të përdorim fjalën Iliri dhe Epir, për këtë periudhë të vjetër historike, në vënd të Gegërisë dhe të Toskërisë….Nga ana e Jugut gjer ku vinte kufiri i Ilirisë, Gegërisë, edhe ku fillonte ai i Epirit, i Toskërisë, historishkronjësit e vjetër janë ndarë më dysh: simbas Strabonit, Epiri fillonte nga Shkumbini e poshtë, lum që atëhere quhej Genysys; simbas Tit Livit nga Vjosa e poshtë, të cilit asi kohe i thoshin Aus…”. F.70-71 e botimit në fjalë. Ju mund të thoni që Mehdi Frashëri është diletant dhe nuk e njeh greqishten e vjetër. Pyeteni dhe do t’u përgjigjet ai vetë!  Kur Mehdi Frashëri ka botuar këtë libër, Ju nuk kishit lindur akoma.

         Tani, shumë thjesht mund të bëhet pyetja: Kujt i intereson qe origjina e shqiptarëve të mos jetë edhe nga Epiri? Ose e shprehur më qartë, kujt i intereson që toskët epirotë të mos quhen shqiptarë, por t’u jepet një emër tjetër; psh të quhen grekë. Kush dëshiron që kufirin e shtetit të vet të çojë deri në Shkumbin, ku ndahen gegët me toskët; pra që toskët të zhduken dhe të mos përmënden më, por të quhen grekë? E shikoni që dogma që mbrohet me fanatizëm i ka rrënjët të thella dhe pasojat shumë të rrezikshme. Prandaj edhe vllaho greku, Barka, i ka dalë në mbrojtje dhe njëkohësisht nxjerr si mburojë, Kryetarin e Akademisë të Shkencave të Shqipërisë, z.Korkuti.

         Megjithatë, ju z.Korkuti, po të ishit thelluar, po t’i studjonit në thellësi dhe gjërësi Ilirët, me domosdo ju në fund të këtij studimi do të kishit cekur pellazgët; ashtu si një anije e madhe kur futet ne ngushtica prek fundin e detit.

         Shëmbullin e keni shumë afër, një banor i bregdetit Adriatik, Aleksandër Stipçeviq, që i ka studjuar seriozisht dhe me dashuri Ilirët, ka  nxjerrë një vepër të madhe për ta. Në këtë vepër, pavarësisht se ai është marrë me ilirët, përfundimet e kanë shpënë tek lidhja e tyre me pellazgët. Që të jem më konkret po përmend nja dy raste të veprës së tij “Ilirët”.

         “Përputhshmëria e dokeve të shumta të varrimit të të vdekurve te ilirët edhe te grekët e hershëm (dhe grekët e hershëm  janë pellazgët), përputhshmëria e simbolikës funerale, siç mund të përcaktohet në bazë të dokumentacionit arkeologjik…e tërë kjo flet për bazën  shpirtërore që ka qënë e përbashkët për të dy grupet etnike” (f.308 e veprës së cituar në shqip).

       Kur flet për kultin e gjarpërit tek ilirët, Stipçeviq, rrëfen se ky kult është i njëjtë me atë të Hititëve në Azinë e Vogël. Por Hititët, nuk e di në se ju z.Korkuti e dini apo jo, që janë pellazgë. Perandoria zulmëmadhe Hitite me kryeqytet  Hatushën ishte një perandori pellazge, nga shpërbërja e së cilës dolën mbretëritë e fuqishme të Likianëve, Lidianëve (paraardhësit e pellazgëve Tirrenë), Kanaenëve, Karianëve, që të gjithë popuj pellazgë etj etj. Pra kulti i gjarpërit, para  se të jetë një kult ilir ka qënë një kult pellazg, pra i trashëguar nga pellazgët tek ilirët. Madje, ai shkon më tej kur duke ju referuar një autori, K.Oshtirit, i cili nga ana e vet emrin e etnisë së madhe të ilirëve e lidh me emrin e gjarpërit hitit, Illujankash. Sipas këtij autori, origjina e emrit Ilir nuk është indo-europian por “Alarodik dhe pikërisht pellazgjik”.

         Por në këtë linjë, në lidhjen e emërit të Ilirëve me Hititët, pra edhe me pellazgët,  është edhe Xhuzepe Katapano, i cili nuk përdor emërtimin pellazgë, por në vend të tij përdor emërtimin Ilir. Ai shprehet se ilirët atlantidas (pellazgët atlantidas) pas përmbytjes së madhe 12.000 vjet para erës sonë shkuan në Kaukaz dhe pas largimit të ujrave zbritën në Azinë e Vogël me emrin e ri, Hitit, duke krijuar 6500 vjet p.e.s perandorinë hitite me kryeqytet Hatushën. Por vazhduan edhe në drejtim të Egjyptit.

         Po citojmë disa nga vargjet e Zef Katapanos që shprehin këtë mendim: “ Kjo e ditura hyjneshë (perëndesha egjyptiane MAT) është po e farës sonë arbëreshë, çë me Thotin  shkoi  Misir ka Kaukazi, kur Ilir ynë llauzi po i nxir gjithë  ka stera e bardhë e dëlirë…..dreq Evropën bënë të lirë. Kështu llauzit tonë arbëror i dhanë ëmrin pra hyjnor: “I Lir”, se për lirinë sterës bardhë epër shpërblim”.

       Pra, ka autorë z.Korkuti, që edhe emrin Ilir e nxjerrin me origjinë pellazgjike. Po vetë banorët e Ilirisë atëhere, a nuk janë edhe ata me origjinë pellazgjike, për derisa vetë emri i tyre ka këtë origjinë.

       Në vazhdim të kultit të gjarpërit Stipçeviq tregon se nga kërkimet arkeologjike në Prishtinë në një figurinë të neolitit të vonë është gjetur gjarpëri i mbjellë kutullaç. Figurina të tilla, vazhdon ai, janë gjetur në Mikenë. Nuk ka pikë dyshimi thotë autori, se domethënia e kultit në Prishtinë dhe Mikenë, është e njëjtë; dmth paraqet mbrojtësin e vatrës së shtëpisë dhe njëkohësisht personifikimi i kryetarit të ndjerë të fisit.(f.319 e veprës së cituar). Pra, besoj se nuk ka nevojë që t’ua shpjegoj, se zakonet e pellazgëve dardanë janë të njëjta me ato të pellazgëve mikenas.

         Në përfundim Stipçeviq thotë : “religjioni ilir dhe grek kanë pasur së paku pjesërisht, bazën e përbashkët shpirtërore në botën neoeneolitike mesdhetare, që ka rezultuar pa dyshim në ngjashmërinë e një sërë detajesh në mes të këtyre dy religjioneve dhe mitollogjive, dhe gjithësesi edhe të simboleve gjegjëse”. F.438.

         Por ajo që nuk thotë Stipçeviq, është fakti se bota neoeneolitike mesdhetare nuk është gjë tjetër, veçse bota mesdhetare pellazge. Janë pellazgët ata që popullonin gjithë bregun e Mesdheut, Azi të Vogël, Lindjen e Afërme, Veriun e Afrikës,  gadishujt, Iberik, Apenin dhe Ballkanik; Pra, janë pëllazgët, parahelenë dhe parailirë, që u kanë lënë trashëgimi të njëjta dy etnive të krijuara dhjetra shekuj më vonë.

         Por që të mos dalim nga tema, po përmëndim një autor, të cilin dalëzotësi juaj, z.Barka, e ka shumë për zëmër. Ky është N.G.L.Hamond. Ja çfarë na thotë Hamondi. Gjakmarrja është një zakon i njëjtë si tek grekët e lashtë (pellazgë po i quaj unë) ashtu edhe tek shqiptarët, banorë të Ilirisë, apo të Epirit. Ai i drejtohet nje episodi të shkruar në Iliadë, ku përshkruhet tablloja e mburojës së Akilit; ku pleqësia ishte mbledhur për të ndalur një gjakmarrje. Në vijim, ai shpjegon se edhe Drakoni, ligjvënësi i madh Helen u përpoq që të ndalte gjakmarrjen; po ashtu, pas tij edhe i madhi Solon. Në vazhdim ai tregon, se në vitin 1894 njëzetekatër pleqtë e Kastratit vendosën të njëjtin ligj, që kishte vendosur edhe Soloni para 25 shekujsh, lidhur me qarjen me lot për faqe. (“Epiri”, f..41-42 në shqip).

       Në vazhdim të kësaj ideje, që si ilirët, ashtu edhe epirotët, rrjedhin prej pellazgëve; po hidhemi pak në traditat dhe zakonet e sotshme të shqiptarëve, të cilat kanë mbetur të tilla për mijra vjet dhe vijnë që nga mugëtirat e kohrave. Hamondi përmendi gjakmarrjen. Por unë do të përmënd mikpritjen, një zakon i stërlashtë pellazgjik. Një zakon që kishte për dalëzotës bash vetë Zeusin gjëmimmadh.

         Në malësitë tona thuhet që shtëpia është e mikut dhe e zotit. Nëqoftëse do të kthehemi prapa 3000 vjet, kjo shprehje du të thuhej që banesa është e mikut dhe e Zeusit. Për të vërtetuar këtë po i referohemi drejtëpërsëdrejti “Odisesë” :

“…ki nderim për hyjni  o trim bujar! Ne sot të biem ndër këmbë: ta dish se Zeusi hakmerret rëndë për miq e nevojtarë, se Zeusi do t’u shtrohet miqve  buka…” f.157 ne shqip. Vazhdojmë:

“…Zeusin mikpritës e nderoj në ty…Tamam po thua, mik! Kjo është mënyra më e lehtë në të gjithë botën t’më dalë nami e të më tallin sot e përgjithmonë! (shiko se me të njëjtën gjuhë do të fliste edhe një malësor i yni pas 3000 vjetësh) të pres tjetrin si mik, pastaj t’i sulem e t’ia marr shpirtin! Zoti mos e dhëntë! Me ç’sy e faqe unë pastaj t’i lutem Zeusit, birit të Kronosit atë…”.

       Hidhemi tek Eskili, tek Lutëset, ja çfarë u tregon Danau plak Danaideve, se si  e priten fjalën e tij për mbrojtje argivët dhe vetë mbreti i tyre Pelazgu:

“Argivët që të gjithë u shprehën pa ngurim dhe ndezën zjarr të ri në zëmrën time plakë. Të gjithë ngritën lart të djathtat ogurmira.- Një pyll i tërë duarsh- dhe ja si vendosën: “këtu, në këtë vënd të lirë mund të rroni, askush nuk do t’ju prekë, askush t’ju marrë peng. I huaj qoftë a vëndas, njeri s’mund t’ju trazojë. Në rast se kundër jush veprohet me përdhunë, këdo nga vëndalinjtë që ndihmë nuk ju jep, e prek veç damk e turpit dhe rruga e mërgimit” për ne të tilla fjalë tha mbreti i pelazgëve. Pa shtoi se qyteti nuk duhej në të ardhmen të cyste zëmëratën e Zeusit ndaj lutsve, se njollë të dyfishtë mbi vete do të merrte- për miqtë vëndalinj- se kjo patjetër shpagim do të kërkontë, shpagimin e së keqes. Dhe populli argiv, këto me të dëgjuar, me dorë dha pëlqimin pa pritur që ta ftonin. Nga fjala e goditur u bind me të vërtetë ky populli pelazg, po vulën e vu Zeusi…”.(f.75  e veprës së citua)r.

         Po të shtoj ndonjë fjalë unë, prishet, se pastaj më vret zoti dhe Eskili.

         Nga zakonet hidhemi tek etnografia: Të gjithë e njohim xhubletën e malësisë, vendësit thonë që është një veshje e lashtë e malësoreve, thonë që është edhe ilire. Nuk kam kundërshtim. Por, në gjetjet arkeologjike në Kretë janë zbuluar veshje të grave kretane, pellazge të njëjta me xhubletën e Malësisë. Hane shan hane Bagdad. Malësoret tona me veshje greke!!!! Apo greket e lashta me veshjen shqiptare, apo ilire në daçi!!! Vetvetiu, këtu na shpëtojnë pellazgët, të cilët kanë banuar si në Kretë dhe në Mikenë, si  në Argos dhe në Korinth; po ashtu edhe në Dardani dhe në Iliri. Përgjigja është e thjeshtë:

         Xhubleta është një veshje pellazge, dhe që të gjithë ata që e kanë përdorur kanë qënë pellazgë. Ndërsa ata që e përdorin sot e kësaj dite, si rrjedhojë e kanë origjinën nga pellazgët. Vazhdojmë më tej.

         Kemi dëgjuar për vallen e shpatave, që sot e kësaj dite dhe për mijëra vjet kërcehet nga malësorët  tanë. E po pastaj, do të thoni Ju? Po, sepse sa më thellë futemi, aq më shumë gjëjmë rurëza. Në një festival tradicional në Umbria të Italisë edhe atje kërcehej vallja e shpatave. Ç’duan italianët  me vallen e shpatave? Nuk duan italianët, por duan umbrianët. Mbase ju z.Korkuti e dini që umbrianët e lashtë janë etruskë dhe se Umbria, po ashtu si Toskana ka qënë e banuar prej Etruskëve dhe që etruskët janë pellazgë, nuk duhet ta vini në dyshim. Pra, mos vallja e shpatave do të thoni ju, është një valle pellazge?!! Dhe ata që e kërcejnë sot e kësaj dite, do të thosha unë, janë me origjinë nga pellazgët.

         Vazhdojmë më tej dhe hidhemi në Greqi. Legjenda thotë që kur lindi Zeusi foshnje qante. Për të mos e gjetur Kroni dhe ta hante, foshnja ishte strehuar tek kretasit e lashtë pellazgë, të cilët e njihnin shumë mirë zakonin e mikpritjes z.Korkuti. Kur foshnja Zeus qante, thotë legjenda, kretanet pellazgë për ta qetësuar dhe për të mos u dëgjuar e qara, ngriheshin në valle dhe përplasnin shpatat e tyre. Mbase i rrëmbyen shpatat për t’i treguar Kronit se jetën e mikut vogëlush do ta mbronin me jetën e tyre, pasi kështu i mësonte zakoni i mikpritjes. Kështu mbase lindi vallja e shpatave.  Pra këtu ndodhemi pra një trekëndëshi pellazgjik Umbria-Bjeshkët e Namuna dhe Kretë. Ky trekëndësh është si trekëndëshi i Bermudes që do të thithë në gjeratoren e vet gjithë antipellazgjistët. Por ka edhe më. Po ju tregoj një dilentatizëm nga ato që z.Korkuti nuk i ka hiç për qejf.

         Sot e kësaj dite grekët e quajnë Kretën, Krriti; ndërsa ne shqiptarët e quajmë Kretë. Kush është emri  i vërtetë, ajo që shqiptojnë të huajt, apo ajo që shqiptojnë vëndësit. Besoj se edhe ju jeni në një mëndje më mua: Ai emër që shqiptojnë vëndësit. Pra, Krriti. Por nëqoftëse kthehemi prapë tek legjenda. Kreta është vendi ku u rrit  Zeusi, ose vendi që e rriti, ose që kë rriti; pra Krriti. Pra si i lidh gjërat legjenda. Pra këtu na del, se edhe emri i Kretës vjen nga vepra që kanë kryer banorët e saj pellazgë para mijra vjetësh, nga rritja e Zeusit dhe për çudi shpjegimin dhe kuptimin ja jep gjuha shqipe, do apo nuk do z.Korkuti.

         Ja çfarë na thotë për gjuhën shqipe një autor francez Luis Benlou:

“…në Liki, në Troadë, në Kretë, në Atikë në kohëra që nuk mbahen mënd, hasej një popullsi zanafillore e njëjtë, e cila fliste një gjuhë dhe vetëm një gjuhë dhe kjo gjuhë ishte GJUHA  SHQIPE, apo gjuha që ngjante me të…

…Ne mendojmë se banorët zanafillorë të Greqisë dhe të Azisë së Vogël deri në Halis, duhet të kenë folur idioma pak a shumë të ngjashme me gjuhën shqipe..”. (Greqia përpara grekëve-f.128 dhe 81.bot.shqip).

         Mund të thoni edhe ju, ashtu siç thoshte i madhi Çabej, që mitet dhe legjendat janë përralla boshe me të cilat nuk duhet të mbushim kokat e vogla të fëmijve në shkolla. Dakort me kokat e fëmijve; por kur hynë në kokat  tona të mëdha o i madhi Çabej, qysh tua bëjmë?!!!

         Por kemi edhe një vlerësim tjetër për mitet dhe legjendat dhe ky vlerësim na vjen nga përtej Adriatikut nga Xhuzepe Katapano:  “…Mitet dhe legjendat, ndryshe nga sa mendohet zakonisht, nuk janë gjithëmonë përralla apo pjellë e fantazisë, por  FOSILE të HISTORISË; janë kujtesë kolektive e gjinisë njerëzore e vjetër prej 600.000 vitesh; e cila ka rregjistruar ngjarje të kaluara-ndonjëherë të shtrëmbëruara, gjatë përcjelljes nga brezi në brez – por përherë të vërteta, ashtu siç ka dëshmuar shkenca në 100 vitet e fundit, me kusht që të vlerësohen me kodin e duhur, pa paragjykime…”. (f.41 e veprës së cituar).

         Deri këtu folëm për zakonte, tradita dhe për  etnografi. Herës tjetër do të flasim për atë që ka më shumë qejf z.Korkuti, për arkeologjinë. Kalofshi gëzuar vitin e Ri.

30 dhjetor 2016

Me respekt  Petro Dangëllia

APOLOGJIA E NJE GREKU

by

-Sipas Panajot Barkes, qyteterimi shqiptar, civilizimi, Rilindja Shqiptare, janë  si rrjedhojë e kulturës që ata kanë marrë nga Greqia dhe helenizmi./

-Duke përdorur me djallëzi dhe si një sheqerkë embëlsuese fjalën “objektiviteti”, ai me një të rënë të shpatës, të gjitha mendimet e dala kundër atyre që do të thotë z.Barka, i quan subjective!!!/

-DISA  MENDIME MBI SHKRIMIN E Z.PANAJOT BARKA/1-panajot-barka

Ne Foto: Panajot Barka ne vitin 1997 me automatik/

                      NGA PETRO DANGELLIA/*

       Kur lexon shkrimin e z.Panajot Barka “Polisemia pozitive në marrëdhëniet  historike greko-shqiptare” duket sikur  pi një gotë çaj nga një bimë e helmatisur, por e ëmbëlsuar që në titull me fjalët e sheqerosura “pozitive greko-shqiptare”.  Z.Panajot rreh të na mbushë mëndjen se civilizimi shqiptar, qytetërimi i shqiptarëve,  rilindasit shqiptarë dhe vetë Rilindja Shqiptare janë  si rrjedhojë e kulturës që ata kanë marrë nga Greqia dhe helenizmi. Dhe për mbushjemendje, na thotë se edhe vetë Naim Frashëri, një nga poemat e tij në vitin 1866 e ka shkruar në greqisht! Për të realizuar këtë ai përdor sofizma të pastra greke, pelivanllëqe historike dhe akrobacira referencash të paprincipta dhe na i server në pjatë si një gjellë greke klasi dhe me standarte historike. Me të pavërteta historike për revolucionin grek, ai qëllimisht ngatëron paralelen, Kollokotroni-Ali Farmaqi, lidhur me flamurin që do të kishte ushtria e revolucionit grek;  me bashkëpunimin Kolloktroni me shqiptarët. Me këtë rast, me zell të madh fillon të hedhë baltë, jargë dhe pështymë sa andej këndej mbi figura të tilla si, Zenel Gjolekën, Rrapo Hekali, madje mbi vetë Abdyl Frashërin. Sipas Barkës, Zenel Gjoleka u është ulur në gjunjë grekëve, më saktë vllaho-grekut, ish kryeministrit grek të vitit 1845, Jani Koleti; që t’i njihte identitetin grek!!!

       Që të mos flasë njeri dhe të na mbyllë gojën, ai që në fillim vendos si barrierë mbrojtje Kryetarin e Akademisë së Shkencave të Shqipërisë, z.Myzafer Korkuti. Si një sofist i shkathët  ai i del në mbrojtje z.Myzafer, i cili paska një shqetësim objektiv, të cilin shqiptarët nuk e kuptojnë dhe  na del një grek në rolin e terxhumanit që rreket të na i shqipërojë ato që z.Korkuti i thotë shqip. Duke përdorur me djallëzi dhe si një sheqerkë embëlsuese fjalën “objektiviteti”, ai me një të rënë të shpatës, të gjitha mendimet e dala kundër atyre që do të thotë z.Barka, i quan subjective!!!

       Pasi e shtron mirë rrugën, ai u kthehet rilindasve shqiptarë duke i akuzuar se ata kanë dashur t’i japin popullit të tyre “një etnogjenezë të ndritshme”, dhe këta rilindës z.Barka i ka kapur si hajdutë me “presh në dorë” duke vjedhur dhe “përvetësuar lavdinë e civilizimit të Dodonës dhe mitologjisë greke”. Ky, sipas z.Barka është një krim i rëndë, pasi kjo është një e drejtë e pamohueshme vetëm e bashkëatdhetarëve të tij.

       Pasi  mbaron punë me etnogjenezën e shqiptarëve dhe u tregon atyre “arat që u ka lënë babai ”;  na këput edhe një “kumbull” tjetër se, “parimet e ideollogjisë kombëtare shqiptare ishin një adoptim I parimeve të ideollogjisë së re kombëtare greke”. Pra, shqiptarët në Rilindjen e tyre nuk kanë bërë gjë tjetër, veçse kanë kopjuar grekët e Barkës. Kjo, sikur Rilindja Italiane dhe e gjithë Rilindja europiane të mos ekzistonte fare. Z.Barka e ka lënë koha prapa nja 20 shekuj  dhe haron që nuk jemi në  shekullin e tretë, apo të katërt p.e.s; por në shekullin e XIX, kur  grekët e Barkës sapo kishin hapur sytë, të cilët u vriteshin nga shkëlqimi verbues I civilizimit të ri europian që rezatonte në të gjithë botën, në atë kohë dhe sot e kësaj dite. Z.Barka haron që rektori i parë i universitetit në Turqi Hasan Tahsini, në erudicionin e tij brilant reflektonte parimet e Dekartit dhe të Lajbnicit dhe po kështu gjithë rilindasit e tjerë që ishin frymëzuar nga parimet e revolucionit francez me thirrjet e famshme “Liri, Barazi, Vëllazëri”, nga parimet e shkëlqyera të Zhan Zhak Rusosë, Volterit, Hygosë,Shekspirit, Balzakut etj etj.

       Dhe si për t’i vënë kapak mendimit të tij , i referohet një studjuese filo greke, Natalia Kler, e cila vetë është e sëmurë nga virusi i helenizimit. Duke këputur broçkulla të tilla si “shqiptarizmi kultivohej nëpërmjet helenizmit” dhe se shumica e rilindasve shqiptarë kishin kulturë greke.

       Më tej me një akrobaci sofiste, duke mbështetur  “konstatimin shqetësues” të z.Korkuti, indirect dhe si pa dashje, hedh idenë se idetë e Rilindasve tanë për etnogjenezën e popullit të tyre; mund të gjejnë krahasim vetëm tek idetë nazizte, mbi origjinën ariane të racës gjermane. Pra, Barka me një gur vret dy zogj.

       Dhe në fund të kësaj apologjie, na ve përpara të madhin Çabej; por pa një referencë të qartë dhe të saktë të veprës dhe vendit ku i ka thënë ato fjalë, që me emrin e Çabejt,  gurgullojnë në gojën greke të z.Barka.

       Më tej në shkrimin e tij, z.Barka na hap dritaren e helenizmit, ku thëniet e paskrupullta, për sa i përket vërtetësisë historike të tyre, ndjekin njëra tjetrën.

       E para, se ideatori i megalidhesë, në të cilën mbështetet edhe ideja e Vorio-Epirit, Jani Koleti, është arvanitas. Kur dihet botërisht, që Jani Koleti  është vllah. Këtu z.Barka do që me një gur të vras dy zogj, edhe të hedh helmin e tij; por edhe të na thotë që idetë e megalidhesë nuk kanë lidhje me grekët, por me vetë racën tuaj, shqiptarët, ose arvanitasit.

       Në vazhdim të idesë së helenizmit dhe vendndodhjes së tij gjeografike, duke na përmendur Shuflajin, na tregon se kufijtë e helenizmit, ose greqizimit shtrihen nga Shkumbini e poshtë; po në atë territor që donte të përfshinte Republika Autonome e Vorio-Epirit e vitit 1914 e shpallur prej bashkëatdhetarëve të tij minoritarë grekë.

       Në mbështetje të kësaj na tregon përralla me mbret, lidhur me një deklaratë të Ismail Qemalit; pa e cituar konkretisht dokumentin ku ndodhet kjo deklaratë; ku sipas Barkës edhe vetë Ismail Qemali ka caktuar me dorën e vet kufirin e helenizmit, pra edhe të vetë Greqisë, apo Vorio-Epirit të Barkës; në vijën Manastir-Himarë. Dëgjoni o shqiptarë, se ku jua vendos kufirin z.Barka, prof i asociuar i një universiteti në provincë.

       Në vazhdim të përrallave të tij, z,Barka na tregon se në perandorinë osmane, në të ashtuquajturat  territore greke; ndërkohë që, që nga viti 146 p.e.s, me pushtimin romak të qytet shteteve greke, nuk janë përmendur më në histori territore greke, pasi perandoritë zëvëndësuan  njera tjetrën, Romake, Bizantine,Osmane dhe për  territore greke mund të flasim pas vitit 1831; “gjuha shqipe u bë gjuha e ushtrimit praktik të pushtetit ushtarak, ekonomik dhe administrative nën territoret greke nën perandorinë otomane”. Kështu ky “kalorës me fytyrë të vrerosus” i helenizimit na tregon se gjuha shqipe, qe gjuha administrative e Perandorisë Osmane!!!  Dhe duke marrë për tezë këtë hipotezë, ose një të pavërtetë për argument, hidhet në sulm me shtizën e ndryshkur të Vorio-Epirit duke na thënë një të “vërtetë” qe bota nuk e paska ditur; që , “aq i theksuar qe ky pushtet  (kuptohet i gjuhës shqipe), sa që shumë të krishterë (vetëkuptohet nga grekët e Barkës), në kushtet  kur koncepti komb ishte i pandjeshëm në krahasim me fenë dhe të ekzistencës së një mjedisi multikulturor, pranuan të adoptonin shqipen për të shpëtuar besimin”.

       Një xhevair të tillë “shkencor” nuk e kishim dëgjuar, që gjuha shqipe paska qënë agresive në të ashtuquajturat  territore greke të Barkës, sa që “grekët” e Barkës, për të shpëtuar fenë; zëvëndësuan gjuhën e mëmës, greqishten, me shqipen!!! Dhe për të na mbushur mëndjen me këto përçartje historike dhe gjuhësore, na nxjerr përpara Hamondin, këtë  anglez dogmatic filo-helen; i cili edhe ai nga ana e vet, këput ca kumbulla akoma më të tharta nga pikëpamja shkencore: “…Banorët shqipfolës në Epir ishin fillimisht greqishtfolës dhe adoptuan të folmen shqipe, vetëm kur nën presionin e Turqisë ndryshuan besimin”!!!!

       Po mirë, o zoti Hamond, dakort. Po pse Turqia, nuk bëri presion për gjuhën turqishte, po e kishte zënë meraku me gjuhën shqipe, me se s’bën??!!! Vetëm po të na trulloset mëndja nga rrotullimi në pelivanllëqe të tilla “shkencore”, mund t’i pranojmë këto argumenta.  Këto argumenta dalin nga mëndjet e çoroditura, për mëndje të çoroditura.

       Por, për të na bindur se të gjitha ato që thotë z.Barka më lart janë përsiatje të një mëndje të çoroditur; na vjen në ndihmë po vetë z.Barka. Si, z.Barka do të thoni ju??!!! Po ore, dora vetë. Ja dëgjoni se çfarë na thotë ai me gojën e vet: “ Gjithë ushtrinë e Ali pashë Tepelenës e përbënin shqiptarët, por gjithë infrastrukturën në administratë e përbënin grekët…dhe (Ali pashai) kishte adoptuar si gjuhë zyrtare greqishten”.

       Aman o z.Barka, po kësaj çfarë emëri t’i vemë??!!! Më lart na thua, se “gjuha shqipe u bë gjuha e ushtrimit praktik të pushtetit ushtarak, ekonomik dhe administrative nën territoret greke nën perandorinë otomane”, ndërsa tani na thua të kundërtën, pasi meqënësë sipas teje dhe Hamondit, Epiri ka folur greqisht; por ja ktheu në shqip administrata otomane; nga ana tjetër na thua që Ali pashai, që ishte pjesë e pushtetit turk dhe administratës otomane, pushtet i cili shtrihej në Epir dhe Thesali, na mbante për gjuhë zyrtare gjuhën greke!!!.

Këto përçartje “shkencore” vetëm një donkishot I historisë mund t’i thotë.

Se me të drejtë, po të pyesim o z.Barka, se nuk po të kuptojmë. Kur, administrata e pushtetit otoman në Epir përdorte si gjuhë zyrtare greqishten; grekërit e tu, pse duhej të flisnin shqip, kur shkonin në zyrat e shtetit?!!!

       Si argument, që të mbyllësh gojën e të mos këpusësh më broçkulla të tilla; Po të pyesim: Si ka mundësi që bashkëatdhetarët e tu minoritarë grekë në Dropull dhe në Vurg, 200 vjet nën sundimin e Turqisë dhe 100 vjet nën sundimin e shqiptarëve, nuk pranuan të “ të adoptonin shqipen për të shpëtuar besimin”, por sot e kësaj ditë, ata dhe t’i vetë o zotni nuk e keni humbur greqishten, për të ruajtur besimin. Por flisni greqisht, pa ju penguar njeri. Kësaj çfarë t’i themi??!!!

       O perëndi e madhe, ku të të besojmë; në ato që na thua më lart, apo në ato që na thua më poshtë!!!

       Të gjithë këtë rokopujë z.Barka e bën vetëm e vetëm të na mbushë mëndjen se banorët e Epirit, që nga lashtësia e deri më sot, kanë folur greqisht dhe vetëm greqisht, dhe janë grekë 24 karatë.

       O profesori i letërsisë antike greke, meru me letërsinë dhe mos u ngatëro në thekrat e historisë, se do të pengohen këmbët, do rrëzohesh dhe do të thyhesh hundën. Pasi, po të lexosh, Omerin, Herodotin, Tuqididin, Strabonin, Dionisin e Halikarnasit etj etj, do të mësosh se Epiri në lashtësi ka qënë barbar, pra nuk ka folur greqisht o xhan.

       Por, që të mbushet  mëndja “top”, po të japë një shëmbull nga fusha e letërsisë dhe bash nga ajo fushë, ku zotëria juaj ka marrë titullin Prof, I Asociuar. Po të citoj Eskilin e Madh nga vepra e tij “Lutëset”:

“Përpara teje ndodhet Pelazgu, zot i vendit, i bir’ i Palektonit, i lindur nga dheu…fisi i pelazgëve, që rron në këtë truall. E tërë kjo krahinë, ku rrjedh Strimon I shënjtë, gjer tej ku perëndon (kuptohet dielli), veç mua më përket. Pushteti im arrin tek trojet e perrebve, tej viseve të Pindit (ku banojnë sot vllaho-grekët) gjer pranë Peonisë  (ku banojnë sot shqiptarët e Maqedonisë); Mbi malet e Dodonës; këtu dhe cak i fundit  tallazet shkulm të detit. Ja vendi ku sundoj…”.

Pra sipas asaj që thotë Eskili, territoret ku sundon  pellazgët kufizoheshin : Gjithë gadishulli i Peloponezit; Gadishulli I Atikës, Beotia, Eubea dhe I ghjithë Epiri. Pra, kufizohej ky territos: Në Lindje me lumin Strimon; në Veri me Peonët dhe Perrebët, fise ilire; dhe në Perëndim me  bregdetin e Kaonisë dhe Thesprotisë (Çamërisë së sotme). Pra territore, ku brenda tyre, përfshihej edhe Epiri. Dhe në të gjithë këtë territor me Epirin brenda, kuptohej që flitej pellazgjisht dhe aspak greqisht. Pra në kohën e zbarkimit të danajve në Argos, në Argolidë, Thesali, në gadishullin Kalikidik (Selaniku i sotëm), por dhe në Epir nuk flitej greqisht, por pellazgjisht.

Si përfundim, se kush është bijë apo mbesë e pellazgjishtes, shqipja, apo greqishtja, këtë po ja lemë në dorë gjuhëtarëve.

Mbeç me shëndet  z.Barka.

20.11.2016. Petro Dangëllia.

  • Ky shkrim i derguar ne redaksine e Diellit nga autori eshte replike me shkrimin e Panajot Barkes botuar ne Gazeten Shqiptare datë 30.10.2016 .

A EKZISTON APO JO, ÇËSHTJA ÇAME ?!!!

by

*Nuk mund të thuhet që një parti sot, është një parti që shpreh aspiratat kombëtare të shqipëtarëve dhe nuk e ka në program të saj këtë çështje./1-masakra-ndaj-cameve

*Nuk mund të thuhet që një parti sot, është një parti që shpreh aspiratat kombëtare të shqipëtarëve dhe nuk e ka në program të saj Bashkimin e Kombit Shqipëtar, e cila është edhe në preambulën e Kushtetutës./

Nga Petro DANGELLIA/

Sot në politikën shqiptare, por edhe në atë të fqinjëve, po diskutohet, në se ekziton çështja çame, apo jo. Ka që thonë, ekziston. Ka që thonë nuk ekziston. Por me të vërtetë, a ka një çështje çame?!!!

Edhe unë me plot gojën them, se nuk ka një çështje çame. Edhe ti, do të thoni ju, je një nga ata, të shiturit, sahanlëpirësit. Jo, nuk jam, u them unë. Po pse e thua këtë, apo qe t’u mbash iso zogorisë, që në kor nga mëngjezi në darkë, e thonë këtë gjë? Jo u them unë. Po çish ke atëhere? Pse e thua kët? E them, pasi duke e trajtuar në këtë mënyrë, ne e trajtojmë problemin të copezuar, të veçuar, jo në mënyrë të plotë dhe të parë nga të gjitha anët. Pse po e pamë vetëm nga një anë dhe  të lidhur vetëm me çamët, do të përfundojmë që problemin ta lidhim edhe me partitë. Domethënë, që një parti e ka në program çështjen çame, një tjetër nuk e ka. Psh PDIU e ka, se është një parti e çamëve!!!! Ne të tjerët nuk e kemi se nuk jemi parti e çamëve, por e gjithë shqiptarëve. Dhe keshtu jemi në rregull. Pra, del se kjo është një çështje dëshire dhe partitë, duan e vënë në program; duan nuk e vënë. Çështja Çame duhet të jetë në programin e çdo partie shqipëtare, pasi është një çështje shqipëtare dhe jo vetem e çamëve.

Nuk mund të thuhet që një parti sot, është një parti që shpreh aspiratat kombëtare të shqipëtarëve dhe nuk e ka në program të saj këtë çështje.

Nuk mund të thuhet që një parti sot, është një parti që shpreh aspiratat kombëtare të shqipëtarëve dhe nuk e ka në program të saj Bashkimin e Kombit Shqipëtar, e cila është edhe në preambulën e Kushtetutës. Një program partie që nuk reflekton atë që kërkon kushtetuta, çfarë programi mund të jetë, pasi me bashkimin kombëtar vjen prosperiteti, mirëqënia, arësimi dhe zhvillimi i gjithë kombit.

Përjashto këtu partitë e minoritetit grek, që kuptohet nuk duan ta kenë. Por që edhe ato, sikur ta kenë nuk ka gjë të keqe, se i kthen ato në parti progresive dhe demokratike. PBDNJ eshte një parti që deklaron se është për mbrojtjen e të drejtave të njeriut. Po ata që u vranë nga bashkëkombasit e saj para 70 vjetëve, a ishin njerez?!!!

Komuniteti grek në Shqipëri, në pjesën dërmuese të tij nuk ishte pronar në tokën që punonte, në vitin 1940, pasi ajo ishte pronë e shqipëtarëve. Ligji i Reformës Agrare në Shqipëri i bëri ata pronarë në pronat e shqipëtarëve. Ashtu si Ligji i reformës agrare në Greqi beri pronarë grekët në pronat e shqipetarëve te Çamërise. Shiko çfarë përfitimi në të dy anët e kufirit.

Por edhe Ligji famëkeq 7501 i vitit 1991, i bëri ata pronarë të perjetshëm të tokave të shqipëtarëve. Bërtasin politikanët grekë në kupë të qiellit dhe salloneve të Europës për të drejtat e munguara të minoritetit grek në Shqiperi. Ndërkohë që kanë perfituar në mënyrë të padrejtë të drejtën më të madhe dhe më të shenjtë, atë të pronës.

Po u them këtyre grekëve, u ktheni pronat e tyre shqipëtarëve në Greqi dhe në Shqipëri; dhe ne do tua japim me bollëk të gjitha ato që kerkoni ju.

Dhe kur bërtasin grekët andej dhe këndej kufirit, politikanët shqipëtare, të gjithë pa përjashtim, edhe ata që e mbajnë veten për gjela trima, rrinë sklluf dhe nuk ndihen, por nënshtrohen dhe rrinë si pula të lagura para grekëve.

Grekët kërkojnë drejtësi. Siurdhëron zoti grek. Por drejtësia nuk është e njëanëshme, është e dyanëshme. Drejtësia nuk është për njërën palë dhe për tjetrën të jetë padrejtesia. Nëqoftëse shqipëtarët do të vendosnin drejtësi shekullin e kaluar, gjënë më minimale që duhet të bënin, duhet të përzinin në Greqi të ashtuquajturin minoritet grek në Shqipëri; ashtu siç përzunë grekët shqipëtarët e Çamërisë. Atëhere mund të krijohej një balancë; gjithësesi një balancë e keqe. Por i ligu nuk e kupton ligësinë kur ajo bëhet në trupin e tjetrit, duhet t’ia kthesh në trupin e vet, që ta kuptojë.

Kush e mohon çështjen çame? Pergjigja është e qartë, ata që përfituan nga krijimi i saj. Ata që zunë shtepitë dhe pronat e çamëve në Çamëri. Kush janë këta që i zunë këto prona? Çamët i njohin mirë ata dhe avoketerit e tyre andej dhe këndej kufirit, në politiken greke dhe atë shqipëtare, në klerin ortodoks në Greqi dhe në klerin ortodoks në Shqipëri. Ata janë të një soji.

Prandaj unë them, se nuk ka një çështje çame. Por ka një Çështje Shqipëtare të Çamërisë. Ka një çështje mbarëkombëtare. Ka një çështje që lidhet me interesat e të gjithë shqipëtarëve. Pse me interesat e të gjithë shqiptarëve, do të thoni ju? Me të gjithë ju them unë, pasi kjo çështje lidhet eksluzivisht me Ligjin e Luftës që grekët kanë ndaj të gjithë shqipëtarëve. Me këtë ligj, në çdo kohë dhe në çdo moment Greqia mund ta sulmojë Shqiperinë, pa pasur nevojë që t’i shpallë luftë, apo të ketë ndonjë arësye, apo kauzë tjetër. Ligjërisht në bazë të normave ndërkombëtare ne kemi 76 vjet që jemi në luftë me Greqinë.

Shprehjet, jo jemi në NATO bashkë, jo aspirojmë Europën, ku grekët janë futur të parët, etj etj. Janë përralla për budallenjtë dhe hyjnë tek sofizmat greke që përgatiten si gjellë për shqipëtarët e leshtë.

Ironia e këtij problemi qëndron në atë, që çështjen çame nuk e krijuam ne shqiptarët. Atë e krijuan grekët me këtë ligj lufte. Atëhere pse na kërkohet ne shqipëtarëve që ta heqim këtë çështje nga axhenda?!!! Ky problem hiqet vetëm nga ata që e krijuan para 70 vjetësh dhe vetëm nga ata. Le ta heqin. Ne po presim. Si ta heqim ne, do të thonë ata? Shume thjesht, u themi ne.

Këtë çështje e ka prodhuar ky ligj makabër. Mbi bazën e këtij ligji popullsia shqipëtare e Çamërise u shpërngul me dhunë si një pastrim i pastër etnik nëpërmjet një genocidi të egër dhe barbar nga trojet kombëtare.

Po e përsëris zotërinj politikanë, apo çfarë lloji tjetër jeni ju, që e mohoni këtë çështje madhore. Nga trojet kombëtare të të gjithë shqipëtarëve. Mbi bazën e këtij ligji u therrën gra, femijë, burra e pleq si delet në kasaphanë. Ai gjak që u derdh sokakëve të Çamërise ishte gjak shqiptarësh zotërinj. Dhe nuk ka shqipëtar apo grek, që mund ta mohojë këtë gjë, që do të dojë ta mohojë këtë, qoftë ky edhe ndonjë politikan kolltukofag. Kokat e prera dhe zorrët e nxjerra jashtë të shqipëtarëve sokakëve të Çamërise kërkojnë respect dhe nderim si viktima të një barbarije të kohëve moderne. Ato kërkojnë drejtesi.

Na del një ministër i jashtëm grek dhe na tregon se Europa e pas Luftës së Dytë Botërore ka vendosur, që nuk do të ketë ndryshim kufijsh, se probleme të tilla, si ai i Çamërisë ka e gjithë Europa.

Fol mirë zotëri dhe mos bëj lojra fjalësh. Shqipëtarët nuk kanë kërkuar ndryshim kufijsh me Greqinë. Por ajo që është më e rëndësishmja, është se europianët nuk kanë therrur gra dhe fëmijë si në therrtore; siç kanë therrur bashkëkombasit e tu para 70 vjetësh, zoti ministër!!! Këto përralla shitjua  të tjerëve dhe jo ne shqipëtarëve.

Shqipëtarët kërkojnë vetëm drejtësi. Klithmat e fëmijvë dhe grave të therrur barbarisht si  në  kasaphanë, ku sokakët e fshatrave të Çamërisë u mbushën me gjak, sikur të ishte një therrtore; ushtojnë në veshët e çdo shqipëtari si një thirrje për drejtësi. Cinizmi, megalomania dhe harbutëria juaj zotëri nuk kanë asnjë ndryshim nga cinizmi, harbutëria dhe kanibalizmi i bashkëkombasit tënd, drakulës me fytyrë njëriu, Zerva.

Ne, këtu në Shqipëri, nuk mund të flasim pa përgjegjësi dhe të themi, në refren atë që na citojnë suflerët grekë; “… se ne tani shikojmë përpara, shikojmë tek e ardhmja. Nuk shikojmë tek e kaluara e kësaj popullsije, por tek e ardhmja e femijëve dhe e nipërve të atyre, nuk do të shikojmë me pas, 70 vjetë e kusur…”. Jo zotëri gabohesh rëndë. Gjella që ke ngrënë ta ka rënduar stomakun dhe t’i ka çoroditur mendimet. Nuk ka të ardhme pa të kaluar. E ardhmja vjen pasi ka një të kaluar, por pasi ka edhe një të sotme. Ne po flasim për sot zotëri. E ardhmja nuk rregullohet, po nuk u rregullua e sotmja dhe për më tepër, po nuk u rregulluan gabimet e historisë në të kaluarën.

Çibani që nuk nxirret nga trupi, e vdes atë. Plaga e mahisur dhe e mbuluar është e keqja e të zot. Brezat e rinj të shqipëtarëve, që do të jenë në të ardhmen, asnjëherë nuk do të na e falin tradhëtinë e sotme.

Të hedhësh pas krahëve, dhe si pa të keq, genocidin që i është bërë popullsisë shqipëtare të Çamërise. Në rradhë të parë nuk është njerëzore, është mungesë e theksuar humanizmi, është një errësim i arësyes dhe ndërgjegjes njerëzore. Edhe shqiptar sikur të mos ishit, nuk mund ta thoshit këtë. Gjithë brezat njerëzorë sot ndiejnë pikëllim për viktimat e popullsisë hebreje të Europës dhe asaj japoneze të Hiroshimës dhe Nagasakit. Sekretari i shtetit i Amerikës u përkul me nderim tek memoriali i tyre, kur këtë vit shkoi në Japoni. Kreu i shtetit japonez, pas 70 vjetësh kërkoi falje për të vrarët nga Japonia në Luftën e Dytë Botërore në popullsitë aziatike të vëndeve të Lindjes. Ai kërkoi falje për atë që kishin bërë paraardhësit e tij në pushtet në Japoni, ndërkohe që ai vet, nuk kishte vrarë as një mizë. Kjo e nderon atë. Por në të njëjtën kohë është edhe një katarthis për vetë kombin japonez. Është një angazhim që veprime të tilla nuk do të përsëriten më.

Shteti gjerman pas 70 vjetësh, kërkoi një falje të përsërtur ndaj hebrejve të vrarë nga nazizmi, ndërkohë  që shtetin e sotëm gjerman, nuk e lidh asgjë me nazizmin.

Djali i një gjermani, që kishte marrë pjesë në masakrën e Borovës; pas 70 vjetësh erdhi në Shqipëri dhe kërkoi ndjesë për veprën e babait të tij dhe u përkul me nderim tek varret e viktimave që ishin gra, fëmijë, pleq dhe burra të vrarë barbarisht. Por, e theksoj, që u vranë, nuk u therrën.

Por kjo është ndërgjegja njerëzore. Ky është humanizmi europian zoti ministër i jashtëm i Greqisë dhe ju gjithë të tjerët, që i mbani ison. Pra, që të kërkosh falje edhe për atë që nuk e ke bërë vet, por që e ka bërë kombi yt. Ky është një katarthis per vete kombin grek. Është një angazhim që veprime të tilla nuk do të përsëriten më.

Si mund ta heqin grekët nga axhenda Çështjen Çame? Përsëris, shumë thjesht.

-Në rradhë të parë të mbledhin parlamentin dhe ta abrogojnë Ligjin e Luftës me Shqipërinë.

-Në rradhë të dytë të kërkojnë falje dhe ndjesë për barbaritë e paraardhësve të tyre tek popullsia shqiptare e Çamërisë.

-Në rradhë të tretë të njohin genocidin e bandave zerviste kundrejt popullsisë së pafajshme të Çamërisë dhe që nuk ishte pjesëmarrëse në luftë.

-Në rradhë të katërt, të rivendosin statukunë ligjore, politike, pronësore, administrative, përfshirë edhe atë te religjionit dhe t’i kthejnë popullsisë çame dhe pasardhësve të tyre në Shqipëri statusin që kanë patur në Greqi para tetorit të vitit 1940.

-Në rradhë të pestë, perveç kthimit të pasurisë së tundëshme dhe të patundëshme, që i grabitën popullsisë shqiptare në Çamëri; duhet t’u kthejnë të gjitha përfitimet dhe interesat e rrjedhura dhe të përfituara nga kjo grabitje për 70 vjet shfrytëzim të saj.

E thënë shqip, çamët duhet të kthehen në pronat e tyre, në banesat e tyre, në fshatrat e tyre dhe të jetojnë atje si qytetarë të shtetit grek me të gjitha të drejtat e humbura të rikthyera një per një.

Kështu zoti ministër i jashtëm i shtetit grek zgjidhet kjo çështje. Jo duke bërtitur nëpër Europë, që nuk e njohim dhe nuk ekziston Çështja Çame. Ju mund të mbyllni sytë dhe veshët dhe mund të thoni, që as shikoni dhe as dëgjoni. Por nuk është faji i shqipëtarëve edhe për këtë mungesë Tuajën.

Çështja Çame ekziston dhe duhet të njihet si Genocid i bandave zerviste ndaj popullsisë së pafajshme të Çamerisë, nën hundën e shtetit grek. Genocid, që për më se 70 vjet është fshehur dhe mohuar nga shteti grek. Por ka ardhur koha që ky genocid do të njihet. Ashtu siç duhet të njihet edhe genocidi sërb ndaj popullsisë shqipëtare të Kosovës dhe Luginës së Preshevës. Ashtu siç duhet të njihet genocidi sërb dhe maqedonas ndaj popullsisë shqipëtare nën Maqedoni.

Njohja e tij duhet të futet në axhendën e strukturave të Ministrisë së Jashtëme të Shqipërisë dhe gjithë shtetit shqipëtar, nga presidenti, kryeministri dhe gjithë shtetarët e tjerë.  Për atë duhet trokitur fort në portat e Europës nga të gjithë. Njohja e tij duhet të futet ne axhendën e eurodeputetëve shqipëtare në parlamentin europian. Njohja e tij duhet të futet në axhenden e të gjitha partive politike shqipëtare në marrëdhëniet e tyre ndërkombëtare.

Njohja e genocidit sllav dhe grek ndaj shqipëtareve duhet të njihet nga vete Europa, ashtu siç u njoh genocidi turk ndaj armenëve. Kjo do ta nderonte Europën, por edhe shtete të veçanta të saj si Gjermania, e cila ashtu siç njohu genocidin ndaj armenëve të njohë edhe genocidin ndaj shqipëtarëve.

 

Petro Dangëllia. 15 tetor 2016.

 

ZOTI E RUAJTE SHQIPERINE DHE SHQIPTARET!!!

by

*TIRANE-BEOGRAD, NJE RRUGE E RE QE DO TE NDERTOJE EUROPA E SHEKULLIT TE XXI, MBI NJE SHTRAT TE PERGJAKUR TE SHEKULLIT TE XX.

*(Federata e Ballkanit-Perendimor, nje utopi europiane e shekullit te XXI, e ngritur mbi utopine europiane te shekullit te XX, Jugosllavine, e cila me shperberjen e saj u la me gjakun e popujve jo serb)

Nga Petro DANGELLIA/
Me fillimin e mijevjecarit te III pas lindjes se krishtit, pikerisht ne vitin 2000, ne kancelerite diplomatike te disa shteteve europiane u mendua per ngjizjen e nje femije, te cilin pasi e krijuan e pagezuan me nje emer te bukur, “Viset e Ballkanit-Perendimor”. Kumbari i kesaj femije ishte Franca, mikja e vjeter e serbeve dhe grekeve. Kush ishte ky femije i mbare, cfare e lidhte dhe ku dallonte ai nga Jugosllavia plake, e vdekur ne vitin 1999. Per te kuptuar se c’eshte ky femije, kthehemi 100 vjet prapa dhe shikojme se si lindi nje femije tjeter, qe u plak dhe vdiq ne vitin 1999.
Ne vitin 1919 Europa Plake, nga mitra e saj e pergjakur, lindi femijen e fundit dhe e pagezoi me emrin Mbreteria Jugosllave. Ne kete mbreteri futi edhe gjysmen e shqiptareve. Me te drejte nje jo europian (themi jo europian per nje qe nuk ka ment e nje europiani) do te pyeste: Po shqiptaret sllave jane, dhe ne se nuk jane sllave, cfare kerkojne ata ne nje mbreteri sllave?!!!
Kesaj pyetje, me aq ment sa kam, po mundohem t’i jap pergjigje une. Ne gabohem, me ndreqni. Si cdo mbreteri, edhe kjo mbreteri kishte nevoje per sklleverit e saj; dhe europianet si te mencur qe ishin, nuk mund te krijonin nje mbreteri pa skllever. Prandaj, ndane nga kopeja e shqiptareve gjysmen e tyre dhe ua dhane sllaveve te jugut, qe t’i perdornin per c’tu vinte per dore. Jugosllavet, prej shqiptareve qe u rane per hise, ca i vrane, ca i burgosen, ca i degdisen ne Kostamoni, ne Turqi, dhe ata qe mbeten brenda mbreterise u perpoqen t’i konvertonin ne sllave.
Aty nga mesi i shekullit te XX ne Jugosllavi pushtetin e mori nje mbret i kuq, i cili e perzuri mbretin me gjak blu. Ky mbret meqenese ishte i kuq, i kembeu emrin mbreterise dhe e quajti Republika Federative Jugosllave. Ky mbret i kuq e kishte emrin Josif. Ai mori bekimin e carit te Rusise, edhe ai me emrin Josif. Dy Josifet u muarren vesh, qe edhe gjysma tjeter e shqiptareve, qe kishte mbetur jashte mbreterise se vjeter, te futej brenda mbreterise dhe te quhej “principata e shtate jugosllave”. Madje, dy Josifet, donin qe te fusnin ne kete thes me emrin federate, gjithe sllavet e Ballkanit. Por bullgaret, sado qe ruset i kane mik per koke, si kokeforte qe jane, nuk pranuan. Mirepo, fati i shqiptareve dhe numri ters, shtate, qe dy Josifet donin t’u vinin; beri qe dy Josifet te ziheshin me njeri tjetrin per “mustaqet e Celos”. Keshtu, Shqiperia, e “lindur me kemishe” dhe e mbrojtur nga Zoti, shpetoi kesaj here.
Tani, qe te mos zgjatemi ne muhabet. Te gjithe e dime, qe dhjete vjetet e fundit te shekullit te XX, te mijevjecarit te ll, Jugosllavia plake mbyti ne gjak, veten dhe popujt qe kishte nen vete. Shqiptaret nen Jugosllavi, ne kapercyell te shekullit te fundit te mijevjecarit te ll, ngriten krye, rrembyen armet dhe kerkuan te clirohen nga zgjedha njeshekullore. Ne krah atyre u dolen anglo-saksonet. Shqiptaret e jugosllavise krijuan shtetin e tyre me emer sllav, Kosovo. Europianet varen turinjte dhe ua mbajten “vath ne vesh” kete shqiptareve.
Pikerisht nga ky “vath ne vesh” do tu vijne ca te keqia shqiptareve te Kosoves, por edhe atyre te Shqiperise. E fundit nga keto ishte Gjykata Speciale, e cila nuk eshte gje tjeter, por nje gjykate e ngritur nga europianet per te ndeshkuar shqiptaret qe moren armet dhe ju kundervune planeve qe kishte Europa. Por ka dhe me, Franca ua vuri “kufirin tek thana”, pra tek lumi i Ibrit shqiptareve, duke ja lene veriun e Mitrovices serbeve. Por ka edhe me, Europa, 60.000 serbeve te Kosoves u la 20 vende ne parlamentin e shtetit te Kosoves, sikur keta te ishin 600.000. Por ka edhe me, Europa e Krishtere, qendrat historike te shqiptareve i ktheu me ligj si qendra historike te serbeve. Ka dhe shume, e shume nga ky “vath ne vesh”, si planet e plakut Ahtisari. Por ketu nuk eshte vendi t’i tregojme te gjitha.
“Vathi ne vesh” i Europes u tregon shqiptareve se zot per ju, jam une, dhe jo ata “pertej detit”. Une ju copetova me 1913, une ju fus nen serbet edhe me 2013. Mesazhi eshte i qarte: Ju shqiptare, kudo qe jeni, asnjehere mos t’ju shkoje ne mendje te rrembeni armet dhe te ndryshoni bemat e Mia (Europes). Ne te kundert do te ndeshkoheni. Nuk donit ju, qe nje pjese e juaja te qendronte nen Serbi (Kosova); Atehere une ju fus te gjitheve nen Serbi (Kosove Shqiperi, shqiptaret e Maqedonise dhe ata te Malit te Zi). Doni me per Belulin!!
Meraku mbetet merak, thote populli. Dhe Europa, o e krijon prape Jugosllavine, o plas!!!
Historite, na tregon Drejtori i Akademise Diplomatike te MPJ te Shqiperise, Shaban Murati ne librin e vet “Profile te Diplomacise Europiane ne Ballkan”; fillojne qysh ne vitin 2000:
“…Nje fantazme e rrezikshme sillet korridoreve te zyrave te BE-se ne Bruksel. Kjo eshte fantazma e jugosllavizmit, e cila enderron te krijoje ish-Jugosllavine. (Serbi, Mal i Zi, Maqedoni, Bosnje-Hercegovine, Kosove dhe Shqiperi)…Jehonen e kesaj fantazme e beri gjermani Hans Koshnik…ne fakt propozimi i Koshnikut nuk eshte ndonje gje e re, sepse qe nga viti 2000, zyrtarisht termi “Ballkan Perendimor” u imponua nga diplomatet franceze…”(vepra ne fjale, artikulli “Integrim rajonal apo Jugosllavizim Rajonal”, dt.08.05.2005, faqe 54)
“…Nga pikepamja strategjike, kjo nuk eshte e re per Brukselin, ku nostalgjiket projugosllave jane, per fat te keq, ende te shumte ne numer…formuluan konceptin e imponuar dhe pa baza teorike, juridike dhe gjeografike te “Ballkanit Perendimor” ne vitin 2000, e deri tek krijimi i nje zone te perbashket “te tregtise se lire”, e cila do te shnderohet edhe ne nje bashkim doganor te vendeve te “Ballkanit Perendimor”, shihet si nje ide fikse e atyre qarqeve shteterore dhe diplomatike europiane, qe insistojne ne modelimin ne formen e ish Jugosllavise. Fantazma jugosllave shetit ne mendjet dhe zyrat diplomatike te BE-se…”(vepra ne fjale, artikulli “Fantazma Jugosllave shetit ne BE”, dt.05.02.2006, faqe 88)
Me tej, vazhdon profesor Murati: “Ne disa shtete anetare te BE ka ende zyrtare te larte, qe vuajne nga sindroma e jugosllavizmit me qender Serbine dhe qe enderrojne ta fusin sebashku ne BE kete ”grup jugosllav”, qe ata i kane vene emrin e sajuar “Ballkan Perendimor”. Kjo sindrome arkaike…mund te shkaktoje qe, neser, te paguaje per Serbine, edhe Kosova, edhe Shqiperia …”(vepra ne fjale, dt.20.03.2005, faqe 49)
Po shqiptaret cfare bejne, do te pyesni Ju. Po ua rrefej. Nje ish minister i jashtem i Shqiperise shkon para do kohesh ne Beograd, ku nuk kerkon asgje dhe sic thote populli, shkoi shul dhe erdhi lloz. Por ajo u quajt nje vizite historike.
Vazhdojme me tej. Ne qershor te vitit 2013, ne kulmim e fushates elektorale ne ndihme te koalicionit “Per nje Shqiperi Europiane”, dy udheheqesit e dy partive te majta, ne mbyllje te fushates elektorale ne qytetin e Shkodres, ne podiumin e dy partive shqiptare, duket ish presidenti Serb Boris Tadic . Cfare i lidh me ish presidentin serb dy udheheqesit politike shqiptare?!!! Per kete precedent te rralle Asnje nuk foli. Nuk folen partite e djathta. Nuk foli asnje politikan, i djathte, apo i majte qofte; pavaresisht se ne parlament ngrihen si gjela dhe bejne patriotin. Nuk foli asnje media. Megjithese nga mengjesi ne darke, kakarisin dhe u shurdhojne veshet shqiptareve me lloj lloj lajmesh. Nuk foli asnje analist, as nga te varurit dhe as nga ata te “pavarurit”. Nuk foli asnje gazetar, ose sic e quajne veten moderator, as nga ata “pa dinjitet”, dhe as nga ata “dinjitozet”, te cilet ne emisionet e tyre “patriotike” na tregojne fotografite mbi ura. Nje politikan serb ne mes te politikaneve shqiptare, ngjante si ujku ne mes te deleve. A ishte kjo nje ogur i mire, apo nje ogur i keq, koha do ta tregoje.
Po kush eshte Boris Tadic? Ja cfare na thote per te profesor Murati:
Me 23 dhjetor te vitit 2004, kryeministri V.Koshtunica, kryeparlamentari P.Markovic dhe presidenti B.Tadic, leshuan nje deklarate te perbashket ku kercenojne komisionerin e BE-se, per Bosnjen lordin Pedi Eshdaun dhe komunitetin nderkombetar, se Serbia ka interesa partikolare per “Serpska Republiken”…me date 22 dhjetor 2004 parlamenti serb miratoi ligjin per reabilitimin e cetnikeve, krimineleve serbe te Luftes se Dyte Boterore…Me 1 shkurt 2006 Presidenti i Serbise B.Tadic deklaroi me nje megalomani tipike se “Serbia eshte qendra gjeostrategjike e Rajonit“…Boris Tadic, duke qene ne nje vizite zyrtare ne Sarajeve me 29 qershor 2006, ju bashkangjit qendrimeve separatiste te serbeve te Bosnjes me deklaraten, se eshte e pamundur qe komuniteti nderkombetar te kundershtoje referendumin serb per pavaresi ne Bosnje…ne Kroaci Boris Tadici perseriti oferten e vitit 1991 te Miloshevicit per ndarjen e Bosnje-Herxegovines, ne Maqedoni kerkoi perseri te shiste kerkesen efmere per kufirin Maqedoni-Kosove, ne Sarajeve hodhi poshte kerkesat e drejta te Bosnje-Herxegovines per separacionet e luftes, qe Serbia duhet t’i paguaje popullit te Bosnjes per masakrat dhe shkaterimet qe i shkaktoi me 1992-1995…
…Boris Tadici duket me shume si nje hibrid i nje fytyre te re, me dizenjon e nje fytyre te vjeter, te politikes serbe…Qendrimet dhe deklaratat kryesore te Boris Tadicit ne Zagreb, Podgorice, Shkup dhe Sarajeve ishin mbi nje platforme kompromisi me nacionalizmin serb, e cila megjithe retoriken demokratike; duket sikur ka dale nga MEMORANDUMI FAMEKEQ I AKADEMISE SERBE, qe u be platforme ideologjike e agresioneve serbe kunder gjithe popujve joserbe ne ish-Jugosllavi, memorandum qe mban edhe firmen babait te tij, LUBOMIR TADICIT.
Ky ishte i ftuari i dy partive te medha te majta ne mitingun elektoral ne Shkoder ne qershor te vitit 2013. Si nje rast i rralle, por per here te pare pas 22 vjetesh, ne Shkodren qe ishte bastion i se djathtes, pas zgjedhjeve te qershorit 2013, fitoi e majta. Me te drejte mund te shtrojme pyetjen: Mos valle ajo fitoi ne Shkoder me mbeshtetjen e Serbise?!!!
Ja cfare na thote profesor Murati lidhur me te majtet shqiptare, qe kane qene ne pushtet pas vitit 2000:
“Eshte per te ardhur keq qe ish-udheheqes te Shqiperise, me mendjelehtesine me te madhe, kur ishin ne postet e tyre, nga me te lartat e shtetit shqiptar, profeconin se ne fillim duhet te behet integrimi rajonal e pastaj integrimi europian i rajonit, nje formule derivate e modelit jugosllav te Ballkanit ”(vepra ne fjale, artikulli “Fantazma Jugosllave shetit ne BE”, dt.05.02.2006, faqe 89).
Me te drejte shtrojme pyetjen: Mos valle prania e Tadicit ne Shkoder, ka qene uvertura e krijimit te Jugosllavise se Re, me te keqe se e para. Kjo pasi ne te paren ishin edhe sllovenet dhe kroatet dhe mungonte Shqiperia. Ne kete te dyten kemi vetem serbe te Serbise, serbe te Malit te Zi, serbe te Bosnje-Herxegovines, serbe te Maqedonise edhe se fundmi, si qershia mbi torte edhe serbet e Kosoves. Serbe dhe serbe dhe serbe prape, serbe te pasosur dhe shume nate. Cfare pune kane shqiptaret ne nje shtet sllav me dominim absolut te serbeve?!!! C’duan shqiptaret ne mes te zogorise?!!!
Jemi nga muaji nentor 2013, muaji i festave kombetare. Bash ne prag te ketyre festave, Ministri i Jashtem i Shqiperise flet per nje vizite “historike” te kryeministrit shqiptar ne Serbi. Nuk shkoi disa muaj dhe kete e konfirmoi zv.kryeministri i Serbise. Ja ku mbritem ne muajin prill 2014 dhe vete kryeministri, nepermjet nje gazete serbe, u jep “sihariqin” shqiptareve se do te shkoje ne Serbi. Si do te shkoje, si ai…ne dasem, per muaj mjalti do te shkoje? Cfare plane te erreta fsheh ky udhetim?!!! A ka marre mandat nga shqiptaret, per ate qe ka nder mend te beje? A mendon se shqiptaret do t’ia falin, nese ai ka ne mendje ndonje tradheti kombetare?!!!
Mbase europianet i kane premtuar statusin ne kembim te marteses se Shqiperise me Serbine. Pasi kjo pune nuk ka filluar sot. Krushka Europe ka 15 vjet qe merret me kete pune. Europianet kane thene: Ne fillim realizoni “tregtine e lire”. Kjo pike eshte realizuar, pasi qeveria paraardhese aq shume e ka zhvilluar tregtine e lire me Serbine, aq sa mallrat e skaduara serbe kane mbytur Shqiperine. Kesaj “tregtie te lire” i sherben edhe e ashtuquajtura “Rruga e Kombit”, e cila ne te vertete eshte “Rruga e serbeve” per te dale ne Adriatikun shqiptar. Investimet strategjike per energjine dhe tregtine energjitike, qeveria e meparshme i ka lidhur me Serbine. Shume koncesione dhe investime ne Shqiperi u jane dhene firmave me origjine serbe. Ne vazhdim te kesaj, qeveria e sotme, kur ishte ne opozite, cirrej se Fazllicit i ishte dhene tenederi i linjes se interkonjuksionit Shqiperi-Kosove. Ndersa sot, kjo qeveri perfundoi punen e nisur nga qeveria e meparshme, dhe po Fazllicit ja dha tenderin.
Mbase edhe fakti, qe qeveria shqiptare nuk e can shume koken per Radiken, kete aresye ka. Pasi mendon se se shpejti do te jemi nje shtet me sllavet. Keshtuqe derdhet Radika ne Drin, apo derdhet ne Vardar, njesoj eshte. “Vaji mbetet ne lakra”. Mire me Radiken. Po per Vjosen pse nuk can koken? Apo ka plane qe ne te ardhmen i gjithe lumi Vjose t’i kaloje Greqise, nga burimi deri ne gryke-derdhje. Matotheos! Zoti na ruajte!
Europianet kane thene: Ne vazhdim, pasi te keni zhvilluar “tregtine e lire” me njeri tjatrin, hiqni doganat dhe beni bashkimin doganor. Per te mos rene ne sy, fillimisht qeveria e jone do te heqe doganat me Kosoven. Kosova do te heqe doganat me Serbine. Ja ku u realizua edhe bashkimi doganor Shqiperi-Serbi, pa cak pa bam.
Kjo nuk ka asnje ndryshim nga parapergatitjet e bashkangjitjes se Shqiperise si republike e shtate Jugosllavise ne vitet 1946-1948. Ne ate kohe qeveria shqiptare hoqi doganat me Jugosllavine dhe realizoi paritetin midis lekut dhe dinarit jugosllav. Pasojat e ketij veprimi qene rrenuese per ekonomine shqiptare. Leku shqiptar, qe ishte i forte u shkaterua. Heqja e doganave dhe pariteti i monedhave beri qe mallrat shqiptare jugosllavet t’i blenin me ca letra pa vlere si ishte, dinari. Tregu shqiptar u boshatis nga mallrat e nevojes se pare, te cilat i rrembyen serbet e urritur. Kete politike kapitulluese e njeh mire z.Kristo Frasheri, i cili ne ate kohe ka punuar ne Banken e Shqiperise. Kete politike kapitulluese dhe shkaterrimtare per ekonomine shqiptare ne ate kohe e ka kundershtuar ashper dhe drejte i madhi Dhimiter Pasko, shkrimtari me i dashur i femijve shqiptare, autori i “Xinxifillos”, njeriu i mire Mitrush Kuteli.
Keshtu, pasi te jete realizuar bashkimi ekonomik; bashkimi politik do te jete nje formalitet. Ja ku u realizua edhe “bashkim-vellazerimi” i ri pas 70 vjetesh midis sllaveve, serbeve dhe shqiptareve. Eshte po ai “bashkim-vellazerim” qe realizuan dy Josifet ne mes te shekullit te kaluar. Por me nje ndryshim, ai qe nje “bashkim-vellazerim” midis proletareve dhe komunisteve serbe dhe atyre shqiptare; Ky i sotmi eshte nje “bashkim-vellazerim” midis borgjezise serbe dhe politikaneve gjakprishur shqiptare.
Mbase ne mbeshtetje te ketij bashkimi rajonal BE, pikerisht ne vitet 2000 ka nxitur krijimin e Nismes Adriatiko Joniane (NAJ), e cila u zyrtarizua në Ankona, Itali, më 20 Maj 2000. Në aktivitetin themelues morën pjesë shtate vende, midis të cilëve ishte edhe Shqipëria. Sot vendet anëtare të NAJ-it janë tetë dhe përkatësisht Shqipëria, Bosnje dhe Hercegovina, Kroacia, Mali i Zi, Greqia, Italia, Serbia dhe Sllovenia. Qartazi duket qe i teti eshte Serbia.
Nje profan me te drejte mund te thote se Serbia merr pjese ne kete Nisme, pasi ajo ka dalje ne detin Adriatik, apo detin Jon. Jo miq te dashur. Serbia nuk ka dalje jo vetem ne keto dy dete. Por nuk ka dalje ne asnje det te botes. Serbia ka vetem kufi tokesor. Por kete te vertete e di gjithe bota, por BE nuk e njeh gjeografine, ajo nuk e di qe Serbia nuk ka dalje ne detin Jon dhe ate Adriatik. Per BE 2+2=5. Disa shtete te fuqishme ne BE dhe qarqet e tyre kane interesa te vecanta ne Serbi. Vertet Serbia nuk ka dalje ne det. Por, per disa shtete te Europes Qendrore rruga per te dale ne disa dete, kalon nepermjet Serbise. Pra, Serbia te dashur miq “ka dalje ne det”, ose medomosdo dhe me cdo menyre duhet te dale ne det, nepermjet bashkangjitjes me shtetet qe kane dalje ne det. Pra, nuk eshte cudi qe “Nisma Adriatiko-Joniane” te jete nje suport per shtetin e ri jugosllav ne Ballkan, qe per te mashtruar popujt i vendosin emra te bukur “Ballkani Perendimor”, “Nisma Adriatiko-Joniane” etj. Qofsha i gabuar! Per ta bere me te plote konvertimin nga “Shtete Joniane-Adriatik” ne “Shtete Jugosllav ballkanik”, cyten shqiptaret qe te dalin vete e te propozojne qe tek shtetet detare te futen edhe Kosova me Maqedonine.
Kjo nismë,- vijoi më tej kryeministri Rama,- synon ta kthejë Adriatikun dhe Jonin, në një liqen të madh dhe të pasur të Europës së bashkuar, si një instrument për zgjidhje të përbashkëta për makro-rajonin”.

Keto jane cudira te papara. Tre shtete qe nuk kane pare ndonjehere det me sy, Serbi, Maqedoni dhe Kosove i bashkangjiten nje aleance te shteteve bregdetare!!!!

Vazhdojme me “Nismen” dhe daljen ne det. Serbia megjithese nuk ka dalje ne det, por nepermjet Danubit eshte pjese e rruges lumore me te madhe te Europes, sidomos asaj qendrore. Kesaj po ti shtojme edhe lumenjte Morava dhe Vardar, te cilet Serbia, Maqedonia dhe Greqia duan t’i bejne te lundrueshem; atehere Serbia del ne detin Egje. Por nepermjet ketyre lumenjve, neqoftese kthehen te lundrueshem, del ne detin Egje edhe Gjermania me Austrine, kete te mos e harojme. Pra nderhyrjet per Radiken mund te vijne qe nga larg. Me rruge tokesore nepermjet Kosoves dhe Shqiperise (“Rruges se Kombit”) Serbia del ne detin Adriatik. Serbia eshte nje shtet ne udhekryq. Prandaj Europa (shtetet qendrore te saj) kerkon te ndertoje nje shtet te madh me qender Serbine, ku nepermjet saj, te kete dalje ne disa dete. Pare ne kete kendveshtrim, pritja qe ju be kryeministrit shqiptar ne Gjermani dhe Austri dhe mbeshtetja, qe ju dha prej tyre, nuk eshte cudi qe lidhet me kete projekt. Ne do ju fusim ne BE, Ju do te futenii ne zgjedhen serbe. Ndryshe BE-ne shikojeni me dylbi. Franca po eshte nje mike disa shekullore e serbeve. Hollanda shkon pas Frances dhe Gjermanise. Italia e do rrugen te hapur Durres-Beograd. Atehere kjo eshte BE. Po Inglitera. Po SHBA. Do te jene dakort me kete shtet amalgame te serbeve me shqiptaret. Nuk e dime.
Cfare fiton Shqiperia ne kete rast? Shqiperise, si lemoshe, i japin statusin e futjes ne Europe. Por a e meritojne politikanet shqiptare futjen e Shqiperise ne BE? Neqoftese do te me pyesnin mua si qytetar, une do te thosha se Shqiperia nuk e meriton te hyje ne Europe. Pasi ne Shqiperi nuk ekzistojne ato standarte qe gezojne qytetaret e europiane. Shqiperia eshte plot me plehra. Shqiperia i ka rruget me gropa dhe balte. Qytetaret shqiptare i hedhin plehrat akoma nga ballkoni ne rruge. Ne Shqiperi shteti nuk kontrollon ushqimet qe u jep te hane shtetasit e vet. Ne Shqiperi shteti nuk u siguron barnat shtetasve te shtruar ne spitale. Ne Shqiperi ka nje Universitet per 100 student. Ne Shqiperi ka nje varferi te tejskajshme migjeniane. Qytetaret europiane nuk vuajne per buken e gojes, ashtu sic vuajne 40 per qind e qytetareve shqiptare. Qytetaret europiane nuk jane te sunduar nga politikane bandite, vrastare, reptile dhe hajdute te babezitur, ashtu sic sundohen qytetaret shqiptare.
Po a e meritojne shqiptaret si komb dhe si race, qe Europa, pas 500 vjetesh ndarje, t’i beje pjese te saj. Po e meritojne. Shqiperia vete eshte Europe. Europa zanafillen e saj e ka ne gadishullin e Hemit. Shqiptaret, per nga cilesite dhe virtutet e tyre (jo politikanet shqiptare, te cilet jane race zvaranikesh), jane me shume se europiane. Shqiptaret jane nje komb i qyteteruar mijeravjecar. Qyteterimi i tyre filloi me Pellazget dhe vazhdoi me Iliret, Dardanet, Epirotet. Por ky qyteterim i shkelqyer u nderpre me dhune nga pushtimi romak 1500-1700 vjecar dhe pushtimi osman 500 vjecar. 2200 vjet nderprerje nuk jane pak. Megjithate, shqiptaret ne genin e tyre, ruajten qyterimin e te pareve te tyre, intelektin dhe zotesine si race.

Me sa duket, me kete miratim qorthi te platformave europiane per rikrijimin e Jugosllavise me nje emer te ri mashtrues per shqiptaret “Viset e Ballkanit Perendimor”; qeverite shqiptare qe nga viti 2000 e kendej, dashje pa dashje, i jane futur rruges se tradhetise kombetare. Kjo nuk ka asnje ndryshim nga ajo qe deshironte te realizonte Esat Pashe Toptani me 1914, plot para 100 vjetesh. Edhe ai donte ta fuste Shqiperine nen sundimin e Serbise. Veshjet, kostumet dhe aktoret ndryshojne, cfaqja dhe drama shqiptare mbetet e njejte edhe pas 100 vjetesh. Shqiptare tregohuni vigjilente! Ata qe e kane drejtuar Shqiperine keto 100 vitet e fundit, nuk e kane pase per gje qe ta shesin Shqiperine per interesat e tyre personale.
Thote populli: Jane bere hesapet pa hanxhine. Dhe hanxhiu eshte populli shqiptar, te cilin qarqet europiane dhe politikanet servile shqiptare (kudo qe jane) nuk e kane llogaritur.

Asnjehere shqiptaret nuk do te pranojne nje sundim te serbeve.
Asnjehere ata nuk do te pranojne te jene ne nje shtet me sllavet, e per me teper me serbet.
Ashtu sic nuk mund te rine nen nje cati, djajte me engjejte. Ashtu nuk mund te rine nen nje shtet, serbet me shqiptaret.
Europianet te mendohen mire: Nga martesa qe ata mendojne te bejne do te linde nje monster, nje perbindesh, si minotauri i lashtesise.

Europa e krishtere, eshte mire qe t’i rrije sa me larg MEKATIT.

Po i mbyll keto shenime me fjalet profetike te Shaban Muratit:
“Eshte ANTIHISTORIKE cdo perpjekje per rikrijimin e nje Jugosllavie me emrin “Ballkani perendimor”, te drejtuar nga Serbia. Me te nuk do te fitonte as integrimi, as STABILIZIMI dhe as europianizimi i Ballkanit” (vepra ne fjale, artikulli “Integrim rajonal apo Jugosllavizim Rajonal”, dt.08.05.2005, faqe 57).

ZOTI E RUAJTE SHQIPERINE DHE SHQIPTARET!!!

Petro Dangellia, 30 prill 2014.